Διόδοτος ο Ερυθραίος (4ος αι. π.Χ.): Ένας από τους συντάκτες των Εφημερίδων του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Θέματα:
Ειδήσεις, Σχολιασμός Επικαιρότητας, Αναλύσεις, Φιλοσοφικά, Πολιτικά, Ιστορικά, Εθνικά, Διεθνή και Ταξιδιωτικά Θέματα, Χιούμορ, Συνωμοσίες, Βιβλίο, Μουσική.
Καλώς ήρθατε στο ιστολόγιό μας. Έρρωσθε και ευδαιμονείτε εν παντί !
- ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΩΝΥΜΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ
Mού την θύμισε ένας πολύ καλός φίλος. Ουδεμία σχέση με τα σημερινά σκουπίδια η εκπομπή αυτή. Κάθε δεκαετία και φτωχότεροι. Είναι σχέδιο απομαλάκυνσης του κόσμου, φίλε μου Γιώργο. Σού εύχομαι ολόψυχα, από τώρα, Καλά Χριστούγεννα!
Το Τραγικό είναι πως καθώς εξέλειπαν οι Μεγάλοι Ηθοποιοί εξέλειπε και η δυνατότητα να βγάζουν, ως Καθηγητές Δραματικών Σχολών, άλλους Αξιόλογους Ηθοποιούς. Πιστεύω πως Η Τελευταία Πολιτιστική μας Αναλαμπή υπήρξε Το πάλαι ποτέ ''Θέατρο Τέχνης'' του ''Δάσκαλου'' Κάρολου Κουν που με τους Κορυφαίους Νίκο Γκάτσο, για την Μετάφραση Έργων Ξένου Ρεπερτορίου, Μάνο Χατζηδάκη, Γιάννη Τσαρούχη και Ηθοποιούς τους Θύμιο Καρακατσάνη, Γιώργο Λαζάνη, Βασίλη Διαμαντόπουλο, Γιώργο Μιχαλακόπουλο, Δημήτρη Χατζημάρκο, Γιώργο Αρμένη κ.ά. Ανέβαζε και Έργα Ελλήνων Συγγραφέων, τους οποίους και έκανε γνωστούς στο Θεατρικό Κοινό, όπως τον Γιώργο Σκούρτη, τον Δημήτρη Κεχαΐδη, την Λούλα Αναγνωστάκη κ.ά. Θυμάμαι πως καθώς Το ''Θέατρο Τέχνης'' ήτανε στον δρόμο του πατέρα μου του έλεγα και μου έβγαζε εισιτήριο χωρίς να ξέρω Τι Έργο Παίζει; αφού ο Κάρολος Κουν Το είχε διαλέξει πριν από εμένα, για εμένα, Παράδοση που συνέχισαν όσο ήτανε εν ζωή, στα δικά τους Θέατρα, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και ο Λευτέρης Βογιατζής. Χαρακτηριστικά Δείγματα Παραστάσεων Του ''Θεάτρου Τέχνης'' Ο Ματωμένος Γάμος του F.G. Lorca και Το ''Λεωφορείον Ο Πόθος'' του Tennessee Williams
https://www.youtube.com/watch?v=gRXyWF_Gefw
https://www.youtube.com/watch?v=zpwSeJDfzas
Ως προς Το Ήθος Των Ηθοποιών Εκείνης Της Εποχής: Συμπτωματικά, είχα συναντήσει στον δρόμο τον Γιώργο Λαζάνη, τον οποίο και ρώτησα: ''Άραγε, εισπράττατε πως όταν ερχόμασταν στο Υπόγειο του ''Θεάτρου Τέχνης'' μας μαγεύατε, μας ταξιδεύατε στο Όνειρο, ευχόμασταν με όλη μας την ψυχή να μην τελειώσει ποτέ η παράσταση;'' Κι εκείνος γέλασε και είπε: ''Οι παραστάσεις ήτανε αποκλειστικά Δημιουργίες του ''Δάσκαλου'', εμείς δεν είμασταν τίποτα παραπάνω από μαριονέτες στα χέρια του. Απλά είχαμε την τύχη να είμαστε μαθητές του.''
