Σκεπτόμενος άνθρωπος ή υπάκουη μάζα;

γράφει ο Γεώργιος Μεταξάς

Όλοι μας, λίγο πολύ, ασχολούμαστε με αυτά που φαίνονται. Τι γίνεται όμως μ' εκείνα που δεν φαίνονται αν κι είναι μπροστά στα μάτια μας; Αναφέρομαι στα υποσυνείδητα μηνύματα που περνάνε μέσα από απλές διαδικασίες.
 
Πολλές φορές θα έχουμε συλλάβει τον εαυτό μας να κλείνει το στόμα μας με το χέρι μας, όταν μας ξεφεύγει κάτι άπρεπο. Κάποια λέξη ή κάποια φράση. Είναι μία αυτόματη - μηχανική διαδικασία του εγκεφάλου προκειμένου να μας σταματήσει από κάτι αισχρό ή άπρεπο που έφυγε ή πρόκειται να φύγει από το στόμα μας.
 
Η χρήση της «μάσκας» αποσκοπεί σε αυτό ακριβώς: στο να κινηθεί αυτόματα ο εγκέφαλος ώστε να μην πούμε αυτό που δεν πρέπει. Κι αυτό που δεν πρέπει να ειπωθεί, δεν είναι άλλο από αυτό που θα ταράξει τα γαλήνια νερά της υπακοής.
 
Το Σύστημα μας θέλει υπάκουους. Όλα αυτά τα χρόνια δούλεψαν μεθοδικά και σταθερά προς αυτό το σημείο. Μας αύξησαν τις «ανάγκες» με τέτοιο τρόπο ώστε να θέλουμε να αποκτήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα. Περισσότερα μαραφέτια που κάνουν τη ζωή μας πιο «εύκολη». Στην πραγματικότητα όμως μας κρατούν σκλάβους. Περισσότερα μαραφέτια, σημαίνει περισσότερα χρήματα. Περισσότερα χρήματα σημαίνει είτε αιματηρή οικονομία από είδη πρώτης ανάγκης, είτε δάνεια. Και σ' αυτό βοηθάει ο ανταγωνισμός. 

Ας μου επιτρέψετε 2 απλά παραδείγματα:
 
1. Πριν από μερικά χρόνια, στα δημόσια σχολεία, τα παιδιά πήγαιναν με ποδιά. Στη συνέχεια, αυτή καταργήθηκε. Έτσι ξεκίνησε ο ανταγωνισμός της ένδυσης και της υπόδησης. Τα σχολεία μετατράπηκαν σε πασαρέλες λιλιπούτειων «μοντέλων» που φορούσαν (και φοράνε) γνωστές μάρκες που άλλα παιδιά αδυνατούν να έχουν για οικονομικούς λόγους. Έτσι ξεκίνησε ο ανταγωνισμός. Τα παιδιά μεγάλωσαν με αυτόν τον ανταγωνισμό, δημιουργώντας μία ανταγωνιστική κοινωνία. Ανταγωνιστική σε άχρηστα πράγματα... Οι γονείς αναγκάζονται να κάνουν «το σκατό τους παξιμάδι» (συγγνώμη για την έκφραση) ώστε να ικανοποιήσουν τις ανταγωνιστικές ανάγκες των παιδιών τους.
 
2. Πρόσφατα, στα σχολεία, ξεκίνησαν μεθοδευμένα, να διδάσκουν τα παιδιά ότι έχουν ΜΌΝΟ δικαιώματα. Δεν έλεγαν ΟΎΤΕ ΛΈΞΗ για τις υποχρεώσεις τους. Τα παιδιά, μετατράπηκαν σε εχθρούς των γονιών, απαιτώντας όλο και περισσότερα. Οι σχέσεις γονέων - παιδιών, θυμίζουν περισσότερο εμπόλεμη ζώνη, παρά οικογενειακό περιβάλλον. Έτσι σπάνε οι παραδοσιακοί δεσμοί της οικογενείας. Αυτοί οι δεσμοί που μας κρατούσαν ανέκαθεν ισχυρούς ως Έθνος. 

Πλέον, δεν έχουν σημασία οι δεσμοί αίματος. Σημασία έχουν τα «δικαιώματα». Κι οι γονείς, όμηροι του «εκπαιδευτικού» συστήματος, παλεύουν να ικανοποιήσουν αυτά τα «δικαιώματα», αφού αυτό το σύστημα τους αφαιρεί κάθε δικαίωμα πάνω στα παιδιά, καθιστώντας ως «αυθεντίες» καθηγητές και δασκάλους.
 
Σε όλο αυτό το... «μακελειό», οι γονείς (και όχι μόνο) καλούνται να αντιμετωπίσουν ΜΌΝΟ προβλήματα. Προβλήματα που το Σύστημα τα «λύνει» με ΈΝΑΝ τρόπο: ΑΓΌΡΑΣΕ! Αγόρασε ρούχα, αγόρασε μαραφέτια, αγόρασε εκπαίδευση (φροντιστήρια), αγόρασε, αγόρασε, αγόρασε... Αγορά= χρήμα. Χρήμα = χρόνος. Για την ακρίβεια, όσο περισσότερο χρήμα χρειάζεται κάποιος, τόσο λιγότερος προσωπικός χρόνος του μένει. Για το Σύστημα, απαγορεύεται να σκέφτεσαι για τον εαυτό σου. Για να είμαι πιο ακριβής: απαγορεύεται να σκέφτεσαι. Επιβάλλεται ΜΌΝΟ να εκτελείς. Να εκτελείς εντολές.
 
Απαγορεύεται να ακούς τις «Σειρήνες» που σου λένε να μην ακολουθείς το Σύστημα.
Απαγορεύεται να βλέπεις ό,τι σε κάνει να σκέφτεσαι, βάζοντας το μυαλό σου σε λειτουργία.
Απαγορεύεται να μιλάς ενάντια στο Σύστημα. Και για να πετύχουν αναίμακτα αυτό το τελευταίο, μας φόρεσαν φίμωτρα...
 
Με κύριο όπλο την πλύση εγκεφάλου με κάθε μέσο και κυρίως με τα ΜΜΕ, επιβάλλουν την υπακοή. Κι όταν βρίσκονται αντίθετες φωνές, τότε χρησιμοποιούν «ταμπέλες»: φασίστες, συνωμοσιολόγοι, ανεύθυνοι κλπ. Εκείνη η «ταμπέλα» που «φοριέται» πολύ τώρα τελευταία, είναι εκείνη του «κινδύνου για τη δημόσια υγεία». Στην πραγματικότητα, ΜΌΝΟ μία λέξη χρειάζεται να αλλάξουμε, ώστε η «ταμπέλα» αυτή να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αρκεί να αλλάξουμε τη λέξη «υγεία» με τη λέξη «υπακοή». Γιατί, όσοι εναντιονόμαστε στο Σύστημα, στην πραγματικότητα είμαστε «κίνδυνοι για τη δημόσια υπακοή». Είμαστε εκείνοι που θέλουμε σκεπτόμενους ανθρώπους κι ΌΧΙ υπάκουη μάζα. Κι αυτό τους τρομάζει.
 
Η «μάσκα» βλέπετε, εκτός του ότι μειώνει το ποσοστό οξυγόνου που εισπνέει ο χρήστης της ( συνεπάγεται μειωμένη εγκεφαλική λειτουργία), βοηθάει ώστε να λειτουργεί υποσυνείδητα ο χρήστης στο να σιωπά. Να μη μιλά. Να μην αντιδρά.
 
Και τώρα είναι η ώρα, για όλους εμάς, αλλά και για τον κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά ν' αποφασίσει:
 
Σκεπτόμενος άνθρωπος ή υπάκουη μάζα;

Τhe New Black - Muzzle & Blinkers (φίμωτρα και παρωπίδες)