Από την Bladerunner
I see trees of green, red roses too
I see them bloom for me and you
And I think to myself what a wonderful world...
Το να γεννιέται κάποιος σε αυτή την χώρα των ηρώων ήταν ανέκαθεν ευχή όσο ήταν και κατάρα. Βρισκόμαστε στον τόπο όπου η κωμωδία και το δράμα εναλλάσσονται ως παλίρροια και άμπωτη στα
νερά του Ευβοϊκού. Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν συμβαίνει αυτό τόσο έντονα όσο στην υπέροχη αυτή χώρα των ηρώων. Τσουχτεροί χειμώνες και καυτά καλοκαίρια, κραυγές πολέμου και ψίθυροι μελωδικοί, ανθόσπαρτοι ορίζοντες να ανταγωνίζονται σε ομορφιά την μακάρια άγονη γραμμή, είμαστε δύση ή μήπως είμαστε ανατολή...
Ορμάμε με πάθος σε κάθε τι δυαδικό και όμως στο τέλος πάντοτε βαδίζουμε στην μέση. Γεμάτοι ημιμάθεια και ελλείψεις, αδέξιοι και μάγκες, ετοιμοπόλεμοι στο ύψος, συχνά αμέτοχοι στο βάθος, αγνώμονες και θεομπαίχτες, στεγνοί και μεθυσμένοι, μα κι όμως κάθε μας παρέκκλιση μας οδηγεί εν τέλει στο να βαδίσουμε στην μέση.
Είναι στο νερό, στο λάδι και τον οίνο, είναι στη γη που ρέει γάλα και μέλι, είναι στο αίμα, στο πνεύμα, είναι παντού και ποτέ κανείς δεν κατάφερε να το αποβάλλει.
I see skies of blue and clouds of white
The bright blessed day, the dark sacred night
And I think to myself what a wonderful world...
Κάθομαι στην άκρη και παρατηρώ. Η κούραση συχνά με καταβάλλει και η βαρύτητα μοιάζει να αυξάνει όσο μεγαλώνω, όμως δεν πειράζει γιατί τώρα έχω χρόνο να κοιτάξω γύρω μου και να σκεφτώ. Τα νέα είναι άσχημα, οι προβλέψεις δυσοίωνες και οι εχθροί πολλοί αλλά δεν ανησυχώ. Τα πρωτοσέλιδα τρομαχτικά, οι αδικίες αβάσταχτες, ψέματα μεγατόνων από ανθέλληνες που θέλουν το κακό μας, ο θείος Σαμ και ο θείος Χάιμ γυαλίζουν τις μπότες τους, κουτόφραγκοι και σουλτάνοι ονειρεύονται το άπειρο αλλά εγώ δεν ανησυχώ γιατί δεν είναι οι πρώτοι και δεν θα είναι οι τελευταίοι. Η σωτηρία φαίνεται απίθανη μα εγώ τυχαίνει εκ φύσεως να πιστεύω στο απίθανο. Αν κάποιος εκεί πάνω μας φροντίζει δεν είμαι εγώ που θα το αποκλείσω. Από τα βάθη της καρδιάς μου και από το κάθε μου κύτταρο θα υπερασπιστώ την άποψή μου αυτή να πιστεύω στο απίθανο και να αγαπώ ακόμα και το άσχημο αυτού του τόπου. Ένας σοφός άντρας μου είπε κάποτε ότι όλα τα πράγματα παίρνουν πάντα τον δρόμο που “πρέπει” να πάρουν. Τι κι αν είμαστε τώρα ρηχοί και ματαιόδοξοι, αφού στο τέλος σίγουρα θα μας χαστουκίσει η ουσία.
The colors of the rainbow so pretty in the sky
Are also on the faces of people going by
I see friends shaking hands saying how do you do
They're really saying, I love you...
Η δυσκολία δεν είναι στην έκφραση. Η επιτυχία δεν βασίζεται στην τύχη, όπως και η τόλμη δεν χρειάζεται μυς και η εξυπνάδα δεν αποκτάται με τη μόρφωση. Οι φωνές μας δεν σβήνουν στον θόρυβο και τα παλιά μας βινύλια δεν αλλοιώνονται στον χρόνο. Δυσκολότερο είναι να περάσει μια ολόκληρη ημέρα χωρίς να συρθούμε στην κατάκριση. Με αυτό το κατόρθωμα ίσως κάπου δούμε να φυτρώνει λίγη χλόη ως συνέπεια. Αν όντως τελικά ισχύει ότι οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας, σίγουρα δεν είμαι εγώ που θα το αποκλείσω.
I hear babies crying, I watch them grow
They'll learn much more than I'll never know
And I think to myself what a wonderful world
Yes I think to myself what a wonderful world.
