Ο Κύβος Ερρίφθη: Η Κβαντική Φυσική αποδείχτηκε οριστικά

Σχόλιο Κ-Τ: Το άρθρο είναι πολύ καλό!!! Έχουμε σχολιάσει αρκετές φορές παρεμφερή θέματα στο ιστολόγιό μας. Και ειδικά ο Μποτίλιας μάς έχει εξηγήσει πολλά! Από παλαιότερα γνωρίζαμε, όπως είχαν εξηγήσει και επιστήμονες της κβαντομηχανικής, ότι εντοπίζοντας την θέση ενός μικροσωματιδίου, αδυνατούμε να υπολογίσουμε την ταχύτητά του. Και αν αντιστρόφως, ξεκινήσουμε και καταφέρουμε να υπολογίσουμε την ταχύτητα ενός σωματιδίου, τότε αδυνατούμε να εντοπίσουμε τη θέση του. Επίσης, με όποιο τρόπο πειράξουμε ένα σωματίδιο, τότε το αδελφάκι του που βρίσκεται στον πλανήτη Δία θα πάθει αυτομάτως, την ίδια στιγμή, ακριβώς το ίδιο. Η απόδειξη τέτοιων φαινομένων.. στέλνει επίσης στον κάλαθο των αχρήστων τον ισχυρισμό του Αϊνστάιν ότι η μεγαλύτερη ταχύτητα στο Σύμπαν είναι η ταχύτητα του φωτός. Το άρθρο εντάσσει επίσης στην Κβαντική Φυσική και φαινόμενα της "παραψυχολογίας". Και καλά κάνει. Διάβασα κάποτε μία αληθινή ιστορία, για κάποιον που τού είχε ακρωτηριαστεί η παλάμη του αριστερού του χεριού, αλλά για 4-5 χειμώνες στη σειρά, ένιωθε να παγώνει ανεξήγητα η άκρη του ακρωτηριασμένου του καρπού, ειδικά τις πολύ κρύες νύχτες. Όταν μετά από άκαρπες επισκέψεις σε διαφόρους γιατρούς, σκέφτηκε να επισκεφτεί το νοσοκομείο που τού είχε γίνει ο ακρωτηριασμός, ανακάλυψε με το προσωπικό του νοσοκομείου ότι: Το χέρι του είχε τοποθετηθεί με ορό σε ένα γυάλινο δοχείο, και το δοχείο φυλασσόταν σε ένα ράφι ενός ημιυπογείου, μαζί με παρόμοια δείγματα. Το συγκεκριμένο δοχείο απείχε μόλις λίγα εκατοστά από παράθυρο που το τζάμι του είχε σπάσει τελείως. Πάθατε πλάκα από την ιστορία; Και πού να δείτε πόσα ακόμα μυστικά και εκπλήξεις μάς επιφυλάσσει η φύση και το σύμπαν. Πόσα αξιώματα της φυσικής κ.ά. πολλά θα αποδειχτούν λανθασμένα..  

Μελέτη που δημοσιεύεται στο κορυφαίο περιοδικό Nature αναφέρει πώς δύο ηλεκτρόνια που απείχαν 1,3 χιλιόμετρα σε διαφορετικά εργαστήρια του Πανεπιστημίου της Ντελφτ συμπεριφέρονταν σαν να ήταν συνεννοημένα από πριν.

Στον παράξενο κόσμο της κβαντομηχανικής, με την οποία ο Αϊνστάιν ουδέποτε κατάφερε να συμφιλιωθεί, προβλέπει ότι ένα σωματίδιο μπορεί να βρίσκεται σε διαφορετικές θέσεις ταυτόχρονα, και «κλειδώνει» τελικά σε μια συγκεκριμένη θέση μόνο αν κάποιος μπει στον κόπο να το παρατηρήσει. Η κβαντική θεωρία προβλέπει επίσης ότι δύο ή περισσότερα σωματίδια μπορούν κάτω από ορισμένες συνθήκες να διεμπλακούν: αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε μεταβολή στο ένα από τα συνδεδεμένα σωματίδια προκαλεί αντίστοιχες, ακαριαίες μεταβολές και στα υπόλοιπα συνδεδεμένα σωματίδια.

Όπως εξηγούσε σε ένα διαβόητο άρθρο του το 1935, ο Αϊνστάιν απέρριπτε την ιδέα της κβαντικής διεμπλοκής, για την οποία χρησιμοποιούσε τον αφοριστικό χαρακτηρισμό «στοιχειωμένη δράση από απόσταση» (spooky action at a distance). Περισσότερο τον ενοχλούσε η ιδέα της ακαριαίας αλληλεπίδρασης από μεγάλες αποστάσεις, μια ιδέα που έδειχνε να έρχεται σε αντίθεση με τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν ταξιδεύει ταχύτερα από το φως; Πώς θα ήταν δυνατόν ένα σωματίδιο να ενημερώνει ακαριαία το απομακρυσμένο αδελφάκι του ότι κάτι έχει αλλάξει;

Ο πατέρας της Σχετικότητας πίστευε ότι τα σωματίδια έχουν άγνωστες ιδιότητες, οι οποίες με κάποιο μας ξεγελούν ώστε να νομίζουμε ότι η αλληλεπίδραση είναι ακαριαία, ενώ στην πραγματικότητα είναι προαποφασισμένη. Κι όμως, πολυάριθμα πειράματα τις τελευταίες δεκαετίες έχουν διαψεύσει τον Αϊνστάιν. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι υπήρχαν δύο θεωρητικά «παραθυράκια», τα οποία καθιστούσαν αδύνατη την οριστική απόδειξη της κβαντικής εμπλοκής.

Το πρώτο παραθυράκι αφορά το γεγονός ότι μόνο ένα μέρος των σωματιδίων του πειράματος είναι δυνατό να ανιχνευθούν -οι ερευνητές πρέπει επομένως να αρκούνται στην υπόθεση ότι τα σωματίδια που ανίχνευσαν είναι ενδεικτικά του συνόλου, κάτι που δεν ισχύει απαραίτητα στον παράξενο κόσμο της κβαντομηχανικής.

Για να αποδείξουν όλα αυτά, πολλές ερευνητικές ομάδες δεν χρησιμοποίησαν υποατομικά σωματίδια αλλά ολόκληρα άτομα, τα οποία είναι πιο εύκολο να ανιχνευθούν. Αυτό όμως ανοίγει ένα δεύτερο παραθυράκι, καθώς είναι δύσκολο να διατηρήσει κανείς τη διεμπλοκή ατόμων τα οποία απέχουν μεγάλες αποστάσεις. Αν όμως η απόσταση του πειράματος είναι μικρή, τότε το ένα σωματίδιο μπορεί θεωρητικά να ενημερώσει το άλλο χωρίς να παραβιαστεί η ταχύτητα του φωτός.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει όμως κατά πολύ από την εποχή του Αϊνστάιν.. Και έχει αποδειχθεί πως η κβαντική διεμπλοκή υφίσταται, ανεξαρτήτως του χρόνου, κάτι που δείχνει ότι δύο κομμάτια ύλης (φυσικά συστήματα) μπορούν να εμπλακούν μεταξύ τους στον χρόνο.

Οι ερευνητές ανέπτυξαν ένα μοντέλο, βασισμένοι στο φαινόμενο της δράσης από απόσταση, όπου αντικατέστησαν τον χώρο με τον χρόνο. Επομένως, όπως η διεμπλοκή δείχνει, τα αντικείμενα συνδέονταν παρά το στοιχείο του χρόνου, ή οι πληροφορίες στην ουσία ταξίδεψαν ταχύτερα από την ταχύτητα του φωτός.

Αλλά, αν η αιτιότητα πηγαίνει αντίστροφα, αυτό θα σήμαινε ότι το μόριο στο παρόν θα μπορούσε να επηρεάσει το μόριο του παρελθόντος. Αυτό επίσης σημαίνει ότι όχι μόνο τα δύο μόρια συνδέονται, αλλά επίσης ότι αλληλεπιδρούν, ανεξαρτήτως του χρόνου. Γι’ αυτό και οι κβαντικές θεωρίες δείχνουν πως ο,τι συμβαίνει στο παρόν μπορεί να αλλάξει αυτό που συνέβη στο παρελθόν. Ο χρόνος λοιπόν δεν υπάρχει με τον τρόπο που τελικά εμείς τον έχουμε αναλύσει και κατανοήσει. Τέλος, αυτό πιθανώς να σημαίνει ότι οι επιλογές μας στο παρόν επηρεάζουν το τι έχει ήδη συμβεί στο παρελθόν.

Η νέα μελέτη κλείνει τα δύο παραθυράκια και δείχνει να βάζει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του Αϊνστάιν. Ο Ρόναλντ Χάνσον και οι συνεργάτες του ακολούθησαν με μια ιδιοφυή προσέγγιση, στην οποία δύο ηλεκτρόνια συνδέθηκαν με δύο φωτόνια τα οποία στη συνέχεια συνδέθηκαν μεταξύ τους. Αυτό τελικά δημιούργησε διεμπλοκή ανάμεσα στα δύο ηλεκτρόνια από απόσταση 1,3 χιλιομέτρων. Για τεχνικούς λόγους, η μεθοδολογία αυτή αποκλείει τα δύο παραθυράκια και δείχνει να τερματίζει, τελεσίδικα, μια επιστημονική διαμάχη 80 ετών.

Ο Φυσικός και βραβευμένος με Nobel Richard Feynman κάποτε είπε: «Επιλέγουμε να εξετάσουμε ένα φαινόμενο, το οποίο είναι αδύνατο, απολύτως αδύνατο, να εξηγηθεί με οποιονδήποτε παραδοσιακό τρόπο και το οποίο βρίσκεται στην καρδιά της κβαντικής μηχανικής. Στην πραγματικότητα, περιέχει μόνο μυστήριο». Και είναι αλήθεια. Πολλές θεωρίες, όπως και η κβαντική διεμπλοκή, έχουν ξεφύγει από την συμβατική θεωρία και όμως έχουν επιβεβαιωθεί εδώ και δεκαετίες. Αυτό που είναι επίσης ενδιαφέρον είναι ότι στα αρχεία αυτά στα οποία επιβεβαιώνεται η κβαντική διεμπλοκή, συζητείται και η τηλεπάθεια, ένα φαινόμενο που συνδέεται άμεσα με την κβαντική φυσική. Η «παραψυχολογία» και η κβαντική φυσική βαδίζουν σε δρόμους παράλληλους.

Δύσκολο να το κατανοήσετε, σωστά; Αλλά το ότι κάτι δεν μπορεί να γίνει κατανοητό, δε σημαίνει ότι δεν είναι και πραγματικό. Αρχικά, ας δούμε τι ακριβώς είναι και τι δεν είναι αυτό: δεν σημαίνει ότι σήματα μπορούν να μεταδοθούν από το μέλλον στο παρελθόν- αυτό θα ήταν αδύνατο μόνο και μόνο εξαιτίας θερμοδυναμικών λόγων. Αντιθέτως, σημαίνει ότι όταν ένας πειραματιστής επιλέγει το περιβάλλον μέτρησης με το οποίο θα μετρήσει ένα σωματίδιο, αυτή η απόφαση μπορεί να επηρεάσει τις ιδιότητες εκείνου του σωματιδίου (ή ενός άλλου) στο παρελθόν, ακόμα και πριν εκείνος κάνει την επιλογή. Με άλλα λόγια, μια απόφαση που λαμβάνεται στο παρόν μπορεί να επηρεάσει κάτι στο παρελθόν.

