Η ΖΩΗ ΞΑΝΑΡΧΙΖΕΙ ΣΤΗ ΜΑΡΙΟΥΠΟΛΗ, ΤΑ ΣΧΟΛΕIΑ ΑΝΟIΓΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙA [ DONBASS INSIDER - PHOTOS & VIDEOS ]

 του Laurent Brayard

 

Χθες κάναμε ρεπορτάζ από την πόλη της Μαριούπολης, όταν μάθαμε ότι ένα σχολείο άνοιξε ξανά. Επί τόπου διαπιστώσαμε ότι το σχολείο είχε χτυπηθεί από μερικές οβίδες, αλλά η ακεραιότητα του κτιρίου είναι ακόμη άθικτη. Η άσκηση δεν θα είναι εύκολη για όλα αυτά τα παιδιά που ζούσαν στην Ουκρανία του Μαϊντάν. Πολλοί έχουν εξετάσεις που πρέπει να εξασφαλιστούν και το Υπουργείο Παιδείας της Δημοκρατίας του Ντόνετσκ εργάζεται σκληρά για να επαναφέρει τη διοίκηση σε σωστή σειρά. Τα πάντα πρέπει να ξαναχτιστούν και η Μαριούπολη περιμένει ιδιαίτερα, νέα βιβλία, υλικά και φυσικά προϋπολογισμούς και μισθούς. Ωστόσο, με χαρά και χαμόγελο το προσωπικό μάς υποδέχτηκε για λίγες ώρες στις εγκαταστάσεις του. Ο ενθουσιασμός είναι αισθητός, αλλά και η ανακούφιση από την απελευθέρωση της πόλης, μετά από 8 κολασμένα χρόνια κατοχής.

Προτεραιότητά μας είναι τα παιδιά. Πρώτα συναντάμε τον διευθυντή, έναν απλό και φιλόξενο άνθρωπο, ο οποίος μας ξεναγεί αμέσως στο σχολείο. Το σχολείο μοιάζει αρκετά άδειο και τα μέσα πραγματικά γελοία. Χτίστηκε τη δεκαετία του '60 και η Ουκρανία δεν έχει επενδύσει σχεδόν ούτε ένα σεντ σε αυτό. Τα πάντα χρονολογούνται από την ΕΣΣΔ, εκτός από τα παράθυρα που είχαν αλλαχθεί, τις καρέκλες και τα τραπέζια, αλλά και έναν χώρο αναψυχής που μοιάζει φτωχός: ο μικρός κήπος είναι πράγματι καλυμμένος με έρμα για τους σιδηροδρόμους και βαμμένος με τα χρώματα της Ουκρανίας... Συμβολικός χλευασμός, για να μην αναφέρουμε τον κίνδυνο για τα μικρότερα παιδιά όταν πέφτουν από τα όργανα της παιδικής χαράς και τις αθλητικές εγκαταστάσεις, σε μια εντελώς ακατάλληλη επιφάνεια. Αμέσως η ιδέα που έρχεται στο μυαλό είναι: "αλλά πού πήγαν οι προϋπολογισμοί και τα χρήματα της Εθνικής Παιδείας από το 1991; Τριάντα χρόνια είναι ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και είναι αμέσως σαφές ότι δεν έχει επενδυθεί ούτε μια δεκάρα στην περιοχή μετά από όλα τα χρόνια διαφθοράς από την ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Ωστόσο, το κίνητρο για να αρχίσει να εργάζεται ξανά είναι μεγάλο, όπως μας λέει ο Vladislav, ο διευθυντής:

"Είμαι από τη Μαριούπολη, οι γονείς μου είναι πρόσφυγες από το 2014 στην Κριμαία και περιμέναμε την απελευθέρωση για πολύ καιρό. Καταλαβαίνετε ότι γεννήθηκα κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία δεν σημαίνει πολλά για εμάς. Ο πατέρας μου είναι Ουκρανός, είναι μια πραγματικότητα, αλλά για μένα αυτή η χώρα είναι μέρος της Ρωσίας, τουλάχιστον φυσικά όλη η ανατολική πλευρά της χώρας, από εκεί και πέρα είναι κάτι άλλο, η Δύση είναι μια ξεχωριστή περίπτωση, αλλά προσωπικά δεν ασχολήθηκα ποτέ με την πολιτική. Περίμενα αυτή την απελευθέρωση, αλλά παρέμεινα στην υπηρεσία των παιδιών και των γονέων. Μέχρι τότε εργαζόμουν σε άλλο σχολείο. Καταστράφηκε από τον βομβαρδισμό, έτσι μεταφέρθηκα εδώ, αυτή θα είναι η πρώτη μου μέρα... στο σχολείο! Πριν από τη ρωσική επιχείρηση, υπήρχαν περίπου 700 παιδιά εδώ, αλλά δεν μπορώ να σας πω πόσα θα είναι εκεί. Έχουμε προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα. Οι υπηρεσίες συντήρησης έχουν καθαρίσει τα πάντα, όπως μπορείτε να δείτε, έχουμε συλλέξει τα συντρίμμια, όλα θα πρέπει να απομακρυνθούν σύντομα. Προς το παρόν δεν θα έχουμε λειτουργική καντίνα, δεν έχουμε νερό ή ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά έχουμε δύο μεγάλες δεξαμενές στην είσοδο, για να εξασφαλίσουμε τουλάχιστον τη χρήση των τουαλετών και την ελάχιστη υγιεινή. Πολλοί καθηγητές έχουν μείνει και θα είναι παρόντες, ο ταμίας προέρχεται από ένα λύκειο που επίσης καταστράφηκε. Σύντομα θα λάβουμε μισθούς από το Ντόνετσκ και το καθήκον μας τώρα είναι να εργαστούμε και να υποδεχτούμε όλα τα παιδιά όσο καλύτερα μπορούμε, γιατί το διακύβευμα είναι μεγάλο, είναι το μέλλον και έχουμε υποχρεώσεις απέναντί τους και φυσικά απέναντι στους γονείς τους. Μια από τις αίθουσες διδασκαλίας είναι εκτός λειτουργίας, χτυπήθηκε από οβίδα, την καταδικάσαμε. Έχουμε ακόμη κάποιες εργασίες να κάνουμε για να καταστήσουμε το σχολείο απολύτως ασφαλές, ιδίως στο γυμναστήριο, αλλά θα πρέπει να ολοκληρωθούν σύντομα"

Ένα καλύτερο μέλλον με τη Ρωσία. Σύντομα, ένα πλήθος ανθρώπων συγκεντρώθηκε στην αυλή του σχολείου, η οποία ήταν γεμάτη με μαθητές. Στην Ουκρανία, όπως και στον ρωσικό κόσμο, τα παιδιά ξεκινούν το σχολείο στην ηλικία των 6/7 ετών και θα παραμείνουν στο ίδιο σχολείο για 11 διαφορετικές τάξεις (τώρα 10 στη Ρωσία). Πολλοί από αυτούς έχουν τελικά έρθει, περισσότεροι από 150 που σύντομα συνωστίζονται στην αυλή. Υπάρχουν οι μικροί και εκείνοι που θα μπουν σύντομα στο πανεπιστήμιο μετά τις εξετάσεις τους. Επίσης, χαμογελούν, πολλοί φορούν κορδέλες του Αγίου Γεωργίου προς τιμήν της απελευθέρωσης και της Νίκης κατά της ναζιστικής Γερμανίας, άλλοι φορούν ακόμη και σημαίες της Ρωσίας ή της Δημοκρατίας του Ντονέτσκ. Με πανηγυρικό τρόπο, ο διευθυντής αρχίζει με την τοποθέτηση των σημαιών που θα κοσμούν την πρόσοψη του σχολείου. Σύντομα αναρτώνται δύο σημαίες, η πρώτη είναι της Ρωσίας και η δεύτερη της Δημοκρατίας του Ντονέτσκ. Χαμογελώντας ακόμα, τα παιδιά συναντούν τους δασκάλους τους, οι οποίοι κρατούν πινακίδες που υποδεικνύουν την τάξη στην οποία είναι υπεύθυνοι. Οι τελευταίες είναι πιο σοβαρές, είναι σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο, μπορείς ήδη να νιώσεις τη συγκέντρωση και την ανησυχία, ειδικά για να τα πας καλά. Θα έχουν μόνο λίγες εβδομάδες για να καθιερώσουν ένα νέο ρυθμό εργασίας και, για τα τελευταία μαθήματα, να προετοιμάσουν τους μαθητές για τις μελλοντικές εξετάσεις τους. Μια μητέρα μας λέει:

"Έχω δύο αγόρια 14 και 9 ετών. Είμαστε ευχαριστημένοι με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, ο καιρός είναι πολύ καλός και είμαστε σίγουροι για το μέλλον. Γεννήθηκα στη Μαριούπολη, ήρθα μαζί με τον παππού τους, ο οποίος γεννήθηκε επίσης εκεί. Το 2014, πήγαμε όλοι να ψηφίσουμε για να ενταχθούμε στη Δημοκρατία του Ντονέτσκ. Είχαμε αυτοπεποίθηση, ήταν σαν άνοιξη τώρα. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να πάει στραβά. Και τότε άρχισαν να σκοτώνουν ανθρώπους στο δρόμο, εγώ η ίδια δεν είδα τίποτα, γιατί με την οικογένειά μου φύγαμε αμέσως στην Κριμαία, όπου είχαμε συγγενείς. Περιμέναμε για τέσσερα χρόνια, μέχρι να σκεφτούμε ότι ήταν ήσυχα και ασφαλή για να επιστρέψουμε. Πράγματι, αυτό συνέβη. Φυσικά, μερικές φορές απειληθήκαμε με πρόστιμα για τη χρήση της ρωσικής γλώσσας... αλλά όλοι εδώ μιλούν ρωσικά και είμαστε Ρώσοι! Ήταν παράλογο και οι στρατιώτες του τακτικού στρατού δεν μας έδιναν και πολλή σημασία, ήταν αρκετοί τύποι που έψαχναν για έναν καλό μισθό στην πραγματικότητα, και οι πιο επιθετικοί, οι Αζοφικοί, αν ήταν οι βασιλιάδες εδώ, λοιπόν, εμείς απλά συνεχίζαμε το δρόμο μας, αποφεύγοντας τα προβλήματα όσο το δυνατόν περισσότερο. Είχα ένα μαγαζί πριν από την πολιορκία, καταστράφηκε εντελώς, αλλά θα το ξαναχτίσουμε, και χάρη στη Ρωσία όλα θα πάνε καλά, είμαι σίγουρη. Αν δεν ήμουν, δεν θα είχαμε μείνει μετά τη μάχη, τα δύο μου παιδιά, ο σύζυγός μου και εγώ είμαστε πολύ ευτυχισμένοι και ευγνώμονες για αυτή την απελευθέρωση. Αυτό που χάσαμε δεν είναι τίποτα, θα επιστρέψουμε όλοι στη δουλειά μας και σύντομα όλα αυτά θα είναι πίσω μας. Μόνο καλύτερα μπορεί να είναι για τα αγόρια μου, με τη Ρωσία θα έχουν ένα καλύτερο μέλλον".

Όταν φεύγουμε, τα παιδιά βρίσκονται ήδη στις τάξεις τους, ανακαλύπτοντας ή ξαναβρίσκοντας τους δασκάλους τους και το τι θα μελετήσουν τις επόμενες ημέρες. Στη γωνία ενός τοίχου, τρεις πλάκες μας υπενθυμίζουν ότι τρεις πρώην μαθητές του σχολείου έπεσαν κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Αφγανιστάν, όλοι γεννημένοι το 1964. Όλοι έχουν ρωσικά ονόματα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε αυτόν τον θλιβερό κατάλογο θα προστεθούν και άλλα ονόματα, εκείνα που έπεσαν ενάντια στην Ουκρανία, η οποία ήθελε να αποφασίσει γι' αυτούς τι να σκέφτονται, ποια γλώσσα να μιλούν και ότι η Ουκρανία ήταν το τελευταίο εμπόδιο ενάντια στις ορδές των "orc". 

Ζητήσαμε από τον διευθυντή να μας δώσει τρία παλιά βιβλία ιστορίας. Οι τρεις τόμοι, για τις τάξεις 5, 7 και 11, είχαν τυπωθεί το 2001, το 2010 και το 2011. Μια κάποια εξέλιξη ήταν ορατή, αν και η ουκρανική προπαγάνδα δεν είχε αγγίξει ακόμη αυτό το σχολείο πριν από την πολιορκία. Στο τελευταίο, ωστόσο, έγινε αναφορά στον εθνικιστικό στρατό της UPA (χωρίς να αναφέρεται ο Μπαντέρα), ο οποίος πολέμησε "τους Γερμανούς και Σοβιετικούς κατακτητές", αλλά και στο Holodomor, ένα από τα μεγάλα ουκρανικά ψέματα. Το βιβλίο ανέφερε ότι 5 εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν κατά τη διάρκεια του μεγάλου λιμού στις αρχές της δεκαετίας του 1930... και παρέλειψε να αναφέρει ότι άλλα 5 εκατομμύρια πέθαναν σε ολόκληρη την ΕΣΣΔ. Η θυματοποίηση της Ουκρανίας σίγουρα δεν είναι κάτι καινούργιο, στη Δύση φαίνεται να έχει πολύ μεγάλο μέλλον...

 

 

donbass-insider.com/fr