Το Ουκρανικό δεν αποτέλεσε ουσιαστικό ζήτημα της συνάντησης

γράφει ο Διονύσης Κλαδάς (Μποτίλια στο Πέλαγος)

 

To Ουκρανικό κρίθηκε καθοριστικά ήδη κατά την διάρκεια τής συνάντησης μεταξύ Τραμπ και Ζελένσκι, όταν ο Τραμπ αρνήθηκε την παραχώρηση εγγυήσεων, δείχνοντας ξεκάθαρα, ότι η διοίκησή του δεν είναι διατεθειμένη να προβεί σε μια πολεμική σύγκρουση με την Ρωσία, σε αντίθεση με τούς κανιβάλους τής ΕΕ. Επί πλέον, όλες οι πολεμικού χαρακτήρα προετοιμασίες των ευρωπαϊκών ανεγκέφαλων, με προϊστάμενο το Ηνωμένο Βασίλειο, ως πάγιο και αμετανόητο μαστροπό τής ανθρωπότητος, είναι ανόητες, διέπονται από αυταπάτες και το μόνον που θα επιφέρουν είναι ο επί πλέον μαρασμός, μέχρι πλήρους αγκυλώσεως αυτών των ληστρικών χωρών. Το ΝΑΤΟ, χωρίς συμμετοχή των ΗΠΑ είναι αδύνατον να σταθεί εναντίον τής Ρωσίας. Με την άρνηση παροχής εγγυήσεων των ΗΠΑ στην ουσία ΕΛΗΞΕ το Ουκρανικό. Είναι πλέον μια σύντομη χρονική διαδικασία, το πότε θα υποκύψουν οι λεγάμενοι στα δεδομένα που επιβάλλει η συνεχής Ρωσική προέλαση. Η Διοίκηση Πούτιν απέδειξε στην πράξη, ότι είναι σε θέση να υποστεί το τεράστιο βάρος τού κόστους σε ανθρώπινες ζωές που επιφέρει αυτή η σύγκρουση. Κάνοντας μια σύγκρουση τού κόστους σε οφέλη και ζημίες για Ρώσους και δυτικούς από αυτήν, ο ισολογισμός αποβαίνει εμφανώς σε βάρος των δυτικών, των οποίων η οικονομία έχει υποστεί σοβαρή καθίζηση. ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ, ΟΥΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΜΕΤΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΥΟ.
Θεωρώ, ότι η συνάντηση είχε κυρίως ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ χαρακτήρα, σε επίπεδο δημόσιας επικύρωσης προηγούμενων συμφωνιών, που έχουν λάβει χώρα επιτυχώς μεταξύ των δυο συμβαλλομένων διοικήσεων σε μυστική βάση, μακράν από τα φώτα τής δημοσιότητος και σε αντίθεση με βερμπαλιστικές εξαγγελίες, καταγγελίες και σκληρές προειδοποιήσεις, οι οποίες έλαβαν χώρα αποκλειστικά για εφησύχαση των γερακιών στις ΗΠΑ.
 

Αυτή η συνάντηση φρονώ ότι σηματοδοτεί μια τελείως νέα σελίδα, ριζικά διαφορετική από την προηγούμενη, στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Υπό αυτήν την έννοια, εύχομαι κάθε επιτυχία στις από κοινού επιδιώξεις των προέδρων Πούτιν και Τραμπ. Για κάθε ρεαλιστή πολιτικό, ισχύει η τακτική, χέρι που δεν μπορεί να το εξουδετερώσει κάποιος, να εξετάσει το δεδομένο να το φιλήσει. Και κάθε ρεαλιστική θεώρηση οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι νικητής στην παγκόσμια διελκυστίνδα αναδεικνύονται οι BRICKS με κύριο παράγοντα την Ρωσία, ενώ οι δυτικοί περιέρχονται στην θέση τού ηττημένου.
 

Οι Ρώσοι έχουν αποδείξει στο παρελθόν, ότι είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν συμβιβασμούς, που είναι προς όφελος όλων των συμβαλλομένων. Τόσο ο Πρόεδρος Πούτιν, όσο και ο Πρόεδρος Τραμπ έχουν αποδείξει, ότι είναι ρεαλιστές και ευφυείς. Ακόμη και μια συνάντηση, με στόχο “να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν”, θα ήταν χρήσιμη από πλευράς μείωσης τής έντασης και οικοδόμησης ηπιότερου κλίματος, πλην όμως το ζητούμενο αυτής τής συνάντησης πήγε πολύ πιο μακρυά, από την απόδοση φιλοφρονήσεων εκατέρωθεν. Η σημειολογία της ήταν έξοχα στημένη και το γεγονός, ότι δεν υπήρξε εξαγγελία όσων συμφωνήθηκαν, καταδεικνύει ΟΤΙ ΕΠΙΚΥΡΩΘΗΚΑΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΣΥΜΦΩΝΗΘΕΝΤΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΖΗΤΟΥΜΕΝΑ. Ας μην παραβλέπουμε, ότι πριν από την συνάντηση οι Τραμπ και Πούτιν συνομίλησαν τηλεφωνικά 7 φορές, ενώ ο μπιντές δεν είχε καμία επαφή καθ' όλη την διάρκεια.
 

Για να ανιχνεύσουμε τα αποτελέσματα αυτής τής συνάντησης, αξίζει να προστρέξουμε και να αναλογιστούμε λίγο βαθύτερα, από τα κλαψουρίσματα των δυτικών χωρών, που δέχθηκαν αυτό το σκληρό ράπισμα. 

Στην σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και δύσης έχει πλέον καταγραφεί εμφανώς το αποτέλεσμα. Η Ρωσία επιβλήθηκε, δύση ηττήθηκε. Η πορεία τής ήττας ξεκίνησε να καταγράφεται αμετάκλητα με την ήττα τού χαλιφάτου στην Συρία, συνεχίστηκε με την συνεχή ενδυνάμωση των BRICS, που βήμα προς βήμα περιθωριοποιούν την δυτική οικονομική κυριαρχία, συνεχίστηκε με την ήττα των δυτικών στην Ουκρανία και κορυφώθηκε με την πλήρη απαξίωση τού σιωνιστικού μορφώματος σε όλα τα επίπεδα. Μέσα από αυτήν την οπτική, η συνάντηση Πούτιν και Τραμπ στην Αλάσκα εκφράζει τον διακανονισμό μεταξύ νικητών και ηττημένων, όπου ο νικητής τείνει χείρα συνεργασίας και αρωγής προς τον ηττημένο, εφόσον αυτός επέδειξε προηγουμένως την απαραίτητη και σύμφορη για αμφότερους τούς συμμετέχοντες στην συνάντηση σύνεση, να αποδεχθεί στην πράξη ότι ο μονοπολικός κόσμος ως μοντέλο γεωπολιτικής επιβολής κατέρρευσε και το πολυπολικό μοντέλο κατίσχυσε ήδη στην διεθνή σκηνή.
 

Εάν εστιάσουμε την προσοχή μας στις κεντρικές επιλογές των δυο διοικήσεων Τραμπ, διαπιστώνουμε ότι:

Κατά την διάρκεια τής πρώτης διοίκησης ακολουθήθηκε η πρακτική αποστασιοποίησης από την επιβολή νέων πολέμων σε συνδυασμό με δρυμία καταγγελία τού βαθέους κράτους. Στην ουσία μπορεί μεν να μην προωθήθηκε στην πράξη κανένα πρακτικό βήμα για τον περιορισμό των μηχανισμών και τής εξουσίας τού βαθέους κράτους, πλην όμως η σφοδρή καταγγελία του είχε απροσδόκητες και σημαντικές συνέπειες στην σφαίρα τής αφύπνισης διεθνώς. Και κάποια επιθετικού χαρακτήρα βήματα τής διοίκησης, όπως η δολοφονία τού Ιρανού Στρατηγού Σουλεϊμανί στην Συρία, στάθηκαν οι μίνιμουμ παραχωρήσεις προς ένα ψυχροπολεμικό κατεστημένο, ενώσω ο έλεγχος τής ομάδος τού Τραμπ ήταν ευαίσθητα περιορισμένος στα πλαίσια τού άρχοντος συγκροτήματος στις ΗΠΑ. Όμως η στροφή που είχε συντελεστεί, πρόσφερε ήδη ένα δείγμα γραφής ως προς τις ζυμώσεις ουσιαστικής αλλαγής που συντελούνταν, με περιορισμένα μεν, αλλά απτά βήματα.
Ο Τραμπ πρόβαλε δραματικά ασθενή αντίσταση στην καλπονοθεία που ακολούθησε στις εκλογές το 2020, η οποία έφερε στην διοίκηση τις αντίρροπες δυνάμεις. Αυτή η αντίθεση περιορίστηκε στο προπαγανδιστικό της ξεσκέπασμα, που είχε εύστοχα οργανωθεί με το ολόγραμμα στα ψηφοδέλτια, ενώ δεν λήφθηκαν άλλα πρακτικά μέτρα (όπως αυτά νομικού χαρακτήρα) που προφανώς ήσαν στα πλαίσια των δυνατοτήτων της ομάδας Τραμπ. Εκ των υστέρων καθίσταται κατανοητό, ότι υπήρξε η επιλογή, να αφεθούν οι αντίπαλες δυνάμεις να εξασκήσουν για μια ακόμη τετραετία την διοίκηση, με στοχο αυτές να ξεσκεπαστούν και έτσι να αποδυναμώσουν περισσότερο. Η ψευδεπίγραφη “πανδημία” και ο πόλεμος στην Ουκρανία επέφεραν ισχυρά πλήγματα στο γόητρο και την κοινωνική αποδοχή αυτών των δυνάμεων, ενώ στην Ευρώπη οι δυνάμεις τής καμπάλ, που είχαν προωθηθεί σε Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, όπως οι “πράσινοι” στην Γερμανία, αφενός διέλυαν την Ευρωπαϊκή οικονομία, αφετέρου μετέδιδαν εικόνα πολιτικού νηπιακού σταθμού, αποδυναμώνοντας έντονα τα θεμέλια τής δυτικής κυριαρχίας.
 

Στο ξεκίνημα τής δεύτερης διοίκησης φάνηκε από τις επιλογές τού Τραμπ, ότι, φαινομενικά τουλάχιστον, υπήρξε πλήρης αποστασιοποίηση από τις στοχεύσεις τής προηγούμενης περιόδου. Στον κεντρικό λόγο, που απηύθυνε για την υποψηφιότητά του στο συνέδριο τού ρεπουμπλικανικού κόμματος, δήλωσε αυτός, ότι σκοπεύει να γίνει πρόεδρος όλων των πολιτών και ότι δεν θα προέβαινε σε νομικές διώξεις πολιτικών στελεχών για όποια αδικήματα αυτοί είχαν παρανομήσει στο παρελθόν. Η έμφαση είχε αποδοθεί στα κρυπτονομίσματα και ανάπτυξη τής τεχνητής νοημοσύνης, με μια ισχυρότατη παροχή στήριξης στο δυστοπικό κατεστημένο τής silicon valley, που σηματοδοτήθηκε από την ανάθεση υψηλών κυβερνητικών αξιωμάτων σε μπακαλόγατους αυτού τού κατεστημένου, όπως ο J.D. Vans και ο Μασκ, που υπήρξε και βασικός του χρηματοδότης. Σημαντικότατες υπήρξαν επίσης οι παραχωρήσεις στο σιωνιστικό λόμπυ, που στάθηκε επίσης σημαντικός χρηματοδότης του. Ενώ όμως συνέβαιναν αυτά στην εντυπωσιακή επιφάνεια των πολιτικών επιλογών, ο Τραμπ πριόνισε συστηματικά ανελέητα και απροσχημάτιστα τούς δυο βασικούς πυλώνες τής παγκοσμιοποίησης. Αυτοί ήσαν αφενός η σκληρή εκδίωξη μεγάλου πλήθους λαθρομεταναστών από τις ΗΠΑ, οι οποίοι είχαν εισρεύσει με την πολιτική ανοικτών συνόρων τού μπιντέ και αφετέρου Η ΠΛΗΡΗΣ εξουδετέρωση τής οικονομικής βάσης τής παγκοσμιοποίησης, που είναι το ελεύθερο εμπόριο, με την επιβολή πρωτόγνωρα θεόρατων δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα. Επί πλέον αποστασιοποιήθηκε πλήρως από την στήριξη τού πολέμου στην Ουκρανία, επιβάλλοντας και σχέση αντιπαλότητας απέναντι στον Ζελένσκυ. Και αποστασιοποιήθηκε και από την ενίσχυση τού ΝΑΤΟ, καλώντας τούς Ευρωπαίους να αναλάβουν αυτοί υψηλότερο κόστος για τον οργανισμό. 

Έτσι, ενώ φαινόταν με το ένα χέρι να συνδράμει τις ακραία αντιδραστικές δυνάμεις, με το άλλο ξεθεμελίωνε το σύνολο βάθρο τής προηγούμενης πολιτικής των ΗΠΑ, που στηριζόταν αφενός στην παγκοσμιοποίηση (ελεύθερο εμπόριο, πολυεθνικός χυλός) και αφ' ετέρου ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΜΕΣΩ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ. Εξ άλλου, κάθε συνειδητός μάνατζερ (και ποιος είναι αυτός που μπορεί να αρνηθεί, ότι ο Τραμπ είναι ικανότατος και εμπειρότατος κάτοχος αυτής τής ιδιότητος) γνωρίζει, ότι η επίτευξη στρατιωτικής ισχύος έχει τεράστιο κόστος, με στόχο όχι μόνον να επαναεισπραχθούν οι αναγκαίες επενδύσεις, αλλά και να επιτευχθούν τεράστια κέρδη και στρατηγικά οφέλη από αυτήν. ΟΠΟΤΕ, ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΜΙΑ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΔΕΝ ΑΠΟΔΙΔΕΙ, ΑΛΛΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΑΣΥΜΦΟΡΗ, ΤΟΤΕ ΕΝΑΣ ΜΑΝΑΤΖΕΡ, ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ, ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ.
 

Ήδη η σύγκρουση με τον Μασκ, που σύντομα ακολούθησε και η σχετική αποστασιοποίηση τής διοίκησης Τραμπ από την πολιτική Νετανγιάχου (σε αντίθεση με την πρακτική τής Αγγλίας, που η κυβέρνησή της ωρύεται για καθεστωτική αλλαγή στο Ιράν) έδειξε, σε όσους μπορούν να αξιολογούν πολιτικές επιλογές, ότι το κύριο το χέρι δεν ήταν αυτό που έπαιζε μπαγλαμαδάκι στην μπάντα των δυστοπικών δυνάμεων, αλλά αυτό που βάραγε την γκραν κάσα στο κοντσέρτο μιας ριζικά διαφοροποιημένης πολιτικής.
 

Είχε γίνει πλέον εμφανές, ότι η μόνη πολιτική μεσοπρόθεσμης επιβίωσης για τις ΗΠΑ, δεν ήταν πλέον η παγκόσμια επιβολή, στοχεύοντας στην καταλήστευση μιας οικουμένης, που πλέον διέγραφε αξιόλογη πορεία έξω από το δυτικό μαντρί, αλλά η διεκδίκηση μιας ισότιμης θέσης στα πλαίσια ενός πολυπολικού κόσμου, αξιοποιώντας τα πράγματι υπάρχοντα αξιόλογα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτουν οι ΗΠΑ σε μια τέτοια πορεία. Και η παμπόνηρη Ρωσική αρκούδα, κάθε άλλο παρά αφελής είναι, ώστε να μην απλώσει χέρι ουσιαστικής βοήθειας σε ένα εν δυνάμει ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΑΤΟ ΣΥΜΜΑΧΟ, ενώ οι Ευρωπαίοι ουραγκοτάγκοι τραβάνε τις τρίχες τους με γάντια μποξ. 

Μια αναφορά στην σημειολογία τής εν λόγω διαπραγμάτευσης θα την αναπτύξω σε μια άλλη ευκαιρία. Ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, στο οποίον αρμόζει να γίνει ακροθιγώς μνεία όμως, είναι οι συνέπειες που έχει η κατάργηση τής δυτικής κυριαρχίας και επιβολής σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή δεν έχει μόνον τεράστιες πολιτικές συνέπειες. Η πλήρης παρακμή και πτώσις των δυτικών δυνάμεων οδηγεί μοιραία στην κατάργηση τού ισχύοντος μυθεύματος περί τής υποτιθέμενης ψευδεπίγραφης φυλετικής υπεροχής τής λευκής φυλής, “white supremacy“. (Επί τού προκειμένου αξίζει να τονισθεί, ότι οι φυλές παγκοσμίως είναι έξι. Η λευκή, η μαύρη, η μελαψή, η κίτρινη, η ερυθρά και η Ελληνική). 

Ένα ζήτημα, το οποίον δεν έχει τύχει σοβαρής και ενδελεχούς πραγματείας, αφορά τον τρόπο που η λευκή φυλή αναπτύχθηκε τεχνολογικά και κυριάρχησε πολιτισμικά. Όπως αποδείχθηκε προσφάτως, άλλες φυλές και λαοί, όπως οι Κινέζοι, οι Ινδοί και οι Ιρανοί κατόρθωσαν να γεφυρώσουν μέσα σε ελάχιστα χρόνια το χάσμα που τούς χωρίζει σε αρκετούς τεχνολογικούς τομείς από τούς λαούς τής δύσεως. Έτσι καταδεικνύεται, ότι η νοημοσύνη και η ευφυΐα που διέπει τούς εκάστοτε λαούς, στηρίζεται στο βάθος των ιστορικών τους καταβολών και όχι σε τεχνάσματα που προωθήθηκαν από κεκαλυμμένα κυκλώματα στην πορεία τής ιστορίας.
 

Ένα ζήτημα που χρήζει βαθιάς ιστορικής ανασκόπησης, είναι ο τρόπος, που στήθηκε η Αναγέννηση στην δύση από κυκλώματα εωσφοριστών τού Βυζαντίου. Αυτοί που ίδρυσαν το Τάγμα των Ιπποτών τού Ναού, από το οποίον προήλθαν οι Ροδόσταυροι, που ίδρυσαν τα πανεπιστήμια στην Ευρώπη, θήτευσαν πριν ξεκινήσουν επί διάστημα ετών στην Κωνσταντινούπολη, όπου μυήθηκαν στο παραμυθάκι. Στην ουσία οι εωσφοριστές προώθησαν τον Αριστοτελισμό, ως βάση τής δυτικής κυριαρχίας, ενάντια στο Πλατωνικό προσανατολισμό των Ελλήνων, οι οποίοι φρόντισαν να μεταδώσουν αυτό το Πνεύμα στους Ρως, με στόχο την σωτήρια έκβαση μιας επερχόμενης σύγκρουσης σε πλανητικό επίπεδο. Μέσα από αυτό το πρίσμα, ουσιαστικός νικητής τής συναντήσεως Πούτιν και Τραμπ είναι το Πλατωνικό Πνεύμα. Η ενδελεχής ανάλυση προσεχώς αυτών των δεδομένων είναι απαραίτητη, ώστε να καταστεί κατανοητό, ΟΤΙ ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ.  

Διόδοτος