Ας επικεντρωθούμε στην εξαιρετικά περίπλοκη εγχώρια εξίσωση της Κίνας. Κατά την έναρξη των δύο συνόδων, ο πρωθυπουργός Li Qiang ήρθε με ένα κάλεσμα συσπείρωσης προς όλο το έθνος να ανέλθει σε μια σειρά από «πολύ δύσκολους» στόχους, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης 5% το 2025 (ήταν 4,9% πέρυσι).
Ουσιαστικά, για την αναζωογόνηση της οικονομίας, το Πεκίνο θα εκδώσει 1,3 τρισ. γιουάν (περίπου 182 δισ. δολάρια ΗΠΑ) σε εξαιρετικά μακροπρόθεσμα ειδικά κρατικά ομόλογα. Ο λόγος του ελλείμματος προς το ΑΕΠ ορίστηκε στο 4% περίπου.
Η επίσημη πολιτική του «ανοίγματος» θα φθάσει στις βιομηχανίες του διαδικτύου, των τηλεπικοινωνιών, της υγείας και της εκπαίδευσης - που σημαίνει περισσότερες ευκαιρίες για ξένους επενδυτές και πιθανές συνεργασίες πάνω και κάτω από τη βιομηχανική αλυσίδα εφοδιασμού.
Όλα αυτά τα κινούμενα μέρη του φιλόδοξου τεχνολογικού σχεδίου Made in China 2025 θα βρίσκονται σε υπερδιέγερση: καθώς και ένας νέος μηχανισμός που δημιουργήθηκε για τις «μελλοντικές βιομηχανίες» για την υποστήριξη τομέων υψηλής τεχνολογίας, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής βιοϋλικών, της κβαντικής τεχνολογίας, της ενσωματωμένης νοημοσύνης και του 6G.
Ο πρωθυπουργός Li εξήρε με ενθουσιασμό τον ρόλο των περιφερειακών μοχλών ανάπτυξης, όπως η ευρύτερη περιοχή του Κόλπου - το υπερσύμπλεγμα υψηλής τεχνολογίας στην επαρχία Γκουανγκντόνγκ που συνδέεται με το Χονγκ Κονγκ. Όπως ήταν αναμενόμενο, εξήρε το μοντέλο «μία χώρα, δύο συστήματα» και την περαιτέρω οικονομική ολοκλήρωση τόσο του Χονγκ Κονγκ όσο και του Μακάο.
Αναμφισβήτητα αυτή είναι η καλύτερη ανάλυση που υπάρχει πουθενά, όχι μόνο για το γιατί η CK Hutchinson με έδρα το Χονγκ Κονγκ έπρεπε να απαλλαγεί από τις λιμενικές της δραστηριότητες στη διώρυγα του Παναμά, αλλά και επειδή προσφέρει μια ξεκάθαρη κινεζική αξιολόγηση των «τριών δυνάμεων» πίσω από τον Trump 2.0: Wall Street, το βαρύ βιομηχανικό κεφάλαιο (ενέργεια, χάλυβας, εξόρυξη) και η Silicon Valley.
Η CK Hutchison Holdings, που ιδρύθηκε στο Χονγκ Κονγκ από τον διαβόητο μεγιστάνα Li Ka-shing, αναγκάστηκε ουσιαστικά να πουλήσει το 80% της Hutchison Port Group, θυγατρικής που κατέχει 43 λιμάνια εμπορευματοκιβωτίων σε 23 χώρες, συμπεριλαμβανομένου του 90% των μετοχών στις αποβάθρες Balboa και Cristobal στις δύο άκρες της διώρυγας του Παναμά, λόγω της σκληροπυρηνικής γεωπολιτικής. Η Hutchison θα συνεχίσει να ελέγχει τα λιμάνια της στην Κίνα, συμπεριλαμβανομένου του Χονγκ Κονγκ.
Ο πρόεδρος Τραμπ έκανε τεράστιο ντόρο για τη συμφωνία υπό την ηγεσία της BlackRock. Η άποψη στο Χονγκ Κονγκ είναι πιο ρεαλιστική. Ο Χάτσινσον δεν ήταν πρόθυμος να εμπλακεί σε μια λυσσαλέα δικαστική διαμάχη στα αμερικανικά δικαστήρια - για να μην αναφέρουμε τις πιθανές κυρώσεις. Έτσι επέλεξε να επιλέξει μια «στρατηγική έξοδο».
Βρίσκοντας καταφύγιο από τις επερχόμενες καταιγίδες
Ο πρωθυπουργός Li σημείωσε πως η κατανάλωση στην Κίνα είναι τώρα «υποτονική» και, κάπως κατ' ευφημισμόν, πως υπάρχουν «πιέσεις στη δημιουργία θέσεων εργασίας και στην αύξηση του εισοδήματος». Υποσχέθηκε μια «έντονη τόνωση» της ζήτησης των νοικοκυριών, καθώς και τη δημιουργία 12 εκατομμυρίων νέων θέσεων εργασίας στις πόλεις, με τη βοήθεια να επικεντρώνεται στους νέους απόφοιτους πανεπιστημίων και στους μετανάστες εργάτες.
Παράλληλα, το Πεκίνο θα επεκτείνει τον στρατιωτικό προϋπολογισμό του μόνο κατά 7,2% το 2025, φθάνοντας περίπου τα 1,78 τρισεκατομμύρια γιουάν (245 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ). Αυτό δεν είναι πολύ σε σύγκριση με τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου.
Είναι αρκετά διαφωτιστικό να παρατηρήσει κανείς τις προτάσεις των δύο συνόδων - και τον τόνο που δίνει ο Wang Yi - σε σχέση με την ανάλυση ενός πιστοποιημένου αστέρα της Ασίας, όπως ο πρώην πρέσβης της Σιγκαπούρης στον ΟΗΕ Kishore Mahbubani.
Ο Kishore καταφεύγει για άλλη μια φορά στον Σουν Τζου, εξηγώντας πώς οι Κινέζοι ηγέτες προτάσσουν πάντα ως καλύτερο τρόπο νίκης το να μην διεξάγουν κινητικούς πολέμους. Αυτό που έχει σημασία είναι ο συντονισμός της επέκτασης - επιστημολογικά, εκπαιδευτικά, οικονομικά, βιομηχανικά, τεχνολογικά.
Η ουσία είναι ότι το Πεκίνο δεν θα παγιδευτεί από οποιαδήποτε πιθανή, βομβαρδιστική πρόκληση που προέρχεται από τον Τραμπ 2.0. Για άλλη μια φορά, όλα έχουν να κάνουν με τη «συντονισμένη επέκταση».
Παράδειγμα. Το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Στρατηγικής Πολιτικής, που χρηματοδοτείται εν μέρει από τον αυστραλιανό στρατό, και είναι ειλικρινά σινοφοβικό - και ρωσοφοβικό - τουλάχιστον έκανε κάτι χρήσιμο αναπτύσσοντας ένα Critical Technology Tracker με 64 τρέχουσες, κρίσιμες τεχνολογίες.
Αυτή είναι η τελευταία τους έκθεση, από τον Αύγουστο του 2024. Δείχνει ότι μεταξύ του 2003 και του 2007, οι ΗΠΑ είχαν την πρωτοκαθεδρία σε 60 από τις 64 τεχνολογίες. Η Κίνα ηγήθηκε μόνο σε 3. Μεταξύ 2019 και 2023: οι ΗΠΑ ηγήθηκαν μόνο σε 7, ενώ η Κίνα σε 57 - συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής τσιπ ημιαγωγών, των αισθητήρων βαρύτητας, των υπολογιστών υψηλής απόδοσης, των κβαντικών αισθητήρων και της τεχνολογίας διαστημικών εκτοξεύσεων.
Όλα αυτά συνδέονται άρρηκτα με τον επιτυχή σχεδιασμό - και την επίτευξη των στόχων - του Made in China 2025. Μιλάμε για δύο πενταετή σχέδια πίσω στην πλάτη (το Made in China σχεδιάστηκε το 2015).
Αυτό θα είναι λοιπόν το Κίνα 2025: σοβαρές επενδύσεις σε συνδυασμό με πολλές συνεργασίες με ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο. Για άλλη μια φορά, σε ένα είδος πλαισίου του Σουν Τζου, το οποίο έχει τροποποιηθεί από τον Μπρους Λι, η Κίνα είναι βέβαιο ότι θα χρησιμοποιήσει τον Τραμπ 2.0 και το επερχόμενο μείγμα αντιπαράθεσης, ανταγωνισμού και περιοδικών διαπραγματεύσεων ως τραμπολίνο για να επεκτείνει ακόμη περισσότερο την παγκόσμια εμβέλειά της.
Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα από τα ανομολόγητα νοήματα των όσων είπε ο Σι Τζινπίνγκ στον Πούτιν στη Μόσχα πριν από σχεδόν δύο χρόνια: «Αλλαγές που δεν έχουν γίνει ποτέ σε έναν αιώνα». Το Πεκίνο θα είναι σίγουρο ότι θα βρει καταφύγιο από την καταιγίδα - οποιαδήποτε καταιγίδα. Και χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσει ούτε έναν κινηματικό πόλεμο.
Ήταν απόσπασμα από εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου