ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ,ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ

https://rumble.com/vs35mf-47176503.html 

Στο podcast του Tommy με επισκέπτες τον Δρ Mattias Desmet (πάνω αριστερά), καθηγητή με ειδικότητα στην Ψύχωση της Μαζικής Διαμόρφωσης, τον Δρ Robert Malone (κάτω αριστερά), εφευρέτη του εμβολίου mRNA και τον Δρ Peter McCullough (κάτω δεξιά), τον πιο πολυδημοσιευμένο καρδιοχειρουργό στην παγκόσμια ιστορία, συζήτησαν το θέμα της Ψύχωσης Μαζικής Διαμόρφωσης στη διάρκεια της πανδημίας. Εντύπωση προκαλεί η αναφορά τους στην Σωκρατική μέθοδο και η αναφορά και ανάλυση του Δρ Mattias Desmet στον όρο ΠΑΡΡΗΣΙΑ στην Αρχαία Ελλάδα.

 

Η πληροφόρηση είναι ελευθερία, η άγνοια είναι δουλεία... ένας ενημερωμένος πολίτης δεν ξεγελιέται!

Τι μας έμαθαν επιτέλους οι αρχαίοι Έλληνες; Η Ελληνική σκέψη. Η Παρρησία, η Αγάπη για την Ελευθερία...

 

---

Διαβἀστε αυτό το άρθρο για το θέμα της Μαζικής Μεταμόρφωσης του Πλήθους και της Μάζας

και το βίντεο με ελληνικούς υπότιτλους

Dr. Robert MALLONE: “Ψύχωση Μαζικής Διαμόρφωσης - Ο κόσμος είναι υπνωτισμένος και ψυχικά άρρωστος” 

---

 

Τι μας έμαθαν επιτέλους οι αρχαίοι Έλληνες;

Ο Ρίτσαρντ Λίβινγκστον, στο περίφημο βιβλίο του Το ελληνικό πνεύμα και η σημασία του για μας, που πρωτοεκδόθηκε το 1912 και γνώρισε από τότε αλλεπάλληλες επανεκδόσεις, αλλά και ο Αντρέ Μπονάρ στο τρίτομο έργο του για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, που πρωτοεκδόθηκε το 1957-59, συμφωνούν ότι:

Τα κύρια χαρακτηριστικά της γνωρίσματα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος ήταν:

• Η φιλοκαλία, δηλαδή η αγάπη για το ωραίο.
• Το μέτρον.
• Η ευθύτητα και η ΠΑΡΡΗΣΙΑ.
• Ο ανθρωπισμός
• Η αγάπη της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Η αγάπη της ελευθερίας.

Είναι λοιπόν επόμενο η αγάπη του ωραίου, το μέτρο, η ευθύτητα, η παρρησία και ο ανθρωπισμός να οδηγούν την ελληνική σκέψη στην αγάπη της ελευθερίας, και μέσω αυτής στην υιοθέτηση της δημοκρατίας.

Την ελευθερία τη βάζανε πιο πάνω από τη δημοκρατία. Ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιό του το ξεκαθαρίζει αυτό.

Η λέξη ελευθερία έχει την ίδια ρίζα με τις λέξεις έλευση, έλθω κλπ., και αρχικά σχετιζόταν με τη συνέλευση του γένους. Μονάχα ο ελεύθερος άνθρωπος ερχόταν στη συνέλευση, τέτοιο δικαίωμα δεν είχαν ούτε οι δούλοι ούτε οι υπήκοοι των ανατολικών δυναστειών, όπου εξάλλου δεν υπήρχαν συνελεύσεις. Η λέξη αυτούσια, σε μορφή και νόημα, υπάρχει στη γλώσσα μας, στον μεν γραπτό λόγο πάνω από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, στον δε προφορικό ασφαλώς περισσότερα.

Όπως μας λέει ο Ηρόδοτος, όταν ο απεσταλμένος του Δαρείου Υδάρνης ζήτησε από τους Έλληνες να υποταχτούν στον Μεγάλο Βασιλέα προσφέροντας του «γην και ύδωρ» αυτοί του απάντησαν: «Υδάρνη η συμβουλή που μας δίνεις δεν πηγάζει από ίση εμπειρία. Γιατί εσύ ξέρεις μόνο τη μία κατάσταση και αγνοείς την άλλη. Αν γνώριζες την ελευθερία, δεν θα μας συμβούλευες να υποταχτούμε, αλλά να αγωνιστούμε γι’ αυτήν, όχι μόνο με όπλα, αλλά με πελέκια και ξύλα».

Ακόμα, ελευθερία για τον αρχαίο Έλληνα σήμαινε κάτι πολύ σημαντικό: την απαλλαγή από τον φόβο.

«Δία μου σε θαυμάζω» [Ζευ φίλε θαυμάζω σε] έγραφε ο Θέογνις για τον μέγιστο των θεών. Οι Έλληνες, σε αντίθεση με τους άλλους συγχρόνους τους λαούς, δεν έβλεπαν τους θεούς τους σαν δούλοι. Σ΄ αυτό το συμπέρασμα καταλήγουμε όχι μόνο μελετώντας τον τρόπο με τον οποίο προσεύχονταν ή ζητούσαν κάτι από τους θεούς, αλλά και στα ονόματα που δίνανε στα παιδιά τους.

Ο Έλληνας ήθελε να είναι ελεύθερος. Δεν έστεργε να είναι δούλος ούτε των θεών.

---

Παρρησία και Δημοκρατία

Η παρρησία ως κεντρικός τρόπος έκφρασης της αλήθειας του υποκειμένου, από τον Foucault εκφράζεται ως:

«το θάρρος για την αλήθεια από μέρος εκείνου που μιλά και διακινδυνεύει να πει ολόκληρη την αλήθεια την οποία έχει στο νου του, είναι όμως επίσης το θάρρος του συνομιλητή ν ’αποδεχθεί ως αληθή την επώδυνη αλήθεια που ακούει». 

Εδώ η έννοια της παρρησίας έχει να κάνει με τη σχέση δασκάλου και μαθητή στα πλαίσια μιας παιδαγωγικής δραστηριότητας. Έτσι η παρρησία, θεωρείται ότι δεν έχει κάποια πολιτική διάσταση.

Ο Foucault κάνει επίσης και μια διάκριση ανάμεσα στη δημοκρατική παρρησία και στην αυτοκρατική παρρησία θέτοντας την πρώτη σε επίπεδο δημόσιου λόγου, ενώ τη δεύτερη σε επίπεδο ιδιωτικού.

Η αυτοκρατική παρρησία:

Σχετίζεται με το σοφό σύμβουλο ο οποίος απευθύνεται στον ηγεμόνα με στόχο την ανάδειξη της αλήθειας που θεωρεί ότι του αποκρύπτουν οι κόλακες. Είναι με άλλα λόγια το θάρρος του συμβούλου που διακινδυνεύει ακόμη και τη ζωή του στο όνομα εκείνης της αλήθειας που έχει στο νου του, αλλά και το θάρρος της αποδοχής ή μη από τον αποδέκτη αυτής της αλήθειας. Είναι επομένως μια υπόθεση που ενώ μπορεί να έχει πολιτική διάσταση, άσχετα με το εάν αφορά έναν, λίγους ή πολλούς, γίνεται σε ένα προσωπικό-ιδιωτικό επίπεδο.

Η δημοκρατική παρρησία:

Σχετίζεται και αφορά εκείνον που απευθύνεται ανοιχτά – μέσω του δημόσιου λόγου – στους πολλούς. Όταν μιλάμε για δημοκρατία ο στόχος πάντα είναι το κοινό καλό της πόλεως. Στόχος μπορεί επίσης να είναι η αυτο-διαπαιδαγώγηση των πολιτών πάντα όμως με σκοπό το καλό της πόλεως. Στην αρχαία Ελλάδα παράδειγμα τέτοιας διαδικασίας αυτο-διαπαιδαγώγησης αποτελούσαν οι μακροσκελείς ρητορικές διδαχές των σοφιστών μπροστά σε μεγάλο αριθμό ακροατών. Επομένως στην περίπτωση της ανάδειξης ή της διδαχής επί του καλού της πόλεως, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη μιας δημόσιας σφαίρας μέσα στην οποία θα εκδηλωθούν ελεύθερα και με παρρησία όλες οι αλήθειες για το κοινό καλό.

Δεδομένων των παραπάνω και κάνοντας μια διάκριση ανάμεσα στην ιδιωτική και στη δημόσια παρρησία ο γενικός ορισμός της παρρησίας ως ελεύθερη έκφραση γνώμης, ως έκφραση δηλαδή μιας άποψης με θάρρος και ειλικρίνεια, ενώ δεν είναι εσφαλμένος, αποδεικνύεται ελλιπής.

• Κατά τον Καστοριάδη παρρησία είναι η ευθαρσής έκφραση της σκέψης, σχετικά με δημόσιες υποθέσεις.
• Ενδιαφέρουσα όμως είναι η άρρηκτη σχέση της παρρησίας με τη δημοκρατία.

Εάν αποδεχτούμε ότι ο μόνος φορέας «δημιουργίας» αλήθειας και πραγματικότητας είναι οι πολίτες (ο Δήμος) που μέσα στο δημοκρατικό πολίτευμα δρουν για το καλό της πόλεως, οποιοσδήποτε άλλος (ένας ή ολίγοι) δεν είναι σε θέση να «σχηματίσουν» δημοκρατικά αποδεκτή αλήθεια. Μπορούν μόνο να αναπαράγουν (σε ιδιωτικό ή δημόσιο επίπεδο) την κοινή δημοκρατική αλήθεια ή να προτείνουν δημόσια τη δική τους. Παράδειγμα μιας τέτοιας ιδιόμορφης «ιδιωτικής» παρρησίας υπήρξε και ο λόγος του Σωκράτη. Ο Σωκράτης εκτός από ολιγαρχικών πεποιθήσεων υπήρξε και φορέας μιας «αντιθετικής» παρρησίας.

Αντίθετα στην δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας η επίδραση της παρρησίας στη διαμόρφωση της πραγματικότητας ήταν απολύτως καθοριστική. Σε σημείο όπου η ίδια η πραγματικότητα «κατασκευαζόταν» μέσα από τον με παρρησία λόγο…το αληθώς λέγειν για τα ζητήματα της πόλεως. Πράγματι για τον δημοκρατικό πολίτη η πραγματικότητα δεν ήταν κάτι προκαθορισμένο ή θεόσταλτο.

Οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι να δρουν, να σκέφτονται και να διαλέγονται μέσα σ’ αυτόν τον παρόντα, μοναδικό και χειροπιαστό κόσμο όπου το θεωρούμενο ως φυσικό δεν ταυτιζόταν κατ’ ανάγκη και με το πραγματικό. Με την έννοια ότι αυτό που τελικώς καθόριζαν εκείνοι, ήταν και το πραγματικό… ήταν η δική τους αλήθεια. 

«Για όλα τα πράγματα μέτρο είναι ο άνθρωπος», υποστήριζε με σθένος ο Πρωταγόρας «για όσα υπάρχουν, ότι υπάρχουν, και για όσα δεν υπάρχουν, ότι δεν υπάρχουν».

Ήταν επομένως αυτεξούσιοι να αποφασίζουν μόνοι τους για τη ζωή τους. Ασφαλώς αυτό δεν ισοδυναμούσε με μια κατάσταση όπου ο καθένας έλεγε ό,τι του κατέβαινε, άλλωστε για την αποφυγή αυτού του ενδεχομένου – αλλά και της δημαγωγίας – είχε εφευρεθεί ο θεσμός της γραφής παρανόμων. 

Η γραφή παρανόμων επέτρεπε σε οποιοδήποτε πολίτη να καταγγείλει οποιαδήποτε πρόταση προς την εκκλησία του δήμου η οποία ήταν ενάντια στο κοινό συμφέρον ή ερχόταν σε αντίθεση με παλαιότερους νόμους.

Επίσης στην αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία η παρρησία ήταν προϊόν συστηματικής καλλιέργειας. Ήταν ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των πολιτών ώστε αυτοί να συμμετέχουν στα κοινά με τρόπο τέτοιο σαν αυτά να τους αφορούσαν προσωπικά, δημιουργώντας έτσι τόσο την έννοια της υποχρέωσης όσο και της υπευθυνότητας.

Επιπρόσθετα το άτομο στην αρχαία Αθήνα δεν υπήρχε έξω και πάνω απ’ την πόλη. Υπήρχε μέσα στην πόλη και ωφελούνταν από αυτή μόνον λειτουργώντας προς όφελός της.

Στη δημοκρατία επομένως η παρρησία είχε αξία μόνο στα πλαίσια της αγωνιώδους συλλογικής προσπάθειας να αναζητηθεί, να αποφασιστεί και να δημιουργηθεί μια πραγματικότητα που κεντρικός άξονάς της είναι πάντα το καλό της πόλεως.

Με αυτό, εκτός των άλλων, το αξιοθαύμαστο «σκεπτικό» οι αρχαίοι Αθηναίοι κατάφεραν να δημιουργήσουν ταυτόχρονα:

• Δημοκρατία (ως άμεση συμμετοχή στα κοινά) και
• Φιλοσοφία (ως αντιπαράθεση με την εξουσία).

Έτσι η παρρησία έχει νόημα μόνον όταν θέλουμε να μιλάμε για δημοκρατία.

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις είναι μια ιδιωτική υπόθεση εξαιρετικά αμφισβητήσιμης ωφέλειας για τον κοινό κόσμο που στην αρχαιότητα οι Έλληνες ονόμαζαν πόλη.

---

Η πληροφόρηση είναι ελευθερία, η άγνοια είναι δουλεία... ένας ενημερωμένος πολίτης δεν ξεγελιέται!

 

telegra.ph