Αφιερωμένο στον Μποτίλια και στον Εργοδότη
Οι Αμερικανοί Sweet Smoke έχουν παραμείνει ως ένα συγκρότημα θρύλος στην ροκ δισκογραφία. Παρόλο που έβγαλαν, μεταξύ 1968 και 1974, μόνο δύο άλμπουμ και ένα live, ακούγονται ακόμα και σήμερα από νεότερες ηλικίες, γιατί ήταν πολύ βιρτουόζοι και ήξεραν να αναμιγνύουν με απίστευτη άνεση το ψυχεδελικό ροκ με την τζαζ. Το κατωτέρω απόσπασμα, διασκευή τραγουδιού των Doors, είναι από το πρώτο τους άλμπουμ. Aκούστε μετά και την πρώτη εκτέλεση με τους Doors. Καλή ακρόαση!
Κ-Τ
ΤΙ ΝΑ ΛΕΜΕ...
ΑπάντησηΔιαγραφή🙂
ΔιαγραφήΉθελα να σχολιάσω και στη διασκευή του Λάντσια και δεν το έκανα γιατί σκέφτηκα ότι σχολιάζω κυρίως τα μουσικά 😅
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως τώρα, τι να κάνω!...
Θα αφήσω μια ❤️ να μιλήσει για τους Doors που ήταν από τα πρώτα-πρώτα που άκουσα καθώς ξεκινούσε η μύηση μου στη ροκ μουσική. Εννοώ ότι είναι αγάπη παντοτινή, που δεν ξεπερνιέται ποτέ!
Κι οι διασκευές πολύ ωραίες!
Επίσης, χαιρετισμό και στον Sabbath γιατί είναι ένα τσικ παραπάνω συντρόφι 🙂😄
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ ❤️
ΑπάντησηΔιαγραφήThe Doors - When The Music's Over (Live At The Bowl '68)
https://www.youtube.com/watch?v=CKw9JA66H-A
==========
The Doors Live At The Isle Of Wight Festival East Afton Farm, Isle Of Wight, UK Sun. 30 Αυγούστου 1970
https://www.youtube.com/watch?v=51SAvWieaNc
===========
The Doors - Love Me Two Times (Live In Europe 1968)
https://www.youtube.com/watch?v=pcAS_i79WYE
❤️ ΓΛΥΚΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ❤️
ΑΓΓΕΛΙΚΉ-ΑΧΑΡΝΑΙ 🌹
Καλημέρα Αγγελικούλα μου,
Διαγραφή..εγώ τώρα πάω για ύπνο.
Φιλάκια!
ΑπάντησηΔιαγραφή❤️ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ❤️
Bob Marley & The Wailers - No Woman, No Cry (Live At The Rainbow 4th June 1977)
https://www.youtube.com/watch?v=mZ6VezKMoRY
❤️
ΑΓΓΕΛΙΚΉ-ΑΧΑΡΝΑΙ 🌹
Ευχαριστούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή🙂 👍
ΔιαγραφήΑγαπητέ Κώστα, θερμά ευχαριστώ για την αφιέρωση. Το συγκεκριμένο τραγούδι δεν το γνώριζα, πριν διαβάσω αυτήν την ανάρτηση. Με τούς doors μεγάλωσα, ήσαν και παραμένουν το αγαπημένο μου ροκ μουσικό συγκρότημα. Αυτό το τραγούδι δεν έγινε γνωστό στην νεολαία τής δικής μου εποχής. Τόσο η μουσική του δομή, Αυτό το τραγούδι δεν έγινε γνωστό στην νεολαία τής δικής μου εποχής. Τόσο η μουσική του δομή, όσο και η στιχουργική του, που αποτελεί αριστουργηματική ποίηση τού Jim Morrison, δομούν ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο, σχετικά μικρής διάρκειας, αλλά που περιέχει όλα τα βασικά στοιχεία ενός συγκροτημένου δρώμενου με μεγάλο βάθος και υψηλό νόημα. Αυτή η διάσταση τού κομματιού αναδεικνύεται με μεγαλύτερη ευκρίνεια στην απόδοσή στις Soundstage Performances σε σύγκριση με την ηχογραφημένη εκδοχή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=axePr_RLS0o
Εκεί η απαγγελία, ως στοιχείο τού μουσικού έργου, αλλά και το καθαρά μουσικό τμήμα, συνδυάζονται αριστοτεχνικά από την σκηνική παρουσία τού σχήματος και ιδιαίτερα τού Morrison, ενώ ταυτοχρόνως ο σκηνοθέτης τής μαγνητοσκόπησης, ο εικονολήπτης και το μοντάζ συμβάλουν αποφασιστικά στην απόδοση, ενός, κατά την εκτίμησή μου, υψηλού έργου τέχνης. Η ενορχήστρωση στην συγκεκριμένη ερμηνεία τού κομματιού είναι τελείως διαφορετική από αυτήν τής ηχογράφησης στην δισκογραφία και στηρίζεται σε μια ισόποση κατανομή των ήχων μεταξύ πλήκτρων και κιθάρας, που βρίσκεται πολύ πιο κοντά στον κλασσικό ήχο των doors, από ότι η κιθαριστική κυρίως εκτέλεση στην ηχογραφημένη εκδοχή. Δεν θα αναφερθώ σε αυτό το σχόλιο στην αρμονική δομή τού κομματιού, η οποία είναι άκρως σοφιστικέ και εφευρηματική, έχοντας πολύπλοκη βάση, που ξεπερνάει τα πλαίσια τής τζαζ, διεισδύοντας σε φόρμες, που χαρακτηρίζουν την ύστερη κλασσική μουσική, όπως κάποιες δωδεκατονικές συνθέσεις τού Ιγκόρ Στραβίσνσκυ. Παρόλο που εκτιμώ, ότι το νόημα τού έργου αναδεικνύει πιο αποκαλύπτικά η μαγνητοσκοπημένη live εκδοχή του, διαπιστώνω και στην δισκογραφική απόδοση του ένα άνευ προηγουμένου μουσικό κάλλος. Αυτή στηρίζεται στην “αντίστιξη”, δηλαδή στην ταυτόχρονο παίξιμο δυο διαφορετικών μελωδιών, που περιπλέκονται η μια επάνω στην άλλη, ως ένα αναρριχητικό φυτό. Η μια μελωδική σειρά αποδίδεται από την κιθάρα και δεύτερη από το μπάσο, που παίζει στα πλήκτρα ο Manzarek. Η αντίστιξη μέσω τού μπάσου γίνεται με απαλό και μη άμεσα κατισχύοντα τρόπο, ώστε το σύνολο να συνθέτει μια μουσική μαγεία.
Η υψηλή ποίηση τού Morrison καθώς και η δομή τού κομματιού ως ολοκληρωμένο έργο, συγκροτούν ένα άκουσμα, που δεν είναι εύκολα προσλήψιμο. Για αυτόν τον λόγο υποθέτω, ότι το συγκεκριμένο κομμάτι δεν βρήκε ιδιαίτερη απήχηση στην νεολαία τής εποχής μου, η οποία δεν ήταν ακόμη εθισμένη σε μουσικές με υψηλό αίτημα.
Συνεχίζεται...
Συνέχεια προηγούμενου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επιλογή σου, να συνδυάσεις τον ανέβασμα των “Ιππέων τής Καταιγίδας” με τον ανέβασμα τής “Χαλαρής Παρελάσεως” ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΥΣΤΟΧΗ ΚΑΙ ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΚΑΙΡΗ. Διότι, πέραν ότι σηματοδοτούν αμφότερα την περίοδο που διανύουμε, το δεύτερο κομμάτι εκτιμώ, ότι κλείνει τον κύκλο που άνοιξε το πρώτο. Τον μουσικολογικού περιεχομένου σχολιασμό μου στούς “Ιππείς”, που έγινε με αφορμή την πολύ ενδιαφέρουσα επισήμανση τού Εργοδότη, ήθελα να συμπληρώσω στην εκεί ανάρτηση με μια αναφορά στον τρόπο που προσλαμβάνω την στιχουργική των “Ιππέων”. Θα το κάνω όμως εδώ στην συνέχεια αργότερα, σε συνδυασμό και σύγκριση με την στιχουργική τής “Παρέλασης”. Νομίζω ότι και τα δυο αυτά κομμάτια, πέραν τής αξίας τους στην σφαίρα τής αισθητικής, διέπονται από ένα βαρυσήμαντο πολιτικό αίτημα και μήνυμα. Αυτό συμβαίνει με περισσότερα κομμάτια των doors, όπως κατέδειξε ο Φράνσις Κοππόλα με την αριστουργηματική ενσωμάτωση τού „The End“ στην ταινία „Apokalypse Now“.
Χτύπησες κατ' ευθείαν στο στόχο φίλε Μποτίλια! Ναι, πρόκειται για μια επικαιροποίηση πολιτικά της νοηματικής των στίχων των τραγουδιών. Αν κάποτε δεν αντιλαμβανόμασταν και πολλά από όσα έγραφε ο Μόρισσον, σήμερα διαπιστώνουμε ότι ο σαμάνος αυτός ήταν σε θέση να οραματιστεί και το μέλλον. Kι άλλα τόσα και πιο αποκαλυπτικά συναντούμε στο Celebration of the Lizard.
ΔιαγραφήΕγώ θα σταθώ στη φωτογραφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙνδιάνος με μαλί και χαίτη μαίανδρο !!!
Κάτι ξέρουν ε ;
Διός Κούρος
👍
ΔιαγραφήΟι στίχοι τών "Ιππέων τής Καταιγίδας", πριν στρέψουμε την προσοχή μας προς αυτούς:
ΑπάντησηΔιαγραφήRiders on the storm, riders on the storm
Into this house we're born, into this world we're thrown
Like a dog without a bone, an actor out on loan
Riders on the storm
There's a killer on the road, his brain is squirmin' like a toad
Take a long holiday, let your children play
If ya give this man a ride, sweet family will die
Killer on the road, yeah
Girl ya gotta love your man, girl ya gotta love your man
Take him by the hand, make him understand
The world on you depends, our life will never end
Gotta love your man, yeah
Riders on the storm, riders on the storm
Into this house we're born, into this world we're thrown
Like a dog without a bone, an actor out on loan
Riders on the storm
Riders on the storm, riders on the storm
Riders on the storm, riders on the storm
Και οι στίχοι τής "Μαλθακής Παρελάσεως".
ΑπάντησηΔιαγραφήWhen I was back there in seminary school
There was a person there
Who put forth the proposition
That you can petition the Lord with prayer
Petition the lord with prayer
Petition the lord with prayer
You cannot petition the lord with prayer
Can you give me sanctuary
I must find a place to hide
A place for me to hide
Can you find me soft asylum
I can't make it anymore
The Man is at the door
Peppermint, miniskirts, chocolate candy
Champion sax and a girl named Sandy
There's only four ways to get unraveled
One is to sleep and the other is travel, da da
One is a bandit up in the hills
One is to love your neighbor 'till
His wife gets home
Catacombs
Nursery bones
Winter women
Growing stones
Carrying babies
To the river
Streets and shoes
Avenues
Leather riders
Selling news
The monk bought lunch
Ha ha, he bought a little
Yes, he did
Woo
This is the best part of the trip
This is the trip, the best part
I really like
What'd he say
Yeah
Yeah, right
Pretty good, huh
Huh
Yeah, I'm proud to be a part of this number
Successful hills are here to stay
Everything must be this way
Gentle streets where people play
Welcome to the Soft Parade
All our lives we sweat and save
Building for a shallow grave
Must be something else we say
Somehow to defend this place
Everything must be this way
Everything must be this way, yeah
The Soft Parade has now begun
Listen to the engines hum
People out to have some fun
A cobra on my left
Leopard on my right, yeah
The deer woman in a silk dress
Girls with beads around their necks
Kiss the hunter of the green vest
Who has wrestled before
With lions in the night
Out of sight
The lights are getting brighter
The radio is moaning
Calling to the dogs
There are still a few animals
Left out in the yard
But it's getting harder
To describe sailors
To the underfed
Tropic corridor
Tropic treasure
What got us this far
To this mild equator
We need someone or something new
Something else to get us through, yeah, c'mon
Callin' on the dogs
Callin' on the dogs
Oh, it's gettin' harder
Callin' on the dogs
Callin' in the dogs
Callin' all the dogs
Callin' on the gods
You gotta meet me (too late, baby)
Slay a few animals
At the crossroads (too late)
All in the yard
But it's gettin' harder
By the crossroads (you gotta meet me)
Oh, we're goin', we're goin' great
At the edge of town (tropic corridor, tropic treasure)
Havin' a good time (got to come along)
Outskirts of the city
(What got us this far to this mild equator)
You and I
We need someone new
Better bring your gun
Better bring your gun
We're gonna ride and have some fun
When all else fails
We can whip the horse's eyes
And make them sleep
And cry
ΝΑΙ ΚΑΛΕΜΟΥ ΦΙΛΕ. ΣΕ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩ, ΟΤΙ ΘΑ ΣΥΝΑΤΗΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΠΟΥ ΕΣΥ ΩΡΙΣΕΣ. (By the crossroads you gotta meet me). ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ, ΟΧΙ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ, ΑΛΛΑ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ ΗΔΗ, ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΠΙΣΤΑ ΚΑΙ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΑ ΤΟ ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ. ΔΕΝ ΜΑΣ ΓΑΛΟΥΧΗΣΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ. ΜΑΣ ΓΑΛΟΥΧΗΣΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΘΕΡΙΕΨΟΥΜΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΑΙ ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ. ΤΟΝ ΒΡΥΗΚΑΜΕ ΗΔΗ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΑΝΗΓΓΕΙΛΕΣ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ. ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΜΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΓΙΔΕΥΣΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΞΕΠΕΣΜΕΝΕΣ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ (What got us this far to this mild equator) ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΑ ΑΤΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΧΝΙ, ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΕΣΦΑΓΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΑΕΝΑΟΥ ΘΥΣΙΑΣ. ΓΙ ΑΥΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΗΔΗ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ, ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΣΑΚΙΡ ΞΕΦΑΝΤΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ.
You gotta meet me (too late, baby)
Slay a few animals
At the crossroads (too late)
All in the yard
But it's gettin' harder
By the crossroads (you gotta meet me)
Oh, we're goin', we're goin' great
At the edge of town (tropic corridor, tropic treasure)
Havin' a good time (got to come along)
Outskirts of the city
(What got us this far to this mild equator)
You and I
We need someone new
Better bring your gun
Better bring your gun
We're gonna ride and have some fun
Για να κατανοήσει κάποιος το νήμα και το μήνυμα τόσο των ΙΠΠΕΩΝ όσο και των ΜΑΛΘΑΚΩΝ, όπως και την αμοιβαία σύνδεση των δυο αυτών ασμάτων, αρκεί να εστιάσει την προσοχή του στον πρώτο στίχο τού πρώτου και στούς τελευταίους τού δευτέρου. Το πρώτο ξεκινάει με τούς RIDERS ON THE STORM, αυτούς που ιππεύουν την καταιγίδα. Αυτοί παραμένουν πάντοτε φύσει και θέσει αγέρωχοι. Δεν αντιμετωπίζουν την καταιγίδα ως συμφορά, αλλά ως ευκαιρία, για να αντλήσουν δύναμη από τον αντίπαλο. Ότι ρίχνει ο αντίπαλος εναντίον τους, το καλωσορίζουν, για να το δαμάσουν και επιβαλλόμενοι σε αυτό, να το στρέψουν εναντίον του. Παύουμε να γράφουμε στην σημαία μας “Ελευθερία ή θάνατος”. Τώρα αναγράφουμε “Ελευθερία και παντοτινή διαρκής Νίκη”. Πεθάναμε πολλές φορές στο παρελθόν. Φτάνει πια. ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ. Ήδη τα δώσαμε όλα και ας μας χλευάζουν. Γνωρίζουν πολύ καλά και τρέμουν, διότι γνωρίζουν, ότι μέσα στην μαλθακή παρέλαση, υπάρχουν και κάποιοι, που σφίγγουν με αποφασιστικότητα στον κόρφο τους το μαχαίρι. Και αυξανόμαστε συνεχώς. Δεν βαδίζουμε, ιπτάμεθα. Μάς τινάζει συνεχώς ψηλά αυτό το πλακόστρωτο, που ζύμωσαν αυτοί που προηγήθηκαν με το αίμα τους. ΔΕΝ ΙΠΠΕΥΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ, ΦΙΛΕ ΔΗΜΗΤΡΗ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΕΟΝ Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ.
Συνεχίζεται...
Συνέχεια προηγούμενου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτους τελευταίους στίχους τής Μαλθακής Παρελάσεως, δεν υπάρχει πλέον ο καβαλάρης τής καταιγίδας. Το άλογο έχει μείνει ορφανό. Γι αυτό μαστιγώνεται στους οφθαλμούς, ώστε πέφτοντας σε λήθαργο να επιτελέσει τον θρήνο.
When all else fails
We can whip the horse's eyes
And make them sleep
And cry
Στα μέσα με τα τέλη της δεκαετίας τού ΄60 εξεγείρεται για πρώτη φορά μεταπολεμικά η νεολαία στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, στίς κινητοποιήσεις και με τον θεωρητικό οργασμό του Μαΐου τού 68, στην Εξωκοινοβουλευτική Αντοπαράθεση (APO, Außenparlamentarische Oposition) στο Βερολίνο, στις μεγάλες κινητοποιήσεις για το Κυπριακό και τις τεράστιες διαμαρτυρίες ενάντια στην καλπονοθεία τού 1965 στις μεγάλες πόλεις τής Ελλάδας, με πορείες ειρήνης, που γράφουν ιστορία. Στην Πράγα οι εξεγερμένοι προτείνουν τα στήθη τους στα σοβιετικά τανκς, ενώ στην Κίνα οι νεολαίοι εργάτες και οι σπουδαστές στα πλαίσια τής Πολιτιστικής Επανάστασης ξυρίζουν δημόσια τα κεφάλια τού γραφειοκρατικού κατεστημένου, που προωθεί την ποδηγέτηση τής κοινωνίας με τον αχαλίνωτο αυταρχικό κρατισμό. Ενώ η μεταπολεμική ονείρωξη τής ανοικοδόμησης μετά τον πόλεμο ξεφτίζει, οι κοινωνίες με εμπροσθοφυλακή την νεολαία απαιτούν ελευθερία και φτύνουν την καραμέλλα των αυξήσεων στούς μισθούς, που τούς ρίχνουν σαν δόλωμα οι απεργαζόμενοι την κοινωνική μηχανική, μέσω των συστημικών συνδικάτων. Ολόκληρη η υφήλιος αποκτά μια πρωτόγνωρη κινητικότητα. Στα προαύλια των πανεπιστήμιων βγαίνουν τα πιάνα, προσδίδοντας στην εξέγερση εορταστική ατμόσφαιρα. Οι κιθάρες και τα τύμπανα μπαίνουν σε καταιγιστική δράση, ψάλλοντας την απαξίωση εκείνων των δεδομένων, που χαρακτήριζαν την διπρόσωπη αστική ηθική. Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα γράφει ο Δημήτρης τούς Ιππείς τής Καταιγίδας. Και ο Νίκος Εγγονόπουλος τον επιβραβεύει με τον στίχο, “Μήτσο, είσαι ωραίος σαν Έλληνας”. Γι αυτό ο Δημήτρης θα φροντίσει κάποια χρόνια μετά, έμμεσα ή άμεσα, να αναγραφεί επάνω στο μνήμα του στο Παρίσι το “Κατά τον Δαίμονα Εαυτού”, πιστός στην Ρήση τού Σωκράτους.
Όμως, η μεγάλη ελπίδα, τον θεμέλιο λίθο τής οποίας έθεσε αυτή η γενιά, πολύ γρήγορα θα εκπνεύσει και θα διαψευσθεί, επειδή ακριβώς παρέμεινε εγκλωβισμένη σε πλαίσια αυθορμητισμού, χωρίς να μπορέσει να γεννήσει, την σπορά που έφερε στην γαστέρα της. Την μεγάλη εξέγερση θα ακολουθήσει στα τέλη τής δεκαετίας το αίσχος της εμπλοκής των ΗΠΑ στο πόλεμο τού Βιετνάμ, οι επιβολή αυταρχικών καθεστώτων, όπως η δικτατορία στην Ελλάδα, η Αραβοϊσραηλινή διένεξη, που θα καθιερώσει ως μέθοδο “αντίστασης” τις αεροπειρατείες, μέσα σε ένα διεθνές κλίμα, που θα προάγει στην συνέχεια το άνωθεν χειραγωγούμενο φαινόμενο, που ονομάστηκε “τρομοκρατία”, ως δήθεν μέθοδος αντιπαράθεσης με το κατεστημένο. Τα μακρυά μαλλιά και οι μακριές φαβορίτες θα καταντήσουν μόδα, χωρίς περαιτέρω νόημα. Θα μπορούν να συνδυάζονται κάλλιστα με τα τις γραβάτες και έτοιμα κουστουμάκια και θα προτιμηθούν από την πλειοψηφία των πρώην εξεγερμένων στην πορεία για να μετατραπούν αυτοί υπαλληλάκια πίσω από τούς πάγκους των σαράφηδων και τα κάθε είδους συστημικά παραμάγαζα. Ο Δημήτρης θα αντικρίσει τότε τον πατέρα του, σαν αρχηγό τού στόλου των ΗΠΑ στον πόλεμο τού Βιετνάμ, να δίνει εντολή στα κανόνια των πλοίων να κάψουν την ζούγκλα και τις καλύβες αυτών, που ανάσαιναν μέ καλάμια μέσα στον ποταμό των δακρύων. Γνώριζε, ότι τον σφράγιζε ένα πολύ βαρύ κάρμα. Δεν υπήρχε πλέον ούτε μπροστά ούτε πίσω γι αυτόν, που αναδείχθηκε ο σαμάνος μιας ολόκληρης γενιάς. Βαριά καταπονημένος από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, θα περάσει στην τελική πράξη τού δράματος, αφήνοντας παρακαταθήκη την Νωχελική Παρέλαση, θάβοντάς την στο ασυνείδητο των ένθερμων θαυμαστών του. Γνώριζε, ότι αυτοί που θα την ξεθάψουν συνειδητά, πρόκειται να είναι αυτοί, που θα ξέθαβαν στην συνέχεια και το τόμαχωκ τού πολέμου.
Συνεχίζεται...
https://media-cdn.tripadvisor.com/media/photo-s/01/55/cb/65/jim-morrison.jpg
ΔιαγραφήΑν δεν αφορούν άλλο, οι επόμενες συνέχειες, την Νωχελική παρέλαση,
φίλε μου Διονύση,
μπορείς να συνεχίσεις εδώ:
https://diodotos-k-t.blogspot.com/2022/05/he-doors-american-prayer-la-woman.html
«Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού», ουσιαστικά σημαίνει «πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό», αδιαφορώντας ίσως για το τι θα πουν οι άλλοι και είναι μια στάση ζωής που υιοθέτησαν και επιδοκίμασαν οι Στωικοί φιλόσοφοι.
ΔιαγραφήΑγαπητέ Κώστα,
Διαγραφήθα μού επιτρέψεις προς ώρας να συνεχίσω τα σχόλια στην εδώ ανάρτηση, διότι υπάρχουν αρκετά πράγματα ακόμη, που επιθυμώ να καταθέσω σχετικά με τούς Αναβάτες και τούς Νωχελικούς. Με αφορμή αυτούς τούς δυο μπορούν να γραφούν τόμοι απόψεων. Μια και βαλθήκαμε λοιπόν, να καταγράψουμε την “εγκυκλοπαίδεια των doors από συνωμοσιολογική σκοπιά”, σκόπιμο είναι να προχωρήσουμε βήμα προς βήμα. Η διακοπή που προηγήθηκε για πρακτικούς λόγους, δεν σχετίζεται με αυτήν την θεματολογία. Μελετώντας κάποια κείμενα προσφάτως, με στόχο να ξεφύγω κάπως από το διαδίκτυο, ξεκίνησε να ωριμάζει στην συνείδησή μου μια οπτική, που αφορά τον λόγο, ένεκα τού οποίου η ροκ μουσική συνδέεται ζωτικά με το πρόγραμμα των Λευκών Καπέλων. Έτσι θεωρώ σκόπιμο να προχωρήσουμε βήμα προς βήμα. Μελετώντας κάποια κείμενα προσφάτως, με στόχο να ξεφύγω κάπως από το διαδίκτυο, ξεκίνησε να ωριμάζει στην συνείδησή μου μια οπτική, που αφορά τον λόγο, ένεκα τού οποίου η ροκ μουσική συνδέεται ζωτικά με το πρόγραμμα των Λευκών Καπέλων. Με αυτήν την θεματολογία ήθελα προηγουμένως να κάνω μια σειρά αναρτήσεις. Η δική σου πρωτοβουλία όμως, σχετικά με τούς doors στάθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσω την ανάπτυξη αυτής τής προβληματικής εδώ. Οι doors είναι για την αίσθησή μου η ψυχή τής ροκ μουσικής με κοινωνικό και υπερβατικό πρόσημο, διότι δεν προέκυψαν από το παραδοσιακό Protest Song, όπως συνέβη με αυτούς που ακολούθησαν την οδό τής μπαλάντας, με βασικούς εκπροσώπους τούς Bob Dylan, Joan Baez και άλλους. Θεωρώ, ότι η συνέχεια πέρασε στην αγγλική σχολή μέσω τού Mark Knopfler, με αριστουργήματα όπως το “Brothers in Arms“ και το „Iron Hand“. Μέχρι πρόσφατα θεωρούσα ότι η έλξη, που μού ασκεί η ροκ μουσική και αυτή που μού ασκεί η συνωμοσιολογία είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Σήμερα πλέον διαπιστώνω, ότι δεν πρόκειται μόνον για δυο οδούς που είναι παράλληλοι, αλλά για οδούς που τέμνονται σε μια συγκεκριμένη περιοχή και που αρμόζει σκόπιμα να συγκεραστούν. Το σημείο τομής τής ροκ και τής τζαζ μουσικής, δεδομένου ότι ανέκαθεν δεν απευθύνομαι σε κάποιου είδους διανοούμενους ή ιδεολόγους, αλλά αποκλειστικά σε ροκάδες και τζαζίστες, είναι το μπλουζ, που θεωρώ ότι είναι μια τεχνοτροπία με ελληνικότατη προέλευση. Η πεντατονική κλίμακα πέρασε στην Αφρική μέσω τής αρχαίας Ελληνικής κιθάρας, που αποτελείτο από πέντε χορδές στηριγμένες σε ξύλινες βέργες, που είχαν αναρτηθεί σε καύκαλο χελώνας, που αποτελούσε το αντηχείο. Όλες οι υπόλοιπες κλίμακες καθώς και τα μακάμια τής Ανατολής εκκινούν από την αρχέγονη πεντατονική. Την τελική ρεβάνς σκοπεύω να αναζητήσω κάποτε επάνω σε πατάρια και όχι μπροστά σε οθόνες. Η πιο ισχυρή γλώσσα είναι η μουσική, διότι πάει σαν σαΐτα κατ΄ ευθείαν στην ψυχή. Οπότε και στις επόμενες σχετικές αναρτήσεις θα δώσω στα σχόλια το παρών.
Συνέχεια προηγούμενου....
ΔιαγραφήΣε αυτήν την πορεία η εωσφορική κλίκα δεν ήταν δυνατόν να καθήσει με σταυρωμένα χέρια. Τουναντίον αυτή ήταν μονίμως αρκετά βήματα πιο μπροστά από τούς λουφέδες, που κουβαλούσαν καλώδια για πάρτη της. Η μεγάλη τομή επιχειρήθηκε με την ίδρυση τής λέσχης μπίλντερμπεργκ το 1971. Ενώ η διαδικασία ενσωμάτωσης τής εξεγερμένης νεολαίας βρισκόταν στο ξεκίνημά της, οι “δεξαμενές σκέψεις” (βλέπε αποβλήτων) γύρω από την συμμορία τού ρόκφέλερ εξύτφαναν ένα παμπόνηρο σχέδιο. Μέχρι τότε το σύστημα στηριζόταν κυρίως σε σούπερ συντηρητικά μόμολα, που προωθούσαν εξτρεμιστικές διαδικασίες, όπως το αστυνομικό κράτος, η άκρατη αντικομουνιστική προπαγάνδα, με την “κόκκινη προβιά”, τα κάθε είδους “gladio“ κλπ. Τότε τόσο η δεξιά, ως κύρια συστημική έκφραση, όσο και η αριστερά, ως προσαρμοσμένη στα δεδομένα τού συστήματος αμφισβήτηση, διεξήγαν ένα διάλογο κουφών. Αναπαράγοντας και οι δυο ταυτοχρόνως ένα στείρο ιδεολόγημα για το αντίπαλο δέος, το κάθε ένα συγκρότημα από την δική σκοπιά, βαυκαλιζόντουσαν αμφότεροι, ότι έτσι διαιωνίζουν την παραταξιακή τους μακροβιότητα, προσδένοντας τούς οπαδούς τους στα κομματικά τους παραμάγαζα, μέσω πωρωμένης ιδεοληψίας. Οι προσπάθειες κάποιων αριστερών να ξεφύγουν από την αναπαραγωγή των στείρων και αδιέξοδων σχημάτων, στην βάση τού διακηρυγμένου σλόγκαν, ότι “έφτασε η ώρα να αποφασίσουμε εάν θα παραμείνουμε μαρξιστές ή επαναστάτες”, τούς οδήγησε ακόμη βαθύτερα στα αδιέξοδα, που ήσαν παγιδευμένοι. Εμποτισμένοι από επάνω μέχρι κάτω από το δηλητήριο τού μηχανιστικά υλιστικής θεώρησης τού ατομικού και κοινωνικού βίου και τον ευνουχισμό τής ελπίδας μέσω τής μονόπατης “μεταφυσικής” πίστης στα “επιτεύγματα τής επιστήμης”, δηλαδή τής εξιδανίκευσης των προϊόντων μιας στρεβλής τεχνολογικής εξέλιξης, έθεταν ανακατεύοντας το μπετόν μέσα στα κεφάλια τους, πως θα διανεμηθούν σε δικαιότερη βάση τα κομπολόγια και τα προφυλακτικά, που είχαν κρεμάσει στις προθήκες τους τα περίπτερα και τα sex shops. Μέσα στις συνθήκες πλήρους εκμαυλισμού, που κυριαρχούσαν τόσο στους δεξιόστροφους, όσο και στούς αριστερόστροφους καλικατζάρους, βγήκαν στην κυριολεξία τα μπιστόλια στην ιδρυτική συνεδρίαση τής λέσχης μπίλντερμπεργκ και έπεσαν πυροβολισμοί μεταξύ συντηρητικών και ρεφορμιστών ιθυνόντων τού συστήματος. Οι ρεφορμιστές είχαν συλλάβει το παμπόνηρο σχέδιο να μην στηρίζεται πλέον η αναπαραγωγή τού συστήματος στους αποχαυνωμένους δεξιούς, αλλά να αξιοποιήσουν τούς αποχαυνωμένους αριστερούς. Έτσι πίστεψαν, αλλά το πέτυχαν και στην πράξη, ότι με την αλλαγή τής ταπετσαρίας στην συστημική παράγκα, αυτή θα έλαμπε σαν ανάκτορο. Οι αριστεροί, αποκομμένοι επί δεκαετίες από τα συστημικά γκρέμια, έσπευσαν να γυαλίσουν τις κουτάλες, για να απορροφήσουν το botox, που τούς έριξε σαν φόλα σε πεινασμένα σκυλιά το σύστημα, πιστεύοντας ότι έτσι θα φαίνονται ευτραφείς. Σε μια πλήρως παροπλισμένη μαϊμού αριστερά ανέθεσαν οι εωσφοριστές την γοργή μπαχαλοποίηση τού συστήματος, ως ψυχολογική και πρακτική προετοιμασία τού τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Την έννοια τής ελευθερίας υποκατέστησαν τα συνθήματα και η πρακτική μιας άκρατης ελευθεριότητος. Οι πολίτες, εγκλωβισμένοι επί δεκαετίες στα στεγανά σεξουαλικής αποστέρησης, που επέβαλε μια διπλοπρόσωπη συντηρητική ηθική, τού “έξω κούκλα και μέσα πανούκλα”, μόλις τούς δόθηκε η ευκαιρία ενός άνευ όρων και περιορισμών ξεσαλώματος, έτρεχαν στα τυροπιτάδικα να προμηθευτούν λαδόκολλα, γιατί ακόμη είχαν ενδοιασμούς να πιάσουν με γυμνό χέρι τούς δονητές. Την επερχόμενη εκτόνωση όμως των εξεγερμένων είχε εντοπίσει εγκαίρως ο σαμάνος Jim, απευθύνοντας μια απερίφραστη προειδοποίηση με το Riders on the Storm:
There's a killer on the road, his brain is squirmin' like a toad
If ya give this man a ride, sweet family will die
Killer on the road, yeah
Εγκαλώντας ταυτοχρόνως τούς ανθρώπους να επιδείξουν σύνεση, διατηρώντας την ψυχραιμία τους απέναντι στα δολώματα και τις φόλες.
Take a long holiday, let your children play
Συνεχίζεται...
Τρομερός ο σχολιασμός του Μποτίλια στο πέλαγος!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνέχεια προηγούμενου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ μέγιστος σαμάνος τής ροκ προτείνει ως λύση όλων των προβλημάτων την αγάπη, ως κοσμικό έρωτα προς κάθε έκφανση τής Δημιουργίας. Θα καλέσει την γυναίκα, να πάρει από το χέρι τον άνδρα και να τον διδάξει. Ποιά είναι όμως η γυναίκα την οποία εγκαλεί σε αποφασιστική δράση το Riders on the Storm;
Girl ya gotta love your man, girl ya gotta love your man
Take him by the hand, make him understand
The world on you depends, our life will never end
Gotta love your man, yeah
Με τον εντοπισμό “The world on you depends, our life will never end“, δεν αναφέρεται απλά στην αναπαραγωγική αποστολή τής γυναίκας ως μητέρα. Απευθύνεται σε κάποιαν, επί τής οποίας εδράζεται το όλον σύμπαν και η αέναη εξέλιξή του. Κάθε σαμάνος στηρίζεται στην ΜΑΝΑ ΓΗ. Αυτήν υπηρετεί, από αυτήν αντλεί την δύναμή του. Γνωρίζει, ότι λειτουργεί ως αγωγός σύνδεσης τής Γαίας προς τον Ουρανό. Η μορφή που επιλέγει, είναι μια νεαρή γυναίκα, ένα κορίτσι. Με αυτήν την επιλογή ενεργοποιεί την σοφή ρήση τού Βιλχελμ Ράιχ, “Όταν το κορίτσι και το αγόρι βαδίζουν χέρι χέρι, το περιβάλλον αποκαλύπτεται ως απέραντο και αέναο λιβάδι”. Το λιβάδι τού Ράιχ είναι ο χώρος τής αθωότητος, τού έρωτα και τής δημιουργίας. Ο χώρος, που γινόμενος λειτουργικός, αναδύει μια απροσπέλαστη ειρήνη. Όπως ακριβώς αναλύει ο Ιερός Καβάσιλας το Μυστήριον τού Χρίσματος στο Έργο του “Περί Θείων Μυστηρίων”. Με το Μυστήριον τού Χρίσματος ο άνθρωπος χρίεται βασιλεύς. Τού ανατίθεται δηλαδή ο ρόλος, να νοηματοδοτήσει όλη την κτίση. Στην προκειμένη περίπτωση η γυναίκα είναι το Αιώνιο Θηλυκό Κοσμικό Πρότυπο. Πρόκειται για την δύναμη τού γεννάν και τού φροντίζειν. Δηλαδή πρόκειται για την αναγεννητική δύναμη τής ζωής, την ARS VITALIS.
Στην Νωχελική Παρέλαση, μετά την σκληρή αλλοτρίωση που έχει επιβληθεί, η γυναίκα έχει υποστεί πλήρη καθίζηση. Έχει μεταβληθεί σε ένα άκρως σκληρό υποκείμενο, το οποίο δεν μεγαλώνει πλέον παιδιά, αλλά πέτρες.
Winter women
Growing stones
Μέσα στις συνθήκες τις άκρατης πτώσεως έχει μετατραπεί και η έννοια τού ιερού στο αντίθετό της. Ο μοναχός δεν ακολουθεί πλέον την οδό τής νηστείας και το εισόδημά του δεν προέρχεται πλέον από δωρεές και επαιτεία, όπως οι ιεροί κανόνες (στην Άπω Ανατολή) καθορίζουν. Τρέχει πλέον για να γεμίσει την πλαδαρή κοιλιά του, ξοδεύοντας τα κλοπιμαία, που αποκόμισε από τους εωσφοριστές, προωθώντας στούς πιστούς ως τροφή το δηλητήριο τής κόμπρας μέσω των “εμβολίων”.
Selling news
The monk bought lunch
Οι πνευματική ηγεσία έχει πλέον εκλείψει. Ο φωτισμός των ανθρώπων, αλλά ακόμη και η διαφώτιση έχουν αντικατασταθεί από τα χρωματιστά λαμπιόνια τής διαφήμισης. Τα μαζικά μέσα απευθύνονται σε γουρουνόσκυλα. Και οι λίγοι που έχουν απομείνει ανόθευτοι, ωθούνται εκτός των ορίων τής κοινωνίας, όπως πρόσφατα συνέβη με τούς ανεμβολίαστους νοσοκομειακούς υπηρέτες τού κοινωνικού συνόλου. Πώς μπορεί πλέον κάποιος να εξηγήσει, τι σημαίνει η ετοιμότητα, να αρμενίζει κάποιος στα πέλαγα τής εσωτερικής ελευθερίας, σε ανθρώπους που είναι τελείως υποσιτισμένοι πνευματικά;
Out of sight
The lights are getting brighter
The radio is moaning
Calling to the dogs
There are still a few animals
Left out in the yard
But it's getting harder
To describe sailors
To the underfed
Η πλειοψηφία των ανθρώπων ζει πλέον μόνον για να αναπαράγει την αμαρτία, που γεννά θάνατο.
All our lives we sweat and save
Building for a shallow grave
Συνεχίζεται...
Συνέχεια προηγούμενου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα βίντεο των doors συχνά γίνονται χιλιάδες σχόλια. Για να κατανοήσω το νόημα της Soft Parade, διάβασα προχθές όλα τα 1858 σχόλια (τα οποία ενδιαμέσως αυξήθηκαν σε 1919, παρόλο που το βίντεο αναρτήθηκε το 2013). Σε αυτά κάποιοι έκαναν την υπόθεση, ότι το κομμάτι αυτό πρέπει να γράφτηκε μέσα σε έξαρση τζαμαρίσματος από χρήση παραισθησιογόνων. Όμως ο Σαμάνος και η Ομάδα του, φαίνεται ότι ήσαν άριστα συνειδητοί και προσγειωμένοι, όταν έγραφαν το κομμάτι. Κάθε λέξη στούς στίχους, αλλά και κάθε νότα τής μουσικής είναι αυστηρότητα επιλεγμένη και ζυγισμένη. Παρεξηγήσεις προξένησαν σε κάποιους και οι στίχοι τής αρχής, με αποτέλεσμα να αποδώσουν τελείως εσφαλμένα στον Μέγιστο Σαμάνο τής ροκ ασεβή διάθ4εση.:
You cannot petition the lord with prayer
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω βαθύτατα με αυτήν την φράση, που διατυπώνει την σημαντικότερη άκρα ευσέβεια, που ευτύχησα να βιώσω. ΟΧΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΤΕΙΣ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΕΣΑΙ ΣΤΟ ΘΕΙΟΝ ΜΕ ΑΙΤΗΜΑΤΑ. Ακόμη και το “συν Αθηνά και χείρα κίνει”, δεν επαρκεί. Δεν είμαστε δούλοι τού Θεού, αλλά αγαπητά τέκνα και αποφασισμένοι συνεργάτες Του κατά την Ογδόη Ημέρα τής Δημιουργίας, ως εδίδαξε ο ΄Αγιος Μάξιμος Ομολογητής. Τα υποκείμενα στην προτεσταντική διδασκαλία δήθεν ευσεβή ανθρωπάκια λειτουργούν με βάση την αρχή τής αντιμισθίας. Δίνω για να πάρω αντάλλαγμα. Όμως οι Άγιοι δεν είναι υπαλληλάκοι τού κάθε κατεργάρη, που τρέχουν για να εξυπηρετήσουν ότι αυτός αιτείται, επειδή τούς ανάβει καντήλια και κεριά. Φυσικά είμαστε όλοι αμαρτωλοί, όμως, όπως ήδη διακηρύχθηκε, “εν τη αδυναμία μου τελειούμαι”, καθόσον ως εδίδαξαν οι Θεοφόροι Πατέρες μας, η πίστις επενεργεί “την παράδοξο ενότητα αμαρτωλών και Αγίων”.
Ο Jim μπροστά στο επερχόμενο αλαλούμ θα δηλώσει ότι επιζητεί άσυλο, για να εγκλεισθεί.
Can you give me sanctuary
I must find a place to hide
A place for me to hide
Can you find me soft asylum
I can't make it anymore
The Man is at the door
όμως το άσυλο που επιζητεί είναι οι καρδιές των ένθερμων ακροατών, για να τις αναδείξει σε Θύρες τής Προσλήψεως - doors of perception, όπως ονομαζόντουσαν αρχικά οι doors. Δεν πάσχει από καμία κακομοιριά, αλλά τουναντίον, όπως θα δείξω συγκεκριμένα στην συνέχεια, διακηρύσσει στο άσμα, ότι είναι προφήτης, που οικοδομεί στα ίχνη τής Αποκαλύψεως τού Ιωάννου.
Συνεχίζεται...
Συγνώμη που διορθώνω..
Διαγραφήperception=αντίληψη, όχι πρόσληψη
Εγκυκλοπαιδικά,
"Εάν οι πύλες της αντίληψης ανοίξουν, κάθε τι θα παρουσιαστεί στον άνθρωπο όπως είναι, Απειρο», έγραφε ο Ουίλιαμ Μπλέικ το 1793. Στη φράση αυτή βάσισε τον τίτλο του βιβλίου του ο Άλντους Χάξλεϋ, "The Doors of Perception", και μετά ο Μόρισσον ονόμασε την μπάντα Doors, ενώ μπήκε αρκετές φορές στη διαδικασία που είχε μπει και ο Άλντους Χάξλεϋ, δηλαδή να ανέβει βουνά του Μεξικού για να βρεί ινδιάνο σαμάνο να του δώσει να μασήσει πεγιότ. Θα γράψω ένα αρθράκι σύντομα, για το βιβλίο του Χάξλεϋ, γιατί έχω διαβάσει 8 βιβλία του, είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Τις "Πύλες της Ενόρασης" (πες και 'αντίληψης") τις είχα διαβάσει στα 18 μου.
Εννοείται πως θα εμπλέξω μέσα και την ταινία "Ανεξέλεγκτες Καταστάσεις" του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ σκηνοθέτη Κεν Ράσσελ, ταινία κατά πολύ βασισμένη κι αυτή στο βιβλίο του Χάξλεϋ.
ΔιαγραφήΜία ακόμα πληροφορία -που ίσως και να ξέρεις- φίλε Διονύση:
ΔιαγραφήΤο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου μεταφράστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Πουλίκα (Δ.Πουλικάκο). Μετά άρχισαν οι εκδόσεις "Ελεύθερος Τύπος" (αναρχικά βιβλία) και "Κάκτος" να μεταφράζουν τα βιβλία του Χάξλεϋ. Συνέχισαν οι "Απόπειρα" κ.ά.
Το έχω διαβάσει αυτό το μικρό μεγάλο βιβλίο. Αν το διαβάσω πάλι μετά από τόσα χρόνια είμαι σίγουρη θα μου δώσει κι άλλα να αντιληφθώ.
ΔιαγραφήΕπίσης, σχεδόν όλα του Κάρλος Καστανέντα για το θέμα της αντίληψης (και σε σχέση με τα ενθεογόνα) μέσω της μαθητείας του δίπλα στον σαμάνο Δον Χουάν Μάτους.
Για τον Μήτσο θρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση, διότι νομίζω ότι εκδήλωσε έντιμο ροκ ήθος. Αναφορικά με την διόρθωση που έκανες, αυτή είναι δεκτή και αναγκαία, ίσως όχι μόνον σε επίπεδο λεξικογραφίας., αλλά πηγαίνοντας βαθύτερα Γνωρίζεις, ότι είμαι πάντοτε όχι μόνον ανοικτός στις διορθώσεις, αλλά και ευγνώμων, Εξ άλλου δεν μπορεί να τίθεται ποτέ ζήτημα συγγνώμης, όταν επιχειρείται μια αποκατάσταση τής ορθότητος. Αυτά είναι αυτονόητες διαδικασίες, που πάντοτε αρμόζει να καλωσορίζονται. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως εκτιμώ, ότι η παρέμβαση σου προσφέρει μια πολύτιμη βάση για για ουσιαστικό διάλογο. Επειδή πριν κάνω χρήση ενός όρου τέτοιας βαρύνουσας σημασίας όπως η "πρόσληψη", έχει προηγηθεί μακρά επίσκεψις. Θέλω να καταθέσω κάποιες σκέψεις μου σχετικά. Εμμένω κάποιες φορές να κάνω χρήση των όρων έξω από συνήθη στερεότυπα και εφ' όσον το κρίνω σκόπιμο, να τούς εννοιοδοτώ εκ νέου. Κατά την εκτίμησή μου ο όρος "αντίληψη", καίτοι λεξικογραφικά ορθότατος, δεν είναι δόκιμος στην συγκεκριμένη περίπτωση. Ο όρος αντί-ληψη διατηρεί την σχάση υποκειμένου και αντι-κειμένου. Πρόκειται για την αισθητηριακή αποτύπωση ενός εξωτερικού ερεθίσματος, που δεν περιλαμβάνει την έκχυση τού ενός μέσα στο άλλο, ώστε αυτό να ζυμωθεί και στην συνέχεια να αφομοιωθεί από το ενεργούν υποκείμενο. Το συνθετικό "αντί" είναι στατικό, υποδηλώνον δυο διαφορετικούς τόπους. Το συνθετικό "προς" υποδηλώνει κίνηση, διότι εμπεριέχει κατεύθυνση, άρα την στυροφή προς κάτι. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο το πρόσ-ωπο ονομάζεται έτσι. Επειδή χαρακτηρίζεται μεν από αισθητηριακές οπές, οι οποίες μεν αντι-λαμβάνονται εξωτερικά ερεθίσματα, εφόσον αυτό όμως στραφεί "προς" αυτά. Αυτά τα ερεθίσματα επενεργούν εν-τυπώσεις, εισέρχονται δηλαδή στην εσωτερική σφαίρα, αφήνοντας ασθενή ίχνη στο κερί αποτύπωσης (για να χρησιμοποίησω την Πλατωνική έκφραση από τον Θεαίτητο) τα οποία μετ' όλιγον, εάν η εντύπωση δεν είναι ισχυρή, εξασθενούν και στην πορεία σχεδόν σβήνουν. Δεν κάνω χρήση τού όρου "πρόσληψη" με την συνήθη έννοια, όπως προσλαμβάνεται ένας νέος συνεργάτης σε μια επιχείρηση. Ακόμη όμως και σε αυτήν την περίπτωση, συμβαίνει το άνοιγμα ενός συνόλου σε κάποιο νέος μέλος, ώστε αυτό να ενεργήσει και να λειτουργήσει μαζί με τα υπόλοιπα. Πρόκειται για διαδικασία εισδοχής, ένταξης και ως ένα βαθμό λειτουργικής αφομοίωσης, όπου η απόσταση υποκειμένου και αντικειμένου δεν υφίσταται πλέον στα πλαίσια μιας οργανικής σύμφυσης, στην βάση τής κατανομής ρόλων. Εάν επιθυμούμε να δομήσουμε νέες θεωρήσεις, είμαστε αναγκασμένοι να ορίσουμε μια νέα γλωσσική εργαλειοθήκη. Αυτό είναι επόμενο να προσκρούσει σε εγκατεστημένα στερεότυπα. Ότι κάποιοι ανάστροφοι μηχανισμοί, θα τεθούν σε κίνηση, είναι περισσότερο από αναμενόμενο. Όπως και είναι αυτονόητο, ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να προσκρούσει κάποιος επάνω στα ιερά και όσια των μεταφραστών τού Χάξλεϋ. Όμως, πολλές φορές για να διασωθεί και να εξελιχθεί περεταίρω ένα σημαντικό νόημα, μπορεί να καταστεί σκόπιμο να συγκρουστούμε με το γράμμα. Δεν είναι τυχαίο, ότι η στερνή παραίνεση τού Βούδα στους ακόλουθούς του, πριν αυτός αποβιώσει, ήταν "σκοτώστε με".
ΔιαγραφήΑλλά και τον όρο "ενόραση" δεν θεωρώ δόκιμο στην συγκεκριμένη περίπτωση, διότι αυτός χύνει το κερί συνειδητά σε νέα εκμαγεία, ενώ η "αντίληψη" χαράσει επάνω στο κερί. Σύμφωνα με την δική μου πρόθεση, η πρόσληψη αναδεύει το κερί μέσα στο υπάρχον εκμαγείο, χωρίς όμως να καταστρέφει όσα προηγουμένως έχουν καταγραφεί επάνω σε αυτό. Με την νέα αναδιάταξη τής μάζας αποτύπωσης καλούνται, όσα περιέχονται σε αυτήν, να μπουν σε μια νέα σειρά, ώστε να αποκαλύψουν την "μαγική εικόνα χωρίς εικόνα".
Δεν αμφιβάλω, ότι έχεις μελετήσει και προβληματιστεί εντατικά σε τέτοιου είδους ζητήματα. Γι αυτό "προσλαμβάνω" τις παρεμβάσεις σου, όπως η συγκεκριμένη, ως ιδιαίτερα γόνιμες. Εδώ πέφτουν επάνω στο τραπέζι διαφορετικές ανησυχίες, που επιζητούν μια σύνθεση. Και είμαι βέβαιος, ότι το κείμενο που ανήγγειλες ότι ετοιμάζεις, θα προσφέρει πολύ ενδιαφέρουσα βάση για προβληματισμό και συν-ζήτηση.
Επί πλέον, τον ρήμα αντιλαμβάνομαι είναι μέση φωνή, ενώ το ρήμα προσλαμβάνω ενεργητική. Το υποκείμενο στην δεύτερη περίπτωση παύει να υφίσταται, αλλά επιδιώκει.
ΔιαγραφήΟ Δον Χουάν κι η ασημένια μύγα...
ΔιαγραφήΣτο σχόλιο 20:30 απευθύνθηκα στη Giotalynn
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ για τις διευκρινήσεις αυτές φίλε Διονύση. Κι ελπίζω να μην διέκοψα τον ειρμό των σκέψεών σου πάνω στην στιχουργική του Μόρισσον.
ΔιαγραφήΚαλέ μου φίλε,
Διαγραφήοι σχολιασμοί σε θέματα, που εκ των πραγμάτων προϋποθέτουν μια κάπως μεγαλύτερη έκταση, υφίστανται μια νοητική επεξαργασία όσο αφορά την συνέχισή τους, που προϋποθέτει κάποιο χρόνο και ενέργεια στην πορεία, ενώ έχουν κατατεθεί ήδη κάποια σχόλια. Εχθές το βράδυ, επειδή κατά την διάρκεια τής ημέρας έπρεπε να κάνω και κάποιους υπολογισμούς για να εξυπηρετήσω κάποιον, αισθάνθηκα κουρασμένος και αποφάσισα να κοιμηθώ για μια ώρα, πριν ολοκληρώσω τούς σχολιασμούς στην εδώ ανάρτηση. Παρόλο που διαιστάνθηκα τον κίνδυνο, ότι η προσωρινή διακοπή των σχολίων θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια παρερμηνεία, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή πρόθεση από την πλευρά μου. Όμως ξύπνησα τα ξημερώματα. Ζητώ συγγνώμη σε σένα και στους φίλους, που παρακολουθούν εδώ τα σχόλια. Για μένα όμως, το κύριο είναι να ολοκληρωθούν με συνεκτικό τρόπο οι σχολιασμοί, σε μια πορεία, που αποτελεί για μένα ταυτοχρόνως και ένα είδος ενδοσκόπησης, διότι προθεσή μου είναι, η ροή τού προβληματισμού, όταν ολοκληρώνεται σε ένα ξεχωριστό θέμα, να οδηγεί νοηματικά στο επόμενο. Όπως ανάφερα ήδη, κατά την γραφή αυτών των σχολίων εδώ, προέκυψε στην σκέψη μου η ιδέα, ότι η ροκ μουσική σχετίζεται με το πρόγραμμα των Λευκών Καπέλων και ότι είναι σκόπιμο να αξιοποιηθεί προς αυτην την κατεύθυνση. Έτσι σχολιάζοντας, επεξεργάζομαι στο πίσω μέρος τού μυαλού ταυτοχρόνως και αυτό το θέμα, έχοντας εντοπίσει ήδη τον κεντρικό άξονά του, χωρίς όμως να γνωρίζω προς στιγμήν την οριστική διαμόρφωση του. Αυτές οι διαδικασίες είναι σχετικά κοπιαστικές για τον εγκέφαλο, οπότε και τα μπλακ άουτ είναι αναμενόμενα. Όπως έχω ήδη αναφέρει, στην πορεία τής γραφής κειμένων προσπαθώ να εφαρμόσω κάποιους κανόνες αισθητικής, που μού δίδαξε ένας δάσκαλος στην μουσική. Θεωρώ λοιπόν, ότι βασικότερη νότα στο πεντάγραμμο είναι η παύση. Εξ άλλου και ο Γεχούντι Μενουχίν ώρισε την μουσική ως "εναλλαγή ήχων και παύσεων". Όσο αφορά τις κάθε είδους παρεμβάσεις, τις θεωρώ μεγάλη προσφορά, όχι μόνον λόγω περιεχομένου, ειδικά όταν προέρχονται από σημαντικούς ανθρώπους όπως εσύ, που προσφέρεις πάντοτε τροφή για σκέψη, αλλά και διότι ο μονόλογος καταντάει βαρετός, πέραν από την όποια αξία όσων κατατίθενται μονομερώς. Ζητώ λοιπόν συγγνώμη για την λαβή που έδωσα, να πρερμηνευτεί ίσως μια ενδιάμεση και προσωρινή διακοπή στούς σχολιασμούς, που πολύ σύντομα θα ολοκληρώσω. Τουναντίον, ενθαρρύνω κάθε φίλο και φίλη, όχι μόνο να σκούν κριτική, αλλά να μού τα ρίχνουν ανελέητα και να μην μασάνε οτιδήποτε, προβαίνοντας στούς δικούς τους προβληματισμούς και εφαρμόζοντας όσο πιο αυστηρά φίλτρα μπορούν, σε οτιδήποτε γράφεται. Από επαίνους έχω χορτάσει. Όμως αυτό είναι το τελευταίο που με απασχολεί. Στο φινάλε είμαι μακροχρόνιος μετανάστης, μόνιμα αποκλεισμένος και αποδιωγμένος. Στον ντουνιά που ζούμε, είναι επόμενο, όποιος επιδιώκει να έχει άποψη, που αμφισβητεί τα κεθιερωμένα και αυτονόητα, να γίνεται αποσυνάγωγος. Όμως αυτό δεν είναι κατάντια, διότι στα μάτια κάποιων βιώνει την ειλικρινή αποδοχή και αγάπη.
Να είσαι καλά φίλε Διονύση!
ΔιαγραφήΚαλημέρα..
.. και φτιάξε μας! Είδα ότι έπιασες και τον "Μπάλο" και μού έβαλες ιδέες... 😊
Η παραίνεσή σου "φτιάξε μας" ανταποκρίνεται στην μοναδική επιδίωξή μου, μια και τα υπόλοιπα ρυθμίζονται από τις οδηγίες χρήσεως τής όποιας ηλεκτικής συσκευής. Παρεπιπτώντως αναφέρω προκαταβολικά, ότι το νόημα τού "Μπάλου" είναι κατά την γνώμη μου ταυτόσημο με το νόημα τού "Lokomotive Breath", που ανέβασες πρόσφατα. Το πρώτο έργο αναφέρεται από μεταφυσική σκοπιά σε αυτό που ο Erich Fromm αποκάλεσε "καρποφόρα αποτυχία", ενώ το δεύτερο ως άσμα στον τρόπο, που αυτή μετουσιώνει το πρόσωπο που την προάγει (ή υφίσταται) και κατ' επέκταση ολόληρη την πλάση.
ΔιαγραφήΚώστα δεν το θυμάμαι το συγκεκριμένο που λες, τα διάβασα πριν 13 χρόνια...μήπως εννοείς κάτι σχετικό με το φωτεινό κουκούλι?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα με κόλλησες κι άντε να το ψάξω μέσα σε εννιά βιβλία!
Ακριβώς!
ΔιαγραφήΣυνέχεια προηγούμενου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πιο ενδιαφέρουσα, σοφιστικέ, από πλευράς νοηματικής σύλληψης και αισθητικής αξιώσεως, αλλά και η πλέον δυσνόητη, είναι η αναφορά τού Jim Morrison σε ένα εικονισμό τής Αποκάλυψης τού Ιωάννου, εκεί που αυτός διακηρύσσει στην Νωχελική Παρέλαση ότι:
A cobra on my left
Leopard on my right, yeah
Με την αναφορά σε αυτά τα δυο ζώα έρχεται ο Σαμάνος να δηλώσει την προφητική του ιδιότητα, όπως και επάνω σε πια ατραπό βαδίζει, με ένα πολύ λεπτεπίλεπτο και υποδόριο τρόπο, αφήνοντας πολύ βαθιές προεκτάσεις, που είναι πολύ δύσκολο να κατανοηθούν. Ο γρίφος αυτός καθίσταται όμως αμέσως κατανοητός, στην περίπτωση, που έχει εντρίψει κάποιος με έμφαση σε κάποιους στίχους τού Διονύση Σαββόπουλου στον “Μπάλο”.
“φίδι πίθηκος κι αετός με το Δείπνο το Μεγάλο
θα τελειώσουμε τον μπάλο, φίδι πίθηκος και αετός.
Στον εικονισμό τής αποκαλύψεως αναφέρεται, ότι στην Βάση τής Έδρας τού Θεού κάθονται τέσσερα ζώα. Ένα φίδι, ένα λιοντάρι, ένας άνθρωπος και ένας αετός. Στην περίπτωση τού Jim, δίπλα του κάθονται ένα φίδι και ένα αιλουροειδές, που αντιστοιχεί στον λέοντα. Τι ρόλο όμως αναλαμβάνει ο Jim στην συγκεκριμένη περίπτωση; Τού ανθρώπου ή τού λέοντα; Η απάντηση είναι, ότι στον συγκεκριμένο στίχο ο Δημήτρης επιτελεί και τούς δυο ρόλους, αποκαλύπτοντας ίσως το καίριο Μυστικό τής Δημιουργίας, συσχετίζοντας τον άνθρωπο με τον αετό. Στην περίπτωση των στίχων τού Σαββόπουλου γίνεται αναφορά στο φίδι και στον αετό, έχοντας αφήσει εκτός τον άνθρωπο και τον λέοντα, τούς οποίους υποκαθιστά με τον πίθηκο. Καθίσταται προφανές, ότι ο πίθηκος κάτι έχει κάνει με τον συσχετισμό τού ανθρώπου με τον λιοντάρι. Στην ουσία, τόσο ο Δημήτρης, όσο και ο Νιόνιος (δυστυχώς πριν την θεαματική πτώση του, στα πλαίσια αυτού, που πρόβλεψε η Αποκάλυψη, ότι στούς έσχατους καιρούς θα πέσουν τα αστέρια από τον ουρανό, σε ένα είδος προσγείωσης με την κοιλιά) αποκαλύπτουν ένα και το αυτό πρόταγμα. Σε αυτό έχει τύχει να κάνω κάποιες αναφορές και εγώ ο κακομοίρης, όταν έγραφα για το κοτέτσι, που έχουν οι επικυρίαρχοι εγκλωβίσει την ανθρωπότητα, η οποία έχει καταντήσει κότα, ενώ πλάστηκε για να εξελιχθεί σε αετό. Ο Δημήτρης φέρνοντας σε συσχετισμό τον άνθρωπο με τον αετό, αποκαλύπτει τον προορισμό τού ανθρώπου. Και ο Νιόνιος, θέτοντας τον πίθηκο, εκεί που εξ ορισμού βρίσκεται η θέση τού ανθρώπου με το λιοντάρι, αποκαλύπτει, ότι όσο ο άνθρωπος δεν ακολουθεί την Θεία Κλήση, στα πλαίσια τής Κλίσης που τού δόθηκε να γίνει λέων, είναι καταδικασμένος να παραμείνει στα όρια τού πιθήκου.
Δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω, κατά πόσο οι δυο αυτοί Καλλιτέχνες, επισκοπούσαν πάντοτε σε πλήρες βάθος όλα τα σημεία τής στιχουργικής τους. Συχνά οι ιδιαίτερα προικισμένοι καλλιτέχνες, όταν υψώνονται σε σφαίρες απαράμιλλων εμπνεύσεων, κατεβάζουν από τα πεδία πληροφορίας τρομερής εμβέλειας μηνύματα, που μπορεί οι ίδιοι, συνεπαρμένοι μέσα στην γοητεία τής ποίησης, να δημιουργούν, χωρίς να κατανοούν σε όλες τις περιπτώσεις τα τεράστια δώρα, που προσκομίζουν στην ανθρωπότητα. Ο Χρήστος Γιανναράς είχε πει κάποτε, ότι οι μόνοι που δημιουργούν, είναι αποκλειστικά ο Θεός, οι Μητέρες και οι Ποιητές. Η ζωγραφική δεν είναι φωτογραφία. Δεν αναπαριστά τα πράγματα 1 προς 1. Τα περιγράμματα, οι αποχρώσεις της, η εν στάσει κίνηση, οι εκφράσεις, οι φωτισμοί και οι σκιάσεις δεν αποκαλύπτουν την φύση, αλλά την πραγματική φύση των εικονιζομένων σε διάχυση μέσα από το φίλτρο τού Ζωγράφου. Η ζωγραφική και κάθε τέχνη γενικότερα ΔΕΝ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ, ΔΙΟΤΙ ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΣΤΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΗΠΤΟΥ. Και αυτό γονιμοποιεί, εφ' όσον ο αποδέκτης ανοίγεται στο κάλλος της. Γι αυτόν τον λόγο η Τέχνη θα βρίσκεται πάντοτε ένα βήμα πιο μπροστά από τις εγκεφαλικές αναλύσεις. Η Υψηλή Τέχνη θα χαρακτηρίζεται από την μοναδική ικανότητα, ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ, ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ, ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ – ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ Ή ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ – ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΕΥΘΕΩΣ.
Tο τελευταίο σχόλιο θα κατατεθεί μετά από 5 ώρες, όταν επιστρέψω.
Συνέχεια προηγούμενου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήταν νομίζω άδικο σε σχολιασμούς για την Νωχελική Παρέλαση να μην γίνει αναφορά και στα παλικαρόπουλα των Sweet Smoke και την καθόλα εμπνευσμένη έκδοσή τους. Τούς αφιερώνω λοιπόν το τελευταίο σχόλιο στον κύκλο σχολιασμού από την μεριά μου των δυο κομματιών, Αναβάτες και Νωχελικοί, υποκλινόμενος ενώπιον τού τρόπου, με τον οποίον, ενώ δεν διαθέτουν τα προσόντα των πολύ υψηλών προδιαγραφών των doors, κατάφεραν πράγματι να αποδώσουν επάξια μέσω τής δικής τους εκδοχής το νόημα που αρμόζει στο περιεχόμενο των Νωχελικών. Οι Γλυκείς Φουμάροντες, όπως μπόρεσα να αιστανθώ, ερχόμενος σε επαφή με την δική τους δημιουργική προσφορά με αφορμή την εδώ ανάρτηση, είναι μια μουσική ομάδα, που παρουσιάζουν γενικά μια ευχάριστη και χαλαρωτική μουσική, που υποθέτω ότι αρέσει ιδιαίτερα σε κάποιους, που αράζοντας σε μια πολυθρόνα παρακολουθούν με προσοχή τα ανερχόμενα δαχτυλίδια τού καπνού. Είναι όμως δυνατόν με τέτοια εκφραστικά μέσα να αποδοθεί το συνταρακτικό νόημα των Νωχελικών; Τα φιλαράκια απαντούν καταφατικά στο ερώτημα, αποδεικνύοντας με ένα αποτέλεσμα που πείθει 100%, ότι δεν φουμάρουν ούτε ανέμελα, ούτε φιλάρεσκα. Έτσι, εκτός ότι τονίζουν από την μεριά τους την ιατρική διαπίστωση, ότι η καλύτερη πρόληψη ενάντια στον κοροϊδοϊό είναι το ταμπάκο, μέσα σε αισθαντικές συνθήκες νηστείας και προσευχής (όπως έγραψε ο Νίκος Καρούζος "νηστεύει η ψυχή μου από τα πάθη και το σώμα μου την ακολουθεί) καταδεικνύουν επίσης, ότι κάποιος, έχοντας λίγα στην διάθεσή του, μπορεί να φτιάξει πάρα πολλά. Ενώ οι εκτελέσεις των Νωχελικών από τούς doors είναι από μουσική σκοπιά πολυεπίπεδες, οι Sweet Smoke επικεντρώνονται πολύ εύστοχα στον ρυθμό. Εξ άλλου κάθε παρέλαση χαρακτηρίζεται από τούς τυμπανιστές, που βαδίζουν στην πρώτη γραμμή, στην κορυφή τής μπάντας. O John Desmond των doors είναι ένας εκπληκτικός ντραμίστας με χαρακτηριστική ευστροφία. Το παίξιμό του στούς Νωχελικούς μοιάζει να διαγράφει κύκλους, μέσα στούς οποίους εσωκλείονται όλα τα υπόλοιπα εκφραστικά μέσα. Αντιθέτως στους Καπνιστές, οι οποίοι μετατρέπουν το κομμάτι βασικά σε ρυθμικό δρώμενο, ο ντραμίστας παίζει αυστηρά γραμμικά, όπως ακριβώς ακολουθούν τα κουρδισμένα ανθρωπάρια ρομποτοειδή το ένα το άλλο σε μια ατελείωτη σειρά ομοιόμορφα πρεσαρισμένων ματριξιανών καλικατζάρων. Ο ομοιόμορφος εκούσιος βηματισμός, που επιβάλει ο αόρατος μεγάλος αδελφός στα στοιχειωμένα τούβλα τού Wall, έχει μετατραπεί σε κτύπο τής καρδιάς τους και εγκεφαλικό σφυγμό, που μεταβάλλει τα εγκεφαλικά κύτταρα το ένα μετά το άλλο σε πίτουρα. Πώς είπατε; Ξεφεύγω προς την μεριά των Pink Floyd; Όχι, αγαπητοί φίλες και φίλοι. Μια ζωή μέσα στα γιαπιά, χάρισα την καρδιά μου στο “Ξύλα, Πέτρες, Λάσπη” τού Δημήτρη Πουλικάκου.