Είναι ξεκάθαρο βέβαια ότι αν αυτή η θεωρία είναι σωστή, η έννοια του χρόνου, έτσι όπως την έχουμε αναλύσει, είναι λανθασμένη- αφού φυσικές διεργασίες μπορούν να συμβαίνουν προς τα εμπρός και προς τα πίσω, ενώ περιγράφονται από τους ίδιους φυσικούς νόμους.

Πολλοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι αυτή η ιδέα της «αντίστροφης αιτιότητας» είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτή, επειδή δεν την έχουμε συναντήσει ποτέ οπουδήποτε αλλού. Το ίδιο ισχύει και για την δράση από απόσταση. Η δράση εξ αποστάσεως είναι η ιδέα ότι τα φυσικά συστήματα μπορούν να κινηθούν, να αλλάξουν ή να επηρεαστούν, χωρίς να αγγιχτούν από οτιδήποτε άλλο. Αναφέρεται στην αλληλεπίδραση των αντικειμένων που χωρίζονται στο διάστημα. Και πάλι αυτό έχει αποδειχτεί ότι είναι πραγματικό φαινόμενο. Επομένως, το γεγονός ότι δεν το συναντάμε πουθενά αλλού δεν αποτελεί βάσιμο επιχείρημα κατά της θεωρίας.

Ένα άλλο σπουδαίο παράδειγμα, που χρησιμοποιεί τα κβαντικά συστήματα, προέρχεται από ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Physics Essays. Εξηγεί πώς αυτό το πείραμα έχει επανειλημμένως χρησιμοποιηθεί για να εξερευνήσει το ρόλο του συνειδητού στη διαμόρφωση της φύσης της πραγματικότητας. Σε αυτά τα πειράματα παρήχθησαν εκπληκτικά αποτελέσματα: Η ανθρώπινη πρόθεση, μέσω μεσολαβητών, ήταν ικανή να επηρεάσει την κβαντική κυματοσυνάρτηση. Οι μεσολαβητές ήταν «ο παρατηρητής» σε αυτή την περίπτωση.

«Οι παρατηρήσεις όχι μόνο επηρεάζουν αυτό που μετράται, αλλά το παράγουν… Αλλάζουμε τις συνθήκες για να πάρουμε μια συγκεκριμένη θέση… Εμείς από μόνοι μας παράγουμε τα αποτελέσματα μιας μέτρησης».

Πολλά από τα στατιστικά αποτελέσματα τέτοιων ερευνών ήταν διαφορετικά από αυτά που αναμένονταν. Υπήρχαν και υπάρχουν ισχυρισμοί ότι τα αποτελέσματα αυτά οφείλονται σε μεθοδολογικά λάθη κατά τη διάρκεια των πειραμάτων. Όμως, πολλά από αυτά έχουν χρηματοδοτηθεί από την ίδια την αμερικάνικη κυρίως κυβέρνηση και έχουν επαναληφθεί σε άλλα εργαστήρια σε όλο τον κόσμο. Επομένως, οι ισχυρισμοί αυτοί είναι μάλλον αβάσιμοι.

Όλο το ζουμί όμως της υπόθεσης, είναι πως σύντομα θα ανακαλύψουμε και εμείς οι απλοί άνθρωποι δεδομένα που ούτε καν περνούσαν από το μυαλό μας.. Και αυτό θα αλλάξει για πάντα όλα όσα νομίζαμε πως είχαμε μάθει μέχρι τότε… Και καλό να είμαστε προετοιμασμένοι για μεγάλες, τεράστιες ανατροπές όσον αφορά την επιστήμη…

Όσον τώρα αφορά τους ίσιους τους επιστήμονες οι οποίοι δεν θέλησαν ποτέ να ξεφύγουν από την πεπατημένη των όσων διδάχθηκαν χειραγωγούμενοι στα Πανεπιστήμια, κάτι μας λέει ότι θα ξανακάτσουν στα θρανία αν θέλουν να συνεχίσουν να λέγονται επιστήμονες….

 

lumi-news.gr — Φωτογραφία από Gerd Altmann από το Pixabay