Η ισραηλινή ηγεσία βλέπει
ότι η ισχύς των ΗΠΑ φθίνει: η οικονομική άνοδος της Κίνας και η
αυξανόμενη αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας απειλούν να
περιορίσουν σημαντικά τις στρατιωτικές δυνατότητες της Ουάσιγκτον.
Το Ισραήλ, που ποτέ
δεν έζησε ειρηνικά με τους γείτονές του - όπως και εκείνοι με αυτό -, το
τελευταίο διάστημα φαίνεται να έχει… αφηνιάσει, πραγματοποιώντας σχεδόν ασταμάτητα επιθέσεις στους εσωτερικούς και εξωτερικούς του εχθρούς και μεταπηδώντας από τη μία ειδική επιχείρηση στην άλλη.
Ήδη λέγεται πως μετά την χερσαία εισβολή στην πόλη της Γάζας, το Ισραήλ θα στοχεύσει τη Δυτική Όχθη, ενώ άλλοι δεν αποκλείουν ακόμα και τον απόλυτο εφιάλτη: αυτόν μιας σύγκρουσης με την Τουρκία.
Πράγματι το Ισραήλ επιδεικνύει μια εξαιρετική στρατιωτική υπερδραστηριότητα, ακόμα και βάσει των δεδομένων της πάντα τεταμένης Μέσης Ανατολής.
Και το ερώτημα είναι γιατί το κάνει αυτό την παρούσα χρονική συγκυρία.
Μάχες παντού
Πράγματι, μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, το Ισραήλ εξαπέλυσε πυραυλική επίθεση κατά της πρωτεύουσας του Κατάρ, με σκοπό να εξοντώσει την ηγεσία της Hamas, η οποία είχε συγκεντρωθεί για να συζητήσει ειρηνευτικές προτάσεις που της είχαν μεταβιβάσει οι Αμερικανοί
Παράλληλα, κρίθηκε από επιτροπή του ΟΗΕ ένοχο για τη διάπραξη γενοκτονίας κατά των Παλαιστινίων και την ίδια στιγμή άρχισε την επιχείρηση κατάληψης της πόλης της Γάζας – του πυρήνα της Παλαιστινιακής Αυτονομίας, η εξάλειψη της οποίας αναμένεται να σημάνει το τέλος της αντίστασης της Hamas.
Και όλα αυτά ενώ μόλις τον Ιούνιο - δηλαδή πριν από περίπου δύο μήνες – πραγματοποίησε αεροπορικό βομβαρδισμό κατά του Ιράν, συνεχίζοντας στο παρασκήνιο να βομβαρδίζει τζιχαντιστές υποστηριζόμενους από την Τουρκία, που έχουν καταστεί η νέα εξουσία στη Συρία.
Γιατί;
Τι αναγκάζει όμως ένα σχετικά μικρό και όχι ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένο κράτος της περιοχής να χτυπά ασταμάτητα εχθρούς και ουδέτερες χώρες, με τις οποίες για δεκαετίες κατάφερνε να ισορροπεί ανάμεσα στην εχθρότητα και τη συνεργασία, χωρίς να βυθίζεται στον πόλεμο;
Από πού πηγάζει αυτή η επιθετικότητα και τι κρύβεται πίσω της;
Ο πόλεμος είναι πάντοτε αποτέλεσμα ευρύτερων κοινωνικοοικονομικών και γεωπολιτικών τάσεων, συνέπεια συσσωρευμένων αντιφάσεων ή μια απόπειρα να σταματήσει η εξέλιξη μιας κατάστασης προς μια μη αποδεκτή κατεύθυνση.
Είναι φανερό ότι η ισραηλινή ηγεσία βλέπει – όπως και άλλοι – ότι η ισχύς των ΗΠΑ φθίνει: η οικονομική άνοδος της Κίνας και η αυξανόμενη αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας απειλούν να περιορίσουν σημαντικά τις στρατιωτικές δυνατότητες της Ουάσιγκτον.
Πακέτα δισεκατομμυρίων
Το Ισραήλ, με την τωρινή του μορφή, είναι ένα καθαρά επιδοτούμενο κράτος.
Για παράδειγμα, οι ένοπλες δυνάμεις του εβραϊκού κράτους επιδοτούνται από τις ΗΠΑ βάσει δεκαετών συμφωνιών, οι οποίες ορίζουν τόσο το συνολικό ποσό όσο και την ετήσια κατανομή των ενισχύσεων.
Αυτή τη στιγμή ισχύει η συμφωνία 2019–2028, σύμφωνα με την οποία οι ΗΠΑ παρέχουν ετήσια βοήθεια 3,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Το συνολικό ποσό της συμφωνίας φτάνει τα 38 δισ. δολάρια.
Αυτή η προγραμματισμένη βοήθεια καλύπτει περίπου το 10% των στρατιωτικών δαπανών του Ισραήλ και - το σημαντικότερο - χρησιμοποιείται κυρίως για την προμήθεια πανάκριβου και αποτελεσματικού εξοπλισμού για την Αεροπορία και την Αντιπυραυλική Άμυνα.
Έκτακτη βοήθεια
Δεύτερον, εκτός από την προσυμφωνημένη ενίσχυση, το Ισραήλ λαμβάνει έκτακτα πακέτα βοήθειας σε περιπτώσεις κρίσης.
Από τον Οκτώβριο 2023 έως τον Σεπτέμβριο 2024, οι ΗΠΑ διέθεσαν σχεδόν 18 δισεκατομμύρια δολάρια σε έκτακτη βοήθεια.
Επιπλέον, το Ισραήλ μπορεί να βασίζεται ακόμα και σε άμεση στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ, αν δεν μπορεί να επικρατήσει μόνο του.
Έτσι συνέβη στον 12ήμερο πόλεμο με το Ιράν: οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να σπεύσουν να προμηθεύσουν με αναχαιτιστικά πυραύλων και τελικά να στείλουν τα δικά τους αεροσκάφη για να πλήξουν ιρανικούς πυρηνικούς στόχους.
Η μείωση, λοιπόν, της αμερικανικής στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής ισχύος είναι σοβαρός παράγοντας αποδυνάμωσης της ισραηλινής άμυνας.
Για αυτό είναι λογικό το Τελ Αβίβ να επισπεύδει τις εξελίξεις και να προσπαθεί να «καθαρίσει» όσους περισσότερους εχθρούς μπορεί, όσο δηλαδή η Ουάσιγκτον είναι ακόμη όρθια και οι αποθήκες της γεμάτες πυραύλους.
«Στρατηγική μέγγενη»
Ένα ακόμα κρίσιμο στοιχείο που σπάνια αναφέρεται όταν γίνεται λόγος για το Ισραήλ είναι ότι είναι ευάλωτο στρατηγικά.
Ο βασικός κίνδυνος για την ασφάλεια του Ισραήλ είναι η τρομοκρατική απειλή που πηγάζει από τις αραβικές περιοχές στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.
Αυτές δεν αφορούν μεμονωμένες επιθέσεις με μαχαίρια ή παγιδευμένα αυτοκίνητα, αλλά – όπως έδειξαν τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου 2023 – για επιθέσεις σε στρατιωτικές βάσεις, δολοφονίες υψηλόβαθμων αξιωματικών, σφαγές σε οικισμούς και ομηρίες εκατοντάδων πολιτών.
Από την άλλη, το Ισραήλ, αν και σε μικρότερο βαθμό σε σχέση με τον 20ό αιώνα, πρέπει να είναι προετοιμασμένο για πλήρη πόλεμο με εξωτερικούς εχθρούς.
Σήμερα αυτός είναι το Ιράν, στο μεσοπρόθεσμο μέλλον μπορεί να είναι η Τουρκία.
Αυτό δημιουργεί μια «στρατηγική μέγγενη»: οι δυνάμεις καταστολής (αστυνομία, ειδικές δυνάμεις, τεχνικός εξοπλισμός) είναι απαραίτητες για την εσωτερική ασφάλεια, αλλά άχρηστες απέναντι σε εξωτερική απειλή.
Μπορείς να επενδύσεις εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σε ειδικές δυνάμεις, ρομπότ για σήραγγες και πράκτορες, αλλά τίποτα από αυτά δεν θα σταματήσει τους υπερηχητικούς πυραύλους του Ιράν ή τα τεθωρακισμένα της Τουρκίας.
Το Ισραήλ πρέπει να είναι έτοιμο για δύο εντελώς διαφορετικούς τύπους πολέμου, και χωρίς ριζική αλλαγή κινδυνεύει με καθοριστική ήττα.
Η κατανόηση αυτής της διπλής απειλής ίσως εξηγεί και τις ακραίες μεθόδους πολέμου που χρησιμοποιεί –τις οποίες ο ΟΗΕ πλέον χαρακτηρίζει γενοκτονία, συμπεριλαμβανομένων μέτρων για την «αποτροπή γεννήσεων παιδιών».
Το κοινό πρόβλημα με τη Ρωσία
Αν δει κανείς την κατάσταση στη Μέση Ανατολή από αυτή την οπτική, θα παρατηρήσει εντυπωσιακές ομοιότητες ανάμεσα στα στρατηγικά αδιέξοδα του Ισραήλ και της Ρωσίας.
Η στρατηγική διάχυση δυνάμεων είναι κοινό πρόβλημα.
Απλό παράδειγμα: το 2022 η Ρωσία ξεκίνησε την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση (СВО), στέλνοντας στην Ουκρανία 100.000 με 180.000 στρατιώτες, τη στιγμή που οι Ένοπλες Δυνάμεις αριθμούσαν πάνω από 800.000.
Πού ήταν οι υπόλοιποι;
Απλή απάντηση: η Ρωσία διαθέτει τέσσερις στόλους σε απομονωμένες θαλάσσιες περιοχές, στρατηγικά πυραυλικά σώματα και άλλα συστήματα.
Τα πυρηνικά υποβρύχια είναι εξαιρετικά για την αποτροπή των ΗΠΑ, αλλά άχρηστα απέναντι σε ουκρανικές μηχανοκίνητες ταξιαρχίες.
Άρα, η Ρωσία έχει το ίδιο πρόβλημα με το Ισραήλ – έστω με διαφορετικά στοιχεία.
Κι έτσι, η εμπειρία του Ισραήλ – θετική και αρνητική – δεν μπορεί να την αφήνει αδιάφορη.
Το Ισραήλ δείχνει πώς να αγνοείς την παγκόσμια κατακραυγή, όταν διακυβεύεται η επιβίωση του κράτους.
Και δεύτερον: αν η κατάληψη ξένων πληθυσμιακών εστιών δημιούργησε εσωτερικό πρόβλημα για το Ισραήλ, μήπως η μεταναστευτική πολιτική της Ρωσίας αποτελεί άμεσο κίνδυνο για την εθνική της ασφάλεια, όχι απλώς ζήτημα εγκληματικότητας ή μείωσης των μισθών;
Δεν είναι μόνο η στρατιωτική εμπλοκή
Η Ρωσία πρέπει να εξετάσει πολύ προσεκτικά την εμπειρία του Ισραήλ, ειδικά στα σημεία που δεν είναι ορατά στο ευρύ κοινό, τονίζουν Ρώσοι αναλυτές.
«Όσον αφορά τις ενέργειες του Ισραήλ, βλέπουμε μόνο τη στρατιωτική τους πλευρά.
Αλλά το Ισραήλ εργάζεται εντατικά και σε διπλωματικό επίπεδο και μέσω μυστικών υπηρεσιών, ώστε, παρά τον κοινό εχθρό, να μην προκύψει ποτέ ενιαία αραβική συμμαχία εναντίον του» εξηγεί ο Ρώσος απόστρατος συνταγματάρχης και πολιτικός αναλυτής Andrey Pinchuk.
Το Ισραήλ κατάφερε να αποδιοργανώσει τις αντιαραβικές δυνάμεις, να διατηρήσει τον κατακερματισμό του αραβικού κόσμου και να τον χρησιμοποιεί προς όφελός του – φτάνοντας κάποιες φορές να έχει και υποστήριξη από ορισμένα αραβικά κράτη.
«Το Ισραήλ τα καταφέρνει: πείθει τον κόσμο ότι έχει το δικαίωμα στις πράξεις του – ή τουλάχιστον, ότι δεν αξίζει σκληρές αντιδράσεις.
Το δικό μας διπλωματικό και ειδικό προσωπικό σε αυτό δεν τα καταφέρνει.
Σε αυτό το θέμα, θα ήταν καλό να μάθουμε από αυτούς» υπογράμμισε ο Pinchuk.
Προετοιμασία για την Εποχή των Πολέμων
Ενδεικτικό της πειθούς του Τελ Αβίβ είναι το εξής στοιχείο.
Μετά την έναρξη της νέας αιματηρής επιχείρησης της ισραηλινής στρατιωτικής δύναμης στη Γάζα, ο συνολικός αριθμός των νεκρών Παλαιστινίων υπολογίζεται ότι ξεπέρασε τους 65 χιλιάδες.
Στο Ισραήλ ισχυρίζονται ότι τα στοιχεία είναι υπερβολικά.
Στις ΗΠΑ, φαίνεται πως θεωρούν αυτούς τους αριθμούς ανεπαρκείς, διαφορετικά δύσκολα εξηγούνται τα πρόσφατα νέα.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Axios, ένα από τα θέματα που συζήτησε ο υπουργός Εξωτερικών Marco Rubio κατά την επίσκεψή του στο Ισραήλ, ήταν η πιθανότητα προσάρτησης της Δυτικής Όχθης - προφανώς, ο Netanyahu αποφάσισε να μην περιοριστεί μόνο στη Γάζα, και στις ΗΠΑ δεν έχουν αντίρρηση.
Σε επιβεβαίωση αυτού, μία ακόμη είδηση: σύμφωνα με την πύλη Responsible Statecraft, η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ σχεδιάζει να υποστηρίξει νομοσχέδιο που θα απελευθερώσει στο μέγιστο τη δυνατότητα των Αμερικανών να προμηθεύουν με όπλα τον ισραηλινό στρατό, τον IDF.
Συγκεκριμένα, πρόκειται για την άρση περιορισμών στον μηχανισμό War Reserve Stock for Allies — Israel (WRSA-I) για το επόμενο οικονομικό έτος.
Και — έκπληξη — από τις 7 Οκτωβρίου 2023 ο IDF λαμβάνει μέσω αυτού του μηχανισμού το μεγαλύτερο μέρος των αμερικανικών οπλικών προμηθειών.
Όπλα χωρίς έλεγχο
Η ουσία είναι ότι, μέσω αυτού του συστήματος, ο Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ μπορεί να παραδίδει όπλα στον σύμμαχο χωρίς την έγκριση του προέδρου και πολύ περισσότερο του Κογκρέσου.
Με άλλα λόγια, η Ουάσινγκτον όχι μόνο δεν αντιτίθεται στις ενέργειες του Netanyahu — είναι και έτοιμη να τον στηρίξει με όπλα.
Και αυτά, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι ο IDF ετοιμάζεται να συνεχίσει τον τρίτο χρόνο τον πόλεμο, θα είναι απαραίτητα.
Όλα αυτά λένε πολύ περισσότερα από όσα απλώς οι επίσημες καταδίκες εναντίον του Ισραήλ, όπως η τυπική καταδίκη των επιθέσεων στη Doha την προηγούμενη εβδομάδα.
Υποστήριξη... για γέλια
Από την πλευρά των Παλαιστινίων, η ομάδα υποστήριξης δρα πολύ πιο συγκρατημένα.
Αρκεί να δει κανείς τις επιτηδευμένα επιδεικτικές κυρώσεις που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι οποίες, σύμφωνα με τη von der Leyen, επιβάλλονται λόγω των «φρικτών γεγονότων που λαμβάνουν χώρα καθημερινά στη Gaza».
Στην πράξη, πρόκειται για την παύση της οικονομικής στήριξης προς το Ισραήλ και την αφαίρεση της προνομιακής πρόσβασης των ισραηλινών προϊόντων στις ευρωπαϊκές αγορές.
Με άλλα λόγια, το Ισραήλ απλά παύει να είναι ειδικός εταίρος και γίνεται μία ακόμα κανονική χώρα για τους Ευρωπαίους.
Πραγματικά, ένα ... συντριπτικό πλήγμα, για το οποίο γενιές Παλαιστινίων θα θυμούνται με ευγνωμοσύνη την Ευρώπη που αποφάσισε να μην μένει αμέτοχη αλλά να σταθεί στο πλευρό τους.
Φυσικά, όχι σε σύγκριση με τα 18 πακέτα αντιρωσικών κυρώσεων.
Στόχος… ολόκληρες χώρες
Με σοβαρές συνέπειες για το Ισραήλ ήταν και η Σύνοδος του Συνδέσμου των Αραβικών Κρατών και του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας στη Doha, που πρόσφατα βομβάρδισε η ισραηλινή Αεροπορία.
Αυτή τη φορά δεν υπήρξαν θύματα, και οι συμμετέχοντες πρότειναν ούτε λίγο ούτε πολύ την αποπομπή του Ισραήλ από τα Ηνωμένα Έθνη - έναν οργανισμό, της οποίας η επιτροπή κατηγόρησε πρόσφατα το Ισραήλ για γενοκτονία στη Γάζα.
Ωστόσο, ο μηχανισμός για το πώς ακριβώς μπορεί να συμβεί αυτό είναι πολύ ασαφής, και στην ιστορία υπάρχει μόνο ένα αντίστοιχο παράδειγμα: το 1971, όταν αντί για την Ταϊβάν ο ΟΗΕ άρχισε να εκπροσωπείται από την Κίνα (PRC).
Και αυτό, νομικά, θεωρήθηκε ότι το δικαίωμα εκπροσώπησης πέρασε από την Ταϊπέι στο Πεκίνο.
Ο Netanyahu δεν προειδοποιεί τυχαία τους πολίτες του για πιθανή απομόνωση, προσπαθώντας να κάνει τη χώρα μια υπερ-Σπάρτη.
Όμως το κάνει όχι επειδή οι αναφερόμενες κυρώσεις είχαν κάποιο αποτέλεσμα, αλλά επειδή ο IDF, όπως φαίνεται, δεν σκοπεύει να σταματήσει.
Και πίσω από τη Γάζα ήδη φαίνονται τουλάχιστον άλλες περιοχές, ή και ολόκληρες χώρες.
Και πώς συμβαίνει αυτό σε έναν κόσμο που βασίζεται σε κανόνες; Ποιος ξέρει…
Ήδη λέγεται πως μετά την χερσαία εισβολή στην πόλη της Γάζας, το Ισραήλ θα στοχεύσει τη Δυτική Όχθη, ενώ άλλοι δεν αποκλείουν ακόμα και τον απόλυτο εφιάλτη: αυτόν μιας σύγκρουσης με την Τουρκία.
Πράγματι το Ισραήλ επιδεικνύει μια εξαιρετική στρατιωτική υπερδραστηριότητα, ακόμα και βάσει των δεδομένων της πάντα τεταμένης Μέσης Ανατολής.
Και το ερώτημα είναι γιατί το κάνει αυτό την παρούσα χρονική συγκυρία.
Μάχες παντού
Πράγματι, μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, το Ισραήλ εξαπέλυσε πυραυλική επίθεση κατά της πρωτεύουσας του Κατάρ, με σκοπό να εξοντώσει την ηγεσία της Hamas, η οποία είχε συγκεντρωθεί για να συζητήσει ειρηνευτικές προτάσεις που της είχαν μεταβιβάσει οι Αμερικανοί
Παράλληλα, κρίθηκε από επιτροπή του ΟΗΕ ένοχο για τη διάπραξη γενοκτονίας κατά των Παλαιστινίων και την ίδια στιγμή άρχισε την επιχείρηση κατάληψης της πόλης της Γάζας – του πυρήνα της Παλαιστινιακής Αυτονομίας, η εξάλειψη της οποίας αναμένεται να σημάνει το τέλος της αντίστασης της Hamas.
Και όλα αυτά ενώ μόλις τον Ιούνιο - δηλαδή πριν από περίπου δύο μήνες – πραγματοποίησε αεροπορικό βομβαρδισμό κατά του Ιράν, συνεχίζοντας στο παρασκήνιο να βομβαρδίζει τζιχαντιστές υποστηριζόμενους από την Τουρκία, που έχουν καταστεί η νέα εξουσία στη Συρία.
Γιατί;
Τι αναγκάζει όμως ένα σχετικά μικρό και όχι ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένο κράτος της περιοχής να χτυπά ασταμάτητα εχθρούς και ουδέτερες χώρες, με τις οποίες για δεκαετίες κατάφερνε να ισορροπεί ανάμεσα στην εχθρότητα και τη συνεργασία, χωρίς να βυθίζεται στον πόλεμο;
Από πού πηγάζει αυτή η επιθετικότητα και τι κρύβεται πίσω της;
Ο πόλεμος είναι πάντοτε αποτέλεσμα ευρύτερων κοινωνικοοικονομικών και γεωπολιτικών τάσεων, συνέπεια συσσωρευμένων αντιφάσεων ή μια απόπειρα να σταματήσει η εξέλιξη μιας κατάστασης προς μια μη αποδεκτή κατεύθυνση.
Είναι φανερό ότι η ισραηλινή ηγεσία βλέπει – όπως και άλλοι – ότι η ισχύς των ΗΠΑ φθίνει: η οικονομική άνοδος της Κίνας και η αυξανόμενη αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας απειλούν να περιορίσουν σημαντικά τις στρατιωτικές δυνατότητες της Ουάσιγκτον.
Πακέτα δισεκατομμυρίων
Το Ισραήλ, με την τωρινή του μορφή, είναι ένα καθαρά επιδοτούμενο κράτος.
Για παράδειγμα, οι ένοπλες δυνάμεις του εβραϊκού κράτους επιδοτούνται από τις ΗΠΑ βάσει δεκαετών συμφωνιών, οι οποίες ορίζουν τόσο το συνολικό ποσό όσο και την ετήσια κατανομή των ενισχύσεων.
Αυτή τη στιγμή ισχύει η συμφωνία 2019–2028, σύμφωνα με την οποία οι ΗΠΑ παρέχουν ετήσια βοήθεια 3,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Το συνολικό ποσό της συμφωνίας φτάνει τα 38 δισ. δολάρια.
Αυτή η προγραμματισμένη βοήθεια καλύπτει περίπου το 10% των στρατιωτικών δαπανών του Ισραήλ και - το σημαντικότερο - χρησιμοποιείται κυρίως για την προμήθεια πανάκριβου και αποτελεσματικού εξοπλισμού για την Αεροπορία και την Αντιπυραυλική Άμυνα.
Έκτακτη βοήθεια
Δεύτερον, εκτός από την προσυμφωνημένη ενίσχυση, το Ισραήλ λαμβάνει έκτακτα πακέτα βοήθειας σε περιπτώσεις κρίσης.
Από τον Οκτώβριο 2023 έως τον Σεπτέμβριο 2024, οι ΗΠΑ διέθεσαν σχεδόν 18 δισεκατομμύρια δολάρια σε έκτακτη βοήθεια.
Επιπλέον, το Ισραήλ μπορεί να βασίζεται ακόμα και σε άμεση στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ, αν δεν μπορεί να επικρατήσει μόνο του.
Έτσι συνέβη στον 12ήμερο πόλεμο με το Ιράν: οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να σπεύσουν να προμηθεύσουν με αναχαιτιστικά πυραύλων και τελικά να στείλουν τα δικά τους αεροσκάφη για να πλήξουν ιρανικούς πυρηνικούς στόχους.
Η μείωση, λοιπόν, της αμερικανικής στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής ισχύος είναι σοβαρός παράγοντας αποδυνάμωσης της ισραηλινής άμυνας.
Για αυτό είναι λογικό το Τελ Αβίβ να επισπεύδει τις εξελίξεις και να προσπαθεί να «καθαρίσει» όσους περισσότερους εχθρούς μπορεί, όσο δηλαδή η Ουάσιγκτον είναι ακόμη όρθια και οι αποθήκες της γεμάτες πυραύλους.
«Στρατηγική μέγγενη»
Ένα ακόμα κρίσιμο στοιχείο που σπάνια αναφέρεται όταν γίνεται λόγος για το Ισραήλ είναι ότι είναι ευάλωτο στρατηγικά.
Ο βασικός κίνδυνος για την ασφάλεια του Ισραήλ είναι η τρομοκρατική απειλή που πηγάζει από τις αραβικές περιοχές στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.
Αυτές δεν αφορούν μεμονωμένες επιθέσεις με μαχαίρια ή παγιδευμένα αυτοκίνητα, αλλά – όπως έδειξαν τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου 2023 – για επιθέσεις σε στρατιωτικές βάσεις, δολοφονίες υψηλόβαθμων αξιωματικών, σφαγές σε οικισμούς και ομηρίες εκατοντάδων πολιτών.
Από την άλλη, το Ισραήλ, αν και σε μικρότερο βαθμό σε σχέση με τον 20ό αιώνα, πρέπει να είναι προετοιμασμένο για πλήρη πόλεμο με εξωτερικούς εχθρούς.
Σήμερα αυτός είναι το Ιράν, στο μεσοπρόθεσμο μέλλον μπορεί να είναι η Τουρκία.
Αυτό δημιουργεί μια «στρατηγική μέγγενη»: οι δυνάμεις καταστολής (αστυνομία, ειδικές δυνάμεις, τεχνικός εξοπλισμός) είναι απαραίτητες για την εσωτερική ασφάλεια, αλλά άχρηστες απέναντι σε εξωτερική απειλή.
Μπορείς να επενδύσεις εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σε ειδικές δυνάμεις, ρομπότ για σήραγγες και πράκτορες, αλλά τίποτα από αυτά δεν θα σταματήσει τους υπερηχητικούς πυραύλους του Ιράν ή τα τεθωρακισμένα της Τουρκίας.
Το Ισραήλ πρέπει να είναι έτοιμο για δύο εντελώς διαφορετικούς τύπους πολέμου, και χωρίς ριζική αλλαγή κινδυνεύει με καθοριστική ήττα.
Η κατανόηση αυτής της διπλής απειλής ίσως εξηγεί και τις ακραίες μεθόδους πολέμου που χρησιμοποιεί –τις οποίες ο ΟΗΕ πλέον χαρακτηρίζει γενοκτονία, συμπεριλαμβανομένων μέτρων για την «αποτροπή γεννήσεων παιδιών».
Το κοινό πρόβλημα με τη Ρωσία
Αν δει κανείς την κατάσταση στη Μέση Ανατολή από αυτή την οπτική, θα παρατηρήσει εντυπωσιακές ομοιότητες ανάμεσα στα στρατηγικά αδιέξοδα του Ισραήλ και της Ρωσίας.
Η στρατηγική διάχυση δυνάμεων είναι κοινό πρόβλημα.
Απλό παράδειγμα: το 2022 η Ρωσία ξεκίνησε την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση (СВО), στέλνοντας στην Ουκρανία 100.000 με 180.000 στρατιώτες, τη στιγμή που οι Ένοπλες Δυνάμεις αριθμούσαν πάνω από 800.000.
Πού ήταν οι υπόλοιποι;
Απλή απάντηση: η Ρωσία διαθέτει τέσσερις στόλους σε απομονωμένες θαλάσσιες περιοχές, στρατηγικά πυραυλικά σώματα και άλλα συστήματα.
Τα πυρηνικά υποβρύχια είναι εξαιρετικά για την αποτροπή των ΗΠΑ, αλλά άχρηστα απέναντι σε ουκρανικές μηχανοκίνητες ταξιαρχίες.
Άρα, η Ρωσία έχει το ίδιο πρόβλημα με το Ισραήλ – έστω με διαφορετικά στοιχεία.
Κι έτσι, η εμπειρία του Ισραήλ – θετική και αρνητική – δεν μπορεί να την αφήνει αδιάφορη.
Το Ισραήλ δείχνει πώς να αγνοείς την παγκόσμια κατακραυγή, όταν διακυβεύεται η επιβίωση του κράτους.
Και δεύτερον: αν η κατάληψη ξένων πληθυσμιακών εστιών δημιούργησε εσωτερικό πρόβλημα για το Ισραήλ, μήπως η μεταναστευτική πολιτική της Ρωσίας αποτελεί άμεσο κίνδυνο για την εθνική της ασφάλεια, όχι απλώς ζήτημα εγκληματικότητας ή μείωσης των μισθών;
Δεν είναι μόνο η στρατιωτική εμπλοκή
Η Ρωσία πρέπει να εξετάσει πολύ προσεκτικά την εμπειρία του Ισραήλ, ειδικά στα σημεία που δεν είναι ορατά στο ευρύ κοινό, τονίζουν Ρώσοι αναλυτές.
«Όσον αφορά τις ενέργειες του Ισραήλ, βλέπουμε μόνο τη στρατιωτική τους πλευρά.
Αλλά το Ισραήλ εργάζεται εντατικά και σε διπλωματικό επίπεδο και μέσω μυστικών υπηρεσιών, ώστε, παρά τον κοινό εχθρό, να μην προκύψει ποτέ ενιαία αραβική συμμαχία εναντίον του» εξηγεί ο Ρώσος απόστρατος συνταγματάρχης και πολιτικός αναλυτής Andrey Pinchuk.
Το Ισραήλ κατάφερε να αποδιοργανώσει τις αντιαραβικές δυνάμεις, να διατηρήσει τον κατακερματισμό του αραβικού κόσμου και να τον χρησιμοποιεί προς όφελός του – φτάνοντας κάποιες φορές να έχει και υποστήριξη από ορισμένα αραβικά κράτη.
«Το Ισραήλ τα καταφέρνει: πείθει τον κόσμο ότι έχει το δικαίωμα στις πράξεις του – ή τουλάχιστον, ότι δεν αξίζει σκληρές αντιδράσεις.
Το δικό μας διπλωματικό και ειδικό προσωπικό σε αυτό δεν τα καταφέρνει.
Σε αυτό το θέμα, θα ήταν καλό να μάθουμε από αυτούς» υπογράμμισε ο Pinchuk.
Προετοιμασία για την Εποχή των Πολέμων
Ενδεικτικό της πειθούς του Τελ Αβίβ είναι το εξής στοιχείο.
Μετά την έναρξη της νέας αιματηρής επιχείρησης της ισραηλινής στρατιωτικής δύναμης στη Γάζα, ο συνολικός αριθμός των νεκρών Παλαιστινίων υπολογίζεται ότι ξεπέρασε τους 65 χιλιάδες.
Στο Ισραήλ ισχυρίζονται ότι τα στοιχεία είναι υπερβολικά.
Στις ΗΠΑ, φαίνεται πως θεωρούν αυτούς τους αριθμούς ανεπαρκείς, διαφορετικά δύσκολα εξηγούνται τα πρόσφατα νέα.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Axios, ένα από τα θέματα που συζήτησε ο υπουργός Εξωτερικών Marco Rubio κατά την επίσκεψή του στο Ισραήλ, ήταν η πιθανότητα προσάρτησης της Δυτικής Όχθης - προφανώς, ο Netanyahu αποφάσισε να μην περιοριστεί μόνο στη Γάζα, και στις ΗΠΑ δεν έχουν αντίρρηση.
Σε επιβεβαίωση αυτού, μία ακόμη είδηση: σύμφωνα με την πύλη Responsible Statecraft, η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ σχεδιάζει να υποστηρίξει νομοσχέδιο που θα απελευθερώσει στο μέγιστο τη δυνατότητα των Αμερικανών να προμηθεύουν με όπλα τον ισραηλινό στρατό, τον IDF.
Συγκεκριμένα, πρόκειται για την άρση περιορισμών στον μηχανισμό War Reserve Stock for Allies — Israel (WRSA-I) για το επόμενο οικονομικό έτος.
Και — έκπληξη — από τις 7 Οκτωβρίου 2023 ο IDF λαμβάνει μέσω αυτού του μηχανισμού το μεγαλύτερο μέρος των αμερικανικών οπλικών προμηθειών.
Όπλα χωρίς έλεγχο
Η ουσία είναι ότι, μέσω αυτού του συστήματος, ο Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ μπορεί να παραδίδει όπλα στον σύμμαχο χωρίς την έγκριση του προέδρου και πολύ περισσότερο του Κογκρέσου.
Με άλλα λόγια, η Ουάσινγκτον όχι μόνο δεν αντιτίθεται στις ενέργειες του Netanyahu — είναι και έτοιμη να τον στηρίξει με όπλα.
Και αυτά, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι ο IDF ετοιμάζεται να συνεχίσει τον τρίτο χρόνο τον πόλεμο, θα είναι απαραίτητα.
Όλα αυτά λένε πολύ περισσότερα από όσα απλώς οι επίσημες καταδίκες εναντίον του Ισραήλ, όπως η τυπική καταδίκη των επιθέσεων στη Doha την προηγούμενη εβδομάδα.
Υποστήριξη... για γέλια
Από την πλευρά των Παλαιστινίων, η ομάδα υποστήριξης δρα πολύ πιο συγκρατημένα.
Αρκεί να δει κανείς τις επιτηδευμένα επιδεικτικές κυρώσεις που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι οποίες, σύμφωνα με τη von der Leyen, επιβάλλονται λόγω των «φρικτών γεγονότων που λαμβάνουν χώρα καθημερινά στη Gaza».
Στην πράξη, πρόκειται για την παύση της οικονομικής στήριξης προς το Ισραήλ και την αφαίρεση της προνομιακής πρόσβασης των ισραηλινών προϊόντων στις ευρωπαϊκές αγορές.
Με άλλα λόγια, το Ισραήλ απλά παύει να είναι ειδικός εταίρος και γίνεται μία ακόμα κανονική χώρα για τους Ευρωπαίους.
Πραγματικά, ένα ... συντριπτικό πλήγμα, για το οποίο γενιές Παλαιστινίων θα θυμούνται με ευγνωμοσύνη την Ευρώπη που αποφάσισε να μην μένει αμέτοχη αλλά να σταθεί στο πλευρό τους.
Φυσικά, όχι σε σύγκριση με τα 18 πακέτα αντιρωσικών κυρώσεων.
Στόχος… ολόκληρες χώρες
Με σοβαρές συνέπειες για το Ισραήλ ήταν και η Σύνοδος του Συνδέσμου των Αραβικών Κρατών και του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας στη Doha, που πρόσφατα βομβάρδισε η ισραηλινή Αεροπορία.
Αυτή τη φορά δεν υπήρξαν θύματα, και οι συμμετέχοντες πρότειναν ούτε λίγο ούτε πολύ την αποπομπή του Ισραήλ από τα Ηνωμένα Έθνη - έναν οργανισμό, της οποίας η επιτροπή κατηγόρησε πρόσφατα το Ισραήλ για γενοκτονία στη Γάζα.
Ωστόσο, ο μηχανισμός για το πώς ακριβώς μπορεί να συμβεί αυτό είναι πολύ ασαφής, και στην ιστορία υπάρχει μόνο ένα αντίστοιχο παράδειγμα: το 1971, όταν αντί για την Ταϊβάν ο ΟΗΕ άρχισε να εκπροσωπείται από την Κίνα (PRC).
Και αυτό, νομικά, θεωρήθηκε ότι το δικαίωμα εκπροσώπησης πέρασε από την Ταϊπέι στο Πεκίνο.
Ο Netanyahu δεν προειδοποιεί τυχαία τους πολίτες του για πιθανή απομόνωση, προσπαθώντας να κάνει τη χώρα μια υπερ-Σπάρτη.
Όμως το κάνει όχι επειδή οι αναφερόμενες κυρώσεις είχαν κάποιο αποτέλεσμα, αλλά επειδή ο IDF, όπως φαίνεται, δεν σκοπεύει να σταματήσει.
Και πίσω από τη Γάζα ήδη φαίνονται τουλάχιστον άλλες περιοχές, ή και ολόκληρες χώρες.
Και πώς συμβαίνει αυτό σε έναν κόσμο που βασίζεται σε κανόνες; Ποιος ξέρει…
bankingnews.gr
https://katohika.gr/diethni/melania-san-angelos-tou-skotous-i-proti-persona-choris-prosopo-poio-to-minyma/
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην εικόνα,
Πίσω από τόν Τραμπ υπάρχει ένας καθρέφτης και τρία αγαλματίδια, το ένα είναι μαύρο, εκεί μέσα από τόν καθρέφτη φαίνεται το πρόσωπο της Μελάνια που είναι θολό, καθόλου τυχαία,,,
Μαύρο και το χέρι της Μελάνια όπως το φόρεμα της,
Μώβ το καπέλο της σέ σχήμα του Κρόνου,,,,
Μπαγάσα Τραμπ τί τραβάς και εσύ,
Με τό κορίτσι σου,,,
Για την ακρίβεια είναι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρία αγαλματίδια χρυσά πάνω από το κεφάλι του Τραμπ,
Ένα αγαλματίδιο μαύρο πάνω από το κεφάλι του Κάρολου,
Και δύο αγαλματίδια μαύρα πίσω από την Μελάνια.
Είναι μια εικόνα γεμάτη μυστήριο και πολλά πολλά μυνήματα.