2024 Είδωλα

Σοφόν το σαφές, έλεγε ο ωραίος ο αρχαίος. Ήτοι κατανοητό και τεκμηριωμένο.  Αλλιώς δεν έχει σημασία τι λες ή αν ισχυρίζεσαι ότι κατέχεις το αλάθητο κι ας είσαι ο πάπας Πίος ο πιοστός. Κατανοητή λοιπόν είναι και η πραγματικότητα γύρω μας για τον καθένα, πλην εκείνης της πολιτικής reality που θέλει άλλα μαθηματικά. Για το είδος μας το homo sapiens είναι πάνω κάτω κοινή η αντίληψη του περιβάλλοντος γιατί βασίζεται στις αισθήσεις. Οι αναισθησίες εξαιρούνται και μπορεί να οφείλονται σε πολλές παραβάσεις και υπερβάσεις ή και σε απλά παθολογικά αίτια, ενίοτε δρακονιανά και κληρονομικά.

Το περιβάλλον μας εδώ στη δανία και χθόνα Γέα ορίζεται από τον χωροχρόνο (τετραδιάστατο) και γίνεται αντιληπτό ως χώρος (τριδιάστατο). Αυτός ο αλητήριος ο χρόνος μας διαφεύγει ως μέγεθος κίβδηλο και ασύλληπτο ακόμη και έτσι καταφέρνει να μας ξεγελά. Άλλες επτά ακόμη διαστάσεις συμβαίνουν χωρίς να είναι αντιληπτές, προσδίδοντας στο σύμπαν μας και στα επάλληλά του μορφές πολυόσχημες μακριά από απλά επίπεδα και σφαιρικά σχήματα.

 Με τις αισθήσεις λοιπόν που καθεμιά της είναι ένα σύστημα που μετατρέπει τις πληροφορίες που έρχονται από το περιβάλλον μας και τις κάνει νευρική βιοχημική δραστηριότητα με ένα απίστευτο δίκτυο νευρώνων και συνάψεων, αντιλαμβανόμαστε το πέριξ. Κι αυτά τα αποτελέσματα συνιστούν την αντίληψη κι αφού την επεξεργαστούν με το δικό τους management information  system μας δίνουν την νόηση, τη λογική, το μέτρο, την έκφραση, την ομιλία, την συμπεριφορά κλπ. Άρα ωραίο πράγμα το μυαλό, αρκεί να το έχεις βέβαια σώον και αβλαβές. Κι όταν λέμε μυαλό εννοούμε βασικά τον εγκέφαλο και τον βιοχημικό υπερυπολογιστή του, που κανένα τεχνικό ΑΙ δεν πρόκειται να πλησιάσει σε δομή και ικανότητα παρά τις προσπάθειες ορισμένων, ει μη μόνον η δική του φυσική εξέλιξη (μετάνθρωπος).

Αντιλαμβανόμαστε τον τριδιάστατο χώρο γύρω μας  είτε ορθογώνια και κιβωτιόσχημο, είτε σε επίπεδο μακριά, όσο ατενίζει το μάτι μας θάλασσες και ηλιοβασιλέματα. Από ένα μακρινό σημείο και μετά δεν βλέπουμε την τύφλα μας επειδή ο χώρος καμπυλώνει. Και καμπυλώνει επειδή το επίπεδό του το καμπυλώνει ο χρόνος. Παρομοίως ένεκα  περιστροφής είναι κατά κύριο λόγο στρογγυλά τα ουράνια σώματα, για αυτό δεν βλέπουμε τα καγκουρώ να βόσκουν στην Αυστραλία από το παράθυρό μας. Ταξιδεύοντας όμως κατακεί μια χαρά επίπεδα κινούμαστε και δεν χύνεται ο καφές μας.

Μακροσκοπικά λοιπόν ο χώρος που εκτείνεται στην φωτονική ακτίνα του βέλους του χρόνου, είναι γεμάτος καμπύλες και ομορφιές και σφαιρικά σώματα και συστήματα ή δίνες και ζαλάδες. Κι εφόσον αυτό φαίνεται μακροσκοπικά γιατί να μην συμβαίνει και μικροσκοπικά. Γιατί δηλαδή ο Νόντας ο νεανίας να γηράσκει αεί άμυαλος και να μην παραμένει νέος κι ωραίος. Μπας κι ο χρόνος καμπυλώνει τον μικροδομικό οργανισμό μας και μας ξεγελάει? Και νομίζουμε ότι διάγουμε 100 χρονάκια ενώ δεν έχουμε ξεκουνήσει από το ίδιο σημείο dt που ορίζει και ορίζεται ο εαυτός μας? Όσοι βιάζονται να διαψεύσουν ας σκεφτούν πως έντομα κάνουν πλήρη κύκλο ζωής σε 24 ώρες κι οι αλιγάτορες και τα κοράκια σε καμιά 200αριά. Όμως κι εμείς κι αυτά κάνουμε τον ίδιο πραγματικό χρόνο dt δηλαδή συνεκτικό και θεωρητικά ακίνητο (πλην απείρως τεμνόμενο)  και απειροελάχιστο έως να πούμε μια καλησπέρα στον κόσμο που βρεθήκαμε τυχαία, από μια ενεργειακή έκπτωση υπερχορδής σε κάποιο σημείο της τροχιάς της που μας έκανε υλικούς και μουράτους. Ο κύκλος της ζωής μας δεν είναι παρά η σταδιακή αύξηση και μείωση της πυκνότητας της υλοενέργειάς μας από τη γέννηση έως το θάνατο κι αυτό μάθαμε να το λέμε χρόνο, χωρίς απόλυτα να ταυτίζεται με την τέταρτη διάσταση που δεν αντιλαμβανόμαστε. Από το θάνατο και μετά δεν μπορούμε να δούμε τίποτα, όπως δεν μπορούμε να δούμε τίποτα μετά τον 'ορίζοντα γεγονότων' μιας μαύρης τρύπας λόγω πυκνότητας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πίσω απο μια μαύρη τρύπα δεν εκτυλίγεται μια λευκή με έναν καινούργιο κόσμο που απλά η φυσιολογία μας αδυνατεί να αντιληφθεί...   

Από τα λίγα παραπάνω συνάγεται πως το είδος μας αντιλαμβάνεται έναν χωρικό κόσμο κιβωτιόσχημο, σφαιρικό ή επίπεδο μέχρις ενός σημείου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως έτσι είναι αυτός ο κόσμος και στην πραγματικότητα. Η δική μας πραγματικότητα και δη ενός εκάστου έχει να κάνει με το πώς ο ίδιος βλέπει τον κόσμο με χρώματα και αρώματα. Και ενίοτε αυτό που βλέπει και νιώθει είναι ωραίο γιατί συνάδει με την ώρα δηλαδή το χρόνο μορφής του κάλλους ψυχή τε και σώματι μας λέει η σοφή ελληνική ετυμολογία. Ωραίον το κατά ώρα όμορφο που οράς και ‘το εράν εκ του οράν’ μας λέει αλλού, καθότι το οράν την ωραία lady απέναντι προκαλεί έρωτες και βιοχημικά μπερδέματα.            

Έχουμε λοιπόν προικιστεί από το σύμπαν με τα αισθητήρια και τη νόηση που χρειαζόμαστε ώστε να πάμε πιο πέρα την κατανόηση του κόσμου για τις επόμενες γενιές και όχι μόνον για τον εαυτούλη μας και την υλική του  νωθρότητα και κραιπάλη. Από ένα αυθύπαρκτο και άρα αθάνατο, αεί γιγνόμενο και πολλαπλά άπειρο σύμπαν που ενίοτε υπ-άρχει σε μια υλική του έκπτωση ώστε να Είναι. Γιατί το 99% του σύμπαντος είναι ενέργεια σε άγνωστη ακόμη μορφή και υπόσταση δυνάμενη έτσι να υπάρχει χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει στην αντίθεσή της. Το είδωλο της αντίρροπης αυτής κατάστασης είναι η δική του πραγματικότητα. Αν και αδόκιμος όρος καθότι μόνο κατ΄ελάχιστο αφορά πράγματα (ύλη). Το είδωλο της δικής μας έως τώρα αντίληψης είναι η δική μας πραγματικότητα. Το δικό μας matrix. Μια προβολή για τα μάτια ενός τυχαίου παρατηρητή. 

Δεν είναι όμως όπως είπαμε μόνο τα μάτια τα παιχνιδιάρικα κι η ακοή μιας ωραίας μουσικής κι η όσφρηση κι η γεύση. Είναι και ο νους. Η αντίληψη. Η ναίουσα κατά μικρόν, ετυμολογικά. Σε μικρογραφία δηλαδή. Εμπεριέχουσα αιθέρα κι ενέργεια αθάνατη ως ψυχή. Ως συμπύκνωμα δηλαδή ενέργειας αιθερικής του Όλου. Που όσο κι αν ζήσεις ή νομίζεις πως έζησες αυτή παραμένει ατόφια κι αθάνατη στα έμπυρα μετέωρα των θεών κι επιστρέφει και βολτάρει άπειρες φορές και ζωές μπας και βοηθήσει ο νους σου τον συμπαντικό Νου που αγωνίζεται να μάθει και να κατανοήσει. Τον Εαυτό Του ώστε να Είναι. Γιατί σήμερα δεν είναι και δεν υπάρχει παρότι αισθητός σε χρόνους dt. Γιατί αεί Γίγνεται και θέει δημιουργώντας χωροχρονικά είδωλα και σκεπτομορφές όπως κι ένα απλό όνειρο. Γι αυτό και είναι άπιαστο. Γι αυτό και παραμένει μια Ουτοπία πλην φωτεινή και ευδαίμονη. Γιατί στο μηδενικό σημείο που ορίζει τον πολλαπλά άπειρο Εαυτό Του αρκεί μόνον ένα φωτόνιο για να καταδείξει την αλήθεια της πραγματικής πραγματικότητας. Ένα φωτόνιο τόσο απλό και πολύπλοκο και άπειρο συνάμα ως το θεμέλιο Είδωλο που ναίει ως Κύμα σε μια κβαντισμένη υπερχορδή. Να τα λατρεύετε λοιπόν  τα είδωλα και να τα σμιλεύετε όλο και πιο όμορφα από γενιά σε γενιά, ώσπου κι εμείς οι σμικρότητες και το σύμπαν να δούμε πραγματικά και να κατανοήσουμε τον μεγάλο Εαυτό μας. Γιατί αυτόν τον άγνωστο και αείγνητο μεγάλο Εαυτό είναι το μόνο που μπορείς να πεις Θεό ελληνιστί…

Χρόνια πολλά και Καλή Χρονιά με υγεία και δύναμη σε όλες και όλους!

 

Γιώργος

 

[Θάνατος οὐδεὶς οὐδενὸς ἢ μόνον ἐμφάσει, καθάπερ οὐδὲ γένεσις οὐδενὸς ἢ μόνον ἐμφάσει. Τὸ μὲν γὰρ ἐξ οὐσίας τραπὲν εἰς φύσιν ἔδοξε γένεσις, τὸ δὲ ἐκ φύσεως εἰς οὐσίαν κατὰ ταὐτὰ θάνατος οὔτε γιγνομένου κατ' ἀλήθειάν τινος, οὔτε φθειρομένου ποτέ, μόνον δὲ ἐμφανοῦς ὄντος ἀοράτου τε ὕστερον τοῦ μὲν διὰ παχύτητα τῆς ὕλης, τοῦ δὲ διὰ λεπτότητα τῆς οὐσίας, οὔσης μὲν αἰεὶ τῆς αὐτῆς, κινήσει δὲ διαφερούσης καὶ στάσει. Τοῦτο γάρ που τὸ ἴδιον ἀνάγκῃ τῆς μεταβολῆς οὐκ ἔξωθεν γινομένης ποθέν, ἀλλὰ τοῦ μὲν ὅλου μεταβάλλοντος εἰς τὰ μέρη, τῶν μερῶν δὲ εἰς τὸ ὅλον τρεπομένων ἑνότητι τοῦ παντός.] - Αππολλώνιου Τυανέως            

kamararc.blogspot.com

 

diodotos-k-t.blogspot.com