Σχόλιο Κ-Τ: Ειλικρινά, δεν θα αναδημοσίευα αυτό το βαρύ κειμενάκι, αν δεν ήμουν αναγκασμένος να συναναστρέφομαι καθημερινά -στον εργασιακό, κοινωνικό, φιλικό και συγγενικό κύκλο- με μπάζα.
γράφει ο Θραξ Αναρμόδιος (8 Ιαν. 2024)
Το συμπέρασμα, με τα τωρινά δεδομένα, είναι πως αν πρόκειται να έχουμε κάποια βελτίωση ως χώρα, αυτό θα γίνει, αν γίνει, μετά την καταστροφή.
Που δεν ξέρουμε ακόμα τι είδους καταστροφή θα είναι.
Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια δύναμη, πολιτική ή άλλη, που να μπορεί να ανακόψει την καταστροφική πορεία.
Οι θεσμοί δεν λειτουργούν, αν λειτούργησαν ποτέ.
Η διαφθορά και η σήψη της διαπλοκής δημόσιου με ιδιωτικό τομέα δεν αφήνει πολλές ελπίδες.
Το πολίτευμά μας, ο Κοινοβουλευτισμός, δεν έχει δικλείδες ασφαλείας ή μηχανισμό ανάσχεσης της παρακμής.
Οσα λιγοστά θετικά θεσμικά στοιχεία υπήρχαν έχουν υπονομευτεί και ακυρωθεί.
Οσοι έχετε διαβάσει το «Η Διαφθορά της Εξουσίας» του Κ. Σιμόπουλου και απορήσατε με το μέγεθος της διαφθοράς στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα νομίζω θα συμφωνήσετε αν πει κάποιος πως η δική μας περίοδος είναι χειρότερη και από εκείνη.
Κοινοβουλευτικά δεν υπάρχει διέξοδος.
Οποια κυβέρνηση και αν προκύψει από τα τρία κόμματα εξουσίας, και όχι μόνο από αυτά, ακόμα κι αν θελήσει να κάνει κάτι, που ΔΕΝ θα θελήσει, δεν θα μπορέσει.
Εχουν αλωθεί όλοι οι θεσμοί και τα κέντρα αποφάσεων.
Η Ελληνική κοινωνία, βαρια κακοποιημένη και παραζαλισμένη, δεν φαίνεται να έχει δυνάμεις να τα βάλει με το φαινόμενο.
Η νέα γενιά, που είναι ο πρόμαχος μιας κοινωνίας για καλύτερο μέλλον, έχει ξενιτευτεί ή παραδοθεί στις σειρήνες.
Τα παιδιά ξενιτεύονται για μια καλύτερη ζωή, και ας σταματήσουν οι κατηγορίες εναντίον τους για φυγομαχία.
Δεν υπάρχει καν μάχη.
Οσοι κάνουμε κάτι, ή νομίζουμε οτι κάνουμε κάτι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.
Οι περισσότεροι δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς.
Αλλά οι ελπίδες μας λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα.
Η φυγή των νέων είναι μεγάλη.
Οι σειρήνες πολύ δυνατές και όσοι νέοι έμειναν υπέκυψαν.
Οι μεγαλύτεροι δεν μπορούν ακόμη να βγουν από τον κύκλο της παραμυθίας των κομμάτων και του τηλεοπτικού βόθρου.
Κάποιοι θα πουν οτι τα παραπάνω είναι λόγια δειλίας και απελπισίας.
Δεν είναι.
Είναι η εκτίμηση οτι ως κοινωνία δεν έχουμε ακόμη και τώρα συνειδητοποιήσει όχι μόνο ποιο είναι το πρόβλημα αλλά οτι έχουμε πρόβλημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου