χαχαχα Το Τείχος των Δακρύων είναι απομεινάρι ρωμαϊκού οχυρού

 

 Το 70 μ.χ., ο Ναός του Ηρώδη ισοπεδώθηκε από τους Ρωμαίους, εκπληρώνοντας έτσι την πρόβλεψη του Ιησού για αυτό το "κρησφύγετο ληστών" (Μάρκος 11:17): "δεν θα μείνει ούτε μια πέτρα από την άλλη που δεν θα ανατραπεί" (Μάρκος 13:2). Είτε ο Ιησούς το είπε πραγματικά είτε η προφητεία του αποδόθηκε εκ των υστέρων, όποιος το συμπεριέλαβε στο Ευαγγέλιό Του στις αρχές της δεκαετίας του ' 70 της εποχής μας δεν θα το είχε διατυπώσει με αυτούς τους όρους αν είχε αποδειχθεί ψευδές. Η πλήρης καταστροφή του Ναού επιβεβαιώνεται από έναν άλλο αυτόπτη μάρτυρα, τον Εβραίο Ιστορικό Φλάβιο Ιώσηπο. Τα λόγια που αποδίδει στον Ελεάζαρ, τον Εβραίο διοικητή της Μασάντα, γύρω στο 73 μ. Χ., δείχνουν σαφώς ότι το μόνο που απέμεινε από την πόλη ήταν το ρωμαϊκό φρούριο : "Πού είναι αυτή η πόλη που πιστεύεται ότι κατοικείται από τον ίδιο τον Θεό; Τώρα έχει κατεδαφιστεί μέχρι τα θεμέλιά του, και μόνο αυτό το μνημείο έχει απομείνει, δηλαδή το στρατόπεδο εκείνων [των Ρωμαίων] που το κατέστρεψαν". (Πόλεμος των Εβραίων, VII, 8, 379) Σύμφωνα με τον Ιώσηπο, κάθε πέτρα στο ναό γκρεμίστηκε επειδή περιείχε τεράστιες ποσότητες χρυσού, ο οποίος έλιωσε κατά τη διάρκεια της φωτιάς και κατέβηκε στις ρωγμές των πέτρινων θεμελίων. Η δέκατη Λεγεώνα ανάγκασε τους Εβραίους αιχμαλώτους να σκάψουν κάθε πέτρα για να ανακτήσουν το χρυσό (εβραϊκός πόλεμος, VI, 6, 1). Όλος ο χρυσός που ανακτήθηκε στα ερείπια του ναού και σε διάφορες κρυψώνες (64 σύμφωνα με τον χάλκινο κύλινδρο) συνέβαλε στην ανάληψη του Βεσπασιανού και του Τίτου στον αυτοκρατορικό θρόνο. Γύρω στο 180, ο Έλληνας γεωγράφος Παυσανίας μιλά για "την πόλη της Ιερουσαλήμ, μια πόλη που ο Ρωμαίος βασιλιάς κατέστρεψε στα θεμέλιά της" (Οδηγός για την Ελλάδα, VIII, 16). Σύμφωνα με τον Επιφάνιο, ο οποίος έζησε στην Παλαιστίνη τον τέταρτο αιώνα, όταν ο αυτοκράτορας Αδριανός επισκέφθηκε την πόλη το 130 μ.χ., "την βρήκε ολοσχερώς κατεστραμμένη και τον Ιερό Ναό του Θεού σε ερείπια, δεν έμεινε τίποτα στο μέρος όπου βρισκόταν η πόλη εκτός από μερικά σπίτια και μια μικρή εκκλησία" (σχετικά με τα βάρη και τα μέτρα, IV). Ο Αδριανός έχτισε μια νέα πόλη στα ερείπια της παλιάς, την οποία ονόμασε Aelia Capitolina (οι Άραβες θα την ονομάσουν Iliya), αλλά έκανε το χώρο του ναού τον δημοτικό χώρο υγειονομικής ταφής. Ο ευσηβίας, ο οποίος έζησε επίσης στην Παλαιστίνη τον τέταρτο αιώνα, έγραψε: : "Ο λόφος που ονομάζεται Σιών και Ιερουσαλήμ, τα κτίρια που ήταν εκεί, δηλαδή ο Ναός, τα άγια των αγίων, ο βωμός και όλα όσα ήταν εκεί αφιερωμένα στη δόξα του Θεού, απομακρύνθηκαν εντελώς ή κλονίστηκαν, σε εκπλήρωση του λόγου". (Αποδείξεις του Ευαγγελίου, VIII, 3, 405-406). Δύο μεγάλα προβλήματα προκύπτουν εδώ. Πρώτον, οι ρωμαϊκές και χριστιανικές λογοτεχνικές πηγές συμφωνούν με τον Ιησού ότι καμία πέτρα στο ναό δεν στηριζόταν σε άλλη. Πώς να συμβιβάσετε αυτή τη δήλωση με το γεγονός ότι οι τοίχοι του λεγόμενου όρους του Ναού εξακολουθούν να έχουν πάνω από 10.000 πέτρες τοποθετημένες το ένα πάνω στο άλλο; Δεύτερον, ο Ιώσηπος, αυτόπτης μάρτυρας, ισχυρίζεται ότι το μόνο σημαντικό κτίριο που οι Ρωμαίοι γλίτωσαν το 66-70 ήταν το δικό τους αυτοκρατορικό αρχηγείο, το ρωμαϊκό φρούριο που ονομάζεται Φρούριο Αντωνία, που χτίστηκε από τον Ηρώδη τον Μέγα και πήρε το όνομά του από τον προστάτη του Μάρκο Αντώνιο. Πού βρίσκεται αυτό το φρούριο; Οι αρχαιολόγοι το έχουν ψάξει μάταια και δεν μπορούν καν να συμφωνήσουν για την τοποθεσία του. Εδώ λέει ο Ισραηλινός αρχαιολόγος Shlomit Weksler-Bdolah : "Είναι εκπληκτικό να σημειωθεί ότι, παρά τη μακρά διάρκεια της στρατιωτικής παρουσίας στην Ιερουσαλήμ, (...) κανένα Αρχαιολογικό κατάλοιπο δεν μπορούσε να αποδοθεί με βεβαιότητα στο στρατόπεδο και ότι η τοποθεσία του δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί. (...) Δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε τη δυσκολία που προκαλείται από την απουσία αδιάψευστων αποδείξεων για την ύπαρξη του στρατοπέδου του ρωμαϊκού στρατού στην Ιερουσαλήμ. (...) Σε αυτό το στάδιο, δεν υπάρχει αποδεκτή λύση στο πρόβλημα της "έλλειψης υπολειμμάτων"".1 Το φρούριο Αντόνια στεγάζει μια λεγεώνα τουλάχιστον 5.000 ανδρών και περίπου 5.000 βοηθητικών. Ο Ιώσηπος μας λέει ότι είχε το μέγεθος μιας πόλης και κυριάρχησε στην εβραϊκή πόλη. Ήταν τόσο μεγάλο που τα στρατεύματα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν στρατιωτικούς ελιγμούς μέσα στο συγκρότημα, ως μέρος ασκήσεων Πολεμικής εκπαίδευσης. Γνωρίζουμε ότι το φρούριο Αντωνία δεν καταστράφηκε το 70, επειδή συνέχισε να στεγάζει τη Ρωμαϊκή Λεγεώνα X Fretensis μέχρι το 289 Μ.Χ., όταν η λεγεώνα μεταφέρθηκε στο Ailat, στην Ερυθρά Θάλασσα.2 Έτσι, ενώ οι πηγές μας λένε ότι ο ναός κατεδαφίστηκε εντελώς μέχρι το βράχο και ότι το ρωμαϊκό φρούριο παρέμεινε σε χρήση για 200 χρόνια, μας ζητείται ωστόσο να πιστέψουμε ότι συνέβη το αντίθετο: το τεράστιο οχυρωμένο ρωμαϊκό φρούριο έχει εξαφανιστεί εντελώς, ενώ ο περίβολος του Ναού εξακολουθεί να είναι απόλυτα αναγνωρίσιμος, με τους τέσσερις τοίχους του σχεδόν άθικτους. Με ένα επιπλέον θαύμα, αυτός ο υποτιθέμενος περίβολος του Ναού, ο Χαράμ ες-Σαρίφ στον οποίο στέκονται σήμερα ο θόλος του Βράχου και το Τζαμί Αλ-Άκσα, αντιστοιχεί στο μοντέλο και το τυπικό μέγεθος των ρωμαϊκών οχυρών που είναι διάσπαρτα σε όλη την αυτοκρατορία, και χτίστηκε με το μοντέλο του στρατοπέδου των Πραιτωριανών στο βορειοανατολικό τμήμα της Ρώμης. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να εξηγηθεί αυτή η παράλογη κατάσταση: αυτό που ονομάζεται Όρος του ναού είναι στην πραγματικότητα το ρωμαϊκό φρούριο. Όπως εξηγεί ο καθηγητής Τζορτζ Γου. Μπιουκάναν σε άρθρο του 2011 στην έκθεση της Ουάσιγκτον για τις υποθέσεις της Μέσης Ανατολής : "Αν και δεν έχει δημοσιευθεί ευρέως, είναι γνωστό για περισσότερα από 40 χρόνια ότι ο οχυρωμένος τόπος των 18 εκταρίων που λανθασμένα ονομάστηκε "όρος του Ναού" ήταν στην πραγματικότητα το ρωμαϊκό φρούριο–η Αντωνία – που χτίστηκε από τον Ηρώδη".3 Η πλήρης επίδειξη έγινε από τον Έρνεστ Λ. Μάρτιν στις 490 σελίδες του βιβλίου του οι ναοί που ξέχασε η Ιερουσαλήμ, που δημοσιεύθηκε το 1999. Ο Μάρτιν βασίστηκε στο έργο του Μπέντζαμιν Μαζάρ, του κοσμήτορα των βιβλικών αρχαιολόγων, και του γιου του Όρι Μαζάρ, ο οποίος πίστευε ότι οι ναοί του Σολομώντα και του Ζοροβάβελ βρίσκονταν στο κάτω άκρο της Νοτιοανατολικής κορυφογραμμής, όπου το αρχικό "όρος Σιών" οχυρώθηκε από τον βασιλιά Δαβίδ, όπως είναι πλέον ομόφωνα αποδεκτό. Σύμφωνα με τον Έρνεστ Μάρτιν, "Πριν από περισσότερα από εκατό χρόνια, οι σύγχρονοι λόγιοι και οι θρησκευτικές αρχές επέστρεψαν σωστά το "Όρος Σιών" στην αρχική του θέση στη Νοτιοανατολική κορυφογραμμή, αλλά δεν έφεραν μαζί του το "Όρος του ναού", όπως θα απαιτούσε η βιβλική κοινή λογική".4 Ήταν η ανακάλυψη, τη δεκαετία του 1880, της σήραγγας του Εζεκία, που συνέδεε την πηγή Γιχόν με την πισίνα του Σηλώ κάτω από τη Νοτιοανατολική κορυφογραμμή, η οποία έπεισε τους ερευνητές ότι η αρχική Σιών του βασιλιά Δαβίδ βρισκόταν εκεί. "Κατά τη διάρκεια της βιβλικής περιόδου", γράφει ο Μάρτιν, "τα ιστορικά αρχεία δείχνουν ότι ο αρχικός ναός βρισκόταν πάνω από την πηγή γιών, και σύγχρονες γεωλογικές μελέτες αποκαλύπτουν ότι η μόνη πηγή σε απόσταση πέντε μιλίων από την Ιερουσαλήμ ήταν η γιών"5. Η πηγή Γκιχόν ήταν τελετουργικά απαραίτητη στους χώρους του Ναού, επειδή οι ιερείς χρειάζονταν ζωντανό νερό για να καθαρίζονται καθημερινά από το αίμα των θυσιών. Το Ιεζεκιήλ 47: 1 θυμίζει "το νερό που βγήκε από κάτω από το κατώφλι του ναού προς τα ανατολικά". Έχουμε επίσης τη μαρτυρία ενός Αιγύπτιου ονόματι Αριστέα ο οποίος, γύρω στο 285 π.χ., είδε ότι ο ναός βρισκόταν πάνω από μια ανεξάντλητη πηγή που αναβλύζει μέσα στο ναό. 400 χρόνια αργότερα, ο Ρωμαίος ιστορικός Τακίτης έδειξε επίσης ότι ο ναός της Ιερουσαλήμ είχε μια φυσική πηγή νερού που αναβλύζει μέσα στο περίβλημά του (ιστορία, V, 12). Η πηγή Γκιχόν βρίσκεται κάτω από τη Νοτιοανατολική κορυφογραμμή της Ιερουσαλήμ, 300 πόδια από το Χαράμ ες-Σαρίφ, το οποίο πάντα χρειαζόταν δεξαμενές για να πάρει νερό. Ακολουθεί μια εικόνα από το άρθρο του Τζορτζ Μπιουκάναν, και παρακάτω, μια προσωρινή ανακατασκευή από το βιβλίο του Έρνεστ Μάρτιν (με έναν ναό που είναι πολύ μεγάλος και πολύ ψηλός, σύμφωνα με ορισμένους).

 

 

 Εκτός από το γεγονός ότι ο ναός βρισκόταν πάνω από την πηγή Γκιχόν, ένα άλλο επιχείρημα υπέρ της θεωρίας του Μάρτιν αφορά τον "βράχο" που σήμερα βρίσκεται κάτω από τον θόλο του βράχου. Μια αρχαία και επίμονη παράδοση λέει ότι είναι το "βραχώδες πεζοδρόμιο" (Λιθοστρότος στα ελληνικά, Γκαμπάθα στα εβραϊκά) μέσα στο πραιτώριο, στο οποίο ο Ιησούς στάθηκε μπροστά στον Πιλάτο, σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ιωάννη (19:13). "Οι χριστιανοί, από τον πέμπτο αιώνα, πίστευαν ότι τα ίχνη του Ιησού ήταν στον "βράχο" όπου στεκόταν μπροστά στον Πιλάτο. Αυτή η πεποίθηση είναι ένας ουσιαστικός παράγοντας για τη σωστή ταυτοποίηση του τόπου"6. Εκεί οι Χριστιανοί έχτισαν μια εκκλησία της Αγίας Σοφίας, την οποία ο Σωφρόνιος, ο Αρχιεπίσκοπος της Ιερουσαλήμ την εποχή του χαλίφη Ομάρ, ονόμασε "το σπίτι του βράχου" (καταστράφηκε το 614 όταν οι Πέρσες κατέκτησαν την Ιερουσαλήμ με τη βοήθεια των Εβραίων). Τα ισλαμικά χρονικά λένε ότι όταν ο Ομάρ κατέκτησε την Ιερουσαλήμ το 638, ήθελε να μάθει πού βρισκόταν ο ναός, αλλά έδωσε λίγη προσοχή στο Χαράμ ες-Σαρίφ και τον βράχο του. Μόνο υπό τον Αμπντ αλ-Μαλίκ, ο οποίος έχτισε τον θόλο του βράχου το 691, ο βράχος άρχισε να αποκτά ιδιαίτερη σημασία για το Ισλάμ. Έγινε ο τόπος όπου ο Αβραάμ επρόκειτο να θυσιάσει τον γιο του και, αργότερα, ο βράχος από τον οποίο ο Μωάμεθ ανέβηκε στον ουρανό. Αλλά μόνο 400 χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών, ο "βράχος" "μεταμορφώθηκε για να γίνει ο κυριολεκτικός τόπος των Αγίων των Αγίων των Ιουδαϊκών Ναών". Αυτή η μεταμόρφωση διευκολύνθηκε από το γεγονός ότι, όταν οι Σταυροφόροι πήραν τον έλεγχο της Ιερουσαλήμ το 1099, απαγορεύτηκε στους Εβραίους να εισέλθουν στην πόλη για περισσότερα από 50 χρόνια. "Αυτή η" εγκατάλειψη της Ιερουσαλήμ " σηματοδότησε μια καμπή στην ιστορία του Ιουδαϊσμού. Όταν οι Ιουδαίοι επέστρεψαν τελικά μετά από 50 χρόνια, υιοθέτησαν μια διαφορετική προσέγγιση στο νόημα της πόλης της Ιερουσαλήμ".7 Η θεωρία του Έρνεστ Μάρτιν υιοθετήθηκε και υπερασπίστηκε από τον ερασιτέχνη βιβλικό αρχαιολόγο Ρόμπερτ Κορνούκε, του οποίου η έρευνα παρουσιάζεται στην ταινία "Ο Ναός". Αυτό το άρθρο της Marilyn Sams στο popular-archaeology.com αποτελεί επίσης μια εξαιρετική εισαγωγή, με ιδιαίτερα εικονογραφήσεις Ρωμαϊκών στρατοπέδων. Η Sams δημοσίευσε το 2014, τον μύθο του όρους του Ναού της Ιερουσαλήμ, αφιερωμένο στον Μάρτιν. Αφού διάβασα προσεκτικά το βιβλίο του Μάρτιν και έλεγξα τις προσπάθειες διάψευσης, είμαι πεπεισμένος ότι έχει δίκιο. Ωστόσο, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί η θεωρία του δυσφημίζεται ως "θεωρία συνωμοσίας" από εβραϊκούς και Ισραηλινούς θεσμούς. Η βιβλική αρχαιολογία είναι εξαιρετικά πολιτική. Όπως σημειώνει η Marilyn Sams, αναφερόμενη στο βιβλίο της Nadia Abu El Haj, Facts on the Ground: Archaeological Practice and Territorial Self-Fashioning in Israeli Society (2001), "ο μύθος του όρους του Ναού χρησιμοποιείται από τους αρχαιολόγους ως στοιχείο της εθνικής τους αφήγησης, ζωτικής σημασίας για την εβραϊκή ταυτότητα, ένα μνημείο του μακρού και εξαιρετικά επιρροή παρελθόντος τους".8 Ωστόσο, για να παραθέσω ξανά τον Έρνεστ Μάρτιν, είναι βέβαιο ότι, "Οι σημερινές θρησκευτικές αρχές δίνουν την υψηλότερη εκτίμηση και τον μεγαλύτερο σεβασμό σε ένα περίβλημα που παίρνουν για την τοποθεσία του ναού, αλλά που ήταν, την εποχή του Ιησού, το κύριο αρχιτεκτονικό σύμβολο της αξίωσης της Ρώμης για παγκόσμια αυτοκρατορική δύναμη. (...) Ακόμη και οι λάτρεις του "δυτικού τείχους" κατευθύνουν τις τρέχουσες λατρείες και τις λατρείες τους σε ένα ρωμαϊκό κτίριο που οι πρόγονοί τους, την εποχή του Ηρώδη, περιφρονούσαν εντελώς".9 Πόσο ειρωνικό για έναν λαό τόσο συνηθισμένο να εξαπατά τον κόσμο και τόσο σίγουρο για τη δύναμη των δικών του συμβόλων! Αν όλες οι προσευχές τους ανεβαίνουν, χωρίς να το γνωρίζουν, στους θεούς της Ρώμης, δεν κινδυνεύουν να στείλουν στην πόλη τους την επιστροφή των ρωμαϊκών λεγεώνων;

 

 Laurent Guyénot

 

 reseauinternational.net

 

 diodotos-k-t.blogspot.com