« Thanatos »

 του Mike Kay (Veterans Today) - μετάφρ. Διόδοτος

 Ο Θάνατος ως φτερωτός νέος με σπαθί. Μαρμάρινο γλυπτό από το ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο, 325-300 π.Χ.

 

Σχόλιο Διόδοτου: Την μετάφραση αυτού του κειμένου δεν θεωρούμε ότι την πετύχαμε ούτε στο 95%, διότι διέπεται από ιδιωματική και λογοτεχνική τάση αμερικανικού τύπου. Αρχικά νομίζαμε ότι το κείμενο είναι ολίγον επιστημονικό, ιστορικό και φιλοσοφικό, αλλά λίγο πριν από τη μέση μάς προέκυψε εντελώς με ποιητική διάθεση εν μέσω διανόησης. Χαχαχα... μην απογοητεύεστε, καλό είναι παρ' όλα αυτά, από καθαρά πατριωτική/στρατιωτική ιστοσελίδα. Άλλωστε και στην ελληνική παράδοση έχουμε μπλέξει τα μπούτια μας ανα τους αιώνες στο θέμα. Ο Δημόκριτος π.χ. έλεγε ότι "Οι ανόητοι θαυμάζουν τον θάνατο επειδή φοβούνται τη ζωή", ενώ ο Πλάτων θεωρούσε ότι "Η ένωση της ψυχής και του σώματος [η γέννηση] δεν είναι με κανένα τρόπο καλύτερη από το χωρισμό τους [το θάνατο]". Στην χριστιανική αντίληψη εντωμεταξύ κυριαρχεί η πεποίθηση ότι "πρέπει να ζεις την κάθε σου ημέρα σαν να είναι η τελευταία". Κι εν κατακλείδι, ο συγγραφέας δεν φαίνεται να δείχνει ιδιαίτερο ενθουσιασμό για τις  αβρααμικές αντιλήψεις πάνω στο θέμα του θανάτου.

Στον αρχαίο κόσμο υπήρχε μια πολύ διαφορετική αντίληψη για τη φύση της ζωής από αυτή που είναι δημοφιλής σήμερα. Οι Έλληνες ειδικότερα αναγνώριζαν ένα γεγονός που αφορούσε την πεπερασμένη διάρκεια της ατομικής ζωής. Ήταν απολύτως προφανές ότι η ζωή απαιτούσε δύναμη για να φτάσει στο τέλος της. Η ζωή απλώς δεν μπορούσε, από μόνη της, να φέρει στον εαυτό της το δικό της τέλος.

Οι μάντεις είχαν από καιρό παρατηρήσει αυτή τη δύναμη σε δράση. Οι καλλιτέχνες απεικόνιζαν αυτή τη δύναμη ως έναν όμορφο άνδρα με φτερά, τον Θάνατο, τον Θεό του Θανάτου.

Το μοτίβο του όμορφου άνδρα με τα φτερά είναι οικείο στη σύγχρονη ιουδαιοχριστιανική κοινωνία. Λίγοι το αμφισβητούν ή το σκέφτονται ιδιαίτερα. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι ο όμορφος άνδρας με τα φτερά, η μορφή όλων των αγγέλων τους, προέρχεται από τον ίδιο τον Θάνατο.

Η βεβαιότητα στη ζωή είναι και ήταν πάντα σε έλλειψη, όμως η βεβαιότητα του θανάτου είναι πιο ισχυρή από όλες τις προσπάθειες της ανθρωπότητας. Μόνο ο θάνατος είναι αυτή η ασυμβίβαστη δύναμη, επομένως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το θρησκευτικό σύμπλεγμα οικειοποιήθηκε την εικόνα του θανάτου για τους πολιτικούς του σκοπούς.

Ο θάνατος ως δύναμη που διαμορφώνει τα θεμέλια αυτού του κόσμου των πραγμάτων είναι δεδομένος στην αρχαία σκέψη. Η παροδικότητα και η μεταβλητότητα της ύπαρξης παρατηρούνταν έντονα. Η δημιουργία του κόσμου γινόταν αντιληπτή ως μια συνεχώς επαναλαμβανόμενη διαδικασία, όχι ως στατικό αποτέλεσμα απρόσωπων νόμων ή ως το εφάπαξ καπρίτσιο ενός θεού.

Ο θάνατος, επομένως, ήταν εγγενής σε κάθε αλληλεπίδραση δυνάμεων, η δυναμική ανταλλαγή των οποίων κατέληγε σε μια εγκατάσταση ή κατάσταση που γινόταν θεμέλιο για να ανθίσει η ζωή και να βρει το δικό της πεπρωμένο. Το παράδοξο είναι τέτοιο που αυτό που φαίνεται πιο σταθερό, πιο πραγματικό και πιο απτό είναι και το πιο απρόσιτο.

Η ταύτιση του θανάτου ως ξεχωριστή οντότητα με δύναμη έχει σχεδόν καθολικά εγκαταλειφθεί στη σύγχρονη σκέψη, υπάρχοντας πλέον μόνο στη σφαίρα της λαογραφίας και της φαντασίας, την περιοχή εκείνη του μύθου και του συναισθήματος που είναι σε μεγάλο βαθμό απρόσβλητη από τις προσπάθειες της κοινωνίας να την ελέγξει. Εδώ, ο θάνατος εξακολουθεί να προσωποποιείται ως ο Χάρος, μια φιγούρα που αναπαρίσταται παντού, από τα γραφικά μυθιστορήματα μέχρι τις κάρτες Ταρώ, και είναι σαφώς κατανοητή παρά την πλήρη έλλειψη θρησκευτικής ή φιλοσοφικής υποστήριξης.

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ο Χάρος δεν είναι άλλος από την ανάγκη της ανθρωπότητας να δώσει ένα πρόσωπο στο θάνατο, την προσπάθεια να τοποθετήσει τον ανεξιχνίαστο θάνατο σε ένα πλαίσιο για να μειώσει το δέος και τη δύναμή του, να μετατρέψει το θάνατο σε έννοια, σε προσωπικότητα, σε εξεταζόμενο αντικείμενο. Ένα τέτοιο επιχείρημα αγνοεί την πραγματικότητα ότι από την αρχαιότητα η ανθρωπότητα κατανοούσε τον θάνατο ως μια δύναμη που επενεργούσε στη ζωή. Ο Χάρος είναι αυτή η δύναμη, ενώ η έννοια  Θάνατος, είναι μειωμένη σε έκταση, αν όχι σε ένταση, για να ευδοκιμήσει σε έναν αβρααμικό κόσμο.
Οι μελέτες του υποσυνείδητου, όπως λέγεται, αυτού του αποθετηρίου της μνήμης και του τόπου συνάντησης των αρχετύπων, καθιστούν σαφές ότι η ανθρώπινη εμπειρία εκτείνεται σε τεράστιες χρονικές περιόδους. Μερικές χιλιάδες χρόνια δεν είναι παρά στιγμιαία, και ο Θάνατος έχει παρουσία εκεί, παρά τις προσπάθειες των ηγετών της κοινωνίας να το αλλάξουν αυτό για τους δικούς τους σκοπούς με μαθηματικά και καμπάνες εκκλησιών.

Ίσως το καλύτερο παράδειγμα προσπάθειας αλλαγής αυτής της αντίληψης είναι η προώθηση του ειρηνικού θανάτου ως εφικτού ιδανικού. Ο ειρηνικός θάνατος είναι ένα σύγχρονο δημιούργημα, ένα δημιούργημα που προκύπτει από τις φαντασιώσεις της θρησκείας που στερείται αλήθειας, μια σύγχρονη μυθολογία με την αληθινή σύγχρονη έννοια, μια μυθολογία όπου ο άγριος αγώνας και ο φόβος μετριάζονται με κάποιο τρόπο από την αίσθηση της απόλυτης αδυναμίας και την πεποίθηση ότι η ζωή έγινε για να ευχαριστηθεί ένας ζηλιάρης θεός. [Σημ. Διόδοτου: Δεν ξέρουμε πού το πάει εδώ ο ποιητής.. αλλά όχι μόνο στη χριστιανική θρησκεία, αλλά και κατά τα αρχαιοελληνικά ιδεώδη ένας ειρηνικός θάνατος (π.χ. στον ύπνο) ήταν - και ορθώς- εξιδανικευμένος και τιμημένος, εύνοια των θεών]

 

 

Οι Χαλδαϊκοί χρησμοί δηλώνουν ότι όσοι αποκόπτονται πιο βίαια και γρήγορα από τη ζωή είναι πράγματι ευλογημένοι. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα εκείνων που ξεφορτώθηκαν με άλλο τρόπο- ο Δημόκριτος πέθανε με απόλυτη αγωνία και πόνο. Ο Πλωτίνος στερήθηκε, καθώς ο καλύτερος μαθητής του έφτασε πολύ αργά για να λάβει τη μετάδοσή του, ένας απλός αποχαιρετισμός ήταν το μόνο που του απέμεινε. Ίσως ο πιο άξιος θάνατος ήταν αυτός του Στάλιν, ο οποίος ούρλιαζε με τους χειρότερους δυνατούς πόνους για 18 ώρες, πριν τελικά υποκύψει στο αναπόφευκτο. Ο γνήσιος θάνατος, σε αντίθεση με τη σύγχρονη φαντασίωση, είναι εκείνος όπου η ζωή τελικά, αμετάκλητα ξεπερνιέται.

Στη σύγχρονη γλώσσα, ο μύθος ορίζεται ως φαντασία, παρά τις άοκνες προσπάθειες του Τζόζεφ Κάμπελ. Ο αληθινός μύθος είναι από μόνος του μια μορφή σκέψης, μια γνωστική μέθοδος μέσω της οποίας σημαντικά γεγονότα απομνημονεύονται και το ταξίδι ενός λαού διατηρείται για τις μελλοντικές γενιές. Ο μύθος παρέχει έτσι μια αίσθηση νοήματος και εξηγήσεις για γεγονότα που δεν μπορεί να ελέγξει κανείς.

Ωστόσο, οι σύγχρονοι φορείς της σκέψης δεν είχαν ποτέ σεβασμό για αυτή την ικανότητα. Η προσπάθεια για τη "διόρθωσή" της φάνηκε να είναι στο χέρι τους. Ο μύθος έγινε όπως λανθασμένα γίνεται αντιληπτός σήμερα, ως κάποια μορφή μυθοπλασίας για να ηρεμήσουν τα παιδιά. Μέσα έσπευσαν η θρησκεία και η επιστήμη, πρόθυμες να αρπάξουν τα ηνία του ελέγχου και το αποτέλεσμα είναι η φαντασίωση ενός ειρηνικού θανάτου, με μια καταργημένη και οπισθοδρομική άποψη σχετικά με μια ουσιώδη ανθρώπινη λειτουργία.

Η σύγχρονη μυθολογία, η σύγχρονη φαντασία του ειρηνικού θανάτου, είναι χρήσιμη μόνο όταν πρόκειται να κατανοήσουμε την τρέχουσα σουίτα ελπίδων, φόβων και συντριπτικής άγνοιας που χαρακτηρίζει τη ζωή στη σύγχρονη κοινωνία σήμερα. Αναμφίβολα, οι σύγχρονες μυθοπλασίες σχετικά με τον θάνατο απορρέουν από μια εντελώς ανούσια αντίληψη της ζωής, που στερείται κάθε πραγματικότητας αλλά είναι φανατικά πιστή στις σύγχρονες ιδεολογίες, όπως ο υλισμός.

Οι φαντασιώσεις περί ειρηνικού θανάτου διαψεύδονται από τις πραγματικότητες που αποκαλύπτονται μέσα από τις πολιτικές και τα προγράμματα όπως τα Hospice, τα οποία έρχονται εξοπλισμένα με ένα πραγματικό σεντούκι οπιούχων για να καταπολεμήσουν το συχνά βίαιο και άγριο χτύπημα των άκρων, τις κραυγές που σκάνε στα αυτιά και τον αντίκτυπο των κενών, τρομοκρατημένων βλεμμάτων που συνοδεύουν την εμπειρία του θανάτου. Οι νοσοκόμες των νοσοκομείων, σε στιγμές ειλικρίνειας, ομολογούν ότι ο θάνατος του υποκειμένου φτάνει συχνά στην οικογένεια ως αίσθηση ανακούφισης, καθώς το μαρτύριο τελειώνει.

Υπάρχει μια ακούσια σκληρότητα και έλλειψη συμπόνιας στη σύγχρονη μυθοπλασία του ειρηνικού θανάτου. Οι δράστες της απάτης υποστηρίζουν μια θέση που προκαλεί περιφρόνηση σε όσους πιστεύουν σε αυτήν, για όσους βρίσκονται στα νύχια του τέλους της ζωής. Είναι σαν οι δοκιμασίες του θανάτου να αποκαλύπτουν την ανοησία του ισχυρισμού τους περί ειρηνικού θανάτου, εκθέτοντας την άγνοιά τους και καταστρέφοντας την κακώς στηριγμένη πίστη τους. Αν όχι αυτό, τότε τι άλλο μπορούν να εμπιστευτούν; Αυτή είναι η φύση των πολιτικών ιδεολογιών που μεταμφιέζονται σε πνευματική αλήθεια. 

Τελικά, το αίτημα για ειρηνικό θάνατο εγκαθιδρύει μια κατάσταση αντι-προετοιμασίας για το θάνατο. Είναι μια παιδαριώδης μυθοπλασία από την κοινοτοπία της σύγχρονης ζωής, ένα τέχνασμα που κατασκευάζεται από μια συντριπτική εμμονή με την εμπορευματοποίηση, την αυτοαπορρόφηση και μια ολέθρια, πάντα παρούσα εξαπάτηση που είναι θεμελιώδης για την απάτη που ενυπάρχει στη σύγχρονη ζωή.

Στην ουσιαστική πραγματικότητα των δυνάμεων, των καταστάσεων και των υποστάσεων οι ετοιμοθάνατοι ρίχνονται αμετάκλητα. Απογυμνωμένοι από όλες τις προστασίες, τα ψέματα και τις φαντασιώσεις, όλα τα τεχνητά στηρίγματα αποτυγχάνουν. Αποκαλύπτονται τα αληθινά βάθη των αδιανόητων κοσμικών δυνάμεων. Οι δίνες των αρχέγονων ενεργειών αποκαλύπτονται μέσα από μια κακοφωνία χαοτικών χρωμάτων. Τα βάθη του εσωτερικού ψυχισμού, που κάποτε είχαν αποκλειστεί, γίνονται διαθέσιμα μέσω του μεγάλου αγώνα, ακόμη και στους ίδιους τους ετοιμοθάνατους. Τίποτα δεν είναι κρυμμένο. Τίποτα δεν ξεχνιέται. Ο θάνατος τα αποκαλύπτει όλα.

Έτσι, η πραγματικότητα του θανάτου είναι αδιάφορη για τις φαντασιώσεις της ζωής. Η ζωή από μόνη της δεν είναι ικανή να συμβιβαστεί με τον θάνατο. Το επίκεντρο της ζωής είναι η εμμονή με τον εαυτό της. Χωρίς κανένα νόημα ή σκοπό, η ζωή ορμά προς τα εμπρός, αμέριμνη και στεφανωμένη από ορμές στις οποίες προσδίδει την ιδιότητα του θεού. Η ζωή ξεχειλίζει από μια ατελείωτη ακόρεστη απαίτηση για τον εαυτό της, ένα πιεστικό ένστικτο που την αφήνει τυφλή και ανυπεράσπιστη μπροστά στην κρυμμένη αιώνια πάλη της με τον θάνατο.

Η ζωή αγνοεί το γεγονός ότι ατομικά είναι έτοιμη να υποκύψει στην ψυχρή λαβή του θανάτου, ενώ συλλογικά μπορεί να θριαμβεύσει αναγνωρίζοντας απλώς την παρόρμησή της προς τον εαυτό της, την ισχυρότερη όλων των παρορμήσεων, να συνεχίσει ό,τι κι αν συμβεί.

Ο θάνατος είναι το βασίλειο του κρυμμένου μυστηρίου που ενυπάρχει στη ζωή. Ο θάνατος φυλάει τα μυστικά που είναι απροσπέλαστα για κάθε τυπική συνείδηση που βρίσκεται σε εγρήγορση. Ο θάνατος κρατάει τα δώρα που κάνουν ένα ταξίδι ζωής αποτελεσματικό. Έτσι ήταν πάντα οι προσπάθειες να καταλήξουμε σε αξιόλογα συμπεράσματα σχετικά με τη ζωή, είχαν πάντα ως στόχο το θάνατο.

Η σύγχρονη σκέψη, οπισθοδρομική όπως αποδεικνύεται, απαιτεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση από τον θάνατο. Αυτή η στρατηγική αποφυγής ενισχύει μόνο την άγνοια, δημιουργώντας όλο και πιο γόνιμο έδαφος για τη φύτευση ψευδών αφηγήσεων. Έτσι ο σύγχρονος νους καλλιεργεί ένα είδος ζαλιστικού τρόμου, που εγγυάται ότι θα επιτείνει τον πόνο των ετοιμοθάνατων. Η προγονική σκέψη των προχριστιανικών χρόνων δεν διαχώρισε ποτέ τόσο τον αγώνα της ζωής από την παρουσία του θανάτου. Ομοίως, κάθε μυστικιστική εξερεύνηση των μυστηρίων της ζωής απαιτεί άμεση εμπλοκή με τον θάνατο.

Ο Νίτσε, παρ' όλη την ευφυΐα και την ειλικρίνειά του, κατακεραύνωσε τον πλατωνισμό ως δειλή υποχώρηση από τη σκληρή αμοραλιστική πραγματικότητα της ζωής. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι στόχοι και η κατεύθυνση της ζωής προσανατολίζονται στην άσκηση του πλήρους δυναμικού αυτής της ζωής. Όσο αληθινό κι αν είναι αυτό όταν το βλέπει κανείς από τη δική του οπτική γωνία, αποτυγχάνει εντελώς όταν βυθίζεται στον αδιαπέραστο ωκεανό του θανάτου, αυτού του βαθύ και απέραντου κλειδιού για το τελικό μας πεπρωμένο.

 

Πού αφήνει λοιπόν αυτό την ανθρωπότητα;

Δεν έχει καμία έννοια, καμία μέτρηση, καμία σύγκριση που να επιτρέπει μια έγκυρη επέκταση των ζωντανών ικανοτήτων του στο βασίλειο του θανάτου. Οι περισσότεροι στρέφονται στη θρησκεία, όμως οι προσπάθειες να το κάνουν αυτό -ιδιαίτερα μέσω της πολιτικά εμμονικής Αβρααμικής- απαιτούν μια περικοπή των ικανοτήτων και μια αναστολή της δυσπιστίας τόσο ισχυρή που θα έκανε υπερήφανο έναν παραγωγό του Χόλιγουντ.

Αυτό που μπορείτε να πάρετε μαζί σας στο σπίτι είναι μια βαθιά κατανόηση ότι ο θάνατος μεταμορφώνει τη ζωή, και αυτή η δυναμική είναι αδύνατο να περιοριστεί, διαποτισμένη με απίστευτες αποκαλύψεις και απολύτως ολοκληρωτική.

-------------------------------------------------------------

Η Νύχτα που κινήθηκε αθόρυβα μέσα στο αλπικό δάσος ήταν ηλεκτρική. Μια αόρατη αλλά αισθητή άκρη ενημέρωσε κάθε αντίληψη, φέρνοντας μια ένταση, μια αστραφτερή διαύγεια πάνω στην οποία ο θάνατος κινήθηκε μέσα στη γη.

Καμία σύγχρονη σκέψη δεν μόλυνε την καθαρότητα της νύχτας. Μια πιο αρχαία, πιο γνήσια ενέργεια χόρευε στα κλαδιά και στον έναστρο ουρανό. Καμιά σύγχρονη υπόθεση δεν αμβλύνει την οξύτητα του κόσμου με τις εγωιστικές γοητείες της. Δεν υπήρχε χρόνος για υπερτροφικές φαντασιώσεις στην ανάσα του κόσμου. Κανένας σύγχρονος μύθος δεν πέταξε τον εαυτό του στα σαγόνια της νύχτας. Καμιά αφήγηση που οργανώθηκε από τους συνήθεις ύποπτους που κρατήθηκαν μακριά από τη δημόσια θέα δεν άντεξε την πραγματικότητα. Η αρχέγονη συνείδηση αμέτρητων μορφών συμμετείχε στη δονητική ενέργεια, μορφές που ασχολήθηκαν με τα απαιτούμενα καθήκοντά τους, κάποιες για τελευταία φορά.

Ο θάνατος ήταν παρών στα νύχια των κουκουβάγιας και στα δόντια των αρκούδων. Ο θάνατος ψιθύριζε στα οπληφόρα που αναζητούσαν τροφή και στην μαρμότα που διασχίζει το χωράφι. Να είστε έτοιμοι, ήταν το μόνο που είπε.

Τα λαμπερά αστέρια χάραξαν τις πανύψηλες μορφές των πανίσχυρων Ποντερόζα και Ελάτης μέσα από το σκοτάδι. Το μεγάλο λευκό μονοπάτι του Γαλαξία διέσχιζε τον ουρανό. Οι αγώνες της ζωής και του θανάτου περνούσαν απαρατήρητοι και αθέατοι από τις μάζες που ήταν κολλημένες στις τηλεοράσεις τους μακριά.

Λίγοι θα γνώριζαν ποτέ την ηλεκτρική νύχτα που πυροδοτεί όλους τους νευρώνες της ζωής. Ποτέ δεν θα γεύονταν την ένταση της ζωής, όπως αυτή ορίζεται από τον ξεκάθαρο, πανταχού παρόντα θάνατο. Δεν θα καταλάβαιναν την ανάγκη να απομακρυνθούν από την προσωπική τους δυσλειτουργία, προκειμένου να συμμετάσχουν σε έναν κόσμο τόσο πραγματικό που είναι πέρα από τις λέξεις.

Ο θάνατος είναι το θέμα των ατελείωτων σύγχρονων ψεμάτων, αυτών που βοηθούν στην προώθηση μιας νέας δουλείας στον κόσμο των εμπορευμάτων που διαμόρφωσε η μυωπική ανθρωπότητα. Αυτός ο κόσμος αποτυγχάνει ο καθένας με τη σειρά του, καθώς συντρίβεται από τη βαθιά πραγματικότητα του θανάτου.

Δεν μπόρεσα να ξεπεράσω την αμηχανία, να παρακολουθώ τον αργό θάνατο. Ήταν ξεκάθαρο τι συνέβαινε, ότι η ατομική ζωή έχανε την πάλη της με τον θάνατο, όπως είναι πάντα προορισμένη να περάσει. Δεν υπήρχε τίποτα να πω, σε κάποιον που ήταν τόσο δοσμένος στην τυπική εξήγηση των πραγμάτων.

Παρατήρησα κατ' ιδίαν ότι, χωρίς να το ζητήσω, η μετάβαση έπαιρνε την κατάλληλη πορεία, καθώς τα γεγονότα της βιωμένης ζωής ξαναζούσαν προσεκτικά, αξιολογούνταν και απελευθερώνονταν με μια συμφιλίωση. Κάποιος που είχε την άνευ όρων αγάπη των άλλων και την ανιδιοτελή αφοσίωσή τους στη συνέχιση της ζωής, είχε τον απαιτούμενο χρόνο για να ολοκληρώσει τη διαδικασία απελευθέρωσης αυτής της επίγνωσης.

Ο αργός μαρασμός πήρε μια ξαφνική τροπή μετά την τελική πτώση. Σκορπισμένος στο πάτωμα σαν κουρελόχαρτο, τον μάζεψαν και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. Έγιναν προσπάθειες να καταλάβουν τι είχε συμβεί. Μήπως σκόνταψαν στα ίδια τους τα πόδια; Δεν υπήρχε προφανής εξήγηση.

Το νοσοκομείο τους έδωσε εξιτήριο, υπό τις διαμαρτυρίες μιας συγκεκριμένης οικογένειας. Το νοσοκομείο δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο. Το νοσοκομείο ασχολείται με την πώληση κρεβατιών, όχι με την καθοδήγηση των ετοιμοθάνατων στο τέλος της ζωής τους. Κλήθηκε το Hospice, με περισσότερες αδύναμες διαμαρτυρίες, πριν τελικά γίνει αποδεκτό ως η μόνη επιλογή.

Η παρακμή ήταν αναπόφευκτη και όσοι νοιάζονταν προετοιμάστηκαν. Ακόμα και για εκείνους που περνούν τη διαδικασία, η κλοπή της αξιοπρέπειας και της χάρης είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Ήταν εκείνες οι τελευταίες ημέρες που η θρέψη απορρίφθηκε. Μια τυχαία ματιά στον καθρέφτη έφερε μόνο τρόμο και απόγνωση.

Η αναγνώριση του τέλους έφερε αυτή την άκρη στην αντίληψη για τελευταία φορά. Η τελευταία διαυγής ημέρα τους ήταν η πιο όμορφη. Απολάμβαναν τον ήλιο στο πρόσωπό τους και το διακριτικό τραγούδι των άγριων πουλιών. Ήταν το τελευταίο δώρο για όλους τους εμπλεκόμενους, να αναγνωρίζουν μια πανέμορφη μέρα και έναν υπέροχο ουρανό.

Εκείνη τη νύχτα κοιμήθηκα ανήσυχα. Τα όνειρά μου ήταν γεμάτα με τα χαοτικά χρώματα του θανάτου και τον τιτάνιο αγώνα, με τον οποίο ο θάνατος κατατροπώνει τους ζωντανούς. Με βάραινε η τρομερή μάχη, η απόλυτη βεβαιότητα ότι θα επέλθει ο θάνατος. Δεν μίλησα σε κανέναν, δεν είπα τίποτα. Όταν ξύπνησα, περίμενα τα νέα που ήξερα ότι θα άκουγα.

Η μέρα ήταν συννεφιασμένη με τρελό άνεμο. Οι χημικές ουρές που απουσίαζαν την προηγούμενη μέρα, έπαιζαν να συνδέουν τις τελείες με τα σύννεφα. Ο ήλιος φάνηκε για λίγο και κρύφτηκε ξανά. Μου ήταν αδύνατο να κάνω πολλά πράγματα, και ήταν μετά το ηλιοβασίλεμα που πήρα την τελευταία μου ανάσα.

Ο θόρυβος του ανθρώπινου κόσμου μετά την επιτυχία του θανάτου ήταν υποτονικός, αφού αυτό ήταν απολύτως αναμενόμενο. Οι δουλειές ολοκληρώθηκαν, σε μια βραδιά που έγινε γρήγορα κρύα και καθαρή, με μια ζοφερή απόφαση, όταν όλη εκείνη την ώρα που ο ήλιος ακολουθούσε το τόξο του ένιωθα την επιμονή. Στην άκρη της συνείδησης ένα θλιβερό κάλεσμα, το οποίο σημείωσα αλλά αντιστάθηκα καθώς επιμελήθηκα τις εργασίες μου. Τελικά, μια ανάπαυλα, μια στιγμή για τον εαυτό μου, βυθίστηκα σε μια καρέκλα και χάθηκα σχεδόν αμέσως.

Ένα όραμα με είχε μεταφέρει σε έναν καταπράσινο, ακμάζοντα τόπο, όπου λευκά γερασμένα πέτρινα ερείπια που μόλις και μετά βίας αναγνωρίζονταν διασκορπισμένα στις πλαγιές των λόφων κάτω από έναν κρυστάλλινο γαλάζιο ουρανό. Δεν ήταν έκπληξη να τους δω εκεί, να στέκονται και πάλι ικανοί και υγιείς με ένα αίτημα στις σκέψεις τους.

Μου έδωσαν ένα μήνυμα, το οποίο πήρα κατάκαρδα, και ζήτησαν τη βοήθειά μου για να φτάσουν στο κατώφλι. Το έχω κάνει αυτό πολλές φορές, για εκείνους που ξεχνούν το ταξίδι τους, αλλά ποτέ για κάποιον που ζήτησε τόσο ξεκάθαρα τη βοήθειά μου.

Ένα αστέρι εμφανίστηκε τότε στα βάθη του ουρανού, ένα φως που μεγάλωνε σε φωτεινότητα και σημασία. Περιμέναμε μαζί, μέχρι να φτάσει στην πλήρη δυναμικότητά του, και τότε σκύψαμε μαζί, και με αθλητική δύναμη, πηδήξαμε προς τη λάμψη. Πετάξαμε στον ουρανό, σε μια μελαγχολική πτήση. Είναι πάντα με ένα μείγμα συναισθημάτων, που γίνεται η μετάβαση. Προσγειωμένοι στο κατώφλι, περίμεναν να επικοινωνήσω, και τους εξήγησα ότι έπρεπε να επιστρέψω, αλλά ήταν ελεύθεροι να συνεχίσουν το ταξίδι τους.

Παρακολουθούσα τότε, καθώς περνούσαν στο επόμενο επίπεδο. Τα αστέρια που τους γνώριζαν ήρθαν στο πλευρό τους. Πέντε αστέρια συγχωνεύτηκαν σε μια ενιαία λάμψη που γέμισε τους ουρανούς, και χάθηκαν. Η επιστροφή μου ήταν χωρίς περιστατικά, και τα συλλογίστηκα όλα αυτά χωρίς καμία σκέψη.

Αργότερα εκείνο το βράδυ συνάντησα κάποιους και ήταν υγρά από δάκρυα τα μάτια τους που κλείδωσαν στα δικά μου, καθώς μου έλεγαν τι είχαν δει. Τη στιγμή της θλίψης τους, έστρεψαν τα μάτια τους προς τον ουρανό, βλέποντας έκπληκτοι ένα σπάνιο πεφταστέρι να λάμπει στο λυκόφως. Ήξεραν μέσα τους ότι ήταν εκείνο που μόλις είχαν χάσει, ένα σημάδι ομορφιάς, μυστηρίου και ολοκλήρωσης.

Έκλαιγαν εκείνη τη νύχτα μέχρι που το σκοτάδι γέρασε, οι καρδιές τους ήταν βαριές, οι σκέψεις τους ελεύθερες. Οι κόσμοι τους την επόμενη μέρα ήταν λίγο λιγότερο γεμάτοι, καθώς οι δουλειές και οι αγγαρείες απασχολούσαν το σώμα και το μυαλό τους. Το φως τελικά έσβησε στις προσπάθειές τους, καθώς ο ήλιος χάθηκε πίσω από τις βουνοκορφές. Οι κουρτίνες έκλεισαν, οι φωτιές άναψαν και τα φώτα άναψαν, ενώ πάνω απ' όλα τα αστέρια έλαμπαν έντονα στον νυχτερινό ουρανό.

veteranstoday.com