Στο τέλος...

Σας υπόσχομαι ότι δεν θα αφήσω κανένα ίχνος: Δεν θα αφήσω κανένα αποτύπωμα από το παπούτσι μου... Ακόμα, ένα σταθερό μονοπάτι μέχρι την άκρη του νερού... Θα κρατήσω την υπόσχεσή μου μέχρι το τέλος: Σκοπεύω να πάω ελεύθερος Όχι πια βιασύνη, όχι πια ταξίδι με σκάκι, Καλύτερα να καθίσω, ξέρετε ότι χρειάζομαι ξεκούραση... Ναι, ήρθε η ώρα να παραιτηθώ με ψυχραιμία και ηρεμία Από το παιχνίδι Δεν μπορώ να το εξηγήσω, Δεν μπορώ να το εξηγήσω... Τα έκανα όλα πολύ αργά; Τώρα είναι η ώρα για την έκθεση της επιτροπής, Μέχρι πρόσφατα, νόμιζα ότι με είχαν φυτέψει... Προσπαθώ σκληρά να τα κάνω όλα πραγματικότητα Η άδεια να αισθάνομαι δεν μου δίνεται Αλλά τώρα που συμβαίνει, θα ήθελα να το κρατήσω μυστικό, αν μπορώ, Τελευταία λόγια, τελευταία βλέμματα, κάντε μια τελευταία στάση Τώρα το νούμερό μου ήρθε στις πισίνες Υποθέτω ότι θα επιβιβαστώ στον Τιτανικό για μια κρουαζιέρα... Αυτή είναι η ώρα να ξεκαθαρίσω την κατάστασή μου Πολύ αργά, φοβάμαι, και μοναχικά Καθώς φίλοι και εχθροί διασχίζουν τη σκηνή, Όλοι με οργή με αποκηρύσσουν Και όλα τα στηρίγματα του λάκκου γίνονται σκόνη γύρω από τα αυτιά μου: Μνήμη και συνείδηση, ελπίδα και φόβος Καθώς σέρνομαι πιο έξω στο άκρο... Κάτι μου λέει ότι σέρνομαι Σε άγνωστες προφητείες και ζωές Η άκρη του ουράνιου τόξου είναι περικυκλωμένη με μαχαίρια... Καθώς στέκομαι στα σανίδια και τα φώτα της σκηνής εξασθενούν Να βγω έξω από τις πόρτες, ή μήπως να μπω μέσα; Έφτασα στο σημείο που θα έπρεπε να πάρω το σύνθημά μου και να ακολουθήσω εσένα και τα σημάδια σου; Δεν μπορώ να θυμηθώ τις ατάκες μου Καθώς ο υποβολέας με φωνάζει Και τα χαρτιά πέφτουν Στην απεργία Όλες οι σελίδες είναι λεπτές, όλες οι γωνίες είναι κυρτωμένες Μήπως η αστροφεγγιά πέφτει μέσα από το παράθυρό μου στον κόσμο; Ή μήπως ζω (τους σπόρους της αμφιβολίας) ένα χρονικό εκδίκησης; Η ιτιά λυγίζει Όπως και τα χέρια μου, Καταλαβαίνεις; Και θα είσαι ακόμα φίλος μου στο τέλος; Όταν το στόμα μου χαλαρώνει Και δεν μπορώ να βρω άλλο σκοπό Θα κοιτάξω πίσω και θα πω Τα έκανα όλα; Τόσο σύντομα;