Σε έναν κήπο στο σπίτι της αγάπης Καθισμένος μόνος σε μια πλαστική καρέκλα Ο ήλιος είναι σκληρός όταν κρύβεται Χρειάζομαι μια αδελφή, θα μείνω... Ένα μικρό κορίτσι, ένα μικρό αγόρι Σε μια εκκλησία ή σε ένα σχολείο Μικρέ Ιησού, με παρακολουθείς; Είμαι τόσο νέος, μόλις δεκαοχτώ Αυτή, αυτή, αυτή, αυτή, αυτή λάμπει Σε έναν κήπο στο σπίτι της αγάπης Δεν υπάρχει τίποτα αληθινό, μόνο ένα οικόσημο. Δεν είμαι η ευχαρίστηση που ήμουν κάποτε για τους άλλους Τόσο νέος, μόλις δεκαοχτώ Aυτή, αυτή λάμπει. Δεν ξέρω γιατί ονειρεύομαι έτσι Ο ουρανός είναι μοβ, τα πράγματα είναι εντάξει κάθε μέρα Δεν ξέρω, απλά αυτός ο κόσμος είναι τόσο μακριά... Αλλά δεν θα πολεμήσω και δεν θα μισήσω, όχι σήμερα.
Καλλιτεχνική σύνθεση, ειδικά για τον Διόδοτο, από τη φίλη και αναγνώστρια Δ.Π.
ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΣ ΚΩΣΤΑΡΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΛΗΜΕΡΑ
Χρόνια τεστοστερόνης φίλε... 🙂
ΔιαγραφήΚαλημέρα!