Μιχάλης Παούρης ... Σε ταξιδεύει...

Μιχάλης Παούρης: Η απίστευτη ιστορία του «γρηγορότερου μπουζουκιού» στον κόσμο - Το «παιδί-θαύμα» που ξέχασε η Πολιτεία

Ο Μιχάλης Παούρης είναι διεθνούς φήμης σολίστας στο μπουζούκι και την κιθάρα, συνθέτης και παραγωγός. Η ιστορία του δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «μία συνηθισμένη ιστορία». Η ζωή του μοιάζει με παραμύθι, αγγίζει τα όρια της υπερβολής, του υπερφυσικού.

Από «παιδί θαύμα» σε μικρή ηλικία, στην παγκόσμια αναγνώριση για όσα πραγματικά «αφύσικα» έχει κατορθώσει, στα 36 του χρόνια. Είναι το «γρηγορότερο μπουζούκι του κόσμου», αλλά παράλληλα και ο μοναδικός  Έλληνας, που έβαλε το μπουζούκι στα «σαλόνια» της κλασικής  μουσικής και της τζαζ και στα θέατρα όλου του κόσμου. Με 46 παγκόσμια πρώτα βραβεία! 

Συνεχίζει να ανεβαίνει τα σκαλιά της δικής του δημιουργίας, αδιαφορώντας για «κακίες και μισόλογα». Προσφέρει την μοναδικότητά του απλόχερα, σε όλο τον κόσμο που τον καταχειροκροτεί, στις εμφανίσεις του. Παράλληλα όμως αισθάνεται «ξεχασμένος», από την πατρίδα του, την οποία εκπροσωπεί όπου γης. Έγραψε στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν πήρε ποτέ απάντηση.

Μας έδωσε τη δυνατότητα και την τιμή, να τον επισκεφθούμε στο στούντιο που ηχογραφεί και που έχει στήσει στο παιδικό του δωμάτιο και να μιλήσουμε για όλα. 

 

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987 και μεγάλωσε στον Ταύρο. Σε ηλικία 7 ετών, χαρακτηρίστηκε «παιδί θαύμα» λόγω των σπάνιων δεξιοτήτων του στο μπουζούκι και της, μέχρι και σήμερα, ανεξήγητης ταχύτητας και τεχνικής του. Στα δέκα του, πριν καν τελειώσει το δημοτικό, ξεκίνησε να παίζει μουσική σ’ ένα μικρό οικογενειακό μαγαζί, στο Μοσχάτο. Ο Μίκης Θεοδωράκης του είχε πει κάποια στιγμή: «Πιτσιρίκο μου θυμίζεις τον Χιώτη. Είσαι φαινόμενο».

-Οι θαμώνες με πλησίαζαν κάθε βράδυ για να μου δώσουν συγχαρητήρια. Οι γονείς μου με στήριξαν από την πρώτη στιγμή σε κάθε μου προσπάθεια, καθώς χωρίς τη δική τους συμπαράσταση, δεν θα είχα φτάσει εδώ που είμαι σήμερα. Ο πατέρας μου είναι αυτός που με πήγαινε στο μαγαζί και αυτός που με γύριζε σπίτι για να κοιμηθώ και να πάω την επόμενη ημέρα σχολείο.

- Έχεις πει στο παρελθόν ότι στο δάσκαλό σου οφείλεις πολλά.

-Εγώ πήγαινα στο ωδείο από 8 ετών. Όμως η ταχύτητά μου και όσα μάθαινα, δεν μου επέτρεπαν αυτό το «40 λεπτά την εβδομάδα». Έλεγα στον δάσκαλο, μπορείς να μου μάθεις το «περασμένες μου αγάπες», αλλά δεν μου το έδειχνε. Όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί δεν πίστευε ότι μπορώ.  Στον μετέπειτα δάσκαλό μου Μανώλη Μιχαλάκη, οφείλω πάρα πολλά. Τον γνώρισα στα 14. Έμαθα να διαβάζω και να γράφω στα 15. Μέχρι τα 20 μου, είχα παίξει μουσική σχεδόν παντού, από φεστιβάλ μέχρι τις μεγάλες πίστες της Αθήνας, όπως στα Αστέρια της Γλυφάδας.

Κάπου εκεί ο Μιχάλης Παούρης, αποφάσισε να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο. Το όραμά του ήταν να ενώσει τον ήχο του μπουζουκιού με την κλασική μουσική και την τζαζ.

-Αποφάσισα, λοιπόν, να ακολουθήσω σόλο καριέρα, να προχωρήσω σε νέα μουσικά μονοπάτια και να παίξω με το μπουζούκι μου σπάνιες έως τότε μουσικές, όπως κλασική και τζαζ. Ο πρώτος που το είχε προσπαθήσει πάλι, ήταν ο Χιώτης, ο οποίος είχε αποπειραθεί να παίξει swing ακόμη και λάτιν κομμάτια με μπουζούκι. Τον θαύμαζα από μικρό παιδί και αποτέλεσε μεγάλη έμπνευση για μένα, καθώς με βοήθησε να καθορίσω τον τρόπο με τον οποίο προσδιορίζω τη μουσική μου ταυτότητα.

Ο Μιχάλης Παούρης δεν παίζει μπουζούκι, απλά γρήγορα. Η ταχύτητά του φτάνει στα όρια του εξωπραγματικού. Για να καταλάβει κάποιος με μία τάξη μεγέθους απλή, το ρεκόρ Γκίνες είναι στα στο 360 bpm και ο Παούρης παίζει σε ταχύτητα, 420! Ο Διονύσης Σαββόπουλος, έχει πει για τον Μιχάλη Παούρη ότι είναι «τα δάχτυλά του είναι υπερηχητικά, είναι ένα κράμα ταχυδακτυλουργίας και βιρτουόζου» και ότι «δεν τον προλαβαίνουν οι ηχολήπτες». 

 

-Κανείς δεν παίζει σε αυτές τις ταχύτητες, είσαι μοναδικός στον κόσμο, ο  Al Di Meola, ένας από τους σπουδαιότερους κιθαρίστες της εποχής μας, έχει πει για σένα ότι είσαι ο ταχύτερος στον κόσμο.

-Σε ακουστικό όργανο κανείς δεν παίζει εκεί γύρω, στην ταχύτητά μου. Ο Αλ είναι ο μουσικός μου πατέρας, έχουμε παίξει πολλές φορές μαζί . Ναι το έχει πει αυτό για μένα. Με αγαπά και με έχει στηρίξει, από το 2011 που παίξαμε πρώτη φορά μαζί.

 

-Αν σου έλεγαν ότι έχεις ένα στούντιο και τα πάντα πληρωμένα, θα μπορούσες να είσαι συνέχεια μέσα σε ένα στούντιο;

Αν μου το έλεγε κάποιος αυτό, ότι έχω κάνει μέχρι τώρα θα ήταν μηδενικό, μπροστά σε αυτά που θα μπορούσα να είχα κάνει. Αυτά που έχω κάνει θα ήταν ένα μηδενικό. Αν είχα τη βοήθεια που χρειάζομαι; Δεν μπορώ να φανταστώ που θα έφτανα.

-Το 2020, έγραψες μέσα σε τρεις ημέρες 150 σελίδες μουσική. Το birdland, ένα κοντσέρτο για πέντε μπουζούκια, το πιο καινοτόμο έργο στον κόσμο, στο είδος του.

Ναι ήταν δύσκολο, να βάλεις πέντε μπουζούκια μαζί, να παίζουν συχνότητες που δεν μπορούν εύκολα να διαμοιραστούν. Όλα τα έκανα εδώ, στο στούντιο του παιδικού μου δωματίου, όπου γράφω μουσική. Ένα από τα όνειρά μου, είναι να πάρω το Grammy. Μίλησα με έναν παραγωγό μου. Είχα ένα κοντσέρτο, το Theosis, που ήθελα να στείλω. Είχα βρει και μία ορχήστρα, από την Αμερική να το ηχογραφήσουμε. Τελευταία στιγμή όμως ο παραγωγός έκανε πίσω και δεν ήξερα τι να στείλω. Μου λέει η γυναίκα μου, η Αγγελική, Μιχάλη κάτι πρέπει να στείλεις. Της είπα πάω στο στούντιο να σκεφτώ. Ήρθα εδώ,έ ηχογράφησα και μετά έγραψα σε  παρτιτούρες το κοντσέρτο μέσα σε πέντε ημέρες. 150 σελίδες παρτιτούρα. Πρέπει συνολικά να κοιμήθηκα 5 ώρες. Είχα παραισθήσεις. Έβλεπα όνειρο σε αργή κίνηση.

-Με ποιους θα ήθελες να παίξεις; 

-Με πολλούς. Μαθαίνω ότι για μένα έχει πει τα καλύτερα ο JohnMclaughlin. Θα ήθελα πολύ να παίξω με αυτόν. Και με τον Carlos Santana, που είναι μεγάλη μορφή. Κάποια στιγμή είχε πει καλά πράγματα για μένα ο Chick Corea, αλλά δεν πρόλαβα να τον συναντήσω. Έχω παίξει στο Σικάγο και στη Νέα Υόρκη διασκευές του Santana με το μπουζούκι.

-Στο Σικάγο έχεις παίξει Χιώτη! Πώς έζησες αυτό που σου χάρισε το ακροατήριο; Τί είναι ο Χιώτης για εσένα;

 -Υπήρξε για μένα πρότυπο. Όταν κατάλαβε ότι πρέπει να υπάρξει η εξέλιξη και να κάνει το βήμα μπροστά το έκανε. Το θεώρησα χρέος μου, να το πάω κάπου παρακάτω. 

 

-Έχεις πει ότι βλέπεις σε κάθε σου νότα τον Θεό. Ποια είναι η σχέση σου με το Θεό.

-Αυτό ακριβώς, δεν μπορώ να το πω αλλιώς. Τόσο απλά. Μου λένε πολλοί ότι είμαι μοναδικός. Δεν το νοιώθω αυτό εγώ. Έχω από πάνω μου τον Θεό. Λέω στον Θεό, μη με αφήσει μόνο. Από τα 14 και μετά έμαθα να γράφω μόνος μου σε αυτό το επίπεδο. Δεν μπορώ να πω ότι το κατέκτησα μόνος μου, με την αξία μου, με τη δύναμη του μυαλού μου. Θα ήταν πολύ εγωιστικό. Πως θα μπορούσα να έχω διανύσει μία τέτοια απόσταση, χωρίς τη βοήθεια του Θεού;

-Φίλους έχεις;

-Φίλους έχω αλλά λίγους. Δεν είναι εύκολο, σε αυτό το επίπεδο να έχεις φίλους πολλούς. Είναι δύσκολο μόνο να ακούς τους άλλους. Πρέπει και εσύ να πεις. Θα ακούσω, θα ζυγίσω, θα μετέχω, θα παίξουμε τάβλι, θα μιλήσουμε για τις ομάδες, για τα πολιτικά. Σε θέλω όμως και μαζί μου, από τη μεριά μου. Πρέπει δηλαδή να ξεκινήσω και εγώ να λέω στο φίλο μου. Και αυτός να με ακούει και να απαντά. Δεν συμβαίνει πάντα αυτό.

-Γράφεις τα πάντα στο παιδικό σου δωμάτιο, όπου έχεις στήσει ένα στούντιο.

-Αυτό το δωμάτιο έχει το ρομαντισμό του. Ο ήχος του μπουζουκιού είναι αυτός που θέλω. Το DonnaLee, η διασκευή που έχω κάνει, σε ένα τζαζ κομμάτι του Charlie Parker και από εκεί με πρωτογνώρισε ο AlDiMeola, έχει γραφτεί εδώ, σε έναν παλαιότερο υπολογιστή και μάλιστα είχε χαλάσει ένα καλώδιο και έπρεπε να το πατάω για να ακούω από τα ακουστικά το μετρονόμο και συγχρόνως να παίζω μπουζούκι. Με ένα μικρόφωνο των 150 ευρώ και ένα απλό πρόγραμμα εγγραφής.

-Θα ήθελες να μάθεις ένα άλλο όργανο;

 -Κάποια στιγμή ήθελα να παίξω βιολί. Πήγαμε με τη γυναίκα μου και πήραμε ένα βιολί, όχι ακριβό. Σε τρεις ημέρες έπαιζα κάποια κομμάτια και μάλιστα ανέβασα και ένα βίντεο, που υπάρχει ακόμα στο κανάλι μου, στο youtube. Μου είπε ο Al Di Meola, πως το έκανες αυτό, δεν γίνεται! Παίζω και πιάνο. Με το πιάνο αναδύεται μία σχέση περίεργη. 

-Σου κάνουν προτάσεις για να συμμετέχεις σε δισκογραφικές δουλειές;

Όχι δεν μου κάνουν. Δεν ξέρω γιατί. Έχω ακούσει πολλά, αλλά δεν θέλω να πω κάτι και να μην ισχύει. Νομίζω ότι οι άνθρωποι δεν με ξέρουν. Αν με ξέρουν και δεν μου κάνουν προτάσεις, αυτό είναι χειρότερο.

-Είσαι δάσκαλος στο μπουζούκι από τα 17 σου χρόνια. Υπάρχει μουσική παιδεία στην Ελλάδα;

΄Έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Έχω μία φιλοσοφία που λέει «θαυμάζουμε και ξεπερνάμε». Αν θαυμάζουμε μόνο, είμαστε πολύ καλοί μαθητές μουσικής. Αν θαυμάζουμε και μελετάμε χωρίς τη θέληση να μπορέσω να ξεπεράσω κάποιον, δεν θα γίνω ποτέ πυλώνας στη μουσική. Ο τρόπος που διδάσκεται σήμερα η μουσική είναι πολύ πίσω. Είναι απαράδεκτος.

-Έχεις δικό σου τρόπο διδασκαλίας,  τι σημαίνουν τα σημάδια στην ταστιέρα του μπουζουκιού σου;

-Ναι έχω δικό μου τρόπο διδασκαλίας και δεν αφορά μόνο τη μουσική, αλλά τη ζωή την ίδια. Έχω επαγγελματίες στους οποίους κάνω μάθημα. Η ταστιέρα είναι μία δική μου πατέντα που έχω κατοχυρώσει. Η περιγραφή της είναι περίπου 60 σελίδες. Αυτό βοηθά στην διδασκαλία αλλά και στην εκτέλεση. Έχω κατοχυρώσει αυτού του είδους την ταστιέρα για κιθάρα και μπάσο. 

 

-Είμαστε στην εποχή της βίας, της απάθειας, της απομόνωσης. Πως νομίζεις ότι αυτή η χώρα πρέπει να προχωρήσει.

-Ή θα απαντήσουμε με ρομαντισμό και θα πούμε ότι όλα καλά είναι μωρέ, έτσι ήταν και παλιά, απλά δεν τα μαθαίναμε, γιατί δεν υπήρχαν τα μέσα ενημέρωσης και τα socialmedia. Ή θα το δούμε αυστηρά και θα πούμε ότι, μέχρι να ασχοληθώ με το σπίτι του δίπλα για το πως μεγαλώνει το παιδί του, ας κοιτάξω πρώτα πως μεγαλώνω το δικό μου. Και μέχρι να μεγαλώσω το δικό μου, να δω και εμένα τι έχω κάνει για τον εαυτό μου και αν εγώ έχω μεγαλώσει σωστά. Όλα ξεκινούν από το δικό μας πυρήνα, για να φτάσω να κρίνω τους άλλους. Αυτό δε νομίζω να αλλάξει. Θα χειροτερεύει καθημερινά η κοινωνία. Δεν υπάρχει ελπίδα για αυτό.

-Για την πολιτική, την οικονομία, ποια είναι η άποψη σου;

Σου είπα πριν, ότι από το Spotify, πήρα αμοιβή πενταετίας 80 ευρώ. Έχω όμως μία εταιρεία που πρέπει να συντηρώ ως ελεύθερος επαγγελματίας. Με 46 πρώτα παγκόσμια βραβεία και 46 δίσκους, προσπαθώ κάθε μέρα για την επιβίωση της εταιρείας μου. Την κατάσταση αυτή την έχω βιώσει από την εποχή του πατέρα μου. Την περασμένη εβδομάδα, μου απονεμήθηκε ένα ακόμη  βραβείο, αλλά δεν μπόρεσα να πάω να το πάρω. Πρώτο παγκόσμιο βραβείο κλασικής μουσικής στην Αυστρία. Δεν μπόρεσα να το πάρω αφού δεν γίνεται να χρηματοδοτώ κάθε μου ταξίδι. Τους είπα να μου το στείλουν με το ταχυδρομείο.

-Γιατί έχεις πει ότι έχεις αντιπάθειες;

Από το 2008 άρχισε μία αντιπάθεια σε εμένα γιατί όπως κάποιοι υποστηρίξαν ότι «βλασφημώ το μπουζούκι». Κάποιοι άνθρωποι του μπουζουκιού, είπαν «να μην ακουμπήσω το λαϊκό τραγούδι, γιατί αυτό που κάνω είναι ξένο με το μπουζούκι». Δεν ξέρω τι ήταν αυτό. Σήμερα δεν υπάρχει αυτό, αλλά τι να πω, νομίζω ήταν φθόνος.

-Γιατί απαντάς σε όλα τα σχόλια που δέχεσαι στα κοινωνικά δίκτυα.

-Δεν γίνεται να μην απαντήσω. Δεν θα ήταν κρίμα να σου λέει ο άλλος, Μιχάλη να σε έχει καλά ο Θεός και εσύ να μην του απαντήσεις; Αυτοί οι άνθρωποι μου δίνουν δύναμη.

 

-Αισθάνεσαι αδικημένος; Από τους συναδέλφους σου, την πολιτεία, τα ΜΜΕ;

-Δεν θα κρυφτώ. Αν με ξέρουν με έχουν αδικήσει, αν δεν με ξέρουν, ελπίζω. Έστειλα επιστολή στο γραφείο του σημερινού πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και στον κ. Τσίπρα παλαιότερα. Έλεγα, εγώ είμαι εδώ. Θα ήθελα βοήθεια. Υπάρχει; Έχω πρόβλημα. Πήγα πρώτο βραβείο στην Σιγκαπούρη και δεν πήγα. Δεν πήρα ποτέ απάντηση από κανέναν πρωθυπουργό. Από κανένα γραφείο. Δεν νομίζω ότι αν το έβλεπαν οι ίδιοι δεν θα απαντούσαν. Έχω μία ελπίδα ότι δεν το είδαν ποτέ. Θα μου πεις, θα έπρεπε να ξέρει το υπουργείο Πολιτισμού. Ναι θα έπρεπε. Έχω μία ελπίδα, αν τυχόν ας πούμε η ιστορία μου φτάσει εκεί που πρέπει θα υπήρχε φως. Τα έσοδά μου είναι από τα μαθήματα που κάνω και από κάποιες συναυλίες.

 

Ο Μιχάλης Παούρης, έχει πάρει 46 διεθνή βραβεία και διακρίσεις, ενώ έχει συνεργαστεί με θρύλους της παγκόσμιας και της ελληνικής μουσικής σκηνής, όπως ο διεθνούς φήμης κιθαρίστας AlDiMeola, ονόματα όπως το Rosenberg Trio, ο Gonzalo Rubalcaba, ο Gumbi Ortiz, ο Franck Wolf, η Fide Koksal, ο Μίμης Πλέσσας, ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, ο Μανώλης Μητσιάς, η Ελένη Δήμου, ο Αλέξανδρος Χατζής, ο Στέφανος Κορκολής, ο Γιώργος Κατσαρός.  Έχει κάνει 45 δίσκους. Οι 30 από αυτούς, έγιναν σε 3 χρόνια, από το 2016-2019.

Αφήσαμε τον Μιχάλη στο στούντιο, το παιδικό του δωμάτιο, νοιώθοντας θαυμασμό που τον γνωρίσαμε από κοντά. Συγχρόνως όμως νοιώσαμε και αυτό τον κόμπο στο λαιμό και το παράπονο, για όλους όσους έπρεπε η επίσημη πολιτεία να μην ξεχνά. Ο Μιχάλης θα συνεχίσει να παλεύει στα μονοπάτια της μοναδικότητάς του. Πρέπει όμως να μην τον αφήσουμε μόνο.

 

 

 dnews.gr

 

diodotos-k-t.blogspot.com