Το μέτωπο του Ιράν προστίθεται στη λίστα αποτυχιών του Τραμπ

   του Κώστα Ράπτη

Σχόλιο Κ-Τ: Πού να το αφιερώσω αυτό το άρθρο... σε όλους τους Διοδοταίους ; ..στον φίλο Con ; ..στον Μποτίλια κι Εργοδότη ; Όπου κι αν αφιερωθεί πάντως... μπορείς άνετα να πεις πως είναι από αυτά τα άρθρα που λένε "τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη" 😉

 

Η “Τέχνη του Ντιλ” ίσως είναι χρήσιμη στον χώρο του real estate, όπου την εξάσκησε ο Ντόναλντ Τραμπ. Όμως μεταφερόμενη στον χώρο της διεθνούς πολιτικής μάλλον μετατρέπεται σε “Τέχνη της Τρύπας στο Νερό”. Στους πέντε μήνες της δεύτερης προεδρίας του ο ένοικος του Λευκού Οίκου έχει καταφέρει να καταστήσει τον κόσμο μας πολύ πιο ασταθή, χωρίς καν να εκπληρώσει τους δικούς του διακηρυγμένους στόχους.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν τερματίσθηκε εν μια νυκτί, όπως προεκλογικά κόμπαζε ο Τραμπ: για την ακρίβεια, η προοπτική ειρήνευσης μοιάζει πιο μακρινή από ποτέ – και πάντως ο Πούτιν προχωρά στην υλοποίηση των σχεδιασμών του με τον δικό του αργόσυρτο ρυθμό, την ώρα που το δυτικό στρατόπεδο μαστίζεται από “κακοφωνία”.

Η φιλολογία περί προσάρτησης της Γροιλανδίας και του Καναδά κουρέλιασε κάθε έννοια σεβασμού στο διεθνές δίκαιο και κατέστησε τις ΗΠΑ τη σοβαρότερη απειλή εναντίον παραδοσιακών συμμάχων της.

Η “Ημέρα Απελευθέρωσης” των ΗΠΑ από τα εμπορικά πλεονάσματα των ανταγωνιστών της δεν οδήγησε παρά σε χαοτικές καταστάσεις και άτακτη υποχώρηση, με την αμερικανική πλευρά να μην έχει επιτύχει από τον Απρίλιο μέχρι σήμερα καμία αξιόλογη διμερή εμπορική συμφωνία και την Κίνα να σκληραίνει παραδειγματικά τη στάση της.

Στο εσωτερικό μέτωπο, η κυβερνητική επίθεση εναντίον πανεπιστημίων όπως το Χάρβαρντ, αλλά και επιστημονικών φορέων, αυτοτραυματίζει την υπερδύναμη, που ως βασικό πυλώνα της ηγεμονίας της είχε την τεχνολογική πρωτοκαθεδρία και την προσέλκυση ταλέντων από όλη την υφήλιο, ενώ το υπερφιλόδοξο σχέδιο του περιορισμού της σπατάλης στο ομοσπονδιακό κράτος κατέληξε στο σίριαλ της προσωπικής βεντέτας Τραμπ – Μασκ. Όσο για τη μεταναστευτική πολιτική της νέας κυβέρνησης, η ευκολία με την οποία επελέγη η ανάπτυξη ενστόλων στην Καλιφόρνια ερήμην των πολιτειακών αρχών, αναδεικνύει συνταγματική κρίση.

Όμως τίποτε δεν απειλεί να σκιάσει περισσότερο την κληρονομιά Τραμπ από τα όσα πυροδοτήθηκαν χθες στη Μέση Ανατολή, με σαφή τον κίνδυνο να τυλίξουν στις φλόγες όλη την περιοχή.

