Την τελευταία του πνοή άφησε το Σάββατο, 24 Αυγούστου 2024, ο σπουδαίος Έλληνας φιλόσοφος, καθηγητής, συγγραφέας και αρθρογράφος, Χρήστος Γιανναράς. Ήταν από τους πλέον διακεκριμένους καθηγητές φιλοσοφίας, με πλούσιο συγγραφικό έργο και παρεμβάσεις στη δημόσια ζωή μέσω των άρθρων του. Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 10 Απριλίου 1935. Σπούδασε στην Αθήνα, το Παρίσι και τη Βόννη.
«Η ζωή είναι λίγη, όχι χρονικά λίγη, όσο ποιοτικά και ποσοτικά. Είναι
τόση μόνο, όσο για να ξυπνάει μέσα μας μια βαθιά, ακόρεστη δίψα. Ό,τι
γευόμαστε σε τούτη τη ζωή δεν είναι παρά αρμυρό νερό που μεγαλώνει τη
δίψα μας για ένταση και διάρκεια»
Ο Χρήστος Γιανναράς υπήρξε ένας ογκόλιθος κριτικής σκέψης, ο οποίος συνέβαλε αποφασιστικά στο να διαμορφωθεί η νεοελληνική ταυτότητα σε σοβαρό ποσοστό έξω από τα στεγανά τού καταναλωτικού φετιχισμού, που προώθησε το ξενόδουλο πνευματικά και υλικά πολιτικό και θεσμικό κατεστημένο τής χώρας. Με μια ρηξικέλευθη απαξίωση τού προτεσταντικής κοπής “ευσεβισμού” (pietismus) που είχε επιβληθεί στo νεοελλαδικό κρατικό μόρφωμα μέσω τής αντιβασιλείας τού Όθωνος, ιδιαίτερα με τον Γεώργιο Λουδοβίκο φον Μάουρερ, γιο προτεστάντη πάστορα, στον οποίον ανατέθηκε η διοίκηση τής δημόσιας εκπαίδευσης, των ζητημάτων τής εκκλησίας και τής δικαιοσύνης και τού αχυράνθρωπου των ξένων Θεόκλητου Φαρμακίδη, ανέτρεψε ο Χρήστος Γιανναράς με σοβαρά επιχειρήματα το ισχύον μοντέλο θρησκοληπτικής χειραγώγησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αντίθεση με την παρατήρησή του, που παραθέτει η ανάρτηση, ότι “ «Η ζωή είναι λίγη, όχι χρονικά λίγη, όσο ποιοτικά και ποσοτικά. Είναι τόση μόνο, όσο για να ξυπνάει μέσα μας μια βαθιά, ακόρεστη δίψα. Ό,τι γευόμαστε σε τούτη τη ζωή δεν είναι παρά αρμυρό νερό που μεγαλώνει τη δίψα μας για ένταση και διάρκεια», το πεπρωμένο τον ευλόγησε με μια καλή μακροβιότητα και με την διατήρηση ακμαίων των νοητικών του δυνατοτήτων μέχρι το πέρας τής ζωής του, για διάστημα 22 ετών μετά την λήξη τής επαγγελματικής του δραστηριότητος. Έτσι, ενώ ήταν από πολύ νωρίς πολυγραφότατος, είχε την δυνατότητα στην συνέχεια να επιδοθεί με πλήρη άνεση στην συγγραφική του ενασχόληση. Κατά την εκτίμησή μου, η αναμφίβολα σημαντικότατη προσφορά του επικεντρώνεται σε δυο βασικά ζητήματα, πέραν τής πληθώρας των ζητημάτων που αναφέρθηκε. Το πρώτο αφορά την αποκατάσταση τής έννοιας τού ήθους απέναντι στην κωδικοποιημένη ηθική επιβολή. Το δεύτερο αφορά την αποκατάσταση τού υλικού κόσμου σύμφωνα με τα μέτρα τής Πατερικής Θεολογίας, στην βάση ότι ο άνθρωπος έχει κληθεί να τον νοηματοδοτήσει και τού αποδώσει λειτουργικό χαρακτήρα, πέρα από τα θρησκοληπτικού τύπου μυθεύματα, ότι η ύλη είναι δήθεν κάτι ρυπαρό, που υποδουλώνει αφ' εαυτής τον άνθρωπο.
Στα κείμενά μου κατά καιρούς έχω προβεί σε μνεία απόψεων τού Χρήστου Γιανναρά, που ευτύχησα να έχω καθηγητή στην τελευταία τάξη τού γυμνασίου και έχω αναφέρει, ότι με επηρέασε σε σημαντικό βαθμό κατά την εφηβική περίοδο. Έκτοτε με απασχόλησε μονίμως το συγγραφικό του έργο. Στην πορεία τού χρόνου διαφοροποιήθηκα απέναντι σε αρκετές από τις απόψεις του, με έμφαση αυτές που αφορούν την αποτίμηση τόσο τού δυτικού κόσμου, όσο και αυτές τής καθ' ημάς Ανατολής. Θεωρώ, ότι το κύριο πρόβλημα μεταξύ τής σύγχρονης Ευρώπης, την οποίαν δεν ταυτίζω κατ' αποκοπήν με την δύση και τής Ανατολής, δεν είναι ανθρωπολογικής υφής, όπως ανέλυσε ο Χρήστος Γιανναράς, αλλά έχει οντολογικό χαρακτήρα. Δεδομένου, ότι το κυρίαρχο στοιχείο που δόμησε τον Ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης δεν είναι η νοησιαρχία (ρασιοναλισμός) αλλά η εωσφορική λατρεία στην οποίαν επιδίδονται οι αντίστοιχες ελίτ. Ούτε θεωρώ κατ' αποκοπήν αποδεκτό, ότι κυοφόρησε η Ανατολή, με κύρια έμφαση το “Βυζάντιο”.
Θα ήταν τελείως άδικη μια απόπειρα αποτίμησης τής τεράστιας προσφοράς αυτού τού έξοχης σημασίας Πνευματικού Διδασκάλου στα πλαίσια ενός σχολιασμού. Επιφυλάσσομαι όμως να παρουσιάσω προσεχώς αναλυτικά τις απόψεις μου σχετικά, σε συνδυασμό με την αποτίμηση τού έργου των δυο ακόμη αξιολογότατων Πνευματικών συγγραφέων, τού πατρός Ιωάννου Ρωμανίδου και τού πατρός Γεωργίου Μεταλληνού. Και αυτό σε συνδυασμό με τις λοιπές θεωρητικές ανησυχίες, που έχουν παρέμβει στον επηρεασμό τής νεοελληνικής ταυτότητας, δηλαδή το μαρξιστικό κίνημα και το σύγχρονο συνωμοσιολογικό ρεύμα. Στην παρούσα φάση με απασχολούν κυρίως η ενδοσκόπηση, ο αναστοχασμός και η μελέτη, σε μια προσπάθεια να αναδιατάξω τον τρόπο που σκέπτομαι, οπότε μεταθέτω χρονικά αυτό το κείμενο.
Και για να μην κατισχύουν οι μονόπλευροι διθύραμβοι, πάντοτε διατηρώντας το δικαίωμα να κρίνουμε με βάση την ΟΡΘΗ δόξα:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.fractalart.gr/poios-fovatai-ta-emvolia/
Εδώ ισχύει το παραδοσιακό.. "το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται".
ΔιαγραφήΟ Χρήστος Γιανναράς έφτασε να επαινεί τον Σωτήρη Τσιόδρα "για την ειλικρίνεια και την τιμιότητά του" στο ζήτημα τ'ης πανδημίας.
Διαγραφήhttps://www.exapsalmos.gr/christos-giannaras-oi-episkopoi-tis-ellados-leitourgisan-os-kratikoi-ypalliloi/
Το σύστημα φροντίζει να ενσωματώνει εγκαίρως αυτούς που μπορούν να αποτελέσουν εν δυνάμει απειλή για τα θεμέλιά του. Ανέκαθεν καταγράφεται η έλλειψη μιας μάχιμης (και όχι από καθέδρας) πνευματικής ηγεσίας, που θα ήταν ικανή και διατεθειμένη να πρωτοστατήσει στην συγκρότηση κινηματικών διαδικασιών με στόχο την συνειδητοποίηση και χειραφέτηση τής κοινωνίας για την απελευθέρωση τού τόπου. Είναι αδύνατον να επέλθει ουσιαστική λύση "μόνον απ' έξω". Και κατά τα ερχόμενα έτη θα αποδειχθεί στην πράξη, ότι θα κατισχύσει αυτή η επίγνωση και θα πραγματοποιηθούν οι αναγκαίες ζυμώσεις.
Η Βλασφημία του Χρήστου Γιανναρά κατά του Αγίου Πνεύματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://agonasax.blogspot.com/2024/08/blog-post_77.html
ΣΩΚΡΑΤΗΣ