Ο Διόδοτος βρέθηκε σήμερα στο Λαύριο, μαζί με 3.000 άτομα, στο 40ήμερο μνημόσυνο του γέροντα Νεκταρίου Βιτάλη. (φωτο, βίντεο)

Ένα σύντομο βιογραφικό και το χρονικό της κοιμήσεώς του, μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα romfea.gr, ΕΔΩ.

Τραβήξαμε σήμερα τις παρακάτω φωτογραφίες, αλλά δεν μπορούν να αποτυπώσουν πλήρως το μέγεθος της προσέλευσης, γιατί το χωριουδάκι Άγιος Κωνσταντίνος ή Καμάριζα ("οικισμός" κατ'άλλους, πριν την είσοδο στο Λαύριο) είναι πάνω σε βουνό και πιο συγκεκριμένα, είναι σπίτια με μικρά σοκάκια σκαρφαλωμένα στην ομαλή κορυφή όπου βρίσκεται ο ναός "Ιερόν Προσκύνημα Αγίου Νεκταρίου Καμαρίζης Λαυρίου" στο οποίο ήταν εφημέριος για την μισή του ζωή ο Γέροντας. Ο κόσμος ήταν στον ναό, πέριξ του ναού και στα δρομάκια.

Αποφάσισα να περιγράψω σήμερα εδώ, την προσωπική μου σχέση με τον αξέχαστο αυτό γέροντα.

Πριν από έξι χρόνια μου έδωσε μια φίλη ένα βιβλίο με την βιογραφία του και πολλές έγχρωμες εικόνες. Το διάβασα, αλλά ήμουν ήδη από πριν αποφασισμένος, βλέποντάς τον στις φωτογραφίες, να πάω και να τον ακούσω από κοντά.

Η πρώτη από τις τρεις ευκαιρίες που μου δόθηκαν ήταν κάποιους μήνες μετά, στον ιερό ναό Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης, στον Πειραιά. Το αδιαχώρητο από κόσμο, όπως σε όλες τις ομιλίες του. Κι όταν μπήκε, με δυο ανθρώπους να τον βαστούν αριστερά δεξιά, ο κόσμος τον υποδέχτηκε με λατρεία. Κάποιες κυρίες προσπάθησαν να ακουμπήσουν με τα δακτυλά τους το ρούχο του. Εικόνα που μου φάνηκε γραφική προς στιγμήν, αλλά απόλυτα δικαιολογημένη μετά από όσα ακολούθησαν. Οι κυρίες αυτές γνώριζαν ενστικτωδώς πως επρόκειτο για έναν Άγιο εν ζωή.

Ο παπούλης κατευθύνθηκε και κάθησε σε μια καρέκλα μπροστά από την Ωραία Πύλη. Ο λόγος του ήταν απλός, λαϊκός θα μπορούσες να πεις. Μας είπε πως μεγάλωσε στον Πειραιά, έπαιζε μπάλλα ξυπόλητος στις αλάνες, τάβλι, ουζάκια με φίλους και αργότερα η πορεία του προς την πνευματικότητα. Συνεχίζοντας τον λόγο του, έδειχνε όλο και πιο άνετος και στητός στην καρέκλα. Όταν δε μετά από σαράντα λεπτά είχε φτάσει στο σημείο να μιλάει για την Ελλάδα και τους ήρωες της ελληνικής Ιστορίας, νομίζω πως ούτε ο ίδιος είχε συνειδητοποιήσει ότι είχε σηκωθεί από την καρέκλα και τίναζε τα χέρια του ψηλά σαν λιοντάρι, σαν οπλαρχηγός της Επανάστασης του '21. Η ασθένειά του και η αδυναμία αυτή που είδα στην αρχή, και δυο ανθρώπους να τον βαστούν, είχαν εξαφανιστεί!
"Μα καλά..." ρώτησα κάποιον που φαινόταν ότι έχει ακούσει αρκετές ομιλίες του, "Αυτό πάντα γίνεται μόλις ζεσταθεί ο παπούλης;". "Και δεν έχεις δει τίποτα" μου απαντά.

Πραγματικά, ο κόσμος γύρω μου, ό,τι προβλήματα κι αν είχε, τα είχε βάλει για λίγο στην άκρη. Η αφοσίωση στον λόγο του τους είχε κάνει ένα με το εσωτερικό του ναού. Η ανάταση διαπερνούσε τον τρούλο. Ξεκαμπούριασε κι ο πιο δυστυχισμένος. Τα πρόσωπα έλαμπαν και ήταν χαμογελαστά. Ο γέροντας εξάλλου χαρακτηριζόταν και για το πηγαίο χιούμορ του.

Στο τέλος της ομιλίας, όπως και σε όλες του, όλοι μαζί ψάλλαμε τον Εθνικό μας Ύμνο.

Και πριν τον αποχαιρετισμό μάς ρώτησε: "Περάσαμε όμορφα σήμερα;" "ΝΑΙ!" φωνάζουμε όλοι με το χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά. Και ξεκινάει τότε χτυπώντας παλαμάκια να τραγουδάει και να μας προτρέπει να συνεχίσουμε, το "Επεράσαμε όμορφα-όμορφα-όμορφα".

  

 Πριν από 38 ημέρες, στις 8 Φεβρουαρίου 2018, Πέμπτη, ήμουν στη δουλειά, και κάνοντας ένα διάλειμμα, ανάβω ένα τσιγάρο, μπαίνω λίγο στο pronews με το σμαρτ να δω καμιά είδηση και.....νά το! Σαν κεραυνός εν αιθρία, η είδηση του θανάτου του. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου γι αυτή του την απρόβλεπτη αντίδραση. Άρχισα να κλαίω γοερά, σαν μικρό παιδί που έχασε τον πατέρα του.

Δεν είχα την δυνατότητα να παρευρεθώ στην κηδεία του,
σήμερα όμως... ήθελα απεγνωσμένα να τον αποχαιρετήσω.


ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣ 17/3/2018