Παιχνίδι ρόλων ή παράκαμψη των ΗΠΑ;

Σαν να μην ήταν αρκετή η αιματηρή εκκρεμότητα της Λωρίδας της Γάζας (για την οποία ο Τραμπ λάνσαρε ευφάνταστα σχέδια μετατροπής της σε “Ριβιέρα” δια της εθνοκαθάρσεως), η επιδρομή του Ισραήλ εναντίον πυρηνικών εγκαταστάσεων, αλλά και της στρατιωτικής ηγεσίας του Ιράν, ανοίγει ένα μέτωπο, το οποίο ο Τραμπ είτε δεν επιθυμεί είτε δεν δύναται να κλείσει.

Πιστός στην Τέχνη του Ντηλ, ο Αμερικανός πρόεδρος εμφανίζεται εκ των υστέρων να πιστεύει ότι η χθεσινή ανάφλεξη μπορεί να ελεγχθεί και μάλιστα να λειτουργήσει υπέρ της επίτευξης συμφωνίας με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Όπως ανέφερε σε ανάρτησή του στο Truth Social, ο ίδιος έδωσε στο Ιράν την ευκαιρία για μια συμφωνία και οι Ιρανοί σκληροπυρηνικοί που αντιτάσσονταν σε αυτήν είναι πλέον νεκροί, αλλά η Τεχεράνη προλαβαίνει να αποφύγει τα χειρότερα που έπονται, πριν να είναι πολύ αργά.

Πρόκειται, ωστόσο, για γλώσσα τελεσιγράφου και όχι για διπλωματικό άνοιγμα, στο οποίο θα μπορούσε να υπάρξει ανταπόκριση. Και σε κάθε περίπτωση, η πρωτοβουλία των κινήσεων αποκαλύπτεται ότι ανήκει στο Ισραήλ, το οποίο έδρασε “μονομερώς”, όπως επιμένει η αμερικανική πλευρά, και όχι στον Λευκό Οίκο.

Υπενθυμίζεται ότι αύριο Κυριακή επρόκειτο να πραγματοποιηθεί ο έκτος γύρος έμμεσων επαφών της αμερικανικής και της ιρανικής πλευράς σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα της τελευταίας.

Μάλιστα, δημοσιεύματα ήθελαν την τηλεφωνική επικοινωνία του Τραμπ με τον ισραηλινό πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου τη Δευτέρα να σημαδεύθηκε από ένταση, καθώς ο πρώτος φέρεται να διαφωνούσε με μια ισραηλινή στρατιωτική κίνηση, η οποία θα ακύρωνε τις διπλωματικές του πρωτοβουλίες. Όλα αυτά πλέον αντιμετωπίζονται στην Τεχεράνη ως επιχείρηση παραπλάνησης, που απέβλεπε στον εφησυχασμό της ιρανικής πλευράς.

Είναι πράγματι σε θέση ο Νετανιάχου να παρακάμπτει με τέτοια ευκολία τον Αμερικανό πρόεδρο ή παρακολουθούμε ένα παιχνίδι “κατανομής ρόλων” που υποκρύπτει βαθύτερη σύμπνοια;

Πέρα από τη συντριπτική υπεροχή του στον τομέα των πληροφοριών, όπως κατέδειξε η στοχοποίηση της ιρανικής στρατιωτικής ηγεσίας, είναι το Ισραήλ και επιχειρησιακά σε θέση να εκτελέσει πλήγματα σαν τα σημερινά χωρίς καμία αμερικανική εμπλοκή;

Στο επίκεντρο αυτών των διόλου φιλολογικών ερωτημάτων βρίσκεται η τύχη των περίπου 40.000 Αμερικανών στρατιωτών στον Περσικό Κόλπο, οι οποίοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν στόχο των ιρανικών αντιποίνων.

Το Ιράν βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να επιλέξει είτε μια υποτονική απάντηση, που θα ολοκληρώσει την αρχική ταπείνωση του αποκεφαλισμού της στρατιωτικής του ηγεσίας, είτε μια κλιμάκωση, η οποία προορίζεται να εμπλέξει, ανεξαρτήτως της στοχοποίησής τους ή μη, τις αμερικανικές δυνάμεις, ακριβώς όπως απεργάζεται εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες ο Νετανιάχου.

