Έλληνας και.. “όγδοη ημέρα τής δημιουργίας”

 

γράφει ο Διονύσης Κλαδάς ("Μποτίλια στο Πέλαγος")

 

Ένας σχολιαστής έθεσε ένα πολύ καίριο ερώτημα:
“Κάποιος υπήκοος Ελλάδας πήγε στην Ουκρανία να εκπαιδεύσει πιλότους. Από πού προκύπτει ότι είναι Έλληνας; Πώς ορίζεται ο Έλληνας με άλλα λόγια;”.
 

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να δοθεί στην βάση ενός μοριακού τεστ. Ούτε και η ρήση “στην Ελλάδα είναι ο καθένας ότι δηλώσει”, έχει προκύψει τυχαία. Ο “κλυδωνιζόμενος ασκός” χαροπαλεύει διαχρονικά μέσα σε ένα βούρκο, ο οποίος δεν έχει την παραμικρή σχέση με το περιεχόμενό του. Ο Ελλαδικός χώρος ήταν και παραμένει ανέκαθεν ριζικότατα και βαθύτατα διασπασμένος. Η αξίωση περί “ομόγλωσσου, ομόθυμου και ομόαιμου” αποτελούν κατά την εκτίμησή μου μια θολή πρόφαση για μια ανύπαρκτη ομοιογένεια. Ούτε η κοινή γλώσσα, ούτε το κοινό θρήσκευμα, ούτε η μέση τιμή αιματοκρίτη επαρκούν ως κριτήρια για την συνεκτική συγκρότηση μιας ανθρώπινης ομοταξίας. Και οι φυλετιστές κήνσορες τής “ελληνικής καθαρότητος” αναπαράγουν απλά την παραμύθα τής “μετακένωσης”. 

Εάν είναι ο μεγαλόστομος Κώστας Πλεύρης έλληνας, που έσπειρε τον ασύστολο “υπουργό” των ενέσιμων δηλητηρίων, τότε προτιμώ να ανήκω σε άλλη φυλή. Οι Μάου Μάου αμύνθηκαν με ψάθινες ασπίδες ενάντια στα πυρά των αποικιοκρατών και θα προτιμούσα να ανήκω σε αυτούς, αντί να σέρνομαι πίσω από την ομήγυρη αυτών που κάνουν δερματοστιξία την σβάστικα, ή περνάνε στην μέση συνείδηση ως δήθεν σοβαροί “πολιτικοί” και “ιστορικοί” με διακηρύξεις τού τύπου “στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας”.
 

Στον Εθνικό Ύμνο αναφέρεται ο Διονύσιος Σολωμός στην διχόνοια ως διαχρονικό σαράκι στον κορμό των Ελλήνων. Διαφωνώ κάθετα με αυτήν την εκτίμηση. Η διχόνοια δεν πολώνει τούς Έλληνες μεταξύ τους. Πολώνει τον κλυδωνιζόμενο ασκό με τον περιβάλλοντα βάλτο. Έλληνες είναι μόνον αυτοί, που ασπάζονται τις διαχρονικές αξίες τού Ελληνισμού και είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να ματώσουν γι αυτές. Και η κύρια αξία που δεσπόζει μεταξύ τους είναι το ΠΝΕΥΜΑ. Αυτό όμως δεν είναι μπρελόκ, που μπορεί ο καθείς να κοτσάρει στο ζωνάρι του, αλλά κάτι που φθάνει πολύ μακρυά και έχει πολύ συγκεκριμένες και πολύ αυστηρές προϋποθέσεις και συνέπειες. 

Μέσα στους διθυράμβους σε κενό αέρος αποσιωπάται, ότι κατά την επανάσταση τού 1821 έλαβαν χώρα τρεις εμφύλιοι πόλεμοι, αρχικά με σύγκρουση των Φιλικών ενάντια στους κοτσαμπάσηδες και στην συνέχεια με σύγκρουση των Φιλικών εναντίον των πολιτικών. Και στον στρατό των Ρουμελιωτών, που ξεπάτωσαν των Κολοκοτρώνη και τον Ζαΐμη στην Πελοπόννησο για λογαριασμό τής κλίκας τού Κωλέττη, συγκαταλέγονται αρκετά ονόματα οπλαρχηγών, που χαίρουν θαυμασμού. Προσωπικά δεν με αφορούν, ούτε με απασχολούν τα κάθε είδους φωτοστέφανα, εάν κάτω από αυτά δεν εδράζεται το ακάνθινο στεφάνι.
 

 Ο Ηρόδοτος, αφού απαριθμεί τις φυλές οι οποίες συνιστούσαν αρχικώς τον Ελληνισμό, επιπροσθέτει σε αυτές και άλλες, που στην πορεία ασπάσθηκαν τα πολιτιστικά ιδεώδη του. Οπότε η ιδιοσύσταση τού Έλληνος, είναι βάσει των παραδοθέντων ιστορικών τεκμηριώσεων μια δυναμική διαδικασία και όχι μια στατικού χαρακτήρα ιδιότητα, όπως ισχυρίζονται οι φυλετιστές. 

Η σύγχρονη θεωρητική φυσική έχει καταδείξει, ότι η συνείδηση είναι αυτή, που μετατρέπει την κυματική υπόσταση τής ύλης σε σωματιδιακή οντότητα στον μικρόκοσμο, μεταφέροντας την από την σφαίρα των πολλαπλών εν δυνάμει εκφάνσεων σε συγκεκριμένη εκδήλωση τής πραγματικότητος. Και η σύγχρονη επιστήμη τής βιολογίας έχει καταδείξει, ότι η συνείδηση παρεμβαίνει στην διαμόρφωση τού γονότυπου, συνδιαμορφώνοντας την μοριακή του σύσταση στα πλαίσια μιας μόνιμα δυναμικής πορείας. Κατά συνέπεια, το κλειδί τής σφαίρας τού υλικού γίγνεσθαι εναπόκειται στην παρεμβατική επενέργεια τής συνείδησης, η οποία εκπορεύεται ως Χάρις από την αέναη και άχρονη Πηγή τής Δημιουργίας. Για αυτό η Δημιουργία δεν είναι τετελειωμένη, αλλά είναι μια συνεχής πρόκληση προς την επίτευξη τελειότητος. Η έννοια τού τέλους έχει τριπλή σημασία. Δεν είναι μόνον το τέρμα μιας υπό εξέλιξη διαδικασίας, αλλά ταυτοχρόνως σημαίνει τον σκοπό, όπως και τα τέλη, που είναι αναγκαίο να πληρωθούν για την επίτευξή του. Πρόκειται δηλαδή για μια συνεχή προσπάθεια και αγώνα, που ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής χαρακτήρισε ως “όγδοη ημέρα τής δημιουργίας”. Αυτή συντελείται με ταυτόχρονη συμμετοχή τού ανθρώπου, ο οποίος καλείται συνεχώς να επαναπροσδιορίζει βελτιστικά το είναι του, υλικό και πνευματικό, στα πλαίσια τού γίγνεσθαι.
 

Υπό αυτήν την έννοια, οι φυλετικές θεωρήσεις αποτελούν κυήματα υλιστικού εθνοτικού και κοινωνικού δαρβινισμού. Διαφωνώ καθέτως με το σλόγκαν που πλάσαραν οι φυλετιστές, ότι “ο Έλληνας γεννιέται, δεν γίνεται”. Σαφώς και αναντίρρητα ο Έλληνας γεννιέται, όμως ως μια εν δυνάμει οντότητα. Διότι η σφραγίδα τής γενετικής του προέλευσης διέπεται από την πρόκληση / πρόσκληση αυτός να γίνει πραγματικός Έλληνας. Κατ' αναλογία το οικογενειακό του δέντρο, δεν είναι δέντρο τυχαίο, αλλά δέντρο καρποφόρο. Δεν είναι ούτε οι ρίζες, ούτε ο κορμός, ούτε τα φύλλα, αυτά που συνιστούν την συκιά, αλλά οι καρποί της. Γι αυτό ο Ιησούς Χριστός καταράστηκε και ξέρανε την συκιά που δεν απέδιδε καρπούς. Αυτός ο Ευαγγελικός εικονισμός δεν έγινε για να παρουσιάσει την όποια εκδικητική λαιμαργία τού έχοντος ανά χείρας τα ηνία τού γίγνεσθαι, αλλά για να εξάρει την ευταξία τής φυσικής δημιουργίας, η οποία καλείται να υπηρετεί τέλος, τουτέστιν να οδηγεί στην σωτηρία, πληρώνοντας τα αναγκαία τέλη προς εκπλήρωση τού σκοπού. 

Δεν πα να είναι ο καθείς ανιψάκι τού Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ή μπατζανάκης τού Θεμιστοκλή, εάν δεν σηκώνει συνειδητά και αποφασισμένα το λάβαρο τού αγώνα και δεν μετατρέπει κάθε του ανάσα σε προσευχή για την ευδοκίμηση τού Γένους, είναι καταδικασμένος να αλλοιωθεί βαθμηδόν γενετικά μέχρι πλήρους εκλείψεως, εφόσον αυτός ετάχθη να αναπνέει επάνω στον Απαστράπτοντα Λίθο ΕΛ-ΛΑΣ.
 

Εξίσου ανούσιος με τον εθνοτικό φυλετισμό είναι και ο κοινωνικός φυλετικός δαρβινισμός. Η Μαρξιανή διαπίστωση, ότι “το είναι κάνει την συνείδηση” αποδείχθηκε επί ιστορικής βάσεως μπαρούφα, καθότι η πλέον συντηρητική τάξη είναι η εργατική, ως έχουσα μεγάλο διακύβευμα επιβίωσης, ενώ αυτοί που μάτωσαν για την προώθηση κοινωνικών μετασχηματισμών ήσαν κυρίως μικροαστοί και μεσοαστοί, που διέθεταν τσίπα και κοινωνικές ευαισθησίες. Και η απόπειρα να συμμαζευτούν τα ασυμμάζευτα σε επίπεδο επιχειρημάτων, από τον Λένιν με την θεωρία “των αστών που προδίδουν την τάξη τους”, τού Αντόνιο Γκράμσι με “τούς οργανικούς διανοούμενους” και τού Αντόνιο Νέγκρι με το “κοινωνικό εργοστάσιο” αποτέλεσαν μάταιες προσπάθειες, για να χωρέσει το πόδι τού ελέφαντα σε παντόφλα ψίλου.

Ο αδιάκοπα κλυδωνιζόμενος ασκός ουδέποτε βυθίζεται, κατοχυρώνοντας στην πράξη, ότι κάποιος που νυμφεύεται αλλοδαπή, ακολουθώντας τα ίχνη τού Μεγαλέξανδρου, μπορεί να προάγει πραγματικούς Έλληνες, όταν εκπληρώνει συνειδητά ως γονέας την επιταγή τής δωρεάς όχι μόνον τού ζην, αλλά και τού ΕΥ ΖΗΝ στα τέκνα. Οι Σελευκίδες και οι Πτολεμαίοι ήσαν αυτοί, που ανέπτυξαν τον οικουμενικό Ελληνισμό. Έλληνες τού εξωτερικού είναι αυτοί, που φορούν τα εσώρουχα πάνω από τα ρούχα. Διότι ταυτοχρόνως με τον αγώνα επιβίωσης, πασχίζουν και για την επικράτηση τής φανέλας.
 

Και όσο υπάρχουν έστω και μια χούφτα Έλληνες, αυτό το ιστορικό καραβάνι μέσα στην έρημο εξακολουθεί να έχει ιστορικό προορισμό. Διότι αποτελεί Θεία Επαγγελία “ότι θα καούν ο χωροφύλακας και ο στρατοδίκης στην τράπεζα τής Αναστάσεως”, ώστε να σπείρουν ο Άνδρας με την Γυναίκα γενεές γενεών ΕΛΕΥΘΈΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Τα γκράφιτι που έγραφαν τα πανκιά στους απρόσωπους τείχους των σιλό, που ονόμασαν “κατοικίες” στο Βερολίνο κατά την δεκαετία τού '80, ήσαν “Δεν έχεις καμία ελπίδα. Φρόντισε όμως να την αξιοποιήσεις με τον καλύτερο τρόπο” και “Το μπετόν δεν καίγεται. Εμείς όμως δεν πετάμε τα μπουκάλια τής μπύρας, γιατί το στουπέτσι φτιάχνεται εύκολα”.  

πηγή

diodotos-k-t.blogspot.com