Αποκρύπτοντας τους «ανυψωτικούς» ήχους - γράφει ο ΕργΔημΕργ

 

Στον Κώστα-Ταύρο!

Πρόλογος

Στο Χ (πρώην Τουΐττερ), ανάμεσα στους απλούς χρήστες, υπάρχουν καί κάτι τύποι, που γράφουν κατεβατά ολόκληρα με πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. (Κι όχι πάντα με θεματολογία στο Παράξενο.)

Επειδή, τώρα, το συγκεκριμένο μέσον (κοινωνικής δικτύωσης) δεν επιτρέπει τα μεγάλα κείμενα, αυτοί γράφουν τα κείμενά τους σε μικρότερες διαδοχικές συνέχειες. Ωστόσο, στο τέλος κατά 99% καταλήγουν σε διαφήμιση κάποιου βιβλίου που έχουνε γράψει, «ώστε να δεί ο αναγνώστης περισσότερα», δίνοντας κάποια ντάλλαρζ.

Αυτό αφ’ εαυτού δεν είναι κακό· εδώ υπάρχουν τυπωμένες τόσες καί τόσες μπούρδες. Το κακό, όμως, βρίσκεται στο ότι αυτές οι γοητευτικές περιγραφές (καί με εικόνες) πολλές φορές είναι ανακριβείς! Κι αναρωτιέται κανείς:

• Πρόκειται γιά ημιμαθείς; (Που θα τυφλώσουν κι άλλους.)
• Πρόκειται γιά πρακτόρια, που σκορπάνε το μελάνι της σουπιάς; (Θέλοντας να καλύψουν «ενοχλητικές» πληροφορίες.)
• Ή πρόκειται απλά γιά εξυπνάκηδες εμπορίσκους, που (νομίζουν ότι) απευθύνονται σε ηλίθιους;

Το περίεργο είναι πως, στην εποχή μας, το ψάξιμο πληροφοριών στο Διαδίκτυο είναι πανεύκολο· καί γίνεται ακόμη ευκολώτερο με την Τεχνητή Νοημοσύνη. (Η οποία, όχι μονάχα σου βρίσκει αποτελέσματα, όπως τα γνωστά ψαχτήρια, αλλά σου συνθέτει καί μία έτοιμη περίληψη.) Άρα, μπορείς να εντοπίσεις πανεύκολα τόσο τα ψέμματα του κάθε πονηρού, όσο καί τις παραλείψεις του.

Αλλά μάλλον πράγματι ο κόσμος όσο πάει καί απηλιθιώνεται.

. . . . . . . . . . .

α. Εισαγωγή

Την αφορμή γιά το παρόν έδωσε ένα «νήμα» (thread) κειμένου ενός τέτοιου συγγραφέα τρεχαγύρευε, σχετικά με τον Ρόμπερτ Μονρώ καί το ινστιτούτο του. Πρίν σας πω, όμως, τί χοντράδες έγραφε (κι όχι μόνον αυτός…), θα σας κάνω μιά σύντομη εισαγωγή – καί πέρα απ’ όσα γράφει η Γουΐκι.

Λοιπόν, αυτός ο Μονρώ ήτανε ένας πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, σαν τον Βέγγο, ώσπου τελικά κατέληξε τεχνικός ραδιοφώνου: λίγο ηχολήπτης, λίγο παρουσιαστής, λίγο κατσαβιδάς με τις συσκευές, λίγο ηλεκτρολόγος. Καλά όλ’ αυτά, όμως η («επίσημη») αφήγηση λέει (στο πολύ περίπου) πως «ξαφνικά» μιά μέρα άρχισε να έχει εξωσωματικές εμπειρίες· δηλαδή, ήταν σα να έβγαινε απ’ το σώμα του, σα να πετούσε στον χώρο, κι έβλεπε τα πράγματα από ψηλά. Μετά, κάποια στιγμή άρχισε να βλέπει άλλες διαστάσεις, διάφορες αόρατες στην καθημερινή ζωή οντότητες, κτλ κτλ… ώσπου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτή την ικανότητα την απέκτησε από ακρόαση κάποιων ήχων.

Το κυνήγησε το πράγμα· καί η αφήγηση λέει πως, μετά από αρκετή έρευνα, βρήκε μιά σειρά ήχων, που «ανέβαζαν» τη συνείδηση όλο καί ψηλώτερα… όλο καί ψηλώτερα…

Στο τέλος, κάπου τη δεκαετία του 1970, άρχισε να γράφει καί σχετικά βιβλία.

. . . . . . . . . . .