Δεν είναι ότι δεν με αγγίζει η δυσαρέσκεια. Δεν είναι ότι δεν ενοχλούμαι με την επίδειξη ενός πανάκριβου κινητού. Νύχια βαμμένα τέλεια αρπάζουν λαίμαργα τη νιότη μας και λίγο πιο πέρα η στρογγυλή θεά γίνεται αιτία επανάστασης. Παιχνιδιάρικα σύννεφα μας προσπερνούν την ώρα που κοιτάμε χαμηλά στην έξυπνη συσκευή μας. Αντιδρούμε παθητικά στον όλεθρο των ειδήσεων αλλά πλαντάζουμε στο κλάμα με τα τούρκικα. Γυαλίζουμε το λατρεμένο αμάξι μας. Θαυμάζουμε την αναβαθμισμένη ντουλάπα μας. Βάζουμε τα βιβλία μας παρέα με τα παλιά κρασιά λες και θα ωριμάσουν κι αυτά από την σκόνη. Στριμωχνόμαστε για μια παράσταση στο θέατρο του παραλόγου. Όλα αυτά δείχνουν τραγικά μα εγώ αρνούμαι να λάβω μέρος σε συζητήσεις καφενείου. Ζω στην Ελλάδα και αυτό σημαίνει ότι όλα μπορούν να ανατραπούν. Και ποιος μου λέει ότι ο γενναίος δεν θα δειλιάσει εκεί που ο φοβητσιάρης θα με σώσει. Ποιος μου λέει ότι ο ευγενής δεν θα προσπεράσει αυτόν που ο αγενής απλόχερα θα ελεήσει. Ο άπατρις θα πολεμήσει ενώ ο πιστός θα δυσπιστήσει. Τα γράφω όλα αυτά και η ψυχή μου σκιρτάει στη θέα του απίθανου. Η ιστορία έχει δείξει πως ξεγελάει τους πολύξερους και δικαιώνει τους αμόρφωτους. Ζούμε στον τόπο όπου το ασύμμετρο φτιάχνει μοτίβο και το άναρχο αποκτάει αρχή. Κόντρα σε όλες τις στατιστικές τους και τα σκοτεινά σχέδιά τους, τολμάω να δηλώσω ότι ζούμε στην χώρα των ανορθόγραφων ηρώων, όπου όλα παίζουν και όλα είναι πιθανά, και θα ήταν γελοίο από μέρους μου αν ήμουν εγώ που θα το αποκλείσω. _
Bladerunner
Πηγή
I see trees of green, red roses too
I see them bloom for me and you
And I think to myself what a wonderful world...
Το να γεννιέται κάποιος σε αυτή την χώρα των ηρώων ήταν ανέκαθεν ευχή όσο ήταν και κατάρα. Βρισκόμαστε στον τόπο όπου η κωμωδία και το δράμα εναλλάσσονται ως παλίρροια και άμπωτη στα
νερά του Ευβοϊκού. Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν συμβαίνει αυτό τόσο έντονα όσο στην υπέροχη αυτή χώρα των ηρώων. Τσουχτεροί χειμώνες και καυτά καλοκαίρια, κραυγές πολέμου και ψίθυροι μελωδικοί, ανθόσπαρτοι ορίζοντες να ανταγωνίζονται σε ομορφιά την μακάρια άγονη γραμμή, είμαστε δύση ή μήπως είμαστε ανατολή...
Ορμάμε με πάθος σε κάθε τι δυαδικό και όμως στο τέλος πάντοτε βαδίζουμε στην μέση. Γεμάτοι ημιμάθεια και ελλείψεις, αδέξιοι και μάγκες, ετοιμοπόλεμοι στο ύψος, συχνά αμέτοχοι στο βάθος, αγνώμονες και θεομπαίχτες, στεγνοί και μεθυσμένοι, μα κι όμως κάθε μας παρέκκλιση μας οδηγεί εν τέλει στο να βαδίσουμε στην μέση.
Είναι στο νερό, στο λάδι και τον οίνο, είναι στη γη που ρέει γάλα και μέλι, είναι στο αίμα, στο πνεύμα, είναι παντού και ποτέ κανείς δεν κατάφερε να το αποβάλλει.
I see skies of blue and clouds of white
The bright blessed day, the dark sacred night
And I think to myself what a wonderful world...
Κάθομαι στην άκρη και παρατηρώ. Η κούραση συχνά με καταβάλλει και η βαρύτητα μοιάζει να αυξάνει όσο μεγαλώνω, όμως δεν πειράζει γιατί τώρα έχω χρόνο να κοιτάξω γύρω μου και να σκεφτώ. Τα νέα είναι άσχημα, οι προβλέψεις δυσοίωνες και οι εχθροί πολλοί αλλά δεν ανησυχώ. Τα πρωτοσέλιδα τρομαχτικά, οι αδικίες αβάσταχτες, ψέματα μεγατόνων από ανθέλληνες που θέλουν το κακό μας, ο θείος Σαμ και ο θείος Χάιμ γυαλίζουν τις μπότες τους, κουτόφραγκοι και σουλτάνοι ονειρεύονται το άπειρο αλλά εγώ δεν ανησυχώ γιατί δεν είναι οι πρώτοι και δεν θα είναι οι τελευταίοι. Η σωτηρία φαίνεται απίθανη μα εγώ τυχαίνει εκ φύσεως να πιστεύω στο απίθανο. Αν κάποιος εκεί πάνω μας φροντίζει δεν είμαι εγώ που θα το αποκλείσω. Από τα βάθη της καρδιάς μου και από το κάθε μου κύτταρο θα υπερασπιστώ την άποψή μου αυτή να πιστεύω στο απίθανο και να αγαπώ ακόμα και το άσχημο αυτού του τόπου. Ένας σοφός άντρας μου είπε κάποτε ότι όλα τα πράγματα παίρνουν πάντα τον δρόμο που “πρέπει” να πάρουν. Τι κι αν είμαστε τώρα ρηχοί και ματαιόδοξοι, αφού στο τέλος σίγουρα θα μας χαστουκίσει η ουσία.
The colors of the rainbow so pretty in the sky
Are also on the faces of people going by
I see friends shaking hands saying how do you do
They're really saying, I love you...
Η δυσκολία δεν είναι στην έκφραση. Η επιτυχία δεν βασίζεται στην τύχη, όπως και η τόλμη δεν χρειάζεται μυς και η εξυπνάδα δεν αποκτάται με τη μόρφωση. Οι φωνές μας δεν σβήνουν στον θόρυβο και τα παλιά μας βινύλια δεν αλλοιώνονται στον χρόνο. Δυσκολότερο είναι να περάσει μια ολόκληρη ημέρα χωρίς να συρθούμε στην κατάκριση. Με αυτό το κατόρθωμα ίσως κάπου δούμε να φυτρώνει λίγη χλόη ως συνέπεια. Αν όντως τελικά ισχύει ότι οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας, σίγουρα δεν είμαι εγώ που θα το αποκλείσω.
I hear babies crying, I watch them grow
They'll learn much more than I'll never know
And I think to myself what a wonderful world
Yes I think to myself what a wonderful world.
Δεν είναι ότι δεν με αγγίζει η δυσαρέσκεια. Δεν είναι ότι δεν ενοχλούμαι με την επίδειξη ενός πανάκριβου κινητού. Νύχια βαμμένα τέλεια αρπάζουν λαίμαργα τη νιότη μας και λίγο πιο πέρα η στρογγυλή θεά γίνεται αιτία επανάστασης. Παιχνιδιάρικα σύννεφα μας προσπερνούν την ώρα που κοιτάμε χαμηλά στην έξυπνη συσκευή μας. Αντιδρούμε παθητικά στον όλεθρο των ειδήσεων αλλά πλαντάζουμε στο κλάμα με τα τούρκικα. Γυαλίζουμε το λατρεμένο αμάξι μας. Θαυμάζουμε την αναβαθμισμένη ντουλάπα μας. Βάζουμε τα βιβλία μας παρέα με τα παλιά κρασιά λες και θα ωριμάσουν κι αυτά από την σκόνη. Στριμωχνόμαστε για μια παράσταση στο θέατρο του παραλόγου. Όλα αυτά δείχνουν τραγικά μα εγώ αρνούμαι να λάβω μέρος σε συζητήσεις καφενείου. Ζω στην Ελλάδα και αυτό σημαίνει ότι όλα μπορούν να ανατραπούν. Και ποιος μου λέει ότι ο γενναίος δεν θα δειλιάσει εκεί που ο φοβητσιάρης θα με σώσει. Ποιος μου λέει ότι ο ευγενής δεν θα προσπεράσει αυτόν που ο αγενής απλόχερα θα ελεήσει. Ο άπατρις θα πολεμήσει ενώ ο πιστός θα δυσπιστήσει. Τα γράφω όλα αυτά και η ψυχή μου σκιρτάει στη θέα του απίθανου. Η ιστορία έχει δείξει πως ξεγελάει τους πολύξερους και δικαιώνει τους αμόρφωτους. Ζούμε στον τόπο όπου το ασύμμετρο φτιάχνει μοτίβο και το άναρχο αποκτάει αρχή. Κόντρα σε όλες τις στατιστικές τους και τα σκοτεινά σχέδιά τους, τολμάω να δηλώσω ότι ζούμε στην χώρα των ανορθόγραφων ηρώων, όπου όλα παίζουν και όλα είναι πιθανά, και θα ήταν γελοίο από μέρους μου αν ήμουν εγώ που θα το αποκλείσω. _
Bladerunner
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου