ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΕΥΦΥΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ...

Στα μνημονιακά χρόνια και μετά την απομυθοποίηση του Τσίπρα και της γιαλαντζί αριστεράς έγινε κατανοητό σε ακόμη περισσότερους Έλληνες αυτό που κάποιοι το γνωρίζουν από πολλά χρόνια πριν:
ότι οι κυβερνήτες των Ελλήνων - ιδίως μετά την μεταπολίτευση - είναι ανδρείκελα των ξένων δυναστών της χώρας.

Εξυπηρετώντας τα συμφέροντα μιας μικρής κλειστής κάστας ελληνόφωνων ολιγαρχών και σε συνεννόηση πάντα με τα ξένα αφεντικά τους, αυτοί οι ηγέτες πετώντας όσα «κόκκαλα» χρειάζεται στον ελληνικό λαό ώστε να εξασφαλίσουν μια τεχνητή πλειοψηφία που συνήθως πρόκειται για ένα μίγμα δημοσίων υπαλλήλων, συνταξιούχων, χρήσιμων ηλίθιων και κομματόσκυλων, καθιστούν εγκλωβισμένη και παγιδευμένη την πλειοψηφία των υπόλοιπων Ελλήνων που σηκώνουν στις πλάτες τους το βάρος ύπαρξης αυτού του παρακρατικού μηχανισμού που ελέγχει το κράτος.

Ο ελληνικός λαός απέναντι σε όλη αυτήν την παγίδευση στην συντριπτική του πλειοψηφία δυστυχώς έχει παραιτηθεί από την προσπάθεια να αλλάξει την κατάσταση ενώ την ίδια ώρα μεγάλο μέρος της νεολαίας - ίσως το πιο άξιο - φεύγει στο εξωτερικό.

Ταυτόχρονα όλο αυτό το χρονικό διάστημα των μνημονίων πολύς λόγος έγινε από το πιο οργισμένο τμήμα του λαού μας για προδοσία, κρεμάλες και ασκήθηκε μια επιθετική ρητορική βιαίας αντίδρασης η οποία έμεινε όμως μόνο στα λόγια.
9 χρόνια μετά τα μνημόνια, εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, νομίζω πως θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι από όσους εκφράσαμε την οργή μας με τον παραπάνω τρόπο, ελάχιστοι ήταν τελικά διατεθειμένοι να χάσουν κάτι από την - έστω και στραπατσαρισμένη - ζωούλα τους... Λόγια - λόγια - λόγια και η συντριπτική πλειοψηφία σε αναμονή μιας «επανάστασης» που περίμενε να την ξεκινήσουν ...οι άλλοι, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι οι άνθρωποι δύσκολα ξεβολεύονται όταν χάσουν την ταυτότητά τους και τελικά βολεύονται ακόμη και μέσα στον βούρκο τους γιατί αυτός τους εξασφαλίζει τα ελάχιστα προς επιβίωση και παράταση της απαίτησης για ρήξεις.

Το πιο τραγικό όμως δεν είναι αυτό. Το πιο τραγικό θεωρώ πως είναι η έλλειψη συνείδησης του τι σημαίνει το να έλθει μια ελληνική κυβέρνηση σε ρήξη με τους δυνάστες μας και κατά πόσο είναι διατεθειμένοι αυτοί που κατανοούν κάτι τέτοιο, να καταβάλουν το κόστος αυτής της ρήξης. Γιατί εάν αύριο μεθαύριο έχουμε την ευλογία μιας αληθινά πατριωτικής κυβέρνησης που θα προσπαθεί να εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα, βάζοντάς τα πάνω από αυτά των εώς τώρα ξένων και ντόπιων δυναστών του τόπου, αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξουν μεγάλες αναταράξεις στην καλομαθημένη ελληνική κοινωνία της μεταπολίτευσης που δεν διανοείται ότι υπάρχει ζωή χωρίς ρεύμα, ίντερνετ, ψυγείο, αυτοκίνητο, σούπερ-μάρκετ κ.α.

«Και τότε, τι μας προτείνεις;» μπορεί να με ρωτήσει κάποιος.
Προτείνω ότι όποια απόφαση κι αν πάρει ο καθένας από εμάς για την συνέχεια να τη λάβει έχοντας επίγνωση των συνεπειών. Κι ότι τελικά η ελευθερία της Ελλάδας θα απαιτήσει θυσίες και υπομονή από τον καθένα μας. Γιατί φοβάμαι το τραγικό ενδεχόμενο, να έχουμε αργότερα μία αληθινά πατριωτική κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό να διαδηλώνει στους δρόμους π.χ. για περισσότερες ώρες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος...

«Άρα δεν υπάρχει ελπίδα;». Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι έχει παγιωθεί ως αντίληψη ότι οι Έλληνες ηττηθήκαμε. Πρώτα σε εμάς τους ίδιους κι αυτό είναι δυσάρεστο. Το ευχάριστο όμως είναι ότι
αυτή η αντίληψη έχει παγιωθεί στους δυνάστες μας...

Κι όμως! Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται... Το παρήγορο της κατάστασης - από όσο έχω αντιληφθεί -
είναι ότι υπάρχει μια μαγιά ανθρώπων που όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω, τα έχουν σκεφθεί από πολύ καιρό τώρα κι έχουν πάρει τις αποφάσεις τους. Άνθρωποι σε κρίσιμες θέσεις αλλά και άλλοι απλοί Έλληνες της καθημερινότητας που έχουν όμως ένα κοινό, όλοι μεταξύ τους:
ο αγώνας της προσωπικής κάθαρσης, τους έχει οδηγήσει στην απόφαση έμπρακτης συμπαράστασης στην Πατρίδα.

Οργανώνονται από κανάλια που ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί να αναγνωρίσει και περιμένουν το πλήρωμα του χρόνου. Γιατί ξέρουν πως αν αντιδράσεις σε λάθος χρόνο, ο εχθρός σε τελείωσε! Κάθε τι, πρέπει να γίνεται την κατάλληλη στιγμή, όσο επώδυνο κι αν είναι να την περιμένεις...
Για όλους τους υπόλοιπους που ακόμη πελαγοδρομούν αναποφάσιστοι στις σκέψεις τους θα είναι μία έκπληξη - αυτοί ας φροντίσουν να διαφυλάξουν τουλάχιστον την οικογένειά τους. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως θα είναι για τον εχθρό και τα ανδρείκελά του...


(από email)