Η ελεεινή αποστολή της οχλοκρατίας

από τον Marco De Sade

Μπαίνοντας στο πνεύμα του συγγραφέα, θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την παρακάτω -σαφώς αντικειμενικότερη από τα συνηθισμένα- καταγραφή ιστορικών γεγονότων, ως "Ο Χρυσούς Αιών του Σκατακλέους (του Αντρέα Παπανδρέου της αρχαιότητας) κ.ά. Ιστορίες για χάπατα..". Η αθυρόστομη πλην όμως τίμια και οξυδερκής πένα του Marco De Sade, έρχεται πάντα να βάλει κάποια πράγματα στη θέση τους, σπάζοντας το μάτριξ του κάθε ανώμαλου που μας το έχει επιβάλλει...



(Η αρχική ανάρτηση είναι μακροσκελής. Ο Διόδοτος, με την άδεια του αρθρογράφου, αναδημοσιεύει το κύριο μέρος του άρθρου, το πρωτίστως χρήσιμο για τους αναγνώστες του.) 

10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 9016

«Βρωμάει αρχαίος οχετός

Ζέχνει της σαύρας ο εμετός

Ούτε φως πιά, ούτε θεός

Έχει στερέψει η πηγή

Κι είναι κλειστό το στόμα

Σφραγίστε πύλες, θάψτε τους

Όπως το λέει ο χρησμός

Βαθιά μέσα στο χώμα

Στην φυλακή τους την λερή

Την βδελυρή την έσω Γη».

(Από την ποιητική συλλογή «Η μπίχλα των Εθνών»)

Ρίχνοντας κανείς περιφρονητικές ματιές στους αγράμματους, άχρηστους και πανύβλακες πολιτικάντηδες του σήμερα, είναι άδικο αλλά μάλλον και αναπόφευκτο να κάνει την σύγκριση αυτών των αισχρών νάνων με τους αντίστοιχους υπερμεγέθεις αρχαίους ηγέτες, τις αδιόρθωτα ελληνικές μορφές του χτες. Στο μέτρο που επιτρέπουν οι χιλιετηρίδες της απόστασης και τα ελλιποβαρή σταθμά της αντιπαραβολής, δεν είναι δυνατόν να μην αναπολήσει κάποιος τις ένδοξες αρχαίες εποχές που έζησε η Ελλάδα και οι πόλεις της αλλά και να μην αναστοχαστεί πάνω στις κρίσιμες καμπές που άλλαξαν την παγκόσμια ιστορία.

Ένα σχεδόν ημιθεϊκό πρόσωπο δεσπόζει στον 5^ο αιώνα προ Εβραίου (Ελληνικός Αιών 66^ος). Δεν είναι ούτε ο Σωκράτης, ούτε ο Πλάτων, ούτε ο Αρχίδαμος, ούτε καν ο βουκεφάλας Περικλής χάριν του οποίου (κακώς) η εποχή ονομάστηκε Χρυσός Αιώνας.  

Το πρόσωπο που διεκδικεί τον τίτλο του σημαντικότερου Έλληνα εκείνης της περιόδου είναι ο πολύκαβλος και πολυτάλαντος Αλκιβιάδης, ο γιός του Κλεινία.  Η μεγαλύτερη μορφή που γέννησε η κλασική αρχαιότητα στον χώρο της πολιτικής λουμπινιάς. Ένας χρυσοτσούτσουνος και χρυσόπρωκτος τιτάνας που αν σκεφτόταν λίγο περισσότερο με το πάνω κεφάλι αντί με το κάτω, η μορφή του σημερινού κόσμου θα ήταν τελείως διαφορετική.

Την στιγμή που γεννιέται ο Αλκιβιάδης, η Αθήνα ζει την πιο εντυπωσιακή περίοδο της ιστορίας της. Δεν είναι μια τυχαία πόλη-κράτος όπως οι άλλες. Μέσα από σκοτεινές διαδικασίες στις οποίες είναι αναμεμειγμένο το βρωμερό ιερατείο και η ληστοσυμμορία των πλουσίων, η πολυάνθρωπη πρωτεύουσα της καινοτομίας και του τυχοδιωκτισμού έχει μεταλλαχθεί σε πανελλήνια οικονομική και εμπορική δύναμη.  Ο αδιάκοπος και με κάθε μέσο επεκτατισμός αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία της. Βέβαια απομένουν μερικά σκαλοπατάκια ακόμα να ανέβει: Ηγεμονία, υπερδύναμη, κοσμοκρατορία.

Όπως είναι αναμενόμενο, η αρχαϊκή ηθική του Ομήρου και του Ησιόδου έχει πεταχτεί στα σκουπίδια.  Ο δεσμός του πολίτη με την πόλη έχει πάρει άλλο νόημα. Αφενός με την αθρόα εισροή μεταναστών που έχει σακατέψει την υπόσταση του αυτόχθονος και αφετέρου με την θεοποίηση του κέρδους που έχει νοθεύσει κάθε έννοια φιλοπατρίας και παράδοσης.  Οι μυστικές εταιρείες των ολιγαρχικών κάνουν κουμάντο στα πράγματα της πόλης, όμως η λέξη «ολιγαρχικοί» περιλαμβάνει και την νέα αριστοκρατία του χρήματος, τους εμπόρους, τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές, κάστες που πολλές φορές έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα με τους παλαιούς γαιοκτήμονες ευγενείς. 

Αυτή η κόντρα στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας εγκυμονεί πρωτόγνωρους κινδύνους για το σύνολο.  Πεδίο αντιπαράθεσης γίνεται η Εκκλησία του Δήμου με επίκεντρο τις πολιτειακές εξελίξεις. Αυτοί που προωθούν από το παρασκήνιο την διεύρυνση της δημοκρατίας δεν σκοπεύουν να δώσουν την εξουσία στον λαό και να του ανοίξουν τα μάτια. Απλά στοχεύουν να τον μετατρέψουν σε χειραγωγούμενο όχλο που ενώ θα μπορεί να καταδιώκει τους παλαιούς ολιγαρχικούς, δεν θα καταφέρνει να αγγίξει τα συμφέροντά της νέας ολιγαρχίας.  Η δολοφονία του αδιάφθορου δημοκρατικού ηγέτη Εφιάλτη το β.ε. 461 προ Χαλουμιού είναι η σύνθεση στην οποία καταλήγουν οι δύο εξουσιαστικοί πόλοι.  Ο αποκεφαλισμός των λαϊκών αιτημάτων δεν θα μπορούσε να έχει ιδανικότερη μορφή. Με την αποσάθρωση της παλιάς αριστοκρατίας και την δημιουργία στεγανών στο νέο σύστημα, ο δρόμος προς την εξουσία γίνεται θωρακισμένη πύλη που επιτρέπει την είσοδο μόνο στους εκλεκτούς. Τούτη την στιγμή τυχαίνει (;) να ανοίξει διάπλατα για το λαμόγιο από τον Χολαργό που λέγεται Περικλής.

Ο εικοσόφραγκος είναι μετριότατος στρατηγός αλλά ως Αλκμεωνίδης τα καταφέρνει μια χαρά στο πολιτικό ζατρίκιο.  Στην ουσία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να διαχειρίζεται έξυπνα τις επιτυχίες των προκατόχων του και να μοιράζει οβολούς σε όλους. Το απατεωνίστικο χρήμα των Γεφυραίων και των συνεργατών τους ρέει άφθονο στις υποθέσεις της πόλης.  Από την άλλη, τα τάλαντα που εισπράττει κάθε χρόνο η Αθήνα ως εισφορά των μελών της Δηλιακής Συμμαχίας ενώ υποτίθεται ότι παραμένουν στο ταμείο, στην πραγματικότητα ξοδεύονται μέσα στην πόλη και γεμίζουν τις τσεπάρες της οικονομικής ολιγαρχίας της.  Χωρίς να παράγει σχεδόν τίποτα, η θαλασσοκράτειρα Αθήνα καταναλώνει τα καλύτερα προϊόντα από ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο.  Μπαχάρια και μπάφους από την Περσία, υφάσματα από την Βαβυλώνα, εξωτικά φρούτα από την Αφρική, ξανθιές πουτάνες και τούμπανα ζιγκόλια από την Σκυθία, όλες οι αποικιακές λιχουδιές γεμίζουν τα παντοπωλεία και τους οίκους χαράς που βρίσκονται κάτω από την Ακρόπολη.  

Ο Περικλής είναι αρκετά έξυπνος για να μην αφήσει την φτωχολογιά έξω από το φαγοπότι. Μπορεί η ελίτ που υπηρετεί να χλαπακιάζει την μερίδα του λέοντος αλλά όλο και κάποια ψίχουλα περισσεύουν για να μοιραστούν στους φτωχοπειναλέους ψηφοφόρους των πανηγυριών. Όλοι οι Αθηναίοι ζουν μια ευημερία την οποία δεν αξίζουν και που είναι το αποτέλεσμα μιας οικονομικής και πολιτικής φούσκας. Τα γράμματα και οι τέχνες που ευδοκιμούν έχουν εννοείται εργαλειακό ρόλο.  Ο Αθηναίος εκπαιδεύεται από μικρός στην νοοτροπία της ηγεμονίας και τα μεγαλοπρεπή δημόσια κτήρια και οι επιβλητικοί ναοί συμβάλλουν στην τόνωση του ηθικού των τάξεων που αποτελούν το κατακάθι της κοινωνίας το οποίο είναι αποκλεισμένο από όλα. Θεωρούν οι μαλάκες επειδή έχουν μια ψήφο ότι είναι συμμέτοχοι στην εξουσία και την χλιδή της. Στο μόνο που είναι συμμέτοχοι είναι στην υποχρέωση να γεμίζουν τα πλοία ως ναυτικοί, κωπηλάτες και πεζοναύτες και στον κίνδυνο που αναλαμβάνουν να μην επιστρέψουν από το ταξίδι ή την εκστρατεία.  Τα λαμπρά μνημεία και οι θεατρικές παραστάσεις χρησιμεύουν επίσης για να ψαρώνουν οι ξένοι και οι επισκέπτες και για να νιώθουν μειονεκτικά ώστε να μην διανοούνται να ψάξουν καλύτερα τις συμβάσεις που υπογράφουν με τους ψηλομύτες Αθηναίους.

Περιττό να πω ότι τα δικαστήρια είναι στημένα. Οι υποθέσεις των ξένων εναντίον Αθηναίων πολιτών πάνε από αναβολή σε αναβολή ενώ τα δικαστικά έξοδα τρέχουν και είναι υπέρογκα. Η Αθήνα γρατσουνάει όσους συναλλάσσονται μαζί της αλλά ως ισχυρή πόλη έχει πάντα το δίκιο με το μέρος της. Στην ουσία όλη η πόλη είναι μια καλοστημένη υπερμούφα.  Οι πάντες το γνωρίζουν αλλά δεν μπορούν να αντισταθούν ούτε στην αναγκαιότητα να κάνουν δουλειές μαζί της ούτε στον πειρασμό να ζήσουν έστω και για λίγο αυτήν την ατμόσφαιρα του ελιτίστικου όσο και παρακμιακού κοσμοπολιτισμού.

Πίσω από την λάμψη και το μεγαλείο της αθηναϊκής αρχής βρίσκεται μια εξουσιαστική κάστα η οποία παραμένει η ίδια κατά την διάρκεια αιώνων.  Αυτή η λεπροσυμμορία διώχνει προς τις αποικίες τον πλεονάζοντα γηγενή πληθυσμό και ειδικά τους υποψιασμένους και τα ανήσυχα πνεύματα. Στη θέση τους εισάγει δούλους από την Ασία και μέτοικους από όλο το γνωστό σύμπαν, πετυχαίνοντας να βρίσκεται πάντα αυτή στην εξουσία.  Μοχλός της πολιτικής της είναι ένα πολίτευμα στο οποίο ο λαός έχει την εντύπωση ότι διοικεί. Στην ουσία αυτός που κάνει κουμάντο είναι η στοά που προτείνει τους προκατασκευασμένους ηγέτες που έχουν όλοι το ίδιο αίμα.  Τυλιγμένο ωραία με το μεταξωτό της φιλοσοφίας, το δηλητηριώδες έδεσμα των τοκογλύφων είναι έτοιμο προς κατανάλωση από τα ζώντα ζώα.

Το πόσο πανούργα παιγμένο είναι το παιχνίδι της ψευτο-δημοκρατίας φαίνεται από την επάνοδο του Κίμωνα ο οποίος είχε εξοστρακιστεί την ίδια χρονιά που δολοφονείται ο Εφιάλτης.  Όπως πάντα, δεν υπάρχει καμία σύμπτωση. Οι ίδιες αόρατες δυνάμεις που βγάζουν από την μέση τον ηγέτη του δήμου Εφιάλτη είναι αυτές που εξορίζουν τον αριστοκράτη Κίμωνα παρόλο που οι δύο άνδρες ανήκουν σε διαμετρικά αντίθετες παρατάξεις. Εκείνο που δεν πρέπει να συμβεί με κανένα τρόπο είναι να βρεθεί τίμιος καπετάνιος στο τιμόνι, άσχετα με την παράταξη που ανήκει. Φυσικά δεν είναι ο Περικλής που επαναφέρει τον Κίμωνα από την εξορία αλλά η οικονομική μαφία που τον χρειάζεται όχι ως ηγέτη αλλά ως ικανό στρατηγό για να προωθήσει τα πανούργα σχέδιά της. [ Να σημειωθεί ότι παλιότερα, για να γίνει αποδεκτός στην αόρατη μειοψηφία και για να μπορεί να εκλέγεται στρατηγός, ο χρεοκοπημένος Κίμων είχε υποχρεωθεί να παντρευτεί γυναίκα από το σόι των Αλκμεωνιδών ].

Στρατιωτικά ο Περικλής όπως είπαμε είναι εντελώς άμπαλος έως εξαιρετικά επικίνδυνος για την πατρίδα του. Το 460 προ Χαμάμ και ενώ οι Αθηναίοι βρίσκονται ήδη στα μαχαίρια με τους Σπαρτιάτες (ο 1^ος  Πελοποννησιακός έχει ουσιαστικά ξεκινήσει), η Αίγυπτος που βρισκόταν υπό περσική κατοχή επαναστατεί με αρχηγό τον Λίβυο στρατηγό Ινάρω. Εκείνος ζητάει αμέσως βοήθεια από την Δηλιακή Συμμαχία. Ο Περικλής παρόλο που ο κώλος του είναι ανοιχτός στην ηπειρωτική Ελλάδα, παίρνει την άκρως τυχοδιωκτική και ριψοκίνδυνη απόφαση να στείλει 200 τριήρεις και 20.000 στρατιώτες στην Αίγυπτο. [Αυτό κρατήστε το γιατί θα δείτε που κουμπώνει αργότερα].  

Για 4 χρόνια σε ναυμαχίες και μάχες στο Δέλτα του Νείλου οι Αθηναίοι έχουν σποραδικές επιτυχίες. Ως συνέπεια, περσικό χρήμα εισρέει από την πίσω πόρτα στην Ελλάδα για να λαδώσει πολιτικάντηδες από διάφορες πόλεις ώστε να στραφούν εναντίον της Αθήνας.  Τα αποτελέσματα είναι πενιχρά.  Έχουν περάσει μόλις 25 χρόνια από την Σαλαμίνα και ούτε οι ορκισμένοι εχθροί των Αθηναίων δεν θέλουν να ξαναδούν τους Πέρσες να περνούν τις Θερμοπύλες.  Οι Σπαρτιάτες χρεώνουν τις παράγκες που φιλοξενείται η περσική αντιπροσωπεία σε τιμές πεντάστερου και τον μέλανα ζωμό όσο το χαβιάρι, αναγκάζοντάς την να τα μαζέψει και να φύγει προτού μείνει ταπί. 

Άσχετα με την άρνηση των Ελλήνων να σφαγούν μεταξύ τους στους ρυθμούς που επιθυμούν οι Πέρσες, ο Αρταξέρξης είναι αποφασισμένος να πνίξει την επανάσταση της Αιγύπτου στο αίμα. Γι αυτό στέλνει επιτόπου 300 φοινικικά πλοία και 300.000 στρατιώτες. Οι Αθηναίοι στέλνουν κι αυτοί άλλα 50 πλοία ενισχύσεις.

Η μπίλια της ιστορίας έχει αρχίσει να γυρίζει.  Ο σατράπης Μεγάβυζος με ένα εντυπωσιακό στρατήγημα αποστραγγίζει ένα τμήμα του Δέλτα. Με την κίνηση αυτή εγκλωβίζει τον κακοδιοικούμενο αθηναϊκό στόλο στην λάσπη.  Ούτε ένα πλοίο δεν καταφέρνει να ξεφύγει. Οι ίδιοι οι Αθηναίοι βάζουν φωτιά στα περισσότερα για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Οι Φοίνικες τσακίζουν και τα 50 πλοία με τις ενισχύσεις πριν αυτά καλά-καλά φτάσουν σε λιμάνι. Στην ξηρά, οι Αιγύπτιοι επαναστάτες συντρίβονται από τον πολυάριθμο περσικό στρατό και το αθηναϊκό εκστρατευτικό σώμα εξολοθρεύεται ως τον τελευταίο άνδρα. Ελάχιστοι καταφέρνουν να το σκάσουν με τα πόδια και να γυρίσουν με τσουρνεμένη ψαρόβαρκα στην Αθήνα.

Ποιες είναι άραγε οι συνέπειες της ολοκληρωτικής καταστροφής στρατού και στόλου στην Αίγυπτο που ισχυροποιεί τους Πέρσες και τους κάνει να ανανεώσουν τις βλέψεις τους για κατάκτηση της Ελλάδας;  Τι τίμημα καλείται να πληρώσει ο ηθικός αυτουργός που λέγεται Περικλής; Όσο και να σας φαίνεται περίεργο, δεν έχει καμία απολύτως συνέπεια και δεν πληρώνει κανένα τίμημα (!!!!).  Κατά κάποιο εξωπραγματικό τρόπο αυτός ο κωλοτρυπίδας δημαγωγός καταφέρνει να σώσει το τομάρι του όχι μόνο σωματικά αλλά και πολιτικά.  Ίσως να φταίνε οι καραβιές κουτόχορτο που καταναλώνουν οι ψηφοφόροι, ίσως να φταίει ο ανάδρομος Ερμής που μπήκε στα ζώδια των άλλων, ίσως ο Ολύμπιος απλά να έχει τον κώλο μπροστά. Το γεγονός είναι ότι ο κουτοπόνηρος όχλος που είχε εξορίσει και εκτελέσει άλλους για μικρότερα παραπτώματα αποφασίζει (;) να δώσει άλλη μια ευκαιρία στον εκλεκτό της μυστικής κυβέρνησης καθώς και στην ολιγαρχία των εφοπλιστών που βγάζει χρήμα από τις εκστρατείες.   

Στο μεταξύ, τρόμος κυριαρχεί στο Αιγαίο. Οι Πέρσες όντως ετοιμάζονται να πλεύσουν με τον φοινικικό στόλο εναντίον των Ελληνικών νησιών. Ο Περικλής χεσμένος και μετά από υπόδειξη του αόρατου συνδικάτου, μεταφέρει το ταμείο της συμμαχίας από την Δήλο στην Αθήνα. Κατόπιν ανακαλεί εσπευσμένα τον εξόριστο Κίμωνα και τον στέλνει στη Σπάρτη να κλείσει ειρήνη. Ποιο «πολιτικό δαιμόνιο» και μαλακίες; Εδώ μιλάει η κωλοφαρδία του Πέρη. Οι Πέρσες καθηλώνονται από ξαφνική κακοκαιρία στην Κύπρο και χάνουν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Ο Κίμων που έχει πολλούς φίλους στη Σπάρτη κλείνει πενταετή ανακωχή και επιστρέφει στην Αθήνα θριαμβευτής. Ο Περικλής του αναθέτει εν λευκώ την αρχιστρατηγία.

Αν και άρρωστος ο Κίμων δέχεται ως αφοσιωμένος στρατιώτης τα καθήκοντα που του ανατίθενται και αναχωρεί με 200 πλοία να αντιμετωπίσει τους Πέρσες πριν εισέλθουν στο Αιγαίο. Πραγματικά βρίσκει το σκυλολόι των Φοινίκων στα ανοιχτά και σε μια επική ναυμαχία τους γαμεί τις μάνες. 

Χωρίς να χάσει χρόνο συνεχίζει για την Κύπρο και πολιορκεί το Κίτιο [σημερινή Λάρνακα] που είναι εκείνη την εποχή περσική βάση.  Εκεί πεθαίνει από αρρώστια (κατ’ άλλους από δηλητηριασμένο βέλος) αλλά ξεψυχώντας δίνει εντολή να κρατήσουν μυστικό τον θάνατό του για 30 ημέρες.  Οι Αθηναίοι τρώνε σίδερα ενώ τα Περσοφοινίκια χέζονται. Στην Σαλαμίνα της Κύπρου ο …νεκρός Κίμων ξεκωλιάζει ξανά τους Ασιάτες σε ξηρά και θάλασσα. 

Στην Συρία, ο Μεγάβυζος στασιάζει αναγκάζοντας τον Αρταξέρξη να αναβάλλει τα σχέδιά του για την επίθεση στην Ελλάδα. Ταραχές και συνομωσίες στα άδυτα της περσικής αυλής κάνουν τον Πέρση μονάρχη να αναζητήσει ειρήνη με τους Αθηναίους.  Το καιροσκοπικό γατόνι και πρωταθλητής της αρχαίας κωλοφαρδίας ο Περικλής στέλνει τον Καλλία στα Σούσα. Ο γαμπρός του Κίμωνα κλείνει το 449/448 π.κ.χ. την καλύτερη ειρήνη όλων των εποχών.  Σύμφωνα με την «Κιμώνεια Ειρήνη» ή «Ειρήνη του Καλλία», ο περσικός στόλος απαγορεύεται να πλεύσει στο Αιγαίο ενώ ο στρατός τους δεν επιτρέπεται να πλησιάσει λιγότερο από τρεις ημέρες δρόμο στα παράλια της Ιωνίας.  Ταυτόχρονα, οι Αθηναίοι παραιτούνται από την Κύπρο ενώ οφείλουν να μείνουν μακριά από επεμβάσεις στην Αίγυπτο.

 

Με το ταμείο της συμμαχίας πια στην Ακρόπολη και χωρίς πολιτικούς αντιπάλους, ο Περικλής γίνεται μεγάλος και τρανός. Στο πεδίο της φιλοσοφίας, ο Πρωταγόρας εισάγει τον σχετικισμό και τον υποκειμενισμό. Όντας κολλητός του ο Περικλής γίνεται ζωντανό παράδειγμα του σχετικισμού: Είναι σχετικά τίμιος. Δεν κλέβει από τα λεφτά της πόλης αλλά ρημάζει το κομπόδεμα της συμμαχίας. Δεν γίνεται πλούσιος ο ίδιος αφού είναι ήδη αλλά χρηματοδοτεί τους φίλους και τους γνωστούς του και συντηρεί την πολυέξοδη καριόλα την Ασπασία και τον κύκλο της.

Η πολιτικοποιημένη Μιλήσια μέτοικος και πρώην (;) εταίρα αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του Περικλή. Ο πενηνταφεύγας δημαγωγός σέρνεται από την μύτη από την εικοσιπεντάρα παρταόλα.  Το λαθρο-αιδοίο είναι ένας από τους αδύναμους κρίκους που τον καθιστούν εκβιάσιμο και ιδανικό ηγέτη του όχλου. Πολλοί λένε ότι εκείνη διοικεί τον άνδρα που διοικεί την Αθήνα. Όμως δεν είναι μόνο εκεί το πρόβλημα. Στην σκιά της Ασπασίας κρύβεται ένας ολόκληρος συρφετός παρασίτων και λαθρομεταναστών. Αυτοί εκμεταλλευόμενοι το πνεύμα της ανοχής που επικρατεί, εγκαθίστανται  στην πόλη και αποκτούν με διάφορους τρόπους πολιτικά δικαιώματα. Η καταπιόλα αυτή που τσιμπουκώνει τον Πέρη, όντας αξιόλογη ως προσωπικότητα, λειτουργεί ως βιτρίνα και ξεπλένει το ποιόν των υπολοίπων. Είναι το κλασικό μητριαρχικό-αμαζονικό πρότυπο που επιστρέφει από την Ασία. 




Η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο αφού και ο ίδιος ο Περικλής αναγκάζεται –κόντρα μάλιστα στην οργή της Ψωλασπασίας- να προτείνει την ψήφιση νόμου που να περιορίζει την άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων μόνο σε όσους προέρχονταν από πατέρα και μητέρα Αθηναίους.  Το διπλά άθλιο παιχνίδι της δημοκρατίας (τυχοδιωκτικές εκστρατείες αυτοκτονίας για τους γηγενείς – εισροή λαθροβρωμιάρηδων από την πίσω πόρτα για την αντικατάσταση του πληθυσμού) το περιγράφει αριστοτεχνικά ο Ισοκράτης έναν αιώνα αργότερα: «Τελικά δεν υπέπεσε στην αντίληψή τους πως οι δημόσιοι τάφοι γέμισαν από πολίτες, ενώ οι φατρίες και τα ληξιαρχεία με ονόματα ατόμων που δεν είχαν σχέση με την πόλη μας» [Περί της Ειρήνης, 88]. 

Εννοείται πως η κασκαρίκα με το κλεμμένο χρήμα των συμμάχων δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον.  Η φούσκα κοντεύει να σκάσει. Δεν φτάνουν μονάχα οι υπέρογκες ετήσιες εισφορές. Συν τοις άλλοις με το Αιγαίο να έχει γίνει αθηναϊκή λίμνη, οι Αθηναίοι μονοπωλούν τις αγορές επιβάλλοντας πρόσθετους δασμούς στα διακινούμενα προϊόντα και ζημιώνοντας τις συμμαχικές πόλεις. Παρά τις συνεχείς διαμαρτυρίες, εξακολουθούν απτόητοι να στέλνουν κληρουχίες [ομάδες εποίκων που αποτελούνται από ακτήμονες Αθηναίους] σε επιλεγμένες περιοχές που ανήκουν σε άλλες πόλεις. Εκτός από τις αλλεπάλληλες αποστασίες μελών υπάρχει μια καθολικά αυξανόμενη δυσαρέσκεια μέσα στην Δηλιακή Συμμαχία που δεν είναι καλό σημάδι.

Πέρα από τον Ισθμό και πίσω από τους ορεινούς όγκους της κεντρικής Πελοποννήσου τα πράγματα είναι αλλιώς. Οι βοϊδάμαξες κινούνται απελπιστικά αργά και τα ανθρώπινα βόδια αργότερα. Στην κοιλάδα του Ευρώτα κατοικοεδρεύει το παγανηστικό (με ήτα) καθεστώς της Σπάρτης. Αυτοί οι στερημένοι στρατόκαβλοι που κάνουν συνεχώς γυμνάσια και πορείες και την περνάνε σπαρτιάτικα, έχουν τα δικά τους προβλήματα που δεν είναι λίγα. Στενοκεφαλιά, επαρχιωτισμός, συντήρηση, μειονεκτικότητα, φθόνος, πουστιά και πλακομούνι, έχουν υποβαθμίσει ανεπανόρθωτα την πάλαι ποτέ κραταιά και αδέκαστη Σπάρτη του Λυκούργου. Το ανδροκρατικότερο των καθεστώτων έχει μεταλλαχτεί σε μια συμφεροντολογική μητριαρχία και οι άλλοτε ατρόμητοι Σπαρτιάτες έχουν γίνει ένα μάτσο χεσμένοι πούστηδες. Οι γυναίκες έχουν καταλήξει να κάνουν κουμάντο στην Λακωνία, ελέγχοντας τις γεννήσεις και οδηγώντας το στρατιωτικό ιδεώδες και την ηθική του σε πλήρη χρεοκοπία.  Αν προστεθεί ο διαρκής φόβος εξέγερσης των ειλώτων, η αποδυνάμωση των Πελοποννησίων συμμάχων και η περικύκλωση δια θαλάσσης που επιχειρεί η επεκτατική Αθήνα του Περικλή, δεν χρειάζεται κάποιος να πάει στην Πυθία για να του πει το μέλλον.

Καθώς νομοτελειακά τα δύο καθεστώτα έρχονται σε τροχιά σύγκρουσης είναι φανερό ότι η Σπάρτη υστερεί σε όλα.  Κοινωνική αδικία, ταξικές διακρίσεις, άφθονη καταπίεση, νοσηρή φτώχεια, απίστευτη δεισιδαιμονία, το πολίτευμα έχει πολλά από τα μειονεκτήματα της ολέθριας δημοκρατίας χωρίς να έχει ούτε ένα από τα πλεονεκτήματά της.  Η Σπάρτη δεν θέλει τίποτα από την Αθήνα. Οι ελάχιστες αμαζόνες που διοικούν από τις κρεβατοκάμαρες την πόλη το ξέρουν καλά ότι μόνο χαμένες θα βγουν από έναν πόλεμο.  Η προσπάθεια που κάνει η Λακωνική μητριαρχία να διατηρήσει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ένα μισητό καθεστώς που επί αιώνες υποδουλώνει Έλληνες, είναι στα πρόθυρα της παταγώδους αποτυχίας.  Η πολύτιμη εσωστρέφεια που υπερασπίζεται η Σπάρτη ως υπέρτατη αξία είναι καταδικασμένη να εκπνεύσει αν εκτεθεί στις συνθήκες ενός γενικευμένου πολέμου.

Τι θέλει άραγε η Αθήνα από την Σπάρτη; Κι αυτή ουσιαστικά τίποτα! Η Σπάρτη δεν είναι εμπορικός ανταγωνιστής των Αθηναίων.  Ο σπαρτιατικός κόσμος δεν αποτελεί αγορά για τα πανάκριβα αθηναϊκά και τα εισαγόμενα από το εξωτερικό προϊόντα.  Σε όλα τα πελάγη, η επικράτηση του αθηναϊκού στόλου και των οικονομικών συμφερόντων που αυτός προστατεύει είναι παντελής και δεν αμφισβητείται. Οι Σπαρτιάτες δεν μπαίνουν στην θάλασσα ούτε για μπάνιο. Μέχρι ποτάμι πάνε άντε και καμιά λιμνούλα.

Εδώ έχουμε μια πολύ περίεργη εξίσωση: Δύο πόλεις οδηγούνται σε ένοπλη αναμέτρηση χωρίς καμιά τους να ζητάει κάτι από την άλλη.  Είναι όμως έτσι το πράγμα;  Αν το σπαρτιατικό καθεστώς είναι ξενόφοβο και ανίκανο να κάνει αναγκαίες αλλαγές στην πολιτική του, άλλο τόσο το αθηναϊκό φοβάται την δύναμη των άλλων και είναι ανίκανο να διαχειριστεί τις ηθικές παραμέτρους που ορίζουν αυτή την δύναμη.  Κοντολογίς, η στρατιωτική ισχύς της Σπάρτης είναι που πρέπει να εξουδετερωθεί προληπτικά και η αρχαϊκή ηθική της είναι αναγκαίο να εξαφανιστεί εντελώς.  Η Αθήνα δεν πρέπει πια να έχει αντίπαλο ούτε στο πεδίο του πολιτικού φαντασιακού.

Καμία αντίρρηση ως εδώ. Η αλήθεια βέβαια είναι πως υφίσταται κάτι πιο καίριο που φοβίζει εκείνους που διοικούν από το σκοτάδι την Αθήνα. Αυτό το κάτι άπτεται των οικονομικών συμφερόντων χωρίς όμως να υποστηρίζει ή να εξυπηρετεί κανένα από αυτά.  Είναι μια λεπτομέρεια που έχει να κάνει αποκλειστικά με το βαθύ σπαρτιατικό κράτος: Η Σπάρτη είναι εσωτεριστικά εθνοεκκεντρική (κι αυτό 3.000 χρόνια πριν ανακαλυφθεί ο όρος «εθνοεκκεντρικότητα»). Ενώ είναι πρωτόγονη, ατσούμπαλη και ουραγός στην διαχείριση ξένων πληθυσμών και ιδεολογιών, πλησιάζει την κορυφή όσον αφορά την διαχείριση του ίδιου του πατριωτισμού της.

Η Σπάρτη υποστηρίζει μόνο την Σπάρτη. Δεν είναι μυστικό ότι σε όλες τις μεγάλες στιγμές που οι Έλληνες ενεργούν ως ΕΘΝΟΣ ή είναι απούσα ή συμμετέχει αναγκαστικά.  Σε κάθε περίπτωση οι απώτερες σκέψεις της που καθορίζουν τις επιλογές της είναι αόρατες. Η έκφραση «πλήν Λακεδαιμονίων» δεν βγήκε τυχαία. Ούτε οι πιο πιστοί τους σύμμαχοι δεν καταφέρνουν να εντοπίσουν το επίκεντρο του σπαρτιατικού εθνικού συναισθήματος. Όσο για το κέντρο, αυτό το αγνοούν ακόμα και οι ίδιοι οι Σπαρτιάτες πλην ολίγων. Η αγχίνους, οξύνους και κρυψίνους αντισυμβατική σκέψη είναι που φοβίζει την ηγεσία της Αθήνας. Περισσότερο από τον στρατό της Σπάρτης, είναι η εθνοεκκεντρική της αντίληψη που πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο.  Κι αυτό γιατί με τον κατάλληλο ηγέτη η εχθρική αυτή πόλη μπορεί να γίνει τελείως απρόβλεπτη, ανεξέλεγκτη και το χειρότερο: ανίκητη.

Μετά το διάλειμμα του Πεισίστρατου και των γιών του, η Αθήνα έχει πια 60 χρόνια που ελέγχεται από την συμμορία των Αλκμεωνιδών.  Εδώ χρειάζεται μια παρένθεση για να επισημανθεί ο ρόλος που παίζει αυτή η πολιτική οικογένεια που κάνει τις σημερινές μαφίες να μοιάζουν με ερασιτεχνικούς συλλόγους προώθησης της βάφλας.

Με γενάρχη κάποιον Αλκμαίωνα του οποίου οι ρίζες φτάνουν ως τον Νέστορα, τους Νηλείδες (που είχε εξοντώσει ο Ηρακλής), τους Αργοναύτες και το χρυσόμαλλο φλισάκι, το σόι εισέρχεται βαθιά μέσα στην μυθολογία και την προϊστορία. Για να αποφύγουμε να χαθούμε στις εικασίες και στις θεωρίες συνωμοσίας καλό είναι να μείνουμε στα ιστορικά γεγονότα. 

Ο Ηρόδοτος αφήνει μια μικρή χαραμάδα φωτός γι αυτούς τους αρχαίους ποδίτσες που κανείς δεν ξέρει τι είχαν δώσει και σε ποιους για να έχουν άφθονο χρήμα και διαρκή εξουσία. Ο ιστορικός διηγείται ένα ανέκδοτο το οποίο μάλιστα δεν ταιριάζει ούτε χρονολογικά ούτε οικονομικά.  Μερικοί απεσταλμένοι του Κροίσου (διάβαζε: πράκτορες) είχαν πάει κάποτε να επισκεφτούν το μαντείο των Δελφών και κάποιος Αλκμαίων τους βοήθησε πολύ. [Ερατώ, 125]. Τώρα τι είδους «βοήθεια» ήταν αυτή, κανείς δεν ξέρει.  Στην συνέχεια αυτός ο Αλκμαίων ταξιδεύει με πρόσκληση στις Σάρδεις και συναντάει τον Κροίσο. Εκείνος ευχαριστημένος για τις υπηρεσίες που είχαν προσφερθεί στους απεσταλμένους του, ανοίγει το θησαυροφυλάκιο και του λέει να πάρει όση χρυσόσκονη μπορεί να κουβαλήσει.  Ο Αλκμαίων τιγκάρει τους κοθόρνους, τον μανδύα, το στόμα του, (σίγουρα βάζει και στην κωλοτρυπίδα του) και περπατάει σαν παραγεμισμένη γαλοπούλα τρέμοντας μήπως κλάσει και του φύγει καμιά ουγγιά.  Όταν τον αντικρίζει ο Κροίσος σκάει τα γέλια και του επιτρέπει να πάρει το διπλάσιο σε κανονικούς σάκους.  Από αυτήν την χρυσόσκονη πλουτίζει ξαφνικά η οικογένεια των Αλκμεωνιδών.  

Πέρα από το κωμικό της υπόθεσης, τρία συμπεράσματα συνάγονται αβίαστα ως προς το ταμείο της οικογένειας:

1. Οι Αλκμεωνίδες γίνονται πλούσιοι από τη μια μέρα στην άλλη,

2. Το μαρούλι τους προέρχεται από την Ασία,

3. Επειδή δεν είναι πολλή η χρυσόσκονη που μπορεί να κουβαλήσει κάποιος στις μπότες και στον χιτώνα του έστω και επί δύο, σημαίνει ότι η «παροχή» μόνο εφάπαξ δεν ήταν. Πιθανότατα λαμβάνει χώρα σε μόνιμη βάση αφού το χρήμα που διακινεί η οικογένεια είναι ανεξάντλητο.

Το τελευταίο συμπέρασμα έχει βέβαια την εξής επιπλοκή: αφού σύντομα μετά από το ταξίδι του Αλκμαίωνα ο Κροίσος χάνει το βασίλειό του και υποβιβάζεται σε απλό σύμβουλο του Πέρση μονάρχη, είναι φανερό ποιος είναι ο νέος κρυφός εταίρος και χρηματοδότης του σκατόσογου.  

Άλλωστε υπάρχει και η περίφημη υπόθεση «ασπίδα» στην μάχη του Μαραθώνα: Κάποιος προδότης σήκωσε μια ασπίδα στην Πεντέλη, κάνοντας σήμα στους Πέρσες να περιπλεύσουν το Σούνιο και να επιτεθούν στην Αθήνα που ήταν αφύλακτη πριν προλάβει να επιστρέψει ο στρατός από τον Μαραθώνα.  Ο Πεισιστρατίδας Ιππίας παίζει τον ρόλο του φανερού προδότη (σκιάχτρο) ενώ ο πραγματικός παραμένει αόρατος.  Ο Ηρόδοτος [Ερατώ, 121,124] αθωώνει το πουστόσογο (μάλλον γιατί το χρήμα κυκλοφορεί χωρίς φειδώ), αλλά οι Αθηναίοι δεν μασάνε και εξοστρακίζουν τον Αλκμεωνίδη Μεγακλή γι αυτή την βρώμικη υπόθεση.

Ο Μεγακλής δεν το βάζει κάτω. Τα σκάει σε αλογάκια και βγαίνει νικητής στο τέθριππο στην Ολυμπία. Ο αθηναϊκός όχλος ζητωκραυγάζει ξεχνώντας τις πουστιές του παρελθόντος. Έτσι δικαιώνεται και ο Ευριπίδης αργότερα ο οποίος αν και πρωταθλητής στο παγκράτιο και στην πυγμαχία σιχαινόταν τους αθλητές και τον αθλητισμό. «Κακῶν γὰρ μυρίων ὂντων καθ’ Ἑλλάδα, οὐδέν κάκιόν ἐστιν ἀθλητών γένος». [Μύρια είναι τα κακά στην Ελλάδα, δεν υπάρχει όμως τίποτα πιο κακό από το γένος των αθλητών].

Μην ξεχνάμε ότι από την αρχή οι Αλκμεωνίδες είναι ταγμένοι φανατικά υπέρ της δημοκρατίας.  Όχι γιατί αυτοί οι ζάπλουτοι κωλοτρυπίδες τρέφουν κάποιο αίσθημα συμπάθειας για τον λαό.  Η οχλοκρατία ως πολίτευμα τους εξυπηρετεί στο να τσακίσουν τους άλλους ευγενείς που έχουν δεσμούς με την πόλη και το χώμα της, αντίθετα με την οικονομική αριστοκρατία που έχει δεσμούς μόνο με το χρήμα.  Η αρχή του δήμου είναι το τέλειο καθεστώς για να κάνουν τις πουστροδουλειές τους μένοντας αθέατοι και φορτώνοντας το φταίξιμο σε άλλους.  Αυτοί έχουν ανατρέψει τους γιους του Πεισίστρατου πληρώνοντας το μαντείο των Δελφών να στρέψει τους Σπαρτιάτες εναντίον τους. Αθλητισμός, δημοκρατία και θρησκευτικές χορηγίες, οι Αλκμέωνοι κάνουν τζάκποτ στην δημοφιλία. Επειδή ο όχλος αποτελείται από ΖΩΑ που μασάνε ό,τι σανό τους πετάξεις, καταφέρνουν να αποκοιμίσουν την πλέμπα και να την οδηγήσουν δεμένη χειροπόδαρα στα μνημόνια της εποχής.

Ήδη από το δεύτερο μισό του 7^ου αιώνα προ Χανούκας η Αθήνα βράζει από αγανάκτηση.  Οι τοκογλύφοι (με τις πλάτες των Αλκμεωνιδών) έχουν διαλύσει τον κοινωνικό ιστό και έχουν υποδουλώσει τους ελεύθερους αγρότες της Αττικής.  Ένας (ακόμα) Μεγακλής από δαύτους είναι άρχοντας και η μηχανή που έχει στήσει η συμμορία για να αλώσει την Αθήνα, αποδίδει μια χαρά. Με πουστιές, τοκογλυφίες, απάτες και στημένες δίκες (βλέπε το λήμμα ΣΟΛΩΝ) οι αυτόχθονες Αθηναίοι όχι μόνο ξεριζώνονται από την γη τους αλλά πουλιώνται και ως δούλοι στην Ασία.

Όπως είναι φυσικό, μερικοί παλαιοί ευπατρίδες αρχίζουν να ανησυχούν γιατί αντιλαμβάνονται ότι αν φαγωθεί ο λαός, μετά έρχεται η σειρά τους. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι ένας συνηθισμένος ανταγωνισμός ανάμεσα σε πατριές για την επικράτηση.  Είναι μια σειρά από συγκρούσεις στις οποίες αντιπαρατάσσονται ευγενείς με πατριωτικά (ή έστω τοπικιστικά αισθήματα) απέναντι σε νεόπλουτους επήλυδες.  Οι τελευταίοι διαπλέκονται αδιάλειπτα με τους εχθρούς της πόλης και έχουν ως μοναδική αξία τους το χρήμα. (Κάτι μου θυμίζει αυτό).

Το μαντείο των Δελφών πέρα από το θρησκευτικό κομμάτι, λειτουργεί ως αρχαία ΕΥΠ.  Ρουφιάνες των ισχυρών είναι οι Πυθίες.  Μέσα στην ιερή μαστούρα τους δεν σταματούν ούτε στιγμή να χαφιεδίζουν, να καρφώνουν και να λαδώνονται. Στην Αθήνα οι γηγενείς συγκεντρώνονται γύρω από τον Κύλωνα ο οποίος είναι ολυμπιονίκης, ευγενής και αρκετά αγαπητός στους πολίτες.  Η αρχαία στοά ξέρει ότι η αγανάκτηση είναι συσσωρευμένη και πως κάτι μαγειρεύεται και αποφασίζει να εξωθήσει τα πράγματα εκεί που θέλει. Το ρουφιανο-μαντείο δίνει ένα μαϊμουδεμένο χρησμό στον Κύλωνα για το πότε πρέπει να κινηθεί για να έχει την εύνοια των θεών.  Την ίδια στιγμή δίνει στεγνά την ημερομηνία στον άρχοντα Μεγακλή με τον οποίο έχει ανοιχτή γραμμή.

Όπως είναι αναμενόμενο, το κίνημα αποτυγχάνει και οι οπαδοί του Κύλωνα καταφεύγουν ικέτες στον ναό της Αθηνάς στην Ακρόπολη.  Οι Αλκμεωνίδες υπόσχονται ότι δεν θα τους πειράξουν, αλλά μόλις οι ικέτες βγαίνουν από τον ναό τους πετσοκόβουν άγρια. Αυτό είναι το Κυλώνειο Άγος.  Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Αλκμεωνίδες δεν πιστεύουν ούτε σε θρησκεία, ούτε σε ηθική, ούτε σε τίποτα. Μια σειρά θεομηνιών και δυσάρεστων γεγονότων που αποδίδονται στην μήνι των θεών κάνει τους Αθηναίους να εξορίσουν (επιτέλους) το κωλόσογο.

Το ελληνικό έτος 6379 (βαρβαρικόν έτος: 621 προ Χαλδαίου) η άρχουσα συμμορία βγάζει έναν ακόμα λαγό από το καπέλο: Αναθέτει σε έναν ψυχάκια που λέγεται Δράκων (τυχαίο και το όνομα, μην δίνετε σημασία) να γράψει τους (ως τότε) άγραφους νόμους. Ο ανεκδιήγητος αυτός βαλές κάθεται και γράφει τους περιβοήτους νόμους του σύμφωνα με τους οποίους όποιος κλέψει όλο το δημόσιο θησαυροφυλάκιο τιμωρείται με θάνατο ενώ όποιος κλέψει ένα λάχανο να φάει τιμωρείται πάλι με θάνατο.  Τέτοια μεγαλοφυής νομοθεσία όπως είναι φυσικό δεν καταφέρνει να στεριώσει αφού αν εφαρμοζόταν, σε μερικά χρόνια δεν θα είχε μείνει κανένας ζωντανός στην Αττική.  Οι νόμοι του Δράκοντα αποσύρονται μετά μουσικής όταν οι απατεώνες τοκογλύφοι είναι έτοιμοι να εμφανίσουν τον καινούργιο «σωτήρα» του λαού.

Περίπου 40 χρόνια μετά την σφαγή των οπαδών του Κύλωνα, η κλεψιά της καλλιεργήσιμης γης και η δόλια χρεοκοπία του πληθυσμού έχουν ολοκληρωθεί. Τότε οι νταραβεριτζήδες του χρήματος φέρνουν τον παλιόπουστα που λέγεται Σόλων να παίξει τον δήθεν αμερόληπτο διαιτητή και νομοθέτη. Εννοείται πως είναι στημένος 200 % υπέρ τους.  Αυτός δίνει αμέσως χάρη στους Αλκμεωνίδες και η γαμώφαρα επιστρέφει. Η κατάργηση των νόμων του Δράκοντα χρησιμοποιείται για να χρυσωθεί το χάπι του λαουτζίκου.  Είναι σαν να τους λέει το σύστημα: «Τώρα μαλάκες μπορείτε να κλεβετε άφοβα τα λάχανα».

Παράλληλα δεν αποτελεί μυστικό ότι οι Αλκμεωνίδες έχουν διαχρονικά άψογες σχέσεις με το βρωμερό (και υποχθόνιο) ιερατείο των μαντείων.  Αυτή η μοχθηρή κάστα των ερπετοειδών που καλλιεργεί την μαντική τέχνη έχει εισδύσει σταδιακά και ύπουλα στον ελληνικό χώρο από την στιγμή που η γαμώπιστη Ατλαντίδα βουλιάζει στον πάτο του ωκεανού.   Με το σιχαμερό άγγιγμά τους, η Ελληνική Θρησκεία από απόσταγμα της φιλοσοφίας του φωτός και λατρεία θεών, ηρώων και προγόνων έχει μετατραπεί σε μυστικοπαθή σέχτα με μαγγανείες, δεσίματα, απόκρυφες τελετές και άγνωστο σκοπό. Το ιερατείο της (ακριβώς όπως και το σημερινό που φοράει την κατάμαυρη χριστιανική προβιά) είναι ολοφάνερα εναντίον του έθνους: Χώνει την ουρά του στην πολιτική, διχάζει τους Έλληνες, εισπράττει φόρους, συσκοτίζει την αλήθεια, χρηματίζεται ξεδιάντροπα από τους Ασιάτες [Ηρόδοτος, Πολύμνια 140] και προωθεί την άγνοια και τον φόβο.  Μάλιστα έχει καθιερώσει και έναν απίστευτο νόμο: Σε κάθε ένοπλη σύγκρουση -ακόμη και ενδοοικογενειακή- παίρνει το 10 % από τα λάφυρα του νικητή, την περίφημη «δεκάτη»!  [Θουκυδίδης ΙΙΙ.50]. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Αρκετές φορές λειτουργεί ως τραπεζίτης και δίνει δάνεια με τόκο (!) για να χρηματοδοτηθούν εμφύλιοι πόλεμοι! [Θουκυδίδης Ι.121]. Όταν δεν κουνιέται φύλλο, προκαλεί τους πολέμους το ίδιο με «χρησμούς» και πουστιές.

 Οι Λακεδαιμόνιοι έχουν και ορατούς και αόρατους δεσμούς με αυτό το ιερατείο.  Φαινομενικά το καθεστώς τους είναι το πιο πιστό στην παράδοση από όλες τις Ελληνικές πόλεις.  Η Σπάρτη φανερά έχει τον πρώτο λόγο στα ιερά θέματα όμως και κάτι άλλο παίζει. Δεν είναι η θρησκευτικότητα που τους ωθεί να κάνουν αυτά που χρησμοδοτούν τα μαντεία.  Ούτε είναι τόσο ηλίθιοι για να γίνονται πιονάκια των ανήθικων και αλλόθρησκων Αλκμεωνιδών.  Κάποια κρυφή συμφωνία υφίσταται και με τους μεν και με τους δε. Ας μην ξεχνάμε ότι επάγγελμα της Σπάρτης είναι ο πόλεμος.  Μπορεί οι οπλίτες να είναι τζάμπα αλλά πρέπει να φάνε, να ντυθούν και να πάρουν δόρατα, σπαθιά και ασπίδες.  Αυτά θέλουν χρήμα και μόνο το παπαδαριό και οι ρουφιάνοι διαθέτουν άφθονο από δαύτο.  Η Σπάρτη χρηματοοικονομικά βρίσκεται στην λίθινη εποχή αλλά κατά κάποιο περίεργο τρόπο πάντα βρίσκει το χρήμα που χρειάζεται όταν είναι ανάγκη να κάνει πόλεμο.  Αυτό μόνο με κάποιο είδος συμφωνίας μπορεί να εξασφαλιστεί.

Για να κλείσουμε την παρένθεση με αυτούς τους αρχαίους πούσταρχους: 7 γεγονότα είναι αρκούντως τεκμηριωμένα:

1.  Οι Αλκμεωνίδες είναι πλούσιοι

2.  Είναι υπέρ της «δημοκρατίας»

3.  Έχουν δεσμούς με την Σπάρτη

4.  Συνεργάζονται άψογα με το ιερατείο

5.  Έχουν καλές σχέσεις με τους Ασιάτες

6.  Αποτελούν μόνιμο διχαστικό παράγοντα στην αθηναϊκή ιστορία

7.  Οι επιδιώξεις τους είναι ανεξιχνίαστες.

  

Είχαμε λοιπόν αφήσει τον Περικλή στα πολύ χάι του να διοικεί μια Αθήνα που έχει γίνει ηγεμονία.  Που φέρεται στους συμμάχους της χειρότερα απ’ ότι στους δούλους και που περικυκλώνει συστηματικά την Σπάρτη οδηγώντας την σε αδιέξοδο.  Ο άμπαλος είναι ο καλύτερος ηγέτης του όχλου. Ξέρει να παραμυθιάζει ωραία, φαίνεται γαλαντόμος και έχει γερές πλάτες στην νέα οικονομική ολιγαρχία. Το ότι έστειλε στρατό και στόλο να σφαγιαστεί στην Αίγυπτο όχι μόνο δεν περνάει στα μείον του αλλά του έχει ανεβάσει τις μετοχές.  Αυτός ο άνθρωπος είναι εκβιάσιμος και δεν έχει άλλη ηθική πέρα από αυτήν που του εξασφαλίζει την παραμονή του στην εξουσία.  Τα δίνει όλα στους νταβατζήδες και στον όχλο και τους αναθρέφει ως μωρά δράκων.  Συνοπτικά, είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει την πόλη σε πόλεμο μέχρις εσχάτων με τους Σπαρτιάτες και να μην καταλάβει κανείς γιατί έγινε. [Να γιατί δεν φαγώθηκε ζωντανός μετά την καταστροφή στην Αίγυπτο- Κουμπώστε].

Ως προς την ηθική του αρκεί να πούμε ότι έχει δάσκαλο, σύμβουλο και φίλο τον περιβόητο Δάμωνα του Δαμωνίδη, ένα διακεκριμένο επιστημονικό ρεμάλι της αθηναϊκής στοάς. Μαθητής του πυθαγόρειου (τι σύμπτωση) Πυθοκλείδη,  ο Δάμων είναι σοφιστής και μουσικολόγος.  Είναι εκείνος που έχει μυήσει τον Περικλή να παριστάνει τον πράο και τον χαμηλών τόνων πολιτικάντη.  Λέγεται μάλιστα ότι συνθέτει μουσική η οποία όταν παιχθεί πριν την διεξαγωγή ψηφοφορίας μπορεί να κατευθύνει κατά μεγάλο ποσοστό τις γνώμες των πολιτών υπέρ ή κατά της επίμαχης διάταξης. Ως και ψυχότροπα μέσα έχει επιστρατεύσει ο υπερδημοκράτης Περικλής για την παγίωση του καθεστώτος του. Κάποια στιγμή οι Αθηναίοι παίρνουν πρέφα το παπατζηλίκι και τις μηχανορραφίες του Δάμωνα και τον στέλνουν στα κομμάτια με εξοστρακισμό (αλλά τους μένει αμανάτι ο Περικλάρας).

Στην πραγματικότητα η Σπάρτη δεν αντιμετωπίζει άμεσο πρόβλημα.  Ως κοινωνία και ως καθεστώς βρίσκεται σε αδιέξοδο εδώ και αιώνες. Λίγο στρίμωγμα ακόμα δεν την βλάπτει αρκετά, άσε που μπορεί να της βγει σε καλό.  Αυτός που βρίσκεται σε τρομακτικό και πολλαπλό αδιέξοδο είναι η νέα Αθήνα. Η ολοκληρωτική εξουσία που έχει στήσει με τον μανδύα της ψευτο-δημοκρατίας και η κοινωνία της που στηρίζεται στο πλιάτσικο και στην απάτη τρίζουν συθέμελα.  Η πολιτική του διαρκούς επεκτατισμού και της κυριαρχίας σε καινούργιες αγορές την αναγκάζει να σκληραίνει όλο και πιο πολύ την στάση της αλλά και να αυξάνει γεωμετρικά τα στοιχήματα.  Νομοτελειακά το τέλος είναι κοντά. Μόνο ένας πόλεμος ή ακόμα καλύτερα μια σειρά από πολέμους μπορεί να παρατείνει τον Χρυσό Αιώνα της πουστιάς και της αρπαχτής.  Ο Περικλής γνωρίζει δύο πράγματα: α) Από την εξέγερση των ειλώτων μετά τον φονικό σεισμό του 464, ότι οι Σπαρτιάτες δεν είναι πια ούτε πολλοί στον αριθμό ούτε οι πασίγνωστοι ανίκητοι πολεμιστές και β) μετά την μάχη της Οινόης το 459, ότι η σπαρτιατική φάλαγγα μπορεί να νικηθεί άνετα από την αθηναϊκή ακόμα και σε τακτική μάχη.   

Στο μεταξύ, τα δρακομωρά που είχε υιοθετήσει πριν από χρόνια ο γερο-τρικυμίας, η οικονομική ολιγαρχία και ο όχλος, έχουν γίνει δύο θεόρατοι γαμώδρακοι που ξεσκίζουν και τρώνε ωμό όποιον τους πάει κόντρα.  Ο «Ολύμπιος» έχει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για το γιγάντωμα αυτών των τεράτων αλλά και για την στροφή του αθηναϊκού καθεστώτος στην εγκληματικότητα όσον αφορά τις πολεμικές του επιχειρήσεις.  Οι επαναλαμβανόμενες γενοκτονίες πληθυσμών των συμμαχικών πόλεων δεν δείχνουν την «εξαχρείωση των ηθών» (που γράφουν οι αγράμματοι ιστορικοί) αλλά την μαθηματική κατάληξη του οικονομικού σχεδιασμού.  Όλα τα υπόλοιπα περί «ανταγωνισμού» είναι πίπες. Ο πόλεμος είναι η μόνη διέξοδος για την οικονομική μαφία της Αθήνας και τον αχόρταγο όχλο της και ο Περικλής το ξέρει πολύ καλά. Είναι αυτός που σπρώχνει την Ελλάδα προς την εμφύλια σύγκρουση για να κρύψει μέσα στην αναμπουμπούλα της την μεγάλη ληστεία του συμμαχικού ταμείου και την φούσκα της οικονομίας που αυτή έχει τροφοδοτήσει. Η συμμορία των διεθνών τοκογλύφων που βρίσκεται πίσω του μαζί με το περσικό χρήμα οδηγούν τις εξελίξεις γιατί τους συμφέρει μια εμφύλια σφαγή των Ελλήνων.  Ένας πόλεμος είναι ευτυχία για το επεκτατικό μοντέλο της Αθήνας έτσι όπως έχει δομηθεί.  Θα ενώσει τους συμμάχους και θα τους κάνει πιο υπάκουους, θα ρίξει κι άλλο χρήμα στην πολεμική μηχανή, ενώ θα δικαιολογήσει και κάθε παρελθοντική έκνομη ενέργεια των Αθηναίων.  Ταυτόχρονα είναι φανερό ακόμα και στον πιο ηλίθιο παρατηρητή ότι ο πόλεμος θα είναι ολέθριος στον τομέα των ανθρώπινων πόρων. Μόνο που αυτοί που οδηγούν τις εξελίξεις από το παρασκήνιο δεν ενδιαφέρονται για τις απώλειες στον πληθυσμό των γηγενών αλλά μάλλον τις ενθαρρύνουν και τα καθάρματα όπως ο Περικλής εκτελούν ως νευρόσπαστα τις εντολές τους. 

Στην Σπάρτη το κλίμα είναι εξίσου ασταθές.  Ο Περικλής το γνωρίζει και έχει θεσπίσει ένα μυστικό κονδύλι δέκα ταλάντων ετησίως το οποίο προορίζεται αποκλειστικά για δωροδοκίες των σπαρτιατικών αρχών. Στον μικρό Πελοποννησιακό τα χώνει στον νεαρό βασιλιά Πλειστοάνακτα που βρισκεται με τον στρατό του έξω από τα τείχη της Αθήνας κι εκείνος εγκαταλείπει την Αττική και επιστρέφει στην Σπάρτη χωρίς να κλέψει ούτε κατσίκι.  Οι Σπαρτιάτες τον καθαιρούν αμέσως και τον καταδικάζουν σε πρόστιμο και εξορία αλλά το κύκλωμα της διαφθοράς δεν παύει να υπάρχει.

Βέβαια παρά την κατά περιόδους καιροσκοπική προσέγγιση με την Λακεδαίμονα, οι Αλκμεωνίδες δεν ξεχνούν ότι είναι παρακάδι των Νηλειδών οι οποίοι είχαν εκδιωχθεί από την Πύλο από τους Δωριείς (αυτό απηχεί ο μύθος της σφαγής τους από τον γενάρχη των Δωριέων Ηρακλή).  Γι αυτό και η Πύλος γίνεται κομβικό σημείο αργότερα. Όταν οι Αθηναίοι την καταλαμβάνουν αρνούνται  να την επιστρέψουν.  Τέλος πάντων, το σόι έχει πολλούς λόγους να μισεί την Σπαρτη και να θέλει τον εκμηδενισμό της.  Ακόμα και οι μίζες που σπρώχνει προς τα ‘κεί έχουν στόχο να διαλύσουν ό,τι ξεφτίδι αρχαϊκής ηθικής έχει απομείνει. 

Στο θέμα του πολέμου ο Περικλής βρίσκει αναπάντεχους συμμάχους μέσα στο άντρο της σπαρτιατικής εξουσίας. Οι βασιλιάδες και οι στρατηγοί θέλουν να εγκαθιδρύσουν τυραννία. Η ολιγαρχία που επιλέγει τους Εφόρους θέλει να ξεριζώσει τους βασιλιάδες. Οι ανδροκράτες με μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης ελπίζουν (βλακωδώς) ότι θα ξαναπάρουν τα ηνία από τις γυναίκες. Ο καθένας από τους παραπάνω για τους δικούς του λόγους σιγοντάρει την πορεία προς την αναταραχή ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες.

Η Σπαρτιάτισσα είναι λυκάνθρωπος. Αδιάλλακτη, αδυσώπητη και χωρίς συναίσθημα. Μια γυναίκα σκέτο δηλητήριο.  Όμως ακόμα και αυτή η λεσβοθυρίδα έχει αρχίσει να νιώθει το στρίμωγμα και την αμφισβήτηση που δέχεται η Σπάρτη.  Βλέποντας πως ο μύθος έχει αρχίσει να καταρρέει πηγαίνει πάσο, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να κινηθεί.  Οι πάντες στην Λακωνία έχουν καταλάβει πως ο πόλεμος είναι μονόδρομος όσο στην Αθήνα κάνουν κουμάντο οι Αλκμεωνίδες.  Γι αυτό και στο τελευταίο άσκοπο τελεσίγραφο ζητούν να εκδιωχθεί ο Περικλής.

Ξεκινώντας ο μεγάλος Πελοποννησιακός η αθηναϊκή φτωχολογιά διαπιστώνει πως είναι αυτή που καλείται να πληρώσει τα σπασμένα. Το μουνί ο Περικλής εκφωνεί τρεις δημηγορίες, την μια πιο πούστικη από την άλλη.  Σίγουρα ιδιοφυείς και λεπτοδουλεμένες ως προς τα νοήματα, παρουσιάζουν επίτηδες μόνο την μια όψη της «δημοκρατίας», αυτήν της πολιτικο-οικονομικής υπεροχής.  Στην ουσία αποτελούν απολογία της τοκογλυφίας και του αποικιακού ληστρικού μοντέλου (αυτού που θα αντιγράψουν αιώνες αργότερα η Αγγλική Αυτοκρατορία και οι ΗΠΑ).  Κουβέντα δεν λέει ο Περικλής για την πολιτική μαφία που χειραγωγεί τις μάζες και τις οδηγεί σε προειλημμένες αποφάσεις.  Ούτε λέξη για την διαφθορά στους θεσμούς και για το χάλι που επικρατεί στα δικαστήρια.  Μούγκα για τα τάλαντα που παντελονιάζει η αόρατη συμμορία των τραπεζιτών.

Το λαμόγιο υποστηρίζει ότι για να επικρατήσει η Αθήνα οφείλει να κάνει «συντηρητικές κινήσεις» στο στρατιωτικό κομμάτι.  Ο πόλεμος όμως που προτείνει και που αναλαμβάνει είναι ολοκληρωτικός.  Υποστηρίζει ότι η Αθήνα έχει αρκετό χρήμα και δεν έχει παρά να περιμένει να χρεοκοπήσουν οι Σπαρτιάτες.  Αυτό φυσικά μεταφράζεται σε μακροχρόνιο πόλεμο.  Άρα ο πρώτος πολίτης των Αθηνών έχει πλήρη επίγνωση σε τι περιπέτεια οδηγεί την πόλη του.  Το πόσο σαθρά είναι τα επιχειρήματά του αποδεικνύεται από την μπαρούφα που πετάει ότι οι Σπαρτιάτες δεν θα μπορέσουν να βρουν λεφτά ενώ δεν έχει περάσει ούτε 25ετία από τότε που οι Πέρσες μοίραζαν χρυσάφι σε όποιον στραφεί εναντίον της Αθήνας.  Η άλλη παπάρα είναι ότι οι Σπαρτιάτες αρνούνται να δεχθούν την διαιτησία στις διαφορές. Ποια διαιτησία; Το ιερατείο που οι Αλκμεωνίδες έχουν στο τσεπάκι; Το ίδιο ιερατείο που έχει φανατίσει με χρησμούς τους Έλληνες να σφαγούν μεταξύ τους;

Το δεύτερο έτος του πολέμου μέσα στα τείχη της Αθήνας και υπό άθλιες συνθήκες υγιεινής συνωστίζονται χιλιάδες αγρότες που έχουν χάσει τα πάντα λόγω της εισβολής.  Όλοι αυτοί περιμένουν τις αποζημιώσεις του Περικλή για να επιβιώσουν. Εκείνη την στιγμή από ένα αιγυπτιακό πλοίο αποβιβάζεται ένας απρόσκλητος επισκέπτης ο οποίος πληρώνει τοις μετρητοίς.  Λέγεται λοιμός (κατά πάσα πιθανότητα τυφοειδής πυρετός) και είναι ο εγγυημένος θάνατος. Οι εγκλωβισμένοι κάτοικοι ψοφάνε σαν τα κοτόπουλα ενώ οι Πελοποννήσιοι λύνουν την πολιορκία και φεύγουν για να μην κολλήσουν.  Η τρομερή αρρώστια θερίζει το 30 % - 40 % των Αθηναίων ενώ οι Σπαρτιάτες για να διατηρούν θεόκλειστα τα δικά τους σύνορα, έχουν ελάχιστα ως καθόλου κρούσματα. Η κωλοφαρδία του Περικλή φαίνεται να λήγει όταν σκυλοψοφάνε τα δύο παιδιά του και αρρωσταίνει κι ο ίδιος από την νόσο. Όμως δεν είναι έτσι. «Και νεκρός εκωλοφάρδει», όπως θα ’γραφε ο Ηρόδοτος αν υπήρχε το ρήμα. Ο κουρτίνας ξεμαγαρίζει την καλύτερη γι αυτόν στιγμή αφού μάλιστα έχει εκφωνήσει τον Επιτάφιό του. Μένει στην ιστορία ως μεγάλος ηγέτης που τάισε και έντυσε τον λαό κι έφτιαξε παρθενώνες ενώ ήταν μια αρσενική Πανδώρα.  Από το πιθάρι που άνοιξε ο Περικλής βγήκαν συμφορές που μας βασανίζουν έως σήμερα.  Είναι προφανές ότι αν ζούσε λίγο ακόμα θα τον έγδερναν ζωντανό οι ίδιοι οι οπαδοί του και θα τον έψηναν στη σούβλα σαν γουρούνι.

Η οχλοκρατία που καθιέρωσαν οι Αλκμεωνίδες (αρχίζοντας από τον Μεγακλή και τον Κλεισθένη) δίνει τώρα τους καρπούς της.  Ο Κλέων που αναλαμβάνει αμέσως μετά τον θάνατο του Περικλή την εξουσία είναι γνήσιος εκπρόσωπος της σκληρής γραμμής.  Πρόκειται ίσως για την πιο αδικημένη μορφή των παράξενων αυτών χρόνων.  Επειδή είναι χύμα και τσουβαλάτος έχει κατηγορηθεί σε όλες τις εποχές, από όλους και για όλα. Λες και ο Κλέων έφτιαξε το επεκτατικό μοντέλο. Λες κι αυτός ρήμαξε το συμμαχικό ταμείο. Λές και αυτός ξεκίνησε τον πόλεμο.  Σύμφωνα με τα αξιώματα της στρατηγικής που έχει εισάγει ο αρχαίος Κινέζος στρατηγός Σουν Τζου, ο Κλέων που θέλει να τελειώσει τον πόλεμο σύντομα είναι κλάσεις ανώτερος από τον παντοβρωμιάρη Περικλή που σκοπεύει να τον τραβήξει σε μάκρος για να πλουτίζουν τα φιλαράκια του.

Η φωνή της λογικής και της ευφυούς πολιτικής διαχείρισης δεν είναι σε καμία περίπτωση ο Περικλής όπως τον παρουσιάζουν οι στημένοι ιστορικοί και οι πλουτοκράτες, αλλά ο Διόδοτος, ένας πολύ αξιόλογος τύπος τον οποίο εξαφανίζουν εν ριπή οφθαλμού οι καραγκιοζοπαίχτες της αθηναϊκής ψευτο-δημοκρατίας.  Η περικλεϊκή σούπα πρέπει να είναι πάντα η πιο νόστιμη. Ακόμα και ο μέγας Θουκυδίδης την πατάει με το παλτό και στην πρώτη γραφή του βιβλίου του τον έχει για καλό πολιτικάντη. 

Στον αντίποδα, ο Κλέων ενσαρκώνει το απόλυτο κακό.  Αποκαλείται «δημαγωγός» αλλά πέρα από την ακατέργαστη εξωτερική όψη του χαρακτήρα του είναι απλά ένας μάγκας που δεν κάνει κωλοτούμπες και εκπτώσεις. Στο μικρό διάστημα που βρίσκεται στο προσκήνιο, πραγματοποιεί ό,τι υπόσχεται σε αντίθεση με άλλους που είναι άχρηστοι  και αποφεύγουν την δράση (όπως ο Νικίας), που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο στην παπάτζα (όπως ο Περικλής), και που ακολουθούν την κάβλα της στιγμής (όπως ο Αλκιβιάδης).

 Το 425 ο Κλέων κάνει ρόμπα τον σπαρτιατικό στρατό στην Σφακτηρία (στην μάχη που κρίνει την πρώτη περίοδο του πολέμου) και συλλαμβάνει ζωντανούς 292 ριψάσπιδες λακωνοτρυπίδες. Πρόκειται για σοβαρό πατατράκ του στρατόκαβλου μύθου το οποίο τότε πολλοί παπάρηδες Έλληνες αρνούνται να το πιστέψουν (άρα η ηλιθιότητα είναι διαχρονική).  Ο Κλέων σφυρίζοντας ειρωνικά καταπλέει στον Πειραιά σέρνοντας πίσω του δεμένους τους ξεφτίλες.  Τα στόματα ανοίγουν διάπλατα και τα γυφτάκια της Αθήνας γελάνε και κοροϊδεύουν τον «ανίκητο» εχθρό.  Οι «σκληροτράχηλοι» Λακεδαιμόνιοι μοιάζουν με τρομαγμένα γατάκια. 

Ο Κλέων για μικρό διάστημα θεωρείται ημίθεος.  Δυστυχώς γι αυτόν, το 422 στην πολιορκία της Αμφίπολης πέφτει πάνω στον ικανότερο στρατηγό της εποχής, τον Σπαρτιάτη Βρασίδα. Ο Κλέων σκοτώνεται στην μάχη αλλά καταφέρνει να πάρει μαζί του στον άλλο κόσμο το μεγαλύτερο ατού της Σπάρτης, έναν μοναδικό πολεμιστή και εξαιρετικό Έλληνα.  Με σκακιστικούς όρους, η Αθήνα έχει ανταλλάξει αξιωματικό με βασίλισσα και παίρνει με περίπατο την παρτίδα.

Έχει έρθει η ώρα του παραλόγου.  Αυτό που φοβόταν η αθηναϊκή στοά ότι μπορούσε να συμβεί στην Σπάρτη, συμβαίνει στο δικό της μαγαζί. Το πουλαίν του Περικλή και της Ασπασίας ντεμπουτάρει στην πολιτική σκηνή.  Ο Αλκιβιάδης που έχει χάσει τον φυσικό πατέρα του όταν ήταν 3 χρονών έχει ανατραφεί κάτω από τις φτερούγες του αρχηγού των δημοκρατικών.  Ο Περικλής είναι θείος, κηδεμόνας και πολιτικός πατέρας του μικρού. Μαζί με έναν σοφιστή με αμφιλεγόμενες απόψεις που μοιάζει με σάτυρο της διονυσιακής λατρείας και ονομάζεται Σωκράτης είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την άνδρωση και την εξέλιξη του φαινομένου. 

Ακολουθώντας την μέθοδο του Αντισθένη («ἀρχή παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις») πρέπει πρώτα να πούμε ότι το όνομα Αλκιβιάδης δεν είναι αθηναϊκό αλλά σπαρτιατικό (όπως λέμε Ευρυβιάδης). Σε μερικούς αυτό μπορεί να φαίνεται περίεργο αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο.  Αλκιβιάδη έλεγαν και τον παππού του και οι σκοτεινές διασυνδέσεις της οικογένειάς του με την Σπάρτη πάνε γενεές πίσω στην εποχή του Πεισίστρατου και ακόμα πιο παλιά.  Ο Αλκιβιάδης ανήκει και από τις δυό πλευρές (πατέρα και μητέρα)  στους Αλκμεωνίδες πράγμα που υπονοεί κοινότητα συμφερόντων ανάμεσα στους διαφορετικούς κλάδους της οικογένειας και ενδεχόμενη ενδογαμία.  

Ο Άλκης έχει από παιδί το μαγικό άγγιγμα. Αυτήν την αύρα του ηγέτη που πολλοί θα σκότωναν για να την αποκτήσουν έστω και για λίγο.  Ο μπάσταρδος τα έχει όλα: καταγωγή, διασυνδέσεις, χρήμα, εμφάνιση, λέγειν.  Το πλήθος άγεται πίσω του μαγεμένο όπως ακολουθεί στο δρόμο ο μουνολιγούρης ένα αρωματισμένο αιδοίο.

Μεγαλώνοντας, ο Αλκιβιάδης περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον φαίνεται να ενσαρκώνει την νέα Αθήνα. Είναι πιο φανατικός οπαδός της ματαιοδοξίας από οποιαδήποτε γυναίκα. Φιλήδονος, πανούργος, αλαζόνας, αμείλικτος, τυχοδιώκτης και εντελώς ανήθικος. Οι ηδονές της σάρκας τον σέρνουν σε ένα αδιάκοπο κυνήγι νέων κατακτήσεων, ερωτικών και πολιτικών.  Είναι ένας αθεράπευτος τζογαδόρος της εφήμερης δόξας.  Δεν είναι απλά δέσμιος των παθών του αλλά τα πάθη είναι αυτά που συνθέτουν τον χαρακτήρα του.

Ως ηγέτης δεν είναι μονοσήμαντα σκάρτος αλλά η αποθέωση της σκαρταδούρας. Η απόλυτη σκαρτότητα αυτοπροσώπως.  Είναι ό άνθρωπος για όλες τις εποχές και για όλα τα καθεστώτα.  Ένας χαμαιλέων της εξουσίας.  Είναι ο μόνος που αλλάζει τρεις πατρίδες και επιστρέφει στην πρώτη για να τον ξαναδιώξουν.  Στην Αθήνα είναι ο πιο γνήσιος Αθηναίος, στην Σπάρτη είναι πιο Σπαρτιάτης κι από τους Σπαρτιάτες, στην Περσία είναι τόσο Πέρσης που κάνει τους Πέρσες να νιώθουν μειονεκτικά. Τέτοιος κωλοτρυπίδας δεν υπάρχει πουθενά.  Η συμπεριφορά του είναι τόσο αλλοπρόσαλλη που πλησιάζει την εθνοεκκεντρικότητα.

Ο τύπος δεν θέλει και δεν μπορεί να διεκδικήσει κανένα από τα χαρακτηριστικά που αποδίδονται στους φυσιολογικούς ανθρώπους. Να είναι κι αυτός από αλλού άραγε; Αυτό που θεωρείται ιστορικά σίγουρο είναι ότι διαθέτει ημιθεϊκή ακτινοβολία.  Αν ο Μέγας Αλέξανδρος είναι σπορά από το διαστημικό υπερπέραν, ένα γαλαξιακό εμφύτευμα στην μήτρα της μάγισσας Ολυμπιάδας, ο Αλκιβιάδης είναι φτιαγμένος από γήινη σάρκα με αττικές προδιαγραφές αλλά και με μια γενναία δόση «εξωγενών» ιδιοτήτων.  Το μέγα ελάττωμά του είναι ότι προέρχεται από το νόθο γαμώσογο των Αλκμεωνιδών.

Αν και μέτριος στρατηγός ο ξέκωλος είναι διάνοια στην γεωπολιτική και κοινωνιολογική ανάλυση. Λες και ξέρει όλες τις χώρες και τους ανθρώπινους τύπους απέξω. Λες και  μπορεί να διαβάζει τις μύχιες σκέψεις και τα βίτσια των συνομιλητών του. Στις διαπραγματεύσεις, στους ελιγμούς και στην ψυχογραφία των αντιπάλων δεν παίζεται ο γαμιόλας.

Το σίγουρο είναι ότι το αχανές κράτος της Περσίας δεν μπορεί να νικηθεί από μια ναυτική δύναμη.  Χρειάζονται ιππείς και βαριά οπλισμένοι πεζικάριοι τους οποίους δεν διαθέτει ούτε μπορεί να αποκτήσει σε μεγάλους αριθμούς η Αθήνα. Μια συμμαχία με τους Μακεδόνες και τους Πελοποννήσιους είναι πιθανόν να εξασφαλίσει αυτήν την χερσαία δύναμη κρούσης αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα. Για την ώρα η υφιστάμενη συνθήκη ειρήνης με τους Πέρσες βολεύει αφάνταστα τους Αθηναίους. Όλη η ανατολική μεσόγειος από την Λιβύη ως τον Εύξεινο Πόντο είναι δική τους εκτός από μια μικρή λωρίδα ανάμεσα στην Ιουδαία, την Κύπρο και την Αίγυπτο που ελέγχεται από τους Φοίνικες.  Το πρόβλημα είναι το εξής: Οι αγορές αυτού του μέρους της Μεσογείου είναι εξαντλημένες ενώ οι Αθηναίοι δέσμιοι του οικονομικο-πολιτικού μοντέλου τους είναι υποχρεωμένοι να επεκταθούν.  Μόνο μια οδός υπάρχει: Δυτικά.

Αυτή η ηγεμονική Αθήνα που παρά τις τρομακτικές απώλειες του λοιμού έχει ταπεινώσει την Σπάρτη στο πρώτο μέρος του πολέμου, ετοιμάζεται για το μεγάλο βήμα: Την κατάκτηση της Σικελίας.  Πρόκειται για ένα σχέδιο που έχει στήσει από χρόνια ο μακαρίτης πια Περικλής.  Η Αθήνα που λιγούρευε την Σικελία και την Δύση από την εποχή του Θεμιστοκλή έχει ήδη ναυτικές βάσεις και συμμάχους εκεί. Ο όχλος ενθουσιάζεται από τις προοπτικές, όλοι θεωρούν τους εαυτούς τους πατριώτες και ο αθηναϊκός εθνικισμός χτυπάει ταβάνι. Αν δει κάποιος στον χάρτη την Σικελία διαπιστώνει ότι είναι μεγαλύτερη από την Πελοπόννησο.  Οι πόλεις εκεί είναι πλούσιες και έχουν ισχυρούς στρατούς. Οι πάντες νομίζουν (και δικαιολογημένα) ότι η κατάληψη έστω και τμήματος της νήσου θα είναι η αξιολογότερη επιτυχία που έχει να δείξει η πόλη σε όλη την ιστορία της…  Οι πάντες εκτός από έναν: Ο Αλκιβιάδης έχει άλλα όνειρα.

Σίγουρα αυτό το πουτσόπαιδο δεν μπορεί να διεκδικήσει τον ρόλο του πατριώτη ούτε και τον ενδιαφέρει να το κάνει.  Κάνοντας όμως κανείς μια ψυχρή αποτίμηση χωρίς παρωπίδες δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει πως ο Περικλής είναι πεντακάθαρα ένας προβλέψιμος και χειραγωγήσιμος εθνομηδενιστής.  Η Αθήνα γι αυτόν έχει πάντα το μέγεθος που του υπαγορεύουν η πλουτοκρατία και ο δήμος. Μάσα, πιοτό, μαστούρα και γαμήσι.  Άρτος και θεάματα.  Δεν έχει καμία σχέση με τον Αλκιβιάδη ο οποίος ταλαντεύεται μεταξύ ναρκισσιστικής υπερβολής και εθνοεκκεντρικότητας.  Ο Άλκης είναι απρόβλεπτος, ανεξέλεγκτος και αν η υπόλοιπη πόλη παίξει στον ρυθμό που αυτός ορίζει, θα είναι ανίκητος.

Σε αντίθεση με τα πεζά όνειρα του όχλου, δηλαδή λεφτά, κτήματα, δούλους, ωραία ρούχα και διασκεδάσεις, το όνειρο του Αλκιβιάδη ξεφεύγει από τα πλαίσια αυτού του κόσμου.  Το όραμά του είναι πρωτίστως εθνοεκκεντρικό.  Είναι νέος, ταλαντούχος και ηγέτης μιας θαλάσσιας ηγεμονίας που στοχεύει να γίνει υπερδύναμη. Ως τέτοιος  οφείλει να ονειρεύεται άλλα, ενδοξότερα πράγματα. Η ηθική του είναι πολλαχώς αμφισβητήσιμη όμως ο ίδιος διαθέτει ένα υπερτροφικό εγώ και απολαμβάνει την σχεδόν τυφλή εμπιστοσύνη του πλήθους. Αυτή την ώρα μόνο ο Αλκιβιάδης μπορεί να θέσει όρια στον Αλκιβιάδη. Παγκόσμια κυριαρχία; Γιατί όχι; Μόνο Θεός δεν μπορεί να γίνει κανένας αλλά και πάλι ποιος ξέρει τι επιφυλάσσουν το μέλλον και η επιστήμη.

Το σχέδιο είναι εθνοεκκεντρικά απλό.  Πρώτα καταλαμβάνονται οι Συρακούσες, μετά ολόκληρη η Σικελία, μετά οι ελληνικές πόλεις της Ιταλίας , μετά το Λάτιο και οι πόλεις των Ετρούσκων και των Λίγουρων, κι ύστερα ο μεγάλος αντίπαλος: Η πανίσχυρη Καρχηδόνα.  Η αποικία των Φοινίκων πρέπει να καταστραφεί. Είναι κι αυτή ναυτική δύναμη αλλά η Αθήνα την έχει γιατί η ίδια διαθέτει ανώτερη τεχνολογία. Με ορμητήριο την Σικελία μπορεί να την σβήσει για πλάκα από τον χάρτη. Κατόπιν με ναυπήγηση τεράστιου νέου στόλου οι Αθηναίοι επικρατούν σε όλο τον ελληνικό κόσμο.  Φέρνοντας χιλιάδες μισθοφόρους από την Δύση, Έλληνες,  Ίβηρες και άλλες εθνικότητες, πολιορκούν τις πόλεις της Πελοποννήσου και τις αναγκάζουν μια-μια να προσκυνήσουν στο σπαθί.  [Θουκυδίδης VI, 90].  Μετά σειρά έχουν η Παλαιστίνη, η Αίγυπτος και η Περσία.

Το τρομερό της υπόθεσης είναι ότι δεν πρόκειται για την παράκρουση ενός τρελού αλλά για εμπεριστατωμένο σχέδιο μιας πολιτικής μεγαλοφυΐας.  Θεωρητικά είναι πραγματοποιήσιμο.  Με ελάχιστες βελτιώσεις στον προγραμματισμό, οι τυχοδιώκτες Αθηναίοι είναι ικανοί να τινάξουν την παγκόσμια μπάνκα στον αέρα.  (Πρακτικά, το σχέδιο θα εφαρμοστεί αργότερα σχεδόν κατά γράμμα και με απόλυτη επιτυχία από τους Ρωμαίους).  

Εδώ είναι το σημείο όπου μπαίνει ο περιβόητος «κόφτης».  Αν ο Αλκιβιάδης έχει φανατικούς οπαδούς, έχει και φανατικούς εχθρούς. «Γιατί αυτός και όχι εμείς;». Το βαθύ αθηναϊκό κράτος δηλαδή οι ολιγαρχικοί, το ιερατείο και το ξένο τμήμα της πλουτοκρατίας, δεν θέλει την Αθήνα να γίνεται υπερδύναμη.  Οι ηλίθιοι γαιοκτήμονες γιατί δεν μπορούν να καταφέρουν κάτι ανάλογο ούτε στα όνειρά τους και γιατί φοβούνται μη χάσουν τα σκατοτσιφλίκια τους, το παπαδαριό γιατί τρέμει τις καινούργιες θρησκείες και το άνοιγμα προς την επιστήμη και οι αόρατοι γιατί το χρήμα και η εξουσία θα μοιραστούν σε πολλούς.

Αν μερικές βαριοπούλες και κάμποσοι πληρωμένοι μπράβοι φτάνουν για να θρυμματίσουν για πάντα το αλκιβιαδικό όνειρο, έχει ενδιαφέρον να δούμε τις ιστορικές προεκτάσεις στην περίπτωση που ολοκληρωνόταν ευνοϊκά η πρώτη φάση του:

Με την πτώση της Καρχηδόνας και έχοντας κυριαρχήσει με το ναυτικό στην Μεσόγειο φαίνεται μάλλον απίθανο ότι η Αθήνα θα στρεφόταν προς τις χερσαίες επιχειρήσεις όπου θα έπρεπε να εξαρτάται από αμφίβολους συμμάχους.  Αντίθετα, είναι μάλλον βέβαιο ότι θα συνέχιζε στην πεπατημένη της θαλασσοκρατορίας.  Επιταχύνοντας με θαλάσσιο αποκλεισμό τις αποστασίες σατραπών και την διάλυση της Περσίας εκ των έσω, η αθηναϊκή υπερδύναμη θα είχε ουσιαστικά μια μονάχα οδό να ακολουθήσει: Την έξοδο από τις Ηράκλειες Στήλες (βαρβαριστί Γιβραλτάρ), δρόμο που οδηγούσε στον ανοιχτό ωκεανό και στην αχανή ήπειρο που βρισκόταν πέρα από τον υγρό ψοφόταφο της Ατλαντίδας. Εκεί στη μεγάλη και πλούσια γη που ανάφεραν οι λειψές πανάρχαιες γραφές θα στήνονταν οι νέες αποικίες.  Αλκιβιαδική θα ονομαζόταν η νέα ήπειρος. Πρωτεύουσα θα είχε την Νέα Αθήνα.

Φανταστείτε να ανακάλυπταν επίσημα οι Αθηναίοι την Αμερική το 400 προ Χασισεμπόρου. Σε μηδέν χρόνο θα ‘στηναν πόλεις και μεγαλεία.  Στο λεπτό θα ‘ψηναν τους ταλαίπωρους Ινδιάνους ότι ήταν οι κολλητοί του Μανιτού.  Οι λευκοί θεοί από το διάστημα που είχαν επιστρέψει. Ποια Σικελία; Ποια Σπάρτη; Ποια Βαβυλώνα; Από τον Βόρειο Πόλο ως τον Νότιο, ό,τι υπήρχε ενδιάμεσα θα γινόταν δικό τους. Τα εδάφη ήταν ατελείωτα.  Πουτάνα μιζέρια, ο φτωχός θα πήγαινε πρώτα Η.Π.Α. (Ηνωμένες Πολιτείες Αθηναίων) και μετά ταμείο.

Μαζί με τα παράσιτα; Μπορεί. Όμως σε αντίθεση με τους δεισιδαίμονες Σπαρτιάτες που είχαν διάφορα θρησκευτικά κολλήματα, οι Αθηναίοι -όπως είχαν δείξει στη Μήλο- δεν υπολόγιζαν ούτε τους θεούς όταν επρόκειτο να σφάξουν. Ήταν ανελέητοι προς εχθρούς, φίλους και ουδέτερους.  Μόλις ολοκληρωνόταν το σχέδιο στον νέο κόσμο, θα τους πογκρόμιαζαν χωρίς οίκτο τους γυφτο-αργυραμοιβούς. Μετά συμμαχία με  Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Θεσσαλούς , Πελοποννήσιους και κωλοφεράντζα όλη την σκουριά ως τις ακτές της Ιαπωνίας. Σκούπα κανονική σε σαύρες και κατσαρίδες.

10.000 χρόνια μπροστά θα ήταν σήμερα η ανθρωπότητα χωρίς το Ρωμαιοβυζάντιο, χωρίς τον χριστιανικό μεσαίωνα, χωρίς  την κάκιστη παράφραση του ελληνικού πνεύματος που έκαναν τα ευρωγίδια, χωρίς τις ιουδαϊκές «επιστήμες», χωρίς τις ινδοσινικές μεταλλάξεις.  Το ανθρώπινο είδος θα είχε βγει από το ηλιακό σύστημα και θα αποίκιζε ήδη τους κοντινότερους γαλαξίες αντί να τυραννιέται πάνω σε αυτή την σκατοαλειμμένη ραδιενεργή παντόφλα φτύνοντας αίμα και παλεύοντας με τα σαυρο-υβρίδια και τα υποερπετά της έσω γης.

Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να παραμείνει την κρίσιμη στιγμή επικεφαλής του στρατού ο Αλκιβιάδης. Ο μόνος που είχε (έστω κι από σπόντα) κάποιο όραμα.  Ποιο ήταν το όραμα του Νικία; Να πάρει τιμητική σύνταξη και να παίζει τάβλι στην Πνύκα κλάνοντας μαζί με τους άλλους άχρηστους κωλόγερους; Ποιο ήταν το όραμα του Περικλή;  Να του φεύγουν ούρα και κόπρανα την ώρα που παπατζώνει τους πειναλέους στο βήμα της Εκκλησίας του Δήμου;

 

Στο σημείο αυτό γεννιέται μια σειρά από ενδιαφέροντα ιστορικο-φιλοσοφικά ερωτήματα: Με δάσκαλο τον Σωκράτη πόσο νόθο ήταν άραγε το όραμα του Αλκιβιάδη; Πόσο αλήθεια αυτός ο τσαρλατάνος που ανήκε στην χειρότερη μερίδα των σοφιστών είχε εκτρέψει τις νεανικές επιδιώξεις του μαθητή του; Σε ποιο σύμπαν τον είχε πείσει ότι μπορούσε να διεκδικήσει αυτό που του ανήκε; Μήπως η αποτυχία του Αλκιβιάδη στις κρίσιμες στιγμές ήταν αποτέλεσμα της ανασφάλειας που του είχε εμφυσήσει ο κάβειρος Σωκράτης με την ύπουλη και καταστροφική διδασκαλία του; Μήπως με δάσκαλο κάποιον πραγματιστή σαν τον Αριστοτέλη η εξέλιξή του να ήταν διαφορετική; 

Σαφέστατα έπρεπε ο Αλκιβιάδης να στασιάσει στην Σικελία και να θέσει στον στρατό το (ρητορικό) ερώτημα αν τον θέλει για αρχηγό του.  Έπειτα έχοντας πάρει στα χέρια του τις Συρακούσες και έχοντας ξεκαθαρίσει την κατάσταση στο μεγάλο νησί έπρεπε να γυρίσει με τους στρατιώτες του στην Αθήνα και να ξεκάνει τους εχθρούς του όπως έκανε αργότερα ο Αλέξανδρος με τους Θηβαίους: Λεπίδι ανόθευτο και χωρίς οίκτο!  

Εδώ υπάρχει ένα αξεπέραστο πρόβλημα: Στην Αθήνα κυριαρχούν οι οικονομικοί ολιγάρχες. Τα δύο τέρατα, η πλουτοκρατία και ο όχλος ελέγχονται από ελάχιστους «εκλεκτούς».   Μόνο με την κατάργηση της οχλο-δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση τυραννικού πολιτεύματος έχει ελπίδες ο Αλκιβιάδης. Όμως αντί να ρισκάρει και να πολεμήσει στα ίσια,  επιλέγει ως Αλκμεωνίδης να το βάλει στα πόδια και να αυτομολήσει στην Σπάρτη.  Εκεί, ως συνομιλητής της εξουσίας δίνει τις συμβουλές που αντιστρέφουν την πορεία του πολέμου.  Οι Λακεδαιμόνιοι αν και τελειωμένοι ξαναμπαίνουν στο παιχνίδι. Ο τυχοδιώκτης Γύλιππος στέλνεται στην Σικελία με επίλεκτους και συγκεκριμένο πρόγραμμα να διαλύσει πρώτα σε πολιτικό επίπεδο την σφαίρα επιρροής των Αθηναίων.

Ενώ οι Συρακούσιοι είναι έτοιμοι να παραδοθούν στον άχρηστο Νικία, το σκηνικό αλλάζει. Ο Γύλιππος τους εμψυχώνει και υπόσχεται μεγάλη βοήθεια από την Σπάρτη (αρχίδια μάντολες). Καθότι έμπειρος στα στρατιωτικά τους λέει τι κινήσεις να κάνουν και το ηθικό κάνει το θαύμα του:  Οι απογοητευμένοι Σικελιώτες σπάνε την γκίνια και αρχίζουν να νικάνε.  Μετά τις πρώτες επιτυχίες γίνονται σκυλιά λυσσασμένα. Με μεγάλο χορηγό τον ηλίθιο, δειλό και θρησκόληπτο Νικία, η εκστρατεία στην Σικελία τελειώνει με οικτρή ήττα και πλήρη καταστροφή των Αθηναίων.

Στο μεταξύ για να ζωντανέψει τους ληγμένους Σπαρτιάτες ο Άλκης τους πείθει να οχυρώσουν την Δεκέλεια (το σημερινό Τατόι).  Με αυτή την κίνηση αποκόπτουν τους Αθηναίους από τα κτήματά τους. Η Αθήνα ξεμένει από κρέας, λαχανικά και δούλους.  20.000 από δαύτους αυτομολούν στο σπαρτιατικό στρατόπεδο.  Ακόμα κι έτσι, τα πράγματα εξακολουθούν να είναι δύσκολα για τους Πελοποννήσιους. Χωρίς χρήμα και δικό της στόλο, η Σπάρτη δεν έχει την παραμικρή ελπίδα να επικρατήσει. Γι αυτό ο Αλκμεωνίδης κωλοτρυπίδας φέρνει σε επαφή Λακεδαιμόνιους και Πέρσες.  Οι χρυσοί περσικοί δαρεικοί αρχίζουν να ρέουν σαν ποτάμι προς το άδειο σπαρτιατικό ταμείο, αποδεικνύοντας περίτρανα την πολιτική αμπαλοσύνη αλλά κυρίως την πουστιά του γαμώταφου Περικλή.

 

Ο Αλκιβιάδης γίνεται το μεγαλύτερο όπλο της Σπάρτης.  Όμως δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια. Και εκεί προσπαθεί να κάνει πραγματικότητα το όραμά του. Βρίσκει με ευκολία την αντίρροπη τάση μέσα στο καθεστώς και συμμαχεί με τις αμαζόνες σε ένα σατανικό σχέδιο.  Το να γκαστρώσει την βασίλισσα είναι το εύκολο μέρος αφού οι Σπαρτιάτισσες είναι όπως έχουμε πει καριόλες χωρίς όρια: είναι τεμπέλες, φιλήδονες και φιλοχρήματες.  Εδώ γκαστρώνονται με τους είλωτες οι πουτανοβρωμιάρες, ο αριστοκράτης Αλκιβιάδης τις χαλάει;  Ο Άλκης πετυχαίνει με άριστα στο κεράτωμα και σε εννιά μήνες, ο γιός του γεννιέται μέσα στο βασιλικό άδυτο.  Ο παίκτης έχει σκοπό σε συνεργασία με την μοιχαλίδα να βγάλει από την μέση τον σύζυγο Άγι (των Ευρυποντιδών) και να ανεβάσει στον σπαρτιατικό θρόνο το μπάσταρδό του, αποκλείοντας ταυτόχρονα και τους Αγιάδες (το δεύτερο βασιλικό σόι) από την εξουσία.  Ο Πλειστοάναξ (εκείνος που τα είχε πάρει από τον Περικλή) έχει επιστρέψει από την εξορία αλλά ο θρόνος του τρίζει λόγω των παρελθόντων αμαρτημάτων. 

Η πλεκτάνη είναι απίστευτης τελειότητας.  Με μια κίνηση ο Αλκιβιάδης –ένας Αθηναίος- καταργεί τα δύο βασιλικά γένη της Σπάρτης και δημιουργεί την δική του δυναστεία στην θέση τους.  Με μια καταπληκτική ντρίπλα αλώνει από μέσα το κράτος του εχθρού προκειμένου να χρησιμοποιήσει τον στρατό του για να υποτάξει τους πολιτικούς του αντιπάλους στην Αττική.  Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει παραιτηθεί ποτέ από το εγωπαθές εθνοεκκεντρικό του όνειρο.  Η επιστροφή στην Αθήνα, στην μοναδική πόλη με την οποία μπορεί κάποιος να πραγματοποιήσει το αδύνατο είναι πάντα στο μυαλό του.

Όμως η κρυψίνους συμμορία που εκλέγει τους Εφόρους έχει πληροφορηθεί την συνωμοσία του ξένου πέφτουλα με τις ντόπιες τσιμπουκορουφόλες και ενημερώνει τον κερατά Άγι πως ο γιός που μεγαλώνει είναι αλλουνού. Εκείνος δίνει διαταγή να φάνε τον γαμιά της πουτάνας του. Στο παρά ένα, η ξεκωλιάρα ειδοποιεί τον Αλκιβιάδη κι αυτός προλαβαίνει να το σκάσει και να ζητήσει άσυλο στο μαγαζί του μαχαιροβγάλτη Τισσαφέρνη.  

Ο παμπόνηρος σατράπης ακούει με προσοχή τον εξόριστο Αλκιβιάδη να του εξηγεί ότι συμφέρει τον Μεγάλο Βασιλέα να σφάζονται οι Έλληνες μεταξύ τους και ότι είναι καλό να χρηματοδοτούνται και τα δύο στρατόπεδα ταυτόχρονα (!).  Οι Πέρσες επεμβαίνουν ενεργά πλέον στην ενδοελληνική σύρραξη καταπατώντας έναν-έναν τους όρους της Κιμώνειας Ειρήνης ενώ η Σπάρτη τους παραδίδει τις Ιωνικές πόλεις στο πιάτο.

Η Περσία είναι η τρίτη χώρα στην οποία έρχεται να γυρέψει την τύχη του ο γίγαντας της  παγκόσμιας πουστροδιπλωματίας.  Μοιραία, το παρελθόν έχει αρχίσει να βαραίνει πάνω του και ο αριθμός των εχθρών του όσο πάει και μεγαλώνει. Σύντομα πέφτει σε δυσμένεια ενώ στην Σπάρτη ανατέλλει το άστρο του Λύσανδρου. Αν και με την πλάτη στον τοίχο, ο Αλκιβιάδης κάνει ένα απίστευτο σόλο και από αιχμάλωτος των Περσών βρίσκεται επικεφαλής του αθηναϊκού στόλου.

Η επανεμφάνιση του Αλκιβιάδη σηματοδοτεί τις εξελίξεις και το τέλος της αθηναϊκής ηγεμονίας ύστερα από τον πιο βρώμικο από τους ενδοαθηναϊκούς εμφύλιους στον οποίο πρωταγωνιστούν οι Αλκμεωνίδες.  Το 411 η οχλοκρατία αντικαθίσταται από μια περίεργη τυραννία.  Αν ο Θουκυδίδης είχε καταφέρει να ολοκληρώσει το έργο του πριν δολοφονηθεί, ίσως να είχε αποκαλύψει τμήμα της μυστικής ιστορίας που διαμόρφωσε τον σημερινό κόσμο. Είναι προφανές ότι το τελευταίο και πιο συγκλονιστικό κομμάτι του Πελοποννησιακού Πολέμου είχε προβληματίσει τον μεγάλο ιστορικό. 

Η καθυστέρηση στην συγγραφή πιθανόν να οφείλεται στην επεξεργασία των πληροφοριών που αλλάζουν την οπτική και στις προηγούμενες φάσεις του πολέμου ειδικά όσον αφορά τα κίνητρα των πρωταγωνιστών και τον βαθμό της ξένης ανάμιξης. Γι αυτό είχε αργήσει να γράψει το τρίτο μέρος της ιστορίας που αφορούσε την καθεστωτική αλλαγή στην Αθήνα. Ο μέγας ιστορικός μάλλον είχε αντιληφθεί στην πορεία το βρώμικο παιχνίδι πίσω από τον πόλεμο και επαναξιολογούσε τα γεγονότα για να τα παρουσιάσει σε νέα, συμπληρωμένη μορφή.  Άλλωστε για να έχει εξαφανιστεί από εκείνη την εποχή το χειρόγραφο των τελευταίων επτά χρόνων του πολέμου (και τα συμπεράσματα) πάει να πει ότι κάποιους έκαιγε και μάλιστα πολύ.

Η μεγάλη ελληνοκτόνος σύρραξη τελειώνει με θριαμβευτική νίκη της Σπάρτης, των Περσών και των τραπεζιτών.  Από τους εναπομένοντες πρωταγωνιστές δεν γλυτώνει κανένας.  Ο Γύλιππος καταδικάζεται σε θάνατο για κατάχρηση και γίνεται ατμός, ο Λύσανδρος σκοτώνεται στην Αλίαρτο ενώ ο παρολίγον πλανητάρχης Αλκιβιάδης δολοφονείται σε μια βίλα στην Φρυγία. Το γαμώσογο των Αλκμεωνιδών χάνεται παραδόξως μέσα στα σκοτάδια της ιστορίας από όπου είχε ξεπηδήσει έχοντας επιτελέσει το βρωμερό έργο του.  Η εξαφάνισή του συμπίπτει με την λήξη της αθηναϊκής αρχής.

Η Σπάρτη, νικήτρια στον σικέ πόλεμο, αναλαμβάνει την ηγεμονία των κατεστραμμένων Ελληνικών πόλεων.  Άμαθη και άσχετη στην διοίκηση ελεύθερων ανθρώπων, εφαρμόζει την μόνη μέθοδο διαχείρισης που γνωρίζει: την στρατιωτική καταπίεση. Ως αποτέλεσμα, η ηγεμονία της φθίνει ταχύτατα και η Ελλάδα οδηγείται σε έναν ακόμα εμφύλιο και μέσω αυτού στην ταπείνωση της Ανταλκίδειου Ειρήνης. Σύμφωνα με αυτήν ο Πέρσης βασιλιάς αναλαμβάνει την θέση του κριτή των διαφορών που ανακύπτουν ανάμεσα στις Ελληνικές πόλεις. Η Θήβα που παραμόνευε ύπουλα τόσον καιρό θα πάρει με την λοξή φάλαγγα για 13 γκαντέμικα χρόνια την σκυτάλη. Είναι αυτή που δίνει το τελειωτικό χτύπημα στο ιερό φάντασμα της Λακωνίας, την παρακμασμένη μητριαρχική Σπάρτη.

Η αποτυχία του Αλκιβιάδη να υπερβεί το επίπεδο του απλού Αθηναίου στρατηγού και να γίνει αυτοκράτορας δεν οφείλεται ούτε στην έλλειψη ικανοτήτων και θέλησης ούτε στην απουσία ευκαιριών.  Ο Αλκιβιάδης ως εκκεντρικός μπαλαντέρ είναι ικανός για όλα όμως μπορεί να φέρει αποτέλεσμα μόνο στο βαθμό που θα καταφέρει να συνδέσει την εκκεντρικότητα με το το έθνος.  Εκεί αποτυγχάνει συνολικά.  Αυτοί που τον επιλέγουν ως ηγέτη του οχλοκρατικού καθεστώτος είναι οι ίδιοι που τον καίνε όταν γίνεται επικίνδυνος. Ένας πολυτάλαντος και πολυμήχανος ηγέτης, μια ιδιοφυΐα της γεωπολιτικής αλλά ταυτόχρονα ένας κωλοτρυπίδας Αλκμεωνίδης χωρίς πατρίδα, ανίκανος να δει πέρα από το παραφουσκωμένο εγώ του, κλωτσάει την απόλυτη ευκαιρία των χιλιετιών και παρασύρει στην καταστροφή ολόκληρο το Ελληνικό μέλλον. 

Πάρτε τώρα όλη αυτήν την τριμμένη ιστορία και βάλτε την αλοιφή στο πράμα σας να δούμε τι  σούμα θα βγάλετε. Κάνοντας την αναγωγή στις σημερινές συνθήκες θα πρέπει να πω ότι ο χειρότερος πολιτικάντης εκείνης της εποχής είναι εκατό φορές καλύτερος από τους σημερινούς νανογύφτουλες.  Τα σημερινά ελληνόσαυρα πολιτικά σκουπίδια (που μερικά δεν έχουν καν ως πρώτη γλώσσα τα ελληνικά) έχουν όλα τα ελαττώματα των αρχαίων χωρίς να διαθέτουν ούτε μισό από τα προτερήματα. Πρόκειται για παντελώς ανίκανους σκατόσακους με πλοκάμια.

Εύλογα ερχόμαστε στο σημαντικότερο από όλα τα ερωτήματα: Γιατί το νεοελληνικό βρωμοκράτος μας διδάσκει εδώ και δύο αιώνες μια προκατειλημμένη, απολίτικη και άεθνο ιστορία κάνοντας το άσπρο μαύρο και αντίστροφα; Γιατί επί δεκαετίες οι μολυσμένοι πολιτικάντηδες της δεξιάς μονοπωλούν την έννοια της πατρίδας και οι αριστεροί πρωκτομούνηδες την έννοια της ελευθερίας;  Γιατί η καθεμιά χωριστά από αυτές τις δύο αόριστες έννοιες οδηγεί στην καταστροφή; Και γιατί δεν επιτρέπεται σε κανέναν να συνθέσει και τις δύο σε κάτι νέο, ευέλικτο και εξελίξιμο;

Πώς γίνεται να μας διοικεί διαρκώς μια χούντα με ξένες ρίζες και θολή ηθική η οποία κάθε τόσο μας παραδίδει δεμένους πισθάγκωνα στους διάφορους κατακτητές (Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Τούρκους, Άγγλους, Αμερικάνους και τώρα χωρίς μάσκες Εβραίους);

…Γίνεται επειδή δεν υπάρχουν πια Έλληνες.  Ούτε 5 % δεν είναι οι γνήσιοι σε αυτό το πουστοκράτος.  Ελληνόφωνα κουράδια είναι η πλειοψηφία. Για να μη λέμε μόνο για  «ηγέτες» πλασμένους από κοπριά, σίγουρα και ο λαός είναι λαός νάνων και ελάχιστη σχέση έχει με τους αρχαίους πολίτες.  

Για ποιον «λαό» να μπει κάποιος μπροστά και να φάει τις πιστολιές; Γι αυτούς που εξακολουθούν να χοροπηδάνε στα καφρομπουζούκια; Γι αυτούς που σκύβουν στα αφεντικά και παρακαλάνε όλο και περισσότερο; Γι αυτούς που έχουν πάρει από ένα κωλόσκυλο και το διατάζουν και το πάνε βόλτα σαν να μην τρέχει τίποτα; Γι αυτές που ταΐζουν και φιλούν κωλόγατες και κοπρίτες αντί να γεννήσουν και να μεγαλώσουν κανένα παιδί; Για τους γενίτσαρους των Βρυξελλών που μαχαιρώνουν καθημερινά πισώπλατα την πατρίδα; Γι αυτούς που το έβαλαν στα πόδια και πήγαν εθελοντές σκλάβοι στην ανήλιαγη Ευρώπη αντί να καθήσουν εδώ και να τινάξουν στον αέρα τα πάντα; Γι αυτούς που αυτοκτονούν κατά χιλιάδες αντί να εξεγερθούν; Γι αυτούς που ακόμα και τώρα υπερασπίζονται τους σκατόσπλαχνους πολιτικάντηδες που μας έφεραν εδώ; Γι αυτούς που υποστηρίζουν το γκρέμισμα των συνόρων και την υποταγή στα στίφη των ασιατικών σαυρών; Γι αυτούς που επιθυμούν την αντικατάσταση του εγκληματικού αλλά πνέοντος τα λοίσθια ιδεολογήματος του χριστιανισμού με το γαμωτήγανο ομοφυλοφιλικό και ταλμουδικό παραλήρημα του Μωχαμέτη;

Όπως είπε κι ένας φίλος, «αυτού του λαού το μόνο που του αξίζει είναι να του δώσεις μια κλωτσιά να πάει ακόμα παρακάτω, ακόμα πιο βαθειά στα σκατά». 

η συνέχεια στην Μαύρη Φατρία εδώ