"Ο στρατός κατοχής έχει αρχίσει να καταρρέει;" του Nehme Hamie*

 

Η επίσκεψη του Άμος Χόχσταϊν και τα όσα συμβαίνουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, μετά την απόσυρση της απειλής για ακύρωση της επίσκεψης σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δυσαρέσκεια με τις παρατηρήσεις του Λιβάνου επί του σχεδίου συμφωνίας, μοιάζει με την αιφνιδιαστική επίσκεψη του πρεσβευτή της οντότητας στα Ηνωμένα Έθνη στη σουίτα του πρωθυπουργού και υπουργού Εξωτερικών του Κατάρ Χαμάντ μπιν Τζασίμ στο ξενοδοχείο του στη Νέα Υόρκη, ο οποίος διηγήθηκε την ιστορία αυτής της αιφνιδιαστικής επίσκεψης, ζητώντας του να επισπεύσει την κατάπαυση του πυρός και να αποδεχθεί τους όρους του Λιβάνου, μετά από τηλεφώνημα του πρωθυπουργού της οντότητας Ehud Olmert στον εκπρόσωπο της Ουάσιγκτον στα Ηνωμένα Έθνη John Bolton, ζητώντας γρήγορο τερματισμό του πολέμου, ακόμη και με τους όρους του Λιβάνου που αποδέχεται η Χεζμπολάχ. Ο λόγος ήταν το πεδίο, όπου ο στρατός κατοχής άρχισε να υποφέρει από τη φυγή των στρατιωτών του από τα μέτωπα της μάχης, την καταστροφή των αρμάτων του και τον αριθμό των νεκρών του στα πεδία των μαχών, καθώς και την αδυναμία να διαθέτει όραμα και ευκαιρία να αλλάξει την κατεύθυνση του πολέμου. Θα επαναληφθεί η κατάσταση με πιο καταστροφική μορφή αυτή τη φορά;

 

 

Έχουν περάσει περισσότερες από πενήντα ημέρες από την έναρξη της χερσαίας επιχείρησης στο πρώτο και δεύτερο στάδιο της, και έχουν περάσει περισσότεροι από δύο μήνες από την έναρξη του συνολικού πολέμου στο Λίβανο, και παρά τις απώλειες που έχει υποστεί η αντίσταση και αυτές που έχουν πλήξει το Λίβανο, ο τελευταίος μήνας φαίνεται να είναι η αρχή μιας ανοδικής τάσης υπέρ της αντίστασης, όπου η αντίσταση έχει αδιαμφισβήτητο έλεγχο του εδάφους, και ο έλεγχος πυρός ενισχύεται καθημερινά υπέρ της αντίστασης, και οι σκοτωμοί και οι καταστροφές από την πλευρά του στρατού κατοχής δεν αλλάζουν την ισορροπία. Ούτε το περιβάλλον που στηρίζει την αντίσταση αποδυναμώνεται ή εγκαταλείπει, ούτε το λιβανέζικο κράτος είναι διατεθειμένο να δεχτεί οποιαδήποτε φόρμουλα που παραβιάζει την κυριαρχία ως τίμημα για να σταματήσει ο πόλεμος, παραχωρώντας στην κατοχική ασφάλεια προνόμια του διαμετρήματος της ελεύθερης κίνησης στη λιβανέζικη γη, στο νερό και στον εναέριο χώρο, ενώ η αντίσταση συμπεριφέρεται σαν να άρχισε σήμερα ο πόλεμος και ότι έχει πολλά να κάνει. Οι τελευταίες αναφορές της αντίστασης από το πεδίο της μάχης λένε ότι ολόκληροι λόχοι επίλεκτων μονάδων έχουν εγκαταλείψει τα μέτωπα της μάχης, από το Χιγιάμ μέχρι το Αϊταρούν και τη Σαμάα, και μεταξύ των εποίκων υπάρχει ένα τεράστιο κύμα δυσαρέσκειας για τη στρατιωτική αποτυχία και την κατάρρευση των υποσχέσεων και των ελπίδων που είχαν στηριχθεί στον πόλεμο κατά του Λιβάνου, πριν αυτός μετατραπεί σε πυρκαγιά της κόλασης, ο κύκλος της οποίας διευρύνεται και καίει τη Χάιφα, αφού έκαψε την Κιριάτ Σμόνα και οι φωτιές της έφτασαν στην καρδιά του Τελ Αβίβ την προηγούμενη μέρα.

Το να ωθήσει το εσωτερικό μέτωπο και τον στρατό της οντότητας να απελπιστεί για τη χρησιμότητα του πολέμου είναι ένας στόχος που η αντίσταση έθεσε για να πολεμήσει, και φαίνεται ότι επιτυγχάνεται, και ότι μόνο αυτό εξηγεί αυτή την αμερικανική εξάντληση που συμβαίνει μόνο όταν οι Ισραηλινοί βρίσκονται σε κατάσταση καταστροφής, και στην περίπτωση της δύναμης και της ανόδου από την ισραηλινή πλευρά, ο Αμερικανός έρχεται με στόχο να υπαγορεύσει τους όρους και όταν δεν βρίσκει την κατάλληλη απάντηση, φεύγει γρήγορα και δεν επιστρέφει μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για την αποκόμιση κερδών, αλλά στην περίπτωση ήττας και αδυναμίας από την ισραηλινή πλευρά, ο Αμερικανός έρχεται να εμπορευτεί το ρόλο του ως μεσολαβητής που επιθυμεί να σταματήσει τον πόλεμο και επιδιώκει να επιτύχει όποια κέρδη μπορεί να γλιστρήσει για την κατοχή μεταξύ των γραμμών, αλλά και να επιτύχει την παύση του πολέμου με οποιοδήποτε τίμημα.

 

 

Κανείς δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειες του τι συνέβη μεταξύ του προέδρου του Κοινοβουλίου Ναμπίχ Μπέρι και του Αμερικανού απεσταλμένου Άμος Χόχσταϊν, ούτε τη φύση των λεπτομερειών που συζητούν οι συνεργάτες του προέδρου Μπέρι με τον Χόχσταϊν, αλλά το βέβαιο είναι ότι η αισιοδοξία του προέδρου Μπέρι και του Αμερικανού απεσταλμένου μαζί δείχνει ότι υπάρχει σημαντική πρόοδος στην πορεία των διαπραγματεύσεων, για την οποία ο Αμερικανός απεσταλμένος μπορεί να αποφασίσει πριν από την επίσκεψή του στην κατοχική οντότητα, όχι επειδή η Ουάσιγκτον με την ανάπηρη και σιωνιστική της διοίκηση ή τον εκλεγμένο πρόεδρό της βρίσκεται στη διαδικασία να πιέσει τους ηγέτες της οντότητας να σταματήσουν τον πόλεμο, και το αίσθημα της υποστήριξης εδώ είναι εντολή να επιτευχθεί λύση με οποιοδήποτε κόστος και να επιτευχθεί το μέγιστο δυνατό, και σίγουρα επίσης ότι ο πρόεδρος Berri δεν θα δεχθεί τίποτα που να επηρεάζει γνωστές σταθερές που σχετίζονται με την κυριαρχία και την αντίσταση, και είναι αυτός που ηγήθηκε της εξέγερσης κατά της συμφωνίας της 17ης Μαΐου πριν από 40 χρόνια, και περιέχει αιτήματα που είναι τα ίδια με αυτά που επαναλαμβάνονται σήμερα, αλλά τότε με τη στρατιωτική κυριαρχία της κατοχής στις πύλες της πρωτεύουσας, και την εσωτερική αμερικανική κυριαρχία, και την αμερικανοϊσραηλινή κυριαρχία πάνω στο λιβανέζικο κράτος, και μια αδυναμία που δεν μπορεί να μετρηθεί με τη σημερινή δύναμη στην περίπτωση της αντίστασης. Ό,τι δεν αποδέχτηκε ο Berri εκείνη την ημέρα, δεν θα το αποδεχτεί και σήμερα. Είναι αυτός που χάρισε στην αντίσταση την πολιτική της νίκη το 2006 σε συνθήκες που ήταν πιο αδύναμη, το κόστος της σταθερότητας ήταν μεγαλύτερο και η κατάσταση της κυβέρνησης δεν μπορεί να συγκριθεί με τη σημερινή.

 

 

Σύμφωνα με την εξίσωση του προέδρου Berri "Μην λες "φασόλια" για να μετριέσαι με το μέτρο", περιμένουμε να εξετάσουμε αν η κατοχή έχει αποδεχθεί την αποχώρηση από τα κατεχόμενα εδάφη του Λιβάνου και την παύση των παραβιάσεων του λιβανέζικου εναέριου χώρου, που αποτελούν de facto κεκτημένα που επιβάλλει η κατοχή εδώ και 18 χρόνια, εμποδίζοντας την εφαρμογή του ψηφίσματος 1701. Μεταξύ των αποτελεσμάτων της παρεμπόδισης ήταν η θυσία από την οντότητα της στιγμής που θα της επέτρεπε να απαιτήσει την απόσυρση των τακτικών σχηματισμών αντίστασης και των βαρέων όπλων τους από τα νότια του Λιτάνι, διότι η κατοχή θεωρεί ορθά ότι η παραμονή στον εναέριο χώρο του Λιβάνου σε καθημερινή βάση και η κατοχή στρατηγικών σημείων όπως τα αγροκτήματα Shebaa είναι προϋπόθεση για να επιστρέψει μια μέρα στον πόλεμο, έστω και μετά από χρόνια, και αυτό είναι επομένως πιο σημαντικό από μια εικόνα στα μέσα ενημέρωσης για την απόσυρση των σχηματισμών αντίστασης και των βαρέων όπλων τους. Γνωρίζει ότι τα πράγματα δεν είναι πλέον όπως ήταν το 2006, όταν οι πύραυλοι της αντίστασης φτάνουν στα βάθη της οντότητας πίσω από τον ποταμό Ορόντη και όχι μόνο πίσω από τον ποταμό Litani. Έχει αποφασίσει η κατοχή να θεωρήσει ότι αυτός είναι ο τελευταίος της πόλεμος στο Λίβανο;

Αν συμβεί αυτό που φαίνεται να συζητείται, αυτό θα σημάνει μια μεγάλη και ιστορική νίκη για την αντίσταση, διότι δεν σημαίνει μόνο την επίτευξη εθνικών κερδών για τον Λίβανο, αλλά και το κλείσιμο της πόρτας στους κατοχικούς πολέμους και κυρίως το άνοιγμα της πόρτας για έναν εθνικό διάλογο σχετικά με μια εθνική αμυντική στρατηγική, την οποία οι αντίπαλοι της αντίστασης στο εσωτερικό και στο εξωτερικό έχουν αποφύγει, διότι η προϋπόθεση για να συζητηθεί η απαλλαγή από τα όπλα της αντίστασης είναι ο εξοπλισμός του στρατού με ό,τι αποτρέπει τον κατοχικό στρατό, πρωτίστως με αποτελεσματικά δίκτυα αεράμυνας. Οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι το να το επιτρέψουν αυτό είναι πιο επικίνδυνο για την ασφάλεια της οντότητας από το να κρατήσουν τα όπλα της αντίστασης, επειδή ο εξοπλισμός του στρατού είναι μη αναστρέψιμος αν συμβεί ανεξάρτητα από το πώς αλλάζουν οι συνθήκες, ενώ τα όπλα της αντίστασης μπορούν να αλλάξουν από τις συνθήκες που επιτρέπουν έναν πόλεμο εναντίον τους ή έρχονται περιφερειακές ισορροπίες για να τα περιορίσουν, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι όταν η αιτία για όλα όσα συμβαίνουν είναι η κατάρρευση του κατοχικού στρατού, αυτό σημαίνει ότι η λύση στη Γάζα δεν είναι μακριά, γιατί όταν ο στρατός καταρρέει, δεν αφήνει έναν πόλεμο για να διεξάγει έναν άλλο, και γνωρίζει ότι οι προκλήσεις της Γάζας είναι πιο επώδυνες από τις προκλήσεις του πολέμου του Λιβάνου.

 

* Ο Nehme Hamie είναι δημοσιογράφος που ασχολείται με το Μεσανατολικό 

και διαμένει στην πόλη Παρίσι του Τέξας (ΗΠΑ)

theinteldrop.org

 

diodotos-k-t.blogspot.com