Τί μέλλει γενέσθαι με τους Παλαιστινίους; (UNZ REVIEW)

του Philip Giraldi, πρώην αξιωματικού πληροφοριών CIA

 

Τι έρχεται στη συνέχεια για τους Παλαιστίνιους;
Ο Τραμπ είναι απίθανο να αντιταχθεί στη γενοκτονία που διεξάγει ο Νετανιάχου. (σημ.Διόδοτου: ..εκτός αν καταφέρει να τον ρίξει..; Δείτε σχολιασμό Κ-Τ εδώ)

 

Λοιπόν, τελείωσε... ή μήπως όχι; Ο Ντόναλντ Τραμπ θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών με την υποστήριξη μιας Γερουσίας που ελέγχεται από τους Ρεπουμπλικάνους και πιθανώς ακόμη και μιας πλειοψηφίας στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Και δεν θα πρέπει να προεξοφλήσει κανείς το πλεονέκτημα που προκύπτει από την ύπαρξη ενός σε μεγάλο βαθμό συντηρητικού Ανώτατου Δικαστηρίου, αλλά πολλά εξαρτώνται από το ποιον θα διορίσει ο Τραμπ σε καίριες θέσεις του υπουργικού συμβουλίου, μια αδυναμία της πρώτης προεδρίας Τραμπ, καθώς είχε την τάση να επιλέγει ιδεολόγους και όχι υποψηφίους με σχετικές γνώσεις ή εμπειρία. Ελπίζει κανείς, για παράδειγμα, ότι ούτε η συνήθης κλίκα των νεοσυντηρητικών ούτε χαρακτήρες του κατεστημένου, όπως ο Μάικ Πομπέο ή ο Τομ Κότον, που έχουν αναφερθεί ως πιθανοί υποψήφιοι για το υπουργείο Άμυνας, θα εμφανιστούν στη λίστα κανενός για υψηλά αξιώματα.
 

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Τραμπ αναφερόταν μερικές φορές στον εαυτό του ως τον πιο δημοφιλή πολιτικό στο Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης της έπαρσης ότι αν ήταν σε θέση να θέσει υποψηφιότητα στη χώρα αυτή θα μπορούσε να εκλεγεί στα υψηλότερα αξιώματα χωρίς κανένα πρόβλημα. Αυτό ήταν, τουλάχιστον στο μυαλό του Ντόναλντ, μια έκφραση ευγνωμοσύνης για το πώς είχε κάνει τόσα πολλά για το Ισραήλ την περίοδο 2016-2020, συμπεριλαμβανομένης της μεταφοράς της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, της αποδοχής της προσάρτησης των συριακών υψωμάτων του Γκολάν, της παροχής πολιτικής κάλυψης για τις ισραηλινές ενέργειες και της δήλωσης ότι οι ΗΠΑ δεν θα έκαναν τίποτα για να παρέμβουν στις στρατιωτικές και αστυνομικές ενέργειες που συνδέονται με την επέκταση των ισραηλινών οικισμών στην ονομαστικά παλαιστινιακή Δυτική Όχθη. Το Ισραήλ εκτίμησε επίσης τον διορισμό από τον Τραμπ του δικηγόρου του Ντέιβιντ Φρίντμαν ως πρέσβη των ΗΠΑ. Ο Φρίντμαν αποδείχτηκε ότι είναι ένας πλήρους απασχόλησης απολογητής του Ισραήλ, χωρίς να εκπροσωπεί ή να υπερασπίζεται τα αμερικανικά συμφέροντα. Κατά την πρόσφατη προεδρική εκστρατεία, ο Τραμπ μιλούσε συχνά σε εβραϊκές ρεπουμπλικανικές ομάδες και δήλωσε ότι είναι ο καλύτερος φίλος και υποστηρικτής του Ισραήλ μεταξύ των αμερικανών πολιτικών.
 

Τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν επίσης ότι ο σημερινός Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου προτίμησε πολύ τον Τραμπ έναντι της Καμάλα Χάρις, ενδεχομένως επειδή ο πρωθυπουργός έχει αναπτύξει, σύμφωνα με πληροφορίες, στενή προσωπική σχέση με τον γαμπρό του Τραμπ Τζάρεντ Κούσνερ, ο οποίος προφανώς χρησίμευσε συχνά ως αγωγός προς τον Ντόναλντ. Ο Νετανιάχου ήταν μάλιστα ο πρώτος ξένος αρχηγός κράτους που τηλεφώνησε προσωπικά για να συγχαρεί τον Τραμπ για την επαναλαμβανόμενη νίκη του στις 2 τα ξημερώματα της Τετάρτης. Ο Νετανιάχου δήλωσε ότι η νίκη του Τραμπ είναι "ιστορική" και είπε ότι "προσφέρει μια νέα αρχή για την Αμερική και μια ισχυρή επαναδέσμευση στη μεγάλη συμμαχία μεταξύ του Ισραήλ και της Αμερικής. Πρόκειται για μια τεράστια νίκη!"
 

Πιστεύεται γενικά ότι ο Νετανιάχου προφανώς τρέφει επίσης κάποια βαθιά καχυποψία για το Δημοκρατικό Κόμμα, παρά τη γενναιοδωρία των κυβερνήσεων Μπάιντεν σε όπλα και μεταφορές μετρητών, πιθανώς εν μέρει επειδή οι Δημοκρατικοί διαθέτουν μια μικρή αλλά ενεργή προοδευτική πτέρυγα που έχει εκφράσει την άποψή της για την παρεμπόδιση των πωλήσεων όπλων στο Ισραήλ λόγω της γενοκτονίας των Παλαιστινίων. Οι Ρεπουμπλικανοί δεν έχουν τέτοιες τάσεις, εκτός από έναν επίμονο Τομ Μάσι στη Βουλή των Αντιπροσώπων και τον Ραντ Πολ που κατά καιρούς λέει το σωστό από τη Γερουσία. Και βασικοί Ρεπουμπλικάνοι όπως ο σημερινός πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων Μάικ Τζόνσον είναι τόσο πολύ στο κρεβάτι με το Ισραήλ και όλα τα έργα του που ίσως θα έπρεπε να σκεφτεί να μετακομίσει μόνιμα εκεί, καθώς ο μέσος Αμερικανός δεν έχει τίποτα να κερδίσει από την ακριβή και εξαιρετικά αιματηρή σχέση εκτός από την καταφρόνηση από σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο για τη συνενοχή στην εξόντωση των Παλαιστινίων. Με άλλα λόγια, αν περιμένει κανείς μια επιστροφή στη λογική σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, μην περιμένει να έρθει από τον Ντόναλντ Τραμπ.

Και ο Νετανιάχου θα πρέπει να είναι πολύ ευχαριστημένος με τη νίκη του Τραμπ για έναν ακόμη σημαντικό λόγο, ο οποίος είναι το πώς θα μπορέσει να αντιμετωπίσει έναν Αμερικανό πρόεδρο. Η Wall Street Journal αναφέρει ήδη από ισραηλινές πηγές ότι ο Νετανιάχου περιμένει σίγουρα "πιο ελεύθερα χέρια" από τη νέα κυβέρνηση για να κάνει ό,τι θέλει πολιτικά και στρατιωτικά. Ο εγωισμός του Τραμπ και ο προσωπικός και αυθόρμητος τρόπος διακυβέρνησης είναι ακριβώς το είδος της σχέσης με την οποία ο Μπίμπι αισθάνεται πιο άνετα να συναλλάσσεται. Ο Νετανιάχου πιστεύει ότι μπορεί να χειραγωγήσει τον Τραμπ και να καλλιεργήσει την προσωπική του σχέση με τον πρόεδρο, ώστε να περιλαμβάνει την απευθείας ενασχόληση μαζί του, χωρίς να ανησυχεί για άλλους παίκτες. Ο Νετανιάχου θα είναι σε θέση να κολακεύσει, να κατευνάσει ή να μπερδέψει προσωπικά τον Τραμπ, ακόμη και αν ο πρόεδρος αποφασίσει αιφνιδιαστικά ότι θα ήταν καλύτερα αν το Ισραήλ έκανε πίσω στην επιθετικότητά του. Ο Νετανιάχου και οι σύμμαχοί του στο αμερικανικό Κογκρέσο θα είναι ενωμένοι στο να πείσουν τον Τραμπ ότι αυτό θα ήταν μια κακή ιδέα.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Τζο Μπάιντεν θα συνεχίσει να είναι πρόεδρος για τους επόμενους δύο μήνες και έχει αποδείξει μια άπειρη ικανότητα να τα κάνει θάλασσα μέσω των ανίδεων αντιπροσώπων του, του Άντονι Μπλίνκεν και του Λόιντ Όστιν, καθώς και το κωμικό ιντερλούδιο που παρείχε ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Ματ Μίλερ, ο οποίος έκανε ένα αστείο και γέλασε με την ξεκάθαρα αποδεδειγμένη ισραηλινή προσπάθεια να πεθάνουν από την πείνα οι κάτοικοι της Γάζας. Αλλά παρά τις πιθανές παραλήψεις του Μπάιντεν, το Ισραήλ θα πρέπει να είναι σε γενικές γραμμές πολύ ευχαριστημένο με το εκλογικό αποτέλεσμα. Ο Τραμπ, φυσικά, υποστηρίζει πλήρως τη σφαγή των Παλαιστινίων και είναι αρκετά πρόθυμος να αντιμετωπίσει με παρόμοιο τρόπο τους Ιρανούς, αν αυτοί "χύσουν μια σταγόνα αμερικανικού αίματος", "χύνοντας γαλόνια από το δικό τους". Η συμβουλή του προς την ισραηλινή κυβέρνηση ήταν ότι θα πρέπει να "τελειώσει τη δουλειά" στην αντιμετώπιση των Παλαιστινίων, όχι για ανθρωπιστικούς ή πολιτικούς λόγους, αλλά μάλλον επειδή το Ισραήλ αποκτά κακή φήμη για την ανοιχτά υποστηριζόμενη σφαγή αμάχων, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων από 13.000 παιδιών. Σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Νετανιάχου τον Οκτώβριο, ο Τραμπ εξήρε την κλιμάκωση των ισραηλινών στρατιωτικών ενεργειών στο Λίβανο. Ο γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ, ο οποίος συμμετείχε στο τηλεφώνημα, περιέγραψε πώς "δεν του είπε τι να κάνει στρατιωτικά, αλλά εξέφρασε ότι εντυπωσιάστηκε από τους βομβητές [και] εξέφρασε το δέος του για τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις και για όσα έχουν κάνει. Τους είπε, κάντε αυτό που πρέπει να κάνετε για να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας".