Δεν θυμάμαι πόσοι ήχοι περιλαμβάνονται στην περίφημη σειρά «ανύψωσης της συνείδησης», νομίζω είναι 30. Πάντως, αν κάνετε έρευνα σήμερα, θα βρήτε διάφορα προϊόντα του ινστιτούτου αυτού (πωλούμενα γιά κάποια ντάλλαρζ), όπως πχ μουσική γιά εγκύους, μουσική χαλάρωσης γιά φοιτητές, κτλ παρόμοια. Αλλά, αν καί το έψαξα (πρίν λίγα χρόνια), οι ήχοι της αυθεντικής σειράς (γιά την ανύψωση καί τα ρέστα) δεν ανευρίσκονται που-θε-νά.

[Ο λόγος, που οι ήχοι της αυθεντικής σειράς «θάφτηκαν», μάλλον πρέπει να είναι αυτός που αναφέρω παρακάτω – στα περί χειρογράφου.]

Εν πάσει περιπτώσει, ο τύπος αργότερα (τέλος δεκαετίας 1970) άρχισε να συνεργάζεται επισήμως με τις ΕΔ καί τις «υπερεσίες» της πατρίδας του, εκπαιδεύοντας στελέχη τους στην ψυχική όραση εξ αποστάσεως.

. . . . . . . . . . .

β. Η τεχνική πλευρά

Εκείνα, που όντως είναι γνωστά καί πιστοποιημένα, είναι τα εξής:

(1) Ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος, στις διάφορες καταστάσεις λειτουργίας του, παράγει κύματα συγκεκριμένων συχνοτήτων (τα λεγόμενα άλφα, δέλτα, κτλ) – καί αντιστρόφως συντονίζεται απ’ αυτά. Μ’ άλλα λόγια, αν ένας κοιμισμένος (που ονειρεύεται) παράγει κύματα μιάς συχνότητας, μπορούμε -με μιά κεραία- να πετάμε ηλεκτρομαγνητικά κύματα της ίδιας συχνότητας καταποπάνω στην κεφάλα ενός ξυπνητού, καί να τον κάνουμε να βλέπει αγγελούδια!… 🙂 αφού πρώτα τον πιάσει υπνηλία.

[Όσο αστείο κι αν ακούγεται, αυτή η τεχνική είναι θανατηφόρα καί χρησιμοποιείται κατά κόρον από τις «υπερεσίες». Πχ ένας «ενοχλητικός» δημοσιογράφος κοιμάται «ξαφνικά» απάνω στο τιμόνι, καί στουκάρει με 130 χμ/ώρα στο πλησιέστερο ντουβάρι… χωρίς κανείς να έχει προσέξει ένα αυτοκίνητο, που τον ακολουθούσε εδώ καί ώρα στα 100 μέτρα πίσω του.]

Πάντως, αν ψάξετε τα ιντερνέτια με τους όρους «brain waves» (εγκεφαλικά κύματα), ή «neural oscillation» (νευρωνική ταλάντωση), θα βρήτε καί εμπεριστατωμένα άρθρα, καί όμορφα επεξηγηματικά σχήματα.

(2-i) Ότι, στη δεκαετία του 1990 άρχισαν να βγαίνουν μουσικά κομμάτια καθαρά ως παράγωγα επεξεργασίας από ηλεκτρονικό υπολογιστή (τα μουσικά ρεύματα, τα λεγόμενα «τράνς» καί «άμπιεντ» – δηλαδή «έκσταση» καί -περίπου- «περικλείουσα συχνότητα»), τα οποία κάθε άλλο παρά κατέφευγαν στο υπνωτικό ντούπου-ντούπου των ντράμς, καί τα οποία έκαναν τη νεολαία της εποχής να χορεύει όλη νύχτα καί να την καταβρίσκει – καί όντως, επρόκειτο γιά όμορφες μουσικές. Πράγμα, που ακόμη μία φορά κατέδειξε την ισχυρή σύνδεση εγκεφάλου καί ήχων.

(2-ii) Ότι, προς το τέλος της δεκαετίας του 2000 (καί αφού ήδη οι σπιτικοί υπολογιστές είχαν διαδοθεί αρκετά), βγήκαν κάτι παράξενα μουσικά αρχεία, τα οποία πολλοί τα ονόμασαν «μουσικά ναρκωτικά». Αυτά τα πουλούσαν κάτι περίεργες παύλα ύποπτες εταιρείες διαδικτυακώς… πλήρωνες, καί σου δίναν ένα κωδικό καί τα κατέβαζες στον υπολογιστή σου. Ωστόσο, μπορούσες να τ’ ακούσεις μονάχα μία, ή δύο φορές, διότι μετά αυτοκαταστρεφόντουσαν. Όσοι τα άκουσαν, είπαν ότι ήταν πολύ εθιστικά, πως όντως εξ αιτίας τους είχες εμπειρίες με όνειρα / οράματα κτλ, καί κάθε φορά δεν κρατιόσουν ν’ ακουμπήσεις λεφτά, είτε γιά το ίδιο αρχείο, είτε γιά ισχυρώτερη «δόση».

