Οι δυνάμεις που μπορούν να ελευθερώσουν, αλλά και να σκλαβώσουν τον άνθρωπο.

 γράφει η Φωτεινή Τυράσκη

 

Η δύναμη του νοός του ανθρώπου είναι γνωστή, τουλάχιστον στο κοινό της εναλλακτικής ενημέρωσης, όπως άλλωστε είναι γνωστή η δύναμη του Λόγου.           
Γνωστές είναι, επίσης, η δύναμη της πεποίθησης, όπως και η δύναμη της πίστης. Όλες αυτές οι δυνάμεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το όφελος του ανθρώπου και της κοινωνίας του, αλλά επίσης μπορούν να δράσουν αρνητικά όταν χρησιμοποιούνται λανθασμένα, χειριστικά ή κακοπροαίρετα. Γιατί η φύση των δυνάμεων δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «καλή» ή «κακή». Η δύναμη είναι απλώς δύναμη. Το πώς την χρησιμοποιεί κάποιος, προς τα πού την στρέφει και τί αποτελέσματα αναμένει, είναι αυτοί οι παράγοντες που κάνουν την διαφορά.

Η περίπτωση, που θα εξεταστεί παρακάτω, είναι ο τρόπος με τον οποίο «κάποιοι» διαχειρίζονται όλες αυτές τις δυνάμεις προς ίδιον όφελος, κλέβοντας ουσιαστικά τις δικές μας δυνάμεις, καθώς την δύναμη την κατέχει το πλήθος, δηλαδή ο λαός.   
Ένα ελάχιστο παράδειγμα, αυτού που θέλω να εξηγήσω, είναι η χρήση της δύναμης στις πολεμικές τέχνες της Ανατολής.          
Κάποιες τέτοιες τέχνες, διδάσκουν στον αθλητή-πολεμιστή, πώς να χρησιμοποιεί την δύναμη του αντιπάλου του, ώστε να τον καταβάλλει. Σημειώστε ότι, με την λέξη «τέχνες» χαρακτηρίζεται κάτι το οποίο διαθέτει τεχνικές, δηλαδή κάτι το οποίο μαθαίνεται, καθώς οι «τέχνες» είναι παράγωγα του νοός.     

   
Αυτοί οι «κάποιοι», που εφαρμόζουν επάνω στα πλήθη τις τεχνικές ελέγχου και επιβολής, είναι ανθρωπάκια ή ανθρωπόμορφα όντα, που χωρίς αυτά τους τα «όπλα» είναι αδύναμα μπροστά στην δύναμη του πλήθους. Γι’ αυτό, οτιδήποτε μπορεί να τους «χαλάσει τη μαγιά» τούς προκαλεί πονοκέφαλο, όπως π.χ. οι «απείθαρχοι», οι ιδεολόγοι, οι σκεπτόμενοι, οι φιλόσοφοι, οι ηθικώς ακέραιοι ή αυτοί που έχουν αποτάξει τις επίπλαστες ανάγκες από την ζωή τους.  
Γι’ αυτό, εκτός από το «διαίρει και βασίλευε» που γνωρίζουν πολύ καλά, εφαρμόζουν και το σύστημα του τύραννου Βία, που εξαφάνιζε τους αρίστους της κοινωνίας του, προκειμένου να διατηρεί την εξουσία.

Στην δική μας περίπτωση, τα εξουσιαστικά συστήματα χρησιμοποιούν τις δυνάμεις του Νου, του Λόγου, των Πεποιθήσεων και της Πίστης, αρχικώς για να μας ελέγξουν και, πλέον, για να μας καταβάλλουν.       
Η λέξη «βολή» και το ρήμα «βάλλω» είναι αυτές οι έννοιες που, σιωπηλά, κυριαρχούν αυτές τις μέρες στις ζωές μας:   
επι-βολή (επιβάλλω),   
κατα-βολή (καταβάλλω),          
αντικατα-βολή (αντικαταβάλλω),          
δια-βολή (διαβάλλω),  
προσ-βολή (προσβάλλω),         
παρεμ-βολή (παρεμβάλλω),     
συμ-βολή (συμβάλλω, σύμβολο),         
εκ-βολή (εκβάλλω),                  
ανα-βολή (αναβάλλω), 
υπο-βολή (υποβάλλω), 
εισ-βολή (εισβάλλω),   
απο-βολή (αποβάλλω),
υπερ-βολή (υπερβάλλω, υπερβολικό),  
προ-βολή (προβάλλω), 
αμφι-βολή (αμφιβάλλω, αμφιβολία),    
περι-βολή (περιβάλλω, περιβάλλον),    
μετα-βολή (μεταβάλλω),          
παρα-βολή (παραβάλλω),        
αντιπαρα-βολή (αντιπαραβάλλω),        
εμ-βολή (εμβάλλω, έμβολο, εμβόλιο),  
προκατα-βολή (προκαταβάλλω)…         

Αυτοί οι «κάποιοι», αφού πήραν το περιβάλλον υπό τον έλεγχό τους, μέσω αυτού έχουν πρόσβαση στον ψυχισμό και τους νόες των ανθρώπων.          
Είναι γνωστό ότι η δύναμη ενός τόπου μπορεί να επηρεάσει ακόμη και το DNA των όντων. Το δε περιβάλλον είναι αυτό που καθορίζει την συμπεριφορά, τον τρόπο ζωής, την σκέψη, τα συναισθήματα, όπως βεβαίως την τέχνη και τον πολιτισμό των ανθρώπων.  
Έτσι, «αλλάζοντας το περιβάλλον, έχεις επίδραση στον άνθρωπο» όπως έλεγε ο Aldus Huxley (διάσημος Αμερικανός συγγραφέας του προηγούμενου αιώνα).           
Όμως, στους «κάποιους» αυτό δεν είναι αρκετό. Αφού κατέκτησαν τους νόες των ανθρώπων, άρα και τις πεποιθήσεις τους, χρησιμοποίησαν την δύναμη του λόγου και της πίστης, στα πλέον «ανόητα» πλάσματα, προς όφελος αυτών των ίδιων των «κάποιων».   

Παράδειγμα αυτής της τεχνικής είναι μία εξωφρενική πολιτική δήλωση, που ξεσηκώνει τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης. Πρώτα, δηλαδή, ανακοινώνεται η επιβολή κάποιου υπερβολικού ή αντισυνταγματικού μέτρου, το οποίο πρόκειται να ισχύσει άμεσα στο μέλλον. Οι «κάποιοι» αφήνουν να φανούν οι αντιδράσεις και μετά δείχνουν να το «μαζεύουν». Αναβάλλουν ή ακυρώνουν, τάχατες, αυτό που δήλωσαν ότι θα ισχύσει. Έτσι το πλήθος νομίζει ότι με την αντίδραση και τη φωνή του τα κατάφερε…! Η «άσκηση» αυτή συνεχίζεται, λίγο καιρό μετά, όπου και πάλι ανακοινώνουν την επιβολή αυτών των νέων μέτρων. Για ακόμη μία φορά αντιστέκεται σθεναρά η κοινή γνώμη, όμως ο «σπόρος», που έβαλαν κατά την πρώτη κρούση, αρχίζει να καρποφορεί. Παρότι τα μέτρα «ξαναμαζεύονται», οι άνθρωποι αρχίζουν να συζητούν: «Θα μας κάνουν αυτό…»,  «Θα μας κάνουν εκείνο…», «Θα μας κάνουν το άλλο…». Δηλαδή, οι άνθρωποι έχουν ήδη στον νου τους την πεποίθηση ότι αυτοί οι «κάποιοι» θα τους κάνουν αυτό που είναι παράλογο, άνομο ή αντισυνταγματικό. Πιστεύουν δηλαδή ότι, αυτό που είπαν οι «κάποιοι», κάποια στιγμή θα συμβεί. Και με το «θα» τους το λένε, το δηλώνουν και ουσιαστικά το αποδέχονται.      

Την στιγμή εκείνη, αυτοί οι «κάποιοι» έχουν νικήσει! Έχουν βάλει τους ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις του νου, του λόγου, των πεποιθήσεων και της πίστης τους, ώστε να χτίσουν αυτοί οι ίδιοι, με τα χέρια τους, τα θεμέλια τής όποιας ψυχωσικής και διεστραμμένης φαντασίωσης τους έχουν προβάλλει, προκειμένου να σκλαβωθεί το πλήθος και να απομυζούνται οι δυνάμεις του.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Πώς σκλαβώνεται ένας ελέφαντας; (συνταγή)   

Κατ’ αρχάς, παίρνεις ένα μικρό ελεφαντάκι, γιατί τον μεγάλο άγριο ελέφαντα δεν μπορείς να τον σκλαβώσεις. Έπειτα, δένεις το ελεφαντάκι με μία γερή αλυσίδα ως προς το μέγεθος και την δύναμή του. Το ελεφαντάκι, αρχικώς, προσπαθεί να ελευθερωθεί. Στην πορεία της «άσκησης» το παίρνει απόφαση ότι τα όριά του φτάνουν μέχρις εκεί που του επιτρέπει η αλυσίδα και έτσι δεν προσπαθεί να πάει παραπέρα. Μάλιστα, από μόνο του, πλέον, σταματάει εκεί όπου είναι το όριο της αλυσίδας και δεν ανοίγει καν το βήμα για να την τεντώσει. Όσο τα χρόνια περνούν, η αλυσίδα παραμένει η ίδια, ενώ ο ελέφαντας μεγαλώνει και πλέον είναι πανεύκολο γι’ αυτόν να τη σπάσει και να φύγει απ’ τα δεσμά. Όμως στο μυαλό του έχει χαραγμένα τα όρια και δεν προσπαθεί ποτέ να φύγει από αυτά.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Ο λαός είναι η ΔΥΝΑΜΗ!

Η αλήθεια που δεν συνειδητοποιεί ο λαός είναι ότι αυτός έχει την δύναμη, γιατί αυτός είναι η δύναμη! Ο λαός δίνει την εξουσία αυτής της δύναμης στο εκάστοτε πολιτικό σύστημα, ώστε να την διαχειριστεί με τον καλύτερο τρόπο, προς όφελος του λαού, όταν πρόκειται για ένα δημοκρατικό πολίτευμα τουλάχιστον.  Δίνοντας την εξουσία σε ανήθικα, πονηρά ή κακοπροαίρετα άτομα, το αποτέλεσμα είναι το γνωστό: η ρεμούλα, το λάδωμα, το ρουσφέτι, η κομπίνα, το μπάχαλο, το «δόντι», ο καρεκλοκενταυρισμός, η κοινωνική αδικία, η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και την απέραντη αυτή λίστα μπορεί να την συμπληρώσει ο ίδιος ο αναγνώστης…

           
Καθώς οι Ελληνίδες Λέξεις είναι οι καλύτερες Δασκάλες μας, με μία πρόχειρη εξέταση της λέξης «υπουργός» αποφαίνεται η αληθινή έννοια της λέξης, όπως και η εργασία την οποία θα πρέπει να εκτελεί αυτός που ανεβαίνει στον υπουργικό θώκο. Έτσι, ο «υπουργός» βρίσκεται «υπό του έργου», υπό των δημοσίων έργων δηλαδή, που γίνονται προς όφελος του λαού, ο οποίος λαός τού έχει δώσει την εξουσία, πιστεύοντας ότι αυτός θα πράξει τα δέοντα, αν όχι τα κάλλιστα…           
Σε μία δημοκρατία, αλλά και σε κάθε ευνομούμενο κράτος που λειτουργεί με γνώμονα να πράττονται τα δέοντα για το καλό της χώρας και των πολιτών της, τα δημόσια έργα είναι αυτά που γίνονται για την καλύτερη εξυπηρέτηση του δήμου, δηλαδή του λαού. «Δημόσιο» ονομάζεται οτιδήποτε ανήκει στον λαό ή στην πολιτεία, ενώ ο «δημόσιος υπάλληλος» είναι υπηρέτης τού λαού.

Ο «δήμος» («δάμος» στην δωρική) έχει δομή και σχετίζεται με το «δέμας» που είναι το «σώμα». Έτσι, όταν είναι «σύσσωμος» ο δήμος έχει μία ιδιαίτερη δυναμική, την οποία φοβούνται «κάποιοι» και γι’ αυτό εφαρμόζουν το «διαίρει και βασίλευε»… Γι’ αυτό και η «ομόνοια» (όμοιος + νους) δεν είναι αρεστή στους «κάποιους».

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι, ο κάθε υπουργός, όπως και ο πρωθυπουργός (ο πρώτος υπό των έργων), είναι δημόσιοι υπάλληλοι που πληρώνονται αδρά για να διοικούν (διά + οίκος) προς το συμφέρον του λαού. Και ο λαός, δίνοντας την εξουσία της δυνάμεώς του, απαιτεί μία δικαία διακυβέρνηση, με ισονομία, χωρίς καταχρήσεις κ.λπ.

Όμως η απαίτηση αυτή, αρχίζει από τους ίδιους τους νόες των ανθρώπων και ουδεμία σχέση έχει με διαδηλώσεις ή διαμάχες, κυρίως αναμεταξύ των ανθρώπων. Αφού το κλειδί είναι οι νόες των ανθρώπων και αφού αυτοί το έχουν παραδώσει στους «κάποιους», ποτέ δεν θα υπάρξει σωτηρία από την όποια σκλαβιά, που επιβάλλουν οι «κάποιοι». Θα πρέπει λοιπόν να αναλογιστούμε, πού και σε ποιούς έχουμε παραδώσει τα κλειδιά του νοός και κατ’ επέκτασιν της ύπαρξής μας.         
Ποιοί είναι αυτοί που καθορίζουν τις ζωές μας και τί δύναμη διαθέτουν πραγματικά;    
Άραγε είναι δυνατότεροι από τον λαό; 
Άραγε είναι δυνατότεροι από τον Θεό; 
Και ποιοί είναι αυτοί που θα μας σκλαβώσουν, όταν ο Θεός μάς έπλασε ελεύθερους;

Τελικώς, φίλοι μου, η επανάσταση αρχίζει από τον νου!

Όταν ελευθερώσουμε τον νου μας, όλα μπορούν να αλλάξουν και όλα μπορούν να συμβούν!

Εμείς, τους επιτρέπουμε να μας κάνουν ό,τι μας κάνουν… Στο μυαλό μας έχουν χαράξει τα δικά τους σχέδια και όρια, κοιμίζοντάς μας με την αποχαύνωση των ΜΜΕ, των τηλεοπτικών θεαμάτων και των κινηματογραφικών ταινιών. Και όσο κοιμάται το συνειδητό μας, εμείς θα χορεύουμε κατά πως αυτοί οι «κάποιοι» μάς βαράνε τα ντέφια.

«Γνώσεσθε την Αλήθειαν και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς…»

 

vickytoxotis.blogspot.com