Ο Τραμπ είναι επίσης ευγνώμων για τα εκατομμύρια δολάρια που του δόθηκαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας από τους καλύτερους φίλους του Ισραήλ στις ΗΠΑ. Τα αναφερόμενα 100 εκατομμύρια δολάρια που προήλθαν από έναν μόνο δωρητή, την Ισραηλινή δισεκατομμυριούχο του καζίνο Μίριαμ Άντελσον, φέρεται να ήταν το αντάλλαγμα για τη συμφωνία του Τραμπ να επιτρέψει την προσάρτηση από το Ισραήλ του τμήματος που έχει απομείνει από την Παλαιστινιακή Δυτική Όχθη. Η πολυεθνική αραβική χώρα που ονομάστηκε Παλαιστίνη το 1948 θα γινόταν έτσι το εβραϊκό κράτος του Ισραήλ de jure καθώς και de facto. Και η επέκταση και η πολεμική με τους γείτονες του Ισραήλ, καθώς ο Νετανιάχου επιδιώκει να εδραιώσει τη στρατιωτική κυριαρχία της χώρας του σε ολόκληρη την περιοχή, θα συνεχιστεί, με τις αμερικανικές φρουρές που εδρεύουν παράνομα στη Συρία και το Ιράκ να παίζουν υποστηρικτικούς ρόλους. Ο Τραμπ θα μπορούσε να τις είχε απομακρύνει καθώς και να πραγματοποιήσει την απόσυρση από το Αφγανιστάν όταν ήταν στην τελευταία του θητεία, αλλά για άγνωστους λόγους επέλεξε να μην το κάνει, πιθανώς λόγω της πίεσης των Ισραηλινών.

Εν ολίγοις, με βάση τα πεπραγμένα της περιόδου 2016-2020 και την πρόσφατη προεκλογική ρητορική, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ο πρόεδρος Τραμπ να ασκήσει οποιαδήποτε πίεση στο Ισραήλ για να σταματήσει και να σταματήσει αυτά που κάνει στο Λίβανο, τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Αυτό είναι δυνητικά άσχημα νέα για τους Παλαιστίνιους και τους Λιβανέζους, αλλά δεν είναι επίσης ευπρόσδεκτο από την πιθανή πλειοψηφία των Αμερικανών που αντιτίθενται τώρα στον εξοπλισμό και τη χρηματοδότηση της ισραηλινής γενοκτονίας. Έρχεται στην κορυφή της συχνής καταγγελίας του Τραμπ για τους "άχρηστους πολέμους", αν και αναφέρει πιο συχνά την Ουκρανία σε αυτό το πλαίσιο, υποσχόμενος να τερματίσει εκείνη τη σύγκρουση "σε μια μέρα" χάρη στην απόλυτη δύναμη των σταρ του, την προσωπική του παρέμβαση και τη διπλωματία. Ελπίζει κανείς ότι αυτό είναι αλήθεια, και, φυσικά, το Κίεβο δεν έχει κανένα ισχυρό εγχώριο λόμπι, εκτός από τη βιομηχανία όπλων, για να αντιταχθεί και να συνεχίσει να θέλει να τροφοδοτεί τις μάχες, οπότε είναι πιθανό ότι η Ρωσία-Ουκρανία όντως κινείται προς κάποιο τέλος. Ίσως αν αυτές οι μάχες τελειώσουν και δώσουν το καλό παράδειγμα, κάποιος στην Ουάσιγκτον θα ξυπνήσει και θα επιδιώξει τον ίδιο τύπο συμφωνίας για να ηρεμήσει η Μέση Ανατολή.

Ο Philip M. Giraldi, Ph.D., είναι Εκτελεστικός Διευθυντής του Συμβουλίου Εθνικού Συμφέροντος, ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος που επιδιώκει μια περισσότερο βασισμένη στα συμφέροντα εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Ο δικτυακός τόπος είναι councilforthenationalinterest.org, η διεύθυνση είναι P.O. Box 2157, Purcellville VA 20134 και το email του είναι inform@cnionline.org.

 

 unz.com

 

diodotos-k-t.blogspot.com