Τι πιστεύουν σήμερα οι Έλληνες;

του Λευτέρη Παπαστεργίου

Πανελλαδική έρευνα για τις διεθνείς σχέσεις πραγματοποίησε πριν λίγες μέρες η εταιρία Κάπα Research, εστιάζοντας στα θέματα που απασχολούν περισσότερο την κοινή γνώμη.
Στην ερώτηση «Για ποια θέματα πιστεύετε ότι θα πρέπει να μιλά ο πολιτικός κόσμος της χώρας σήμερα;» οι πολίτες απαντούν...

 

Μετανάστευση- προσφυγικό το 57% των ερωτηθέντων.
Εθνικά θέματα το 51%,
Ενίσχυση της μεσαίας τάξης το 38%,
ο εκσυγχρονισμός του κράτους και η αποκατάσταση των θεσμών το 35%,
η οικονομική ανάπτυξη μέσω των επενδύσεων με 32%,
οι ανισότητες με 29%,
η αντιμετώπιση των πληγών της κρίσης στα πιο ευάλωτα στρώματα με 24%,
η κλιματική αλλαγή με 19%,
η προώθηση στο εξωτερικό της Ελλάδας, των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών με 16%,
οι νέες τεχνολογίες και η 4η βιομηχανική επανάσταση με 16%,
η επιχειρηματικότητα με 8%
και οι αλλαγές στους θεσμούς και τη λειτουργία της ΕΕ με 7%.


Από τις απαντήσεις των ερωτηθέντων προκύπτει μια σειρά πολύ σοβαρών θεμάτων, -αν όχι των πλέον σοβαρών-, για τα οποία όντως οι πολιτικοί μας θα έπρεπε να αναφέρονται σε αυτά. Το αν το κάνουν ή όχι είναι ένα άλλο θέμα.

Το ερώτημα που τίθεται όμως εν προκειμένω είναι το «αφού οι πολίτες όντως πιστεύουν πως οι πολιτικοί μας θα έπρεπε να μιλάνε για όλα τα παραπάνω, η μεγάλη πλειοψηφία των ίδιων γιατί δεν μιλάει γι’ αυτά;»
Γιατί δηλαδή στη δημόσια σφαίρα κυριαρχούν συνήθως θέματα που δεν έχουν καμία σχέση με τα σοβαρά και γιατί οι ίδιοι οι πολίτες επιλέγουν να τοποθετηθούν για πάσης φύσεως περιστατικά, γεγονότα και συμβάντα που όμως καμία σχέση δεν έχουν με τα παραπάνω;
Ή αλλιώς γιατί θα πρέπει ο πολιτικός να μιλάει για τα «σοβαρά» και ο πολίτης για τα «μη σοβαρά»;

Είναι δεδομένο πως ο λόγος που κυριαρχεί σήμερα στη δημόσια σφαίρα είναι λόγος απλουστευτικός, «εύπεπτος», «κίτρινος», γεμάτος προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες. Λόγος που τις περισσότερες φορές διχάζει παρά ενώνει. Που ικανοποιεί ένστικτα πρωτόγονα παρά προβληματίζει και θέτει τις σοβαρές διαστάσεις των ζητημάτων. Που λαϊκίζει και δεν ενοχλεί. Που δεν αναδεικνύει το ζήτημα της ατομικής ευθύνης παρά ανάγει τα πάντα στη σφαίρα του «άλλου». Του «αόρατου». Του «γενικού».

Κομβικός ο ρόλος σε όλα τα παραπάνω είναι ο ρόλος των ΜΜΕ. Μέσα Ενημέρωσης που έχουν ξεχάσει εδώ και καιρό τον ρόλο και την αποστολή τους και διαπαιδαγωγούν ένα κοινό, τρέφοντας τους με κατευθυνόμενη είδηση, αίμα, βία, σεξ και κλειδαρότρυπα.

Έτσι δημιουργείται μια αλυσίδα συνενόχων, χωρίς όμως κανείς να αισθάνεται ενοχή. Γι’ αυτό και τις περισσότερες φορές, όταν το «δυστύχημα» χτυπήσει την πόρτα του δικού μας σπιτιού, οι «ενοχές» μεταβιβάζονται σε έναν άλλον κρίκο της αλυσίδας και το παιχνίδι αρχίζει ξανά από την αρχή.

Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, ο κόσμος δεν πήγε ποτέ μπροστά με αλυσίδες. Πήγε όταν οι αλυσίδες έσπασαν και ο καθένας ανέλαβε την ευθύνη του. Στο σημείο αυτό βρισκόμαστε σήμερα στη χώρα.

Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, αν ο καθένας από μας δεν αναλάβει τη δική του ευθύνη.


larissapress.gr