ο σημερινό, πολλοί θα το θεωρήσουν “εκτός θέματος”. Άλλοι, πάλι, θα πουν ότι τό ‘χασα τελείως· εδώ ο κόσμος καίγεται, κι εγώ ασχολούμαι με θέματα μυστηρίου! Μην ανησυχείτε (καλά… άμα θέλετε, μερικοί… ανησυχήστε!  🙂  ), ένα μέρος του μυαλού μου συνεχίζει να δουλεύει σωστά! Lol!!!
Πράγματι, το παρόν θέμα μας δεν έχει να κάνει (αμέσως) με την τρέχουσα σκοταδιστική επικαιρότητα. Έχει, όμως, με την επικαιρότητα του (θα έλεγα) αμέσου μέλλοντος… κι ας μή φαίνεται τώρα η σύνδεση. (Καί με την τρέχουσα επικαιρότητα έχει – κάτι ψιλά.)
Ταυτόχρονα, αποτελεί άρθρο αναφοράς, διότι ξεκαθαρίζει κάποιες έννοιες· στην εξήγηση των οποίων δεν θα ήθελα να επανέρχομαι.
Πάμε, μαέστρο!

α. Αθανασία

i. Εισαγωγή

Είναι γεγονός, ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι επιζητούν την αθανασία… αν καί το μόνο σίγουρο είναι πως κάποια στιγμή πεθαίνουμε!  🙂
Όλοι (σχεδόν) επιθυμούν το να ζήσουν αιώνια – καί δή, όπως είναι τώρα· με το σώμα τους, με την εμπειρία τους, κτλ. (Οι σχετικές προϋποθέσεις, αναλυτικά παρακάτω.) Πρώτον, επειδή οι περισσότεροι φοβούνται τον θάνατο· καί δεύτερον, επειδή δεν τους ικανοποιεί κανενός είδους “άλλη” ζωή (μετά θάνατον), είτε με άϋλη ψυχή, είτε δεν ξέρω πώς αλλοιώς.
Δεν τους ικανοποιεί ουδέ κάν η ιδέα της μετενσάρκωσης! Παρά το γεγονός ότι το θέμα στις μέρες μας έχει γίνει καραμέλλα.

Ναί, είναι αλήθεια ότι ζούμε ξανά καί ξανά, αλλά:
(α) ΔΕΝ είναι όλες οι προηγούμενες ζωές μας ευχάριστες!
Αν έτυχε καί διαβάσατε κάποια μεταφυσικά σαχλογραφήματα “αγάπης” καί τα ρέστα, μήν τρέφετε ελπίδες ότι θα δήτε ωραία πράγματα σε πιθανή “αναδρομή”. Βλέπετε, σε κάθε ζωή κάποιος πρέπει να ξεβουλώνει καί τους βόθρους – κι οι βασιλιάδες είναι λίγοι! Ακόμη κι οι ευτυχισμένες ζωές, με βεβαιότητα είχαν τις κακές στιγμές τους.
Άμα κάνεις πως θυμάσαι, μερικές φορές ο καταρράκτης των συναισθημάτων που βγαίνει, δεν αντέχεται. Τόσο των αρνητικών, όσο καί των θετικών· που, όμως, αυτά τα τελευταία δεν υπάρχουν πιά. Πχ πού είναι σήμερα η γυναίκα, με την οποία αγαπιόσασταν πολύ κάποτε, που όμως δεν μπορείς με τίποτε να την ξαναβρείς τώρα; (Ή, ακόμα χειρότερα, την ξαναβρήκες· αλλά παντρεμένη μ’ άλλον, καί με πέντε κουτσούβελα!  🙂  )
Αφήστε τα, η υπόθεση αυτή με τις “αναδρομές” ούτε ωραία είναι, ούτε εύκολα διαχειρίσιμο θέμα. Συνεπώς, αποφύγετέ την καί μην ασχολείστε καθόλου. Το ξέρω προσωπικώς ο ίδιος. Το ξέρω, σας λέω!
(β) Σκεφθήτε, τώρα, να ξαναγεννηθήτε… καί να ταλαιπωρηθεί μιά μάνα να σας (ξανα)φέρει στη ζωή…
  • …Δυό γονείς να σας (ξανα)μεγαλώσουν (φαντάσου καί να πέσεις σε ζεύγος τραβεστί – “γονέα 1” καί “γονέα 2”, που λένε! καρα-lol!!!).
  • Εσείς οι ίδιοι να (ξανα)φοράτε πάνες,
  • να τα (ξανα)κάνετε απάνω σας,
  • να (ξανα)βγάζετε δοντάκια,
  • να (ξανα)φάτε εμβόλια από παιδίατρο,
  • να (ξανα)πάτε στο σχολείο (καί να ξαναφάτε ξυλιές από δασκάλους καί συμμαθητές),
  • να (ξανα)βρήτε εργοδότη (τσιγγούναρο),
  • να (ξανα)πετύχετε “φάντηδες μπαστούνια” μπροστά σας πωλητικούς κι εφορίες… συν διαφόρους μαλάκες, που θα σας (ξανα)ταλαιπωρήσουν (κι άμα είναι μετενσαρκωμένοι πρώην εχθροί σας, δεν σας λέω τίποτε! – ξέρω, λέμε!),
  • να (ξανα)πετύχετε αναποδιασμένες πεθερές, που θα έχουν κάνει Κομμανταντούρ με την επίσης αναποδιασμένη σύζυγο (οι αγάπες ισχύανε γιά πρίν τον γάμο! μετά τα στέφανα, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται! lol!!!)…
  • να κάνετε (ίσως να ξανακάνετε) τίποτε παιδιά τελείως μαλακισμένα καί ασυμμάζευτα…
  • να (ξανα)γεράζετε…
Κι αφού, πριν ξαναζήσουμε, πίνουμε το νερό της λήθης, ποιός ξαναμαζεύει πάλι απ’ την αρχή τις απαραίτητες εμπειρίες καί δεξιότητες, με τις οποίες είχε φτάσει (στην προηγούμενη ζωή) σ’ ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα ν’ αυτοσυντηρείται καί ν’ αποφεύγει τις κακοτοπιές;
[Παρένθεσις:
Σκεφθείς επί του θέματος χρόνια καί χρονάκια, συμπέρανα πως δεν φοβόμαστε τον θάνατο καθ’ εαυτόν. Εκείνο που ουσιαστικώς φοβόμαστε, είναι το σβήσιμο, τον μηδενισμό της προσωπικότητάς μας, που επέρχεται με τον θάνατο.
Παναπεί, το γεγονός ότι: πεθαίνοντας, χάνουμε όλα όσα είμαστε, κι όλα όσα έχουμε σε ψυχονοητικό επίπεδο – εμπειρίες, μνήμες, κτλ.]
Άσ’ το καλύτερα, θά ‘λεγα!…
Όθεν, γιά τους πολλούς η προτιμότερη λύση είναι να συνεχιστεί αυτή εδώ η ζωή, ως έχει.

ii. Προϋποθέσεις

Άντε, όμως, καί πες ότι βγήκε το χάπι της αθανασίας, καί πράγματι είναι αποτελεσματικό. Το κάνει αυτό που υπόσχεται! Σε κάνει αθάνατον!
[Που όντως θα βγεί, το πολύ σε καμιά εικοσαριά χρόνια από σήμερα· διότι θρυλείται εντόνως πως το σκαλίζουν εδώ καί δεκαετίες, κι όχι γιά τους κοινούς θνητούς, ως ευνόητον. Έ, τότε, άπαξ κι αφήσει τα σαλόνια των (πολύ) πλουσίων καί βγεί -σχετικά φτηνό- στην πιάτσα γιά λαϊκή κατανάλωση, όλοι θα σπεύσουν λίαν βλακωδώς να το πάρουν, όσο κι αν κοστίζει – καί με στοίχημα!
Αλλά, περί του γιατί “βλακωδώς”, παρακάτω.]
Όμως:
  • Θες να ζής αιώνια ως γέρος, ή γριά – αν υποτεθεί ότι είσαι ήδη σε μεγάλη ηλικία;
Όχι…
  • Θες να ζής αιώνια, αλλά να γεράζεις; (Καί μέχρι πού θα φτάσει η κατάρρευση του οργανισμού, πχ μετά από χίλια χρόνια, φαντάζεστε; Εδώ, έναν μπάρμπα εκατό ετών τον βοηθάνε τρείς, καί πάλι δεν μπορεί να σ’κωθεί απ’ την καρέκλα!)
Όχι…
  • Θες να ζής μεν αιώνια, αλλά μιά μέρα να σου την ανάψει κανένας στο κεφάλι, καί να πεθάνεις; (Άλλο η αθανασία, κι άλλο η ατρωσία. Η πρώτη ουδόλως συνεπάγεται τη δεύτερη.)
Όχι…
  • Θες να ζής μεν αιώνια, αλλά ως παρενέργεια να έχεις εύθραυστη υγεία;
Όχι…
  • Θες να ζής μεν αιώνια, αλλά ως παρενέργεια να μήν μπορείς να κάνεις σέχ;
Έ, ΌΧΙ!!!  🙂  🙂

[Μην τινάζεστε, ρέ!  🙂  Μπορεί κάλλιστα να συμβεί. Βλέπετε, ο πλανητάκος μας είναι κλειστό σύστημα. Άρα, άπαξ καί γίνουμε όλοι αθάνατοι, μπορεί η μαμά Φύση να πεί ότι δεν χρειάζεται πλέον να κάνουμε παιδιά. Οπότε, δεν θα μας κάνει πλέον κούκου! lol!!!
Κι όσο γιά τις γυναίκες… άσε, δε σου λέω τίποτε. Η χαρά των κατασκευαστών ρομπότ με ανδρική μορφή!  🙂  ]

Εάν, λοιπόν, λείπει έστω καί μία απ’ αυτές τις προϋποθέσεις, τότε η αιώνια ζωή φέρνει πιό πολύ σε κατάρα, παρά σε ευλογία.
Αυτά τα είχαν επισημάνει παλαιόθεν οι αρχαίοι ημών καί τα είπαν στα ίσα, πχ στον μύθο του Τιθωνού. Οπότε, αν εμείς σήμερα πάμε να γίνουμε αθάνατοι, ξέρουμε πολύ καλά τί να ζητήσουμε.

[Ναί, προσεκτικέ μου αναγνώστη! Ναί! Σ’ το υπογράφω! Τα είπανε, όχι μόνον επειδή τα σκεφτήκανε -πχ «πλάθοντας στη φαντασία τους τους θεούς τους», όπως θά ‘λεγε κάποιος ακαδημαϊκός φιλόλογος, που δεν θέλει να επεκταθεί έξω απ’ την πεπατημένη, γιά να μην τον κράξουνε-, αλλά κι επειδή τα ξέρανε εξ εμπειρίας!
Οι αρχαίοι ημών είχαν αθανάτους σε περισσότερες από μία φάσεις της (Προ)Ιστορίας. Όχι πολλούς, κι όχι όποιους-όποιους. Αλλά είχαν· καί ξέραν πώς γίνεται. Καί πώς πρέπει να γίνεται.
Τώρα, βέβαια, θα με ρωτήσεις τί απέγιναν όλοι αυτοί οι αθάνατοι. Οι περισσότεροι σταμάτησαν να είναι (μετά από αιώνες, ή ίσως χιλιετίες), καί πέθαναν. Διότι η αθανασία τους δεν ήταν αυτοτελής, αλλά συντηρούνταν με κάποιες συνθήκες· κι όταν πάψανε οι συνθήκες, τότε τέλος.
Μερικοί ίσως ζούν ακόμη σήμερα, αλλά -σύμφωνα με όσα έχω συμπεράνει- το θεωρώ εξαιρετικά απίθανο.]

Οπότε, η αθανασία πάει εκ των ούκ άνευ “κοστούμι” με τα εξής:
  • Ατρωσία.
  • Αιώνια νεότητα, ή/καί δυνατότητα μετακίνησης στις ηλικίες του ανθρώπου.
[Το πώς μπορείς σήμερα να είσαι πχ εβδομήντα ετών, αύριο είκοσι, καί μεθαύριο σαράντα, δεν το γνωρίζω. Έχει, όμως, ένα νόημα: όταν δε θες ενοχλήσεις, να γίνεσαι παππούς, γιά να σ’ αφήνουν ήσυχο· κι όταν θες να ξεσαλώσεις, να γίνεσαι έφηβος!
Υπάρχει, βέβαια, καί το ερώτημα του να βρείς την ηλικία που σ’ αρέσει, καί ν’ αράξεις σ’ αυτήν μονίμως… ή σχεδόν. Γι’ αυτό χρειάζεται αυτό το πήγαιν’-έλα στις ηλικίες, γιά δοκιμές.]
  • Αιώνια καλή υγεία.
  • Αιώνια καλή λειτουργία όλων μας των σωματικών λειτουργιών. (Εκτός, ίσως, απ’ τον συνδυασμό φαγητού καί χεσίματος, που τον θεωρώ ψιλοάχρηστον.)
  • Καί, προτιμητέον, αυτοτέλεια, ανεξαρτησία από εξωτερικούς παράγοντες. (Πχ από υποχρεωτική τακτική λήψη συγκεκριμένων βοτάνων, κτλ.)

Όμως, δεν είναι μόνο τα παραπάνω, που πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας. Αυτά έχουν να κάνουν μονάχα με το άτομό μας· διότι, υπάρχει καί η υπόλοιπη κοινωνία. Τα υπόλοιπα άτομα, που μπαίνουν στη ζωή μας. Ας μην είμαστε εγωϊστούληδες! Δεν είμαστε μόνοι μας απάνω στον πλανητάκο μας.
Αν ερωτευτείς μιά γυναίκα, η οποία όμως (γιά χ, ψ λόγους) θέλει να παραμείνει θνητή, καθώς καί τα παιδιά σας, θα το αντέξεις να βλέπεις την οικογένειά σου να γεράζει καί να πεθαίνει, κι εσύ να το παίζεις τζόβενο στα …διακόσια σου; Ή να βλέπεις τους φίλους σου να γερνάνε μέσα στο “ού γάρ έρχεται μόνον”, καί να πεθαίνουν;
Όχι, έ;
Μήπως θέλεις να είναι αθάνατοι οι εχθροί σου;
Ούτ’ αυτό, έ;
Ή, μήπως, να είναι αθάνατοι τίποτε πωλητικοί βρυκόλακες;
Μπρρρρρ!!!… Παναΐαμ’!!!

[Παρεμπιπτόντως: εκεί που τον έθαψαν -ξέρετε ποιόν-, φρόντισαν να του χώσουν παλούκι στην καρδιά καί να βάλουν σκόρδα στο φέρετρο; Ρωτάω, επειδή φοβάμαι πως κάνανε μισές δουλειές! Lol!!!
Τα γράφω αυτά, επειδή σ’γά-σ’γά πρέπει να παίρνουν μαθήματα κι αυτοί, που οσονούπω θα θάψουν την κωλόγρια! (Δε θες να ζήσει άλλα τριάντα χρόνια, ρέ φούστη μου;!… Το απεύχομαι!  🙂  ) Κι επειδή απεχθάνομαι τις μισές δουλειές, θα κάνω ένα καλό στην ανθρωπότητα: θα μεταφράσω τις οδηγίες -γιά τα σκόρδα, κτλ- σε άπταιστα Οξφορδιανά Αγγλικά, προς χρήσιν σε παλάτια! Ξανά lol!!!]

Αυτά όλα μας οδηγούν στο να το σκεφτούμε αρκετές φορές (οι σώφρονες, εννοώ), πρίν πάμε ν’ αγοράσουμε το μαγικό χάπι.

iii. Η «υπέρτατη δοκιμασία»

Πρίν αρκετά χρόνια, η τιβή είχε την εξαιρετική σειρά “Κούνγκ Φού”, με τον μακαρίτη τον Ντέηβιντ Καρραντάϊν. (Έμ;! τί να τον κάνω κι αυτόν; μού ‘θελε βιτσιόζικο σέχ με εξωτικές πιτσιρίκες στα -ήνταφεύγα του, κι έμεινε στον τόπο! Νά πού χρειάζεται μιά κάποια αθανασία, λέμε!  🙂  )
Λοιπόν, κάποια στιγμή που ο Κουνγκφούς έμαθε όλα τα κόλπα, φωνάζει τον ηγούμενο του μοναστηριού καί ζητάει να περάσει την “υπέρτατη δοκιμασία”. Ήτοι, ν’ αντιμετωπίσει άοπλος καί με δεμένα τα μάτια άλλους τέσσερεις κουνγκφούδες συν-καλόγερους (επίσης εκπαιδευμένους στο βρωμόξυλο), που κρατούσαν κάτι χατζάρες καί κάτι ματσούκια νά!, με το συμπάθειο.
Όντως, οι πρεσβύτεροι του μοναστηριού του δώσαν την άδεια, καί τον περικυκλώνουν οι τέσσερεις («- Θα σε πάνε τέσσερεις!», που λένε  🙂  ), με άγριες διαθέσεις. Φυσικά ( ! ), ο πρωταγωνιστής τους έδειρε όλους ανηλεώς· τους σάπισε στο μπερντάχι! Οπότε, βγάζει καί το μαντήλι απ’ τα μάτια του, σπάει χαμόγελο, καί λέει στους γεροντάδες: “- Τελείωσα!”
Καί διημείφθη ο εξής διάλογος:
“- Τελείωσες, Μπάμπουρα;” (“Μπάμπουρας” ήταν το παρατσούκλι του στο μοναστήρι.)
“- Ναί!”
“- Αλήθεια, γιατί ζήτησες την υπέρτατη δοκιμασία;”
Ο Μπάμπουρας σήκωσε τους ώμους.
“- Δεν γνωρίζω, ηγούμενε!”
“- Να μάθεις! Κι άλλη φορά, να ξέρεις γιατί ζητάς κάτι, πρίν το ζητήσεις!”, απάντησε αυστηρά ο ηγούμενος.
Κι οι γεροντάδες ψυχρότατα του γύρισαν την πλάτη κι έφυγαν.
(Παρεμπιπτόντως, καί γιά να μαθαίνετε: στον βουδδισμό, η επιθυμία θεωρείται αμαρτία – ως η πηγή κάθε δυστυχίας. “- Ξερρίζωσέ την από μέσα σου, την επιθυμία!”, είχε πεί ο Βούδδας.)
Το θέμα είναι, τώρα…

…Αλήθεια, γιά ποιόν σκοπό ακριβώς θα τη θέλατε, την αθανασία; Τό ‘χετε σκεφτεί;

Εδώ, οι περισσότεροι θ’ απαντούσαν ότι θέλουν να γεμίσει η Γή με ρομπότ (που θα κάνουν πχ τις αγροτικές δουλειές), ώστε να μή δουλεύει κανείς, καί να περνάνε όλοι μπέϊκα με γλέντια, ταξίδια, έρωτες (με σέχ, εννοείται· όχι από μακριά καί θεωρητικώς, ο έρως!  🙂  ), καί ξάπλα. Ωσάν μικροί θεοί.
Κάμποσοι λίγοι (σαν τον γράφοντα) θα θέλανε διάβασμα βιβλίων (κι όχι μόνον), καί γράψιμο επίσης βιβλίων (κι επίσης όχι μόνον)· καί γνώσεις, καί μουσική, καί ταξίδια, καί αθλητισμό. Καί, ναί, καί έρωτα… από κοντά!  🙂  (Καί καμιά κραιπάλη πότε-πότε, αλλά να μην το παραχέζουμε.)
Κάμποσοι άλλοι (λίγοι κι αυτοί οι συνάδελφοι), καί παρά την ευκαιρία να ξεσαλώνουν αιωνίως, θα θέλανε αναχωρητισμό, προσευχή, καί τα παρόμοια.
Κάπως έτσι πάει…
…Εκτός από κάποιους ακόμη, που θέλουν να μας κάνουν όλους ζά. (Μόνο που δεν το λένε αυτό δημοσίως.)

Όθεν, εξ αντιθέτου σ’ αυτό το τελευταίο, η αθανασία μπορεί να υπηρετήσει έναν ύψιστο σκοπό γιά την Ελλάδα: να βοηθήσει να επιτελέσουν άριστα το έργο τους τα μέλη του φυλετικού μας ιερατείου (του “αριστοσυμβουλίου”)! Βλέπετε, αφού φαγωθήκαμε εδώ στο μπλόγκι να φτιάξουμε Αισυμνητεία, έ! ας μην κάνουμε μισές δουλειές! Διότι, με τη μορφή καί τις δυνατότητες που έχουμε οι άνθρωποι σήμερα:
  • Αφ’ ενός, είναι δύσκολο να ετοιμαστείς γιά τον ρόλο αυτόν.
Πρέπει να κατέχεις πολλά προσόντα, καί να μαθαίνεις συνεχώς πολλά παιδιόθεν – θυσιάζοντας άλλες απολαύσεις της νιότης. (Τ’ ακούτε μαλάκες, που μου θέλετε πανεπιστημιακούς τίτλους καί τη δόξα των σοφών, αλλά χωρίς κόπο; )
  • Καί αφ’ ετέρου, με τη διαδοχή των γενεών (αν τα μέλη του συμβουλίου είναι θνητά), πάντα υπάρχει ο φόβος οι νέες γενιές συμβούλων να είναι κατώτερες των περιστάσεων.
Όχι οπωσδήποτε καί κυριολεκτικώς προδότες, αλλά αυτό που λέει η έκφραση: άτομα κατώτερα των περιστάσεων – που κάνουν τις δουλειές μισές (που λέγαμε), κι όχι ολοκληρωμένες κι όπως πρέπει.
Όπως ακριβώς συμβαίνει σε μιά ποδοσφαιρική ομάδα, γιά να καταλάβετε: μιά χρονιά πάει σφαίρα καί σαρώνει τους τίτλους, αλλά την επόμενη φεύγει ο ένας παίκτης (θες επειδή ζητάει πολλά λεφτά, θες επειδή του τάξανε περισσότερα αλλού, θες επειδή τραυματίστηκε, κτλ κτλ), φεύγει ο άλλος, φεύγει ο προπονητής, φεύγει ο χορηγός, έ! Εκεί που είχαν φτιάξει ένα φανταστικό σύνολο, ξεπέσανε· με τους νέους αντικαταστάτες που έρχονται, η ομάδα πλέον απλά παλεύει να κρατηθεί στην κατηγορία!
Οι νέοι, που έρχονται στην ομάδα, δεν είναι προδότες· γιά την ομάδα αγωνίζονται κι αυτοί – καί τίμια. Αλλά, σαν τους περσινούς, δεν είναι!
(Πολύ παλιά, τη διαδοχή θνητών στο αριστοσυμβούλιο την πληρώσαμε ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ, εμείς οι Έλληνες – κι ακόμη την πληρώνουμε.)
Άσε που, τα αθάνατα -καί διαρκώς ίδια– μέλη του συμβουλίου θ’ αποκτήσουν (κατά τη διάρκεια απείρων αιώνων) γνώσεις / εμπειρία / δεξιότητες σε άφθαστο επίπεδο γιά θνητούς! Οπότε, ποιός εχθρός θα τολμήσει να πάει κόντρα μαζί τους;

iv. Άμ, δεν ήταν η «υπέρτατη»!

Όπως συμβαίνει στα μυθιστορήματα μυστηρίου, κάποια στιγμή ο ήρωας ξεπερνάει έναν δύσκολο γρίφο· αλλά, εκεί που νομίζει πως αυτός ήταν ο τελευταίος γρίφος καί πιά καθάρισε, καί βλέπει (σε μιά τελική σκηνή συμφιλίωσης) τους πρώην εχθρούς να του τείνουν χαμογελαστοί τα χέρια τους γιά χειραψία, στροφάρει αλλοιώς… καί καταλαβαίνει πως τον τελευταίο, τον όντως υπέρτατο γρίφο, ΔΕΝ τον έλυσε.
Δεν τον κατάλαβε κάν! Δεν τον ακούμπησε κάν.
Απλώς, άρχισε να υποψιάζεται πως κάτι δεν πάει καλά, από το χαμόγελο των εχθρών.

Ωραία, λοιπόν, κάποιος έχει ξεκαθαρίσει μέσα του πως τη θέλει γιά τους x, y (σοβαρούς) λόγους την αθανασία· καί τη θέλει με “απ’ όλα” (ατρωσίες, καί τα ρέστα που είπαμε), όχι σκέτο καλαμάκι με ψωμάκι!  🙂
Καί, τελικά, την αποκτά με “απ’ όλα”.
…Αναρωτιέστε τί δεν πάει καλά, έ; Ποιά παγίδα παραμονεύει, έ;
Μά, αγαπητοί μου, το μεν πνεύμα ασθενές, η δέ σάρξ επίσης ασθενής!!! Αυτά δεν πάνε καλά!
Τη θέλει μέν ο φίλος μας την αθανασία, αλλά ΤΗ ΜΠΟΡΕΙ;;;
  • Μπορείς να ζήσεις αιώνια με το μυαλό καί τον ψυχισμό που έχεις;
  • Μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις την προοπτική να βαρεθείς κάποτε – καί να μη βρίσκεις διέξοδο πουθενά;
(Ειδικά όσοι το μυαλό το έχουν απλά γιά διακοσμητικό. Γιά αντίβαρο ισορροπίας στις κινήσεις του σώματος, που λέει καί ο Παλαιός! lol!!!)
  • Μπορείς να σκεφτείς το ενδεχόμενο να τρελλαθείς;
Αυτό το τελευταίο, είναι ακριβώς αυτό που θα συμβεί στη συντριπτική πλειονότητα όσων θα σπεύσουν σε είκοσι χρόνια να πάρουν το χάπι (έκδοση 1.0) της αθανασίας· διότι ούτε άτρωτοι θα είναι, ούτε αιώνια νέοι. (Απλώς, το χαπάκι θα τους σταματήσει τη γηραντική διαδικασία – καί με παρενέργειες άγνωστες, ακόμη καί γιά την αναλυτική μου ικανότητα.) Κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσουν πως μπλέξανε αγρίως σ’ ένα τρομερό ψυχονοητικό αδιέξοδο… που, μάλιστα, θα κρατάει αιώνια…
…θα τρελλαθούν, καί θ’ αυτοκτονούν κατά κοπάδια, σαν τα λέμμινγκς!
Γι’ αυτό σας είπα να ΜΗΝ σπεύσετε να πάρετε τέτοια χάπια, ακόμη κι αν τα μοιράζουν τζάμπα. (Αν το κάνετε, εκεί κολλάει το «βλακωδώς».)

Ο άνθρωπος, όπως είναι σήμερα, ΔΕΝ είναι φτιαγμένος γιά αθανασία! Στο κάτω-κάτω, το μυαλό μας πόση χωρητικότητα έχει; πόσες γνώσεις χωράει; πόσες μπορεί να χωρέσει, τελικώς;
Άρα, βλέπετε πως εκ των πραγμάτων (κι ανεξάρτητα από τη δική μας θέληση) τίθεται ένα όριο – ακόμη καί σε μιά πολύ μακρόχρονη ζωή.
Τώρα, θα με ρωτήσεις… κι αυτοί που έγιναν αθάνατοι, τί ζητούσαν; πώς μπόρεσαν κι έγιναν; πώς άντεξαν;
Δεν γνωρίζω. Πάντως, απ’ όσα καταλαβαίνουμε συμπερασματικώς, είχαν ατσάλινα νεύρα· κάπως σαν τους ναύτες υποβρυχίων – ή τους γιόγκι, να το πω. Κι απ’ τα μισόλογα των Μυθολογιών (καί τις έρευνές μας), βλέπουμε πως οι περισσότεροι ζητούσαν να υπηρετήσουν κάποιον ανώτερο σκοπό· εκτός, ίσως, από τους θρυλούμενους οκτώ μυθικούς βασιλιάδες “Χσιέν” της Κίνας, που έγιναν μάλλον από περιέργεια αθάνατοι (με κάποιον συνδυασμό βοτάνων) – αλλά μετά τα παράτησαν όλα, πήραν τα βουνά, καί κανείς δεν ξανάκουσε γι’ αυτούς ποτέ πιά. (Αν τα θυμάμαι καλά, τα μυθολογικά αυτά.)
Οι δικοί μας, εδώ, οι αθάνατοι, τελικά είτε ανέβηκαν στον Όλυμπο (με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σε φυσικό επίπεδο), είτε ξανάγιναν θνητοί (Σαντορίνη – πολύ γοητευτική ιστορία, θα τη δούμε παρακάτω). Άλλοι, πάλι, Ατλάντειοι αυτοί (Προμηθέας), βαρέθηκαν καί τα παράτησαν, καί πέθαναν.
Ένας μόνον, απ’ αυτούς που θέλαν καί θέλουν να μας κάνουν ζά, ένας από τους τρείς δικτάτορες της Ατλαντίδας πρό καταβυθίσεως (καί ο μόνος …επιζών απ’ τους τρείς), συνεχίζει να ζή καί σήμερα· με άλλο όνομα, φυσικά.
Κάποτε, λεγόταν Μελχισεδέκ.
Το σημερινό του όνομα…

…Όπως γράφανε καί τα παλιά βιβλία Μαθηματικών, “αφίεται ως άσκησις εις τον αναγνώστην”!

(συνεχίζεται)