γράφει ο ΕργΔημΕργ (προηγούμενα εδώ)
υτά,
λοιπόν, είναι τα παραδείγματα που θυμάμαι, όσον αφορά τους σπαρτούς·
υπάρχουν, βέβαια, κι άλλα, εδώ κι εκεί ανάμεσα στις σελίδες της
Μυθολογίας μας, μόνο όχι …εργοστασιακής μαζικής παραγωγής. Γι’ αυτό καί
δεν τα ανέφερα κάν.
Νά, ας πούμε οι σπαρτοί του Κάδμου.
Αυτή είναι μία ιστορία καραμπινάτα πλαστή… επειδή κάποιοι πονηροί γραφιάδες (της Ελληνιστικής Εποχής, αλλά όχι απαραίτητα Έλληνες) ήθελαν να προσδώσουν ηρωϊκό χαρακτήρα στο γένος του Κάδμου, όπως συνέβαινε με τόσα καί τόσα γένη Ελλήνων. (Ο Κάδμος ήταν Γεφυραίος, δηλαδή από γενιά Κρονίων γενιτσάρων.) Όμως, η αφήγηση αυτή πιάνεται στα ψέμματα· επειδή, αν ο Κάδμος ήρθε στη Θήβα κάπου το 2,200 πΧ, κι αν ήταν αυθεντικός Έλληνας, τότε η γενιά του λογικά θα εμπλεκόταν καί με τα Αργοναυτικά, καί με τα Τρωϊκά. Αλλά δεν έχουμε μαρτυρίες πως συνέβη είτε το ένα, είτε το άλλο. (Δες στις προσπάθειες βιογραφίας του τις χοντρές ασυμφωνίες, όπου κανείς δεν ξέρει στα σίγουρα το πότε γεννήθηκε αυτός ο λεβέντης· αφηγήσεις, τυγχάνουσες σκέτα άρρητ’ αθέμιτα, κουκκιά μαγειρεμένα!)
Στην πραγματικότητα, ο Κάδμος ήρθε στην Ελλάδα κάπου το 850 πΧ (μαζί με το πρώτο κύμα Γεφυραίων), καί η δήθεν ιστορία του είναι αισχρό ξεπατήκωμα των περιστατικών με τον Ιάσονα στην Κολχίδα.
Ωστόσο, εκτός από μας, υπάρχουν κι άλλοι λαοί, που θυμούνται μαζική παραγωγή σπαρτών στο παρελθόν! Οι Μάγιας, φερ’ ειπείν· στο ένα από τα δύο τους ιερά βιβλία, το Πόπολ Βού, αναφέρουν την ύπαρξη “ξύλινων” ανθρώπων, που ήταν τόσο θρασείς, που ο θεός τους κατέστρεψε – μ’ έναν κατακλυσμό, αν καί σε άλλους στίχους δεν είναι σαφής η φύση της καταστροφής. (Αυτή η καταστροφή -ένεκα θείας τιμωρίας- των …στραβόξυλων «ξύλινων» ανθρώπων θυμίζει λιγάκι τα “γένη” του Ησιόδου, αλλά εδώ η εικόνα δείχνει καθαρά σπαρτούς.) Βάλτε στο ψαχτήρι του αναγνωστικού σας προγράμματος των .pdf τη φράση «wooden effigies» ( = ξύλινα ομοιώματα, σε άλλες -Αγγλικές- μεταφράσεις αναφέρονται ως «ξύλινες κούκλες»· είπε κανείς «Πινόκιο»; ), καί (στο κείμενο, που σας δίνει ο σύνδεσμος) θα το δήτε καθαρά.
Γενικά, είναι πολύ χρήσιμο να ψάχνουμε καί τις ξένες Μυθολογίες. Αλλά, θα μου πείς, εδώ αγνοούμε πανηγυρικώς τη δική μας!…
Τέλος, δεν έκανα λόγο γιά σπαρτούς (είτε μαζικής παραγωγής, είτε μεμονωμένους), των οποίων την ύπαρξη υποψιάζομαι μέν, αλλά δεν έχω κάνει σχετική σοβαρή έρευνα γι’ αυτούς. Νά, ας πούμε, κατά Χαλδαία μεριά.
Προχωράμε, όμως.
δ. Χίμαιρες
i. Εισαγωγή
Ως «χίμαιρα» εννοούμε σήμερα στη Βιολογία έναν οργανισμό, ο οποίος προέρχεται από ανάμειξη γονιδίων άλλων, διαφορετικών καί ξένων μεταξύ τους οργανισμών. Η λέξη επίσης σημαίνει το ανέφικτο (στην έκφραση: «κυνηγάει χίμαιρες»), καί προέρχεται από τη μυθική Χίμαιρα, κόρη τεράτων καί μητέρα επίσης τεράτων. Καλό κορίτσι, από σπίτι καί γιά σπίτι! lol!!! (Σύνδεσμος, καί πληρέστερος σύνδεσμος Αγγλιστί. Στη Λυκία, έ;…) Που τη σκότωσε ο ήρωας Βελλερεφόντης, με τη βοήθεια άλλου …χιμαιρικού όντος, του φτερωτού αλόγου Πηγάσου.
Αξίζει, πάντως, στον συγκεκριμένο μύθο να ρίξετε ένα διάβασμα γιά τα συγγενολόγια των συμετεχόντων προσώπων. Πολλά θα καταλάβετε!
ii. Ο μύθος καί το σήμερα
Κοντολογής, θα λέγαμε ότι όλες αυτές οι βιολογικές χίμαιρες της Μυθολογίας μας ήταν κατάλοιπα των γενετικών πειραμάτων των Ατλάντων, που μάλιστα κατάφεραν κι επέζησαν μέχρι σχεδόν την εποχή της Αργοναυτικής· όπως πχ ο Μινώταυρος, ή η Λερναία Ύδρα. Τα τέρατα αυτά τα εξόντωσαν διάφοροι ήρωες – όπως ο Θησέας, ο Ηρακλής, κι άλλοι.
Δυστυχώς, σήμερα, επειδή η σημερινή «επιστήμη» ακολουθεί κατά πόδας την Ύβριν των Ατλάντων,…
…μιά που από το παρασκήνιο διευθύνεται καί κατευθύνεται από νεο-Άτλαντες…
…επαναλαμβάνει τη δημιουργία χιμαιρών – τόσο σε μικροσκοπικό, όσο καί σε μακροσκοπικό επίπεδο. Όλ’ αυτά τα περίεργα τέρατα, πχ ένας συνδυασμός σώματος ακρίδας με κεφάλι ανθρώπου (ναί!), που στις μέρες μας βρίσκονται ψόφια σε ερημιές, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά σύγχρονες εργαστηριακές χίμαιρες… που αφήνονται ελεύθερες έξω, ώστε να διαπιστωθεί κατά πόσον μπορούν να επιβιώσουν στο φυσικό περιβάλλον. (Κι εννοείται, να πολλαπλασιαστούν – εκτοπίζοντας, ή ενδεχομένως εξαφανίζοντας άλλα ζωϊκά είδη.)
Ευτυχώς, όμως, μέχρι στιγμής η Φύση ξερνάει μετά βδελυγμίας την Ύβριν.
…Αλλά μέχρι πότε θα μπορεί να το κάνει… ειδικά αν αυτές οι υβριστικές μορφές ζωής έχουν προγραμματιστεί να μεταλλάσσονται. (Ειρήσθω, ότι ο διαβόητος κοροϊδοϊός είναι κι αυτός μιά χίμαιρα -μικροσκοπικού επιπέδου-, όπως αποκαλύπτεται τώρα τελευταία.)
Καναδυό κουβέντες ακόμη, να τελειώνουμε μ’ αυτό το θλιβερό θέμα.
Οι χίμαιρες φτιάχνονται καθαρά ως βιολογικά όπλα, καί τίποτ’ άλλο. Κάτι κουβέντες, που ακούτε κατά καιρούς, ότι (από ανάμεικτο dna) πάνε να φτιάξουν πχ «χρήσιμα» μικρόβια (δήθεν γιά να τα χρησιμοποιήσουν σε θεραπείες, κτλ), περάστε τις απ’ τον κώλο σας. Η ποικιλία τέτοιων συνδυασμών είναι αμέτρητη (γι’ αυτό καί δεν δίνω έκταση στο θέμα – δεν θα τελειώναμε ποτέ), όθεν ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρόν γιά κάθε νοσηρό εγκέφαλο. Ευτυχώς, όμως, όπως είπαμε παραπάνω, η Φύση εξακολουθεί να κρατάει τα μπόσικα.
Επίσης, έχετε υπ’ όψιν σας ότι χίμαιρες δεν φτιάχνουν μόνο οι «συνήθεις ύποπτοι» πέραν του Ατλαντικού νεο-Άτλαντες. Φτιάχνουν κι άλλοι! (Καί ναί, ακόμη κι αυτοί που σκεφτήκατε. Μην αναρωτιέστε.)
Θέλω, τέλος, να τονίσω ότι σε κάποια πειράματα ενώσεως ανθρωπίνων γονιδίων με πχ γονίδια μαϊμούς, από τον άνθρωπο δότη μεταφέρονται καί διάφορα, ίσως όχι επιθυμητά στους «επιστήμονες» του εργαστηρίου… όπως πχ αναμνήσεις καί συνειδητότητα. Δεν επιθυμώ να επεκταθώ, αλλά πρόκειται γιά πέρα ως πέρα τραγική ιστορία. Ένα τέτοιο όν, κάπου, κάποτε, συνειδητοποιώντας τα χάλια του, παρακαλούσε με το βλέμμα του τους ένοπλους φύλακες να το σκοτώσουν.
Τώρα, θα μου πείς… αυτό έκανε κι ο πρωταγωνιστής στις τελευταίες σκηνές του περίφημου φίλμ «Η Μυίγα» (σε όλες τις εκδόσεις του). Έ, ναί. Δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλές επιλογές σε μιά τέτοια περίπτωση.
ε. Παραλειπόμενα
Θέλοντας να δώσω στο ηλεκτρονικό χαρτί το τεράστιο αυτό θέμα, άθελά μου παρέλειψα κάποια χρήσιμα – ελπίζω, όχι πολλά. Έκανα, όμως, μιά ανασκόπηση, καί θα τ’ αναφέρω εδώ παρακάτω.
i. Αθανασία σε μνήμη η/υ καί κρυστάλλους
Ένα μυαλό (καί δή, Ραν-Ταν-Πλανικό) χειμώνα-καλοκαίρι… δεν βοηθάει καί πολύ! lol!!!
Αυτή τη συγκεκριμένη μορφή αθανασίας την παρέλειψα, όταν ήταν να την αναφέρω με τη σειρά της· αλλά, επανορθώνω εδώ.
Πρόκειται γιά μιά μορφή αθανασίας, στην οποία όλη η πληροφορία, που αποτελεί έναν άνθρωπο, μεταφέρεται αυτούσια στη μνήμη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή. (Ο κρύσταλλος, τώρα, κολλάει στο ότι κατά πάσα πιθανότητα η μνήμη αυτή στο προσεχές μέλλον θα έχει τη μορφή -χημικώς μονοστοιχειακού, ή μονομοριακού- κρυστάλλου. Σήμερα είναι σκάλισμα σε κομμάτι πυριτίου, που περιέχει κι άλλα χημικά στοιχεία.) Εν πάσει περιπτώσει, η αντιγραφή του dna σε κομπιουτερίστικη πληροφορία, καθώς καί η αντιγραφή της φυσικής μνήμης του εγκεφάλου, είναι απόλυτα εφικτές με τη σημερινή τεχνολογία. (Να μη σου πώ, καί με τεχνολογία ήδη μερικών δεκαετιών παλιότερη!) Οι δέ απαιτούμενες προς τούτο χωρητικότητες της κομπιουτερίστικης μνήμης σήμερα θεωρούνται επίσης εφικτές.
Τί γίνεται, όμως, με τη συνειδητότητα, ού μήν καί με την ψυχή; μεταφέρονται αυτές στο πυρίτιο;
Μιά μάλλον θετική απάντηση δίνει ένα πάλαι ποτέ επεισόδιο των Έξ-Φάϊλς, όπου ένας δεινός κομπιουτεράς (που ήξερε πως επίκειται να πεθάνει) φρόντισε να μεταφέρει την προσωπικότητά του σε ολόκληρο δίκτυο υπολογιστών… καί μ’ αυτό έκανε χουνέρια στους ανθρώπους. (Προφανώς τότε, που γυρίστηκε το επεισόδιο, θεωρούσαν ότι η απαιτούμενη μνήμη γιά «μεταφορά» ανθρώπου είναι πολύ μεγάλη· άρα, μόνο με χρήση πολλών η/υ σε δίκτυο είναι εφικτή.)
Ναί, η προσωπικότητα… αλλά αυτό το κάνει μιά χαρά κι η τεχνητή νοημοσύνη – απομιμούμενη τον άνθρωπο που πέθανε. Ωστόσο, διαισθητικά μιλώντας, δεν νομίζω ότι τα ανώτερα μέρη του ανθρώπου (συνειδητότητα, ψυχή) μπορούν να μεταφερθούν σε μνήμες υπολογιστών.
Πάντως, υπάρχει καί μιά -μάλλον παμπάλαιη- αντίρρηση σ’ αυτό· υπάρχει η φήμη, ότι όποιος ασχολείται με κρυστάλλους, μπορεί κάποια στιγμή ν’ «απορροφηθεί» απ’ τον κρύσταλλο (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό)… καί να μή μπορεί να ξαναβγεί απ’ αυτόν. Εκτός αν… (Εδώ, υπονοώ προσφυγή πάλι σε παμπάλαιες μεθόδους. Ξόρκια, ίσως; )
Υπάρχει κι ένα πολύ παράξενο σχετικό επεισόδιο. Στις μέρες μας. Ένα Ελληνικό εμπορικό πλοίο (δεν θέλω ν’ αναφέρω όνομα), το οποίο πρίν αρκετές δεκαετίες διέσχιζε το διαβόητο Τρίγωνο των Βερμούδων, ξαφνικά χάθηκε… καί δεν ανευρέθη μέχρι σήμερα.
Μέχρι στιγμής, παράξενο γεγονός μέν, αλλά όχι τόσο παράξενο. Σωστά; σωστά. Το πολύ παράξενο, όμως, είναι ότι κάποιες απελπισμένες «χήρες» εκείνων των ναυτικών συμβουλεύτηκαν κάποια μέντιουμ, καί έλαβαν ανεξάρτητα την ίδια απάντηση:
«- Οι άνθρωποί σας βρίσκονται σε μιά κατάσταση, ούτε ακριβώς ζωντανοί, αλλά ούτε καί νεκροί. Ζούν! Μόνο που βρίσκονται σ’ ένα περίεργο μέρος, απ’ όπου δεν μπορούν ούτε να φύγουν, ούτε να επικοινωνήσουν με άλλους ζωντανούς ανθρώπους.»
Τώρα, βέβαια, κάτι φήμες ότι κάπου στον βυθό του Ατλαντικού βρίσκεται ένας τεράστιος κρύσταλλος των Ατλάντων, που όποτε θυμάται ξαναπαίρνει μπρός… δεν πρέπει νά ‘ναι καί τόσο «φήμες». Οπότε, συμπεραίνουμε πως οι συγκεκριμένοι ναυτικοί μπήκαν εκόντες-άκοντες σε μιά μορφή αθανασίας· αν κι όχι τόσο επιθυμητή, θά ‘λεγα.
Ίδωμεν, όμως, τί θα μας επιφυλάξει το κοντινό μέλλον, όσον αφορά τη χρήση κρυστάλλων.
ii. Κατοχή από οντότητες
Μέγιστο θέμα, κολλάει περισσότερο στην έρευνα γιά τη μετενσάρκωση (με την οποία δεν ασχολούμαστε εδώ), αλλά θα πούμε μιά κουβέντα – καί δεν εννοώ γιά κανονικούς ανθρώπους, όπου πάλι συμβαίνει.
Τί γίνεται, λοιπόν, όταν φτιάχνεις έναν κλώνο, τον προγραμματίζεις να φέρεται κατά το δυνατόν όπως το πρωτότυπο… προσέξτε, δεν αναφέρομαι σε μεταβίβαση ψυχής (που δεν ξέρω κάν πώς μπορεί να γίνει)… εννοώ πρίν απ’ αυτό το στάδιο… καί μέσα στον έτοιμο κλώνο έρχεται καί σου κατσικώνεται μιά ψυχή διαφορετική απ’ αυτή που θές;
Ο κακός χαμός θα γίνει! Δεν είναι προφανές; 🙂
Εδώ, σίγουρα παίζει το Μάτριξ αυτοπροσώπως! Αλλά, δυστυχώς, αγνοώ πλήρως τόσο τους σχετικούς κανόνες, όσο καί τις σχετικές εξαιρέσεις τους. Απλώς, ανέφερα το ζήτημα αυτό καθαρά ως αφορμή γιά σκέψεις. (Να σκεφτούμε, γιά παράδειγμα, με ποιούς τρόπους απέτρεπαν κάποτε τις ανεπιθύμητες ψυχικές παρεκκλίσεις… αν υποτεθεί ότι είχαν στήσει συστηματική κλωνοποιΐα, καί είχαν συναντήσει αυτό το πρόβλημα.)
Αντί επιλόγου
Στο σημείο αυτό, φτάσαμε στο τέλος του άρθρου.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι, παρεκτός ότι προσπάθησα να βγάλω το κείμενο «ισοβαρές», καί μάλιστα μή παραλείποντας τίποτε σημαντικό – ούτε από γνώσεις, ούτε από ερευνητικά συμπεράσματα. Αυτό, βέβαια, ισχύει γιά όλα τα άρθρα του ιστολογίου.
Γιά να καταλάβετε καλύτερα: «ζωγραφίζω» (κείμενα) κάπως έτσι…
…επειδή αυτό ακριβώς μπορώ, καί δεν μπορώ (ούτε έχω τον χρόνο) να ζωγραφίσω καλύτερα. Ας πούμε, να ζωγράφιζα έτσι:
Όμως, σε καμμία περίπτωση δεν θα ζωγραφίσω έτσι:
Δηλαδή, παρέχοντας στο αναγνωστικό μου κοινό ψεύδος. Ούτε έτσι:
Δηλαδή, παρέχοντας στο αναγνωστικό μου κοινό ποιητικό ψεύδος.
Οπότε, ευελπιστώ να σας κάλυψα ικανοποιητικώς, όσον αφορά τις μικρές μου δυνατότητες!
