Ένας πραγματικός πόλεμος εκτυλίσσεται στη Μέση Ανατολή.
Μετά την ισραηλινή τρομοκρατική επίθεση με χρήση βομβητών, άρχισαν μαζικές επιθέσεις με ρουκέτες και βομβαρδισμοί στο νότιο Λίβανο.
Το Ισραήλ έχει ξεκάθαρα αποφασίσει να μετατραπεί από θύμα σε δήμιο, μετά τη γενοκτονία του πληθυσμού της Γάζας, ξεκινώντας τη γενοκτονία των κατοίκων του Λιβάνου.
Αυτό σημαίνει αναπόφευκτα την ένταξη στον πόλεμο και των άλλων σιιτικών χωρών και κινημάτων: της Συρίας, του Ιράκ, των Ζαϊντί της Υεμένης και, κυρίως, του Ιράν και - στο επόμενο στάδιο - των σουνιτικών κρατών.
Το Ισραήλ χρειάζεται ξεκάθαρα πόλεμο.
Φαίνεται μεγάλης κλίμακας, ανελέητο, σκληρό, βιβλικό.
Αυτή η σύγκρουση δεν έχει καμία πιθανότητα να παραμείνει κάτι τοπικό.
Η κλιμάκωση είναι επικείμενη και η χρήση πυρηνικών όπλων, που έχει το Ισραήλ, αλλά που μπορεί να έχει και το Ιράν, δεν μπορεί να αποκλειστεί, σύμφωνα με ανάλυση του Alexander Dunkin στο Ria Novosti.
Φυσικά, εδώ μιλάμε μόνο για τακτικά πυρηνικά όπλα ή «βρώμικες» βόμβες, που στο πλαίσιο όλης της ανθρωπότητας δεν είναι μοιραία, αλλά αυτό θα επηρεάσει την τύχη της περιοχής με τον πιο καταστροφικό τρόπο.
Ο πόλεμος του Λιβάνου
Σύμφωνα με την ανάλυση, ο πόλεμος του Λιβάνου έχει πολλές εξηγήσεις.
Πρώτον, οι στόχοι του Ισραήλ και το εσχατολογικό πλαίσιο.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ποιους στόχους επιδιώκει το εβραϊκό κράτος.
Φυσικά, μπορεί κανείς να θεωρήσει τον ακραίο ριζοσπαστισμό του Nετανιάχου ως συνέπεια ψυχολογικού τραύματος μετά την επίθεση της Hamas στο Ισραήλ και την σύλληψη ομήρων.
Ήταν μια πράξη τρομοκρατίας, αλλά το Ισραήλ δεν βρήκε τίποτα καλύτερο από το να απαντήσει στον τρόμο με τρόμο: στον μικρό τρόμο - με μεγάλο, παγκόσμιο τρόμο, καταστρέφοντας τα πάντα, μη γλυτώνοντας κανέναν.
Κανείς δεν δικαιολογεί τις ενέργειες της Hamas, αλλά μετά ξέσπασε η γενοκτονία.
Ο τρόμος της Hamas καταδικάστηκε από όλους και η γενοκτονία από το Ισραήλ κατά του πληθυσμού της Γάζας καταδικάστηκε από όλους, εκτός από τη συλλογική Δύση και τους δορυφόρους της. Διπλά πρότυπα. Το ίδιο θα συμβεί και με τον Λίβανο.
Η Δύση καλύπτει το Ισραήλ, όπως συμβαίνει με τη ναζιστική χούντα του Zελένσκυ.
Και δεν υπάρχει λόγος να ελπίζουμε σε μια αλλαγή σε αυτή τη θέση (ειδικά αφού ο Trump, αν και ξεκάθαρα περιφρονεί τον Zelensky, είναι ένθερμος υποστηρικτής του Ισραήλ).
Τι προσπαθεί όμως πραγματικά να πετύχει ο Nετανιάχου;
Το ψυχικό άγχος δεν ξεκαθαρίζει σε καμία περίπτωση τους πραγματικούς στόχους αυτού του πολέμου, που απλώς φουντώνει.
Γεγονός είναι ότι η θέση του Ισραήλ την παραμονή του πολέμου στη Γάζα ήταν γενικά σταθερή.
Η κύρια απειλή ήταν η δημογραφία, αφού η ισραηλινή κοινωνία στην Αραβική Θάλασσα είναι μόνο μια μικρή εθνοθρησκευτική περιοχή, η οποία παραμένει έτσι ακόμη και με υψηλό ποσοστό γεννήσεων όχι μόνο μεταξύ των Ορθοδόξων Εβραίων (Χαρέντι), αλλά και σε κοσμικές οικογένειες.
Και ακόμα, αυτό είναι ασύγκριτα μικρό αν προσθέσουμε στους Παλαιστίνιους των δύο αυτονομιών και στο ίδιο το Ισραήλ τον πληθυσμό των γειτονικών αραβικών χωρών, που σχετίζονται με τους Παλαιστίνιους τόσο εθνοτικά όσο και θρησκευτικά.
Σε μια τέτοια κατάσταση, οποιαδήποτε ενίσχυση της θέσης του Ισραήλ στην περιοχή, για να μην αναφέρουμε τον αποικισμό παλαιστινιακών εδαφών από Ισραηλινούς εποίκους, ήταν απλώς αδύνατη.
Διατηρώντας το status quo, το Ισραήλ ως κράτος Εβραίων ήταν καταδικασμένο να εξαφανιστεί μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ακόμη και λόγω δημογραφικών στοιχείων.
Επιπλέον, η εφαρμογή του δεξιού σιωνιστικού σχεδίου του Μεγάλου Ισραήλ από θάλασσα σε θάλασσα φαινόταν εντελώς αδιανόητη.
Απλώς δεν υπάρχει κανείς να κατοικήσει ή να αναπτύξει αυτές τις περιοχές με την παρουσία μιας πυκνής αραβικής μάζας από όλες τις πλευρές.
Και όμως, παρόλα αυτά, ο Netanyahu ξεκίνησε στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Γάζα και τις επέκτεινε στο έδαφος του νότιου Λιβάνου.
Στη Γάζα, έχουμε ήδη δει την ανακάλυψη του αληθινού στόχου - της φυσικής γενοκτονίας των Παλαιστινίων με παράλληλη μεταφορά εκτός Ισραήλ όσων επιζούν.
Όσο ανατριχιαστικό κι αν ακούγεται, είναι λογικό για το Ισραήλ.
Η «αποστολή» του Ισραήλ
Μη μπορώντας να αλλάξουν αρκετά δραματικά τα δικά τους δημογραφικά στοιχεία, μένει να καταστρέψουν τον πληθυσμό των Παλαιστινίων, ο οποίος με την ίδια του την ύπαρξη και τον εθνοθρησκευτικό του κώδικα παρεμβαίνει στην υλοποίηση εσχατολογικών έργων.
Αλλά αυτό θα ήταν απερίσκεπτο και απραγματοποίητο αν δεν υπήρχε η προσδοκία ότι θα συνέβαινε κάτι εξαιρετικό μετά από μια αποφασιστική ανακάλυψη.
Και αυτό το εξαιρετικό γεγονός δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας «μαύρος κύκνος», αλλά ένα εντελώς κατανοητό γεγονός - ο ερχομός του Μεσσία.
Σύμφωνα με τις εβραϊκές απόψεις, πριν από τον ερχομό του Μεσσία (αν και, σύμφωνα με ορισμένες εκδοχές, μετά τον ερχομό του, που εξηγεί τα αντισιωνιστικά ρεύματα μεταξύ των Ορθοδόξων Εβραίων), οι Εβραίοι πρέπει να επιστρέψουν μαζικά στη Γη της Επαγγελίας από τη διασπορά, να ανακηρύξουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα, και στη συνέχεια να κατεδαφίσουν το Τζαμί Al-Aqsa, το δεύτερο πιο σημαντικό ιερό του Ισλάμ, και στη θέση του για να χτιστεί ο Τρίτος Ναός.
Τότε θα έρθει ο Μεσσίας και όλα τα έθνη του κόσμου θα τον προσκυνήσουν, αφού η δύναμή του θα είναι απόλυτη.
Αυτή θα είναι η στιγμή της ίδρυσης της παγκόσμιας εβραϊκής αυτοκρατορίας, και οι Εβραίοι, ως εκλεκτοί, θα κυβερνούν τα έθνη με μια σιδερένια ράβδο.
Περίπου αυτό το πρόγραμμα ομολογείται ανοιχτά από θρησκευόμενους Σιωνιστές από τον στενό κύκλο του Netanyahu - τον Itamar Ben-Gvir, τον Bezalel Smotrich, καθώς και τους πνευματικούς ηγέτες τους Ραβίνο Kook, Meyer Kahane και τον σύγχρονο Ραβίνο Dov Lior.
Η γενοκτονία των Παλαιστινίων σε αυτό το μοντέλο είναι μια δευτερεύουσα παρενέργεια λόγω της θεμελιώδους φύσης του επερχόμενου γεγονότος.
Σε αυτήν την ομάδα βασίζεται ο Nετανιάχου.
Η οικοδόμηση του Μεγάλου Ισραήλ και οι εσχατολογικοί πόλεμοι που το συνοδεύουν αποκτούν νόημα ακριβώς στο πλαίσιο των συνθηκών για τον ερχομό του Μεσσία.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Hamas αποκάλεσε την τρομοκρατική της επιδρομή Πλημμύρα του Αλ Άκσα.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι μεταξύ των Σιιτών είναι ένα τέτοιο σενάριο κατεδάφισης του τζαμιού Al-Aqsa και η έναρξη του τελικού πολέμου με τις δυνάμεις του Dajjal (Αντίχριστος) στους Αγίους Τόπους είναι κοινός τόπος σε όλους.
Έρχεται ο Αρμαγεδδών
Με άλλα λόγια, ο Αρμαγεδδών φουντώνει στη Μέση Ανατολή με την κυριολεκτική έννοια - ο πόλεμος των Καιρών.
Έτσι το βλέπει ο Nετανιάχου και η συνοδεία του, αλλά οι θρησκευόμενοι σιίτες το καταλαβαίνουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, αν και από τον άλλο πόλο.
Φυσικά, οι κοσμικοί Ισραηλινοί, που δεν πιστεύουν σε τίποτε άλλο εκτός από σέκελ και ατομική άνεση, σπεύδουν να διαδηλώσουν ενάντια στη δική τους κυβέρνηση.
Και οι κοσμικοί κύκλοι των σιιτικών χωρών -κυρίως επιχειρηματίες και νέοι- δεν γνωρίζουν κανένα εσχατολογικό "χαντίθ".
Αλλά η ιστορία τώρα, όπως βλέπουμε, δεν καθοδηγείται από αυτούς, αλλά από ανθρώπους με αυξημένη επίγνωση του τέλους του κόσμου και των γεγονότων που το συνοδεύουν.
Η δεύτερη εξήγηση
Η δεύτερη εξήγηση για τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή είναι γεωπολιτική.
Η εποχή μας περνάει κάτω από τη σημαία του κύριου διλήμματος: ο μονοπολικός κόσμος, δηλαδή η μοναδική ηγεμονία της Δύσης, δεν θέλει να τελειώσει και προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να αμυνθεί, και απέναντί του υψώνεται ένας πολυπολικός κόσμος.
Με ανανεωμένο σθένος, κάθε πολιτισμός του οποίου επιμένει στην πλήρη κυριαρχία, άρα και στην ανεξαρτησία από τη συλλογική Δύση, η οποία αναπόφευκτα οδηγεί σε αγώνα ενάντια στην ηγεμονία.
Το πρώτο μέτωπο αυτού του πολέμου είναι η Ουκρανία, όπου το ναζιστικό καθεστώς του Κιέβου, εγκατεστημένο, εξοπλισμένο και υποστηριζόμενο από τη συλλογική Δύση, διεξάγει πόλεμο εναντίον μας, την κυρίαρχη Ρωσία ως ορθόδοξο-ευρασιατικό πολιτισμό, έναν από τους σημαντικότερους πόλους του πολυπολικού κόσμο και ναυαρχίδα του αντιηγεμονικού αγώνα.
Η Δύση πολεμά με τα χέρια κάποιου άλλου, αλλά ετοιμάζεται να ενταχθεί απευθείας στον πόλεμο με τη Ρωσία.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Μέση Ανατολή είναι άλλο ένα θέατρο του ίδιου πολέμου ενός μονοπολικού κόσμου ενάντια σε έναν πολυπολικό.
Αν στα μάτια του Nετανιάχου και των εσχατολογικών Σιωνιστών, το Ισραήλ και η μοίρα του εβραϊκού λαού, άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Μεσσία, βρίσκονται στο κέντρο του κόσμου, τότε για τους δυτικούς παγκοσμιοποιητές το ίδιο το Ισραήλ είναι μόνο ένα εργαλείο στον αγώνα για τη διατήρηση της πλανητικής του ηγεμονίας.
Ο ισλαμικός κόσμος, ο οποίος απορρίπτει τις φιλελεύθερες αξίες, θεωρείται ως ένας ανταγωνιστικός πολιτισμός.
Και μαζί της, η συλλογική Δύση σύρεται σταδιακά σε πόλεμο.
Επιπλέον, οι Σιίτες είναι η ιδεολογική πρωτοπορία στον ισλαμικό πολιτισμό, επομένως η δύναμη της Δύσης πέφτει πρωτίστως πάνω τους.
Με τα χέρια του Ισραήλ, η Δύση ελπίζει να χτυπήσει έναν ακόμη —ισλαμικό— πόλο του πολυπολικού κόσμου.
Για τους σκοπούς αυτούς, η Ουάσιγκτον ενισχύει τώρα βιαστικά τη συμμαχία της με τους υποτελείς της μεταξύ των σουνιτικών χωρών, κυρίως των ΗΑΕ.
Δεν πιστεύουν σχεδόν στον Μεσσία στην Ουάσιγκτον (αν και ποιος ξέρει;), αλλά το άνοιγμα ενός μετώπου ενάντια στον ισλαμικό πολιτισμό χρησιμοποιώντας τον μαχητικό Σιωνισμό και τα σχέδια του Μεγάλου Ισραήλ είναι ο προφανής στόχος των παγκοσμιοποιητών.
Επόμενο πεδίο… η Ταϊβάν
Θα ακολουθήσει η Ταϊβάν και μια σύγκρουση με έναν άλλο πόλο του πολυπολικού κόσμου - την Κίνα.
Και πάλι, η συλλογική Δύση θα στηριχθεί σε περιφερειακούς πληρεξούσιους -την ίδια την Ταϊβάν, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα- και θα προσπαθήσει να σύρει την Ινδία σε αυτόν τον συνασπισμό.
Αν και η Ινδία είναι ένας άλλος πόλος πολυπολικότητας, και για να πολιορκήσει την κίνηση του Δελχί προς την αντιδυτική αποαποικιοποίηση και περαιτέρω κυριαρχία, η Δύση προώθησε την πρόσφατη έγχρωμη επανάσταση ενάντια στην φιλοινδική κυβέρνηση του Μπαγκλαντές με επικεφαλής τον Σεΐχη Χασίνα.
Είναι προφανές ότι ετοιμάζονται και άλλα μέτωπα του ίδιου πολέμου - στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική, καθώς και σε διάφορες περιοχές του ισλαμικού κόσμου.
Η μοίρα της επερχόμενης παγκόσμιας τάξης πραγμάτων θα κριθεί σε όλους: εάν η Δύση θα διατηρήσει την ηγεμονία της ή ένας πολυπολικός κόσμος θα γίνει πραγματικότητα, και η Δύση σε αυτήν θα γίνει μόνο ένας από τους πολλούς πολιτισμούς με δικαίωμα ψήφου, αλλά στερούμενος την ιδιότητα του ηγεμόνα και μάλιστα ηγέτη.
Αλλά προς το παρόν βρισκόμαστε στο δεύτερο στάδιο - στο κατώφλι ενός μεγάλου πολέμου στη Μέση Ανατολή.
Πριν καταλάβουμε πώς να προσεγγίσουμε αυτό το δεύτερο μέτωπο της μεγάλης γεωπολιτικής αναδιαίρεσης του κόσμου, πρέπει να κατανοήσουμε ξεκάθαρα τους στόχους των παγκόσμιων συμμετεχόντων σε αυτή τη σύγκρουση και να μην χτίσουμε περιττές ψευδαισθήσεις για τα ορθολογικά και μυστικιστικά-θρησκευτικά κίνητρα των κύριων ενεργών δυνάμεων.
Σήμερα χρειαζόμαστε έναν γεωπολιτικό ρεαλισμό, ο οποίος λαμβάνει υπόψιν του με ψυχραιμία και συγκράτηση όλους τους θεμελιώδεις παράγοντες της δύσκολης κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε -και όλη η ανθρωπότητα.
Τα συναισθήματα πρέπει να παραμεριστούν υπέρ μιας ψυχρής αξιολόγησης του τι συμβαίνει, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των διαστάσεων που δεν είχαμε συνηθίσει να λαμβάνουμε υπόψη κατά την εποχή του σοβιετικού και φιλελεύθερου καθεστώτος στη Ρωσία.
Προηγουμένως, τα πάντα εξηγούνταν από την ιδεολογία, την οικονομία, την ενέργεια και τη μάχη για τους πόρους.
Όλα αυτά είναι παρόντα σήμερα, αλλά σίγουρα δεν είναι το κύριο. Πολύ πιο βαρύτατες είναι οι σκέψεις εσχατολογικής, πολιτισμικής και πλανητικής-γεωπολιτικής φύσης. Διδάσκουμε υλικό για πάρα πολύ καιρό, παραμελώντας τον κόσμο των ιδεών.
Οι ιδέες είναι που κινούν τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου