ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

 

Το πρόσφατο (Οκτώβριος 2022) ειδικό τεύχος του γαλλικού περιοδικού Sciences Humaines (Ανθρωπιστικές Επιστήμες) με τίτλο «Qu’ est-ce que L’ AMOUR» είναι αφιερωμένο στη διερεύνηση του «τι είναι η Αγάπη», αποδίδοντάς την τελικά, παρά την πολυμορφία των εκφάνσεών της, στην ανθρώπινη επιθυμία για θετική αναγνώριση από τους άλλους. Έτσι ένιωσα επιτέλους ότι  κάποιοι με αγαπούν, αν κρίνω από την συχνότητα με την οποία με σταματούν, κατά τους συνήθεις περιπάτους μου πέριξ της Ακροπόλεως, άγνωστοι άνθρωποι, νέοι και ώριμοι, που μου εκφράζουν την συμπάθειά τους. Όντως περίεργο για έναν άνθρωπο σαν κι εμένα που το συντηρητικό πολιτικό κατεστημένο τον εντάσσει στους «ακραίους», ενώ το αριστερό ιερατείο τον αποκαλεί, λίγο-πολύ ανοιχτά, «φασίστα»!

Και οι δύο χαρακτηρισμοί είναι καταχρηστικοί, και οφείλονται στον εκνευρισμό που διακατέχει τον πολιτικό αχταρμά φιλελεύθερων και αριστερών μοχλών της εξουσίας, που προσπαθεί έτσι με κενούς, άνευ ουσιαστικού περιεχομένου χαρακτηρισμούς, να επικαλύψει ή να συγκαλύψει την αδυναμία αντιμετώπισης παρακμιακών κοινωνικών φαινομένων, υβρίζοντας, με αφοριστικούς όρους, όλους εκείνους που υψώνουν τη φωνή της σκληρής λογικής για το τι πρέπει γενέσθαι.

Παράδειγμα εν προκειμένω ο τρόπος αντιμετώπισης των παιδόφιλων και των βιαστών. Συζητήσεις επί συζητήσεων, το χαμόγελο του παιδιού, ο χημικός ευνουχισμός, και λοιπά πράσινα άλογα σε κόκκινα λιβάδια. Η αντιμετώπισή τους όμως είναι απλή, αν θέλαμε να ακολουθήσουμε τον πραγματιστή Πλάτωνα (και καθόλου ιδεαλιστή όπως κάποιοι προσπαθούν να τον παρουσιάσουν συκοφαντώντας τον). Τέτοιους ανθρώπους οφείλουμε να τους εξαλείφουμε οριστικά από τον κοινωνικό ιστό. Το μόνο που είναι συζητήσιμο είναι η μέθοδος αφανισμού τους. Το εάν δηλαδή θα προκριθεί ο τυφεκισμός, η αγχόνη, η ηλεκτρική καρέκλα, η φαρμακεία, ή ο δημόσιος λιθοβολισμός τους ή και η εμβάπτισή τους σε πισίνα με θειϊκό οξύ. Η αντίδραση του κατεστημένου, πολιτικού και μιντιακού, που με τον τρόπο του έχει πολλαπλά συμβάλλει στην επικράτηση της χαλαρότητας ηθών και θεσμών, είναι: «τέτοιες απόψεις είναι φασισμός»!

 Η απάντηση μου είναι: αν αυτός είναι ο φασισμός, μια χαρά είναι ο φασισμός. Φυσικά φασισμός είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό, ένα συγκεκριμένο εθνοκοινωνικό σύστημα με φιλεργατική αντίληψη που αναπτύχθηκε ιστορικά σε συγκεκριμένα κοινωνικά και εθνικά περιβάλλοντα, όπως άλλωστε και ο κομμουνισμός, ο οποίος, λόγω της στενής του πολιτικής συγγένειας με τον φασισμό, τον αντιμάχεται λυσσαλέα, καθότι και τα δύο αυτά κοινωνικά συστήματα απευθύνονται στην ίδια κατά βάση πολιτική ψυχολογική δεξαμενή από την οποία αντλούν τους οπαδούς τους.

Τώρα, τούτων λεχθέντων περί παιδόφιλων, παιδεραστών και βιαστών, ας μου επιτραπεί και μία ακόμη πραγματιστική παρατήρηση, σε αντίθεση με μιαν άκριτη, και συχνά επαναλαμβανόμενη ως θέσφατο, αντίληψη περί των παιδιών. Τα παιδιά δεν είναι συλλήβδην αγγελούδια, όπως θα θέλαμε να ήταν. Είναι όντα που γεννιούνται με εγχαραγμένα κυτταρικά όλα τα ζωώδη ένστικτα των ανθρώπων, ιδιότητες που πόρρω απέχουν από αυτές των αγγέλων, οι οποίοι μάλιστα στερούνται και φύλου! Ο William Golding (Nobel 1983), διαπρεπής παιδαγωγός ο ίδιος, τα έχει, όλα αυτά, με ενάργεια εκθέσει στο κορυφαίο του αριστούργημα «Ο Άρχοντας των Μυγών» (Lord of the Flies).

Είναι η παιδεία και η συνακόλουθη μόρφωση που εξανθρωπίζουν σταδιακά το παιδί και το εντάσσουν στους κανόνες μιας εύρυθμης κοινωνίας, μια επίπονη και χρονικά μακρά διαδικασία εκπολιτισμού, στην οποία θα πρέπει να μετέχουν ενεργά τόσο το οικογενειακό του περιβάλλον όσο και το σχολείο στο οποίο φοιτά. Αντ’ αυτών σήμερα αντιμετωπίζουμε συχνά φαινόμενα σχολικών συμμοριών και – ευτυχώς –  λιγότερο συχνά φαινόμενα μαστροπείας γονέων. Τα πρώτα θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν με την άμεση αποστολή των νεαρών συμμοριτών στις τάξεις του στρατού, όπου, μετά την κατάλληλη κατήχηση στην πειθαρχία και τον σωστό κοινωνικό και εθνικό προσανατολισμό, θα μετατρέπονταν σε φρουρούς του έθνους, φρουρούς των οποίων πάντοτε «έχομεν χρείαν». Τα δεύτερα με αφανισμό των μαστροπών γονέων.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν ζοφερά κοινωνικά φαινόμενα τα οποία δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν απλά με το να σπάμε αυγά. Απαιτείται να σπάσουμε κεφάλια. Πριν όλοι αυτοί οι εκφραστές της ποταπής κακοήθειας και της διαστροφικής παρακμής σπάσουνε τα δικά μας.


Χρίστος Γούδης