Άρνηση

της BladeRunner

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι^.
μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ’ όνομά της^.
ωραία που φύσηξε ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε την ζωή μας^. λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.

                        

Γ. Σεφέρης

 

Αν έχω μάθει κάτι στην ηλικία που είμαι, είναι ότι υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Εκείνοι που συμφιλιώνονται με τους δαίμονες τους και εκείνοι που με πείσμα τους αρνούνται. Ποιοι κοιμώνται καλύτερα τα βράδυα; Κατά τη γνώμη μου οι πρώτοι. Ουδείς ευτυχέστερος σε αυτήν εδώ την πρόσκαιρη ζωή από εκείνον που έχει βυθιστεί μέσα στα πάθη του και υποκύπτει στους πειρασμούς του.

Στο περιγιάλι της ζωής είναι σχετικά εύκολο να τους ξεχωρίσεις. Γνωρίζω γυναίκα που δουλεύει ως καθαρίστρια και το μυαλό της στροφάρει πιο γρήγορα και από δικηγόρο. Όπως γνωρίζω και άντρα εύπορο και μορφωμένο που για να καταλάβει ένα ανέκδοτο περνάει καμιά ώρα. Σε μια κοινωνία όπου το κυνήγι του χρήματος υφίσταται ως αυτοσκοπός και υπέρτατη φιλοδοξία, ο εύπορος και μορφωμένος κοιμάται σε μεταξωτά σεντόνια ενώ η χαρισματική καθαρίστρια προσπαθεί να ζεστάνει τα κουρασμένα της πόδια. Ο ένας να δίνει γεύση στη ζωή του φυσώντας μέσα στο ποτήρι του την κάπνα του ακριβού πούρου και της έπαρσης. Η άλλη να ευωδιάζει σαν αρμένικο κρασί χωρίς να το καταλαβαίνει, ανύποπτα μεγαλειώδης, με τα πράσινα μάτια της να κοιτούν χαμηλά στο φλύαρο μωσαικό. Συντονισμένη παλμικά, χωρίς κανένα ενδοιασμό, με έναν Θεό που σημειώνει στο τεφτέρι Του τα πάντα, και δεν Του λείπει και το χιούμορ.

Στα μάτια τα δικά μας, που μάθαμε να γλεντάμε τη ζωή με το γλυφό της το νερό, εμάς που μάθαμε να εκτιμάμε την δροσιά του μπάτη και ας μας σβήνει τις παλιές αγάπες, που κατανοούμε αμέσως ένα καλό ανέκδοτο και διώχνουμε με παιδικές σφεντόνες τους δικούς μας δαίμονες, η γυναίκα αυτή φαντάζει ως Χολυγουντιανή πρωταγωνίστρια. Σύγχρονη γυναίκα κοσμοναύτης, περιζωσμένη με την υπομονή της, την σκούπα της και τις μικροΐνες της, να περνάει απαρατήρητη μέσα στο πλήθος εκείνων που δοξάζουν τις μαύρες Παρασκευές και τα αστραφτερά τους χάλια.

Έχεις Ελλάδα μου γεννήσει φρεγάτες επικές, μα έχεις βγάλει και κάτι βαρκούλες τρύπιες αδελφάκι μου...

Όποιος δεν έχει ζήσει ποτέ στην επιφάνεια δεν μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Όποιος δεν έχει χωθεί στην ασωτία, δεν έχει παρασυρθεί στα λάθη του, δεν έχει συναναστραφεί με μονοδιάστατους ανθρώπους, που περνιώνται για δήθεν “ανοιχτόμυαλοι”, δεν μπορεί να με καταλάβει γιατί δεν έχει μέτρο σύγκρισης. Όποιος δεν έχει πάθει κρίση ύπαρξης έστω μια φορά στη ζωή του, δεν έχει αναθεωρήσει ολόκληρο το σύμπαν του, δεν έχει σκίσει με χαρά και ανακούφιση όλες τις “ψευτολογοτεχνικές” Κοελικές ανοησίες της βιβλιοθήκης του, δεν πρόκειται να με κατανοήσει, ακόμα κι αν του τρίψω στην μούρη τα επιχειρήματά μου.

Είναι γεγονός πως η ζωή έχει πιο πολύ ενδιαφέρον απ΄ό,τι δείχνει. Η αβυσσαλέα αλήθεια βρίσκεται πάντα στα μεγάλα βάθη και θα πρέπει κάποιος να κάνει βουτιά για να την βρει. Να κουραστεί και να πονέσει, να πάρει την σφεντόνα του και να τσακίσει στο κεφάλι κάθε σερνόμενο ερπετό που προσπαθεί να του μπλοκάρει το μυαλό.

Να πάρει τη ζωή και να την ξεκοκαλίσει, να φτάσει έως το μεδούλι. Να περάσει μέσα από τα αγκάθια της, σαν μέλισσα, για να φτάσει στην γλυκιά γύρη που λέγεται “γνώθι”.

Επιτυχία είναι να φτάσουμε στο μέλι. Επιτυχία είναι να ωριμάσουμε όσο είμαστε ακόμα νέοι. Να δίνουμε νόημα στις Κυριακές, και να φιλιώνουμε με τις πικρές Δευτέρες. Επιτυχία είναι τέλος, να μάθουμε να τεντώνουμε το τόξο μας και να χτυπάμε το ψέμα και την φιλαυτία κατά μέτωπο. BULLSEYE!!!

Και τώρα που σας τα είπα όλα αυτά, επιτρέψτε μου να ανάψω το φθηνό μου πούρο, που μπορεί να μην είναι Αβάνας αλλά είναι σίγουρα παλιάς καραβάνας, και να το καπνίσω με την έπαρση ενός “παρία” που έμαθε να ξεγλιστράει σαν το χέλι από την λήθη, που ξεδιψάει όσο μπορεί με το γλυφό νερό, που ξεγυμνώνεται από το θαλασσινό αγέρι, που αγαλλιάζει και ζεσταίνεται στην άμμο την ξανθή ώσπου να 'ρθεί το καλοκαίρι.