του Λευτέρη Πανούση [το πρώτο μέρος εδώ]
Στο 1ο μέρος του κειμένου: "Η Πανθρησκεία και ο θεός της", είδαμε ότι η λεγόμενη "Πανθρησκεία" που προσπαθούν να επιβάλλουν στους χριστιανούς οι διορισμένοι προκαθήμενοι των τριών μεγαλύτερων χριστιανικών εκκλησιών [καθολικοί, ορθόδοξοι και διαμαρτυρόμενοι] δεν είναι τίποτε άλλο από την αντικατάσταση του Χριστιανισμού στην Ευρώπη και εν γένει στις χώρες όπου ήκμασε ο πολιτισμός του λευκού ανθρώπου.
Στόχος να κατασκευαστεί μία Νέα Πίστη, που θα συγκεράσει Μωαμεθανισμό και Χριστιανισμό, έτσι ώστε η μπάσταρδη ευραραβική ράτσα η οποία θα αντικαταστήσει τις λευκές ευρωπαϊκές φυλές, να μπορεί να τη δεχθεί, εύκολα και γρήγορα.
Ώστε επιτέλους να εγκαθιδρυθεί σε Αμερική και Ευρώπη το βασίλειο των ομοιόμορφων μισθωτών σκλάβων, που οραματίζονται οι παγκόσμιοι νονοί της Νεοταξίτικης Πλανητικής Αυτοκρατορίας.
Ωστόσο, η προσπάθεια για την εγκαθίδρυση μιας πανθρησκείας, πέραν από το συγκεκριμένο Πρόσωπο ενός "εθνικού" θεού, όπως παραδείγματος χάριν ο εβραϊκός Τζεχώβα ή ο ελληνοευρωπαϊκός Χριστός, που συμπυκνώνει, αντανακλά και νοηματοδοτεί μεταφυσικά, την ιστορική εξέλιξη ενός Πολιτισμού, δεν είναι καινούρια.
Έχει επιχειρηθεί άλλες δύο φορές [τουλάχιστον] στην ιστορία του λευκού ανθρώπου και τις δύο σε μαζικη κλίμακα και με την ίδια παταγώδη αποτυχία!
Η πρώτη φορά που φαίνεται να επιχειρήθηκε σε μαζική κλίμακα η επιβολή ενός είδους Πανθρησκείας, ήταν στη διάρκεια ακμής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και συγκεκριμένα, από τον Αυτοκράτορα Οκταβιανό Αύγουστο.
Ως γνωστόν ο Οκταβιανός, υπό το πρόσχημα της εκδίκησης για τη δολοφονία του Καίσαρα, κατάφερε να εξοντώσει τους κυριότερους αντιπάλους του, με πρώτον από όλους τον Αντώνιο και να στεφθεί ο ίδιος Αυτοκράτορας [Imperator] της νεοσύστατης τότε Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Σημειώνω ότι μέχρι την κατάλυση της από τον Ιούλιο Καίσαρα, η Ρώμη λογίζονταν [και ως ένα βαθμό ήταν] μια αριστοκρατική δημοκρατία.
Ο ίδιος ο Καίσαρ, παρότι παντοδύναμος, αρνήθηκε να δεχτεί τον τίτλο του Βασιλέως ή του Αυτοκράτορα, για να μην προκαλέσει το κοινό αίσθημα του κατα πλειοψηφίαν δημοκρατικού όχλου της Ρώμης και αυτοανακηρύχθηκε απλώς "Δικτάτωρ" [dictator]
Ο Οκταβιανός, άνθρωπος χαμηλών τόνων ο ίδιος και εξαίρετος κυβερνήτης, ωστόσο προτίμησε να θάψει οριστικά την παλιά "δημοκρατική" Ρώμη και δέχτηκε τους τίτλους του Αυτοκράτορος και του Αυγούστου [που σημαίνει: ο Σεβαστός] εγκαινιάζοντας έτσι τη μακρά σειρά των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, που θα διαρκούσε μέχρι και την λεηλασία της Αιωνίας Πόλεως από τους βαρβάρους...
Εξόν όμως από τους τίτλους του imperator και του Augustus, που του αποδόθηκαν από τη Ρωμαϊκή [υποτελή] Συγκλητο και του εξασφάλιζαν την τυπική αναγνώριση της Μονοκρατορίας του, ο Οκταβιανός δέχτηκε και άλλον ένα τίτλο, τον οποίο φρόντισε να διατηρήσει με ιδιαίτερο ζήλο και να τον μεταβιβάσει στους κληρονόμους του, οι οποίοι έκτοτε τον έφεραν ανελλιπώς.
Το μέγιστο Ρωμαϊκό θρησκευτικό αξίωμα του Pontifex Maximus [Μέγιστου των Αρχιερέων]
Κληρονόμος του τίτλου αυτού, μετά την πτώση της Ρώμης και την ανάδυση του Χριστιανισμού ως επικρατούσας θρησκείας του Ευρωπαϊκού κόσμου, ήταν και είναι ο Πάπας [ο προκαθήμενος δηλαδή της Ρωμαϊκης εκκλησίας]
Γι αυτό και σήμερα αποκαλούν τον κάπο ντι τούτι κάπι των ρωμαιοκαθολικών καρδινάλιων pontifex [ποντίφηκα στην εξελληνισμένη εκδοχή]
Η υιοθέτηση και η πάση θυσία διατήρηση του τίτλου του Ποντίφηκα, από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, ήταν άρρηκτα συνδεμένη με την προσπάθεια τους να μετατρέψουν τη "δημοκρατική" Ρώμη των πρώτων ρωμαλέων Λατίνων αγροτών, σε μία πλανητική πολυφυλετική, πολυεθνοτικη και πολυπολιτισμική αυτοκρατορία, που θα διοικούνταν από έναν Ηγέτη [τον Αυτοκράτορα] θα αποτελούσε ένα ενιαίο κράτος [χωρίς σύνορα] και θα ενοποιούνταν σε βάθος χρόνου, από μία παγκόσμια θρησκεία, που θα έβρισκε τη συγκολλητική της ουσία στο πρόσωπο του Pontifex Maximus.
Αρχης γενομένης λοιπόν από την λαμπρή για τη Ρώμη περίοδο του Αυγούστου, η ίδια η Αιώνια Πόλη άνοιξε τις πύλες της σε όλους τους υπηκόους της Αυτοκρατορίας, ασχέτως εθνικότητας, θρησκεύματος, φυλής ή γλώσσας, ενώ ο σπουδαίος τίτλος του Ρωμαίου πολίτη αποδίδονταν αφειδώς σε χιλιάδες υπηκόους της Αυτοκρατορίας, αδιάφορο που κατοικούσαν και ποια ήταν η καταγωγή τους.
Ένας από αυτούς όπως γνωρίζουμε ήταν ο Εβραίος Σαούλ, μετέπειτα Απόστολος Παύλος...
Στο ζήτημα αυτό την ίδια ακριβώς πολιτική ακολούθησαν όλοι οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες, ακόμα και όταν ο Κωνσταντίνος [ο επονομαζόμενος και μέγας] μετέφερε την πρωτεύουσα της αχανούς αυτοκρατορίας του στη Νέα Ρώμη [μετέπειτα Κωνσταντινούπολη] μέχρι τουλάχιστον να αρχισει να καλοβλέπει τον Χριστιανισμό ως τη συγκολλητικη πίστη των υπηκόων του, που αναζητούσε επί αιώνες η Ρώμη.
Αν και η υιοθέτηση μιας επίσημης και υποχρεωτικής κρατικής θρησκείας εντός των απέραντων συνόρων της Ρωμαϊκης αυτοκρατορίας, με προκαθήμενο τον ίδιο τον Αυτοκράτορα, δεν ήταν επακριβώς αυτό που σήμερα ονομάζουμε Πανθρησκεία, ωστόσο είχε πολλά κοινά σημεία, σε βαθμό ώστε να νομιμοποιούμαστε να τη θεωρήσουμε ως την πρώτη προσπάθεια επιβολής μιας παγκόσμιας Πίστης, πέραν από τους θεούς που λάτρευε το κάθε υποτελές έθνος της Ρώμης.
Ναι μεν η Ρώμη σιωπηλά ανέχονταν όλων των ειδών τις θρησκείες, τις δοξασίες ή τις αιρέσεις, υπό τον όρον οι πιστοί της να ορκίζονταν πίστη στο πρόσωπο του Pontifex Maximus, δηλαδη του Αυτοκράτορα, με πρώτη και καλύτερη τη θρησκεία των Μιθραϊστών που επικρατούσε μέχρι την αλματώδη ανάπτυξη του χριστιανισμού, ωστόσο έκαμε σαφές στους κάθε είδους φανατικους θρησκευόμενους ότι δεν θα ανέχονταν καμία απείθεια ή ασέβεια προς το Ιερό πρόσωπο του Μεγαλου Ποντιφηκα.
Οι χριστιανοι μάρτυρες των μεγάλων διωγμων, δεν μαρτύρησαν επειδή πίστευαν σε έναν άλλο θεό, πέραν του επίσημου Ρωμαϊκού δωδεκάθεου, αφού τέτοιοι υπήρχαν πολλοί και σε άλλες δοξασίες, με πρώτους τους μιθραϊστες οπως ειπαμε αλλα επειδη αρνιόντουσαν να ορκιστούν πίστη στον αυτοκράτορα.
Το βασικό χαρακτηριστικό λοιπόν της Ρωμαϊκής επιχείρησης για την επιβολή ενός είδους Πανθρησκείας σε όλη την έκταση και σε όλα τα υποτελή έθνη της Ρώμης, ήταν η υιοθέτηση μιας πολιτικής αντίληψης της θρησκείας, που έβλεπε τη θρησκευτικη πίστη, ως μία συγκολλητική ουσία των υπηκόων της, ώστε να εξαφανιστούν σιγά-σιγά οι συλλογικές ταυτότητες των εθνών και οι συλλογικές συνειδήσεις των διαφορετικών πολιτισμών που συναπάρτιζαν το Imperium Romanum.
Ακριβώς το αντίστοιχο δηλαδή με αυτό που επιχειρειται σημερα, για την επιβολη μιας Νέας Παγκόσμιας Πλανητικής πολυφυλετικης και πολυπολιτισμικής Αυτοκρατορίας.
Και φυσικά δεν είναι διόλου τυχαίο αλλά αντιθέτως είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη που γεννά κάθε είδους Πανθρησκεία, και την εξαναγκαστική επιβολή της στις μάζες, με την ταυτόχρονη εξαφάνιση των εθνικών και θρησκευτικών συλλογικών κωδίκων.
Εν ολίγοις, Πολυπολιτισμικότητα, Πολυφυλετικότητα, εξόντωση των φυλών, των εθνών και των διαφορετικών πολιτισμών, Πλανητικές Αυτοκρατορίες, χειραγωγούμενες μάζες σκλάβων και Πανθρησκείες, είναι ένα ολοκληρωμένο Πακέτο ανθρώπινης εξαθλίωσης, που θα οραματίζονταν να επιβάλλουν στη Ανθρωπότητα, οι πάσης φύσεως ημιπαράφρονες αυτοκράτορες του κόσμου...
Η δευτερη φορα στην ιστορια της Ευρωπης, που επιχειρηθηκε ανοιχτα η επιβολη ενος ειδους Πανθρησκειας, με εντελως παρομοια χαρακτηριστικα της δικης μας εποχης, ηταν η μαζικη επιχειρηση των Γαλλων Ιακωβινων, στην περιοδο της λεγομενης "Ροβεσπιερικης Τρομοκρατίας" να εγκαθιδρυσουν την Πανθρησκεια του "Υπερτατου Όντος"
Ο μισότρελος και ψυχοσωματικά άρρωστος Ροβεσπιέρος, όταν κατόρθωσε να εξοντώσει όλους τους αντιπάλους του και να ανακηρυξει τη δικτατορια της λαιμητομου, προσπαθησε δια πυρος και σιδηρου να εξαφανισει τον Χριστιανισμό, εξαναγκαζοντας τους δυστυχεις Γαλλους να δηλωσουν πιστη στη Νεα θρησκεια ενος αποροσωπου θεού, που τον ονομασε "Υπερτατο Ον"
Ο Ροβεσπιερος διεταξε να οργανωθουν γιορτες σε ολη τη Γαλλια, προς τιμην της "Λογικης" και του "Υπερτάτου Όντος", οι οποίες συνεχίστηκαν να διοργανώνονται μέχρι που του κόψανε κι ατουνού το κεφάλι...
Ούτε η συντονισμένη και μακραίωνη προσπάθεια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων για να ενοποιήσουν την πολυπολιτισμικη και πολυφυλετικη αυτοκρατορία τους στη βάση μιας Πανθρησκείας με κορυφή το ιερό πρόσωπο του Αυτοκράτορα, ούτε η καταγέλαστη κωμωδία του Ροβεσπιέρου, ούτε και κάποιες άλλες μικρότερης έκτασης κατευθυνόμενες προσπάθειες για την επιβολή ενός τύπου πανθρησκειας [όπως ορισμένες σούφικες διδασκαλίες] κατάφεραν εν τέλει να συγκινήσουν τους ανθρώπους και να αντικαταστήσουν τους θεούς, που λάτρευαν κατά παράδοσιν τα έθνη και οι φυλές.
Ίσα-ίσα που η αγανάκτηση και το διογκούμενο μίσος προς την εξαναγκαστικη επιβολή της κρατικής Ρωμαϊκης πανθρησκείας, επιτάχυναν αντί να επιβραδύνουν την άνοδο του Χριστιανισμού, που έδωσε οριστικά τέλος στον αρχαίο κόσμο.
Γιατί λοιπόν όλες οι ιστορικές προσπάθειες επιβολής μιας Πανθρησκείας, απέτυχαν;
Ποιοι είναι οι λόγοι, που τα έθνη αρνούνται να υπογράψουν τη θανατικη τους καταδίκη, αρνούμενα συλλογικά να εξοβελισουν το "ομόθρησκον" από τη συλλογική τους συνείδηση και γιατί οι άνθρωποι, σε ατομικό επίπεδο, προτιμούν να τους φάνε τα λιοντάρια του Κολοσσαίου, αντί να ορκιστούν πίστη σε έναν τεχνητό παγκόσμιο θεό;
Αναλύοντας τη βασική δομή όλων των θρησκειών, είτε αυτές επικράτησαν σε μεγάλη κλίμακα [όπως λόγου χάριν ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός] είτε σε μικρότερη [όπως ο Ιουδαϊσμός και ο Ζωροαστρισμός] θα διαπιστώσουμε την "εκ των ων ουκ άνευ" συνύπαρξη ορισμένων βασικών παραμέτρων, που τις ανευρίσκουμε σε όλες τις θρησκείες.
Καταρχήν είναι το λεγόμενο "τυπικό" μέρος μιας θρησκείας, δηλαδή οι ιεροτελεστίες της και η λειτουργική της δομή [όχι η δογματικη, που διαφέρει απο θρησκεια σε θρησκεια]
Από το πλέον αρχέγονο στάδιο μιας θρησκείας, τον τοτεμισμό ως τα πολύπλοκα τυπικά των μεγάλων ιστορικών θρησκειών, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπήρξε ποτέ θρησκεία, που να μην διαθέτει μία οργανωμένη σειρά τελετουργιών, που με τη σειρά της στηρίζεται στην κοινωνική υιοθέτηση συγκεκριμένων σημασιών και συμβόλων, μέσω των οποίων οι πιστοί της συνειδητοποιούν και σωματοποιούν τα δόγματα της.
Πολλές μάλιστα από αυτές τις τελετουργίες "αλλάζουν χέρι" από θρησκεία σε θρησκεία, και παραμένουν εν ισχυει, ακόμα και μετα τον θάνατο των θεών, που υπηρετούσαν.
Παραδείγματος χάριν, η τοτεμική τελετουργία της βρώσης του τοτέμ, που πέρασε απαράλλακτη, από το τοτεμικό στάδιο κάποιας αρχέγονης πίστης της ανατολικης μεσογείου, στις Ορφικές τελετουργίες, στον Μιθραϊσμό και εν τέλει στον Χριστιανισμό [με το μέγα Μυστήριο της βρώσης και της πόσης Σώματος και Αίματος του Κυρίου]
Παρόμοια, πέρασε από τον Παγανισμό στα Ελευσίνεια Μυστήρια και μετά στον Χριστιανισμό η ιδέα της Αναστάσεως του ενανθρωπισθέντος Θεού [από τις οργιαστικές τελετές της Ανοίξεως στον Άδωνι και από εκεί στον Χριστό] και σε συνδυασμό με την Ιουδαϊκη τελετουργία της ανάμνησης της Εξόδου, μας έδωσε το Χριστιανικό Πάσχα.
Και φυσικά θα μπορούσα να σας αναφέρω εκατοντάδες παραδείγματα, όπου παλαιότερες παγανιστικές ή τοτεμικές τελετουργίες, πέρασαν και ενσωματώθηκαν σε νέες θρησκείες και σε νέα πρόσωπα Θεών.
Η Τελετουργία εν ολίγοις είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη κάθε θρησκείας και κάθε δοξασίας, σε βαθμό ώστε συχνά οι ανθρώπινες κοινότητες να δένονται τόσο άρρηκτα με κάποιες από αυτές, ώστε να τις διατηρούν ζωντανές, ακόμα και όταν αλλάξουν οι θεοί τους.
Το δεύτερο "εκ των ων ουκ ανευ" στοιχείο μιας θρησκείας, που είναι απαραίτητο μάλιστα για υπάρξει η οποιαδήποτε τελετουργία, είναι η έννοια της Εκκλησίας.
Όχι φυσικά υπό τη χύδην σημασία της, αυτής του υλικού "ναού" αλλά υπό την ετυμολογική και αρχική σημασία της, δηλαδή μιας κοινότητας ανθρώπων, που έχουν συνείδηση και αυτεπίγνωση της Κοινής τους Πίστης και άρα της Κοινης τους μεταφυσικης πορείας.
Με απλά λόγια, μιλάμε για την Εκκλησία των πιστών, όπως την ορίζει και η Ορθόδοξη εκκλησία μας - την Κοινωνία των Πιστών.
Δεν υπήρξε, ούτε και θα υπάρξει ποτέ μια κατασκευασμένη Πίστη, που θα απευθύνεται αόριστα στη λογική του ατόμου αλλά δεν θα πατάει απάνω στο στέρεο έδαφος μιας συγκεκριμένης ιστορικής κοινότητας ανθρώπων, με κοινή θρησκευτική συλλογικη συνείδηση.
Κι ακριβώς επειδή η κάθε εκκλησία, κάθε θρησκείας, είναι μια ανθρώπινη κοινότητα, με σαφή συλλογική συνείδηση των μελών της για το ομόθρησκον που τα ενώνει, η Εκκλησία είναι μια ιστορική έννοια.
Και μάλιστα ζώσα, όπως πολύ σωστά και πολύ χαρακτηριστικά νοηματοδοτεί τη Ζώσα Εκκλησία η ορθοδοξία.
Η ελληνορθόδοξη εκκλησία για παράδειγμα, δεν είναι απλά μια τυχαία μάζωξη ανθρώπων, που συγκεντρώνονται στο ναό της γειτονιάς τους κάθε Κυριακή αλλά μια ενιαία, ομοιογενής και ιστορικά υπαρκτή κοινότητα ανθρώπων, που τους ενώνει η συλλογικη αυτοσυνείδηση του Ομοθρησκου και η αναγνωριση της ύπαρξης του Κοινού τους Πεπρωμένου, στην ιστορική εξέλιξη της κοινότητας τους και της Πίστης τους.
Η ορθόδοξη Ζώσα Εκκλησία του Ιησου Χριστού, στην οποία εντασσόμαστε και εμείς, δεν είναι μόνον ο Ιερώνυμος και οι κολλητοί του, δημόσιοι υπάλληλοι του νεοταξικού παπαδαριού. Είναι προπάντων η Εκκλησία όλων των ορθοδόξων, εντός της οποίας εμπεριέχονται δυναμικά και οι πρωτομάρτυρες της και οι πατέρες της δογματικης της και ο "Αγνωστος Θεός" του Αποστόλου Παύλου και η "Αποκάλυψις" του Ιωάννη και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Πατριάρχης Σέργιος και ο Ρωμανός ο Μελωδός και τον "εν τούτω νίκα" και η Υπέρμαχος Στρατηγός μας και ο Παπαφλέσσας και ο Γρηγόριος Παλαμάς και ο πιο ταπεινός ιερέας ενός ακριτικού νησιού, που πορεύεται πεζός πορεία χιλιομέτρων, προκειμένου να λειτουργήσει έναν εξοχικό ναϊσκο, στην ημέρα μνημης του Αγίου που τιμάται.
Αυτό ακριβώς το απαραίτητο συστατικό πάσας θρησκείας, τη Ζώσα και εξελισσόμενη Εκκλησία της, βάνουν στο περιθώριο ο Πάπας και ο ελληνορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος, όταν ενδοβάλλουν στα μυαλά των πιστών τους αμνών, το δηλητήριο της πολυπολιτισμικότητας και του αξιαγάπητου ισλάμ.
Κι έτσι, πετώντας στον κάδο των πνευματικών αχρήστων [όπως πέταξε ο Αρχιεπίσκοπος τον σταυρό] επιχειρούν να κατασκευάσουν μία Νέα θρησκεία, μία Πανθρησκεία, ερήμην της συλλογικής ιστορικής μνήμης μιας Ζώσας Εκκλησίας, που φέρει ανεξίτηλα την εθνική ιστορική και πολιτισμική σφραγίδα του ποιμνίου τους.
Δεν είναι μόνον ιερόσυλοι.
Είναι και ανόητοι, εφόσον νομίζουν ότι μπορεί να υπάρξει ανθρώπινη πίστη, ξεκομμένη από μία συγκεκριμένη ανθρώπινη κοινωνία και έναν ιστορικό πολιτισμό...
Και πείτε μου τώρα εσείς αν μπορεί ποτέ να σταθεί στις καρδιές και στους νόες των ανθρώπων, ο κατασκευασμένος θεός μιας αυτοκρατορικής πανθρησκείας, που επιβάλλεται με το ζόρι από μια δράκα εξουσιαστών, ενώ δεν έχει αφομοιωθεί στη συλλογικη συνειδηση των ανθρωπων, ουτε ως συμπλοκο τελετουργιων [τι τελετουργιες μπορουν να συγκινησουν την ανθρωπινη ψυχη απο εναν θεο χωρις προσωπο, χωρις ονομα και χωρις ιστορια;] και προπαντων οταν η επιβολή του έρχεται εκ των άνω, ερήμην της ιστορίας και της συλλογικής συνείδησης μιας ζώσας και εξελισσόμενης κοινότητας ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν Θεοί έξω από την ανθρώπινη ιστορία και δεν υπάρχουν θρησκείες έξω από τις συλλογικές διεργασίες, στη διαλεκτική εξέλιξη μιας κοινωνίας, τις μόνες αρμόδιες για να δημιουργούν τελετουργίες, μάρτυρες, ήρωες, μύθους, ύμνους, κώδικες αξιών και ζώσες εκκλησίες.
Είτε Χριστός, είτε Αλλάχ, είτε Τζεχώβας, οι θρησκείες τους φέρουν εντός τους, είτε τον Έλληνα και την ιστορία του, είτε τον Άραβα και την ιστορία του, είτε τον Ιουδα και την ιστορία του.
Χωρίς την ιστορική Ζώσα Εκκλησία της, κάθε προσπάθεια για την επιβολή μιας προκατασκευασμένης πίστης, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα των εκάστοτε αυτοκρατόρων και εξουσιαστών, είναι μια μαζική εξαπάτηση, καταδικασμένη να τελειώσει, είτε μέσα στο αίμα, είτε μέσα στο γέλιο...
Ο Πάπας και ο Αρχιεπίσκοπος της Ελλάδας φαντασιώνονται ότι μπορούν να επιβάλλουν έναν προκατ θεό, για να χειραγωγήσουν εύκολα τις ορδές των μπάσταρδων μισθωτών σκλάβων, που πρόκειται να αντικαταστήσουν τις ζώσες εκκλησίες των ευρωπαϊκών λαών.
Δεν είναι λιγότερο γελοίοι από τον Ροβεσπιέρο, που το άρρωστο κεφαλάκι του γέμισε το καλάθι του δημίου στη λαιμητόμο του Παρισιού...
Για εμάς τους ελληνορθόδοξους λοιπόν, η αποδοχή της στρατηγικής του Αρχιεπισκόπου στο όνομα μιας πολύ αμφίβολης και θολής αλληλεγγύης προς τον πάσχοντα άνθρωπο [ποιοι είναι οι πασχοντες - οι επιδοματουχοι του ισλαμ;] αποτελεί πράξη ολικής άρνησης του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας, που είναι άρρηκτα δεμένες με τη θρησκεία μας.
Αρνούμαστε να δούμε το αυτονόητο, πως η όποια Πανθρησκεία δεν μπορεί να έχει κανέναν θεό, είτε με όνομα είτε χωρίς όνομα [ούτε και εμφανίστηκε ποτέ ένας τέτοιος απρόσωπος θεός επι γης] αφού απλούστατα είναι μια πολιτική κατασκευή, που αγνοεί την ιστορικότητα και τη συλλογικότητα της ανθρώπινης φύσης.
Μια παπαδίστικη πονηρία, που μόνος της στόχος είναι να εξαπατήσει τις μάζες και να επιβάλλει τα συμφέροντα των αρχιπαπάδων ή αυτωνών που κινούν τα νηματα στους αρχιπαπάδες.
Μια θρησκευτική τερατωδία, που απέτυχε οικτρά, κάθε φορά που επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί...
Ο Χριστός μας ξανασταυρώνεται και μαζί του σταυρώνεται και το Γένος μας, που τον αγάπησε και τον Πίστεψε, προσαρμόζοντας την ιστορική του πορεία, στην Πίστη του...
[Συνεχίζεται]
πηγή
Στο 1ο μέρος του κειμένου: "Η Πανθρησκεία και ο θεός της", είδαμε ότι η λεγόμενη "Πανθρησκεία" που προσπαθούν να επιβάλλουν στους χριστιανούς οι διορισμένοι προκαθήμενοι των τριών μεγαλύτερων χριστιανικών εκκλησιών [καθολικοί, ορθόδοξοι και διαμαρτυρόμενοι] δεν είναι τίποτε άλλο από την αντικατάσταση του Χριστιανισμού στην Ευρώπη και εν γένει στις χώρες όπου ήκμασε ο πολιτισμός του λευκού ανθρώπου.
Στόχος να κατασκευαστεί μία Νέα Πίστη, που θα συγκεράσει Μωαμεθανισμό και Χριστιανισμό, έτσι ώστε η μπάσταρδη ευραραβική ράτσα η οποία θα αντικαταστήσει τις λευκές ευρωπαϊκές φυλές, να μπορεί να τη δεχθεί, εύκολα και γρήγορα.
Ώστε επιτέλους να εγκαθιδρυθεί σε Αμερική και Ευρώπη το βασίλειο των ομοιόμορφων μισθωτών σκλάβων, που οραματίζονται οι παγκόσμιοι νονοί της Νεοταξίτικης Πλανητικής Αυτοκρατορίας.
Ωστόσο, η προσπάθεια για την εγκαθίδρυση μιας πανθρησκείας, πέραν από το συγκεκριμένο Πρόσωπο ενός "εθνικού" θεού, όπως παραδείγματος χάριν ο εβραϊκός Τζεχώβα ή ο ελληνοευρωπαϊκός Χριστός, που συμπυκνώνει, αντανακλά και νοηματοδοτεί μεταφυσικά, την ιστορική εξέλιξη ενός Πολιτισμού, δεν είναι καινούρια.
Έχει επιχειρηθεί άλλες δύο φορές [τουλάχιστον] στην ιστορία του λευκού ανθρώπου και τις δύο σε μαζικη κλίμακα και με την ίδια παταγώδη αποτυχία!
Η πρώτη φορά που φαίνεται να επιχειρήθηκε σε μαζική κλίμακα η επιβολή ενός είδους Πανθρησκείας, ήταν στη διάρκεια ακμής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και συγκεκριμένα, από τον Αυτοκράτορα Οκταβιανό Αύγουστο.
Ως γνωστόν ο Οκταβιανός, υπό το πρόσχημα της εκδίκησης για τη δολοφονία του Καίσαρα, κατάφερε να εξοντώσει τους κυριότερους αντιπάλους του, με πρώτον από όλους τον Αντώνιο και να στεφθεί ο ίδιος Αυτοκράτορας [Imperator] της νεοσύστατης τότε Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Σημειώνω ότι μέχρι την κατάλυση της από τον Ιούλιο Καίσαρα, η Ρώμη λογίζονταν [και ως ένα βαθμό ήταν] μια αριστοκρατική δημοκρατία.
Ο ίδιος ο Καίσαρ, παρότι παντοδύναμος, αρνήθηκε να δεχτεί τον τίτλο του Βασιλέως ή του Αυτοκράτορα, για να μην προκαλέσει το κοινό αίσθημα του κατα πλειοψηφίαν δημοκρατικού όχλου της Ρώμης και αυτοανακηρύχθηκε απλώς "Δικτάτωρ" [dictator]
Ο Οκταβιανός, άνθρωπος χαμηλών τόνων ο ίδιος και εξαίρετος κυβερνήτης, ωστόσο προτίμησε να θάψει οριστικά την παλιά "δημοκρατική" Ρώμη και δέχτηκε τους τίτλους του Αυτοκράτορος και του Αυγούστου [που σημαίνει: ο Σεβαστός] εγκαινιάζοντας έτσι τη μακρά σειρά των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, που θα διαρκούσε μέχρι και την λεηλασία της Αιωνίας Πόλεως από τους βαρβάρους...
Εξόν όμως από τους τίτλους του imperator και του Augustus, που του αποδόθηκαν από τη Ρωμαϊκή [υποτελή] Συγκλητο και του εξασφάλιζαν την τυπική αναγνώριση της Μονοκρατορίας του, ο Οκταβιανός δέχτηκε και άλλον ένα τίτλο, τον οποίο φρόντισε να διατηρήσει με ιδιαίτερο ζήλο και να τον μεταβιβάσει στους κληρονόμους του, οι οποίοι έκτοτε τον έφεραν ανελλιπώς.
Το μέγιστο Ρωμαϊκό θρησκευτικό αξίωμα του Pontifex Maximus [Μέγιστου των Αρχιερέων]
Κληρονόμος του τίτλου αυτού, μετά την πτώση της Ρώμης και την ανάδυση του Χριστιανισμού ως επικρατούσας θρησκείας του Ευρωπαϊκού κόσμου, ήταν και είναι ο Πάπας [ο προκαθήμενος δηλαδή της Ρωμαϊκης εκκλησίας]
Γι αυτό και σήμερα αποκαλούν τον κάπο ντι τούτι κάπι των ρωμαιοκαθολικών καρδινάλιων pontifex [ποντίφηκα στην εξελληνισμένη εκδοχή]
Ο Οκταβιανός Αύγουστος ως Pontifex Maximus,
προκαθήμενος δηλαδή της επίσημης Ρωμαϊκης θρησκείας.
Ο τίτλος του Μεγάλου Ποντίφηκα ήταν από τους ελάχιστους που υιοθέτησαν όλοι ανεξαιρέτως
οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες στη μάταιη προσπάθεια τους να επιβάλλουν ένα είδος Πανθρησκείας,
στους ετερόκλητους πολυπολιτισμικούς όχλους της αχανούς αυτοκρατορίας τους.
Πολυπολιτισμικότητα και Πανθρησκεία πανε πακέτο...
Η υιοθέτηση και η πάση θυσία διατήρηση του τίτλου του Ποντίφηκα, από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, ήταν άρρηκτα συνδεμένη με την προσπάθεια τους να μετατρέψουν τη "δημοκρατική" Ρώμη των πρώτων ρωμαλέων Λατίνων αγροτών, σε μία πλανητική πολυφυλετική, πολυεθνοτικη και πολυπολιτισμική αυτοκρατορία, που θα διοικούνταν από έναν Ηγέτη [τον Αυτοκράτορα] θα αποτελούσε ένα ενιαίο κράτος [χωρίς σύνορα] και θα ενοποιούνταν σε βάθος χρόνου, από μία παγκόσμια θρησκεία, που θα έβρισκε τη συγκολλητική της ουσία στο πρόσωπο του Pontifex Maximus.
Αρχης γενομένης λοιπόν από την λαμπρή για τη Ρώμη περίοδο του Αυγούστου, η ίδια η Αιώνια Πόλη άνοιξε τις πύλες της σε όλους τους υπηκόους της Αυτοκρατορίας, ασχέτως εθνικότητας, θρησκεύματος, φυλής ή γλώσσας, ενώ ο σπουδαίος τίτλος του Ρωμαίου πολίτη αποδίδονταν αφειδώς σε χιλιάδες υπηκόους της Αυτοκρατορίας, αδιάφορο που κατοικούσαν και ποια ήταν η καταγωγή τους.
Ένας από αυτούς όπως γνωρίζουμε ήταν ο Εβραίος Σαούλ, μετέπειτα Απόστολος Παύλος...
Στο ζήτημα αυτό την ίδια ακριβώς πολιτική ακολούθησαν όλοι οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες, ακόμα και όταν ο Κωνσταντίνος [ο επονομαζόμενος και μέγας] μετέφερε την πρωτεύουσα της αχανούς αυτοκρατορίας του στη Νέα Ρώμη [μετέπειτα Κωνσταντινούπολη] μέχρι τουλάχιστον να αρχισει να καλοβλέπει τον Χριστιανισμό ως τη συγκολλητικη πίστη των υπηκόων του, που αναζητούσε επί αιώνες η Ρώμη.
Αν και η υιοθέτηση μιας επίσημης και υποχρεωτικής κρατικής θρησκείας εντός των απέραντων συνόρων της Ρωμαϊκης αυτοκρατορίας, με προκαθήμενο τον ίδιο τον Αυτοκράτορα, δεν ήταν επακριβώς αυτό που σήμερα ονομάζουμε Πανθρησκεία, ωστόσο είχε πολλά κοινά σημεία, σε βαθμό ώστε να νομιμοποιούμαστε να τη θεωρήσουμε ως την πρώτη προσπάθεια επιβολής μιας παγκόσμιας Πίστης, πέραν από τους θεούς που λάτρευε το κάθε υποτελές έθνος της Ρώμης.
Ναι μεν η Ρώμη σιωπηλά ανέχονταν όλων των ειδών τις θρησκείες, τις δοξασίες ή τις αιρέσεις, υπό τον όρον οι πιστοί της να ορκίζονταν πίστη στο πρόσωπο του Pontifex Maximus, δηλαδη του Αυτοκράτορα, με πρώτη και καλύτερη τη θρησκεία των Μιθραϊστών που επικρατούσε μέχρι την αλματώδη ανάπτυξη του χριστιανισμού, ωστόσο έκαμε σαφές στους κάθε είδους φανατικους θρησκευόμενους ότι δεν θα ανέχονταν καμία απείθεια ή ασέβεια προς το Ιερό πρόσωπο του Μεγαλου Ποντιφηκα.
Οι χριστιανοι μάρτυρες των μεγάλων διωγμων, δεν μαρτύρησαν επειδή πίστευαν σε έναν άλλο θεό, πέραν του επίσημου Ρωμαϊκού δωδεκάθεου, αφού τέτοιοι υπήρχαν πολλοί και σε άλλες δοξασίες, με πρώτους τους μιθραϊστες οπως ειπαμε αλλα επειδη αρνιόντουσαν να ορκιστούν πίστη στον αυτοκράτορα.
Το βασικό χαρακτηριστικό λοιπόν της Ρωμαϊκής επιχείρησης για την επιβολή ενός είδους Πανθρησκείας σε όλη την έκταση και σε όλα τα υποτελή έθνη της Ρώμης, ήταν η υιοθέτηση μιας πολιτικής αντίληψης της θρησκείας, που έβλεπε τη θρησκευτικη πίστη, ως μία συγκολλητική ουσία των υπηκόων της, ώστε να εξαφανιστούν σιγά-σιγά οι συλλογικές ταυτότητες των εθνών και οι συλλογικές συνειδήσεις των διαφορετικών πολιτισμών που συναπάρτιζαν το Imperium Romanum.
Ακριβώς το αντίστοιχο δηλαδή με αυτό που επιχειρειται σημερα, για την επιβολη μιας Νέας Παγκόσμιας Πλανητικής πολυφυλετικης και πολυπολιτισμικής Αυτοκρατορίας.
Και φυσικά δεν είναι διόλου τυχαίο αλλά αντιθέτως είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη που γεννά κάθε είδους Πανθρησκεία, και την εξαναγκαστική επιβολή της στις μάζες, με την ταυτόχρονη εξαφάνιση των εθνικών και θρησκευτικών συλλογικών κωδίκων.
Εν ολίγοις, Πολυπολιτισμικότητα, Πολυφυλετικότητα, εξόντωση των φυλών, των εθνών και των διαφορετικών πολιτισμών, Πλανητικές Αυτοκρατορίες, χειραγωγούμενες μάζες σκλάβων και Πανθρησκείες, είναι ένα ολοκληρωμένο Πακέτο ανθρώπινης εξαθλίωσης, που θα οραματίζονταν να επιβάλλουν στη Ανθρωπότητα, οι πάσης φύσεως ημιπαράφρονες αυτοκράτορες του κόσμου...
Οι χριστιανοι μάρτυρες των μεγάλων διωγμων, δεν μαρτύρησαν επειδή
πίστευαν σε έναν άλλο θεό, πέραν του επίσημου Ρωμαϊκού δωδεκάθεου, αφού
τέτοιοι υπήρχαν πολλοί και σε άλλες δοξασίες,
με πρώτους τους μιθραϊστες,
αλλα επειδη αρνιόντουσαν να ορκιστούν πίστη στον
αυτοκράτορα και στην πλανητικη,
πολυφυλετικη, πολυπολιτισμικη και πολυεθνοτικη αυτοκρατορια του
Η δευτερη φορα στην ιστορια της Ευρωπης, που επιχειρηθηκε ανοιχτα η επιβολη ενος ειδους Πανθρησκειας, με εντελως παρομοια χαρακτηριστικα της δικης μας εποχης, ηταν η μαζικη επιχειρηση των Γαλλων Ιακωβινων, στην περιοδο της λεγομενης "Ροβεσπιερικης Τρομοκρατίας" να εγκαθιδρυσουν την Πανθρησκεια του "Υπερτατου Όντος"
Ο μισότρελος και ψυχοσωματικά άρρωστος Ροβεσπιέρος, όταν κατόρθωσε να εξοντώσει όλους τους αντιπάλους του και να ανακηρυξει τη δικτατορια της λαιμητομου, προσπαθησε δια πυρος και σιδηρου να εξαφανισει τον Χριστιανισμό, εξαναγκαζοντας τους δυστυχεις Γαλλους να δηλωσουν πιστη στη Νεα θρησκεια ενος αποροσωπου θεού, που τον ονομασε "Υπερτατο Ον"
Ο Ροβεσπιερος διεταξε να οργανωθουν γιορτες σε ολη τη Γαλλια, προς τιμην της "Λογικης" και του "Υπερτάτου Όντος", οι οποίες συνεχίστηκαν να διοργανώνονται μέχρι που του κόψανε κι ατουνού το κεφάλι...
Ούτε η συντονισμένη και μακραίωνη προσπάθεια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων για να ενοποιήσουν την πολυπολιτισμικη και πολυφυλετικη αυτοκρατορία τους στη βάση μιας Πανθρησκείας με κορυφή το ιερό πρόσωπο του Αυτοκράτορα, ούτε η καταγέλαστη κωμωδία του Ροβεσπιέρου, ούτε και κάποιες άλλες μικρότερης έκτασης κατευθυνόμενες προσπάθειες για την επιβολή ενός τύπου πανθρησκειας [όπως ορισμένες σούφικες διδασκαλίες] κατάφεραν εν τέλει να συγκινήσουν τους ανθρώπους και να αντικαταστήσουν τους θεούς, που λάτρευαν κατά παράδοσιν τα έθνη και οι φυλές.
Ίσα-ίσα που η αγανάκτηση και το διογκούμενο μίσος προς την εξαναγκαστικη επιβολή της κρατικής Ρωμαϊκης πανθρησκείας, επιτάχυναν αντί να επιβραδύνουν την άνοδο του Χριστιανισμού, που έδωσε οριστικά τέλος στον αρχαίο κόσμο.
Γιατί λοιπόν όλες οι ιστορικές προσπάθειες επιβολής μιας Πανθρησκείας, απέτυχαν;
Ποιοι είναι οι λόγοι, που τα έθνη αρνούνται να υπογράψουν τη θανατικη τους καταδίκη, αρνούμενα συλλογικά να εξοβελισουν το "ομόθρησκον" από τη συλλογική τους συνείδηση και γιατί οι άνθρωποι, σε ατομικό επίπεδο, προτιμούν να τους φάνε τα λιοντάρια του Κολοσσαίου, αντί να ορκιστούν πίστη σε έναν τεχνητό παγκόσμιο θεό;
Ο ημιπαράφρονας Ροβεσπιέρος που επέβαλλε τη δικτατορία της λαιμητόμου
Προσπάθησε και αυτός να δημιουργήσει την Πανθρησκεία του Υπέρτατου όντος.
Αν δεν ειχε προκαλέσει τόσους θανάτους, η ιστορία θα τον κατέγραφε απλώς
ως τον Απόλυτα γελοίο δικτάτορα.
Όπως τον ανεκδιήγητο Νικητα Χρουστσωφ και αρκετούς από τους μετέπειτα κομμουνιστές μιμητές του
Αναλύοντας τη βασική δομή όλων των θρησκειών, είτε αυτές επικράτησαν σε μεγάλη κλίμακα [όπως λόγου χάριν ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός] είτε σε μικρότερη [όπως ο Ιουδαϊσμός και ο Ζωροαστρισμός] θα διαπιστώσουμε την "εκ των ων ουκ άνευ" συνύπαρξη ορισμένων βασικών παραμέτρων, που τις ανευρίσκουμε σε όλες τις θρησκείες.
Καταρχήν είναι το λεγόμενο "τυπικό" μέρος μιας θρησκείας, δηλαδή οι ιεροτελεστίες της και η λειτουργική της δομή [όχι η δογματικη, που διαφέρει απο θρησκεια σε θρησκεια]
Από το πλέον αρχέγονο στάδιο μιας θρησκείας, τον τοτεμισμό ως τα πολύπλοκα τυπικά των μεγάλων ιστορικών θρησκειών, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπήρξε ποτέ θρησκεία, που να μην διαθέτει μία οργανωμένη σειρά τελετουργιών, που με τη σειρά της στηρίζεται στην κοινωνική υιοθέτηση συγκεκριμένων σημασιών και συμβόλων, μέσω των οποίων οι πιστοί της συνειδητοποιούν και σωματοποιούν τα δόγματα της.
Πολλές μάλιστα από αυτές τις τελετουργίες "αλλάζουν χέρι" από θρησκεία σε θρησκεία, και παραμένουν εν ισχυει, ακόμα και μετα τον θάνατο των θεών, που υπηρετούσαν.
Παραδείγματος χάριν, η τοτεμική τελετουργία της βρώσης του τοτέμ, που πέρασε απαράλλακτη, από το τοτεμικό στάδιο κάποιας αρχέγονης πίστης της ανατολικης μεσογείου, στις Ορφικές τελετουργίες, στον Μιθραϊσμό και εν τέλει στον Χριστιανισμό [με το μέγα Μυστήριο της βρώσης και της πόσης Σώματος και Αίματος του Κυρίου]
Παρόμοια, πέρασε από τον Παγανισμό στα Ελευσίνεια Μυστήρια και μετά στον Χριστιανισμό η ιδέα της Αναστάσεως του ενανθρωπισθέντος Θεού [από τις οργιαστικές τελετές της Ανοίξεως στον Άδωνι και από εκεί στον Χριστό] και σε συνδυασμό με την Ιουδαϊκη τελετουργία της ανάμνησης της Εξόδου, μας έδωσε το Χριστιανικό Πάσχα.
Και φυσικά θα μπορούσα να σας αναφέρω εκατοντάδες παραδείγματα, όπου παλαιότερες παγανιστικές ή τοτεμικές τελετουργίες, πέρασαν και ενσωματώθηκαν σε νέες θρησκείες και σε νέα πρόσωπα Θεών.
Η Τελετουργία εν ολίγοις είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη κάθε θρησκείας και κάθε δοξασίας, σε βαθμό ώστε συχνά οι ανθρώπινες κοινότητες να δένονται τόσο άρρηκτα με κάποιες από αυτές, ώστε να τις διατηρούν ζωντανές, ακόμα και όταν αλλάξουν οι θεοί τους.
Το δεύτερο "εκ των ων ουκ ανευ" στοιχείο μιας θρησκείας, που είναι απαραίτητο μάλιστα για υπάρξει η οποιαδήποτε τελετουργία, είναι η έννοια της Εκκλησίας.
Όχι φυσικά υπό τη χύδην σημασία της, αυτής του υλικού "ναού" αλλά υπό την ετυμολογική και αρχική σημασία της, δηλαδή μιας κοινότητας ανθρώπων, που έχουν συνείδηση και αυτεπίγνωση της Κοινής τους Πίστης και άρα της Κοινης τους μεταφυσικης πορείας.
Με απλά λόγια, μιλάμε για την Εκκλησία των πιστών, όπως την ορίζει και η Ορθόδοξη εκκλησία μας - την Κοινωνία των Πιστών.
Δεν υπήρξε, ούτε και θα υπάρξει ποτέ μια κατασκευασμένη Πίστη, που θα απευθύνεται αόριστα στη λογική του ατόμου αλλά δεν θα πατάει απάνω στο στέρεο έδαφος μιας συγκεκριμένης ιστορικής κοινότητας ανθρώπων, με κοινή θρησκευτική συλλογικη συνείδηση.
Κι ακριβώς επειδή η κάθε εκκλησία, κάθε θρησκείας, είναι μια ανθρώπινη κοινότητα, με σαφή συλλογική συνείδηση των μελών της για το ομόθρησκον που τα ενώνει, η Εκκλησία είναι μια ιστορική έννοια.
Και μάλιστα ζώσα, όπως πολύ σωστά και πολύ χαρακτηριστικά νοηματοδοτεί τη Ζώσα Εκκλησία η ορθοδοξία.
Η ελληνορθόδοξη εκκλησία για παράδειγμα, δεν είναι απλά μια τυχαία μάζωξη ανθρώπων, που συγκεντρώνονται στο ναό της γειτονιάς τους κάθε Κυριακή αλλά μια ενιαία, ομοιογενής και ιστορικά υπαρκτή κοινότητα ανθρώπων, που τους ενώνει η συλλογικη αυτοσυνείδηση του Ομοθρησκου και η αναγνωριση της ύπαρξης του Κοινού τους Πεπρωμένου, στην ιστορική εξέλιξη της κοινότητας τους και της Πίστης τους.
Η ορθόδοξη Ζώσα Εκκλησία του Ιησου Χριστού, στην οποία εντασσόμαστε και εμείς, δεν είναι μόνον ο Ιερώνυμος και οι κολλητοί του, δημόσιοι υπάλληλοι του νεοταξικού παπαδαριού. Είναι προπάντων η Εκκλησία όλων των ορθοδόξων, εντός της οποίας εμπεριέχονται δυναμικά και οι πρωτομάρτυρες της και οι πατέρες της δογματικης της και ο "Αγνωστος Θεός" του Αποστόλου Παύλου και η "Αποκάλυψις" του Ιωάννη και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Πατριάρχης Σέργιος και ο Ρωμανός ο Μελωδός και τον "εν τούτω νίκα" και η Υπέρμαχος Στρατηγός μας και ο Παπαφλέσσας και ο Γρηγόριος Παλαμάς και ο πιο ταπεινός ιερέας ενός ακριτικού νησιού, που πορεύεται πεζός πορεία χιλιομέτρων, προκειμένου να λειτουργήσει έναν εξοχικό ναϊσκο, στην ημέρα μνημης του Αγίου που τιμάται.
Αναγκαίο και απαραίτητο συστατικό της Ελληνορθοδοξίας, είναι η Ζώσα Εκκλησία των Ελλήνων.
Απαραίτητο και αναγκαίο συστατικό της Ζωσας Εκκλησιας των Ελληνων,
είναι ο Ακαθιστος Υμνος και η Πιστη στη Θεοτοκο ως Υπερμαχο Στρατηγο του
Γενους, στους εθνικούς αγωνες του.
Αν τα ξεριζωσεις αυτα απο την Ορθοδοξια,
στο βωμο μιας Πανθρησκειας που θα εμπεριεχει το Ισλαμ, απλώς καταργείς την Ελληνορθοδοξία
Αυτό ακριβώς το απαραίτητο συστατικό πάσας θρησκείας, τη Ζώσα και εξελισσόμενη Εκκλησία της, βάνουν στο περιθώριο ο Πάπας και ο ελληνορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος, όταν ενδοβάλλουν στα μυαλά των πιστών τους αμνών, το δηλητήριο της πολυπολιτισμικότητας και του αξιαγάπητου ισλάμ.
Κι έτσι, πετώντας στον κάδο των πνευματικών αχρήστων [όπως πέταξε ο Αρχιεπίσκοπος τον σταυρό] επιχειρούν να κατασκευάσουν μία Νέα θρησκεία, μία Πανθρησκεία, ερήμην της συλλογικής ιστορικής μνήμης μιας Ζώσας Εκκλησίας, που φέρει ανεξίτηλα την εθνική ιστορική και πολιτισμική σφραγίδα του ποιμνίου τους.
Δεν είναι μόνον ιερόσυλοι.
Είναι και ανόητοι, εφόσον νομίζουν ότι μπορεί να υπάρξει ανθρώπινη πίστη, ξεκομμένη από μία συγκεκριμένη ανθρώπινη κοινωνία και έναν ιστορικό πολιτισμό...
Και πείτε μου τώρα εσείς αν μπορεί ποτέ να σταθεί στις καρδιές και στους νόες των ανθρώπων, ο κατασκευασμένος θεός μιας αυτοκρατορικής πανθρησκείας, που επιβάλλεται με το ζόρι από μια δράκα εξουσιαστών, ενώ δεν έχει αφομοιωθεί στη συλλογικη συνειδηση των ανθρωπων, ουτε ως συμπλοκο τελετουργιων [τι τελετουργιες μπορουν να συγκινησουν την ανθρωπινη ψυχη απο εναν θεο χωρις προσωπο, χωρις ονομα και χωρις ιστορια;] και προπαντων οταν η επιβολή του έρχεται εκ των άνω, ερήμην της ιστορίας και της συλλογικής συνείδησης μιας ζώσας και εξελισσόμενης κοινότητας ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν Θεοί έξω από την ανθρώπινη ιστορία και δεν υπάρχουν θρησκείες έξω από τις συλλογικές διεργασίες, στη διαλεκτική εξέλιξη μιας κοινωνίας, τις μόνες αρμόδιες για να δημιουργούν τελετουργίες, μάρτυρες, ήρωες, μύθους, ύμνους, κώδικες αξιών και ζώσες εκκλησίες.
Είτε Χριστός, είτε Αλλάχ, είτε Τζεχώβας, οι θρησκείες τους φέρουν εντός τους, είτε τον Έλληνα και την ιστορία του, είτε τον Άραβα και την ιστορία του, είτε τον Ιουδα και την ιστορία του.
Χωρίς την ιστορική Ζώσα Εκκλησία της, κάθε προσπάθεια για την επιβολή μιας προκατασκευασμένης πίστης, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα των εκάστοτε αυτοκρατόρων και εξουσιαστών, είναι μια μαζική εξαπάτηση, καταδικασμένη να τελειώσει, είτε μέσα στο αίμα, είτε μέσα στο γέλιο...
Ο Πάπας και ο Αρχιεπίσκοπος της Ελλάδας φαντασιώνονται ότι μπορούν να επιβάλλουν έναν προκατ θεό, για να χειραγωγήσουν εύκολα τις ορδές των μπάσταρδων μισθωτών σκλάβων, που πρόκειται να αντικαταστήσουν τις ζώσες εκκλησίες των ευρωπαϊκών λαών.
Δεν είναι λιγότερο γελοίοι από τον Ροβεσπιέρο, που το άρρωστο κεφαλάκι του γέμισε το καλάθι του δημίου στη λαιμητόμο του Παρισιού...
Για εμάς τους ελληνορθόδοξους λοιπόν, η αποδοχή της στρατηγικής του Αρχιεπισκόπου στο όνομα μιας πολύ αμφίβολης και θολής αλληλεγγύης προς τον πάσχοντα άνθρωπο [ποιοι είναι οι πασχοντες - οι επιδοματουχοι του ισλαμ;] αποτελεί πράξη ολικής άρνησης του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας, που είναι άρρηκτα δεμένες με τη θρησκεία μας.
Αρνούμαστε να δούμε το αυτονόητο, πως η όποια Πανθρησκεία δεν μπορεί να έχει κανέναν θεό, είτε με όνομα είτε χωρίς όνομα [ούτε και εμφανίστηκε ποτέ ένας τέτοιος απρόσωπος θεός επι γης] αφού απλούστατα είναι μια πολιτική κατασκευή, που αγνοεί την ιστορικότητα και τη συλλογικότητα της ανθρώπινης φύσης.
Μια παπαδίστικη πονηρία, που μόνος της στόχος είναι να εξαπατήσει τις μάζες και να επιβάλλει τα συμφέροντα των αρχιπαπάδων ή αυτωνών που κινούν τα νηματα στους αρχιπαπάδες.
Μια θρησκευτική τερατωδία, που απέτυχε οικτρά, κάθε φορά που επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί...
Ο Χριστός μας ξανασταυρώνεται και μαζί του σταυρώνεται και το Γένος μας, που τον αγάπησε και τον Πίστεψε, προσαρμόζοντας την ιστορική του πορεία, στην Πίστη του...
Το εκκλησάκι του Αγίου [Προφήτη] Ελισαίου στην καρδιά της Πλάκας, στην Αθήνα,
όπου αγαπούσε να ψάλλει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Εγκαταλειμένο και μισοκρυμένο, αργοπεθαίνει και μαζι του αργοπεθαινει
η συλλογικη μνημη του εθνους μας, στην οποια εντασσεται και η Ορθοδοξια.
Πρεπει να λησμονησουμε, για να χαθουμε...
[Συνεχίζεται]
πηγή
πριν μερικες δεκαετιες μας διαφημηζαν μετα μανιας τα τσιγαρα,τωρα τα αντιδιαφημηζουν με τους καρκινους που βαζουν στα πακετα,πριν χιλιαδες χρονια μας εκαναν Χριστιανους,τωρα μας αλλαζουν την πιστη,μηπως αμα παρω καμια καραμπινα με μονοβολα και αρχιζω να τους κανω τα μυαλα ομελετα θα φταιω?
ΑπάντησηΔιαγραφή