Mina - Billie Jean

 

 

 Βιογραφικό της Mina από Wikipedia

Η Mina Anna Maria Mazzini OMRI (γεννημένη στις 25 Μαρτίου 1940), Mina Anna Quaini (για το ελβετικό ληξιαρχείο),[2][4] γνωστή ως Mina Mazzini[5] ή απλώς Mina, είναι ιταλοελβετή τραγουδίστρια και ηθοποιός. Υπήρξε βασικό στέλεχος των τηλεοπτικών σόου ποικίλης μουσικής[6] και κυρίαρχη μορφή της ιταλικής ποπ μουσικής από τη δεκαετία του 1960 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1970,[7] γνωστή για το εύρος της φωνής της των τριών οκτάβων,[8] την ευκινησία της σοπράνο φωνής της[8] και την εικόνα της ως χειραφετημένης γυναίκας[9].

Στην ερμηνεία της, η Μίνα συνδύαζε διάφορα μοντέρνα στυλ με παραδοσιακές ιταλικές μελωδίες και μουσική swing, γεγονός που την κατέστησε την πιο ευπροσάρμοστη ποπ τραγουδίστρια στην ιταλική μουσική[6] Η Μίνα κυριάρχησε στα charts της χώρας για 15 χρόνια και έφτασε σε ένα αξεπέραστο επίπεδο δημοτικότητας. Σημείωσε 79 άλμπουμ και 71 singles στα ιταλικά charts[10][11].

Οι τηλεοπτικές εμφανίσεις της Mina το 1959 ήταν οι πρώτες για γυναίκα τραγουδίστρια του ροκ εν ρολ στην Ιταλία. Το δυνατό συγχρονισμένο τραγούδι της της χάρισε το παρατσούκλι "Βασίλισσα των Screamers"[12] Το κοινό την χαρακτήρισε επίσης ως "Τίγρη της Κρεμόνα" για τις άγριες χειρονομίες και τα κουνήματα του σώματός της. Όταν στράφηκε σε ελαφρές ποπ μελωδίες, οι επιτυχίες της Mina στα charts της Δυτικής Γερμανίας το 1962 και της Ιαπωνίας το 1964 της χάρισαν τον τίτλο της καλύτερης διεθνούς καλλιτέχνιδας σε αυτές τις χώρες[13][14][15] Ο πιο εκλεπτυσμένος αισθησιακός τρόπος της Mina παρουσιάστηκε το 1960 με την μπαλάντα του Gino Paoli "This World We Love In", η οποία μπήκε στο Billboard Hot 100 το 1961.

Η Mina απαγορεύτηκε από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο το 1963, επειδή η εγκυμοσύνη της και η σχέση της με έναν παντρεμένο ηθοποιό δεν συμβάδιζαν με τα κυρίαρχα καθολικά και αστικά ήθη[16].Μετά την απαγόρευση, η δημόσια ραδιοτηλεοπτική υπηρεσία RAI προσπάθησε να συνεχίσει να απαγορεύει τα τραγούδια της, τα οποία αντιμετώπιζαν με ευθύτητα θέματα όπως η θρησκεία, το κάπνισμα και το σεξ[17].Το cool νούμερο της Mina συνδύαζε το σεξαπίλ με το δημόσιο κάπνισμα, τα βαμμένα ξανθά μαλλιά και τα ξυρισμένα φρύδια για να δημιουργήσει μια εικόνα "κακού κοριτσιού"[18].

Η φωνή της Mina έχει ξεχωριστό ηχόχρωμα και μεγάλη δύναμη[17][18] Τα κύρια θέματά της είναι αγωνιώδεις ερωτικές ιστορίες που ερμηνεύονται σε υψηλούς δραματικούς τόνους. Η τραγουδίστρια συνδύασε την κλασική ιταλική ποπ με στοιχεία μπλουζ, R&B και σόουλ μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του 1960,[19] ιδίως όταν συνεργάστηκε με τον τραγουδοποιό Λούτσιο Μπατίστι. Κορυφαίοι Ιταλοί τραγουδοποιοί δημιούργησαν υλικό με μεγάλο εύρος φωνής και ασυνήθιστες ακροάσεις συγχορδιών για να αναδείξουν τις φωνητικές της ικανότητες, ιδιαίτερα το "Brava" του Bruno Canfora (1965) και το ψευδο-σεργιάνι "Se telefonando" του Ennio Morricone (1966). Το τελευταίο τραγούδι διασκευάστηκε από διάφορους ερμηνευτές στο εξωτερικό. Η Shirley Bassey μετέφερε την μπαλάντα της Mina "Grande grande grande grande" στα charts των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και άλλων αγγλόφωνων χωρών το 1973. Το easy listening ντουέτο της Mina "Parole parole" μετατράπηκε σε παγκόσμια επιτυχία από τη Dalida και τον Alain Delon το 1974. Η Mina εγκατέλειψε τις δημόσιες εμφανίσεις το 1978, αλλά συνέχισε να κυκλοφορεί δημοφιλή άλμπουμ και μουσικά πρότζεκτ σε ετήσια βάση μέχρι σήμερα.