Γράφει ο Πύρινος Λόγιος - Το Α' Μέρος ΕΔΩ
Ποιοί και γιατί αρνούνται να δεχθούν την 25η Μαρτίου ως ημερομηνία
έναρξης του Αγώνα; Ποιοί προσπαθούν να δολοφονήσουν συνειδητά και με
σταθερά βήματα το Έθνος των Ελλήνων, ξεκινώντας πρώτα από την Ιστορία
του; Γιατί οι σύγχρονοι ιστορικοί ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ μια σημαδιακή και λίαν
σημαντική ημερομηνία που καθόρισε την μετέπειτα πορεία του Γένους μας;
Τι θα μπορούσε να συμβεί αν η ημερομηνία έναρξης του Αγώνα ήταν η…22η
Φεβρουαρίου ή ακόμη και αυτή της 23ης Μαρτίου και όχι αυτή της 25ης
Μαρτίου; Τι το τρομακτικό κρύβεται πίσω από μια διεθνή Συνομωσία
εναντίον του Ελληνικού Έθνους; Ποιούς ή τι φοβούνται και τρέμουν;
Τελικά, με ποιόν τρόπο εκδικείται η Ιστορία τους βέβηλους;
Εντάξει, απολογούμαι. Υποσχέθηκα να συνεχίσω το πόνημα μου την αυριανή μέρα της 28ης Μαρτίου, αλλά βλέπετε, πάντα θα ισχύει το θεϊκό ρητό «όσο κάνεις εσύ σχέδια, σε βλέπει ο Θεός και γελάει».
Και πράγματι, ουδέν αληθέστερον τούτου, μιας και ο Ύψιστος, είχε…άλλα σχέδια για μένα όλη την περασμένη εβδομάδα. Ένα πραγματικό τσουνάμι από υποχρεώσεις και μια διήμερη αδιαθεσία, με εμπόδισαν να συνεχίσω το γράψιμο. Δόξα όμως τω Θεώ, απόψε βρήκα το …κουράγιο και τη δύναμη, για να τελειώσω και ετούτη εδώ τη «μελέτη» μου, παραδίδοντας σε όλους εσάς ό,τι μπόρεσα εγώ να συλλέξω και να συμπεράνω, μέσα από τις δικές μου εργασίες και έρευνες πολλών ετών σχετικά με την αλλοίωση της Ιστορίας από τους «εκσυγχρονιστές».
Τι συμβαίνει λοιπόν με την ημερομηνία της 25ης Μαρτίου; Ποιόν πειράζει και γιατί;
Ο Άξονας του Κακού για τον Ελληνισμό, έχει όνομα: Το «Ψευτορωμαίϊκο»
Για να απαντήσει λοιπόν στα ερωτήματα αυτά κάποιος Ιστορικός σαν ελόγου μου, θα πρέπει να ξεκινήσει από ένα και μόνο σημαντικό σημείο: ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΨΕΥΤΟΡΩΜΑΙΙΚΟΥ! Εκεί βρίσκεται ο πυρήνας απ’ όπου πηγάζει το Κακό. Τι είναι λοιπόν το «Ψευτορωμαίϊκο»; Και γιατί ονομάζεται έτσι;
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Εθνικός μας Ιεραπόστολος, γυρνώντας όλη σχεδόν την σκλαβωμένη Ελλάδα του 18ου αιώνα, εκτός από τα γεμάτα φωτιά κηρύγματα του για Ορθοδοξία και Ελλάδα, ξεστόμιζε και προρρήσεις που είχαν να κάνουν με το εγγύς και μακρό μέλλον της πατρίδας μας. Σχεδόν το 80 με 90% αυτών των προρρήσεων, έχουν ήδη πραγματοποιηθεί και μένει μόλις ένα μικρό ποσοστό της τάξης του 10%. Και όλα αυτά με τη δύναμη της Χάρητος του Αγίου Πνεύματος. Καθώς λοιπόν τον ρωτούσαν όλοι οι πιστοί για το τι θα γίνει με το Ποθούμενο (ανάσταση της «Ρωμιοσύνης», του «Ρωμαίικου» πα να πεί της κραταιάς Ρωμανίας ή αλλιώς της Ανατολικής Ελληνικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) απαντούσε:
«Το Ποθούμενο θα έρθει, αλλά έρθει με πόνο, αίμα και με δάκρυα. Αλλά πρώτα απ’ όλα, θα έρθει ένα «Ψευτορωμαίϊκο». Να μην το πιστέψετε, θα φύγει πίσω»
Όσοι άκουγαν αυτόν τον όρο, δηλαδή το «Ψευτορωμαίϊκο», απορούσαν και λόγω και της αμορφωσιάς τους, δεν μπορούσαν να επεξεργαστούν ορθά την πληροφορία αυτή, τους φαίνονταν αδιανόητη ή δυσκολοερμήνευτη. Κρατούσαν μόνο το ό,τι έχει να κάνει με το Ποθούμενο που θα ερχόταν με πόνο και δάκρυα. Και για να λέμε την αλήθεια, ουδείς μπορούσε να ερμηνεύσει τον όρο αυτόν, είτε αγράμματος, είτε γραμματιζούμενος. Ουδείς, ακόμη και μέχρι τις μέρες μας, μπορούσε να αντιληφθεί το τι ήθελε να πεί η Μεγάλη αυτή Αγία Προσωπικότητα του Έθνους και της Ορθοδοξίας.
Ο Εμφύλιος πόλεμος και η γέννηση του «Ψευτορωμαίϊκου»
Δεν πρόλαβαν να περάσουν ούτε καν 50 χρόνια μετά την πρόρρηση αυτή του Αγίου Κοσμά και ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση, επιβεβαιώνοντας τον ως προς το πρώτο μέρος αυτής της πρόρρησης. Ότι δηλαδή η ώρα της λευτεριάς και της πορείας προς το Ποθούμενο, είχε έρθει.
Ο πρώτος ενθουσιασμός των Ελλήνων οπλαρχηγών και αγωνιστών και η ομοψυχία μεταξύ τους όμως, δεν κράτησε για πολύ. Μέχρι που εμφανίστηκαν οι…Φαναριώτες (Αλ.Μαυροκορδάτος, Φωκ.Νέγρης, Μ.Καντακουζηνός, Καρατζάς κλπ) οι οποίοι δίχασαν τους πάντες και παραλίγο να γίνουν και οι δήμιοι του επαναστατημένου Γένους, κυρίως ο Μαυροκορδάτος.
Ο Κολοκοτρώνης, ως αρχιστράτηγος του Αγώνα, είχε ένα και μόνο όραμα, εμπνευσμένο κυρίως από τη «Χάρτα» του Ρήγα Φερραίου, η οποία «Χάρτα» μιλούσα ξεκάθαρα για ανάσταση της Ρωμιοσύνης, συμπεριλαμβάνοντας σχεδόν όλους τους λαούς της Βαλκανικής που αποτελούσαν το «Ρωμαίικο», δηλαδή την μία «Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Κων/πολης». Το ίδιο ή σχεδόν το ίδιο, επιθυμούσαν και όλοι οι άλλοι οπλαρχηγοί, όπως ο Παπαφλέσσας, ο Ανδρούτσος, ο Καραϊσκάκης, ο Γκούρας κλπ. Ο Κολοκοτρώνης κυρίως, αναφερόταν συχνά στον τελευταίο αυτοκράτορα της Κων/πολης, τον Κων/νο ΙΑ’ Παλαιολόγο, για τον οποίον έλεγε πως «εμείς πολεμούμε για τον νεκρό Βασιλέα μας που δεν απόθανε ποτέ» και θεωρούσε πως «οι κλέφτες ήτουνε οι αδούλωτοι στρατιώτες του που πολέμαγαν τον Τούρκο στα βουνά» (Φωτάκος Χρυσανθόπουλος, Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, Τόμος Α’)
Οι Φαναριώτες είχαν άλλη άποψη, εκ διαμέτρου αντίθετη με τους οπλαρχηγούς και τον ίδιο τον Κολοκοτρώνη. Και φρόντισαν να την επιβάλλουν, από την πρώτη κι όλας Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (20 Δεκεμβρίου 1821), η οποία είχε με τη σειρά της σκοπό της κατάργησης της Συνέλευσης της Μονής των Καλτετζών, η οποία έλαβε χώρα δυο μήνες σχεδόν μετά την επίσημη έναρξη της Επανάστασης της 25ης Μαρτίου και στην οποία είχαν παρευρεθεί σχεδόν όλοι οι άρχοντες και κοτζαμπάσηδες του Μοριά (Δεληγανναίοι, Φραντζής, Πετιμεζάς, Σπηλιωτόπουλος, Π.Π.Γερμανός και λοιποί) και φυσικά και οι δύο κεφαλές της Επανάστασης, δηλαδή ο Κολοκοτρώνης και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.
Η άποψη των Φαναριωτών ήταν διχασμένη ως προς τον σκοπό της επανάστασης. Μπορεί να έμοιαζε περίπου με αυτήν του Κολοκοτρώνη και των άλλων αγωνιστών, αλλά διέφερε σε πολλά σημεία. Η μία πλευρά επεδίωκε έναν εκσυγχρονισμό εκ των έσω της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέσω της φωτισμένης δεσποτείας, της διαδοχής στην εξουσία (του θρόνου δηλαδή της Κων/πολης) και τελικά της αναδημιουργίας μιας Νέας Ανατολικής Ελληνικής Αυτοκρατορίας και η άλλη τη δημιουργία ενός Ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, μέσα από την βίαιη αποσκίρτηση από την Οθωμανική εξουσία. Τελικά επικράτησε η δεύτερη, εν μέσω ραδιουργιών και απόλυτης συνεργασίας και συννενόησης με τις Μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία). Και ίσως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, στην πρώτη αυτή Εθνοσυνέλευση, δεν έγινε καμμία απολύτως αναφορά στην Φιλική Εταιρία, της οποίας το Σχέδιο ήταν η μαζική επαναστατική κίνηση σε όλες τις περιοχές του παραδουνάβεως και του ελλαδικού χώρου και η ταυτόχρονη ανακατάληψη της Κων/πολης μέσω εξέγερσης υπό τις οδηγίες της Ανώτατης Αρχής της Εταιρίας και εκθρόνισης του Σουλτάνου Μαχμούτ του Β’.
Για τον σκοτεινό ρόλο των Φαναριωτών μάλιστα, ο Φωτάκος Χρυσανθόπουλος στα «Απομνημονεύματά» του γράφει σχετικά:
«Πολλοί δε και άλλοι συνετέλεσαν, όχι ολίγον εις την διαφθοράν της καρδίας και του πνεύματος των Ελλήνων, αλλά και οι λοιποί Φαναριώται, αφού δεν εδυνήθησαν να λάβη έκαστος, ως εφαντάζετο, την πρωτοβουλίαν, εσυνδαύλισαν και αυτοί την διχόνοιαν δια να ευρίσκωσι τροφήν και να ερωτώνται από τους αναξίους κομματάρχας ως πολύπειροι πολιτικοί και να εμπνέωσιν εις αυτούς τα σχέδιά των. […] Αυτοί δε οι Φαναριώται ανεπαύοντο εις τούτο, έμβαιναν εις τα πράγματα, είτε δια του ενός τρόπου, είτε δια του άλλου, μεταχειριζόμενοι προ πάντων το συνηθισμένον επάγγελμά των, την μηχανορραφίαν».
Τα ίδια ή σχεδόν τα ίδια, μας λέει και ο Φωτιάδης στο έργο του «Η Επανάσταση του 1821» γράφοντας:
«Οι Φαναριώτες, με συμπαραστάτη τον λογιοτατισμό, τη νέα αυτή τάξη «έξωθεν ερχομένη, και επαγγελομένη, ότι γνωρίζει τα γράμματα και ξένας γλώσσας, ως και την πολιτικήν» αντί να φωτίσουν το λαό, ρίχνουν το έθνος, με την ψεύτικια γλώσσα που χρησιμοποιούσαν, σε μια μεγαλύτερη ακόμη αμάθεια από πριν»
Άρα λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μια επικίνδυνη «φάρα» αριστοκρατών και ηγεμόνων, οι οποίοι πίστευαν πως αυτοί είναι μόνο οι …ικανοί και άξιοι (ή αλλιώς «Οι Άριστοι») οι οποίοι θα μπορούσαν να πάρουν τις τύχες του επαναστατημένου Γένους στα χέρια τους.
Οι Φαναριώτες λοιπόν, με αρχηγό τον Αλ. Μαυροκορδάτο είχαν αποφασίσει να «τελειώνουν» κάποια στιγμή με τις κεφαλές της Επανάστασης (Κολοκοτρώνης, Παπαφλέσσας, Ανδρούτσος, Καραϊσκάκης, Μιαούλης κλπ) αφού πρώτα τους χρησιμοποιούσαν για τον σκοπό της Επανάστασης και φρόντισαν στο να χωρίσουν σε δύο στρατόπεδα τους Έλληνες. Δηλαδή στους «πολιτικούς» και τους «στρατιωτικούς», ανακατεύοντας μέσα και τις μεγάλες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) με απώτερο σκοπό την εξουσία του μελλοντικού ελεύθερου κράτους της Ελλάδας.
Οι δυτικές όμως μεγάλες δυνάμεις, δεν ήθελαν επ’ ουδενί την ανασύσταση της Ρωμιοσύνης. Είδαν κι έπαθαν αιώνες πρίν να τη διαλύσουν κι επειδή ήταν πλέον αργά για να παρεμποδίσουν την εξέλιξη της ελληνικής Επανάστασης, φρόντισαν να τοποθετήσουν τους δικούς τους ανθρώπους στα πράγματα κι αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους Φαναριώτες.
Στο πρώτο «Εκτελεστικό» (Πρώτη κυβέρνηση που ορίστηκε από την Α’ Εθνοσυνέλευση) ορίστηκε πρόεδρος ο Μαυροκορδάτος, ο οποίος και σχεδίαζε τον παραγκωνισμό των στρατιωτικών και δημιουργώντας τη δική του «κλίκα». Στην Β’ Εθνοσυνέλευση με πρόεδρο του «Εκτελεστικού» τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και αντιπρόεδρο τον Κολοκοτρώνη, ο Μαυροκορδάτος μέσω πάλι ραδιουργιών, γίνεται Πρόεδρος του Βουλευτικού, ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου. Ο Μαυροκορδάτος, ήταν το πρώτο «πιόνι» των Άγγλων και ο άνθρωπος που θεωρείται υπεύθυνος τόσο για την καταστροφή στη μάχη του Πέτα όπου σχεδόν αποδεκατίστηκε όλο το ελληνικό στράτευμα από τον πασά της Ηπείρου, τον περιβόητο Ρεσίτ Κιουταχή μαζί με το νεότευκτο Τάγμα των Φιλελλήνων και χάθηκε η επανάσταση στην Ήπειρο. Εκεί όμως που η …στάμνα έσπασε ήταν η απόφαση του Μαυροκορδάτου να προβεί σε σύναψη δανείου από την Αγγλία (η αλήθεια ήταν ότι η ιδέα του δανείου «ενισχύθηκε» από τον Άγγλο «τοποτηρητή» Ουίλδσον, ο οποίος βέβαια ενεργούσε κατ’ εντολή του Κόδριγκτον για να εξασφαλίσει τη θέση της Αγγλίας ως προς τα συμφέροντα που είχε στη περιοχή) και που έφερε κυβέρνηση και στρατιωτικούς σε πλήρη ρήξη. Και είχαν δίκιο, γιατί η εξέλιξη των πραγμάτων, ήταν πραγματικά καταστροφική.
Το πρώτο δάνειο των 800.000 λιρών το χορήγησε η αγγλική τράπεζα Richard με ετήσιο επιτόκιο 59%(!!!) και υποθήκη τα …εθνικά κτήματα! Το δε πραγματικό ποσό που έφτασε στα ταμεία της κυβέρνησης ήταν 472.000 λίρες επειδή αφαιρέθηκαν οι πρώτοι τόκοι, οι μεσιτείες και οι προμήθειες κάθε είδους, καθώς και τα …οδοιπορικά αυτών που πήγαν για να υπογράψουν! (Σας θυμίζουν τίποτε αυτά που συνέβησαν τότε; Αν ναί, έχετε απόλυτο δίκιο).
Το δεύτερο δάνειο των 2.000.000 λιρών με ετήσιο επιτόκιο 55% και με υποθήκη τα εθνικά κτήματα πάλι, είχε και αυτό …ιδιαίτερους(!!) όρους. Το επιτόκιο του πρώτου χρόνου προεισπράχθηκε, πληρώθηκαν οι Άγγλοι μεσίτες και χρηματιστές και αγοράστηκαν υποχρεωτικά από τους δανειστές δύο παλαιά πλοία σε πολύ υψηλές τιμές. Έτσι έφτασαν στην Ελλάδα μόνο 80.000 λίρες. Το συνολικό χρέος έφτασε τα 2.800.000 λίρες με 59% και 55% επιτόκιο, η Ελλάδα εισέπραξε 550.000 λίρες περίπου.
Αρχές του 1825 χρεώθηκε η Κυβέρνηση Κουντουριώτη αυτή τη φορά κι άλλο ένα δάνειο 2.000.000 λίρες πάλι από ‘Άγγλους και πάλι με 55% ετήσιο τόκο κι’ αυτόν προκαταβολικά εισπραγμένο για ένα χρόνο με νέα υποθήκη! Απ’ αυτά, 80.000 λίρες καθαρά έφτασε να πάρει μόνο η κυβέρνηση στα χέρια της κι’ αυτές με χίλια βάσανα και ένα δυό πλοία. Τα άλλα «φαγώθηκαν» από τους Άγγλους μεσίτες και χρηματιστές, προτού να φθάσουν στην Ελλάδα.
Ο Κολοκοτρώνης προσπάθησε να εμποδίσει με νύχια και με δόντια τη σύναψη αυτών των δανείων, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να τα βλέπει να κατασπαταλώνται από την κυβέρνηση στον εμφύλιο πόλεμο. Η «κυβέρνηση» των Φαναριωτών, τα διασπάθισε κυρίως για να εξαγοράσει συνειδήσεις και υποστήριξη για να νικήσει τους στρατιωτικούς και τον Κολοκοτρώνη…
Οι Φαναριώτες με όλα τούτα, έριξαν τους Έλληνες σε έναν αιματηρό εμφύλιο που παρά τρίχα να στοιχήσει την ίδια την Επανάσταση και ταυτόχρονα, δημιούργησαν τον πρωτογενή τους στόχο: τη δημιουργία ενός κράτους ανεξάρτητου που θα το κυβερνούσαν αυτοί και οι επίγονοι τους, με την αγαστή συνεργασία των δυτικών (Αγγλίας-Γαλλίας) και ως ένα βαθμό και της Ρωσίας.
ΕΤΣΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ «ΨΕΥΤΟΡΩΜΑΙΪΚΟ», επιβεβαιώνοντας την πρόρρηση του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και σήμερα, με την αισχρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών, την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ζούμε απλά τις τελευταίες του μέρες πριν την οριστική του πτώση.
Η φοβερή προσπάθεια αλλοίωσης της Ιστορίας από τους επιγόνους των Φαναριωτών του «Ψευτορωμαίϊκου»
Οι Φαναριώτες σε αγαστή επίσης συνεργασία με τους Αγγλογάλλους, μετά και την Συνθήκη του Λονδίνου (6 Ιουλίου 1827) και την καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου του Ιμπραήμ στο Ναυαρίνο (σημερινή Πύλος) και αφού διασφαλίστηκε πλέον η ακεραιότητα του μικρού κρατιδίου που φρόντισαν να δημιουργήσουν μαζί τους, έβαλαν ως στόχο την παραγκώνιση του ρωσόφιλου Καποδίστρια, ο οποίος μάλιστα τους αποκαλούσε «Παιδιά και γιούς του Σατανά» και την ανάληψη της εξουσίας στα δικά τους χέρια. Και την ευκαιρία την βρήκαν στα πρόσωπα των Μαυρομιχαλαίων, αφού είχαν στο μεταξύ εξασφαλίσει και τη συνεργασία του Αθανάσιου Πολυζωίδη, ο οποίος μέσω της εφημερίδας του «Απόλλων» που εξέδιδε στο Ναύπλιο και στην Ύδρα, του έκανε φοβερή αντιπολίτευση. Οι Αγγλογάλλοι όμως τους «πούλησαν», συμφωνώντας με την Ρωσία στο να γίνει η Ελλάδα «Βασίλειο», απολύτως ελεγχόμενο και με Βασιλέα, ο οποίος θα προερχόταν από την «ουδέτερη» ζώνη των γερμανικών πρωσικών δυναστειών και συγκεκριμένα από την ονομαστή βαυαρική οικογένεια των Βίττελσμπαχ (Όθων ο Α’), οικογένεια από την οποία προήλθαν και δύο αυτοκράτορες της – ποιάς λέτε; – μα της… «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας»(!).
Είδατε πώς δένει το…γλυκό; Να γιατί ορισμένοι «φιλοβασιλικοί» στην Ελλάδα, αποκαλούσαν τον Όθωνα ως…απόγονο «Ρωμαίων αυτοκρατόρων» (!!!) και διάδοχο του Κων/νου Παλαιολόγου στο θρόνο του… Βυζαντίου! Επειδή η φαμίλια του «έβγαλε» και δυό αυτοκράτορες του κράτους του Καρλομάγνου, που αυτοί – ένας Θεός μόνο ξέρει πώς – συσχέτιζαν την Καρλομαγνική παρωδία ως …συνέχεια του Βυζαντίου – Κύριε ελέησον!
Ο Μαυροκορδάτος λοιπόν, αφού χρημάτισε για λίγο ως Υπουργός των Εξωτερικών, σχημάτισε και την πρώτη κυβέρνηση κατ’ εντολή της Αντιβασιλείας και έθεσε ως πρώτη του προτεραιότητα τον…εκμηδενισμό των ηρώων και οπλαρχηγών του Αγώνα, με πρώτο και καλύτερο τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα, που τους είχε και φοβερό άχτι λόγω του ότι ο Γέρος είχε προχωρήσει σε δημοπρασία την γεωργική παραγωγή από τις εθνικές γαίες, ζητώντας ταυτόχρονα και την κατακράτηση της Δεκάτης έχοντας την πλήρη εξουσία στην πελοποννησιακή ύπαιθρο. Δημιούργησε λοιπόν μια σκευωρία που ήθελε τον Γέρο του Μωριά και τον υπαρχηγό του Πλαπούτα να είναι «ανακατεμένοι» σε Συνομωσία εναντίον του Όθωνα και σε δίκη-παρωδία, έχοντας και τη συμπαράσταση του Επιτρόπου της Επικρατείας Εδουάρδου Μάσον (Edward Mason), κατορθώνει να καταδικαστεί σε θάνατο. Τον σώζει ο …ίδιος ο παλιός του αντίπαλος, ο Αθανάσιος Πολυζωίδης, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος του Δικαστηρίου της Επικρατείας μη υπογράφοντας την καταδικαστική απόφαση. Άλλοι όμως αγωνιστές και εθνικοί ευεργέτες του Αγώνα δεν γλύτωσαν. Η Μαντώ Μαυρογένους πεθαίνει πάμφτωχη, χωρίς καν μια σύνταξη αγωνιστού, έχοντας ήδη διαθέσει όλη της την περιουσία για τις ανάγκες του Αγώνα. Στο δε πρωτοπαλίκαρο του Κολοκοτρώνη, τον μέγα και τρανό Νικηταρά ή κατά κόσμον Νικήτα Σταματελόπουλο, του χορηγήθηκε απλά μια…άδεια επαιτείας(!!!) ενώ άλλοι δολοφονήθηκαν (περίπτωση Οδυσσέα Ανδρούτσου) ή καταδικάστηκαν άδικα σε θάνατο (περίπτωση Μακρυγιάννη) ή οδηγήθηκαν στη ληστεία (περίπτωση Νταβέλη). Όλα αυτά υπό την αγαστή συνεργασία Φαναριωτών-Αντιβασιλείας-Άγγλων-Γάλλων.
Από την άλλη μεριά, είχε ήδη ξεκινήσει η αλλοίωση της Ιστορίας του Αγώνα, ούτως ώστε να σπιλωθούν και να κατασυκοφαντηθούν τόσο οι Αγωνιστές, όσο και η ίδια η Επανάσταση.
Ο μακροπρόθεσμος στόχος των ξένων δυναστών και των Φαναριωτών, ήταν διττός. Δηλαδή, είχε δύο συνιστώσες: Η πρώτη είχε να κάνει με την υποβάθμιση του ρόλου της Ορθοδοξίας στον Αγώνα της Επανάστασης και η δεύτερη με τον σκοπό της Επανάστασης. Και οι δύο αυτές περιπτώσεις, έγιναν «παίγνιο» στα χέρια των επιγόνων των Φαναριωτών και των δυτικών μεγάλων δυνάμεων οι οποίες βρισκόταν υπό την επήρεια του Βατικανού. Κι αυτό μπορούσε να γίνει μόνο δια μέσου των «ιστορικών» και μετά από πολλά χρόνια, διότι όσο ήταν φρέσκα τα γεγονότα, τίποτε απ’ ‘όλα αυτά δεν θα είχε καμμιά τύχη. Παρά το γεγονός ότι η 25η Μαρτίου είχε αναγνωριστεί επίσημα από την οθωνική μοναρχία, εν τούτοις, όπως μας πληροφορεί ο Μακρυγιάννης στα «Απομνημονεύματα» του «οι φραντσέζοι του βασιλέα ήθελον ανακατέψουνε τας μερομηνίας του ξεσηκωμού και ημείς εμαρτυρήσαμεν πως εσηκώσαμεν τα άρματα εις την εορτήν του Ευαγγελισμού της Παναγιάς».
Την κατάσταση διασώζει προς ώρας η στάση του Κων/νου Παπαρρηγόπουλου, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους με το εκπληκτικό έργο του, την «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» που ακόμη και σήμερα, αποτελεί φάρο για την Ιστορία του Γένους μας.
Αυτή λοιπόν είναι η απάντηση που γυρεύαμε στα ερωτήματα που θέσαμε εξ αρχής. Το «Ψευτορωμαίϊκο» ήθελε πάση θυσία να δημιουργήσει όχι μια Ελλάδα υπερήφανη, αλλά μια Ελλάδα ΥΠΟΔΟΥΛΗ και όργανο των δυτικών δυνάμεων. Και το κατάφερε. Όσο κι αν ο λαός αυτού του τόπου, αντιστάθηκε κατά καιρούς με όλες του τις δυνάμεις. Τον είχαν δέσει όμως χειροπόδαρα. Μέσω των δυσβάσταχτων δανείων που ανάγκασαν ακόμη και τον Χαρίλαο Τρικούπη να αναφωνήσει το γνωστό «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και των πολιτικών ραδιουργιών.
Επίλογος
Οι Φαναριώτες και επίγονοι τους, οι τότε «συντηρητικοί» και «φιλοάγγλογάλλοι» και οι σημερινοί «κεντρώοι» και «αριστεριστές» φρόντισαν για τα υπόλοιπα. Και οι δύο αυτές «φατρίες», κυβέρνησαν κατά το μεγαλύτερο ποσοστό την Ελλάδα του υπόλοιπου μισού του 19ου αιώνα και όλου του 20ού, μέχρι σήμερα. Λάγνοι και οι δύο του «Ευρωπαϊσμού» και του κινήματος του Διαφωτισμού, για να διατηρήσουν την εξουσία επ’ άπειρον, φρόντισαν να έχουν τον λαό ποδηγετημένο και υπό τον έλεγχο τους. Η Παιδεία ήταν απολύτως ελεγχόμενη από αυτούς και δινόταν μόνο στις εύπορες οικογένειες κυρίως της αστικής τάξης. Η «δημοκρατία» που εγκατέστησαν, ήταν απόλυτα ξένη προς την ελληνική ιδιοσυγκρασία, η οποία ήταν ποτισμένη από την αυγή του πολιτισμού με την έννοια της Ελευθερίας. Το κράτος που αυτοί δημιούργησαν, δεν είχε κανέναν απολύτως εθνικό στόχο. Ο λαός έπρεπε οπωσδήποτε να είναι υποβαθμισμένος και δούλος. Είτε στους υπέρογκα πλούσιους γεωκτήμονες είτε στους ξένους «επενδυτές». Ο Μαυροκορδάτος και οι συνεργάτες του, δημιούργησαν μια νέα γενιά Ελλήνων επαγγελματιών πολιτικών, που πρώτα έπρεπε να περνούν το κατώφλι του Τεκτονισμού και μετά να εξασκούν το…επάγγελμα του πολιτικού. Ξαφνιαστήκατε; Μερικοί από εσάς, όχι φαντάζομαι. Ναί, οι Φαναριώτες ΕΔΡΑΙΩΣΑΝ τον Τεκτονισμό στην Ελλάδα, όσο κι αν μερικοί από εσάς με…στραβοκοιτάξουν. Θα τα πούμε αυτά σε άλλο άρθρο, όπου το κεντρικό του θέμα θα είναι οι Φαναριώτες.
Επίσης, το «αιώνιο» κόμπλεξ με τους Τούρκους γενικώς, είναι «απόκτημα» της φαναριώτικης φάρας του «Ψευτορωμαίϊκου». Αυτοί εξ αρχής ήθελαν και ονειρευόντουσαν μια «ελληνοτουρκική αυτοκρατορία», όπου Έλληνες και Τούρκοι θα ζούσαν μαζί χωρίς τις διαχωριστικές γραμμές της θρησκείας, με απώτερο σκοπό κάποτε να τη διευθύνουν αυτοί. Δεν επιθυμούσαν επί της ουσίας την ανασύσταση της Ρωμανίας, κι ας ενεργούσαν ορισμένοι επ’ αυτού του σχεδίου. Αυτό που επιθυμούσαν, ήταν η δημιουργία μιας γενιάς ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΩΝ που θα διηύθυναν αμόρφωτο και υποταγμένο λαό. Οι επίγονοι τους αργότερα, ασπάστηκαν τις αρχές του Μαρξισμού με πρώτο και καλύτερο τον…ιστορικό Κορδάτο, ο οποίος ξεκίνησε και τον «αγώνα» ενάντια στην Ιστορία του Ελληνισμού, προσπαθώντας να εξαλείψει το θρησκευτικό του φρόνημα. Ο Κορδάτος έκανε την αρχή και στη συνέχεια τον ακολούθησαν και οι υπόλοιποι που αναφέραμε στο Α’ Μέρος του πονήματος. Στην προσπάθεια τους, συνέβαλαν και οι Δυτικοί «αφέντες», οι οποίοι και έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση.
Μέσα σε 100 χρόνια μέσος όρος, η Ιστορία αλλοιώθηκε ανεπανόρθωτα. Ο στόχος επετεύχθη για τις γενιές Ελλήνων μετά την Μεταπολίτευση, οι οποίες και γαλουχήθηκαν με τις αλλοιώσεις των ημερομηνιών, την υποβάθμιση του ρόλου της Ορθοδοξίας, τον «εκσυγχρονισμό» της Ιστορίας ως εργαλείο για την …προσέγγιση και την νέα αντίληψη των Ελληνοτουρκικών σχέσεων κλπ. Αυτός ο ατιμωτικός «φαναριωτισμός» είναι ο μέγιστος υπεύθυνος γι αυτά που ξεστομίζει σήμερα αυτό το παχύσαρκο γουρούνι που ακούει στο όνομα Ευάγγελος Βενιζέλος περί του Αιγαίου ως μη …ελληνικής λίμνης! Και δεν έπεσαν τα ταβάνια του πρώην παλατιού του Όθωνα να τον πλακώσουν να ησυχάσουμε μια και καλή!
Αυτή η φάρα δημιούργησε το Κράτος των Αθηνών, το κράτος του Κολονακίου. Αυτό το κράτος που νοιάζεται μόνο για το πώς θα καταβροχθίσει τις σάρκες του δύστυχου και προδομένου Έλληνα που ποτέ δεν είχε περίθαλψη, ποτέ δεν εύρισκε το δίκιο του, ποτέ δεν είδε τους κόπους του να ανθίζουν. Αυτό το φαναριώτικο κράτος των Αθηνών φρόντισε να μην έχει ποτέ ολοκληρωμένη Παιδεία ο Έλληνας, παρά μόνο την «παιδεία» που χρειάζεται, ανάλογα με την τσέπη του. Αυτό το φαναριώτικο «Ψευτορωμαίϊκο» είναι υπεύθυνο για τις ανύπαρκτες υποδομές σε όλους τους τομείς. Γι’ αυτό το λεγόμενο «Ελληνικό Κράτος» χαρακτηρίζεται από πολλούς σήμερα ως «Μπανανία». Διότι φρόντισαν ο Μαυροκορδάτος και η παρέα του γι’ αυτό, από καταβολής του επαναστατικού αγώνα εδώ και 200 ολόκληρα χρόνια.
Όσα δάνεια εισέρευσαν από την τότε ΕΟΚ και σήμερα ΕΕ υποτίθεται για να γίνει σωστό κράτος αυτή η αποικία χρέους που δημιούργησαν οι Αγγλογάλλοι και οι Φαναριώτες, φαγώθηκαν «μέχρι σέντσι», από τη φάρα αυτή, όπως έλεγε και ο Σουρής κάποτε για τα ίδια δάνεια της κυβέρνησης Γούναρη. Κι αν δεν ήταν ο …δικτάτορας Μεταξάς που έσκισε τα χαρτιά των τοκογλύφων το ’36, θα χρωστάγαμε ακόμη εκείνες τις…τρείς χούφτες λίρες που μας δάνεισαν οι Άγγλοι το 1823 και 1825 με επιτόκια 53 και…55%!
Όπως όμως επιβεβαιώθηκε η ρήση του Πατρο-Κοσμά για την έλευση του «Ψευτορωμαίϊκου», έτσι θα επιβεβαιωθεί και η ρήση του για την πτώση του και την ανάσταση της Ρωμιοσύνης, του Ποθούμενου, της Ρωμανίας. Έφτασε ο καιρός. H τελευταία κυβέρνηση του σάπιου φαναριώτικου «ψευδοκράτους» παραπαίει και περιμένει ένα απλό φύσημα για να καταρρεύσει. Ο πόλεμος για τον οποίο επίσης μίλησε και ο Πατρο-Κοσμάς αλλά και οι άλλοι Άγιοι που τον διαδέχτηκαν ως τις μέρες μας, ξεκίνησε ήδη. Δε μένει, παρά να ζήσουμε και το «χτύπημα» των Τούρκων καί την καταστροφή της Τουρκίας που θα ακολουθήσει.
Τελικά, με ποιόν τρόπο εκδικείται η Ιστορία τους βέβηλους;
Μα φυσικά με την ΠΤΩΣΗ, τον ΑΦΑΝΙΣΜΟ και την ΔΙΑΓΡΑΦΗ τους από τα βιβλία της! Τόσο απλά και τόσο καθαρά!
«…να δικιώσετε όλους τους αγωνιστάς, οπού κιντύνεψαν διά την πατρίδα τους και θρησκεία τους και πεθαίνουν εις τους δρόμους, και άλλοι τους βυζαίνουν τα αίματά τους»
Στρατηγός Μακρυγιάννης, «Οράματα και Θάματα», έκδοση Εθνικής Τράπεζας, 1981
Πύρινος Λόγιος
Sergioschrys@outlook.com
ΠΗΓΕΣ Α’ ΚΑΙ Β’ ΜΕΡΟΥΣ
1. Φώτιος Χρυσανθόπουλος, «Απομνημονεύματα περί της Ελ.Επαναστάσεως» Τόμοι Α’,Β’,Γ’ έκδοση 1978, Πελεκάνος
2. Γιάνης Κορδάτος, «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδος», 20ος Αιώνας, 1981
3. Γιάνης Κορδάτος, «Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως», 1967
4. Δημήτριος Φωτιάδης, «Η Επανάσταση του 1821», 1978
5. Τάσος Βουρνάς, «Σύντομη Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», 1966
6. Douglas Dakin, «Η ενοποίηση της Ελλάδας 1770-1923», 1988
7. Απόστολος Βακαλόπουλος, «Οι Φαναριώτες ως φορείς διοικητικής και πολιτικής εξουσίας», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΑ, (1975)
8. Κων/νος Παπαρρηγόπουλος, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», Τόμος 8,(1975)
9. Μ.Φ. Ζαλώνη, «Πραγματεία περί των ηγεμόνων της Μολδοβλαχίας», 1988
10. J. Dalegre, «Έλληνες και Οθωμανοί», Ζαχαρόπουλος, 1986
11. Μιχ. Σακελλαρίου, «Η απόβασις του Ιμπραήμ εις την Πελοπόννησον», 1988, Πανεπιστήμιο Κρήτης
12. Ηλίας Γεωργίου, «Η Γαλλική Πολιτική κατά τας Ελληνικάς Εξεγέρσεις 1770 και 1790», 1930
13. Αθανάσιος Πολυζωίδης, «Απολογία», 1947
14. Κωστής Παπαγιώργης, «Κανέλλος Δεληγιάννης», 2001
15. Αλέξης Αλεξανδρής, «Οι Έλληνες στην υπηρεσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας 1850-1922»
16. Μακρυγιάννης, «Απομνημονεύματα», Τόμος 1ος, 1975
17. Σέργιος Ι.Β. Χρυσολωράς, «Το Ψευτορωμαίϊκο», 2018
18. Χρήστος Πατρινέλης, «Οι Φαναριώτες πριν το 1821», 2002
19. Νεοκλής Σαρρής, «Οσμανική πραγματικότητα: Συστηματική παράθεση δομών και λειτουργιών, Ενότητα Ι. Το δεσποτικό κράτος», 1990.
ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΕΟΡΤΑΖΕΙ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΕΜΠΤΗΝ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 2022(7 με το νέο ημ/γιο)ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΗΛΟ ΧΡΟΝΟ ΕΓΙΝΕ Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφή