Επικοινωνία: diodotos.k.t@gmail.com

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2024

«Αυτοκτονικός ιδεασμός»

γράφει ο ΕργΔημΕργ


 

Όχι, δεν αποφάσισα να σας κάνω μαθήματα Ψυχολογίας. (Σάμπως την ξέρω εγώ, γιά να την πω καί σ’ άλλους; …αν καί, θα μου πείς, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι στη χώρα μας είσαι ό,τι δηλώσεις.)

Απλούστατα, αυτή η έκφραση είναι ένα μαργαριτάρι, που το εκτόξευσε ένας δικηγόρος ενός μεγαλοαπατεώνα, που τον χώσανε στη φυλακή. Λέει, λοιπόν, ο δικηγόρος: «- Μην αφήνετε τον πελάτη μου στη φυλακή, διότι πάσχει από …αυτοκτονικό ιδεασμό!» Μ’ άλλα λόγια: άμα τον στριμώξετε στην ψειρού, θα τον πιάσει τέρμα κατάθλιψη καί θ’ αυτοκτονήσει – καί το κρίμα στο λαιμό σας!

…Καί, σκεπτόμενοι χριστιανικώς πως, ξέρω ‘γώ, …τον βγάλανε απ’ τη φυλάκα, τον πελάτη του!…

[…Εδώ, βέβαια, ο καθένας μπορεί να σκεφθεί ό,τι θέλει. Παρεκτός απ’ το να περάσει απ’ το μυαλό σας η λέξη «δωρεάν». 🙂 ]

Επειδή, όμως, δεν απαγορεύεται να ονειροπολεί κανείς, αν ήμουν δικτάτορας, θα του έλεγα του πελάτη: «- Θες να σε βγάλω απ’ το δίλημμα, να μην το σκέφτεσαι αν θ’ αυτοκτονήσεις ή όχι;», καί παρευθύς θα του έχωνα μερικές σφαίρες στο κεφάλι. Καί μετά θα έλεγα του δικηγόρου: «- Μήπως θες κι εσύ;» Αλλά, ευτυχώς γιά κάτι τέτοιους, δεν είμαι. Οι δέ πιθανότητες να γίνω, είναι μικρότερες απ’ το να κερδίσω το τζόκερ δέκα φορές στη συνέχεια. 🙂

. . . . . . . . . . .

Έθνος σηπόμενον

Η ιστορία θα ήταν γιά γέλια – καί γιά τους φιλολόγους, αφορμή να κατατάξουν στην αποθησαύριση παροιμιωδών εκφράσεων αυτό το λεκτικό λουλούδι. Άκου, «αυτοκτονικός ιδεασμός»!… Πού το σκέφτηκε, ρέ π@ύστη μου!… καί δή, σε καιρούς λεξιπενίας καί αδυναμίας εκφράσεως! Ωραίος! Αν έγραφε μυθιστορήματα, η λογοτεχνία μας θα κέρδιζε έναν υποψήφιο νομπελίστα.

Θα ήταν γιά γέλια, λέω, αν δεν ήταν να τινάζαμε τα δικά μας τα μυαλά στον αέρα – με την όλη κατάσταση.

Διότι, βλέπετε, τώρα τελευταία απαξάπαν το ένδοξον έθνος ημών πάσχει από «αυτοκτονικό ιδεασμό». Καί δεν φαίνεται γιατρειά στον ορίζοντα.

. . . . . . . . . . .

Από πού να το πιάσεις, κι από πού ν’ αρχίσεις!…

  • Του κλέβουν στα ίσα το πορτοφόλι; δεν αντιδράει ο Έλλην (που ξεσπαθώνει ξεσπαθώνει)! Καρδιογράφημα ευθείας γραμμής!
  • Τον κοροϊδεύουν; τίποτε ο Έλλην! Μακρόθυμος!
  • Τον βρίζουν (εκείνα τα: «έθνος τεμπέληδων καί διεφθαρμένων», κτλ, τα θυμάστε; ) ; ο Έλλην πάει καί χειροκροτάει τους υβριστές του.
  • Τον οδηγούν σαν τα μοσχάρια στη σφαγή ( = εμβόλια) ; σκύβει το κεφάλι ο Έλλην (του οποίου ο τράχηλος δεν υπομένει, κτλ). Κι όχι μόνον, αλλά παίρνει καί το μέρος των σφαγέων, καί τη λέει καί στους άλλους, που δεν γουστάρουν.
  • Του φέρνουν στην Ελλάδα όλους τους κουτσοκουλόστραβους διαφόρων χρωμάτων καί διαμετρημάτων, τους δίνουν επιδόματα (ενώι ο Έλλην ξεσκίζεται σε δυό δουλειές γιά να τα βγάλει πέρα), του υποδεικνύουν ότι αυτοί όλοι θα γ@μήσουν …παντρευτούν τις γυναίκες καί τις κόρες του (ενδεχομένως κι αυτόν τον ίδιον), αυτοί οι ξενόφερτοι δείχνουν με θράσος πως στο τέλος πιθανώτατα θα σφάξουν πάντες τους εντόπιους, αλλά ο Έλλην πάσχει από μυωπία καί βαρηκοΐα.
  • Του πουλάνε τρέλλα, ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο με δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις (δύο, λέγω· μην ξεχνάτε την -σύμμαχο της Ρωσσίας- Κίνα, καί τις πρόσφατες δηλώσεις της, ότι δεν θα μείνει αμέτοχη) ; έχει καταπιεί το αμίλητο νερό ο Έλλην.
  • Του αφαιρούν τα μέσα άμυνας απέναντι σε βαρβάρους; ο Έλλην κοιτάζει το ταβάνι, να δεί αν είναι όμορφο. «- Δεν γίνονται αυτά!», λέει. (Ναί, αλλά τώρα που το παραδέχτηκε κι ο ίδιος ο κουκλοχαιρετάκιας ότι γίνονται, …γίνονται. 🙂 )
  • Τον στέλνουν να σκοτωθεί γιά χώρες καί πολέμους που ΔΕΝ τον αφορούν; πάει τρέχοντας.

Καί, ναί, αναφέρομαι στην αποστολή στρατιωτικών δυνάμεών μας στο πολεμικό μέτωπο της Ουκρανίας. Υπερβολές; Δημοσιογραφικά ψέμματα; Μπά… Δεν θα τό ‘λεγα. Εάν ένα ΜΜΕ φτάσει στο σημείο να γράψει τέτοια πράγματα, που να είναι ψευδή, ρισκάρει πολύ άσχημες δικαστικές περιπέτειες – καί δεν νομίζω ότι επιθυμούν κάτι τέτοιο, αυτοί που πρωτοέγραψαν τη σχετική είδηση.

Αυτό το τελευταίο, ήταν ακριβώς η αφορμή να γράψω το σημερινό.

. . . . . . . . . . .

Όχι, δεν μ’ έπιασε ξαφνικά η ιερή αγανάκτηση γιά τα έξωθεν επιβαλλόμενα δεινά του έθνους μας. (Κάνουμε κι εμείς μαλακίες, αλλά τέτοια τύχη δεν την αξίζουμε – καί δεν την προκαλέσαμε. Τουλάχιστον, δεν την προκαλέσαμε στο 100%.) Αλλά, καθόλου δεν μ’ αρέσει, όταν γίνομαι μάντης κακών.

Το ενδεχόμενο να στρατολογήσουν πάντες ημάς, γιά να πάμε να σκοτωθούμε γιά το Χαζαροκράτος, το είχαμε θίξει εδώ στο ιστολόγιο αρκετό καιρό πρίν. (Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά γιά να μην λέει κανείς ότι δεν βλέπουμε καθαρά τουλάχιστον το προβλέψιμο μέλλον.) Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις, λοιπόν, (ξανα)δηλώνω ότι προσωπικώς ουδόλως μ’ ενδιαφέρει αν αρχίσουν νά ‘ρχονται πίσω φέρετρα ανοήτων καί δειλών, που έσκυψαν το κεφάλι καί υπάκουσαν τέτοιες διαταγές, αντί να φυτέψουν έναν γεμιστήρα σφαίρες στο κεφάλι αυτουνού που τις εξέδωσε. (Στο κάτω-κάτω, γιά προδότη πρόκειται – αν σας φαίνεται ότι είμαι παράφρων καί γουστάρω -άνευ λόγου- βία κι έκνομες πράξεις. Πώς τους μεταχειριζόμαστε, τους προδότες; Μήπως τους κερνάμε σοκολατάκια, ξέρω ‘γώ; )

Ίσα-ίσα, όταν θα βλέπω τέτοιες εικόνες, θα ρεύομαι καί θα πέρδομαι.

Οπότε, το ερώτημα πλέον είναι:

  • Πόσοι πραγματικοί Έλληνες κι Ελληνίδες μείναμε;
  • Πόσοι πραγματικοί Έλληνες άνθρωποι μείναμε, που μπορούμε να πούμε «όχι» στην παράνοια του «αυτοκτονικού ιδεασμού» του Ελληνικού Λαού;

Κι ένα παρεπόμενο ερώτημα:

  • Ποιός είναι ο ελάχιστος αριθμός ζευγαριών σε αναπαραγωγική ηλικία, με βάση τον οποίο το έθνος μας μπορεί να ξαναγεννηθεί σε σωστές βάσεις (καί να μην πέσουμε σε αιμομειξίες λόγωι συγγένειας – πολύ βασικό αυτό), ώστε να μπορούμε αδίστακτα να στείλουμε στον Καιάδα την υπόλοιπη σαβούρα;

Βλέπετε, όταν καθήσει σκατόμυιγα στο φαγητό σου, δεν κάθεσαι να πετάξεις έξω το μέρος που κάθησε το σιχαμερό έντομο, καί να φάς το υπόλοιπο. Το πετάς όλο στα σκουπίδια. (Παρεκτός αν θες να εκκολαφθούν μερικές εκατοντάδες προνύμφες στ’ άντερά σου.) Καί, δυστυχώς, η κατάσταση μ’ όσους εγχώριους έχουν διαλυμένα μυαλά, είναι πλέον μή αναστρέψιμη.

[Γιά όσους την έχουν δεί ιεραπόστολοι, κι ελπίζουν (ακόμη) να …μετανοήσουν οι αμαρτωλοί (καί οι ανοηταίνοντες), έστω καί την τελευταία στιγμή… καί δεν πολυγουστάρουν πράξεις βίαιης επιβολής: κάντε ό,τι θέλετε, αλλά πλέον δεν υπάρχει χρόνος. Είμαστε στο «καί μισή», περιμένουμε ν’ ακούσουμε τον γδούπο, που σκάμε στον γκρεμό, καί δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε να βάλει μυαλό ο κάθε σάπιος. Τώρα κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξη του έθνους μας, αν καταλάβατε – καί κάθε άλλη (συζητήσιμη) προτεραιότητα πάει κατευθείαν στα σκουπίδια.]

. . . . . . . . . . .

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα κυμαίνεται από λίαν απαισιόδοξη («- Δεν γεμίζουμε ούτε ταξί!» – Παλαιός), έως τις πλέον λογικές εκτιμήσεις, δηλαδή κάπου δύο με δυόμιση εκατομμύρια. (Οι υπόλοιποι, ειδικά κάτι «ευαισθητούληδες», παρακαλούνται να μας αδειάσουν τη γωνιά – μαζί με το αγαπημένο τους ξενόφερτο λαθρομπουλούκι.)

Η απάντηση στο δεύτερο, δυστυχώς, είναι (κατά τη γνωμάρα μου) μάλλον απογοητευτική: μερικές (ελάχιστες) χιλιάδες, κυρίως άτομα τηρούντα πατριωτικά ιστολόγια, συν όσοι-ες κατεβάζουν (πατριωτικώς, όχι κομματικώς) τα καντήλια των πωλητικών στα ΜΚΔ. Οι υπόλοιποι (εκ των δυόμιση εκατομμυρίων), μπορεί να έχουν μιά γνήσια Ελληνική πατριωτική ψυχή καί νοοτροπία, μπορεί να είναι χρυσά παιδιά, αλλά δυστυχώς φέρονται σα να έχουν υποταχθεί εντελώς στην άσχημη μοίρα τους. (Τους λές πχ ότι στο ρεύμα μας ληστεύουν, κι απαντούν: «- Το ξέρουμε, αλλά τί μπορούμε να κάνουμε;»)

Η απάντηση στο τρίτο ερώτημα απαιτεί μαθηματική επεξεργασία στο λογιστικό φύλλο. (Που δεν την έκανα. Ού χρόνος, τα ξέρετε.) Πάντως, θα έδινα μιά χοντρική πρώτη εκτίμηση κουτουρού: κάπου πεντακόσιες χιλιάδες (500,000) ζευγάρια, δηλαδή ένα εκατομμύριο άτομα. (Η Ισλανδία, ας πούμε, πόσον πληθυσμό έχει; Ο οποίος, μάλιστα, θεωρείται -καί είναι- καθαρή φυλή, χωρίς επιμειξίες.)

. . . . . . . . . . .

Καλά όλ’ αυτά (καλά, τρόπος του λέγειν), αλλά τί κάνουμε τώρα;

Τίποτε άλλο, απ’ αυτό που έχουμε πεί κατ’ επανάληψιν εδώ στο ιστολόγιο: προετοιμαζόμαστε γιά τα τρομερά επερχόμενα γεγονότα – με αποθήκευση τροφίμων μακράς διαρκείας, κτλ κτλ. (Αλήθεια, προλάβατε να κάνετε τίποτε στον τομέα αυτόν; βλέπετε πού πάνε οι τιμές των τροφίμων, καί γενικώς!…)

Καί να μηδενίσουμε τον οίκτο μας.

Όποιος εξακολουθεί να λυπάται τους εχθρούς του («- Έλα, μωρέ! Άνθρωποι είναι κι αυτοί!»), ήδη έχει υπογράψει τον θάνατό του.

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ 1: Ιστορία – δώρο:

Το ξόρκι

Μιά ιστορία… δεν έχει σημασία αν έγινε, πώς έγινε, πότε έγινε, ή αν είναι σκέτο αποκύημα φαντασίας.

Κάποτε, λέει, σε μιά πολύ παλιά εποχή, καί σε μιά κάποια χώρα (που ίσως καί να μην υπάρχει πιά), ζούσε μιά μαθητευόμενη ιέρεια. Όταν, λοιπόν, έφτασε ο χρόνος να γίνει κανονική ιέρεια, της είπανε κι όλα τα μυστικά…

…Ανάμεσα στα οποία ήταν κι ένα τρομερό ξόρκι, που -προφερόμενο- σκότωνε αμέσως όλους τους ανθρώπους, που εκείνη τη στιγμή βρισκόντουσαν μπροστά της, ή στο μυαλό της.

Το ξόρκι βρισκόταν γραμμένο σε μιά «ιερή δέλτο», με σημειωμένη επακριβώς την προφορά του, διότι απαγορευόταν να το προφέρεις γιά μή σοβαρό λόγο· έστω, καί γιά να το μάθει (διά της ακοής) η επόμενη ιέρεια. Αλλά η ιέρεια του παραμυθιού μας γέλασε, είπε: «- Σιγά μην γίνεται αυτό!», καί το πρόφερε. Ως αποτέλεσμα, πέθαναν αμέσως όλοι οι κάτοικοι της χώρας της.

. . . . . . . . . . .

Το θέμα είναι, ότι:

  • είτε δεν πρόλαβαν να της πούν τί χρειάζεται ένα τέτοιο ξόρκι (αλήθεια, εσείς τί θα λέγατε; σε ποιόν τομέα χρειάζεται; ), κι η ίδια βιάστηκε να διαπιστώσει του λόγου το αληθές,
  • είτε επίτηδες δεν της το είπαν, ώστε να το καταλάβει αυτή από μόνη της – διά της λογικής.

Η ζημιά, όμως, έγινε – καί την πλήρωσαν όλοι αδιακρίτως.

Έ, λοιπόν! Το ξόρκι αυτό χρειαζόταν σε περιπτώσεις σαν τη δική μας, γιά να καθαρίσει το σάπιο μέρος ενός έθνους! Εννοείται, βέβαια, ότι αυτός, ή αυτή που θα το έλεγε, θα έπρεπε να εστιάσει νοητικώς αυστηρά στο σάπιο μέρος, κι όχι στο σύνολο του πληθυσμού – πράγμα δύσκολο μέν, αλλά γιά ιέρεια ή ιερέα, αυτονόητο.

. . . . . . . . . . .

Υγ 2: Καί τί σημαίνουν όλ’ αυτά, ώ Εργοδότα, πέρα από ένα «ηθικόν δίδαγμα» να προσέχουμε τις πράξεις μας καί τα λόγια μας – ακόμη καί τις σκέψεις μας;

Χμμμ… Έχω υπαινιχθεί μερικές φορές ότι κάτι τέτοια «ξόρκια» υπάρχουν ακόμη – γιά την ακρίβεια, έχουν επιζήσει μέχρι καί σήμερα.

Πού;

Όπου βρεθούν «ακατανόητες» αρχαίες επιγραφές. Ενδεχομένως καί μπροστά στα μάτια μας, σε (ήδη γνωστά) αρχαία χειρόγραφα – διότι οι ξένοι έχουν λυσσάξει να τα μελετάνε ξανά καί ξανά, ακριβώς μήπως καί βρούνε τα τυχόν υποκρυπτόμενα ξόρκια· κι όχι γιά να δούν αν το «λύω-λύεις-λύει» έχει κι ανώμαλον παρακείμενο. Φυσικά, δεν αρκεί να καταλάβεις (έστω, να υποθέσεις) απάνω-κάτω τί διαβάζεις· πρέπει να το συνδυάσεις καί με το ηχητικό μέρος, την προφορά του. Κι εδώ είναι το δύσκολο, έως αδύνατον – κι ευτυχώς! Δεν είναι να πέσουν στα χέρια του κάθε άσχετου καί του κάθε εχθρού τέτοια πράγματα.

. . . . . . . . . . .

Τώρα, βέβαια, καλό θα ήταν τέτοιες γνώσεις να τις επανακτήσουμε πάραυτα εμείς οι Έλληνες, καί μόνον εμείς. Αλλά, πού τέτοιο καλό!… Μόνον αν μας λυπηθούν «άνωθεν» καί μας ξανανοίξουν τις πόρτες των ενθυμήσεων.

Δεν ξέρω αν θα το πράξουν, αλλά τους έχω καταστήσει 100% υπεύθυνους τους «άνωθεν», αν χαθεί το έθνος μας, επειδή επιμένουν να μας δεσμεύουν τα από το βάθος του παρελθόντος ερχόμενα τέτοια όπλα μας! Υπάρχει καί Θεός, καί θα λογοδοτήσουν!

Διότι, τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δεχόμαστε, καί δεν τ’ αρχίσαμε εμείς (δεν δώσαμε την αφορμή, δηλαδή), καί είναι βρώμικα. Άρα, κάθε μέσον αντίδρασης γιά την άμυνά μας (ναί, καί βρώμικο) δικαιολογείται απολύτως.

 

ergdhmerg.wordpress.com 

 

diodotos-k-t.blogspot.com 

 

 

23 σχόλια:

  1. Μήπως, λέω μήπως, έχει αποφασιστει η αποσυρση της φυλής μας από δω;

    Ελευθερία Αγωνιζομενη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν έχει αποφασισθεί η απόσυρση της φυλής μας, τότε νέοι σαν εμένα που πάμε να κάνουμε οικογένεια πρέπει να είμαστε οι πιο μ@λ@κες από ολους. Αν το ξερα θα καθόμουν να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου στην τρέλα και στην καλοπέραση..

      Διαγραφή
    2. ΤΟ ΠΌΤΕ ΚΑΙ ΑΝ ΘΑ ΑΠΟΣΥΡΘΟΥΜΕ, ΘΑ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΟΧΙ ΤΑ ΕΡΠΕΤΑ.

      Διαγραφή
    3. Ποιος είπε ότι έχουν αποφασίσει αυτοί; για εμάς μιλάω Κώστα.

      Γιάννη και εμείς οικογένειες έχουμε τέκνον μου αλλά αν έχει αποφασισθεί να την κάνουμε για τους χψ λόγους θα ακολουθήσουμε όλοι.

      Μην βαράτε δεν είναι και ο πλανήτης θαύμα εδώ κάτω 😉

      Καλημέρα

      Ελευθερία Αγωνιζομενη

      Διαγραφή
  2. Έχω σκεφτεί αρκετές φορές μήπως είναι επιτακτική η απόσυρση των Ελλήνων από τον πλανήτη ώστε να γίνουν πουτάνα όλα από τους εναπομείναντες homo erectus και να γίνει το great reset από την φύση. Δεν είναι δυνατόν αυτά που τραβάει η κάθε ελληνική ψυχή να έχουν κάποιο ανωτέρο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΝΘΥΜΗΘΟΥΝ ΟΙ ΕΝΚΟΙΜΗΘΕΝΤΕΣ, ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΑΜΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΕΚΙΑ!

      Διαγραφή
    2. Όπως κατάλαβες από το κομμένο μήνυμα ή η google άρχισε τις μαλακίες ή οι ορδές τουριστών που έχουν κατακλύσει τον νομό έχουν μπουκώσει το 4G και το διαδίκτυο υπολειτουργεί. Έγραφα και άλλα που τα έφαγε η μαρμάγκα

      Διαγραφή
  3. https://www.youtube.com/watch?v=PPmFXRF41Ng (ολοι τα ιδια της λενε εκτος την κουλα )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΝΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΩ ΟΤΙ.. ΤΟ ΚΟΥΛΑ ΔΙΑΔΟΘΗΚΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΟΔΟΤΟ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΕΝΤΙΆ ΜΟΥ.. 😆

      Διαγραφή
  4. Καλοί μου άνθρωποι,
    Το ξόρκι λειτουργεί από την ανάποδη μέχρι στιγμής και λέγεται
    Μιτσοτακουλουμ αφανιζουμ,,,

    Πεθαίνουν όι Έλληνες και αποδεκατίζονται
    Και όι πωλειτικοί από τον πρώτο μέχρι τόν τελευταίο πουλάνε τρέλα,,,

    Δυστυχώς αυτή η κατρακύλα θα φτάσει μέχρι το τέλος,,,

    Α Ζ Ω Θ / Θ Ω Ζ Α

    Όι Ερινύες είναι όι σκέψεις,,,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΜΙΤΣΟΤΆΚΟΥΛΟΥΜ ΠΑΡΤΑΡΧΙΔΙΑΜΟΥΜ ! 😆

      Διαγραφή
    2. Χαχαχαχαχα

      Πρόσεχε φίλε μου τί δίνεις και που το δίνεις,
      Αυτός είναι ικανός να ξεράνει και συκιά,,,

      Διαγραφή
  5. Μποτίλια στο Πέλαγος19 Ιουλίου, 2024 00:01

    Ο Εργοδότης είναι μια φωνή, που εστιάζει εύστοχα την προσοχή στα κεντρικά ζητήματα τής κοινωνίας και τού Έθνους. Αφετηρία του είναι συνήθως συγκεκριμένα και χειροπιαστά ζητήματα, στα οποία αναδεικνύει με κατανοητό τρόπο το φιλοσοφικό βάθος τους. Στην προκειμένη περίπτωση αναφέρεται στην σύνδεση τής επιβίωσης τής φυλής με την βιολογική της αναπαραγωγή. Αυτή η γέφυρα που στήνεται, όσο αφορά την διαδικασία τής ύπαρξης τού Ελληνισμού, ανταποκρίνεται σε πολύ σημαντικούς εντοπισμούς, στους οποίους προέβη στο βιβλίο του “Είναι και Χρόνος” ο Μάρτιν Χάιντεγκερ. Το “είναι”, ως τρόπος δηλαδή που εκδηλώνεται η ύπαρξη, μπορεί να συμβεί μόνο σε αναφορά με την διάσταση τού χρόνου. Και παρόλο που αυτός ο εντοπισμός ακούγεται τελείως κοινότυπος, χωρίς να παραπέμπει εκ προοιμίου σε κάποια βαθύτερα δεδομένα, τουναντίον υπέχει ενός βάθους κεντρικής σημασίας για την ύπαρξη τού ανθρώπου, δεδομένου ότι το ζήτημα τού χρόνου δεν είναι διόλου μονοσήμαντο, αλλά χαρακτηρίζεται από πολύ βαθιές προεκτάσεις. Αυτές αποκτούν ιδιαίτερα ζωτική, αλλά και δραματική σημασία, σε συνδυασμό με την επιβίωση τού είναι μέσα στον χρόνο. Ο Χάιντεγκερ προβαίνει σε μια πολύ σημαντική διαφοροποίηση τής “οντικής” διάστασης τού είναι από την “οντολογική” του διάσταση. Η οντική διάσταση αφορά ΤΟΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ το είναι, ενώ η οντολογική του διάσταση αφορά ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ τού είναι. Μέσα από αυτό το πρίσμα, η οντική πλευρά αφορά συγκεκριμένα εφήμερα δεδομένα, ενώ η οντολογική πλευρά έχει διαχρονικό χαρακτήρα. Με αυτό τον τρόπο το είναι προσδιορίζεται αφ' ενός στο χρονικό τώρα, αλλά ταυτοχρόνως μετέχει και στο χρονικό διηνεκές, που το νοηματοδοτεί.
    Όταν η ζωή περιορίζεται στο εφήμερο, ακρωτηριάζεται σε καιροσκοπικά πλαίσια. Σε μια τέτοια περίπτωση η επιβίωση αφορά την εξασφάλιση των αναγκαίων μέσων, κυρίως υλικών, συμπεριλαμβανομένης και τής κοινωνικής αναγνώρισης, με απώτερο σκοπό την καλοπέραση. Ο διαχωρισμός όμως τού Μεγάλου Αλεξάνδρου ανάμεσα στο “ΖΕΙΝ” και το “ΕΥ ΖΗΝ”, υποδεικνύει, ότι το είναι και η επιβίωσή του έχουν περισσότερες προϋποθέσεις από τις προηγούμενες, που αφορούν τον εφήμερο χαρακτήρα του. Η οντολογική φύση τού ανθρώπου προσδιορίζεται από τον περιορισμό, ότι αυτός μπορεί να επιβιώσει μακροπρόθεσμα, μόνον εφόσον ανταποκρίνεται στις αναγκαιότητες που θέτει ενώπιόν του το χρονικό διηνεκές, ΟΤΑΝ ΔΗΛΗΔΗ ΑΥΤΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝΕΙ ΕΝΑ ΑΞΙΑΚΟ ΚΩΔΙΚΑ, ΠΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ.

    Συνεχίζεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μποτίλια στο Πέλαγος19 Ιουλίου, 2024 00:58

    Συνέχεια προηγούμενου...

    Πολύ εύστοχα, λοιπόν, ο ΕργΔημΕργ εξάρει την επίγνωση, ότι η φυλή, παύοντας να πραγματώνει ένα αξιακό κώδικα, που να νοηματοδοτεί την ύπαρξή της στο χρονικό διηνεκές και έχοντας περιπέσει αποκλειστικά στην καιροσκοπική ικανοποίηση των βιοτικών αναγκών, ναρκοθετεί μεσοπρόθεσμα την επιβίωσή της. Βεβαίως, ο χρησμός από τον 2ο μΧ. αιώνα “Ασκός κλυδωνιζόμενος, μηδέποτε βυθιζόμενος” πιστοποιεί, ότι εν δυνάμει θα υπάρξει για μια ακόμη φορά και στην δική μας εποχή αντιστροφή αυτής τής πορείας. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί αυτομάτως, αλλά είναι μια πρόκληση, που βαραίνει επάνω στους ώμους μας.
    Για να μπορέσουμε όμως να ανταποκριθούμε σε αυτήν την πρόκληση, οφείλουμε να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα, για ποιον λόγο η φυλή ακολουθεί στην συντριπτική πλειοψηφία της μια τελείως καιροσκοπική επιβίωση, που την αποκόπτει από τις διαχρονικές ρίζες τού παρελθόντος και αναιρεί την πρόσδεσή της σε ένα ουσιαστικό μέλλον, ώστε στην συνέχεια, εφ' όσον εντοπιστούν οι λόγοι τής κατάπτωσης, να τύχουν αυτοί σκόπιμων χειρισμών, που θα οδηγήσουν στην εκ νέου ανόρθωση τού φρονήματός μας, καθώς και σε εκείνες τις πρακτικές επιλογές, που δεν καλούνται να αποτελέσουν μόνον ξεπέρασμα των αδυναμιών μας, αλλά θα μάς οδηγήσουν επιτυχώς στην επίτευξη τής επόμενης σελίδας τής ιστορίας μας. Όχι σαν απλή επιβίωση, διότι απλή ιστορική επιβίωση δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά ως θριαμβική εκκίνηση προς το μέλλον.
    Ο Εθνικός Ποιητής Διονύσιος Σολωμός χαρακτήρισε επιγραμματικά τον Έλληνα, ως “τον πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο”, προάγοντας με έμφαση σε αντιδιαστολή το “πάντα ανοικτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια τής ψυχής μου”. Ο Ελληνισμός έχει δεχθεί τα τελευταία χρόνια απανωτές ήττες, παρ' όλη την αυτοθυσία που χαρακτήρισε τις ζωντανές δυνάμεις τού Έθνους και τού Λαού. Αυτές οι αλλεπάλληλες αρνητικές εμπειρίες, δεν έτυχαν δυστυχώς επαρκούς χειρισμού, ώστε να σταθεί δυνατόν να δοθούν οι απαραίτητες εμπεριστατωμένες απαντήσεις με πειστικό τρόπο, σχετικά με το πώς φθάσαμε, εδώ που καταντήσαμε. Με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει η απογοήτευση και ο παροπλισμός τού φρονήματός μας. Ο Διονύσιος Σολωμός τόνισε επίσης, ότι διαχρονικό σαράκι τού Ελληνισμού είναι η διχόνοια. Προσδεδεμένοι στις μόνιμες παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων που μάς υποθάλπουν, παραδοθήκαμε στις παραταξιακές διασπάσεις και τον κομματισμό, τρέχοντας πίσω από τον κάθε επίδοξο παλαβιάρη. Όλοι οι λεγάμενοι μιλάνε μεν για “έθνος” και “πατριωτισμό”, δεν παύουν όμως άπαντες να στήνουν το δικό τους κομματικό μαγαζάκι σε αρριβιστική βάση, για την προσπόρευση τής κοινοβουλευτικής καρέκλας, χωρίς ποτέ να διανοηθούν να οργανώσουν την κοινωνική βάση σε κινηματικές διαδικασίες εκτός ιδεοληπτικών συνδρόμων. Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, στο βιβλίο “Άκου Ανθρωπάκο” κάνει την γλαφυρή διαπίστωση “Άκου λοιπόν ανθρωπάκο, σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις”. Επίσης ο φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σαρτρ, που επηρεάστηκε έντονα από την σκέψη τού Μάρτιν Χάιντεγκερ, ισχυρίζεται στο έργο του “Τι Είναι Λογοτεχνία”, ότι τον κόσμο θα τον σώσουν οι λογοτέχνες. Πλην όμως, όσο σημαντικό κι αν είναι το όργωμα τής ψυχής και τού πνεύματος, που μπορεί να επενεργεί η τέχνη, οι ανατροπές στηρίζονται κυρίως σε άλλες διεργασίες.

    Συνεχίζεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μποτίλια στο Πέλαγος19 Ιουλίου, 2024 09:01

    Συνέχεια προηγούμενου...

    Παρόλο που η δημιουργία ενός ουσιαστικού και ενεργούς πολιτισμού δεν συνεπάγεται αυτομάτως την ανάπτυξη διαδικασιών, που οδηγούν σε προώθηση κοινωνικής ανατροπής και εθνικής αποκαταστάσεως, αυτό είναι ακριβώς εκείνο το γόνιμο έδαφος, επί τού οποίου μπορούν να ενδυναμώσουν αυτές οι διαδικασίες. Υπό αυτήν σκοπιά, ο εντοπισμός τού Σαρτρ δεν παύει να αποτελεί μια σημαντική διαπίστωση. Όμως οι φιλοσοφικοί εντοπισμοί παραμένουν μετέωροι και εγκλωβίζονται στην θεωρητική σφαίρα, εάν δεν υποστούν συγκεκριμενοποίηση από την κοινωνική θεωρία και πρακτική. Ο Ελληνισμός έχει πάψει τα τελευταία χρόνια να προάγει πολιτισμό. Η ποίηση, η λογοτεχνία, η μουσική, ο κινηματογράφος και οι εικαστικές τέχνες μοιάζουν να προσκρούουν σε όρια μαρασμού. Για να μην μιλήσουμε για το θέατρο, στα στεγανά που το οδήγησαν οι άνωθεν επιβεβλημένες ποδηγετήσεις τύπου Λιγνάδη, από πατέρα σε γιο. Τα πρόσωπα που τοποθετούνται στην ηγεσία τού λεγόμενου “υπουργείου πολιτισμού” είναι ενδεικτικά για αυτήν την κατάπτωση. Τούρκογλου (ή εντέχνως επονομαζόμενος “βενιζέλος”) Μενδώνη και λοιπός συρφετός. Το “φιλοθεάμον” κοινό βαυκαλίζεται με τηλεοπτικές τουρκικές σειρές, και κλαψοτράγουδα.
    Εξ ίσου ζοφερός είναι τρόπος, που εκδηλώνονται οι συνθήκες διαβίωσης. Αυτό, που αποκαλεί ο Εργοδότης με κριτική διάθεση “αυτοκτονικό ιδεασμό”, κρούοντας όχι κώδωνες, αλλά καμπάνες κινδύνου, εκδηλώνεται ως ΕΡΠΟΥΣΑ παντοειδής σήψη, που έχει μετατραπεί πλέον σε ΚΑΛΠΑΖΟΥΣΑ. Πλήρης φτωχοποίηση, μετατροπή τής διαφθοράς και τού εγκλήματος σε κεντρικό μοχλό τής οικονομίας, πλήρης μεταστροφή των κλιματικών συνθηκών και καταστοφή τής χλωρίδας και τής πανίδας μέσω ακατάσχετων εμπρησμών χωρίς τέλος που εισχωρούν σε οικιστικές περιοχές, εξάπλωση τής πανώλης στις κτηνοτροφικές μονάδες, εξαναγκαστική περιβολή κιλότας σε αυτούς που ετάχθησαν να υπηρετούν την άμυνα τής χώρας με καταστροφή και εκποίηση των οπλικών συστημάτων και αποστολή τους σε πολεμικά μέτωπα που στρέφονται εναντίον των εθνικών συμφερόντων, πλήρης εκπεσμός ηθών και αξιών, καθώς και τέτοια αύξηση των τιμών ενέργειας, που ούτε να αυτοκτονήσει πλέον μπορεί κάποιος, ανοίγοντας το γκάζι. ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΘΕΤΕΙ Ο ΕΡΓΔΗΜΕΡΓ ΕΝΑ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΣ ΕΡΩΤΗΜΑ: ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΔΗΛΑΔΗ Η ΚΑΛΠΑΖΟΥΣΑ ΣΗΨΗ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΟΡΙΟ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΑΝΑΤΡΕΨΙΜΗ.
    Δεν χρειάζονται ικανότητες μάντη, για να διαγνώσει κάποιος πλέον, ότι η φάση που διανύουμε σηματοδοτεί ένα πρωτόγνωρο όριο τεραστίου μεγέθους. Οπότε η εγρήγορση και η ενεργοποίηση μας δεν αποτελεί μόνον ζωτική πρόκληση, αλλά αφορά το ζήτημα ζωής και θανάτου, όπως ορθά διαπιστώνει ο Εργοδότης. Η ανταπόκριση στην υφιστάμενη πρόκληση δεν μπορεί να περιοριστεί σε φραστικές απειλές απέναντι σε αυτούς που αμφισβητούν την επιβίωσή μας, ή σε επίκληση τής Θείας Δίκης, δεδομένου ότι, το “συν Αθηνά και χείρα κίνει” ισχύει διαχρονικά. Το ερώτημα που τίθεται είναι ακραία ζωτικό και συγκεκριμένο. Ποια είναι τα επί πλέον απαιτούμενα, ώστε να μην εκλείψει η ουσία τού Ελληνικού Έθνους;

    Συνεχίζεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μποτίλια στο Πέλαγος19 Ιουλίου, 2024 10:09

    Συνέχεια προηγούμενου...

    Θεωρώ ότι διαπιστώσεις τού τύπου,
    “Στα κακοτράχαλα τα βουνά
    με το σουραύλι και το ζουρνά
    πάνω στην πέτρα την αγιασμένη
    χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι”
    στην οποία προέβει ο Χρήστος Γιανναράς σε συνέντευξη, που αναρτήθηκε και εδώ προ ημερών, δεν αποτελούν κάτι περισσότερο από ανέξοδα ευχολόγια ανθρώπων, που αναπαύτηκαν μια ζωή στις ακαδημαϊκές δάφνες, τις οποίες τούς εξασφάλισε το σύστημα, χωρίς να προβούν στην ανάληψη τού καθήκοντος οργάνωσης ενός κινήματος, με στόχο την κοινωνική και την εθνική αποκατάσταση, όπως Η ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΕΠΙΒΑΛΕΙ. (Από τον Χρήστο Γιανναρά, τού οποίου υπήρξα μαθητής κατά το έτος 1972, ωφελήθηκα τα μέγιστα σε νεαρή ηλικία και τού οφείλω τεράστια ευγνωμοσύνη. Παρά ότι τότε μεταξύ μας αναπτύχθηκε μια εντονότατη αμοιβαία συμπάθεια, θεωρώ ότι δεν δικαιούμαι στα πλαίσια μιας προσωποληψίας, να καταστείλω την κριτική μου απέναντι του, εφόσον και εγώ ο ίδιος χρειάζομαι ένα γερό μπερντάκι βρωμόξυλο, για να στρώσω, ένεκα τής επιπολαιότητος, τής ανοησίας και τής ευπείθειας που με χαρακτηρίζουν).
    Το πρόβλημα στην τρέχουσα φάση είναι, ότι το κίνημα αφύπνισης, παρά τις αναμφισβήτητες τεράστιες προσφορές του, διέπεται σε σημαντικό βαθμό από λήθαργο, σε δυο πολύ ευαίσθητα σημεία. Το πρώτο αφορά την συχνή κατίσχυση στον ψυχισμό και στην σκέψη αυτών που προάγουν με αναμφισβήτητα φιλότιμες διαθέσεις την αφύπνιση, παραταξιακών ιδεοληψιών. Αυτό καναλιζάρει την κριτική τους ικανότητα εντός συγκεκριμένων ορίων. Το δεύτερο αφορά την μηχανιστική πρόσληψη και στήριξη σε αναλύσεις και εκτιμήσεις, που εκπονούνται στο εξωτερικό. Ο εξωστρεφής, νεοαποικιακός χαρακτήρας τής Ελλάδας, οδήγησε πολύ συχνά και τις υγιείς δυνάμεις τού τόπου να αναμασούν πρότυπα τής αλλοδαπής, χωρίς να ασχοληθούν με δημιουργική επεξεργασία των σοβαρών προβλημάτων τού τόπου. Πρόκειται για ένα ετερόφωτο τρόπο ανάπτυξης τής προβληματικής, που εάν αναλογιστούμε, ότι το κατεστημένο προσπαθεί να εμφυτεύσει στην ευρύτερη κοινωνία θεωρήσεις αποπροσανατολισμού, συχνά περιόρισε μέχρις πλήρους εξουθενώσεως την νοοτροπία των υγειών δυνάμεων, φαλκιδεύοντας το κοινωνικό και εθνικό κίνημα και οδηγώντας το σε αδιέξοδα.
    Το ερώτημα που τίθεται, είναι κατά πόσο μπορούν στην Ελλάδα να αναπτυχθούν με επιτυχία αποτελεσματικές κινηματικές διαδικασίες, που να μην κηδεμονεύονται από την πολυδιάσπαση τού κομματικού κατεστημένου. Θεωρώ, ότι αυτό είναι δυνατόν κάτω από δυο προϋποθέσεις:
    Δεν είναι δυνατόν να αποδώσει αποτελεσματικά ένα κίνημα, εάν δεν διαθέτει ένα συγκεκριμένο βαθμό οργάνωσης. Το αυθόρμητο κίνημα, που αναπτύχθηκε στις πλατείες προ δεκαετίας και πλέον, τάχιστα εξέπνευσε στα εξ ων συνετέθη, κάτω από την πίεση τής βάρβαρης κρατικής καταστολής. Εξ ίσου διαδικασία εξαέρωσης στην πορεία σφράγισε τις τεράστιες διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις για το σκοπιανό, παρά την συνεχή επιδείνωση αυτού τού προβλήματος. Το ίδιο αποδείχθηκε και από την μεγάλη κινητοποίηση των αγροτών στην πλατεία Συντάγματος, που εξελίχθηκε σε φιάσκο. Η οργάνωση τής συσπείρωσης, για να είναι μεσοπρόθεσμα αποδοτική, δεν μπορεί να συντελείται με πρωτοβουλία κάποιων κεντρικών φορέων, που οριοθετούνται με ένα συγκεκριμένο καταστατικό ιδεών, άσχετα ποιο μπορεί να είναι αυτό. Η οργάνωση είναι επιτυχής, όταν αυτή συντελείται αποκεντρωμένα σε τοπικό επίπεδο στην βάση τής αυτονομίας, επάνω στην προώθηση επίλυσης συγκεκριμένων προβλημάτων και επίτευξης συγκεκριμένων στοχεύσεων, ενώ αυτές οι πρωτοβουλίες συντονίζονται περιφερειακά, ή πανεθνικά με αποστολή εκπροσώπων, πάντοτε όμως στην βάση τής άμεσης δημοκρατίας.
    Στην πρόκληση τής θεωρητικής συγκρότησης αυτού τού ρεύματος οφείλει να ανταποκριθεί μια πνευματική ηγεσία, η οποία δεν επιβάλλεται διοικητικά, αλλά μόνον μέσω τής κατίσχυσης των ιδεών.

    Συνεχίζεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μποτίλια στο Πέλαγος19 Ιουλίου, 2024 10:38

    Συνέχεια προηγούμενου...

    Η αποτίμηση τού κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων κατέδειξε στην πράξη, ότι ένα πανεθνικό κίνημα, που εκδηλώνεται σε αυτόνομη βάση και έξω από την κηδεμόνευση των όποιων φορέων,
    μπορεί να είναι κάλλιστα αποτελεσματικό, θέτοντας συγκεκριμένους στόχους. Αυτό το κίνημα περιορίστηκε από την αδυναμία, ότι δεν συγκρότησε ένα πανεθνικό συντονιστικό όργανο, που να θέσει σε κίνηση την συνέχισή του και μετά την βάναυση καταστολή που υπέστη. Όπως επίσης έδρασε ανασταλτικά, ότι το κίνημα αυτό, δεν συνοδεύτηκε από την θεωρητική στήριξη μιας ιδεολογικής πρωτοβουλίας, που θα μπορούσε να τού προσφέρει αποκλειστικά στην βάση τής πειθούς ένα στέρεο υπόβαθρο οραμάτων και μεσοπρόθεσμων στοχεύσεων. Η παραπομπή τής εκπλήρωσης αυτού τού καθήκοντος στα εκάστοτε κομματικά επιτελεία οριοθετεί μια αγκύλωση στην συνείδηση των κοινωνιών, η οποία εάν δεν ξεπεραστεί με συγκεκριμένο τρόπο, οι κοινωνίες θα άγονται και θα φέρονται αενάως, παρά την ηρωική ετοιμότητα για κινητοποιήσεις από την κοινωνική βάση.
    Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων έδειξε επίσης στην πράξη, ότι η ενότητά του στην βάση προώθησης συγκεκριμένων στόχων, προϋποθέτει και ένα είδος ενοποιητικού συμβολισμού. Αυτό μπορεί να είναι τα κίτρινα γιλέκα, οι μοβ μπερέδες, τα εμπριμέ πουλόβερ, ή και οι πορτοκαλί ομπρέλες, εφόσον το κοντάρι τους αποτελείται από ανθεκτικό ατσάλι. Τα σύμβολα, που δεν επαρκούν, παρά την τεράστια ενοποιητική δυναμική που διαθέτουν, είναι αυτά που έχουν εκ προοιμίου γενικό πανεθνικό χαρακτήρα, όπως η Ελληνική Σημαία και ο Ήλιος τής Βεργίνας. Αυτά αρμόζει να εντάσσονται στις κινητοποιήσεις, πλην όμως ο γενικός χαρακτήρας τους δεν είναι κατάλληλος να σηματοδοτήσει μονοσήμαντα ένα κίνημα. Όσο αφορά τις καμπαρντίνες ως αξεσουάρ ενοποίησης, αυτές αφορούν άλλους, στενότερους κύκλους παρεμβάσεων, που διέπονται από διαφορετικό τρόπο οργάνωσης. Πλην όμως, επ' αυτών δεν είναι σκόπιμο να προβούμε σε εκτενή μνεία στα πλαίσια σχολιασμών, αλλά συνιστούν αντικείμενο λήψης μέτρων από εμποροράπτες, στους οποίους αναθέσαμε την εκπόνηση τής γκαρνταρόμπας μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σού ράψω εγώ καπαρντίνα να σού πηγαίνει..μούρλια ! 😁

      Καλημέρα φίλε Διονύση!
      Το 5πτυχο σεντονάκι ήταν υπέροχο και καρα-απαραίτητο! Ευχαριστούμε πολύ και πάλι!

      Διαγραφή
  10. Αυτός ο Γόρδιος δεσμός* της βιοτικης μέριμνας του είναι .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. " Οι τα χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες, και τη ζωοποιώ Τριάδι τον Τρισάγιον ύμνον προσάδοντες, πάσαν νυν βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν, ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΕΡΓΔΗΜΕΡΓ - ΜΠΟΤΙΛΙΑΣ
    ΘΕΟΙ !!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. «τί ποτε βούλεσθαι σημαίνειν όποταν όν φθέγγησθε»

    ΑπάντησηΔιαγραφή