Ο φόβος για τον πόνο μάς οδηγεί στην τρέλλα..

    του Wesley J. Smith* (EPOCH TIMES)

 

Ο πρωταρχικός σκοπός της κοινωνίας μετατοπίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες από την προστασία της αθώας ανθρώπινης ζωής στην εξάλειψη του πόνου. Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μια μικρή αλλαγή στην έμφαση. Αλλά η φοβία μας για τον πόνο έχει προκαλέσει μια επιβλαβή κοινωνική νεύρωση που έχει υπονομεύσει τον ανθρώπινο εξαιρετισμό και έχει υπονομεύσει την κοινωνική κοινή λογική.

Ας ξεκινήσουμε με τον ηθικό πανικό των τρανσέξουαλ. Στο όνομα της εξάλειψης του πόνου στα παιδιά με δυσφορία φύλου, η ιατρική δεοντολογία "μην κάνεις κακό" έχει παραμεριστεί σε βάρος των ίδιων των ασθενών που χρειάζονται φροντίδα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: Η κυβέρνηση Μπάιντεν και η Αμερικανική Παιδιατρική Ένωση -μεταξύ άλλων- επιμένουν ότι τα παιδιά που ταυτίζονται με το φύλο που δεν γεννήθηκαν πρέπει να λαμβάνουν δραστικές παρεμβάσεις, όπως ορμόνες και αποκλεισμό της εφηβείας και "χειρουργικές επεμβάσεις κορυφής" -δηλαδή μαστεκτομές σε κορίτσια ηλικίας 12 έως 17 ετών. Περιστασιακά, τα παιδιά με δυσφορία φύλου υποβάλλονται ακόμη και σε χειρουργικές επεμβάσεις "κάτω", ακρωτηριασμούς των γεννητικών οργάνων που έχουν ως αποτέλεσμα μια ζωή στειρότητας και σεξουαλικής δυσλειτουργίας. Η Καλιφόρνια έχει διαφθαρεί τόσο πολύ από αυτή την ιδεολογία που πέρασε νόμο που την καθιστά μια πολιτεία καταφύγιο που επιβεβαιώνει το φύλο.

Οι πολεμιστές της φροντίδας για την επιβεβαίωση του φύλου δικαιολογούν τέτοιες δραστικές ενέργειες ως μέσο εξάλειψης του συναισθηματικού πόνου στα παιδιά και πρόληψης των αυτοκτονιών των νέων. Αλλά τα στοιχεία για τον ισχυρισμό αυτό είναι αδύναμα -στην καλύτερη περίπτωση- και αγνοούν το φαινόμενο της "απο-μετάβασης", κατά το οποίο οι νέοι συνειδητοποιούν ότι είναι πράγματι το φύλο που γεννήθηκαν, με κάποιους να θλίβονται που οι ενήλικες δεν τους προστάτευσαν την ώρα της σύγχυσής τους. Εν τω μεταξύ, χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Σουηδία και η Φινλανδία έχουν αποτραβηχτεί από την προώθηση της προσέγγισης της επιβεβαίωσης του φύλου επειδή -όπως το έθεσε η Εθνική Υπηρεσία Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου- η σύγχυση φύλου στους ανηλίκους είναι συχνά "παροδική", η απόδειξη του ουσιαστικού ιατρικού οφέλους για τέτοιες παρεμβάσεις είναι μικρή και το ενδεχόμενο βλάβης για τα παιδιά έντονο. Αλλά αντί να ασχοληθούν με τις διαφορετικές απόψεις, τα κορυφαία ιατρικά περιοδικά μας δημοσιεύουν το ένα άρθρο μετά το άλλο προσποιούμενα ότι η διαμάχη δεν υπάρχει.

Τώρα, ας δούμε την ευθανασία. Οι νόμοι για την ευθανασία/υποβοηθούμενη αυτοκτονία στοχεύουν στην εξάλειψη του πόνου με την εξάλειψη του πάσχοντος. Μας λένε ότι η υποβοηθούμενη αυτοκτονία περιορίζεται σε περιπτώσεις στις οποίες δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο για την ανακούφιση του πόνου και ότι οι αυστηρές κατευθυντήριες γραμμές προστατεύουν από την κατάχρηση. Αλλά αυτό είναι απλώς μια εμπορική φλυαρία. Πράγματι, στο Βέλγιο, την Ολλανδία και τον Καναδά, η συνείδηση της ευθανασίας έχει αγκαλιαστεί τόσο πολύ από το λαό, ώστε ο θάνατος με τη βοήθεια γιατρού είναι διαθέσιμος νόμιμα όχι μόνο στους ετοιμοθάνατους, αλλά και, επίσης, στα άτομα με ειδικές ανάγκες, στους ηλικιωμένους και, στις δύο πρώτες χώρες, στους ψυχικά ασθενείς. (Ο Καναδάς είχε προγραμματίσει να επιτρέψει την ευθανασία στους ψυχικά ασθενείς τον Μάρτιο, αλλά το σχέδιο αυτό έχει τώρα ανασταλεί). 

Εν τω μεταξύ, και οι τρεις χώρες επιτρέπουν τη σύνδεση της συλλογής οργάνων με την ευθανασία, μια πολιτική τόσο ακραία που στο Οντάριο του Καναδά, ο οργανισμός δωρεάς οργάνων θα επικοινωνήσει με ένα άτομο που έχει εγκριθεί για θανατηφόρο ένεση για να ζητήσει τα όργανά του. Στις πολιτείες των ΗΠΑ όπου η υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι νόμιμη, τα πράγματα δεν έχουν φτάσει ακόμη τόσο μακριά. Αλλά οι θανατηφόρες συνταγές μπορεί να είναι διαθέσιμες μέσω τηλεδιάσκεψης, και το Όρεγκον μόλις κατάργησε τις απαιτήσεις κατοικίας επιτρέποντας έτσι στην πολιτεία να γίνει τόπος για τουρισμό αυτοκτονίας.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε την απολυτότητα των αμβλώσεων. Για να αποφευχθεί ο πόνος σε γυναίκες που δεν θέλουν να μείνουν έγκυες, ορισμένες πολιτείες έχουν ψηφίσει νόμους που επιτρέπουν την άμβλωση μέχρι τη στιγμή της γέννησης. Φυσικά, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων σε τέτοιες δικαιοδοσίες - τα αγέννητα παιδιά που, όπως έχει δείξει η επιστήμη, μπορούν να αισθανθούν πόνο αργότερα στην κύηση - των οποίων ο πόνος δεν έχει καμία σημασία.

Πόσο τρελή γίνεται η επιθυμία να εξαλειφθεί ο πόνος; Τόσο τρελό. Το Κίνημα Εθελοντικής Ανθρώπινης Εξαφάνισης θέλει να μας δει να ακολουθούμε τον δρόμο των δεινοσαύρων. Ένας μεγαλοφυής καθηγητής έγραψε στο ιστολόγιο Journal of Medical Ethics ότι η εξόντωση της ανθρωπότητας είναι προτιμότερη από τη συνέχιση, επειδή θα αποτρέψει τον έντονο πόνο δισεκατομμυρίων που δεν έχουν ακόμη γεννηθεί. "Η έκταση του πόνου" που θα αισθάνονταν, έγραψε, "μπορεί να παρέχει έναν pro tanto λόγο για να αποτρέψουμε την ύπαρξή τους". Θεέ μου.

Η επιθυμία να εξαλειφθεί ο πόνος δεν περιορίζεται στο ανθρώπινο βασίλειο. Μόλις δημοσιεύθηκε ένα έγγραφο που ισχυρίζεται ότι τα έντομα θα πρέπει να προστατεύονται από νόμους περί κοινωνικής πρόνοιας. "Αν τα έντομα αισθάνονται πόνο", ανησυχούν οι συγγραφείς, "η εκτροφή εντόμων και η καταπολέμηση παρασίτων θα προκαλούσε μαζικό πόνο". Ωχ, όχι!

Βλέπουμε την ίδια προσέγγιση για τα δικαιώματα των ζώων - τα οποία πρέπει να διακρίνονται από την ευημερία των ζώων. Τα δικαιώματα των ζώων είναι μια ιδεολογία που ισχυρίζεται ότι οι άνθρωποι και τα ζώα είναι ηθικά ίσοι επειδή και οι δύο μπορούν να υποφέρουν. Ως εκ τούτου, αυτό που γίνεται στα ζώα πρέπει να κρίνεται σαν να γινόταν οι ίδιες πράξεις σε ανθρώπους.

Η οργάνωση People for the Ethical Treatment of Animals (PETA) έφτασε στο σημείο, πριν από αρκετά χρόνια, να συγκρίνει την κατανάλωση κρέατος με -κυριολεκτικά- το Ολοκαύτωμα, υποστηρίζοντας: "Όπως οι Εβραίοι που δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα ζώα τρομοκρατούνται όταν στεγάζονται σε τεράστιες βρώμικες αποθήκες και συγκεντρώνονται για να μεταφερθούν προς σφαγή. Ο δερμάτινος καναπές και η δερμάτινη τσάντα είναι το ηθικό ισοδύναμο των αμπαζούρ που κατασκευάζονται από τα δέρματα των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στα στρατόπεδα θανάτου".

Εν τω μεταξύ, κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι πρέπει να αποτρέψουν τον πόνο των φυτών. Ένας καθηγητής που έγραψε στους New York Times, για παράδειγμα, υποστήριξε ότι τα μπιζέλια είναι επίσης άνθρωποι, γράφοντας: "Όταν πρόκειται για ένα φυτό, αποδεικνύεται ότι δεν είναι μόνο ένα τι αλλά και ένα ποιος - ένας παράγοντας στο περιβάλλον του, με τη δική του εγγενή αξία ή εκδοχή του καλού", πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να "δικαιολογήσουμε την καλλιέργεια μπιζελιών και άλλων ετήσιων φυτών". Το κίνημα για τα δικαιώματα της φύσης πηγαίνει ακόμη παραπέρα -δηλώνεται ότι γεωγραφικά χαρακτηριστικά όπως τα ποτάμια, οι παγετώνες και άλλες πτυχές της φύσης δικαιούνται δικαιώματα ανθρώπινου τύπου.

Αρκετά. Ο πόνος είναι μια αναπόφευκτη πραγματικότητα. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αδιαφορούμε για τη δυστυχία των ανθρώπων ή των ζώων. Και, σίγουρα έχουμε θετικό καθήκον να μετριάσουμε τον πόνο όποτε μπορούμε λογικά -η βάση για πολλές φιλανθρωπικές και ευεργετικές δράσεις, όπως οι ιατρικές φιλανθρωπίες, οι οργανώσεις που τρέφουν τους πεινασμένους και η εξάπλωση των ανθρωπιστικών συλλόγων.

Αλλά η εξάλειψη του πόνου είναι αδύνατη. Ο στόχος αυτός δεν είναι μόνο ουτοπικός, αλλά οδηγεί σε όλο και πιο ακραίες στρεβλώσεις της αξιοπρέπειας και σε κατάρρευση του ορθολογισμού της δημόσιας πολιτικής - κάτι που, κατά ειρωνικό τρόπο, μπορεί να προκαλέσει το ίδιο το "κακό" που οι υποστηρικτές της κατάργησης του πόνου λαχταρούν τόσο απεγνωσμένα να αποτρέψουν.

 

 

* Ο βραβευμένος συγγραφέας Wesley J. Smith είναι οικοδεσπότης του Humanize Podcast (Humanize.today), πρόεδρος του Κέντρου Ανθρώπινης Εξαιρετικότητας του Discovery Institute και σύμβουλος του Συμβουλίου Δικαιωμάτων των Ασθενών. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το "Culture of Death: The Age of 'Do Harm' Medicine".

theepochtimes.com

μετάφρ. Διόδοτος