υτά,
λοιπόν, είναι τα παραδείγματα που θυμάμαι, όσον αφορά τους σπαρτούς·
υπάρχουν, βέβαια, κι άλλα, εδώ κι εκεί ανάμεσα στις σελίδες της
Μυθολογίας μας, μόνο όχι …εργοστασιακής μαζικής παραγωγής. Γι’ αυτό καί
δεν τα ανέφερα κάν.Νά, ας πούμε οι σπαρτοί του Κάδμου.
Αυτή είναι μία ιστορία καραμπινάτα πλαστή… επειδή κάποιοι πονηροί γραφιάδες (της Ελληνιστικής Εποχής, αλλά όχι απαραίτητα Έλληνες) ήθελαν να προσδώσουν ηρωϊκό χαρακτήρα στο γένος του Κάδμου, όπως συνέβαινε με τόσα καί τόσα γένη Ελλήνων. (Ο Κάδμος ήταν Γεφυραίος, δηλαδή από γενιά Κρονίων γενιτσάρων.) Όμως, η αφήγηση αυτή πιάνεται στα ψέμματα· επειδή, αν ο Κάδμος ήρθε στη Θήβα κάπου το 2,200 πΧ, κι αν ήταν αυθεντικός Έλληνας, τότε η γενιά του λογικά θα εμπλεκόταν καί με τα Αργοναυτικά, καί με τα Τρωϊκά. Αλλά δεν έχουμε μαρτυρίες πως συνέβη είτε το ένα, είτε το άλλο. (Δες στις προσπάθειες βιογραφίας του τις χοντρές ασυμφωνίες, όπου κανείς δεν ξέρει στα σίγουρα το πότε γεννήθηκε αυτός ο λεβέντης· αφηγήσεις, τυγχάνουσες σκέτα άρρητ’ αθέμιτα, κουκκιά μαγειρεμένα!)
Στην πραγματικότητα, ο Κάδμος ήρθε στην Ελλάδα κάπου το 850 πΧ (μαζί με το πρώτο κύμα Γεφυραίων), καί η δήθεν ιστορία του είναι αισχρό ξεπατήκωμα των περιστατικών με τον Ιάσονα στην Κολχίδα.
Ωστόσο, εκτός από μας, υπάρχουν κι άλλοι λαοί, που θυμούνται μαζική παραγωγή σπαρτών στο παρελθόν! Οι Μάγιας, φερ’ ειπείν· στο ένα από τα δύο τους ιερά βιβλία, το Πόπολ Βού, αναφέρουν την ύπαρξη “ξύλινων” ανθρώπων, που ήταν τόσο θρασείς, που ο θεός τους κατέστρεψε – μ’ έναν κατακλυσμό, αν καί σε άλλους στίχους δεν είναι σαφής η φύση της καταστροφής. (Αυτή η καταστροφή -ένεκα θείας τιμωρίας- των …στραβόξυλων «ξύλινων» ανθρώπων θυμίζει λιγάκι τα “γένη” του Ησιόδου, αλλά εδώ η εικόνα δείχνει καθαρά σπαρτούς.) Βάλτε στο ψαχτήρι του αναγνωστικού σας προγράμματος των .pdf τη φράση «wooden effigies» ( = ξύλινα ομοιώματα, σε άλλες -Αγγλικές- μεταφράσεις αναφέρονται ως «ξύλινες κούκλες»· είπε κανείς «Πινόκιο»; ), καί (στο κείμενο, που σας δίνει ο σύνδεσμος) θα το δήτε καθαρά.
Γενικά, είναι πολύ χρήσιμο να ψάχνουμε καί τις ξένες Μυθολογίες. Αλλά, θα μου πείς, εδώ αγνοούμε πανηγυρικώς τη δική μας!…
Τέλος, δεν έκανα λόγο γιά σπαρτούς (είτε μαζικής παραγωγής, είτε μεμονωμένους), των οποίων την ύπαρξη υποψιάζομαι μέν, αλλά δεν έχω κάνει σχετική σοβαρή έρευνα γι’ αυτούς. Νά, ας πούμε, κατά Χαλδαία μεριά.
Προχωράμε, όμως.
δ. Χίμαιρες
i. Εισαγωγή
Ως «χίμαιρα» εννοούμε σήμερα στη Βιολογία έναν οργανισμό, ο οποίος προέρχεται από ανάμειξη γονιδίων άλλων, διαφορετικών καί ξένων μεταξύ τους οργανισμών. Η λέξη επίσης σημαίνει το ανέφικτο (στην έκφραση: «κυνηγάει χίμαιρες»), καί προέρχεται από τη μυθική Χίμαιρα, κόρη τεράτων καί μητέρα επίσης τεράτων. Καλό κορίτσι, από σπίτι καί γιά σπίτι! lol!!! (Σύνδεσμος, καί πληρέστερος σύνδεσμος Αγγλιστί. Στη Λυκία, έ;…) Που τη σκότωσε ο ήρωας Βελλερεφόντης, με τη βοήθεια άλλου …χιμαιρικού όντος, του φτερωτού αλόγου Πηγάσου.
Αξίζει, πάντως, στον συγκεκριμένο μύθο να ρίξετε ένα διάβασμα γιά τα συγγενολόγια των συμετεχόντων προσώπων. Πολλά θα καταλάβετε!
ii. Ο μύθος καί το σήμερα
Κοντολογής, θα λέγαμε ότι όλες αυτές οι βιολογικές χίμαιρες της Μυθολογίας μας ήταν κατάλοιπα των γενετικών πειραμάτων των Ατλάντων, που μάλιστα κατάφεραν κι επέζησαν μέχρι σχεδόν την εποχή της Αργοναυτικής· όπως πχ ο Μινώταυρος, ή η Λερναία Ύδρα. Τα τέρατα αυτά τα εξόντωσαν διάφοροι ήρωες – όπως ο Θησέας, ο Ηρακλής, κι άλλοι.
Δυστυχώς, σήμερα, επειδή η σημερινή «επιστήμη» ακολουθεί κατά πόδας την Ύβριν των Ατλάντων,…
…μιά που από το παρασκήνιο διευθύνεται καί κατευθύνεται από νεο-Άτλαντες…
…επαναλαμβάνει τη δημιουργία χιμαιρών – τόσο σε μικροσκοπικό, όσο καί σε μακροσκοπικό επίπεδο. Όλ’ αυτά τα περίεργα τέρατα, πχ ένας συνδυασμός σώματος ακρίδας με κεφάλι ανθρώπου (ναί!), που στις μέρες μας βρίσκονται ψόφια σε ερημιές, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά σύγχρονες εργαστηριακές χίμαιρες… που αφήνονται ελεύθερες έξω, ώστε να διαπιστωθεί κατά πόσον μπορούν να επιβιώσουν στο φυσικό περιβάλλον. (Κι εννοείται, να πολλαπλασιαστούν – εκτοπίζοντας, ή ενδεχομένως εξαφανίζοντας άλλα ζωϊκά είδη.)
Ευτυχώς, όμως, μέχρι στιγμής η Φύση ξερνάει μετά βδελυγμίας την Ύβριν.
…Αλλά μέχρι πότε θα μπορεί να το κάνει… ειδικά αν αυτές οι υβριστικές μορφές ζωής έχουν προγραμματιστεί να μεταλλάσσονται. (Ειρήσθω, ότι ο διαβόητος κοροϊδοϊός είναι κι αυτός μιά χίμαιρα -μικροσκοπικού επιπέδου-, όπως αποκαλύπτεται τώρα τελευταία.)
Καναδυό κουβέντες ακόμη, να τελειώνουμε μ’ αυτό το θλιβερό θέμα.
Οι χίμαιρες φτιάχνονται καθαρά ως βιολογικά όπλα, καί τίποτ’ άλλο. Κάτι κουβέντες, που ακούτε κατά καιρούς, ότι (από ανάμεικτο dna) πάνε να φτιάξουν πχ «χρήσιμα» μικρόβια (δήθεν γιά να τα χρησιμοποιήσουν σε θεραπείες, κτλ), περάστε τις απ’ τον κώλο σας. Η ποικιλία τέτοιων συνδυασμών είναι αμέτρητη (γι’ αυτό καί δεν δίνω έκταση στο θέμα – δεν θα τελειώναμε ποτέ), όθεν ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρόν γιά κάθε νοσηρό εγκέφαλο. Ευτυχώς, όμως, όπως είπαμε παραπάνω, η Φύση εξακολουθεί να κρατάει τα μπόσικα.
Επίσης, έχετε υπ’ όψιν σας ότι χίμαιρες δεν φτιάχνουν μόνο οι «συνήθεις ύποπτοι» πέραν του Ατλαντικού νεο-Άτλαντες. Φτιάχνουν κι άλλοι! (Καί ναί, ακόμη κι αυτοί που σκεφτήκατε. Μην αναρωτιέστε.)
Θέλω, τέλος, να τονίσω ότι σε κάποια πειράματα ενώσεως ανθρωπίνων γονιδίων με πχ γονίδια μαϊμούς, από τον άνθρωπο δότη μεταφέρονται καί διάφορα, ίσως όχι επιθυμητά στους «επιστήμονες» του εργαστηρίου… όπως πχ αναμνήσεις καί συνειδητότητα. Δεν επιθυμώ να επεκταθώ, αλλά πρόκειται γιά πέρα ως πέρα τραγική ιστορία. Ένα τέτοιο όν, κάπου, κάποτε, συνειδητοποιώντας τα χάλια του, παρακαλούσε με το βλέμμα του τους ένοπλους φύλακες να το σκοτώσουν.
Τώρα, θα μου πείς… αυτό έκανε κι ο πρωταγωνιστής στις τελευταίες σκηνές του περίφημου φίλμ «Η Μυίγα» (σε όλες τις εκδόσεις του). Έ, ναί. Δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλές επιλογές σε μιά τέτοια περίπτωση.
ε. Παραλειπόμενα
Θέλοντας να δώσω στο ηλεκτρονικό χαρτί το τεράστιο αυτό θέμα, άθελά μου παρέλειψα κάποια χρήσιμα – ελπίζω, όχι πολλά. Έκανα, όμως, μιά ανασκόπηση, καί θα τ’ αναφέρω εδώ παρακάτω.
i. Αθανασία σε μνήμη η/υ καί κρυστάλλους
Ένα μυαλό (καί δή, Ραν-Ταν-Πλανικό) χειμώνα-καλοκαίρι… δεν βοηθάει καί πολύ! lol!!!
Αυτή τη συγκεκριμένη μορφή αθανασίας την παρέλειψα, όταν ήταν να την αναφέρω με τη σειρά της· αλλά, επανορθώνω εδώ.
Πρόκειται γιά μιά μορφή αθανασίας, στην οποία όλη η πληροφορία, που αποτελεί έναν άνθρωπο, μεταφέρεται αυτούσια στη μνήμη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή. (Ο κρύσταλλος, τώρα, κολλάει στο ότι κατά πάσα πιθανότητα η μνήμη αυτή στο προσεχές μέλλον θα έχει τη μορφή -χημικώς μονοστοιχειακού, ή μονομοριακού- κρυστάλλου. Σήμερα είναι σκάλισμα σε κομμάτι πυριτίου, που περιέχει κι άλλα χημικά στοιχεία.) Εν πάσει περιπτώσει, η αντιγραφή του dna σε κομπιουτερίστικη πληροφορία, καθώς καί η αντιγραφή της φυσικής μνήμης του εγκεφάλου, είναι απόλυτα εφικτές με τη σημερινή τεχνολογία. (Να μη σου πώ, καί με τεχνολογία ήδη μερικών δεκαετιών παλιότερη!) Οι δέ απαιτούμενες προς τούτο χωρητικότητες της κομπιουτερίστικης μνήμης σήμερα θεωρούνται επίσης εφικτές.
Τί γίνεται, όμως, με τη συνειδητότητα, ού μήν καί με την ψυχή; μεταφέρονται αυτές στο πυρίτιο;
Μιά μάλλον θετική απάντηση δίνει ένα πάλαι ποτέ επεισόδιο των Έξ-Φάϊλς, όπου ένας δεινός κομπιουτεράς (που ήξερε πως επίκειται να πεθάνει) φρόντισε να μεταφέρει την προσωπικότητά του σε ολόκληρο δίκτυο υπολογιστών… καί μ’ αυτό έκανε χουνέρια στους ανθρώπους. (Προφανώς τότε, που γυρίστηκε το επεισόδιο, θεωρούσαν ότι η απαιτούμενη μνήμη γιά «μεταφορά» ανθρώπου είναι πολύ μεγάλη· άρα, μόνο με χρήση πολλών η/υ σε δίκτυο είναι εφικτή.)
Ναί, η προσωπικότητα… αλλά αυτό το κάνει μιά χαρά κι η τεχνητή νοημοσύνη – απομιμούμενη τον άνθρωπο που πέθανε. Ωστόσο, διαισθητικά μιλώντας, δεν νομίζω ότι τα ανώτερα μέρη του ανθρώπου (συνειδητότητα, ψυχή) μπορούν να μεταφερθούν σε μνήμες υπολογιστών.
Πάντως, υπάρχει καί μιά -μάλλον παμπάλαιη- αντίρρηση σ’ αυτό· υπάρχει η φήμη, ότι όποιος ασχολείται με κρυστάλλους, μπορεί κάποια στιγμή ν’ «απορροφηθεί» απ’ τον κρύσταλλο (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό)… καί να μή μπορεί να ξαναβγεί απ’ αυτόν. Εκτός αν… (Εδώ, υπονοώ προσφυγή πάλι σε παμπάλαιες μεθόδους. Ξόρκια, ίσως; )
Υπάρχει κι ένα πολύ παράξενο σχετικό επεισόδιο. Στις μέρες μας. Ένα Ελληνικό εμπορικό πλοίο (δεν θέλω ν’ αναφέρω όνομα), το οποίο πρίν αρκετές δεκαετίες διέσχιζε το διαβόητο Τρίγωνο των Βερμούδων, ξαφνικά χάθηκε… καί δεν ανευρέθη μέχρι σήμερα.
Μέχρι στιγμής, παράξενο γεγονός μέν, αλλά όχι τόσο παράξενο. Σωστά; σωστά. Το πολύ παράξενο, όμως, είναι ότι κάποιες απελπισμένες «χήρες» εκείνων των ναυτικών συμβουλεύτηκαν κάποια μέντιουμ, καί έλαβαν ανεξάρτητα την ίδια απάντηση:
«- Οι άνθρωποί σας βρίσκονται σε μιά κατάσταση, ούτε ακριβώς ζωντανοί, αλλά ούτε καί νεκροί. Ζούν! Μόνο που βρίσκονται σ’ ένα περίεργο μέρος, απ’ όπου δεν μπορούν ούτε να φύγουν, ούτε να επικοινωνήσουν με άλλους ζωντανούς ανθρώπους.»
Τώρα, βέβαια, κάτι φήμες ότι κάπου στον βυθό του Ατλαντικού βρίσκεται ένας τεράστιος κρύσταλλος των Ατλάντων, που όποτε θυμάται ξαναπαίρνει μπρός… δεν πρέπει νά ‘ναι καί τόσο «φήμες». Οπότε, συμπεραίνουμε πως οι συγκεκριμένοι ναυτικοί μπήκαν εκόντες-άκοντες σε μιά μορφή αθανασίας· αν κι όχι τόσο επιθυμητή, θά ‘λεγα.
Ίδωμεν, όμως, τί θα μας επιφυλάξει το κοντινό μέλλον, όσον αφορά τη χρήση κρυστάλλων.
ii. Κατοχή από οντότητες
Μέγιστο θέμα, κολλάει περισσότερο στην έρευνα γιά τη μετενσάρκωση (με την οποία δεν ασχολούμαστε εδώ), αλλά θα πούμε μιά κουβέντα – καί δεν εννοώ γιά κανονικούς ανθρώπους, όπου πάλι συμβαίνει.
Τί γίνεται, λοιπόν, όταν φτιάχνεις έναν κλώνο, τον προγραμματίζεις να φέρεται κατά το δυνατόν όπως το πρωτότυπο… προσέξτε, δεν αναφέρομαι σε μεταβίβαση ψυχής (που δεν ξέρω κάν πώς μπορεί να γίνει)… εννοώ πρίν απ’ αυτό το στάδιο… καί μέσα στον έτοιμο κλώνο έρχεται καί σου κατσικώνεται μιά ψυχή διαφορετική απ’ αυτή που θές;
Ο κακός χαμός θα γίνει! Δεν είναι προφανές; 🙂
Εδώ, σίγουρα παίζει το Μάτριξ αυτοπροσώπως! Αλλά, δυστυχώς, αγνοώ πλήρως τόσο τους σχετικούς κανόνες, όσο καί τις σχετικές εξαιρέσεις τους. Απλώς, ανέφερα το ζήτημα αυτό καθαρά ως αφορμή γιά σκέψεις. (Να σκεφτούμε, γιά παράδειγμα, με ποιούς τρόπους απέτρεπαν κάποτε τις ανεπιθύμητες ψυχικές παρεκκλίσεις… αν υποτεθεί ότι είχαν στήσει συστηματική κλωνοποιΐα, καί είχαν συναντήσει αυτό το πρόβλημα.)
Αντί επιλόγου
Στο σημείο αυτό, φτάσαμε στο τέλος του άρθρου.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι, παρεκτός ότι προσπάθησα να βγάλω το κείμενο «ισοβαρές», καί μάλιστα μή παραλείποντας τίποτε σημαντικό – ούτε από γνώσεις, ούτε από ερευνητικά συμπεράσματα. Αυτό, βέβαια, ισχύει γιά όλα τα άρθρα του ιστολογίου.
Γιά να καταλάβετε καλύτερα: «ζωγραφίζω» (κείμενα) κάπως έτσι…
…επειδή αυτό ακριβώς μπορώ, καί δεν μπορώ (ούτε έχω τον χρόνο) να ζωγραφίσω καλύτερα. Ας πούμε, να ζωγράφιζα έτσι:
Όμως, σε καμμία περίπτωση δεν θα ζωγραφίσω έτσι:
Δηλαδή, παρέχοντας στο αναγνωστικό μου κοινό ψεύδος. Ούτε έτσι:
Δηλαδή, παρέχοντας στο αναγνωστικό μου κοινό ποιητικό ψεύδος.
Οπότε, ευελπιστώ να σας κάλυψα ικανοποιητικώς, όσον αφορά τις μικρές μου δυνατότητες!
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου