ΕΙΣΤΕ ΔΙΑΘΕΤΕΘΗΜΕΝΟΙ, ΑΞΙΟΤΙΜΟΙ ΚΥΡΙΟΙ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΣΚΑΚΙ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΤΟΥ ΕΝΤΕΥΞΙΑΚΟΥ ΣΑΣ ΧΩΡΟΥ;

γράφει ο Διονύσης Κλαδάς ('Μποτίλια στο Πέλαγος')

Σημ. Διόδοτου: Μέχρι αυτή την στιγμή (10 μ.μ.) το άρθρο του Διονύση ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ. Όσο θα αναρτεί τις συνέχειες θα το συμπληρώνουμε.

1. ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

  Η εναλαγή των άσπρων και μαύρων τετραγώνων στο πάτωμα των στοών εποπτεύει ο ίδιος "μεγάλος επόπτης" και "μεγάλος επιθεωρητής", ή ο "παντόπτης οφθαλμός", που μονίμως αλληθωρίζει προς το βόρβορο, ή ο "μεγάλος αρχιτέκτονας" των μπάζων. Μάς υποβάλλουν σειρά συγκρούσεων, που όμως πίσω από τις αντιτιθέμενες δυνάμεις βρίσκονται οι παλιοί γνώριμοι, που κινούν τα νήματα όλων αυτών που συμμετέχουν στην σύγκρουση, ανεξαρτήτως στρατοπέδου.

  Κάποιοι που κατόρθωσαν να διαφύγουν από αυτό το σκηνικό και να επιφέροουν ρήγμα στο μάτριξ, μετέτρεψαν τις συγκρούσεις στις οποίες αυτοί συμμετέχουν από πλασματικές σε ουσιαστικές. Πρόκειται για συλλογικότες, που ευτυχώς πλέον διαθέτουν αξιόλογη ισχύ, θεμελιώνοντας την κλίμακα προς τήν έξοδο τού σπηλαίου. Είναι αυτοί που κατανόησαν τον κύριο κανόνα διεξαγωγής τού πολέμου. Εάν δεν έχει μελετήσει κάποιος ενδελεχώς προηγουμένως τούς αντιπάλους του, εάν δεν έχει αποκωδικοποιήσει σε βάθος την φύση τους, δεν έχει σπουδάσει τις στοχεύσεις που αυτοί έχουν προτάξει και δεν έχει κατανοήσει τις τακτικές που αυτοί εφαρμόζουν, τότε η σύγκρουση που θα ακολουθήσει, είναι βέβαιον εκ των προτέρων ότι θα έχει γι αυτόν μοιραίες συνέπειες. Κάποιοι εκπλήρωσαν αυτόν τον κανόνα. Αφού μελέτησαν και κατανόησαν προχώρησαν σε λήψη μέτρων. Οπότε θωρακίστηκαν, με αποτέλεσμα η αποφασιστικότητά τους να συνοδεύεται από αντοχή και δύναμη κρούσης. Κάθε μάχη είναι στην εκάστοτε συγκεκριμένη χρονική φάση αμφίβολη, ανεξαρτήτως των ηθικών προταγμάτων που μπορούν να κυριαρχούν. Γι αυτό οι μαχόμενοι οφείλουν να επαγρυπνούν έναντι τής προκλήσεως να ξεπεράσουν τον εαυτόν τους. Ένα στράτευμα αποτελείται από δυο κύριες συνιστώσες σε επιχειρησιακό επίπεδο. Τούς μάχιμους (συμπεριλαμβανομένων και των εφεδρειών) και την επιμελητεία. Η επιμελητεία συντελείται εν πολλοίς και εκτός τού κατ' εξοχήν χώρου τού στρατού. Ο στρατός δεν είναι η κοινωνία, αλλά σημαντικότατο τμήμα της. Πλην όμως η σύνολη κοινωνία καλείται να είναι στρατός σε περίοδο πολέμου. Άρα, ένας αποτελεσματικός στρατός εδράζεται εξ ίσου στους ένστολους στρατιωτικούς και στούς πολίτες. Ο πολίτης οφείλει να είναι μονίμως στρατευμένος στο πρόθεμα τής αμύνης.

  Η επιτυχής έκβαση μιάς πολεμικής σύγκρουσης στηρίζεται κυρίως σε τρεις παράγοντες. Ο πρώτος αφορά το μάχιμο φρόνιμα αυτών που ανήκουν στους κατώτερους βαθμούς μέχρι τον οπλίτη. Ο δεύτερος αφορά την σοφή στρατηγική των επιτελείων. Πλην όμως η αποτελεσματικότητα τής άμυνας και τής αναγκαίας στρατηγικής επεκτείνεται και εκτός των ορίων τού στρατεύματος, περιλαμβάνοντας στην σύνολο ηγεσία, καθότι ο πόλεμος απαιτεί μεσοπρόθεσμες αντοχές. Και η ηγεσία, ως τρίτος παράγων καθοριστικής σημασίας στην προετοιμασία και διεξαγωγή μιας πολεμικής σύγκρουσης, δεν περιορίζεται στην διοίκηση, αλλά αφορά εξ ίσου, εάν όχι πρωτίστως την πνευματική ηγεσία ενός κοινωνικού σχηματισμού. Αυτή δεν καθορίζει μόνον τις υψηλής σημασίας συνάψεις στον συλλογικό της εγκέφαλο, αλλά ως βηματοδότης ρυθμίζει επίσης τούς κτύπους τής καρδιάς της, επενεργεί την χαλάρωση των μυών τού στήθους, ώστε να μπορούν οι πνεύμονες να διαστέλλονται για να εισέρχεται επαρκώς οξυγόνο που παρέχει ενέργεια και επενεργεί την απαραίτητη ηρεμία στο στομάχι, όπου εδράζεται το ηλιακό πλέγμα. Αυτό αποκαλείται στην ανατολή “χάρα”. Γι αυτό η αυτοκτονία για λόγους τιμής εκεί γίνεται με το χάρα – κίρι, την διάρρηξη τού χάρα, που θεωρείται κέντρον τής ύπαρξης, καθόσον ο Ήλιος αποτελεί το κέντρον τού ουρανίου συστήματος που είμαστε ενταγμένοι.

  Ακόμη όμως και η ήττα σε μια πολεμική σύγκρουση μπορεί να αποβεί χρήσιμη, στην βάση τής λεγόμενης “καρποφόρας αποτυχίας”. Εάν αυτή αξιοποιηθεί δημιουργικά, μπορεί να επιτελέσει πολύ χρήσιμο εμπλουτισμό των εμπειριών και τού συλλογικού ασυνειδήτου. Εάν όμως μια ήττα αντιμετωπιστεί με υπεκφυγές και ψυχική απώθηση και δεν υποστεί άλλη επεξεργασία, πέραν τής εκμετάλλευσής της για να συγκροτηθεί παραταξιακού τύπου διχαστική προπαγάνδα, τότε επέρχεται νοητική αγκύλωση ως προς σημαντικά συμβάντα. Και έχει ορθώς εντοπιστεί, ότι “λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να υποστεί εκ νέου όσες αρνητικές συνέπειες αυτή περιλαμβάνει και να μην αξιοποιήσει όσα θετικά διδάγματα αυτή προσφέρει". Επί πλέον η γνώση δεν επέρχεται μόνον μέσω βιβλιακής μελέτης και έρευνας των πηγών. Η αληθής γνώση έχει δυναμικό χαρακτήρα και εντάσσει το υποκείμενο στην πρόκληση να συμβάλλει συνειδητά στην διαμόρφωση τής ιστορίας, με γνώμωνα την επίτευξη τής ελευθερίας. Σύμφωνα όμως προς την διδασκαλία τού Αγίου Μαξίμου τού Ομολογητού, "...Αν το θέταμε με μια ανθρωπομορφική παρομοίωση, θα λέγαμε ότι η θεία ελευθερία δεν είναι το να μπορεί να διαλέγει κανείς δρόμους, αλλά το να μπορεί να φτιάχνει δρόμους που δεν υπήρχαν...".  

  Για να υφίσταται η δυνατότητα να αξιοποιηθεί μια ήττα στην σφαίρα των εμπειριών και των επιγνώσεων, καραδοκεί μια απαραίτητη προϋπόθεση. Αυτή είναι η δυνατότητα από χρονικής πλευράς, κοινωνικού πλαισίου και υλικοτεχνικής υποδομής να μπορούν να συνεχιστούν οι συγκρούσεις στο μέλλον. ΕΚΤΙΜΩ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΠΛΕΟΝ ΘΑ ΚΛΗΘΟΥΜΕ ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ. Άρα είμαστε υποχρεωμένοι και μάλιστα υπό πίεση χρόνου, να αποκαταστήσουμε όλες εκείνες τις ελλείψεις και να θεραπεύσουμε όλες εκείνες τις παθογένειές μας, που με εμμονή αποφύγαμε να αντικρίσουμε και να χειριστούμε στο παρελθόν.

  Όμως, η κυριότερη αποστολή τής πνευματικής ηγεσίας οφείλει να καταργήσει την λοβοτομή, που έχει εντέχνως επιβληθεί, επανενώνοντας τούς δυο λοβούς τού εγκεφάλου. Αυτό το καθήκον είναι ιδιαίτερα λεπτό και απαιτεί πολύ συγκεκριμένη γνώση τού προβλήματος. Όπως έχω παραθέσει εκτενώς σε προηγούμενες αναρτήσεις εδώ, το αριστερό τμήμα του εγκεφάλου λειτουργεί σειριακά. Επικεντρωνόμενο σε συγκεκριμένες περιοχές τής αισθητηριακής προσλήψεως, τις επεξεργάζεται διαδοχικά την μια μετά την άλλη, όπως συμβαίνει στην περίπτωση τής ανάγνωσης ενός κειμένου. Η προσοχή, εστιαζόμενη από λέξη σε λέξη, ολοκληρώνεται με την συνολική πρόσληψη μιας πρότασης, προχωρώντας στην συνέχεια στην επόμενη, ώστε να συντεθεί ένα νόημα. Το δεξιό τμήμα τού εγκεφάλου (που συνδέεται μέσω των διακλαδώσεων τού νευρικού συστήματος κάτω από τον λαιμό με την αριστερή πλευρά του σώματος) επεξεργάζεται το σύνολο τής εικόνας, που προσλαμβάνουν τα αισθητηριακά όργανα στο δεξιό τμήμα τής κεφαλής, ως σύνολο. Πρόκειται για μια αμοιβαία αλληλοσυμπλήρωση των λειτουργιών των δυο τμημάτων τού εγκεφάλου, καθιστώντας την λειτουργία του αποτελεσματικά λειτουργική. Διότι η εστίαση τής προσοχής στο συγκεκριμένο αποκαλύπτει με έμφαση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, καθόσον η ένταξη αυτού στο συνολικό περιβάλλον αποκαλύπτει τις συνδέσεις που υφίστανται με αυτό. Πάσα αποσπασματική δαπάνη προσοχής είναι σκόπιμο να συμπληρώνεται από πρόσληψη και επεξεργασία τού όλου. Γι αυτό ο εγκέφαλος λειτουργεί ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ αναλυτικά και συνθετικά.

    Η εκτίμηση που έχει επικρατήσει εν πολλοίς, ότι στο αριστερό τμήμα τού εγκεφάλου εδράζονται οι λογικές διεργασίες, ενώ στο αριστερό εδράζεται η φαντασία και το συναίσθημα, είναι μηχανιστικά σχηματική και εσφαλμένη, ως υπεραπλούστευση. Μια και μόνη λέξη που προσλαμβάνεται, μπορεί να επενεργεί πληθώρα συναισθημάτων. Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ στο έργο του “Τι Είναι Λογοτεχνία” γράφει ότι στον στίχο “Τι είναι ψυχή;” τον συνταράσσει ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ μετά την λέξη ψυχή, που αποδίδει με απροσπέλαστο βάθος και πλάτος την μαγεία αυτής έννοιας. Αλλά και κάποιοι ζωγραφικοί πίνακες, που απευθύνονται στο θυμικό, είναι σε θέση να αποκαλύπτουν μηνύματα και δεδομένα, που η λεκτική τους καταγραφή θα προϋπόθετε τόμους συγγραφής. Επίσης υπάρχουν μεμονωμένες λέξεις, που όχι μόνον γεφυρώνουν την νόηση με το συναίσθημα, αλλά προάγουν αμφότερα στην σφαίρα του μεταφυσικού προορισμού τού ανθρώπου και τού ρόλου του εντός τού φυσικού κόσμου, όπως η λέξη ΕΛΛΑΣ. 

  Στο αριστερό τμήμα τού εγκεφάλου, που εστιάζεται στο συγκεκριμένο, εδράζεται η αντίληψη τής ατομικότητας (αυτού που αισθητηριακά προσλαμβάνεται, αλλά και γενικότερα). Στο δεξιό τμήμα, που προωθείται η συνολική πρόσληψη, εδράζεται η αντίληψη τής συλλογικής ένταξης (επίσης αυτού που αισθητηριακά προσλαμβάνεται, αλλά και γενικότερα). ΓΙΑ ΑΥΤΟ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΟΒΟΤΟΜΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΝΤΕΧΝΩΣ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ, ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΑ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ. Με αυτόν τον τρόπο προάγεται η βάση για την ανάπτυξη ενός ΥΓΙΟΥΣ ΕΓΩΙΣΜΟΥ, καταργώντας τον στρεβλό εγωισμό, που παρακάμπτει την συλλογικότητα και αναπτύσσει μονομερή ατομισμό, οδηγώντας συχνά στο άκρον τής εγωπάθειας. Αλλά η κατάργηση τής λοβοτομής καταργεί ταυτοχρόνως την θολούρα μιας συλλογικότητας, που εντάσσει το άτομο σε μια απρόσωπη κολεκτίβα, παραμερίζοντας τα προσωπικά χαρακτηριστικά, την ανάγκη για δαπάνη ίδιας σκέψης και έρευνας και καταργεί την υποχρέωση ανάληψης προσωπικής ευθύνης, ως προς την αξιολόγηση και τον έλεγχο όσων κυριαρχούν ως αυτονόητα. Ακραία περίπτωση μονομερούς στήριξης στο δεξιό τμήμα τού εγκεφάλου είναι ο φανατισμός, που εντάσσει τον άνθρωπο σε ένα αφηρημένο κοκτέιλ προδιαγεγραμμένων εμπαθειών.  

   Ο φατριασμός των κοινωνιών που έχει επιβληθεί, με την διάδοση των παραταξιακού τύπου εμμονών, που δεν περιορίζονται μόνον στην περιοχή των πολιτικών περιχαρακώσεων, αλλά επεκτείνονται σε όλα τα ιδεολογήματα, που ωθούν τις επιλογές των ανθρώπων στην ένταξή τους σε κοπάδια αποπροσανατολισμού, ή και ρυπαρών μορφών βίου, είναι αποτέλεσμα λοβοτομής, που εάν δεν καταργηθεί, θα πελαγοδρομούν οι κοινωνίες εντός των αδιεξόδων, που περιγράφει με γλαφυρό τρόπο ο Κωνσταντίνος Καβάφης,  στο ποίημα “ΤΕΙΧΗ”, όταν διαμορφωνόταν στο λυκαυγές τού περασμένου αιώνα το σύγχρονο πολιτικό σκηνικό τής χώρας, βάσει των εσωτερικών και διεθνών ζυμώσεων.

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

[1896, 1897*]

  Τόσο τα δεξιά κομματικά μορφώματα, όσο και τα αριστερά, όσο και το κομματικό κέντρο, ως νόθο τέκνο των δυο προηγούμενων, που διχάζουν τα έθνη στο εσωτερικό τους και μετατρέπουν τούς πολίτες σε οπαδούς, αποτελούν προϊόντα τής λοβοτομής. Ελπιδοφόρα εξέλιξη στάθηκε η ιδεολογική ίδρυση τής λαϊκής δεξιάς στις αρχές τής δεκαετίας τού 90, που συνδέει τον ατομικό προσανατολισμό τής δεξιάς με την συλλογική ιδέα τού λαϊκού χώρου. Την ιδέα αυτή διαμόρφωσε και επεξεργάστηκε θεωρητικά πρώτος ο Lyndon LaRouche, ο οποίος συμμετείχε στις εκλογές των ΗΠΑ ως αποφασισμένος συντηρητικός, λαμβάνοντας περίπου ένα εκατομμύριο ψήφους. Παρότι αυτός ήταν ακραιφνής υπερασπιστής των παραδοσιακών αξιών, διαμόρφωσε ένα θαρραλέο πρόγραμμα για την αναθεώρηση τού παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, εκτός των ασφυκτικών ορίων τής μονομερούς στήριξης στην πολεμική βιομηχανία και την πολεμική επέκταση τής δύσης, που είχε κύριο στόχο τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών μεγάλων περιοχών τού πλανήτη μέσω των πολυεθνικών εταιρειών και την παγκόσμια ηγεμόνευση των κοινωνιών. Η σύζευξη που έβαλε σε κίνηση ο Lyndon LaRouche μεταξύ τού δεξιού συντηρητισμού και τού λαϊκού προτάγματος, έθεσε υπό ισχυρή αμφισβήτηση την κυριαρχία τής λοβοτομής σε θεωρητικό επίπεδο, προσφέροντας ένα αναθεωρητικό μοντέλο για την οικονομική και κοινωνική εξυγίανση των εθνών. Η προσφορά του όμως επεκτάθηκε και στον φιλοσοφικό τομέα. Ως καλός μελετητής τής κλασσικής, τής μεσαιωνικής και τής σύγχρονης φιλοσοφίας ξεσκέπασε ένα σωρό κακώς κείμενα, παριστώντας με αναλυτικό και τεκμηριωμένο τρόπο τις κακοδαιμονίες, που οδήγησαν σε μια πορεία αιώνων στην συγκρότηση των στρεβλώσεων τού δυτικού πολιτισμού. Εξήρε τις έρευνες, στις οποίες είχε προβεί ο Κρίτων Ζωάκος, σχετικά με την σύγκρουση μεταξύ των Πλατωνικών Σχολών και των οργανώσεων τού Αριστοτέλη, ο οποίος υπήρξε πράκτορας τού Μαντείου Των Δελφών, τού ιερατείου τής Κρόνιας λατρείας και τής αυλής τής Περσικής αυτοκρατορίας. Επίσης ήταν αυτός, που πρώτος ξεσκέπασε την δόλια δράση τής λεγόμενης “Σχολής τής Φρανκφούρτης”, που έθεσε τις βάσεις για τον πλήρη εκφυλισμό των ηθών στις δυτικές κοινωνίες. Επίσης ξεσκέπασε τον δόλιο ρόλο των νεοσυντηρητικών, με φιλοσόφους όπως ο Καρλ Πόπερ, που οδήγησαν στο αντιδραστικό μόρφωμα τού Τζορτζ Σόρος. Για όλες αυτές τις υπηρεσίες του, παρότι ο Lyndon LaRouche ήταν ακραιφνής συντηρητικός, ή Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ τον έκανε μέλος της.

2. Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΣΕ ΡΥΘΜΟ ΖΕΟΝΤΟΣ ΒΑΤΡΑΧΟΥ

  Η εντύπωση που αποκόμισα από την συναναστροφή μου με ένθερμα δεξιά στελέχη και ακτιβιστές τής βάσης, που είχαν θεωρητικά ενδιαφέροντα και μελετούσαν κατά τις δεκαετίες τού '80 και τού ΄90 στο Βερολίνο, είναι ότι αυτοί έδειξαν ιδιαίτερη αποδοχή στην εφημερίδα τού Lyndon LaRouche „Neue Solidarität“, καθώς η αρθρογραφία της διακρινόταν για την μαχητικότητά της και την καλή της τεκμηρίωση. Θεωρούσαν, ότι αυτός ήταν ένας προικισμένος ακροδεξιός, που μπορούσε να διαμορφώνει ισχυρή και πολύ δύσκολα προσπελάσιμη προπαγάνδα, ελπίζοντας ότι αυτός θα αποτελούσε την αιχμή τού δόρατος εναντίον τής διεθνούς αριστεράς, στην φάση που αυτή είχε ξεκινήσει να φυλλορροεί και να μαστίζεται από διαδοχικές κρίσεις, έχοντας κλείσει την διαδικασία ανάπτυξης, που είχε διατρέξει στο τέλος τις δεκαετίας τού '60 με την ανάπτυξη ενός αυθόρμητου κινήματος αμφισβήτησης τού αυταρχισμού, όπως και στην δεκαετία τού '70, με την ανάπτυξη ριζοσπαστικών εξωκοινοβουλευτικών ομάδων και το κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στον πόλεμο τού Βιετνάμ. Η στροφή τής Κίνας προς την Δύση που ακολούθησε στα μέσα τής δεκαετίας τού '70, η ρήξη μεταξύ των ηγεσιών τής Κίνας και τής Αλβανίας, μια περιορισμένη πολεμική διένεξη μεταξύ τής Κίνας και τού Βορείου Βιετνάμ και η εκούσια διάλυση τού Σοβιετικού μπλοκ κατά την δεκαετία τού '80, επενεργούσαν έντονες φυγόκεντρες τάσεις τότε στα μέλη και τούς οπαδούς των αριστερών κομμάτων, που έμοιαζαν να έχουν περιέλθει σε φάση αγκύλωσης. Η προτιμήσεις τής ανυπότακτης νεολαίας κινούνταν προς οικολογικού χαρακτήρα αιτήματα, ενώ οι οργανώσεις βάσεις τού ειρηνιστικού και οικολογικού κινήματος, καθώς και τα κόμματα των “πράσινων” ξεκίνησαν να γιγαντώνονται, απορροφώντας ως δεξαμενή εκείνους, που προηγουμένως πρόσκεινταν στην αριστερά.

  Οι οργανωμένοι οπαδοί τής βάσης τού δεξιού χώρου αισθάνθηκαν τότε, ότι είχε ωριμάσει η φάση, για να ανακτήσουν την πρωτοβουλία τού κοινωνικού ακτιβισμού από την αριστερά και να αποκαταστήσουν το ηθικό πρόταγμα τής δεξιάς, που είχε υποστεί προηγουμένως κάθετη πτώση από τα δικτατορικά καθεστώτα, που είχαν εγκαθιδρύσει οι ΗΠΑ στην Λατινική Αμερική, την Μεσόγειο και άλλες χώρες τις περιφέρειας. Θεώρησαν τότε, ότι ο καλύτερος μοχλός για να πετύχουν αυτές τις στοχεύσεις ήταν η γοητευτικά ριζοσπαστική επιχειρηματολογία, που ανέπτυσσε ο Lyndon LaRouche. Όμως τα πράγματα δεν είχαν καθόλου έτσι, διότι αυτός δεν αποδομούσε μόνον την αριστερά, που είχε ξεκινήσει να μεταλλάσσεται από χώρος που προωθούσε κοινωνικά αιτήματα, προάσπιση τού εισοδήματος των ασθενέστερων και υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, σε ένα τελείως διαφορετικό από πριν φρούδο μόρφωμα, με κύριο αίτημα την προώθηση τού δικαιωματισμού, φορτσάροντας την διάλυση των κοινωνιών και τής εθνικής συνείδησης, με την κατά μέτωπον επίθεση ενάντια στις ηθικές αξίες και ιδέα τού πατριωτισμού, ως δήθεν παρωχημένα, αντιδραστικά, καταπιεστικά και “ντε μοντέ” προτάγματα. Η αμφισβήτηση που όρθωνε και πάκτωνε με θεωρητική κριτική τού παρελθόντος και εκπονώντας ρεαλιστικές, πλην όμως ριζοσπαστικές προτάσεις για το μέλλον ο Lyndon LaRouche αποδομούσε με έμφαση σε βάθος τα θεμέλια τού συνολικού συστήματος. Η λαϊκή δεξιά που αυτός πρότεινε και προωθούσε, δεν αποσκοπούσε σε μια ανασύσταση ενός συντηρητικού παρελθόντος, αλλά αποκαθιστώντας την πραγματική αξία των παραδοσιακών αξιών, έθετε τις βάσεις για μια μεγάλη ανατροπή, η οποία θα συνδύαζε ότι καλύτερο είχαν να προσφέρουν από κοινού η δεξιά και η αριστερά, απορρίπτοντας τις εγγενείς τους αδυναμίες. Κατά την γνώμη μου, επρόκειτο για την πλέον ώριμη πρόταση κατάργησης τής λοβοτομής και αποκατάστασης τής αρμονίας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, που διατυπώθηκε και προωθήθηκε στην σύγχρονη εποχή. 

  Ήταν επόμενο σε αυτές τις συνθήκες να συκοφαντηθεί και να διωχθεί ο LaRouche από το σύστημα με μεγάλη αγριότητα. Επί πλέον ως ανατροπέας των πάντων, ήταν επόμενο να μπορέσει να αποκτήσει ελάχιστη επιρροή, αφού προηγούνταν έντονα από την εποχή του. Οι αλλήθωροι από την ακατάσχετη προπαγάνδα αριστεροί έδειξαν πλήρη αποστροφή προς τα κείμενά του και οι δεξιοί, που ασχολήθηκαν με αυτά, δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν το νόημά τους, όντες διαποτισμένοι από μονόπλευρα παραταξιακές απόψεις. Μεταξύ 1985 και 1991 ο LaRouche φυλακίστηκε στην βάση μιας συνωμοσίας. Ένας νεαρός που βρισκόταν σε κύκλο οπαδών του αυτοκτόνησε. Η μητέρα του ισχυρίστηκε στο δικαστήριο, ότι ο γιος εξωθήθηκε σε αυτοκτονία μετά από πλύση εγκεφάλου που υπέστη από το κύκλωμα τού LaRouche, που ήταν δήθεν φανατική θρησκευτική σέκτα. Σήμερα το μοναδικής πρωτοτυπίας και ριζοσπαστικής αξίας έργο τού LaRouche επιρρεάζει πολύ λίγους, αλλά απίθανης αξίας θεωρητικούς ακτιβιστές, όπως η Cynthia Chung και ο Matthew Ehret, που συνεχίζουν ακατάπαυστα στην πορεία ρηξικέλευθων τομών, συμβάλλοντας σθεναρά στην αφύπνιση και στοην αποκρυστάλλωση σημαντικών θέσεων.

  Το σύστημα, αφού κατάφερε να περιορίσει έντονα την ομάδα τού LaRouche,, επιδίωξε τρομοκρατημένο να οργανώσει στην συνέχεια ένα ελεγχόμενο από αυτό ιδεολογικό στάβλο, για το μάντρωμα των στελεχών του και την επεξεργασία προπαγανδιστικού οχετού. Αυτό που προέκυψε, ήταν οι λεγόμενοι νεοσυντηρητικοί, ή “neocons“, „Στραουσιανοί”. Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα ηλιθίων, που το έπαιζαν “διανοούμενοι”, στελεχών των μυστικών υπηρεσιών και ανώτατων στρατιωτικών, που είχαν φοιτήσει προηγουμένως σε κλάδους κοινωνικών σπουδών σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Αυτοί ήσαν όλοι δεδηλωμένα κοράκια, που ως ένθερμοι προπαγανδιστές τής ωμής πολεμικής βίας ερχόντουσαν να υπηρετήσουν την υποταγή τής οικονομίας στο μιλιταριστικό κατεστημένο και στην βιομηχανία όπλων, η οποία έπαιρνε παραγγελίες από το κράτος με υπέρμετρη αύξηση τού δανεισμού και αθρόα κοπή πληθωριστικού χρήματος, για την συνεχή διεξαγωγή επιθετικών πολέμων. Τέτοια κουμάσια ήσαν ο Richard Perle, ο Paul Wolfowitz, και ο στρατηγός David Petraeus, που είχαν τοποθετηθεί σε ανώτατες θέσεις στα ινστιτούτα άμυνας, στο υπουργείο άμυνας και στο Πεντάγωνο. Το στέλεχος των νεοσυντηρητικών Στραουσιανών Francis Fukuyama είχε δημοσιεύσει μετά την διάλυση τού Ανατολικού Μπλοκ το 1989 το βιβλίο “Το Τέλος τής Ιστορίας” το 1992, με το οποίον εξήγγειλε την μονοκρατορία των ΗΠΑ, η οποία ανελάμβανε την τροποποίηση των χωρών τού πλανήτη με βάση τα δικά της πρότυπα. Το επόμενο βιβλίο τού Fukuyama με τίτλο “State Bilding“ (“Κρατική Αποκατάσταση”) έθετε επιτακτικά ζήτημα παρέμβασης των ΗΠΑ στο εσωτερικό όποιας χώρας δεν έκρινε επαρκώς “οργανωμένη”, για να την προσαρμόσει βάσει των δικών της επιταγών στο κρεβάτι τού Προκρούστη. Προηγουμένως ο Samuel Huntington είχε προετοιμάσει ψυχολογικά το έδαφος για μια ρήξη με το ισλάμ την “Σύγκρουση των Πολιτισμών”. Οπότε το στημένο φιάσκο των Δίδυμων Πύργων και η ακόλουθη επίθεση στο Ιράκ έπεσαν σαν ώριμα φρούτα, υπό την προπαγανδιστική επίβλεψη των Νεοσυντηρητικών. 

   Η εναλλαγή των κομμάτων στην κυβέρνηση εξυπηρετεί το αφήγημα τού συστήματος για μια ανύπαρκτη πραγμάτωση τής λαϊκής θελήσεως. Ακόμη και όταν λαμβάνοντα υπ' όψη τα αποτελέσματα τής ψηφοφορίας, οι εκλογείς είναι τόσο παροπλισμένοι και αποπροσανατολισμένοι, (ή για να γίνει χρήση τού όρου τής διαδικασίας στην οποία προηγήθηκε μνεία) λοβοτομημένοι, ώστε με τις επιλογές τους νομιμοποιούν τον εκάστοτε μαστροπό τής εκπόρνευσής τους. Το σλόγκαν “άρτος και θεάματα” ως μέθοδος μετατροπής των πολιτών σε πλέμπα είναι τόσο παλαιός, όσο και η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, από την οποία προέρχεται επίσης ο όρος πλέμπα (πληβείοι). Το θεμέλιο που είχαν ρίξει οι Νεοσυντηρητικοί για την ηγεμόνευση τού καθεστώτος από το στρατοκρατικό σύμπλεγμα, έμοιαζε πλήρως ασφαλές για να αναλάβει την συνέχιση αυτής τής πολιτικής μια διακυβέρνηση από το “δημοκρατικό” κόμμα, υπό τούς Ομπάμα και Κλίντον. Η επιθετική πολιτική που είχε προηγηθεί στο Ιράκ και το Αφγανιστάν συνεχίστηκε με οργάνωση πολέμων στην Λιβύη και στην Συρία. Στις φυλακές τού Αμπού Γκαρέιμπ και τού Γκουαντανάμο είχε παρασκευαστεί μέσω ψυχικής υποβολής και με άλλες μεθόδους διχασμού τής προσωπικότητος μέσω βασανιστηρίων επαρκής αριθμός τζιχαντιστικών πωρωμένων ηγετίσκων, που με την βοήθεια των τεράστιων χρηματικών αμοιβών που έρεαν, έθεσαν σε κίνηση τις αφιονισμένες με κόπταγκον ορδές τού σκοταδιστικού ισλαμοφασισμού. ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΦΑΣΗ ΕΚΔΗΛΩΘΗΚΕ Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΗ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΑΙΧΜΗΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕ ΑΡΧΙΚΑ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΜΟΧΛΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΛΕΟΝ ΑΥΤΟΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΜΟΧΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΥΣΤΟΠΙΚΟ ΨΗΦΙΑΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΙΛΙΚΟΝ ΒΑΛΕΫ. Πριν παρέμβουν τα πουλιά τού θανάτου με βόμβες των ΗΠΑ και οι ταξιαρχίες των αρμάτων μάχης στην κατάλυση των συνόρων σε χώρες με περιορισμένες αμυντικές ικανότητες, είχαν προετοιμάσει το έδαφος οι λεγόμενες “έγχρωμες επαναστάσεις”, η επιβολή των οποίων είχε διοχετευτεί μέσα από τις οπτικές ίνες. Η υπεροπλία που επέδειξαν οι Ρώσοι έναντι των δυτικών οπλικών συστημάτων στον πόλεμο τής Συρίας, είχε επισφραγίσει την μοίρα τού στρατοκρατικού συγκροτήματος τής δύσης, ως φθίνοντος μοχλού κυριαρχίας, που μέσα σε μια πορεία θα αντικαθιστούσαν τον ρόλο του οι ιθύνοντες τού ψηφιακού κατεστημένου και οι προπαγανδιστικοί τους μηχανισμοί, ως ινστρούκτορες ενός υποδόριου και δυσδιάκριτου ολοκληρωτισμού, που θα έκανε τα φασιστικά δεδομένα τού παρελθόντος, να μοιάζουν με αρχαϊκά εκθέματα σε μουσείο. Η εφαρμογή των επιθέσεων μέσω τού στρατοκρατοκρατικού κατεστημένου θα είχε στην συνέχεια, μετά τον πόλεμο τής Συρίας, μια τελευταία μεγάλης κλίμακας διεκπεραίωση, που ήταν, όχι η καταστροφή τής Ρωσίας, η οποία είχε καταστεί πλέον αδύνατη, αλλά η απόπειρα τής σθεναρής της αποδυνάμωσης μέσω τού πολέμου στην Ουκρανία, που και αυτή απέτυχε. Μετά από αυτό το φιάσκο, ήταν επόμενο να ανατεθεί η μόχλευση τής επέκτασης και επιβολής τού συστήματος μονοδιάστατα στο δυστοπικό ψηφιακό κατεστημένο.

3. Η ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΥΣΤΟΠΙΚΟ ΨΗΦΙΑΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ

  Πριν μια εικοσαετία είχε ισχυριστεί ο μακαρίτης Ουμπέρτο Έκο, ότι μετά την εγκαθίδρυση τής μιντιοκρατίας δεν ήσαν αναγκαία τα τανκς. Για να επιβληθεί η τάξις στο εσωτερικό μιας χώρας, εφόσον η τηλεόραση είχε αποδειχθεί πολύ πιο αποτελεσματική από αυτά. Ο χρόνος όμως προχωράει και οι μέθοδοι χειραγώγησης και επιβολής βελτιώνονται. Ένα δεδομένο, που συνήθως παραβλέπουμε, καθότι αυτές οι διαδικασίες δεν επέρχονται αυτομάτως, αλλά αντιθέτως ολισθαίνουμε μέσα σε αυτές, καθώς μάς απορροφούν ως δίνη, είναι ότι ένα μεγάλο μέρος τής ζωής μας δεν εκτυλίσσεται πλέον στην πραγματική, αλλά έχει μετατοπιστεί μέσα στην εικονική πραγματικότητα. Το κινητό τηλέφωνο και οι ηλεκτρονική υπολογιστές έχουν μετατραπεί βαθμηδόν σε χοάνες, που δεν είμαστε προσκολλημένοι στο στόμιό τους, αλλά έχουμε σφηνώσει στον πάτο τους. Έτσι, δεν συνειδητοποιούμε, ότι το σπήλαιο μέσα στο οποίο είμαστε ως δεσμώτες πλέον κλεισμένοι έχει χαρακτήρα ψηφιακής φυλακής. Και το χειρότερο όλων, είναι ότι ο εγκλεισμός μας σε αυτό είναι εκούσιος. Ακόμη και οι επίδοξοι αμφισβητίες τού συστήματος, που θέλουν να υπηρετούν την αφύπνιση, είναι “ψηφιακοί μαχητές”. Το κύριο όπλο δηλαδή, τού οποίου κάνουν αφειδώς χρήση, είναι το όπλο που με πολύ πονηρό και ύπουλο τρόπο έχει τοποθετήσει ο αντίπαλος στα χέρια τους. Τον όρο “πυροβολώ”, έχει αντικαταστήσει πλέον ο όρος “πληκτρολογώ”.

  Η συνταγή είναι απλή. Θέλεις φιλαράκι να αποκτήσεις επιρροή, τότε αρκεί ένα λάπτοπ και μια σύνδεση στο διαδίκτυο. Δεν χρειάζεται το μυαλό σου σώνει και καλά να κατεβάζει πολλά – πολλά, ιδιόρρυθμες ή βαθυστόχαστες ειδήσεις, αφού μπορείς να τα κατεβάζεις όλα με copy paste από το διαδίκτυο. Και εφόσον είσαι διατεθειμένος να προσκολληθείς επαρκώς στην οθόνη και το πληκτρολόγιο, εύκολα θα αποκτήσεις ένα κύκλο φίλων και οπαδών. Εσύ είσαι αυτός που θα διαφεντεύει τον χώρο που δημιούργησες εκ τού μηδενός, ρυθμίζοντας σε ποιον επιτρέπεις να σχολιάζει, χωρίς καν να αποκαλύψεις το όνομα και την ταυτότητά σου. Φτάνει το εικονικό σου ψευδώνυμο. Μπορείς να το διαλέξεις όσο βαρύγδουπο επιθυμείς. Παλαιότερα, όσοι δήλωναν Μεγαλέξαντροι, κλεινόντουσαν σε τρελάδικο. Σήμερα είναι απλά διαδικτυακές περσόνες, με εξαιρουμένου τού γράφοντος, καθότι η έλξη τής διαδικτυακής μηχανής που αλέθει, εξασκεί τέτοιους πειρασμούς, ώστε να μην υφίστανται εξαιρέσεις.

  Την σήμερον, εάν επιθυμεί να συνομιλήσει κάποιος με την συμπεθέρα του στην διπλανή συνοικία πρέπει να παρεμβάλλεται μεταξύ τους κάποιος δορυφόρος. Στα μέσα τής δεκαετίας τού '40 έγινε η μεγάλη εκκίνηση. Ο ερευνητής τής General Electric John Shannon είχε διαπιστώσει στο εργαστήριο, ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα μεταδίδονταν με πολύ καλύτερη ευκρίνεια, όταν είχαν υποστεί ψηφιακή τροποποίηση. Τα μικροκυκλώματα πυριτίου αύξησαν στην συνέχεια κατακόρυφα τις ταχύτητες, εκμηδενίζοντας σχεδόν τις αποστάσεις στην επιφάνεια και πέριξ τής Γαίας. Αυτή η διαδικασία βρήκε τεράστιες εφαρμογές σε όλους σχεδόν τούς κλάδους τής τεχνολογίας. Σήμερα είναι αδύνατον να πουλήσει κάποιος λεμόνια, εάν δεν διαθέτει πρόσδεση στο διαδίκτυο. Κάποιοι παρεμπιπτόντως διερωτώνται, πως έφτασε στα χέρια των ανθρώπων μια τόσο υψηλή και πολύπλοκη τεχνολογία. Εάν μελετήσει κάποιος το βιβλίο τού Lynn Thorndyke "A History of Experimental Science and Magic“, θα αποκομίσει αρκετή τροφή για σκέψεις σχετικά. Επειδή δεν προσφέρεται αυτή η στιγμή για εκτενέστερη μνεία σε αυτό, θα αρκεστώ στην παρατήρηση, ότι σύμφωνα με τον συγγραφέα “κάποιοι” φρόντισαν να φθάνει στα χέρια των ανθρώπων κατά καιρούς τεχνογνωσία ειδικής μορφής με ειδικές συνέπειες.

https://ia601602.us.archive.org/15/items/historyofmagicex00thor/historyofmagicex00thor.pdf 

Εάν συλλογιστούμε, ότι σήμερα οι περισσότερες πληρωμές στα καταστήματα γίνονται μέσω κινητού τηλεφώνου, οι τραπεζικές συναλλαγές μέσω διαδικτύου, τα περισσότερα αυτοκίνητα πλοηγούνται μέσω κινητού τηλεφώνου, οι φωτογραφικές λήψεις και βιντεοσκοπήσεις επίσης, οι παραγγελίες καταναλωτικών προϊόντων γίνονται με κλιμακούμενο βαθμό μέσω των διαδικτυακών μονοπωλίων οδηγώντας το λιανεμπόριο βήμα προς βήμα σε μαρασμό, οι πρόσβαση σε ειδήσεις τής καθημερινότητος, η θέαση κινηματογραφικών ταινιών και ενημερωτικών συζητήσεων, η παρακολούθηση πολιτικών συζητήσεων και αναλύσεων, η ακρόαση μουσικής, ακόμη και οι επαφές μεταξύ φιλικών προσώπων μετατίθενται από τις καφετέριες στα κοινωνικά δίκτυα, διατρέχοντας οπτικές ίνες. Σημαντικός αριθμός νεολαίων περνά ατελείωτες ώρες προσηλωμένοι σε ατομικά και ομαδικά διαδικτυακά παιχνίδια, που επιφέρουν έντονο εθισμό, ενώσω επίσης η αναζήτηση προσώπων και δεδομένων γίνεται μέσω των διαδικτυακών μηχανών αναζήτησης, η ανάγνωση βιβλίων με προσφυγή σε ηλεκτρονικά αρχεία, η εξεύρεση ερωτικών συντρόφων με μετάβαση στα chats. Σε μεγάλη απόγνωση έχουν περιέλθει και οι ηλεκτρολόγοι, που δεν ξέρουν πού να πουλήσουν πλέον τα κόκκινα φωτάκια που έχουν συγκεντρώσει στις αποθήκες τους, μετά την ραγδαία άνοδο των επισκέψεων σε σελίδες τολμηρού περιεχομένου, ενώ και ο συντριπτικός όγκος τής διαφήμισης επιλέγει πλέον την διαδικτυακή προβολή. Ακόμη και εμείς οι μπλόγκερς και οι χιλιάδες σχολιαστές στα ιστολόγια θεωρούμε ευλογία την εύκολη και ανέξοδη προβολή των απόψεών μας σε γεωγραφικά μήκη και πλάτη σε πραγματικό χρόνο. Και δεν είναι μόνον οι πολιτικοί ηγέτες, που επιλέγουν για σημαντικές εξαγγελίες τα τεράστιας απήχησης κοινωνικά δίκτυα, αλλά ακόμη και ...οι επαναστάσεις γίνονται με εξέδρα αφετηρίας τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, όπως οι λεγόμενες “έγχρωμες επαναστάσεις”, που ανέτρεψαν ολόκληρα καθεστώτα χωρών. ΕΑΝ ΣΥΛΛΟΓΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΠΟΥ Η ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΛΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΟΥΜΕ, ΟΤΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΚΡΕΜΟΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΛΩΣΤΗ. ΑΥΤΗ Η ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΤΙΚΗ ΙΝΑ, ΠΟΥ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΣΤΟ ΑΜΕΣΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ, ΑΠΕΙΛΩΝΤΑΣ ΝΑ ΜΑΣ “ΑΠΑΛΛΑΞΕΙ” ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜOΣΥΝΗΣ. ΗΔΗ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΣΥΡΡΙΚΝΟΥΝΤΑΙ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ, ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΟΥΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ HOME OFFICE. Αφού και η διατροφή μας παραγγέλνεται πλέον ηλεκτρονικά στα ντιλιβεράδικα, το μόνο που δεν χωράει πλέον στην οπτική ίνα είναι το ποδόλουτρο και η τουαλέτα μας. Κάποτε είχαν πει οι Ρότσιλντ, ότι για να κυριαρχήσουν σε μια χώρα, αρκεί να τούς δοθεί η δυνατότητα να καθορίζουν το νόμισμά της. Σήμερα όμως οι σύγχρονοι επίδοξοι επικυρίαρχοι επικεντρώνονται να κυριαρχούν στους PROVIDERS, στις αποθήκες των εκατομμυρίων terrabites και στον έλεγχο των προγραμμάτων τεχνητής νοημοσύνης.

  Το πιο επικίνδυνο στοιχείο τής ψηφιακής μας εξάρτησης, είναι όπως θα δειχθεί στην συνέχεια, ότι την ώρα που εμείς προσευχόμαστε με το “εν τοις ουρανοίς” κάποιοι γελάνε, ανακατεύοντας ηλεκτρονικά clouds μέσα στα σπλάχνα των δορυφόρων στον ουρανό, προετοιμάζοντας μια νέα θρησκεία. Γνωρίζοντας, ότι για να εξοντωθεί κάποιος στο άμεσο μέλλον, δεν θα συντελείται αυτό με την λαιμητόμο, αλλά με το ηλεκτρονικό ψαλιδάκι που τού αφαιρεί την οπτική ίνα.

  Ο Βολταίρος είχε διακηρύξει, ότι η επίσημη θρησκεία πρόκειται να αντικατασταθεί από την θρησκεία τής λογικής. Μήπως όμως εννοούσε την τεχνητή νοημοσύνη και μήπως το χάραγμα δεν είναι περισσότερο από ένα κινητό τηλέφωνο, ως προέκταση τού χεριού και τής κεφαλής μας; Διότι, πως θα μπορέσει να αγοράσει και να πουλήσει κάποιος οτιδήποτε στο άμεσο μέλλον, χωρίς να διαθέτει κινητό τηλέφωνο; Και το χάραγμα πολλοί είναι έτοιμοι να το αρνηθούν, θυσιάζοντας την ζωή τους. Πόσοι είναι όμως διατεθειμένοι να αντισταθούν στην γοητεία τού τελευταίου μοντέλου τής κινητής τηλεφωνίας; 

  Κάνοντας αυτές τις σκέψεις ανατριχιάζω αναλογιζόμενος την φρίκη τού Αγίου Κοσμά τού Αιτωλού, όταν είδε το όραμα τής μελλοντικής καταδυνάστευσης των ανθρώπων. Τόλμησε μεν να αποκαλύψει, ότι όσοι θα παραμένουν πιστοί θα τρέχουν να κρυφτούν στα βουνά. Με τι καρδιά όμως να αποκαλύψει την εικόνα με τούς δορυφόρους, που παρακολουθούσαν την πορεία τής φυγής τους και τα drones που τούς έριχναν φωτιά; Για αυτό προφήτευσε, ότι την μοιραία στιγμή θα παρέμβει ο Μεγαλοδύναμος δυναμικά, διότι διαφορετικά δεν πρόκειται να παραμείνει τίποτε όρθιο.

 

4. Η ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΩΣ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΑΣ 

  Διαβάζοντας την Αποκάλυψη τού Ιωάννου στην σύγχρονη εποχή, επέρχεται η εντύπωση, ότι πολλές κωδικοποιημένες αναφορές της εστιάζονται σε τεχνολογικά δεδομένα τής εποχής μας. Τεράστια βιβλιογραφία και συζητήσεις έχουν προκύψει εδώ και τέσσερις δεκαετίες και ειδικότερα μετά την εμφάνιση των πλαστικών καρτών πληρωμών, συσχετίζοντας το χάραγμα με την κατάργηση τού ρευστού χρήματος. Αλλά και η ανάπτυξη οπλοστασίων με τεράστιας κλίμακας καταστροφικό δυναμικό, που είναι σε θέση να απειλήσουν την ζωή στον πλανήτη, οδήγησε σε επικαιροποίηση των αναφορών τής Αποκαλύψεως σχετικά με τον Αρμαγεδώνα. Ιδιαίτερα οι ερμηνείες τού γραμμικού κώδικα, που έχει προσαρμοστεί σε όλα τα προϊόντα που μπορούν να περάσουν από ταμειακές μηχανές, οι οποίες διακρίνουν ότι αυτός να αναπαράγει τα τρία εξάρια τού χαράγματος, οδήγησαν σε θύελλα διαμαρτυριών, επιφέροντας μεγάλο σκεπτικισμό απέναντι στις ταυτότητες, που έχουν ψηφιακό χαρακτήρα. Στην συνέχεια, η μαζική είσοδος τής ψηφιακής τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή άμβλυνε αυτόν τον σκεπτικισμό, οπότε η συντριπτική πλειοψηφία επιδόθηκε σε αθρόα και αλόγιστη χρήση αυτής τής τεχνολογίας, θεωρώντας την εξέλιξη και την διάδοσή της αυτονόητο φυσικό επακόλουθο τής υφιστάμενης πολιτισμικής πορείας, φτάνοντας μέχρι την φετιχιστική απόλαυση των προτερημάτων που αυτή παρείχε. Είναι ίδιον των ανθρώπων να βλέπουν μόνον το τυρί και όχι την φάκα, καθότι οι μόνιμες μανιοκαταθλίψεις ροκανίζουν την ζωτικότητα και θολώνουν τον νου. Και όποτε η ανθρωπότητα εκδήλωνε έντονες διαμαρτυρίας, αυτό γινόταν συγκυριακά και χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη διάρκεια ώστε να εκτονώνεται το θυμικό. Αυτή η διαδικασία ανταποκρινόταν ανέκαθεν στην στρατηγική των ελίτ, που γνώριζαν, ότι όταν ανέβαίνει υπερβολικά η πίεση στην χύτρα, είναι σκόπιμο να αφαιρείται για μικρό διάστημα το καπάκι.

  Εάν εξετάσουμε την πορεία ανάπτυξης τής τεχνολογίας κατά την διάρκεια των τελευταίων οκτώ αιώνων, μέσα από το πρίσμα που σκιαγραφεί το περίγραμμα περισσότερων δεδομένων η Αποκάλυψις και που αφήνουν περιθώρια ερμηνειών, ότι αυτά αναφέρονται σε συγκεκριμένα τεχνολογικά δεδομένα, προκύπτει το ακόλουθο συμπέρασμα, ότι τα αποτελέσματα τής τεχνολογικής ανάπτυξης στρέφονταν ανέκαθεν σε τελευταία ανάλυση εναντία σε αυτούς που τα χρησιμοποιούσαν, παρόλο που η χρήση τους ασκούσε μια έντονη γοητεία στους χρήστες. Πρόκειται για εκείνο το είδος καραμέλας, όπως αυτό που ο Ιησούς Χριστός χαρακτήρισε στα Ευαγγέλια, ότι είναι γλυκά στο στόμα, αλλά πικρά στην κοιλιά. Στις αρχές τού 14ου αιώνος καταργήθηκε στο άροτρο το ξύλινο υνί και αντικαταστάθηκε από το σιδερένιο. Αυτό διευκόλυνε αρκετά τον αναγκαίο κόπο στις καλλιέργειες και αύξησε την παραγωγή, ώστε να καταστεί δυνατή η μεταφορά πολύ περισσότερων πόρων από την αγροτική οικονομία σε άλλους τομείς. Με αυτόν τον τρόπο αυξήθηκε ραγδαία η αστικοποίηση, όπως και οι παραγωγικές διαδικασίες μέσα στις πόλεις, που αύξησαν μέσω τής ανόδου τής κοοπερατίβας την παραγωγή καταναλωτικών αγαθών, αλλά ταυτοχρόνως κατέστησαν βαθμηδόν δυνατή και την βελτίωση των υποδομών στην οδοποιία και στις θαλάσσιες συγκοινωνίες. Αυτή η διαδικασία οδήγησε στον μερκαντιλισμό και την αποικιοποίηση μεγάλου μέρους τού πλανήτη, από χώρες που ακολουθούσαν την πορεία τής τεχνολογικής προόδου. Η έντονη εκμετάλλευση των αποικιών οδήγησε σε ακόμη μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου στο κέντρο των μητροπόλεων, που κατέστησε δυνατή την πιο προηγμένη και μαζική επεξεργασία μετάλλων. Όμως η αύξουσα παραγωγή σιδήρου, οδήγησε στην διοχέτευσή του κυρίως στην παραγωγή όπλων. Με αυτό τον τρόπο εξελίχθηκε ο εξοπλισμός ενός στρατού σε ιδιαίτερα δαπανηρή υπόθεση. Έτσι ήσαν υποχρεωμένοι οι ηγετίσκοι των χωρών, όταν σχεδίαζαν να κάνουν πολέμους μεταξύ τους να καταφεύγουν στα μεγάλα χρηματιστικά κέντρα για δανεισμό, που είχαν συσσωρεύσει κέρδη από την αποικιοκρατία. Και να που οι τραπεζικοί οίκοι, που ξεπρόβαλαν στο Λονδίνο, το Παρίσι και την Φρανκφούρτη ανήκαν στην δυναστεία τής γνωστής οικογένειας, που προωθούσε μεθοδικά την αναβίβαση τού ρόλου της σε κράτος εν κράτει. Και αυτοί χαμογελούσαν ειρωνικά με τούς βασιλικούς οίκους τής Ευρώπης, καθόσον η δική τους υπερκείμενη ηγεμονία είχε μεταφερθεί στην Βασιλεία τής Ελβετίας, που είχε αναλάβει το ρόλο τού παγκόσμιου χρηματιστικού πυλώνα. Όσο αφορά τις ανέκαθεν διάγουσες σε ένδεια μάζες των αγροτών, αυτές εξακολούθησαν να υφίστανται την δουλοπαροικία πέντε ακόμη αιώνες μετά τις αλλαγές που επέφερε το σιδερένιο ε υνί, μέχρι το τέλος τού 19ου αιώνος. Η σύσταση των μεγάλων χρηματιστικών οίκων, τα μεγάλα κανόνια που θέριζαν στα πεδία των μαχών και οι εξαθλιωμένες μάζες αγροτών στην ύπαιθρο και των εργατών στις πόλεις, ήταν τα “ευεργετήματα” τής ανάπτυξης της τεχνολογίας μέχρι τις αρχές τού 19ου αιώνα.

  Η “ευεργεσία” τής τεχνολογικής προόδου εντατικοποιήθηκε με την αξιοποίηση τού ατμού. Τα ατμόπλοια έδωσαν μεγάλη ώθηση στα ποντοπόρα ταξίδια. Πλην όμως, οι γηγενείς τής Βορείου Αμερικής, που προοριζόταν να αντικαταστήσει τις ισχυρές ευρωπαϊκές δυνάμεις ως νέα ισχυρή δύναμις στην παγκόσμια ηγεμονία, γνώριζαν ότι οι ράγες που στρώνονταν στα λιβάδια για να περάσουν οι ατμομηχανές, δεν επρόκειτο να παραμερίσουν μόνον τούς βίσονες, αλλά θα γενοκτονούσαν και τούς ίδιους. Και οι σκλάβοι τού νότου στις βαμβακοφυτείες, έβλεπαν το στήσιμο των εκκοκκιστικών μηχανών στον βορά, όχι ως αφετηρία απελευθέρωσης, αλλά ως βάση σκληρής εκμετάλλευσης σαν φτηνή εργατική μάζα στα πλαίσια ενός απαρτχάιντ, που είχε κληθεί να στήσει μια πλασματική κοινωνική ευημερία, που γρήγορα θα μετατρεπόταν σε κενή περιεχομένου επίφαση τής κυριαρχίας κοπής χρήματος μέχρι τα πρόθυρα τής χρεωκοπίας, με στόχο την προώθηση των μηχανισμών βίαιης στρατοκρατικής επικυριαρχίας.

  Όμως η τεχνολογία προχωράει ραγδαία και η αυτοκίνηση τού 20ου αιώνα, που οδήγησε τον καθημερινό άνθρωπο στην απόλαυση μιας γρήγορης μετάβασης, προώθησε τις μηχανές εσωτερικής καύσεως που καίνε πετρέλαιο. Έτσι ολόκληρες περιοχές τού πλανήτη έπρεπε να περάσουν στο έλεγχο των πολυεθνικών πετρελαίου, ενώ ο έλεγχός τους έκανε αναπόφευκτη την γιγάντωση τής πολεμικής βιομηχανίας, την εγκατάσταση τού στρατοκρατικού κατεστημένου και την μόνιμη διεξαγωγή τοπικών πολέμων. Όσο αφορά την “απόλαυση” τής τηλεόρασης από τα τα μέσα τής δεκαετίας τού '60 και εντεύθεν, αυτή οδήγησε να μετατραπούν οι άνθρωποι σε αποχαυνωμένους καναπεδάκηδες, που καταβρόχθιζαν ασυλλόγιστα την χωματερή ενός “ψυχαγωγικού” και “ενημερωτικού” προγράμματος.

  Όμως η ανάπτυξη τής τεχνολογίας αναπτύσσεται συν τω χρόνω με ρυθμούς γεωμετρικής ταχύτητας, ώστε περνώντας μέσα από τα ερείπια τής Ευρώπης κατά τον Β΄ΠΠ, την Χιροσίμα και την μόνιμη διεξαγωγή τοπικών πολέμων από την δεκαετία τού '90 και εντεύθεν, καταλήξαμε στην ψηφιακή εποχή, η οποία γνώρισε ιδιαίτερη έξαρση μέσα στις συνθήκες εγκλεισμών, που επέβαλε η εφαρμογή τού βιολογικού όπλου κόβιντ. Το ερώτημα που τίθεται, είναι κατά πόσον η ανάπτυξη τής τεχνολογίας είχε προγραμματισμένα ένα συγκεκριμένο προορισμό κατάληξης, όπως αυτός αναφέρεται στην αποκάλυψη τού Ιωάννου. Ταυτοχρόνως αυτό το ερώτημα συνοδεύεται και από την λογική συνέπεια τής ανάπτυξης προβληματισμού, κατά πόσον η τεχνολογία είναι από την φύση της ουδέτερη, ενώ αυτό που την χρωματίζει στην σφαίρα τού ήθους και των συνεπειών είναι οι συγκεκριμένοι τρόποι εφαρμογής της.

Εάν δεχθούμε την προβληματική, που προβάλλει ο Thorndyke βάσει των πολύ σημαντικών επιχειρημάτων, που κατά την εκτίμησή μου αυτός καταθέτει, τότε μοιραία είμαστε υποχρεωμένοι, ακολουθώντας με συνέπεια αυτήν την λογική, αφού εξετάσουμε την πορεία που έλαβε η τεχνολογία στην ιστορική διαδικασία, να καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι αυτή μάς οδηγεί στον Αρμαγεδωνισμό στοχευμένα και βάσει σχεδίου. Οι επιστημονικές αρχές στις οποίες στηρίχθηκε η υφιστάμενη τεχνολογία, περιορίζονται σε προσάρτηση γνώσεων μέρους μόνον των νόμων και των διαδικασιών που διέπουν την φύση και τις ιδιότητές της, ενώ σημαντικές πλευρές της παραμένουν ακόμη ανεξερεύνητες και απροσπέλαστες στην ανθρώπινη γνώση. Σχετικά με αυτό αρκεί να αναφέρουμε την μεγάλη επιστημονική αδυναμία που υφίσταται, στην προοπτική να συντεθούν οι δυο σημαντικότερες επιστημονικές θεωρίες που κυριαρχούν στην σύγχρονη εποχή, δηλαδή η Θεωρία τής Σχετικότητος και η Κβαντομηχανική. Αυτό δείχνει, ότι στην μεταξύ τους περιοχή υφίσταται σχετική άγνοια, ως “terra ingognita“. Τα μαθηματικά μάς αποκαλύπτουν λογιστικές περιοχές, που ενέχονται σε φυσικές διαδικασίες και περιλαμβάνουν περισσότερες των τεσσάρων γνωστών διαστάσεων, όπως οι “Χώροι Hilbert“, ενώ τα μαθηματικά που ενέχονται σε υπολογισμούς ηλεκτρικών κυκλωμάτων και σε διαδικασίες τής κβαντομηχανικής εισέρχονται σε χώρους τού φανταστικού με μιγαδικούς αριθμούς. Αλλά και δεδομένα τής σχετικότητος αποδίδονται με “τοπολογίες”, που κείνται πέραν των αντιλήψεών μας περί χώρου. Άρα, δεν μπορεί να αποκλειστεί εκ των προτέρων, ότι μια διαφορετικού τύπου ανάπτυξη τής επιστήμης σε περιοχές που δεν είναι μέχρι στιγμής προσβάσιμες, θα μπορούσε ίσως να οδηγήσει σε εντοπισμό φυσικών αρχών και νόμων, που θα καθιστούσαν επιτεύξιμες τελείως άλλες τεχνολογικές κατευθύνσεις. Προς αυτήν την κατεύθυνση υπάρχουν δυο σοβαρά πεπραγμένα. Το ένα η επιστημονική δράση και οι ανακαλύψεις τού Νίκολα Τέσλα, πολλές από τις οποίες παραμένουν σφραγισμένες. Το δεύτερο είναι η πληθώρα των ανακαλύψεων, οι οποίες αποσιωπούνται με έμφαση, κρατούνται σφραγισμένες και καταστέλλεται η εφαρμογή τους με σκληρές συνέπειες σε όσους παραβούν τις απαγορεύσεις αυτές. Το ερώτημα που προκύπτει εξ αυτών έχει κυριαρχικές συνέπειες: Ανάγεται η καταστολή σε βάρος αυτών των τεχνολογιών αποκλειστικά σε οικονομικούς λόγους, ή μήπως η εφαρμογή τους δεν θα απελευθέρωνε σε σημαντικό βαθμό μόνον οικονομικά την ανθρωπότητα, αλλά θα καθιέρωνε τεχνολογίες άλλης ποιότητος από αυτές που επικρατούν, ΠΟΥ ΩΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΙΣΧΥΟΥΣΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ, ΠΕΡΑΝ ΤΩΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΕΦΑΡΜΟΓΩΝ ΤΟΥΣ; Όπως πχ. συμβαίνει στην περίπτωση θεραπειών, που δεν στηρίζονται σε είσοδο χημικών ουσιών στο ανθρώπινο σώμα, που υποβιβάζουν τις λειτουργίες του και βαθμηδόν το καταβάλλουν με παρενέργειες. Μπορεί να υπάρξει καλή εφαρμογή τής χημικής τεχνολογίας στην διαδικασία τής θεραπείας, χωρίς να καταβάλλεται ο ασθενής, ή μήπως αυτή είναι εκ προοιμίου επιβλαβής, σε σύγκριση με άλλες τεχνικές δυνατότητες, όπως η εφαρμογή τού ηλεκτρομαγνητισμού, που έχουν σκοπίμως παραμεριστεί;   

Καταλήγοντας στο ζήτημα τής σύγχρονης υψηλής τεχνολογίας αξίζει να αναφερθεί αυτό που εντόπισε ο σημαντικός πυρηνικός φυσικός, που ανέπτυξε ταυτοχρόνως και θεολογικό λόγο, Bernhard Philberth στο βιβλίο του “Christliche Prophetie und Nuklearenergie“ στα μέσα τής δεκαετίας τού '80, όταν η συζήτηση για την τεχνολογία αιχμής είχε ενταθεί.

 

  Σύμφωνα με τον Philbert, όλη η διαστημική τεχνολογία αποσκοπούσε αποκλειστικά στην αποστολή δορυφόρων σε περιστροφή γύρω από την γη, δεδομένου ότι δεν ήταν δυνατόν να διαφύγει οποιοδήποτε διαστημικό σκάφος από μια ζώνη, που δεν βρίσκεται πολύ μακρυά από την γη. Η τεχνολογία των δορυφόρων οδήγησε σε δυνατότητες παρακολούθησης και τού πλέον μικρού αντικειμένου επάνω στην γη. Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποκάλυψε επίσης τον καθοριστικό ρόλο των δορυφόρων στην σύγχρονη διεξαγωγή τού πολέμου.

 Οπωσδήποτε θα ήταν αφελές να δαιμονοποιήσουμε πάσα εφαρμογή τής τεχνολογίας. Όμως το ερώτημα που προκύπτει, είναι κατά πόσον όλα τα τεχνολογικά επιτεύγματα, που προκύπτουν από την στρατιωτική έρευνα και τις διαδικασίες ελέγχου και αστυνόμευσης των πολιτών και εφαρμόζονται στην συνέχεια σε ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητά μας, προσφέροντας την αίσθηση ότι μάς διευκολύνουν, μάς εξυπηρετούν, μάς ψυχαγωγούν, ή κατά περιπτώσεις σώζουν ακόμη και την ζωή μας από μεγάλους κινδύνους, δεν είναι παρά το εξωτερικό επίχρισμα εκείνης τής καραμέλας, που αναφέρεται στα Ευαγγέλια, ώστε να καλύπτεται πίσω από αυτό η δαιμονική φύση της τεχνολογίας, που παρέχεται στους ανθρώπους με στόχο την καταδυνάστευση, την αλλοτρίωση τους και στην συνέχεια την εξόντωσή τους;

  Το περιεχόμενο αυτού τού ερωτήματος έχει συνωμοσιολογικό χαρακτήρα. Και απέναντι στην συνωμοσιολογία υφίσταται ανέκαθεν σκεπτικισμός, επειδή αυτή επικεντρώνεται σε ζητήματα που εκτυλίσσονται στα παρασκήνια και όχι επάνω στην σκηνή. Όμως, πριν κλείσω την προβληματική σχετικά με την τεχνολογία αιχμής, για να υπεισέλθω στις θρησκευτικές αντιλήψεις που προπαγανδίζει το σύγχρονο ψηφιακό ιερατείο των πολυεκατομμυριούχων που δεσπόζουν στο ψηφιακό προσκήνιο, θέλω ως τελευταία δική μου προσέγγιση στο ζήτημα, να αναφερθώ στο τρόπο που εντοπίζω να λειτουργεί η ουσία των ηλεκτρονικών υπολογιστών: 

  Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές λειτουργούν με βάση το δυαδικό σύστημα. Αυτό αναπαράγει εκ των πραγμάτων τις δυαρχικές αντιλήψεις τής μασονίας, που απεικονίζονται και στο δάπεδο των στοών. Επίσης η άλγεβρα τού Boole, που έγκειται στο ΝΑΙ, στο ΟΧΙ και στην ΔΙΑΖΕΥΞΗ και διέπει την βάση τού λογισμικού των υπολογιστών, διακρίνω να προσαρμόζεται στα δεδομένα τού δυαδικού συστήματος. Εκτιμώ, ότι αυτή η επιλογή είναι συνειδητή και όχι αναγκαία, ή η μόνη δυνατή, καθόσον από τεχνολογική σκοπιά κάθε αριθμός από το 1 μέχρι το 9 δύναται να παρασταθεί μέσω συγκεκριμένης έντασης ρεύματος, ή άλλους ηλεκτρικούς τρόπους. 

  Η ψηφιακή ιεροσύνη έχει τούς θεωρητικούς της εκπροσώπους, ο σημαντικότερος των οποίων είναι ο Peter Thiel, ο οποίος ταυτοχρόνως αρέσκεται και να θεολογεί. Η στήριξη των επιχειρημάτων τους αναφέρεται επίσης στον λόγο και στα βιβλία κάποιων καθηγητών, που αναπτύσσουν “φιλοσοφικές” και “θεολογικές” απόψεις, στις οποίες αρμόζει να επιμείνω. Στην συνέχεια παραθέτω συνέντευξη τού Peter Thiel με θέμα τον Αρμαγεδώνα και τον Αντιχρήστο, το οποίον θα σχολιάσω κατόπιν, ώστε να μην επιχειρηθεί πριν την θέαση προϊδεασμός. 

 

  

  Πριν περάσω στην αποτίμηση αυτού τού βίντεο αμέσως μετά, επιτρέψτε μου να σάς καλέσω να δείτε ακόμη ένα βίντεο ενημερωτικά, που περιγράφει με σύντομο τρόπο τον βίο και την πολιτεία τού Peter Thiel, θα ισχυριζόμουν με ουδέτερες διαθέσεις, χωρίς να προσπαθεί να εγκωμιάσει, ή να αποδομήσει τις απόψεις του.

The Secretive Billionaire Who Will Rule America: Peter Thiel

 

 Σχολιάζοντας το πρώτο βίντεο, διαπίστωσα, παραμένοντας αποκλειστικά στα όσα “θεολογικής” υφής ισχυρίζεται ο επίδοξος τεχνοεκατομμυριούχος (άραγε έχει δικά του χρήματα, για να πληρώσει το ενοίκιο εκεί που μένει, ή τού το πληρώνουνε άλλοι;) ότι,

• Το πανεπιστήμιο STANFORD στην Καλιφόρνια, παράρτημα τού οποίου είναι το Ινστιτούτο HOOVER, που είχε μέλη κουμάσια όπως ο πρώτος διδάξας τον νεοφιλελευθερισμό Milton Friedman, επιτελεί στην όλη διαδικασία τού προγράμματος ψηφιακής δυστοπίας κεντρικό ρόλο. Εξ άλλου στην ίδια πολιτεία βρίσκεται και η Silicon Valley, ώστε να μειώνεται η απόσταση μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης.

• Ο συντευξιαζόμενος κάθεται σαν αρκουδάκι μπροστά στον συνεντευξηάρχη Peter Robinson, ο οποίος έχει στήσει το όλο σκηνικό και εμφανώς γνωρίζει εκ των προτέρων τις απαντήσεις του Thiel, που εντάσσονται στην παράστασηό. Το ύφος τού Robinson δείχνει, ότι ήταν μάλλον ο ίδιος σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Μήπως είναι και ο “σεβάσμιος” τής στοάς, μετά τον θάνατο τού Rene Girarad, που κατά κόρον προβάλλουν;

• Ο Peter Thiel εκτός από βραδύγλωσσος είναι και βραδύνους. Μέχρι να αρθρώσει μια φράση, ο θεατής ιδρώνει και χρειάζεται υπομονή για να παρακολουθήσει κάποιος την σαπουνόπερα. Το ερώτημα είναι, για ποιον λόγο επέλεξαν ένα ανίκανο αχυράνθρωπο γι αυτόν τον σημαντικό ρόλο. (Εξ άλλου δεν απέχει και πολύ από την ποιότητα των υπόλοιπων “απογειωμένων” ταλέντων). Εάν επιθυμούσαν να πείσουν, υπάρχουν πολλοί πιο ικανοί, σε παρουσιαστικό, ύφος και ευφράδεια. Αυτό δείχνει, ότι δεν τούς ενδιαφέρει η πειθώ. Άρα βαδίζουμε προς στυγνή επιβολή χωρίς δυνατότητες διαφυγής.

• Το θεολογικό περιεχόμενο των κειμένων που γίνεται χρήση, είναι πράγματι πολύ υψηλό. Ειδικά ο Vladimir Solovyef είναι ίσως ο πλέον σημαντικός Ρώσος φιλόσοφος, που ανέπτυξε σοβαρό θρησκευτικό λόγο εκτός των πλαισίων τής ορθοδόξου πίστεως, ενώ μόνιμα η σκέψη του απασχολεί την ορθόδοξη θεολογία. Οι θέσεις όμως που διατυπώθηκαν με βάση τις πράγματι ενδιαφέρουσες αφετηρίες, στερούνται πάσης σοβαρότητος. Στην συζήτηση ο Αρμαγεδών ανάγεται στον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου και μεγάλων καταστροφών από επιδημίες, ενώ ο Αντιχρήστος ανάγεται στην παγκόσμια διακυβέρνηση. Αυτές οι εκτιμήσεις δεν στερούνται λογικής, αλλά αυτό που είναι τελείως εξωφρενικό, είναι η άποψη που διατυπώνεται, ότι αυτός που μπορεί να ματαιώσει την πυρηνική σύγκρουση, σύμφωνα με όσα γράφονται στην Αποκάλυψη τού Ιωάννου, είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση. Τουτέστιν η Προφητεία μάς καλεί να διαλέξουμε μεταξύ Αρμαγεδώνος και Αντιχρηστάρα. Με “έξυπνο”(!!!) τρόπο ο Thiel ισχυρίζεται, μετά από αυτήν την τερατώδη διαστρέβλωση, ότι υπάρχει και μια τρίτη λύση, που αυτός προτιμάει, χωρίς όμως να την προσδιορίζει. Μια ακόμη τερατολογία που διατυπώνεται, είναι ότι η παραβολή τού Καλού Σαμαρείτη, περιγράφει κάποιον, που βοηθάει κάποιον άλλον, που δεν είναι δικός του και δεν τούς συνδέει κάποια σχέση. Έτσι ο Καλός Σαμαρίτης είναι οι ΗΠΑ, που έσπευδαν να βοηθήσουν άλλες χώρες. Στην ηγεμονία δηλαδή τής pax americana με τις επεμβάσεις στο εξωτερικό προσδίδεται ο πλέον θεάρεστος χαρακτήρας. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΡΘΡΩΘΕΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΔΕΙΞΕΙ, ΟΤΙ Ο ΠΛΕΟΝ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΠΙΒΟΛΕΣ ΕΓΙΝΑΝ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΟΠΩΣ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ "ΙΕΡΑΣ ΕΞΕΤΑΣΕΩΣ".

• Η ΠΙΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΧΝΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΤΟΝ RENE GIRARD, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ, ΠΟΥ ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΕΙ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΜΕ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ.

  
  

 Ο Rene Girard (1923 – 2015) ήταν Γάλλος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Stanford και αναφέρεται περισσότερες φορές στην συνέντευξη, τόσο στο πρώτο, όσο και στο δεύτερο μέρος της. Ο Peter Robinson δηλώνει ότι ήσαν γείτονες και ότι είχαν αρκετές επαφές. Επίσης αναφέρει ότι αυτός επηρέασε σημαντικά τον τρόπο σκέψης τού τού Thiel, ενώ στην σχέση τους αναφέρονται αρκετά βίντεο, που έχουν ως θέμα τον Thiel στο youtube. Ο Girard γεννήθηκε στην Avignon τής Γαλλίας και σπούδασε μεσαιωνική ιστορία στο Παρίσι. Το 1947 μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου το 1950 αποπεράτωσε διδακτορική διατριβή στην φιλοσοφία. Απέκτησε θέσεις σε διάφορα πανεπιστήμια και σχετίστηκε τόσο με την “Κριτική Θεωρία”, που είναι και ο κύριος άξονας αναφοράς τής σχολής τής Φρανκφούρτης, όσο και με τον “Μεταστρουκτουραλισμό”, συνδεόμενος με τούς κύριους εκφραστές του Jacques Lacan και Jackues Derida (στους οποίους έχω κάνει αναφορά σε σχετικά πρόσφατες αναρτήσεις που αναφέρονταν στην Σχολή τής Φρανκφούρτης). Λίαν αξιοσημείωτο είναι, ότι σε αυτόν τον κύκλο ανήκε ο πολύ λιγότερο γνωστός George Bataille, συγγραφέας και “φιλόσοφος”, ο οποίος σύμφωνα με την εκτίμηση μου είναι ο κύριος προπαγανδιστής των τελετουργικών αίματος στην Γαλλία (Η πρώην σύζυγος τού Bataille παντρεύτηκε στην συνέχεια τον Lacan). Ο Girard έχει συγγράψει περίπου τριάντα βιβλία, κυριότερο των οποίων είναι το “Violence and the Sacred“ (“Η βία και το Ιερόν”) στο οποίον σύμφωνα με την Βικιπαίδεια “Ο συγγραφέας εξετάζει το τελετουργικό τής ανθρωποθυσίας"... και ο νοών νοείτω.

 

 Λεζάντα τού ανάγλυφου στην Wikipedeia: "Ο Μάρκος Αυρήλιος συμμετέχων σε ανθρωποθυσία, Αψίδα τού Μάρκου Αυρηλίου, Μουσείο Capitolini" (Εάν μεγενθύνετε την εικόνα, μπορείτε να διακρίνετε πίσω από την πρώτη γραμμή τις απαίσιες κεφαλές των αιμοποτικών μη οντοτήτων)

 

Στην συνέχεια αντιγράφω από την Wikipedia:

...Η κύρια συμβολή του Ζιράρ στη φιλοσοφία, και με τη σειρά του σε άλλους κλάδους, ήταν στην ψυχολογία της επιθυμίας. Ο Girard ισχυρίστηκε ότι η ανθρώπινη επιθυμία λειτουργεί μιμητικά, αντί να προκύπτει ως το αυθόρμητο υποπροϊόν της ανθρώπινης ατομικότητας, όπως είχε υποθέσει μεγάλο μέρος της θεωρητικής ψυχολογίας... Η δεύτερη σημαντική πρόταση της μιμητικής θεωρίας προέρχεται από την εξέταση των συνεπειών της μιμητικής φύσης της επιθυμίας καθώς σχετίζεται με την ανθρώπινη προέλευση και την ανθρωπολογία. Η μιμητική φύση της επιθυμίας επιτρέπει την ανθρωπολογική επιτυχία των ανθρώπινων όντων μέσω της κοινωνικής μάθησης, αλλά είναι επίσης φορτωμένη με δυνατότητες βίαιης κλιμάκωσης. Εάν το υποκείμενο επιθυμεί ένα αντικείμενο απλώς και μόνο επειδή το επιθυμεί ένα άλλο υποκείμενο, τότε οι επιθυμίες του είναι βέβαιο ότι συγκλίνουν στα ίδια αντικείμενα. Εάν αυτά τα αντικείμενα δεν μπορούν εύκολα να μοιραστούν (φαγητό, σύντροφοι, έδαφος, κύρος και θέση, κ.λπ.), τότε τα υποκείμενα είναι βέβαιο ότι θα έρθουν σε μιμητικά εντεινόμενη σύγκρουση για αυτά τα αντικείμενα. Η απλούστερη λύση σε αυτό το πρόβλημα βίας για τις πρώτες ανθρώπινες κοινότητες ήταν η πόλωση της ευθύνης και της εχθρότητας σε ένα μέλος της ομάδας που θα θανατωθεί και θα ερμηνευόταν ως πηγή σύγκρουσης και εχθρότητας μέσα στην ομάδα. Η μετάβαση από τη βίαιη σύγκρουση όλων εναντίον όλων θα μεταμορφωνόταν στην ενωτική και ειρηνική βία όλων εκτός από έναν του οποίου ο θάνατος θα συμφιλίωνε την κοινότητα. Το θύμα που διωκόταν ως πηγή αταξίας θα γινόταν στη συνέχεια σεβαστή ως η πηγή της τάξης και του νοήματος για την κοινότητα και θα θεωρούνταν θεός. Αυτή η διαδικασία δημιουργίας και καθιστώντας δυνατή την ανθρώπινη κοινότητα μέσω της αυθαίρετης θυματοποίησης ονομάζεται, στη μιμητική θεωρία, μηχανισμός αποδιοπομπαίου τράγου..."

ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΤΑ ΚΟΥΡΑΦΕΞΑΛΑ ΤΟΥ GIRARD ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ / ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΑΙΜΑΤΟΣ / ΑΙΜΟΠΟΣΙΑΣ. ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΠΑΤΑΤΕΣ!

"...Μεταξύ των σύγχρονων στοχαστών, ανασκοπεί τις θεωρίες του κοινωνιολόγου Henri Hubert και του ανθρωπολόγου Marcel Mauss και συζητά το έργο του φιλόσοφου Friedrich Nietzsche και του διανοούμενου Georges Bataille...".

 

 

Το θέμα θα συνεχιστεί στο δεύτερο μέρος με αναφορά στα πολιτικά σχέδια και την πολιτική πρακτική των τεχνοπολυεκατομμυριούχων.

 

 bostopel.blogspot.com

 

 diodotos-k-t.blogspot.com