Μάρκος Μπότσαρης

Στις 8 Αυγούστου του 1823, έγινε η φοβερή μάχη στο Κεφαλόβρυσο Καρπενησίου στην οποία έπεσε ηρωϊκώς ο Μάρκος Μπότσαρης. Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Αδέλφια, εγώ έκανα το χρέος μου και πεθαίνω ευχαριστημένος. Μείνετε πιστοί στην Πατρίδα και πιστοί δούλοι του Θεού. Αφήστε με και τρεχάτε να τελειώσετε εκείνο που άρχισα»... [ η ανάρτηση αφιερώνεται στο φίλο ΓΙΑΝΝΗ-ΚΟΖΑΝΗ ]

Η φοβερή μάχη στο Κεφαλόβρυσο Καρπενησίου στην οποία έπεσε ηρωϊκώς ο Μάρκος Μπότσαρης - Μουσείο Μπενάκη

Η μάχη διήρκησε όλη τη νύχτα 8 προς 9 Αυγούστου. Περίπου 400 Σουλιώτες υπό τον Μάρκο Μπότσαρη και τον Κίτσο Τσαβέλα από τη μία, και περίπου 7000 χιλιάδες Οθωμανοί υπό τον Μουσταφά πασά και τον Τζελαδίν Μπέη που ερχόνταν να καταστρέψουν το Μεσολόγγι. Απώλειες Ελλήνων: 36 παλικάρια και ο Μάρκος Μπότσαρης, απώλειες Τούρκων: περίπου 1500.

Ο Μάρκος Μπότσαρης έκανε μέσα στα 33 του χρόνια όσα κάνουν οι άλλοι σε 100 χρόνια. Ήταν υιος του Κίτσου Τσαβέλλα και αδελφός της περίφημης ηρωίδας Λένως Μπότσαρη. Μεγάλωσε με Πίστη στον Θεό και με τα άρματα. Πήγαινε παιδάκι μικρό στο μοναστήρι στο Κούγκι. (Εκεί που ήταν παλαιότερα καλόγηρος ο Σαμουήλ και το 1803 ανατινάχθηκε) . Πήγαινε εκεί και μάθαινε γράμματα. Τα μοναστήρια στη σκλαβιά ήταν κέντρα Λατρείας στο Θεό και Ελληνοχριστιανικής Παιδείας. Ήταν καταφύγια και ενψυχωτήρια. Εκεί στην Εκκλησία της Αγίας Παρασκευής στο Κούγκι μάθαινε ο μικρός Μάρκος γράμματα. Τι γράμματα; Ψαλτήρι του Δαυίδ, και την οκτώηχο του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού.

10 ετών τον έβαζε ο παπα-Ζήκος τις Κυριακές και διάβαζε στην Εκκλησία τον Απόστολο. Ας ήταν καλά ο π. Σαμουήλ που βρέθηκε στο Σούλι και δασκάλεψε τόσα παιδιά. Να τι πρόσφερε η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία μας!

13 ετών έφυγε καταπικραμένος από την πατρίδα του όταν τους ξερίζωσε ο φοβερός Αλή πασάς. Τους έστειλε στη Πάργα και μετά στους Κορφούς. Οι περίφημοι Σουλιώτες τράβηξαν τα πάνδεινα... και από τους Αγγλους πέρασαν πολλά. Γι αυτό και ο Μάρκος δεν τα πήγαινε ποτέ καλά με τους Άγγλους. Κάποτε σε μία τοποθεσία αιχμαλώτισε κάποιους Τούρκους. Δεν τους ταπείνωσε όπως έκαναν αυτοί. Δεν είναι το ήθος των Ελλήνων Ορθοδόξων αυτό. Τους είπε : "όσο ζείτε, δεν θα ξαναπιάσετε ντουφέκι να κτυπήσετε Σουλιώτες. Αυτό και μόνο θέλω από σας" και τους άφησε αφού έφαγε και μαζί τους.

Μετά από τη κάθε μάχη γονάτιζε και έψελνε το "Σώσον Κύριε τον λαόν σου"  κάνοντας τον Σταυρό του σωστά πάνω του.

Τέτοιοι ήταν οι προπάτορες ήρωές μας!

Ο Μάρκος Μπότσαρης μπορεί να μην είχε τη σοφία του Θ.Κολοκοτρώνη, ούτε την εξυπνάδα του Γ.Καραϊσκάκη, είχε όμως την αφοσίωση στο Χριστό και στην Πατρίδα, είχε και φοβερή ανιδιοτέλεια. Ενώ ήταν 32 ετών, έκαμε έργο που μερικοί δεν το έκαναν ποτέ και ελάχιστοι το έκαναν αργότερα, αλλά σε πολλαπλάσια χρόνια.

Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος

(Θεωρείται ο "πατέρας" της Ελληνικής Ιστοριογραφίας)

Όταν ο Γ.Καραϊσκάκης έμαθε για τον θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη, αξίωσε να τον σηκώσουν (ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του), για να τον πάνε στο Ναό να τον προσκυνήσει, μόλις τον φέρανε και τον αποθέσανε, εκεί στο μοναστήρι του Προυσού που είχαν σταματήσει για λίγο, οδεύοντας προς το Μεσολόγγι. Με λυγμούς ο Γ.Καραϊσκάκης σωριάστηκε πάνω στο λείψανο του Μάρκου, λέγοντας: "Άμποτες, ήρωα Μάρκο, κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω".

Όταν τον γύρισαν στο κελί του να ξαναπλαγιάσει, ο Καραϊσκάκης, με δάκρυα στα μάτια είπε στους Σουλιώτες που συνόδευαν τον ήρωα: "Ο Μάρκος ήτανε τρανός. Είχε νου που δεν είχε άλλος. Είχε καρδιά λιονταριού. Και γνώμη δίκαια, σαν του Χριστού. Ούτε στο δάκτυλό του δεν του φτάνουμε. Σαν τον Μάρκο ήρωα, μάνα δε ξαναγεννάει".

Αιωνία η μνήμη του ηρωϊκού Μάρκου Μπότσαρη!

"Εις Μάρκο Μπότσαρη"

Η Δόξα δεξιά συντροφεύει

τον άντρα που τρέχει με κόπους

της Φήμης τους δύσβατους τόπους,

και ο Φθόνος του στέκει ζερβά,

με μάτια, με χείλη πικρά.

Αλλ' όποτε η μοίρα τού γράψει,

τον δρόμον του κόσμου να πάψει,

η Δόξα καθίζει μονάχη

στην πλάκα του τάφου λαμπρή,

και ο Φθόνος αλλού περπατεί.

Στην πλάκα του Μάρκου καθίζει

η Δόξα λαμπράδες γιομάτη·

κλεισμένο για πάντα το μάτι,

οπού 'χε πολέμου φωτιά·

- ελάτε ν' ακούστε, παιδιά!

Σοφοί λεξιθήρες, μακρά -

μη λάχει σάς βλάψω τ' αυτία·

τρεχάτε στα μνήματα μέσα

και ψάλτε με λόγια τρελά· -

ελάτε ν' ακούστε, παιδιά!

Κλεισμένο δεν έμεινε στόμα

απάνου στου Μάρκου το σώμα·

απέθαν', απέθαν' ο Μάρκος·

μια θλίψη, μιαν άκρα βοή,

και θρήνος και κλάψα πολλή.

Παρόμοια ηχώ θα λαλήσει,

του κόσμου την ύστερη μέρα,

παντού στον καινούριον αέρα·

παρόμοια στους τάφους θα εμβεί,

να κάμει καθένας να εβγεί.

Διονύσιος Σολωμός