Πορφύρειος ῥῆσις...«ΟΛΟΙ ΠΙΣΩ! ΓΥΡΙΣΤΕ ΠΙΣΩ! ΠΛΑΝΗΘΗΚΑΜΕ!»

   της BladeRunner

  

"..Θυμάσαι τότε που το σκάγαμε από το σπίτι στη μέση της νύχτας; Και τότε που μας έβρισκε η αυγή ζαλισμένους από την τεκίλα και τα ρέιβ; Θυμάσαι που μιλούσαμε για τα βιβλία του Χάξλεϊ και του Ασίμωφ; Ή όταν ψάχναμε για παλιά κόμικ στους παράδρομους της Ηφαίστου; Θυμάσαι τους φραγμούς που σπάζαμε και τα τείχη που γκρεμίζαμε; Και πόσο πολύ ποθούσαμε να ξεχωρίζουμε από τους άλλους;

Εγώ ναι. Θυμάμαι..."

Αν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε την εποχή μας με μια λέξη αυτή θα ήταν η “διαφορετικότητα”. Μια έννοια που ξεκίνησε πριν από πολλές δεκαετίες με αγνές προθέσεις, ως σεβασμός προς την ιδιαιτερότητα κάποιου προσώπου, να ντύνεται όπως γουστάρει, να μιλάει όπως θέλει, να ζει όπως επιθυμεί. Όπως κάθε ευγενής ιδέα, έτσι και αυτή η έννοια κατέληξε εμπορεύσιμη καραμέλα στο χώρο της μόδας και της τέχνης, του εξαρτώμενου Τύπου και της πονηρής διανόησης. Πλέον οι περισσότεροι την ερμηνεύουν και ως διαφοροποίηση από το παλιό, το παρωχημένο, το χθες. Κάθε γενιά πασχίζει να είναι διαφορετική από την προηγούμενη, και μ' αυτή την έννοια κάθε λεπτό που περνάει είναι πλέον παρελθόν, κορεσμένο και θλιβερό. “Διαφορετικός” σήμερα σημαίνει εκείνος που διαφέρει από τους γονείς του και τον μέσο όρο, αυτός που ξεχωρίζει από τους πολλούς, ο ακραίος, ο περιθωριακός, ο πρωτότυπος και μειονοτικός.

Και έχουμε καταλήξει να είμαστε πλέον όλοι “μειονοτικοί”. Είμαστε η περήφανη πλειοψηφική μειονότητα. Μια μαζική, ανθρωποκεντρική, απελευθερωτική μορφή τρέλας που ξεπουλάει εύκολα το δεσμευτικό παρελθόν για ένα αδέσμευτο μέλλον. Η λεγόμενη κοινωνία της “απόκλισης”. Μας είναι όλων τόσο γοητευτική αυτή η πλάνη, που αδυνατούμε να αναλογιστούμε πως εφόσον η διαφορετικότητα τείνει να γίνει πλειοψηφική, παύει αυτομάτως να λέγεται “διαφορετικότητα”. Αδυνατούμε επίσης να διακρίνουμε πως μια κοινωνία της “διαφορετικότητας” των πάντων, θυμίζει εφηβικό δωμάτιο, με αμέτρητα ρούχα και παιχνίδια σκορπισμένα τριγύρω, κουβέρτες και κόμικ πεταμένα στο πάτωμα και ένα κομμάτι πίτσα ξεχασμένο κάτω από το κρεβάτι. Ή σαν αυτοκίνητο όπου όλα τα ανταλλακτικά είναι από διαφορετικές μηχανές και εμείς έχουμε την απαίτηση να λειτουργήσει.

Ο μέγας Αριστοτέλης όμως έλεγε, “κάλλιο τρελός με όλους, παρά φρόνιμος και μόνος”. Όταν όλοι είναι τρελοί δεν έχεις τίποτα να χάσεις, ενώ αν είσαι φρόνιμος κινδυνεύεις να σε πουν τρελό! Και η μεγαλοπρεπής ειρωνεία της θεωρίας της σχετικότητας αποκτάει ξανά υπόσταση.



Παρ' όλα αυτά ομολογώ ότι η ιδέα της διαφορετικότητας εξακολουθεί να με γοητεύει. Απ' όσο με θυμάμαι, πάντα ήθελα να κάνω τη διαφορά. Για αυτό και ήρθε η ώρα να εκφράσω με το κεφάλι ψηλά την διαφορετικότητά μου και να την υπερασπιστώ ως αναφαίρετο δικαίωμα ενός σύγχρονου και προοδευτικού πολίτη του κόσμου. Θα βάψω τα μαλλιά μου μπλε, στο χρώμα που θυμίζει τον ουρανό και τη θάλασσα της χώρας μου. Θα κάνω τατουάζ στο σώμα μου τα ονόματα των αέναων προγόνων μου. Θα διαδηλώσω κι εγώ περήφανα για τις βανίλα στρέιτ προτιμήσεις μου. θα βάλω μια μεγάλη φάτνη κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Θα παίζω στο τέρμα τέκνο χάουζ μουσική διαβάζοντας τη Βίβλο. Θα κάνω γκράφιτι στον τοίχο μου το όνειρο του Μακρυγιάννη και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Θα φορέσω μπλουζάκι με την Ζαν ντ'Αρκ και τον Malcolm X. Θα απαγγείλω στίχους του Τζώννυ Κας και του Φώτη Κόντογλου. Θα κάνω μόδα την επιστροφή στη βάση μου. Θα χτίσω ξανά τα κάστρα που γκρέμισα κάποτε. Θα αναπαλαιώσω. Θα ανακαινίσω. Θα εξελίξω το μέλλον μου πατώντας πάνω στον ακρογωνιαίο λίθο του παρελθόντος μου. Γιατί έτσι το λέει η καρδιά μου. Και γιατί είμαι πλέον κι εγώ μια μειονότητα και αυτό με συναρπάζει.

Και σε όποιον τάχα προοδευτικό βιαστεί να με επικρίνει για αυτή την “διαφορετικότητα”, έχω να του πω ότι είναι ήδη πολύ πίσω. Θα περιμένω να περάσουν κάνα δυο λεπτά και μετά θα χτυπήσω αλύπητα. θα τον αποκαλέσω συντηρητικό και ρατσιστή, ντεμοντέ και παλιακό. Θα βάλω φωτιά στις παρωχημένες απόψεις του αφού θα είναι ήδη παρελθόν. Πύργος από τραπουλόχαρτα που καταρρέει αμαχητί σε δευτερόλεπτα, από τον άνεμο της “απόκλισης”, της “διαφορετικότητας” και της “μειονοτικής ασάφειας”. Και αυτή η καινοτόμα εικόνα μου θα ταυτιστεί καλαίσθητα με το θάμβος που προκαλούν από ψηλά τα νέον φώτα μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Ως κοσμική φιγούρα, θα κάνω πρόποση για ευτυχία και πληρότητα, πίνοντας σαμπάνια με τους “μειονοτικούς” ομοϊδεάτες φίλους μου, με όλη την λάμψη του κρυστάλλινου ποτηριού μου να φέγγει απ' άκρη σε άκρη αυτή την τόσο ερωτεύσιμη, την τόσο ονειροπόλα και εύπιστη μικρή γωνιά της Μεσογείου.



Χρόνια Πολλά σε όλους! 

                       

BladeRunner 

  

                                                  BladeRunner aka EmiliePlay - Midnight Touch