του Τιερί Μεϊσάν (Δίκτυο Βολταίρος)
Ο πρόεδρος Τραμπ δεν κάνει τίποτα όπως οι προκάτοχοί του (εκτός από το μοντέλο του, Άντριου Τζάκσον). Διαταράσσει συνεπώς τους εταίρους της. Το "Deal of the Century" που φαντάστηκε για την Παλαιστίνη προκάλεσε την οργή του προέδρου Αμπάς ο οποίος το ερμήνευσε υπό το πρίσμα των προηγούμενων προτάσεων των ΗΠΑ. Μήπως έκανε λάθος;
Φωτο: Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ κόσμησε το Οβάλ Γραφείο με ένα πορτρέτο του προκάτοχού του Άντριου Τζάκσον.
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε πολλές φορές ότι η κυβερνητική μέθοδος του ήταν σε θέση να λύσει πολλές συγκρούσεις και ότι έλπιζε ακόμα να καταφέρει, κατά τη διάρκεια της (ή των) θητεί(ων)ας του, να φέρει την ειρήνη μεταξύ των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών.
Σύμφωνα με τον διεθνή Τύπο, για εκλογικούς λόγους των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ έχει εξελιχθεί. Ενώ φαινόταν να μην ενδιαφέρεται για θρησκευτικά θέματα, φέρεται ότι προσέγγισε τους σιωνιστές χριστιανούς και ότι επηρεάζεται από τον αντιπρόεδρο του, τον χριστιανό ευαγγελικό Mike Pence, και από έναν από τους χορηγούς του, τον εβραίο διαχειριστή καζίνο Σέλντον Άντελσον.
Οι αποφάσεις του προέδρου Τραμπ να μετακινήσει την πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών από το Τελ Αβίβ στη Ιερουσαλήμ, να σταματήσει τη χρηματοδότηση του Γραφείου Αρωγής των Ηνωμένων Εθνών και το έργο του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή (UNRWA ) και μετά να αναγνωρίσει την ισραηλινή κυριαρχία στην κατεχόμενο συριακό Γκολάν ερμηνεύθηκαν ως επιβεβαίωση της φιλο-ισραηλινής μεροληψίας του.
Όλα αυτά είναι αλήθεια, αλλά δεν επιτρέπουν να κατανοηθεί ο ιδιαίτερος τρόπος προσέγγισης της παλαιστινιακής σύγκρουσης από τον Ντόναλντ Τραμπ και μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρές παρεξηγήσεις. Για να πιάσουμε τη σκέψη του, πρέπει να μελετήσουμε το μοντέλο του, τον πρόεδρο Άντριου Τζάκσον, και να το επανατοποθετήσουμε στην ιδιαίτερη κατάσταση των Ηνωμένων Πολιτειών πριν από τον Εμφύλιο Πόλεμο.
Όπως το Ισραήλ και η Ροδεσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια δυτική αποικία που έχει απελευθερωθεί από τη βρετανική αυτοκρατορία. Ωστόσο, οι καταστάσεις είναι πολύ διαφορετικές.
Το Ισραήλ είναι μια αποικία που ανταποκρίνεται σε ένα πολιτικό σχέδιο που διατυπώθηκε τον δέκατο έβδομο αιώνα από τον Λόρδο Cromwell, ήτοι η χειραγώγηση της εβραϊκής διασποράς από την αυτοκρατορία. Η πραγματοποίησή του, ακόμα και μέσω της αυτό-ανακύρηξης της ανεξαρτησίας του Ισραήλ από τις ένοπλες δυνάμεις του, εξακολουθεί να αντιστοιχεί σε αυτό το σχέδιο. Αντίθετα, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο καρπός του πουριτανικού σχεδίου κοινωνικής ισότητας του ίδιου Λόρδου Προστάτη για τον βρετανικό πληθυσμό. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για τη δημιουργία ενός νέου μοντέλου κοινωνίας που ορίζεται από τις θρησκευτικές αρχές μιας και μοναδικής χριστιανικής αίρεσης (και όχι εβραϊκής) [1].
Στην Αμερική, περισσότεροι από τους μισούς Βρετανούς μετανάστες πριν την ανεξαρτησία ήταν φτωχά κακόμοιρα πλάσματα που ήλπιζαν να έχουν δικό τους εργαλείο παραγωγής, ήτοι ένα κομμάτι γης, σε αντάλλαγμα μιας υπηρεσίας στον βασιλιά. Αποδέχονταν το καθεστώς του indentured servant (προσωρινού δουλοπάροικου) για 4 έως 7 χρόνια και αντιμετωπίζονταν σκληρά. Για να ολοκληρώσει την εργασία των προσωρινών βρετανών σκλάβων, ο βασιλιάς κατέφυγε σε μόνιμους αφρικανούς σκλάβους.
Μετά την ανεξαρτησία, η εθελοντική μετανάστευση επιταχύνθηκε και διαφοροποιήθηκε - Γερμανοί, Γάλλοι, Ολλανδοί και Εβραίοι - ενώ οι indentured servant αντικαταστάθηκαν από Αφρικανούς σκλάβους, από τότε και στο εξής αντιμετωπίστηκαν ακόμα πιο σκληρά. Οι Ευρωπαίοι σταδιακά εγκαταστάθηκαν στο έδαφος των αυτοκτόνων, των Ινδιάνων. Ο χώρος ήταν τόσο μεγάλος ώστε η άφιξη μερικών εκατοντάδων χιλιάδων αλλοδαπών δεν έθετε σημαντικό πρόβλημα. Αλλά έρχονταν όλοι και περισσότεροι.
Στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα, ο πολύ ανθρωπιστικός πρόεδρος Thomas Jefferson φαντάστηκε ένα σχέδιο διαμελισμού της ηπείρου με τη βία: στους Ινδιάνους τα δυτικά του Μισισιπή, στους Ευρωπαίους, τα ανατολικά. Μετά την εκτόπιση των φυλών στη Λουιζιάνα, υποστήριξε να αφήσει τα «πολιτισμένα» άτομα να έρχονται στην ανατολή εάν ενσωματώνονταν στην κουλτούρα των αποίκων. Θεωρούσε ότι θα ήταν σταδιακά δυνατή η διαπραγμάτευση μαζί τους σύμφωνα με τα πρότυπα της δικής του κουλτούρας.
Πράγματι, το κύριο πρόβλημα δεν ήταν ο χώρος. Ακόμη και με τους μετανάστες, είτε ελεύθεροι είτε σκλάβοι, ο χώρος ήταν ακόμα πολύ υπο-κατοικημένος. Ήταν η πολιτιστική διαφορά. Οι Ινδιάνοι δεν πίστευαν ότι κάποιος μπορεί να κατέχει τη Γη, αλλά ότι μια φυλή μπορεί να ασκεί την κυριαρχία της σε ένα ορισμένο χώρο. Δεδομένου ότι, σύμφωνα με εκείνους, δεν υπήρχε ιδιοκτησία της Γης, δεν μπορούσε κανείς να την αγοράσει ή να την πουλήσει.
Εάν συνεχίσουμε τη σύγκριση, στην Παλαιστίνη, οι Σύροι [2] είχαν ήδη αποικισθεί από τους Οθωμανούς και είχαν συνηθίσει. Είχαν αποδημήσει σε μεγάλο βαθμό και δέχονταν την ατομική ιδιοκτησία της Γης, αλλά – σώμα με τους αποικιστές τους - θεωρούσαν ότι μια μουσουλμανική γη δεν μπορεί να κυβερνηθεί από μη μουσουλμάνους.
Όταν ο στρατηγός Άντριου Τζάκσον έγινε πρόεδρος (1829-37), καθώς η δημογραφική πίεση των Ευρωπαίων - οι οποίοι έρχονταν όλο και περισσότεροι στην Ανατολή - εντεινόταν, αποφάσισε να επεκτείνει την πολιτική του Τζέφερσον. Αλλά τους πολέμους με τις ινδιάνικες φυλές, προσπάθησε να τους αντικαταστήσει με Συνθήκες που εγγυούνταν τη μετεγκατάστασή τους σε "πάρκα" πάντα πιο δυτικά τα οποία οι περισσότερες φυλές αρνήθηκαν. Φυσικά αυτή η αρχή αμφισβητήθηκε από τα ακόλουθα κύματα μετανάστευσης και από τους μεγάλους γαιοκτήμονες.
Αντίθετα, σήμερα στην Παλαιστίνη, ο εβραϊκός πληθυσμός είναι σταθερός - η είσοδος μεταναστών δεν αντισταθμίζει πλέον τη εξωτερική μετανάστευση - ενώ ο αραβικός πληθυσμός αναπτύσσεται. Ωστόσο, η επέκταση του εδάφους του Ισραήλ συνεχίζεται χωρίς καμία ανάγκη.
Ο Άντριου Τζάκσον παρέμεινε στην ιστορία ως σφαγέας των Ινδιάνων, ο σχεδιαστής της γενοκτονίας του "Trail of Tears" (του Μονοπατιού των Δακρύων ) [3]. Είναι λάθος. Αρνήθηκε τη συστηματική εξόντωση – την οποία θα διεξάγει ύστερα ο στρατηγός Custer - και προσπάθησε να λύσει ένα πρόβλημα που δεν είχε λύση.
Οι έποικοι, όπως και οι σημερινοί Ισραηλινοί, δεν μπορούσαν να επιστρέψουν από όπου προέρχονταν οι οικογένειές τους. Κατά τα λοιπά, οι μοναδικές ινδιάνικες φυλές που επέζησαν τις επόμενες σφαγές είχαν υπογράψει την ειρήνη με τον Τζάκσον. Το μόνο πραγματικά ειρηνικό αποτέλεσμα θα ήταν η συγχώνευση των δύο κοινοτήτων, αλλά ήταν αδύνατη λόγω του πολιτισμικού χάσματος, ένα εμπόδιο που δεν υπάρχει πλέον στην Παλαιστίνη σήμερα [4].
Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ προτείνει να αναπτυχθεί οικονομικά η Γάζα και η Δυτική Όχθη, χωρίς κανένα αντίτιμο, εφαρμόζει την πολιτική του Τόμας Τζέφερσον για τους «πολιτισμένους Ινδιάνους». Πιστεύει ότι με την ένταξή τους μέσω της "αγοράς" θα επιτύχει την ειρήνη. Το κάνει ακόμα πιο γενναιόδωρα καθώς η εξέλιξη αυτή δεν θα χρηματοδοτείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά από τις αραβικές μοναρχίες. Με αυτό τον τρόπο, αντιστέκεται στην ισραηλινή στρατηγική –που υποστηρίζεται από τον Sheldon Adelson- της υπονόμευσης της παλαιστινιακής οικονομίας η οποία στοχεύει να ωθήσει τους Παλαιστίνιους να φύγουν για να επιβιώσουν.
Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ αρνείται να υποστηρίξει τη λύση των δύο κρατών και παραπέμπει αυτό το ζήτημα στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των ενδιαφερομένων, ενεργεί όπως ο Άντριου Τζάκσον κατά τις διαπραγματεύσεις των ινδιάνικων Συνθηκών.
Με αυτόν τον τρόπο, έχει αντιταχθεί στην ισραηλινή πολιτική μετά τις Συμφωνίες του Όσλο.
Η Παλαιστινιακή Αρχή θεωρεί ότι έχει ήδη αποδεχθεί συμβιβασμό υποστηρίζοντας τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Απαιτεί συνεπώς την εφαρμογή τους, ενώ το Ισραήλ αρνείται να συμμορφωθεί εδώ και 70 χρόνια. Αρνείται a priori το "Deal of the Century" επειδή ο Ντόναλντ Τραμπ αγνοεί αυτή την απαίτηση.
Αυτή η στάση είναι νόμιμη και έντιμη. Όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου γνωρίζουν ότι, αν η επίλυση της σύγκρουσης γινόταν σύμφωνα με τους κανόνες του αγγλοσαξονικού δικαίου σε παραβίαση των διατάξεων του διεθνούς δικαίου, αυτή η ειρήνη εδώ θα άνοιγε την πόρτα σε πολέμους αλλού.
Πράγματι, το αγγλοσαξωνικό δίκαιο διακρίνεται από όλες τις άλλες μορφές δικαιοσύνης στον κόσμο. Προβλέπει ότι δύο μέρη που αντιτίθενται σε ένα ποινικό αδίκημα μπορούν να κλείσουν την υπόθεση με μια συναλλαγή που αγνοεί τον τοπικό δίκαιο. Σε εθνικό επίπεδο, είναι μια ταξική δικαιοσύνη, σε διεθνές επίπεδο, είναι ο νόμος του δυνατού.
Σε κάθε περίπτωση, η Παλαιστινιακή Αρχή είναι λάθος όταν κατηγορεί τον Ντόναλντ Τραμπ ότι είναι πιο ευνοϊκός υπέρ του Ισραήλ από το τι ήταν ο George Bush Jr. Σε αυτό το σημείο, η στάση της μπορεί να εξηγηθεί μόνο επειδή οφείλει τη νομική ύπαρξή της στις συμφωνίες του Όσλο. Θα ήταν πιο αποτελεσματικό να θεωρηθεί ότι, παρά την αλαζονεία του, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι καλόπιστος, ότι το σχέδιό του είναι λιγότερο ευνοϊκό για τους Ισραηλινούς από το status quo και ότι δεν είναι εχθρικό έναντι του διεθνούς δικαίου · με λίγα λόγια, ότι ορισμένες πτυχές της διαμεσολάβησης του θα μπορούσαν να είναι θετικές για την παλαιστινιακή υπόθεση.
Η ανάλυσή μου μπορεί να είναι φαλκιδευμένη από το γεγονός ότι δεν έχω ζήσει υπό κατοχή για 70 χρόνια και ότι η παιδία μου έγινε σε ένα αποικιοκρατικό έθνος, αλλά δεν νομίζω ότι η σημερινή επιλογή περιορίζεται στη Συνεργασία ή στην Αντίσταση όπως ήταν στη περίπτωση της Νάκμπα [5]. Δεν έχω επομένως καμία συμβουλή να δώσω, απλά να υπογραμμίσω ότι δεν πρέπει να επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος και να προσβάλλουμε έναν άνθρωπο που ανοίγει μια πόρτα με καλή τη πίστη.
Φαίνεται ότι ο Πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς σκέφτεται να υποχωρήσει από τη θέση του. Απελευθέρωσε τον επιχειρηματία, ο οποίος, όπως είπε, πρόδωσε την παλαιστινιακή υπόθεση συμμετέχοντας στο εργαστήριο του Μπαχρέιν για το "Deal of the Century". Και προετοιμάζει μια αντιπροσωπεία για να πάρει τη θερμοκρασία στον Λευκό Οίκο.
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Ο πρόεδρος Τραμπ δεν κάνει τίποτα όπως οι προκάτοχοί του (εκτός από το μοντέλο του, Άντριου Τζάκσον). Διαταράσσει συνεπώς τους εταίρους της. Το "Deal of the Century" που φαντάστηκε για την Παλαιστίνη προκάλεσε την οργή του προέδρου Αμπάς ο οποίος το ερμήνευσε υπό το πρίσμα των προηγούμενων προτάσεων των ΗΠΑ. Μήπως έκανε λάθος;
Φωτο: Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ κόσμησε το Οβάλ Γραφείο με ένα πορτρέτο του προκάτοχού του Άντριου Τζάκσον.
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε πολλές φορές ότι η κυβερνητική μέθοδος του ήταν σε θέση να λύσει πολλές συγκρούσεις και ότι έλπιζε ακόμα να καταφέρει, κατά τη διάρκεια της (ή των) θητεί(ων)ας του, να φέρει την ειρήνη μεταξύ των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών.
Σύμφωνα με τον διεθνή Τύπο, για εκλογικούς λόγους των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ έχει εξελιχθεί. Ενώ φαινόταν να μην ενδιαφέρεται για θρησκευτικά θέματα, φέρεται ότι προσέγγισε τους σιωνιστές χριστιανούς και ότι επηρεάζεται από τον αντιπρόεδρο του, τον χριστιανό ευαγγελικό Mike Pence, και από έναν από τους χορηγούς του, τον εβραίο διαχειριστή καζίνο Σέλντον Άντελσον.
Οι αποφάσεις του προέδρου Τραμπ να μετακινήσει την πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών από το Τελ Αβίβ στη Ιερουσαλήμ, να σταματήσει τη χρηματοδότηση του Γραφείου Αρωγής των Ηνωμένων Εθνών και το έργο του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή (UNRWA ) και μετά να αναγνωρίσει την ισραηλινή κυριαρχία στην κατεχόμενο συριακό Γκολάν ερμηνεύθηκαν ως επιβεβαίωση της φιλο-ισραηλινής μεροληψίας του.
Όλα αυτά είναι αλήθεια, αλλά δεν επιτρέπουν να κατανοηθεί ο ιδιαίτερος τρόπος προσέγγισης της παλαιστινιακής σύγκρουσης από τον Ντόναλντ Τραμπ και μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρές παρεξηγήσεις. Για να πιάσουμε τη σκέψη του, πρέπει να μελετήσουμε το μοντέλο του, τον πρόεδρο Άντριου Τζάκσον, και να το επανατοποθετήσουμε στην ιδιαίτερη κατάσταση των Ηνωμένων Πολιτειών πριν από τον Εμφύλιο Πόλεμο.
Δύο βρετανικές αποικίες: οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ
Όπως το Ισραήλ και η Ροδεσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια δυτική αποικία που έχει απελευθερωθεί από τη βρετανική αυτοκρατορία. Ωστόσο, οι καταστάσεις είναι πολύ διαφορετικές.
Το Ισραήλ είναι μια αποικία που ανταποκρίνεται σε ένα πολιτικό σχέδιο που διατυπώθηκε τον δέκατο έβδομο αιώνα από τον Λόρδο Cromwell, ήτοι η χειραγώγηση της εβραϊκής διασποράς από την αυτοκρατορία. Η πραγματοποίησή του, ακόμα και μέσω της αυτό-ανακύρηξης της ανεξαρτησίας του Ισραήλ από τις ένοπλες δυνάμεις του, εξακολουθεί να αντιστοιχεί σε αυτό το σχέδιο. Αντίθετα, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο καρπός του πουριτανικού σχεδίου κοινωνικής ισότητας του ίδιου Λόρδου Προστάτη για τον βρετανικό πληθυσμό. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για τη δημιουργία ενός νέου μοντέλου κοινωνίας που ορίζεται από τις θρησκευτικές αρχές μιας και μοναδικής χριστιανικής αίρεσης (και όχι εβραϊκής) [1].
Αποίκηση, κατοχή και εξόντωση των Αμερινδών
Στην Αμερική, περισσότεροι από τους μισούς Βρετανούς μετανάστες πριν την ανεξαρτησία ήταν φτωχά κακόμοιρα πλάσματα που ήλπιζαν να έχουν δικό τους εργαλείο παραγωγής, ήτοι ένα κομμάτι γης, σε αντάλλαγμα μιας υπηρεσίας στον βασιλιά. Αποδέχονταν το καθεστώς του indentured servant (προσωρινού δουλοπάροικου) για 4 έως 7 χρόνια και αντιμετωπίζονταν σκληρά. Για να ολοκληρώσει την εργασία των προσωρινών βρετανών σκλάβων, ο βασιλιάς κατέφυγε σε μόνιμους αφρικανούς σκλάβους.
Μετά την ανεξαρτησία, η εθελοντική μετανάστευση επιταχύνθηκε και διαφοροποιήθηκε - Γερμανοί, Γάλλοι, Ολλανδοί και Εβραίοι - ενώ οι indentured servant αντικαταστάθηκαν από Αφρικανούς σκλάβους, από τότε και στο εξής αντιμετωπίστηκαν ακόμα πιο σκληρά. Οι Ευρωπαίοι σταδιακά εγκαταστάθηκαν στο έδαφος των αυτοκτόνων, των Ινδιάνων. Ο χώρος ήταν τόσο μεγάλος ώστε η άφιξη μερικών εκατοντάδων χιλιάδων αλλοδαπών δεν έθετε σημαντικό πρόβλημα. Αλλά έρχονταν όλοι και περισσότεροι.
Στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα, ο πολύ ανθρωπιστικός πρόεδρος Thomas Jefferson φαντάστηκε ένα σχέδιο διαμελισμού της ηπείρου με τη βία: στους Ινδιάνους τα δυτικά του Μισισιπή, στους Ευρωπαίους, τα ανατολικά. Μετά την εκτόπιση των φυλών στη Λουιζιάνα, υποστήριξε να αφήσει τα «πολιτισμένα» άτομα να έρχονται στην ανατολή εάν ενσωματώνονταν στην κουλτούρα των αποίκων. Θεωρούσε ότι θα ήταν σταδιακά δυνατή η διαπραγμάτευση μαζί τους σύμφωνα με τα πρότυπα της δικής του κουλτούρας.
Πράγματι, το κύριο πρόβλημα δεν ήταν ο χώρος. Ακόμη και με τους μετανάστες, είτε ελεύθεροι είτε σκλάβοι, ο χώρος ήταν ακόμα πολύ υπο-κατοικημένος. Ήταν η πολιτιστική διαφορά. Οι Ινδιάνοι δεν πίστευαν ότι κάποιος μπορεί να κατέχει τη Γη, αλλά ότι μια φυλή μπορεί να ασκεί την κυριαρχία της σε ένα ορισμένο χώρο. Δεδομένου ότι, σύμφωνα με εκείνους, δεν υπήρχε ιδιοκτησία της Γης, δεν μπορούσε κανείς να την αγοράσει ή να την πουλήσει.
Εάν συνεχίσουμε τη σύγκριση, στην Παλαιστίνη, οι Σύροι [2] είχαν ήδη αποικισθεί από τους Οθωμανούς και είχαν συνηθίσει. Είχαν αποδημήσει σε μεγάλο βαθμό και δέχονταν την ατομική ιδιοκτησία της Γης, αλλά – σώμα με τους αποικιστές τους - θεωρούσαν ότι μια μουσουλμανική γη δεν μπορεί να κυβερνηθεί από μη μουσουλμάνους.
Όταν ο στρατηγός Άντριου Τζάκσον έγινε πρόεδρος (1829-37), καθώς η δημογραφική πίεση των Ευρωπαίων - οι οποίοι έρχονταν όλο και περισσότεροι στην Ανατολή - εντεινόταν, αποφάσισε να επεκτείνει την πολιτική του Τζέφερσον. Αλλά τους πολέμους με τις ινδιάνικες φυλές, προσπάθησε να τους αντικαταστήσει με Συνθήκες που εγγυούνταν τη μετεγκατάστασή τους σε "πάρκα" πάντα πιο δυτικά τα οποία οι περισσότερες φυλές αρνήθηκαν. Φυσικά αυτή η αρχή αμφισβητήθηκε από τα ακόλουθα κύματα μετανάστευσης και από τους μεγάλους γαιοκτήμονες.
Αντίθετα, σήμερα στην Παλαιστίνη, ο εβραϊκός πληθυσμός είναι σταθερός - η είσοδος μεταναστών δεν αντισταθμίζει πλέον τη εξωτερική μετανάστευση - ενώ ο αραβικός πληθυσμός αναπτύσσεται. Ωστόσο, η επέκταση του εδάφους του Ισραήλ συνεχίζεται χωρίς καμία ανάγκη.
Ο Άντριου Τζάκσον παρέμεινε στην ιστορία ως σφαγέας των Ινδιάνων, ο σχεδιαστής της γενοκτονίας του "Trail of Tears" (του Μονοπατιού των Δακρύων ) [3]. Είναι λάθος. Αρνήθηκε τη συστηματική εξόντωση – την οποία θα διεξάγει ύστερα ο στρατηγός Custer - και προσπάθησε να λύσει ένα πρόβλημα που δεν είχε λύση.
Οι έποικοι, όπως και οι σημερινοί Ισραηλινοί, δεν μπορούσαν να επιστρέψουν από όπου προέρχονταν οι οικογένειές τους. Κατά τα λοιπά, οι μοναδικές ινδιάνικες φυλές που επέζησαν τις επόμενες σφαγές είχαν υπογράψει την ειρήνη με τον Τζάκσον. Το μόνο πραγματικά ειρηνικό αποτέλεσμα θα ήταν η συγχώνευση των δύο κοινοτήτων, αλλά ήταν αδύνατη λόγω του πολιτισμικού χάσματος, ένα εμπόδιο που δεν υπάρχει πλέον στην Παλαιστίνη σήμερα [4].
Το «Ντήλ του αιώνα»
Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ προτείνει να αναπτυχθεί οικονομικά η Γάζα και η Δυτική Όχθη, χωρίς κανένα αντίτιμο, εφαρμόζει την πολιτική του Τόμας Τζέφερσον για τους «πολιτισμένους Ινδιάνους». Πιστεύει ότι με την ένταξή τους μέσω της "αγοράς" θα επιτύχει την ειρήνη. Το κάνει ακόμα πιο γενναιόδωρα καθώς η εξέλιξη αυτή δεν θα χρηματοδοτείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά από τις αραβικές μοναρχίες. Με αυτό τον τρόπο, αντιστέκεται στην ισραηλινή στρατηγική –που υποστηρίζεται από τον Sheldon Adelson- της υπονόμευσης της παλαιστινιακής οικονομίας η οποία στοχεύει να ωθήσει τους Παλαιστίνιους να φύγουν για να επιβιώσουν.
Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ αρνείται να υποστηρίξει τη λύση των δύο κρατών και παραπέμπει αυτό το ζήτημα στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των ενδιαφερομένων, ενεργεί όπως ο Άντριου Τζάκσον κατά τις διαπραγματεύσεις των ινδιάνικων Συνθηκών.
Με αυτόν τον τρόπο, έχει αντιταχθεί στην ισραηλινή πολιτική μετά τις Συμφωνίες του Όσλο.
Η Παλαιστινιακή Αρχή θεωρεί ότι έχει ήδη αποδεχθεί συμβιβασμό υποστηρίζοντας τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Απαιτεί συνεπώς την εφαρμογή τους, ενώ το Ισραήλ αρνείται να συμμορφωθεί εδώ και 70 χρόνια. Αρνείται a priori το "Deal of the Century" επειδή ο Ντόναλντ Τραμπ αγνοεί αυτή την απαίτηση.
Αυτή η στάση είναι νόμιμη και έντιμη. Όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου γνωρίζουν ότι, αν η επίλυση της σύγκρουσης γινόταν σύμφωνα με τους κανόνες του αγγλοσαξονικού δικαίου σε παραβίαση των διατάξεων του διεθνούς δικαίου, αυτή η ειρήνη εδώ θα άνοιγε την πόρτα σε πολέμους αλλού.
Πράγματι, το αγγλοσαξωνικό δίκαιο διακρίνεται από όλες τις άλλες μορφές δικαιοσύνης στον κόσμο. Προβλέπει ότι δύο μέρη που αντιτίθενται σε ένα ποινικό αδίκημα μπορούν να κλείσουν την υπόθεση με μια συναλλαγή που αγνοεί τον τοπικό δίκαιο. Σε εθνικό επίπεδο, είναι μια ταξική δικαιοσύνη, σε διεθνές επίπεδο, είναι ο νόμος του δυνατού.
Σε κάθε περίπτωση, η Παλαιστινιακή Αρχή είναι λάθος όταν κατηγορεί τον Ντόναλντ Τραμπ ότι είναι πιο ευνοϊκός υπέρ του Ισραήλ από το τι ήταν ο George Bush Jr. Σε αυτό το σημείο, η στάση της μπορεί να εξηγηθεί μόνο επειδή οφείλει τη νομική ύπαρξή της στις συμφωνίες του Όσλο. Θα ήταν πιο αποτελεσματικό να θεωρηθεί ότι, παρά την αλαζονεία του, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι καλόπιστος, ότι το σχέδιό του είναι λιγότερο ευνοϊκό για τους Ισραηλινούς από το status quo και ότι δεν είναι εχθρικό έναντι του διεθνούς δικαίου · με λίγα λόγια, ότι ορισμένες πτυχές της διαμεσολάβησης του θα μπορούσαν να είναι θετικές για την παλαιστινιακή υπόθεση.
Η ανάλυσή μου μπορεί να είναι φαλκιδευμένη από το γεγονός ότι δεν έχω ζήσει υπό κατοχή για 70 χρόνια και ότι η παιδία μου έγινε σε ένα αποικιοκρατικό έθνος, αλλά δεν νομίζω ότι η σημερινή επιλογή περιορίζεται στη Συνεργασία ή στην Αντίσταση όπως ήταν στη περίπτωση της Νάκμπα [5]. Δεν έχω επομένως καμία συμβουλή να δώσω, απλά να υπογραμμίσω ότι δεν πρέπει να επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος και να προσβάλλουμε έναν άνθρωπο που ανοίγει μια πόρτα με καλή τη πίστη.
Φαίνεται ότι ο Πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς σκέφτεται να υποχωρήσει από τη θέση του. Απελευθέρωσε τον επιχειρηματία, ο οποίος, όπως είπε, πρόδωσε την παλαιστινιακή υπόθεση συμμετέχοντας στο εργαστήριο του Μπαχρέιν για το "Deal of the Century". Και προετοιμάζει μια αντιπροσωπεία για να πάρει τη θερμοκρασία στον Λευκό Οίκο.
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
[1] « Ποιος είναι ο εχθρός; » , του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 4 Αυγούστου 2014.
[2] Υπενθύμιση: Πριν από τον βρετανικό αποικισμό, η Παλαιστίνη δεν ήταν ανεξάρτητο κράτος, αλλά περιοχή της Μεγάλης Συρίας στο κόρφο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
[3] Κατά την απέλαση τους, αρκετοί χιλιάδες Τσερόκι έχασαν τη ζωή τους από την πείνα και την εξάντληση στο "Trail of Tears" (στο Μονοπάτι των Δακρύων).
[4] Κατά τους τρεις αιώνες της οθωμανικής κατοχής, οι άραβες πληθυσμοί στερήθηκαν σχολείων. Μόνο οι πλούσιες οικογένειες μπορούσαν να πληρώσουν την παιδεία για τα παιδιά τους. Ακολούθησε η κατάρρευση του αραβικού πολιτισμού (ο οποίος ήταν ήδη σε παρακμή). Σήμερα η UNRWA παρέχει υψηλό επίπεδο πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Ο οργανισμός ενθαρρύνθηκε σε αυτό από το Ισραήλ, το οποίο είδε ένα άλλο κίνητρο για να ενθαρρύνει τους Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τη γη τους και να φύγουν για να βρουν τη τύχη τους στο εξωτερικό.
[5] Το 1948, ο David Ben Gurion κήρυξε μονομερώς εξ ονόματος των εβραϊκών δυνάμεων ασφαλείας την ανεξαρτησία του εβραϊκού κράτους. Ταυτόχρονα, 700 έως 900.000 Παλαιστίνιοι απελάθηκαν από τα σπίτια και τη γη τους. Ήταν η Νάκμπα (η Καταστροφή).
voltairenet.org
[2] Υπενθύμιση: Πριν από τον βρετανικό αποικισμό, η Παλαιστίνη δεν ήταν ανεξάρτητο κράτος, αλλά περιοχή της Μεγάλης Συρίας στο κόρφο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
[3] Κατά την απέλαση τους, αρκετοί χιλιάδες Τσερόκι έχασαν τη ζωή τους από την πείνα και την εξάντληση στο "Trail of Tears" (στο Μονοπάτι των Δακρύων).
[4] Κατά τους τρεις αιώνες της οθωμανικής κατοχής, οι άραβες πληθυσμοί στερήθηκαν σχολείων. Μόνο οι πλούσιες οικογένειες μπορούσαν να πληρώσουν την παιδεία για τα παιδιά τους. Ακολούθησε η κατάρρευση του αραβικού πολιτισμού (ο οποίος ήταν ήδη σε παρακμή). Σήμερα η UNRWA παρέχει υψηλό επίπεδο πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Ο οργανισμός ενθαρρύνθηκε σε αυτό από το Ισραήλ, το οποίο είδε ένα άλλο κίνητρο για να ενθαρρύνει τους Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τη γη τους και να φύγουν για να βρουν τη τύχη τους στο εξωτερικό.
[5] Το 1948, ο David Ben Gurion κήρυξε μονομερώς εξ ονόματος των εβραϊκών δυνάμεων ασφαλείας την ανεξαρτησία του εβραϊκού κράτους. Ταυτόχρονα, 700 έως 900.000 Παλαιστίνιοι απελάθηκαν από τα σπίτια και τη γη τους. Ήταν η Νάκμπα (η Καταστροφή).
voltairenet.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου