Μία αληθινή ιστορία...

του Γεωργίου Μεταξά 

Πήγα, που λέτε φίλοι μου, σήμερα στο παντοπωλείο της γειτονιάς μου να ψωνίσω. Ναι! Στο παντοπωλείο. Μόνο εκεί πάω. Σε super market έχω να πατήσω τουλάχιστον δύο χρόνια. Προτιμώ να στηρίξω τον κυρ Κώστα της γειτονιάς μου, παρά μία αλυσίδα εκμεταλλευτών. Εκεί λοιπόν, στο παντοπωλείο, βλέπω μία κυρία μίας κάποιας ηλικίας, με τη μάσκα της κανονικά φορεμένη. Με κοίταξε με απορία περισσότερο, καθώς εγώ δε φοράω. Την κοιτάζω κι εγώ. Καταλαβαίνω ότι κάτι θα μου πει. Κι όντως...
- Δε φοβάστε να κυκλοφορείτε χωρίς μάσκα;
Της χαμογελάω ευγενικά. Δεν είχα όρεξη να την αρπάξω από τα μούτρα αφού καλά καλά δεν είχα ακόμα ξυπνήσει.
- Όσο φοβάστε κι εσείς που τη φοράτε.
‌Της είπα. Μάλλον δεν κατάλαβε τι εννοούσα κι έσπευσε να απολογηθεί.
- Εγώ τη φοράω για το πρόστιμο. Δε μου περισσεύουν χρήματα για να πληρώνω πρόστιμα. Ξέρω ότι ο κορωνοϊός είναι μία δικαιολογία για να μας καταστρέψουν.
Μου λέει. Την κοιτάζω, πάντα χαμογελαστός. Βλέπω το χρυσό σταυρό κρεμασμένο στο στήθος της, έξω από τη μάλλινη μπλούζα που φορούσε και ένα κομποσκοίνι στον αριστερό της καρπό.
- Πιστεύετε στο Χριστό;
Τη ρωτάω.
- Φυσικά!
Μου απαντάει...
- Εάν λοιπόν κάποιος ερχόταν και σας έλεγε: «συλλάβαμε αυτόν τον Ιησού και θα έρθεις να του κλείνεις το στόμα την ώρα που τον βασανίζουμε αλλιώς θα έχεις πρόστιμο 1.000€» θα πηγαίνατε;
Μόλις το άκουσε αυτό η γυναίκα, τα μάτια της γούρλωσαν! Άνοιξαν διάπλατα. Έκανε αμέσως το σταυρό της λέγοντας:
- Θεός φυλάξοι! Όχι βέβαια! Ποτέ!
Η φωνή της έδειχνε τρόμο και μόνο στη σκέψη ότι κάποιος θα της ζητούσε κάτι τέτοιο. Τα μάτια μου καρφώθηκαν στα δικά της. Αυτήν τη φορά δε χαμογελούσα όταν της είπα:
- Κι όμως! Του κλείσατε το στόμα με αυτήν εδώ τη μάσκα για 300€...
Η γυναίκα τα 'χασε. Με κοίταζε προσπαθώντας να καταλάβει τι της είπα. Την άφησα ν' αναρωτιέται, καθώς της είπα ότι ήταν η σειρά της να ψωνίσει. Όταν βγήκε, είδα μία θλίψη στα μάτια της. Δεν της μίλησα. Απλά χαμογέλασα και μπήκα να ψωνίσω...

Βλέπετε φίλοι μου, η κατάσταση είναι τέτοια ακριβώς! Όλοι μας είμαστε «δοχεία» Πνεύματος Αγίου. Κάθε φορά που αγανακτούμε στο άδικο, εκφράζουμε την αγανάκτηση του ίδιου του Ιησού. Το στόμα μας γίνεται στόμα Του. Η λαλιά μας, λαλιά Του! Και τώρα που οι εκκλησιές κλείσανε τις πόρτες τους, η δίκη Του φωνή έπρεπε να ακουστεί μέσα από τη δική μας. Κι εμείς τι κάναμε; Τη φιμώσαμε με μάσκες για 300€...

Ο Δημιουργός μας μας έπλασε ελεύθερους! Να έχουμε τη δική μας βούληση. Τη δική μας θέληση. Ούτε ο ίδιος δεν παρεμβαίνει σε αυτήν. Και τώρα που τα τσιράκια της Νέας Τάξης μας αφαιρούν αυτό το θείο δώρο, ο Δημιουργός μας αγανακτεί! Θυμώνει! Θέλει να εκφραστεί μέσα από τη δική μας φωνή. Αλλά δεν μπορεί. Γιατί το στόμα Του το φράξαμε με μάσκα. Για 300€...