Υπενθυμίζεται ότι εκκρεμεί από πέρσι η αυτοδέσμευση του Ιράν να εξαπολύσει εναντίον του Ισραήλ την επιχείρηση “Αληθής Επαγγελία 3”, η οποία μπήκε στο ράφι με την εκλογή του Τραμπ και την προσδοκία τυχόν σύναψης συμφωνίας.

Αμήχανες οι διεθνείς αντιδράσεις

Η αμηχανία του διεθνούς παράγοντα είναι εμφανής. Η Ρωσία και η Κίνα απευθύνουν εκκλήσεις αυτοσυγκράτησης, ωστόσο θα πρέπει αργά ή γρήγορα να αναμετρηθούν με το ερώτημα της έμπρακτης στήριξης του Ιράν, βασικού εταίρου τους στο εγχείρημα της “ευρασιατικής ολοκλήρωσης”, ή της συμφιλίωσης με την πιθανότητα πλήρους αποσταθεροποίησής του.

Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, πάλι, δεν δυσκολεύονται να τοποθετηθούν. Καταλυτικός υπήρξε άλλωστε ο ρόλος τους στο να υιοθετηθεί από την 35μελή συνέλευση της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας το ψήφισμα καταδίκης του Ιράν, το οποίο επικαλείται το Ισραήλ ως νομιμοποιητικό των ενεργειών του. Επιπλέον οι ευρωπαϊκές εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση συνοδεύονται από επαναβεβαίωση του δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, όπως το αντιλαμβάνονται, χωρίς καμία αναφορά στο γεγονός ότι το εβραϊκό κράτος έχει το μονοπώλιο του πυρηνικού οπλισμού στο Ισραήλ.

Αμφίσημη είναι η στάση της Σαουδικής Αραβίας, η οποία καταδίκασε την επίθεση στο “αδελφό ιρανικό έθνος”, σηματοδοτώντας την αντοχή της ιρανο-σαουδικής συμφιλίωσης που πέτυχε η Κίνα το 2023, την ίδια ώρα πάντως που οι μοναρχίες του Κόλπου και η Ιορδανία συμμετέχουν στην ανάσχεση των drones που εξαποστέλλει το Ιράν κατά του Ισραήλ. Η δε Τουρκία καταδίκασε “με τους σθεναρότερους όρους” την επιδρομή κατά του Ιράν, αν και ασφαλώς μπορεί να επιχαίρει με την αποδυνάμωση των εξ ανατολών ιστορικών ανταγωνιστών της.

iskra.gr 

 

Ο Κώστας Ράπτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1969. Σπούδασε γλωσσολογία στα φιλολογικά τμήματα του Καποδιστριακού (προπτυχιακές σπουδές) και του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου (μεταπτυχιακές σπουδές). Έχει εργασθεί ως ερευνητής και λεξικογράφος. Δημοσιογραφεί και είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ. Εργάζεται ως δημοσιογράφος από το έτος 2000 και είναι συντάκτης διεθνών θεμάτων: κατά καιρούς στην “Απογευματινή”, το skai.gr, περιοδικές εκδόσεις και μέχρι σήμερα στην εφημερίδα “Κεφάλαιο” και το capital.gr, καθώς και τον ραδιοσταθμό “Αθήνα 9,84”, όπου παρουσιάζει την εκπομπή “Ω, τι κόσμος!”. Έχει μεταφράσει για τις εκδόσεις “Άγρα” τα βιβλία “New Left Review: Η ελληνική έκδοση”, “Δημοκρατία χωρίς δεσμά” της Angela Davis και “Οι διαιρέσεις της Κύπρου” του Perry Anderson.

 

diodotos-k-t.blogspot.com