To 1904, o Φινλανδός συνθέτης Γιαν Σιμπέλιους (1865-1957) έγραψε το διάσημο Valse Triste (λυπημένο βαλς). Το ακούμε εδώ, από εκτέλεση του 1982, με διευθυντή ορχήστρας τον Γίγαντα Χέρμπερτ φον Κάραγιαν και την Βερολινέζικη Φιλαρμονική του. Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι ο συνθέτης όταν ολοκλήρωσε την σύνθεσή του, την συνόδευσε με ένα σημείωμα στο οποίο περιέγραφε την εικόνα που είχε στο μυαλό του όταν την έγραφε:
Είναι νύχτα. Ο γιος, που παρακολουθούσε δίπλα στο κρεβάτι της άρρωστης μητέρας του, έχει αποκοιμηθεί από την κούραση. Σταδιακά, ένα κοκκινωπό φως διαχέεται στο δωμάτιο: ακούγεται ένας μακρινός ήχος μουσικής: η λάμψη και η μουσική πλησιάζουν όλο και πιο κοντά, ώσπου οι νότες μιας μελωδίας βαλς φτάνουν από μακριά στα αυτιά μας. Η κοιμισμένη μητέρα ξυπνάει, σηκώνεται από το κρεβάτι της και, με το μακρύ λευκό της ένδυμα, που παίρνει την όψη φορέματος χορού, αρχίζει να κινείται σιωπηλά και αργά πέρα δώθε. Κουνάει τα χέρια της και κάνει νόημα στο ρυθμό της μουσικής, σαν να καλεί ένα πλήθος αόρατων καλεσμένων. Και τώρα εμφανίζονται, αυτά τα παράξενα οράματα με ζευγάρια, που γυρίζουν και γλιστρούν σε έναν απόκοσμο ρυθμό βαλς. Η ετοιμοθάνατη γυναίκα ανακατεύεται με τους χορευτές- προσπαθεί να τους κάνει να την κοιτάξουν στα μάτια, αλλά οι σκιώδεις καλεσμένοι αποφεύγουν όλοι μαζί το βλέμμα της. Τότε μοιάζει να βυθίζεται εξαντλημένη στο κρεβάτι της και η μουσική διακόπτεται. Σύντομα μαζεύει όλες τις δυνάμεις της και καλεί ξανά το χορό, με πιο ενεργές χειρονομίες από πριν. Επιστρέφουν οι σκιώδεις χορευτές, περιστρεφόμενοι σε έναν άγριο, τρελλό ρυθμό. Το παράξενο κέφι κορυφώνεται- χτυπάει η πόρτα, η οποία ανοίγει διάπλατα- η μητέρα βγάζει μια απελπισμένη κραυγή- οι φανταστικοί επισκέπτες εξαφανίζονται- η μουσική σβήνει. Ο θάνατος στέκεται στο κατώφλι.
Κ-Τ
Απλά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ η απόδοση της γνωστής σονάτας του Σιμπέλιους κι αυτό είναι έργο…Φον Κάραγιαν! Εύγε Ταύρε που το ανέρτησες, προφανώς εμπνεόμενος από αυτή την αβάσταχτη δυστοπία που ζούμε με την βίαιη επιβολή της παράνοιας που ενορχηστρώνει ο βδελυρός μητσοτακισμός!…
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ ναι. Ο κόσμος αλλάζει, όλα μοιάζουν σαν να αποκαθίσταται το δίκαιο, οι λαοί να απελευθερώνονται, αλλά η Ελλάδα είναι ακόμα κάτω από την σκιά του Νοσφεράτου. Έχουμε κάποιο δρόμο ακόμα μέχρι το παλούκι να καρφωθεί στην καρδιά του "κτήνους", που λές κι εσύ.
ΔιαγραφήΌσο για το valse triste, ήταν από τα πολύ αγαπημένα μου κομμάτια από μικρός, αλλά μόλις σήμερα έμαθα για την ύπαρξη του συνταρακτικού σημειώματος του Σιμπέλιους. Για τον Κάραγιαν θα μιλούσα μέχρι το πρωί..