Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΟΥ ΠΕΡΗΦΑΝΟΥ ΡΩΜΗΟΥ ΣΕ ΓΡΑΙΚΟΖΗΤΙΑΝΟ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΓΥΡΙΩΝ

Ρωμανού Ξενοφάνουc Ανδρούτσου 

 Καταιγιστικός λόγος με ορθόδοξη ματιά και όχημα την Ιστορία...

Πώς κατάφερε η φραγκοσαξωνική νόσος του αντικληρικαλισμού, της αθεΐας, του αποκρυφισμού και της κουλτούρας του «άρτου και θεάματος», να αλώσει την Παράδοσή μας και να μας καταντήσει συμπλεγματικούς ξενομανείς και «νάνους ανορθούμενους»; Ακριβώς επειδή θαμπωθήκαμε από τα «ανδραγαθήματα» του κάθε μασόνου συνωμότη και από τις γαιώδεις φιλοσοφίες που εξάπτουν και ικανοποιούν τον εγωισμό και αποχαλινώνουν την φαντασία.
 
Γιατί εμείς που εκπολιτίσαμε και εξαγιάσαμε την Οικουμένη, να ταυτιστούμε με τις ιδεοληψίες της Γαλλικής, Αμερικανικής και Οκτωβριανής επανάστασης των στοών της σατανιστικής - θεϊκής - μασονικής τριάδας, της «εξαγνιστικής» γκιλλοτίνας και των γκούλαγκς και να ποτιστούμε με το δηλητήριο του σχολαστικισμού, του υλισμού και όλων των πολιτιστικών υποκατάστατων της Φραγκιάς, της «Δημοκρατίας» της “Land of the Free(masons)”, της Σοβιετίας και του δαρβινοχιτλερικού νόμου της επιβίωσης του ισχυρού και της ισοπέδωσης του αδυνάτου;
 
Δεν μπορούν να «χωρέσουν» στην τρισχιλιετή Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας η φραγκολεβαντίνικη «Αναγέννηση» και ο «Διαφωτισμός». Οι δαιδαλώδεις φιλοσοφίες, οι άχρωμες ηθικολογίες και η εωσφορική αυτοθεΐα του νέου πάπα, Λούθηρου, ο οποίος, μέσω της «Μεταρρύθμισης» διακήρυξε: «Δεν παραδέχομαι ότι η θεωρία μου δύναται να κριθή από οιονδήποτε, ούτε καν από τους αγγέλους. Εκείνος ο οποίος δεν δέχεται την θεωρία μου, δεν δύναται να σωθεί» (“The story of civilization”, Will Durant, New York 1959).
 
Άραγε, το ανυπέρβλητο πανάρχαιο ελληνορωμέικο τσαγανό, ο ηρωισμός και η αγιοσύνη μας, δεν καταδείκνυε την ασύγκριτη υπεροχή του Γένους μας έναντι των αγραμμάτων και απολίτιστων βορείων νομαδικών φυλών, των προγόνων των κατασκότεινων «διαφωτιστών» και των σημερινών Ευρωαμερικανών «προστατών και συμμάχων μας»;

Λες και δεν είχαμε πρότυπα Αρχαίων και Ρωμηών πολιτικών για να μιμηθούμε. Δεν είχαμε επιστήμονες, φιλοσόφους και Αγίους Πατέρες που θα μας πληροφορούσαν εάν καταγόμασταν από τον πίθηκο. Αλλά βέβαια, σπεύσαμε να μυηθούμε στις φιλοσοφίες των στοών, για να μας «διαφωτίσουν» οι «προοδευτικοί» Φράγκοι που λάτρεψαν την «θεά Λογική» στα κάλλη μιας πόρνης στην «αγία τράπεζα» της Notre Dame, των οποίων τα θεάματα τα αποτελούσαν, oι πυρές, τα παλουκώματα και οι καρατομήσεις, τα «πορίσματα» των «τεκτονικών εργαστηρίων» του Μπαφομέθ και τα πρωτοπαλλήκαρά του, ο σατανολάτρης Μπωντλαίρ, ο ψυχεδελικός Πόε, ο «μαγνητιστής» Μέσμερ, ο «αλχημιστής - ομοιοπαθητικός» Χάνεμαν, το μέντιουμ – χαρτορίχτης Ντε Γκεμπελίν, ο αρχιμάγος Κρόουλεϋ, ο Έρασμος Δαρβίνος, το εγγόνι του ο Κάρολος και πολλοί άλλοι, που λίγο έλειψε να μας παρουσιάσουν και κάποιον αυστραλοπίθηκο ως Μεσσία και Λυτρωτή του Κόσμου…

Ποιούς λοιπόν θέσαμε ως οδηγούς μας; Τί ζηλέψαμε και τι ποθήσαμε από τον «πολιτισμό» των Ευρωαμερικανών αλλά και των δύστυχων Ρώσων μπολσεβίκων; Τον αδηφάγο καταναλωτικό και σεξοκεντρικό πολιτισμό τους; Τις «Ιερές Εξετάσεις», τις γκιλλοτίνες, τα γκούλαγκς, τα Άουσβιτς και σύνολη την πνευματική τους εξαθλίωση;
Τα μαγικοφιλοσοφικά αποκυήματα των μασονικών εργαστηρίων τους;
Το δουλεμπόριο, τις εξανδραποδιστικές αποικιοκρατίες και όλες τις απ’ αιώνων βαρβαρότητές τους;
Την τοκογλυφική τους δεινότητα, τον ρατσισμό και τον ταξισμό τους; Αντί λοιπόν να τους μιμούμαστε και να τους παραδίδουμε «τα κλειδιά» του κράτους μας, μήπως θα’ πρεπε να’ χαμε παραμείνει εδραίοι στον δικό μας Ελληνοχριστιανικό Υπερπολιτισμό και να προσευχόμασταν μετά δακρύων γι’ αυτούς;

Λες και μας στέρησε ποτέ ο Θεός τους ηγέτες και τα πρότυπα… Τους αξεπέραστους Ομήρους, Λυκούργους, Λεωνίδες και Αλέξανδρους. Τους προικισμένους Θουκυδίδηδες, Αριστοφάνηδες και Σωκράτες. Τον Δίκαιο Αριστείδη και τον ελεήμονα Κίμωνα. Τους πάνσοφους παιδοτρίβες Πλούταρχο και Χρυσόστομο. Τους «βυζαντινούς» σοσιαλιστές υπερκυβερνήτες και πολιτικούς που συνέγραψαν την «Επαναγωγή», τα Βασιλικά», το «Επαρχικό» και τον «Νόμο του Αλληλέγγυου», που αναδεικνύουν τον ανυπέρβλητο νομικό και πολιτικό, Ρωμέηκο Πολιτισμό, ως προστάτη των πτωχών, των αδυνάτων και των μικρομεσαίων. Έναν Πολιτισμό, που ανέδειξε τρανούς επιστήμονες, όπως τους Ορειβάσιο, Νεμέσιο, Αέτιο Αμιδηνό, Αλέξανδρο Τραλλιανό και Θεόφιλο Πρωτοσπαθάριο, τον εφευρέτη του «Υγρού Πυρός», Καλλίνικο τον Έλληνα, από την Συρία (7ος αι.), τον «Πατέρα της Χειρουργικής», Παύλο τον Αιγινήτη (625-690), τον πολυγραφότατο παθολόγο, Τραλλέων Αλέξανδρο (525-605), τον Μελέτιο τον ιατροσοφιστή, τους λογιοτάτους, Μέγα Φώτιο, Ευστάθιο Θεσσαλονίκης και Μιχαήλ Ακομινάτο των Αθηνών, τον Θεοφάνη Νόννο, τον Μιχαήλ Ψελλό, τον Συμεών Σηθ (8ος-12ος αι.), τους πανεπιστήμονες, Νικόλαο Μυρεψό (1222-1255), Νικηφόρο Βλεμμύδη (1197-1272) και τον δάσκαλό του, τον ερημίτη μαθηματικό και αστρονόμο, Πρόδρομο τον Μοναχό και τόσους άλλους Ρωμηούς προγόνους μας στρατευμένους στην υπηρεσία του συνανθρώπου και της επιστήμης.

Γιατί οι ξενόφερτες ελληνικές φεμινιστικές οργανώσεις που τόσο συνέτειναν στην διάσπαση της ελληνικής οικογένειας, δεν πιέζουν για να προβληθούν οι ευσεβέστατες και πορφυρογέννητες αυτοκράτειρες και πριγκίπισσές μας, όπως η σύζυγος του Ιουστινιανού, Αγία Θεοδώρα, που τόσα διεκδίκησε και κέρδισε υπέρ του γυναικείου φύλου;
Η Αγία Θεοφανώ, σύζυγος του Λεοντίου του σοφού;
Η μεγίστη Άννα Δαλασσινή και η ομηρίστρια και ιατρός, εγγονή της, η Άννα Κομνηνή; Η κόρη του Αθηναίου φιλοσόφου Λεοντίου, η ρητόρισσα και φιλόλογος Αγία αυτοκράτειρα Ευδοκία (5ος αι.), η οποία ανήγειρε το «Πανδιδακτήριο» και που συνετέλεσε και στη σύνταξη του «Θεοδοσιανού Κώδικα»; Πότε επιτέλους θα αναδειχθεί και η ιστορία της «βυζαντινής» σύζυγου του Γερμανού αυτοκράτορα Όθωνα Β΄, της σοφής Θεοφανούς (10ος αι. ); Η οποία όταν πρωτοαφίχθη στην γερμανική αυλή, «κατασκανδάλισε» τις, τότε, άπλυτες γερμανίδες και τους παπικούς καρδινάλιους επειδή φόραγε μεταξωτά ρούχα και έκανε λουτρό; Και δεν ήταν η μόνη… Γιατί παρόμοια προβλήματα αντιμετώπισε και η εξαδέλφη της, η Μαρία η Αργυρή, όταν εισήγαγε στην Βενετία την χρήση του πηρουνιού!!! Ποιος μπορεί να ξεχάσει και τις κατοπινές, ηρωικές, Σουλιώτισσες, τις Μανιάτισσες, τις μαρτυρικές Μικρασιάτισσες, αλλά και την ανυπέρβλητη Ηρώ Κωνσταντοπούλου; Τους ανιδιοτελείς ευπατρίδες, Ρήγες και Καποδίστριες, τους μαρτυρικούς Διάκους, Νικηταράδες και Παπαφλέσσες, τους Μελάδες και τους Δραγούμηδες, τους αντιστασιακούς της γερμανικής κατοχής και τόσους άλλους, αγίους και ήρωες, ικανούς επιστήμονες και εμπνευσμένους υμνογράφους, λογοτέχνες, ποιητές και μουσικούς, σοφούς και ταπεινούς ανθρώπους, εργάτες της πολιτικής, της τέχνης και των γραμμάτων;Όλα αυτά τα μεγαλειώδη ελληνοχριστιανικά αναστήματα ξάφνου τα παραθεωρήσαμε και παραδοθήκαμε αμαχητί στους «φρανκμαζόνους βολτεράνους», γινόμενοι έρμαια του κοραϊσμού, του προτεσταντικού αστισμού και του σοσιαλιστικού διεθνισμού και ενώ απορρίψαμε την ξενόφερτη βασιλεία και εκδιώξαμε την δικτατορία του 1967-74, παγιδευτήκαμε σε μια άλλη χειρότερη, στην φεουδαρχία των μεγαλοεργολάβων, των πολυεθνικών, των συνδικάτων και της αυλής της πρωθυπουργικής μοναρχίας, με αποτέλεσμα, να κυβερνιώμαστε από τους αποφοίτους της «παρισινής κομμούνας» της Sorbonne, του Yale και των “Scull and Bones”, της Οxford και του “Bullingdon Club”, της «Σχολής του Σικάγου» και «του Δόγματος του Σοκ»…Εδώ και σαράντα χρόνια, προσκυνούμε ως σωτήρες τούς μποέμ εθνομηδενιστές «του ζιβάγκου και της πίπας» και εσχάτως τούς καπιτα-ληστές του Δ.Ν.Τ. στους οποίους αναθέσαμε την διακυβέρνησή μας και την διαχείριση του δημόσιου πλούτου μας. Δυστυχώς, χαρίσαμε την Ρωμέηκη ιστορία μας στους Αγγλοσάξωνες, στους Φράγκους και στους Τεύτονες, την απαράμιλλη «Βυζαντινή» μας διπλωματία στους Νεοσουλτάνους κι εσχάτως, τα χωράφια και τις θάλασσές μας στους Ινδοπακιστανούς και στους Αιγυπτίους λαθρομετανάστες.

Πάει η εποχή που αναδεικνύαμε φωτισμένους αυτοκράτορες και πολιτικούς που συναγωνίζονταν τους μοναχούς στην μελέτη, στην νηστεία και στην άσκηση. Μια μακραίωνη, ένδοξη περίοδος, κατά την οποία, οι πατριάρχες και επίσκοποι δεν λογάριαζαν εξορίες, διωγμούς και θανάτους όταν έκριναν σκόπιμο ότι έπρεπε να αντισταθούν στις κατά καιρούς εγκληματικές παρεκτροπές κάποιων, «ορθόδοξων» ή αιρετικών, αυτοκρατόρων και αυλικών.

Πού’ ναι εκείνα τα χρόνια που οι κυβερνώντες μας ζούσαν για την φιλοσοφία; Που θεολογούσαν και συνέγραφαν ύμνους και κανόνες στην Αγία Τριάδα και στην Θεοτόκο, όπως ο Ιουστινιανός, ο Λέων ο Σοφός, ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος και ο σφοδρά δοκιμαζόμενος από την επιληψία, ο φωτισμένος γιός του Ιωάννου Βατάτζη, Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης, της προσευχής του οποίου, καρπός, είναι ο Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας προς την Θεοτόκο.Πού είναι οι ευλαβικές και σοφές αυτοκρατορικές μας οικογένειες, που εν ώρα δείπνου διάβαζαν Άγιο Μάξιμο Ομολογητή, όπως έπραττε η αυτοκρατορική οικογένεια της Άννας της Κομνηνής; Αντιθέτως σήμερα, οι μπολιασμένοι από τον μανεταρισμό και αθεϊσμό πολιτικοί μας, όχι μόνο το «Πιστεύω» δεν γνωρίζουν, αλλά αναισχύντως, επιχειρούν τον πλήρη απογαλακτισμό μας από την γενάρχισσα Μάνα Εκκλησία.