Απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ ή ενθύμηση του Θείου θελήματος; [ του Ηλία Σταμπολιάδη* ]

 

Η γέννηση ενός ανθρώπου είναι το τελικό στάδιο ολοκλήρωσης της γυναικείας φύσης που την κατοχυρώνει στην τιμητική θέση της μητέρας  στην αγκαλιά της οποίας κάθε άνθρωπος νοιώθει ασφαλής, αποκτά ταυτότητα  και αισθάνεται σημαντικός. Η εγκυμοσύνη είναι το στάδιο ωρίμανσης  του εμβρύου που κατά θαυμαστό τρόπο δημιουργείται από την ένωση δύο κυττάρων και αναπτύσσεται ανυπεράσπιστο τρεφόμενο από τον αίμα της μάνας του.

Η προστασία του εμβρύου αποτελεί έμφυτη συναίσθηση της μητέρας που με το βάρος αυτής της κατάστασης και η ίδια χρειάζεται την φροντίδα του πατέρα που συνέβαλε στην δημιουργία του εμβρύου το οποίο τελικά ολοκληρώνεται σε πλήρη άνθρωπο. Αυτή  η αλληλεξάρτηση απαιτεί μία αγαπητική σχέση  που δημιουργεί εκ φύσεως η ερωτική έλξη του άνδρα και της γυναίκας και τους ενδυναμώσει στην αντιμετώπιση όλων των δυσκολιών.

Δυστυχώς τις ημέρες μας για πολλούς ανθρώπους ή ερωτική σχέση έχει εκφυλιστεί σε στιγμιαία σεξουαλική απόλαυση με το πέρας της οποίας κάθε μέλος  παραμένει μόνο και αδύναμο να φέρει το σωματικό, συναισθηματικό , οικονομικό και κοινωνικό βάρος οποιασδήποτε συνέπειας μιας στιγμιαίας απόλαυσης που σχεδόν αποκλειστικά επιβαρύνει την γυναίκα καθόσον οι άνδρες έχουν χάσει την συναίσθηση κάθε φυσικής σχέσης και κοινωνικής ευθύνης.

Αυτή η άρνηση αλληλεξάρτησης των εραστών έχει καλλιεργηθεί από το πνεύμα δικαιωματισμού , που δυστυχώς έχει διεκδικήσει εις βάρος των γυναικών το ίδιο το φεμινιστικό κίνημα , αντί να υπάρχει μία κοινωνική απαξίωση των ανεύθυνων και ασυναίσθητων  καιροσκόπων.

Το αίτημα νομιμοποίησης των αμβλώσεων, χωρίς να συντρέχουν λόγοι κινδύνου της γυναικός , που στην ουσία συνιστούν φόνο εκ προμελέτης, αποτελεί πράξη αντίθετη προς τους νόμους της φύσεως και κατ΄ επέκταση ενάντια στο θέλημα του Δημιουργού.

Προφανώς η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ για την απαγόρευση των αμβλώσεων είναι μία φυσική απόφαση προστασίας ανυπεράσπιστων ανθρώπων την οποία θα έπρεπε να είχε προτείνει η Χριστιανική Εκκλησία και τουλάχιστον να βγει να την υπερασπιστεί.

Δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, μιάς κοινωνίας διαφθοράς όπου το χρήμα είναι το κριτήριο καταξίωσης των ανθρώπων, βγήκε και υπερασπίστηκε τα πλήθη των διαμαρτυρομένων γυναικών που αντί να ζητήσουν την υπεράσπιση της μητρότητας και να καταδικάσουν το κοινωνικό σύστημα  που αδυνατεί να υπερασπιστεί την ανθρώπινη φύση, διεκδικούν το δικαίωμα να την θανατώνουν.

Αυτό όμως που εκπλήσσει εμάς τους Έλληνες είναι ότι σύσσωμος ο ελληνικός πολιτικός κόσμος, ο υπεύθυνος για την οικονομική, εθνική, πολιτισμική και ηθική παρακμή του έθνους μας, βγήκαν και κατέκριναν την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ  ότι τάχα περιορίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Παραμελούν τα δικαιώματα των ανυπεράσπιστων αγέννητων παιδιών που κύρια αιτία της καταδίκης τους είναι συνήθως η ανικανότητα της μητέρας τους να τα εκθρέψει, ανυπεράσπιστη σε μία κοινωνία που αδυνατεί να παρέχει συνθήκες επιβίωσης  των μελών της, αν και όλοι αυτοί οι υποκριτές κόπτονται για την υπεράσπιση των αδυνάτων.

Ομολογούν ότι το δημογραφικό είναι το κύριο εθνικό πρόβλημα και αντί να ενισχύσουν και να ενθαρρύνουν την γέννηση νέων Ελλήνων προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα με την εισαγωγή λαθρομεταναστών συνηγορούσης της Προέδρου της Δημοκρατίας υπό τα σιωπηλά βλέμματα των εκπροσώπων της Εκκλησίας.

Εάν αυτοί αδιαφορούν που είναι οι οικολόγοι που ενδιαφέρονται για την πανίδα και την χλωρίδα, που είναι οι δασολόγοι που μας κυνηγούν όταν κόψουμε ένα πεύκο που φύτρωσε απρόσκλητο στο χωράφι μας, που είναι οι αντιεμβολιαστές που ανησυχούν για την αλλαγή στο  DNA μας, ή, οι ενδιαφερόμενοι για ότι έχει ουρά;

(*)Μεταλλειολόγου, Καθηγητή Πολυτεχνείου Κρήτης, μέλους του ΙΗΑ

professors-phds.com