Αξίζει να σημειωθεί πως Το ''Θέατρο Τέχνης'' δεν έβγαζε τα έξοδα του, τα οποία κάλυπτε με την Χορηγία Ξένου Ιδρύματος και ο Κάρολος Κουν είχε δηλώσει, σε συνέντευξή του: ''Οι μοναδικές μου ανάγκες είναι ένα γεύμα στο IDEAL, στην Πανεπιστημίου, και ένα πακέτο τσιγάρα.''
Είναι τα ίδια σκουπίδια απλά είναι παλαιότερης εποχής. Διότι ποιο όφελος αποκομίζει ο θεατής από το συγκεκριμένο διάλογο; Είναι εύθυμος και γελάει; είναι σοβαρός και στοχάζεται; Θα μπορούσε να είναι διάλογος δύο τρελών που φθείρει τον εγκέφαλο αυτών που τους παρακολουθούν. Εμένα μου άρεσε ένα εύθυμο στιγμιότυπο ήταν όταν στηλίτευε τη θολοκουλτούρα δείτε: https://www.youtube.com/watch?v=GsDE3E0cB3M&t=23s
Νίκο, καλό και το στιγμιότυπο που έβαλες, αλλά δεν κατάλαβες κάτι. Δεν ήταν θολοκουλτούρα το "Εκείνος κι Εκείνος". Ήταν κοινωνικοταξική σάτιρα επί δικτατορίας! Ο λαός γνώριζε πολύ καλά να αποκωδικοποιεί τα μηνύματα της σειράς. Δύο ημίτρελλοι άστεγοι που πετούσαν κάθε τόσο κωδικοποιημένες εκφράσεις, τούς ήταν απαραίτητοι. Δεν ήταν μόνο οι αριστεροί που αμφισβητούσαν το υπάρχον σύστημα. Και δεξιοί ΔΕΝ γούσταραν την δήθεν εμμονή και τους παραλογισμούς του συστήματος με τους αριστερούς, ενώ στην πραγματικότητα τούς έδιναν μπόνους για να πάρουν τον έλεγχο της Ελλάδας με την μεταπολίτευση. Η επταετία ναι μεν ήταν πατριωτική και έδωσε σε κοσμάκη δουλειές και ψωμί να φάει (με κατασκευαστικά έργα), αλλά εξακολουθούσε να ήταν αντιληπτή ως ένα ολοκληρωτικό καθεστώς το οποίο ο Έλληνας ΔΕΝ γούσταρε ποτέ του και ήταν αναγκασμένος να ζει στην καθημερινότητά του ένα διαρκές γκρίζο.
Θα συμφωνήσω με τον ‘‘Νίκο Ηράκλειο’’, ουσιαστικά ήταν ο πρόδρομος αυτού που είναι εδώ, μια εικόνα ωραιοποίησης και συνήθειας στην αντοχή και τη θολή προσμονή για κάτι που θα ’ρθει(!), αναμνήσεις από μια εποχή που δεν υπήρξε, μια εποχή πλαστή με ψεύτικους ήρωες, αντιστασιακούς, δικτάτορες, ακριβώς και για αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να απαγκιστρωθούμε από την ουτοπία. ’’Μια εποχή στην κόλαση’’ που λέει και ο Α. Ρεμπώ. ΑΑ
...αλλά για να συνάδει καλύτερα με την ανάρτηση. Ένα παραδοσιακό ρωσικό τραγούδι των αρχών του 20ου αιώνα, ερμηνευμένο όμως από έναν μεγάλο βιρτουόζο της jazz.
Those were the days my friend we thought; they would never end https://www.youtube.com/watch?v=eZE2ZZ79Yos&list=RDeZE2ZZ79Yos
Φοβερή εκτέλεση! Δεν την είχα ξανακούσει. Και φυσικά... συγκινήθηκα με τον γλυκό Γκόρντον, ο οποίος μάς άφησε τέσσερα χρόνια μετά την ταινία αριστούργημα Round midnight.
Με γεωτρύπανο την ξέθαψες;;; 🤣🤣🤣
ΑπάντησηΔιαγραφήMού την θύμισε ένας πολύ καλός φίλος.
ΔιαγραφήΟυδεμία σχέση με τα σημερινά σκουπίδια η εκπομπή αυτή. Κάθε δεκαετία και φτωχότεροι. Είναι σχέδιο απομαλάκυνσης του κόσμου, φίλε μου Γιώργο.
Σού εύχομαι ολόψυχα, από τώρα, Καλά Χριστούγεννα!
Όχι με γεωτρύπανο,αλλά με μετροπόντικα!!!
ΔιαγραφήΓιάννης Παγκράτι.
🤣
ΔιαγραφήΤο Τραγικό είναι πως καθώς εξέλειπαν οι Μεγάλοι Ηθοποιοί εξέλειπε και η δυνατότητα να βγάζουν, ως Καθηγητές Δραματικών Σχολών, άλλους Αξιόλογους Ηθοποιούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω πως Η Τελευταία Πολιτιστική μας Αναλαμπή υπήρξε Το πάλαι ποτέ ''Θέατρο Τέχνης'' του ''Δάσκαλου'' Κάρολου Κουν που με τους Κορυφαίους Νίκο Γκάτσο, για την Μετάφραση Έργων Ξένου Ρεπερτορίου, Μάνο Χατζηδάκη, Γιάννη Τσαρούχη και Ηθοποιούς τους Θύμιο Καρακατσάνη, Γιώργο Λαζάνη, Βασίλη Διαμαντόπουλο, Γιώργο Μιχαλακόπουλο, Δημήτρη Χατζημάρκο, Γιώργο Αρμένη κ.ά. Ανέβαζε και Έργα Ελλήνων Συγγραφέων, τους οποίους και έκανε γνωστούς στο Θεατρικό Κοινό, όπως τον Γιώργο Σκούρτη, τον Δημήτρη Κεχαΐδη, την Λούλα Αναγνωστάκη κ.ά.
Θυμάμαι πως καθώς Το ''Θέατρο Τέχνης'' ήτανε στον δρόμο του πατέρα μου του έλεγα και μου έβγαζε εισιτήριο χωρίς να ξέρω Τι Έργο Παίζει; αφού ο Κάρολος Κουν Το είχε διαλέξει πριν από εμένα, για εμένα, Παράδοση που συνέχισαν όσο ήτανε εν ζωή, στα δικά τους Θέατρα, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και ο Λευτέρης Βογιατζής.
Χαρακτηριστικά Δείγματα Παραστάσεων Του ''Θεάτρου Τέχνης'' Ο Ματωμένος Γάμος του F.G. Lorca και Το ''Λεωφορείον Ο Πόθος'' του Tennessee Williams
https://www.youtube.com/watch?v=gRXyWF_Gefw
https://www.youtube.com/watch?v=zpwSeJDfzas
Ως προς Το Ήθος Των Ηθοποιών Εκείνης Της Εποχής:
Συμπτωματικά, είχα συναντήσει στον δρόμο τον Γιώργο Λαζάνη, τον οποίο και ρώτησα:
''Άραγε, εισπράττατε πως όταν ερχόμασταν στο Υπόγειο του ''Θεάτρου Τέχνης'' μας μαγεύατε, μας ταξιδεύατε στο Όνειρο, ευχόμασταν με όλη μας την ψυχή να μην τελειώσει ποτέ η παράσταση;''
Κι εκείνος γέλασε και είπε:
''Οι παραστάσεις ήτανε αποκλειστικά Δημιουργίες του ''Δάσκαλου'', εμείς δεν είμασταν τίποτα παραπάνω από μαριονέτες στα χέρια του. Απλά είχαμε την τύχη να είμαστε μαθητές του.''
Αξίζει να σημειωθεί πως Το ''Θέατρο Τέχνης'' δεν έβγαζε τα έξοδα του, τα οποία κάλυπτε με την Χορηγία Ξένου Ιδρύματος και ο Κάρολος Κουν είχε δηλώσει, σε συνέντευξή του:
''Οι μοναδικές μου ανάγκες είναι ένα γεύμα στο IDEAL, στην Πανεπιστημίου, και ένα πακέτο τσιγάρα.''
Α.Κ.
👍👍👍
ΔιαγραφήΑΠΌ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ....ΑΠΛΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τα ίδια σκουπίδια απλά είναι παλαιότερης εποχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιότι ποιο όφελος αποκομίζει ο θεατής από το συγκεκριμένο διάλογο;
Είναι εύθυμος και γελάει; είναι σοβαρός και στοχάζεται;
Θα μπορούσε να είναι διάλογος δύο τρελών που φθείρει τον εγκέφαλο αυτών που τους παρακολουθούν.
Εμένα μου άρεσε ένα εύθυμο στιγμιότυπο ήταν όταν στηλίτευε τη θολοκουλτούρα
δείτε:
https://www.youtube.com/watch?v=GsDE3E0cB3M&t=23s
Νίκο,
Διαγραφήκαλό και το στιγμιότυπο που έβαλες,
αλλά δεν κατάλαβες κάτι.
Δεν ήταν θολοκουλτούρα το "Εκείνος κι Εκείνος". Ήταν κοινωνικοταξική σάτιρα επί δικτατορίας! Ο λαός γνώριζε πολύ καλά να αποκωδικοποιεί τα μηνύματα της σειράς. Δύο ημίτρελλοι άστεγοι που πετούσαν κάθε τόσο κωδικοποιημένες εκφράσεις, τούς ήταν απαραίτητοι. Δεν ήταν μόνο οι αριστεροί που αμφισβητούσαν το υπάρχον σύστημα. Και δεξιοί ΔΕΝ γούσταραν την δήθεν εμμονή και τους παραλογισμούς του συστήματος με τους αριστερούς, ενώ στην πραγματικότητα τούς έδιναν μπόνους για να πάρουν τον έλεγχο της Ελλάδας με την μεταπολίτευση. Η επταετία ναι μεν ήταν πατριωτική και έδωσε σε κοσμάκη δουλειές και ψωμί να φάει (με κατασκευαστικά έργα), αλλά εξακολουθούσε να ήταν αντιληπτή ως ένα ολοκληρωτικό καθεστώς το οποίο ο Έλληνας ΔΕΝ γούσταρε ποτέ του και ήταν αναγκασμένος να ζει στην καθημερινότητά του ένα διαρκές γκρίζο.
Θα συμφωνήσω με τον ‘‘Νίκο Ηράκλειο’’,
ΑπάντησηΔιαγραφήουσιαστικά ήταν ο πρόδρομος αυτού που είναι εδώ, μια εικόνα ωραιοποίησης και συνήθειας στην αντοχή και τη θολή προσμονή για κάτι που θα ’ρθει(!), αναμνήσεις από μια εποχή που δεν υπήρξε, μια εποχή πλαστή με ψεύτικους ήρωες, αντιστασιακούς, δικτάτορες, ακριβώς και για αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να απαγκιστρωθούμε από την ουτοπία.
’’Μια εποχή στην κόλαση’’ που λέει και ο Α. Ρεμπώ.
ΑΑ
...αλλά για να συνάδει καλύτερα με την ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα παραδοσιακό ρωσικό τραγούδι των αρχών του 20ου αιώνα, ερμηνευμένο όμως από έναν μεγάλο βιρτουόζο της jazz.
Those were the days my friend
we thought; they would never end
https://www.youtube.com/watch?v=eZE2ZZ79Yos&list=RDeZE2ZZ79Yos
ΑΑ
Φοβερή εκτέλεση! Δεν την είχα ξανακούσει. Και φυσικά... συγκινήθηκα με τον γλυκό Γκόρντον, ο οποίος μάς άφησε τέσσερα χρόνια μετά την ταινία αριστούργημα Round midnight.
Διαγραφή