Η κούπα του Πυθαγόρα

του Λευτέρη Πανούση

Σχόλιο Διόδοτου: Ό,τι και να πω γι αυτό το αρθράκι θα είναι λίγο.. Ευφυέστατο;.. Ευστοχότατο;.. Δείγμα πηγαίας εμπνεύσεως και δημιουργικής φαντασίας;.. Πάντως, αισθάνομαι την ανάγκη να τον ευχαριστήσω και από τον Διόδοτο, τον αγαπητό Λευτέρη, παρόλο που τον συγχάρηκα στο μπλογκ του, ενημερώνοντας παράλληλα και για την παρούσα αναδημοσίευση. Πάντα τέτοια! Τέτοια έξυπνα και γεμάτα πολιτισμό άρθρα, μετά υγιούς φιλοπατρίας, θα θέλαμε πάντα να διαβάζουμε στην ταλαιπωρημένη και χιλιοπροδομένη και χιλιοκαπηλευμένη πατριωτική μπλογκόσφαιρα. 

1. Η κούπα του Πυθαγόρα

Για να λάβετε μιαν ιδέα του πόσον απέχουμε από έναν πολιτισμό μεγάλου βεληνεκούς, όπως ο πολιτισμός των προγόνων μας αλλά και για να καταλάβετε μια και καλή, για ποιον λόγο οι σημερνοί ελληνόφωνοι είμεθα οι καραγκιόζηδες της Ευρώπης, θα σας περιγράψω εδώ τη θαυμαστή και μυστήρια "κούπα του Πυθαγόρα" αλλά και την πνευματική της σημασία...

Η κούπα του  Πυθαγόρα λοιπόν ήταν ένα πολύ παράξενο αγγείο που μπορούσε να γεμίσει υγρό, μόνο μέχρι ενός σημείου, το οποίο σημαίνονταν στην εξωτερική επιφάνεια της, με μια γραμμή-δείκτη. Αν ο χρήστης [εκ του πονηρού ορμώμενος] επιχειρούσε να ξεπεράσει το ποσό της δόσης, υπερβαίνοντας τη γραμμή-δείκτη, τότε η κούπα [ως εκ θαύματος] άδειαζε εντελώς, τιμωρώντας τρόπον τινά τον πλεονέκτη!
    
Η κούπα του Πυθαγόρα ονομάζονταν αλλιώς και δίκαιη κούπα.

Τη χρησιμοποιούσαν συχνά στα συμπόσια, έτσι ώστε να ελέγχεται η δόση του οίνου για κάθε συνδαιτυμόνα και να αποφεύγονται τα μεθύσια. Ευρύτατη χρήση όμως της κούπας έκαμαν και σε κάθε είδους διανομές υγρών, λαδιού, οινοπνεύματος, μελιού κ.ο.κ.
Γενικευμένη ήταν και η χρήση της στα καράβια των σαμιωτών ναυτικών, ώστε να πίνει ο καθένας όσο νερό δικαιούνταν και ούτε σταγόνα παραπάνω, ώστε να μην κορακιάσουν στο ταξίδι, εξαιτίας της βουλιμίας του ενός, όπως ας πούμε θα κάναμε εμείς οι νεοέλληνες....

Κούπες του Πυθαγόρα βρεθήκανε σε διάφορες ανασκαφές και σε ναυάγια, δίδοντας μας μιαν ιδέα για το πόσο διαδεδομένη ήταν η χρήση της, στην αρχαιότητα. Αν σήμερα την αγνοούμε οι περισσότεροι, είναι επειδή έχουμε λησμονήσει εντελώς τον βασικό πυρήνα ενός μεγάλου πολιτισμού, που πρότασσε ως αρετή το δίκαιο και το μέτρο, αντί την επιδεικτική συσσώρευση ισχύος και πλούτου.
Κι αυτό ακριβώς είναι που μας καμει άμετρους και άδικους προπαντός απέναντι στους εαυτούς μας...


2. Η λειτουργία της δίκαιης κούπας

Η κούπα του Πυθαγόρα μπορεί να φαίνεται σχεδόν σατανική, ειδικά στα μάτια του πλεονέκτη που βλέπει με σαστιμαρα το αγγείο να αδειάζει ολοσχερώς, μόλις πάει να κάμει τη λαθροχειρία, ωστόσο η αρχή της λειτουργίας είναι απλουστάτη και στηρίζεται στο φυσικό φαινόμενο του σιφονιού.

Για να καταλάβετε πως γίνεται το "μαγικό" και αδειάζει η κούπα, παρατηρήστε προσεκτικά τα αποπάνου σχεδιάκια.

Στο σχέδιο Α βλέπετε μια κάθετη τομή της αδειανής κούπας.

Αν δεν είσαστε εκ γενετής συριζαίος θα προσέξατε ασφαλώς ότι στο κέντρο της υπάρχει ένα σιφόνι, που το ένα ακροφύσιο του βρίσκεται στον εσωτερικό πάτο του δοχείου [στα δεξιά σας].ενώ το άλλο ακροφύσιο καταληγει στη βάση της κούπας [στα αριστερά σας]

Ας υποθέσουμε ότι γεμίζουμε με υγρό την κούπα μέχρι του σημείου, όπου η επιφάνεια του δεν ξεπερνάει την άνω καμπύλωση του σιφονιού [σχέδιο Β]

Βάσει της αρχής των συγκοινωνούντων δοχείων, η απιφάνεια του υγρού θα βρίσκεται στο ίδιο ύψος, τόσο εντός του σωλήνα του σιφονιού, όσο και εντός του υπολοίπου δοχείου. Σ' αυτήν τη φάση μπορούμε είτε να πιούμε το υγρό επί τόπου, χρησιμοποιώντας την κούπα ως απλό ποτήρι, είτε να το μεταγγίσουμε σε άλλο δοχείο, χρησιμοποιώντας την κούπα ως μέτρο. 

Προσέξτε τώρα τι συμβαίνει μόλις ξεπεράσουμε το ανώτατο σημείο που μας ορίζει ο καμπύλος σωλήνας του σιφονιού [σχέδιο C]

Το υγρό εισέρχεται σε όλο το μήκος του καμπύλου σωλήνα, διώχνοντας τον αέρα και έτσι ενεργοποιείται η αρχή του σιφονιού. Κατά συνέπειαν θα διαφύγει όλο από το ανοιχτό ακροφύσιο της βάσης, αφήνοντας την κούπα εντελώς αδειανή, προς μεγάλην έκπληξη του συριζαίου που θα προσπαθήσει να σας ξεγελάσει στη δόση [σχέδιο D]   

Αν οι πάσης φύσεως βαρουφάκηδες είχαν κατά νου την κούπα του Πυθαγόρα, θα ήξεραν ότι δεν μπορείς να τους θεωρείς όλους τόσο μαλάκες σαν αυτούς που σε ψήφισαν και άρα δεν μπορείς να τους ξεγελάς διαρκώς στις δόσεις [τις πρωην και τις επόμενες]

Το πρόβλημα είναι ότι οι διάφοροι τσιπρουλίνοι της καθεστωτικής ελίτ [γαλάζιοι, πράσινοι και ροζ] ακούν περί Πλάτωνος,περί Αριστοτέλους, περί Υπατίας και περί Πυθαγόρα και βγάνουν πυώδεις φλύκταινες.   

Οι ανθρωποι μισούν τόσο εμμονιακά τον Ελληνισμό, ώστε ακόμα και μια τόσο απλή εφεύρεση όπως η δίκαια κούπα, τους φαίνεται πράγμα του διαβόλου.

Αποτέλεσμα;

Πάνε να ξεγελάσουν τους πάντες στις δόσεις και στο τέλος μένουν με τις κούπες αδειανές...

3. Ο πολιτισμός του Μέτρου και ο πολιτισμός της Βουλιμίας

Η πνευματική σημασία της κούπας του Πυθαγόρα, είναι η διαρκής υπόμνηση του Μέτρου.

Πίνεις και δίνεις και στους άλλους να πιουν, κρατώντας πάντα το μέτρον που δεν σε μετατρέπει σε βουλιμιαίο κτήνος.

Σε αντίθεση με αυτή τη σοφή δικαιοσύνη του Μέτρου, εμείς οι ελληνόφωνοι γραικοραγιάδες του δόλου και της αρπαχτής, σκεφτόμαστε πάντα με όρους ακραίας βουλιμίας.

Πως θα φαω εγώ, πως θα κονομήσω εγώ, πως θα ξεγελάσω τους πάντες για να τη βολέψω εγώ!

Θα μπορούσε να ονομαστεί και σύνδρομο του κρατικοδίαιτου συριζαίου αλλά θα αδικούσα την κομψότητα της αρχαίας ονοματολογίας...

Η ουσία είναι ότι έχωμε καταντήσει οι "κουτοπόνηροι της Ευρώπης" 

Παρουσιαζόμαστε ως τάχα μου ρηξικέλευθοι και επαναστατικοί, ενώ τα δήθεν casual ρουχαλάκια που φοράμε στοιχίζουν οχτώ φορές παραπάνου από τις συντηρητικές γραβάτες των Ευρωπαίων.

Το παίζουμε αριστεροί και φιλολαϊκοί και έτσι και αλλιώς, ενώ ταυτόχρονα σκύβουμε και φιλάμε κατουρημένες ποδιές για να πάρουμε δανεικά από τους κουτόφραγκους, να πλερώσουμε τη δημοσιοϋπαλληλία μας!

Παριστάνουμε τα θύματα και τις αθώες περιστερές ενώ κοιτάμε πως θα ξεχειλίσουμε τη δικιά μας κούπα για να αφήσουμε τους άλλους να ξύσουν τον πατο.

Ε λοιπόν, η δίκαια κούπα πρέπει να μας θυμίζει ότι είναι πολυ πιθανόν στο τέλος να μείνουμε με την χούφτα εντελώς άδεια...

Α, και κάτι ακόμα, που αφορά την αλαζονεία και τη βουλιμία της εξουσίας...

Η κούπα του Πυθαγόρα θύμιζε στους Έλληνες ότι η μέγιστη ηλιθιότητα είναι να το παίζεις εσύ πονηρός, θεωρώντας όσους σε αμφισβητούν ως "βλάκες"!

Το πρόβλημα όμως ήταν πάντα, ότι αυτοί οι "βλάκες", που συνηθίζουν να αμφιβάλλουν, να αμφισβητούν, να κρίνουν, να ζυγίζουν και να καταμετρούν ευθύνες, ήταν εκείνοι ακριβώς που οι μικροί ηγετίσκοι απέκλειαν από τον περίγυρο τους.

Επειδή από εκείνους θα μάθαιναν την αλήθεια, που ενίοτε είναι πικρή.

Κι όσο πιο μικρός είσαι, τόσο περισσότερον σου αρέσουν τα μεγάλα ψέμματα...

Αντιθέτως, οι γλείφτες και οι κολαούζοι που μαζεύουνε γύρω τους, θα τους χαϊδεύουν τ' αυτιά, μέχρι βεβαίως να γκρεμοτσακιστούν και να πέσουν από τους Όλυμπους των φαντασιώσεων τους. 

Και τότε οι πρώτοι που θα "ξυλευθούν*" από την πεσμένη δρυ, θα είναι εκείνοι που γλείφανε με την πιο μεγάλη γλώσσα.

Η κούπα του Πυθαγόρα λοιπόν τιμωρεί όσους πρσπαθουν να γιομίσουν ως απάνω-απάνω το ποτήρι με τις κολακείες.

Και στο τέλος μένουνε στεγνοί, με την κούπα άδεια...

Οι νοούντες, ας νοήσουν..

* Ερμηνευτική Σημείωσις

Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται [δηλαδή από την πεσμένη δρυ, ο καθένας έρχεται να κόψει τα ξυλαράκια του]

Κάπως έτσι θα ξυλεύσουν οι κολλητοί και οι τσανακογλείφτες τη δρυ, όταν θα πέσει... 

πηγή

Διαβάστε επίσης:
Η "ΜέΡΑ 25" της "Ελληνικής λύσης"