Let's Rock!!!

Το πορτοκαλί χρώμα στην φωτογραφία δεν είναι πραγματικό, ο ακόλουθος των Q όμως που την επεξεργάστηκε, θέλει να μάς πει τί χρώμα θα έχουν τα ρούχα των εχθρών του Τραμπ και εχθρών του αμερικανικού έθνους, σε λίγο καιρό που θα υπάρχει συνωστισμός στο Γκουαντάναμο.. 🤣

The Kinks - All day and all of the night 

 

Rolling Stones - Harlem Shuffle 

 

Dire Straits - Sultans Of Swing 

 

The Doors - L.A. Woman 

 

Led Zeppelin - Whole Lotta Love 

 

Deep Purple - Perfect Strangers 

 

Pink Floyd - Another Brick In The Wall (PULSE live) 

 

Rory Gallagher - Shadow Play 

 

Stevie Ray Vaughan - Superstition 

 

Rare Earth - Get Ready 

 

ZZ Top - Gimme All Your Lovin' 

 

Patti Smith and Joan Baez ' 'People Have The Power' 

 

The Kinks

Το μετέφερε πολύ σωστά ο botilia στο παρακάτω σχόλιο της αναρτήσεως: Το ξεκίνημα της αγγλικής ποπ-ροκ, όπως οι Beatles, Rolling Stones κ.ά.

Τhe Doors, Joan Baez

Επίσης πολύ καλή η αναφορά του botilia περί γενιάς αμφισβήτησης, αμερικανικής έκρηξης της ροκ, με ρίζες από παραδοσιακή μπλουζ, protest song και το κυριότερο: ποίηση των beetniks (ειδικά ο Τζιμ Μόρισσον των Doors εξέφρασε με όλο του το είναι την κουλτούρα που τού είχε εμφυσηθεί, από ποίηση του Μπωντλαίρ και αποκωδικοποίηση της κοινωνικής μηχανικής που είχε πετύχει ο Άλντους Χάξλεϋ, μέχρι τον βασιλέα της beatnik λογοτεχνίας, τον Τζακ Κέρουακ και το κορυφαίο του βιβλίο "Στο δρόμο"-μηδενιστικό και απελευθερωτικό συνάμα).

Rolling Stones, Led Zeppelin, Deep Purple, Rory Gallagher, Rare Earth, Patti Smith, S.Ray Vaughan

70'ς. Αγάπη των νέων σε βιρτουόζους ηλεκτρ.κιθάρας, ντραμς κλπ, ροκ με επικά, μυθολογικά, κοινωνικά, διασκεδαστικά, χορευτικά (ΖΖ Τοp) κ.ά στοιχεία. Η δε Πάττυ Σμιθ άνοιξε στην Αμερική το δρόμο και για αμερικανικό πανκ.

Στην Μ.Βρεττανία, Ρωσία, Γερμανία άρχισε να εμφανίζεται από το 1977, το πανκ, σαν μουσική επανάσταση (κατά των ακαδημαϊκών συγκροτημάτων Pink Floyd, Genesis, Emerson Lake & Palmer κ.ά., μπάντες από μουσικές σχολές που κατάντησαν το κοινό "καθιστικό", απλό ακροατή σαστισμένο από τη μαεστρία επιτηδευμένων συνθέσεων), κοινωνική επανάσταση, αναρχία, ανεπιτήδευση (παίρνω κι εγώ μια κιθάρα και μια ντραμς και βγάζω τα εσώψυχά μου).

Dire Straits

Παράλληλα με το πανκ (το οποίο μετεξελίχθηκε σε υψηλές ποιότητες τύπου The Cure, Siouxsie & the Banshees κ.ά.), κυριάρχησε από το 1977 μέχρι και το 1987, και το soft rock (Dire Straits, Toto, Camel, Supertramp κ.ά., με στοιχεία από τις προηγούμενες δεκαετίες), συνέχισε όμως και το ποιοτικό hard rock (Deep Purple, Rainbow, Dio κ.ά.), και το progressive rock συνέχισε (οι Pink Floyd πουλάνε μέχρι και σήμερα ασταμάτητα). Ξεκίνησε επίσης και το heavy metal, δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις με σατανιστικά στοιχεία (που ελόχευαν από παλιά σε μπάντες όπως Rolling Stones, Led Zeppelin).

To ερώτημα που τίθεται σήμερα, είναι να μελετούμε πιο προσεκτικά και το πολιτικό υπόβαθρο των καλλιτεχνών, στο πόσο εντέχνως μπορεί μέσα από τους στίχους τους και την στάση τους, να μάς οδηγούν σε νεοταξικές παγίδες.
Προτίμησα να βάλω στα κλιπ το "The Wall" από λάιβ που απουσιάζει ο Ρότζερ Γουώτερς, γιατί τον έχω σιχαθεί με την αριστερή/νεοταξική του στάση (όταν τον είδα δε, να κάνει σκάιπ με τον Βαρουφάκη, πήγα να ξεράσω).
Αλλά και η Τζόαν Μπαέζ πιθανόν να ψηφίζει σήμερα Μπάιντεν. Και ο Τζον Λένον (ο δημιουργός του πολυπολιτισμικού (μην χ€σω) "Imagine", σίγουρα Μπάιντεν θα ψήφιζε. Μην μιλήσω για REM, U2 κ.ά. ξεπουλημένα "δημοκρατο-αριστερά" σκ@τά..

Let's Rock λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες, αλλά κάπως επιλεκτικά. Μακρυά από πονηρούληδες καλλιτέχνες που θέλουν να μάς απομακρύνουν από τα στάνταρ του υγιούς πολιτισμού, που είναι η πατρίδα, οι παραδόσεις, η θρησκεία, η οικογένεια, το δίκαιο του τίμιου επιχειρηματία. 

ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