Δεν ξέρω τί γίνεται σήμερα μ’ αυτή την ιστορία. Συνεχίζει; τη σταμάτησαν; Αγνοώ.

(3) Ότι, από καθαρά τεχνικής πλευράς, η μουσική εμπειρία φτάνει εύκολα στην τελειότητα με ακουστικά. (Με τα ηχεία δεν είναι τόσο εύκολο.) Τη δεκαετία του 1950 τα ακουστικά ήταν σαφώς πιό εύκολο να προσφέρουν άριστη ηχητική ποιότητα στον ακροατή· κι έχουν το πλεονέκτημα ν’ απομονώνουν τους ήχους του περιβάλλοντος. Αντιθέτως, το ζευγάρι ενισχυτής / ηχεία… καί τότε, αλλά καί σήμερα, φτάνει με δυσκολία τα ακουστικά σε απόδοση. (Τότε, ακόμη περισσότερο. Οι μεν ενισχυτές με λυχνίες μπορούσαν ν’ αποδώσουν σωστά σε περιορισμένο εύρος συχνοτήτων, οι δέ τρανζιστοράτοι εισήγαγαν παραμόρφωση.)

[Χρειάζεται από ένας ψηφιακής επικοινωνίας με την ηχητική πηγή ενισχυτής επάνω σε κάθε ηχείο, καί το αναλογικό του μέρος να είναι με στοιχεία V-FET. Τα δέ ηχεία πρέπει να είναι επίπεδες παλλόμενες πλάκες· που, γιά να κινηθούν, απαιτούν ενισχυτή «γομάρι» ισχύος. Μόνον τότε φτάνεις στο σημείο να μή μπορείς να ξεχωρίσεις τον τεχνητώς αναπαραγόμενο ήχο από τον αντίστοιχο φυσικό.

Πλήν όμως, αυτό το συνολάκι, δυστυχώς, κοστίζει μιά μικρή περιουσία…]

(4-i) Ότι οι συχνότητες του εγκεφάλου είναι αρκετά χαμηλές, η δέ υψηλώτερη βρίσκεται στα κάτω όρια του ηχητικού φάσματος. (Κάπου 150 Hz, σύμφωνα με τη Γουΐκι.) Έτσι, οι εκτός ηχητικού φάσματος συχνότητες του είδους συλλαμβάνονται με το ασυνείδητο του ανθρώπου, παρά με τ’ αυτιά του.

(4-ii) Ότι, αν καί πλέον υπάρχει η τεχνολογία παραγωγής τέτοιων συχνοτήτων με ηλεκτρονικά μέσα, ωστόσο η μέθοδος Μονρώ (με τα ακουστικά) καταφεύγει σε ηχητικές (δηλαδή ακουόμενες) συχνότητες, με το εξής κόλπο: το ένα ακουστικό (στο ένα αυτί) παίζει μία (σταθερή) ηχητική συχνότητα, καί το άλλο μία λίγο διαφορετική. Λίγο πάνω σε τονικότητα, ή λίγο κάτω.

Στο εργαστήριο, η σύνθεση δύο τέτοιων συχνοτήτων παράγει το λεγόμενο διακρότημα, που είναι μία μεταβαλλόμενη συχνότητα, με μέγιστη τιμή το άθροισμα των δύο συχνοτήτων, κι ελάχιστη τη διαφορά τους. Έτσι, αν πχ η μία συχνότητα είναι 60 Hz κι η άλλη 65, τότε η μέγιστη σύνθετη είναι 125 Hz καί η ελάχιστη σύνθετη 5 Hz – δηλαδή, υπόηχος, αλλά κατευθείαν μέσα στην περιοχή των εγκεφαλικών κυμάτων.

Το ηχητικό ενός διακροτήματος είναι κάτι σαν βζζζοΐουϊνννϊουΐοζζζβ, επαναλαμβανόμενο συνεχώς. Την υψηλή σύνθετη συχνότητα την ακούμε, αλλά τη σύνθετη χαμηλή όχι. Την «ακούει», όμως, μιά χαρά το ασυνείδητό μας.

Γιά να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης, η πιό χαμηλή νότα από μουσικό όργανο παράγεται από εκκλησιαστικό αρμόνιο με αυλό ύψους 10-12 μέτρων (ελάχιστοι καθεδρικοί έχουν τέτοιο…), καί είναι κάπου 32 Hz.

(5) Ότι, όπως με τους ήχους μπορείς να κάνεις τον εγκέφαλο τούρμπο, άλλο τόσο μπορείς με τους ήχους να του κάνεις καί ζημιά. Συγκρατήστε το αυτό!

. . . . . . . . . . .

γ. Τα ψέμματα του γραφιά στο Χ

Ο λεγάμενος έγραψε μεν μερικά χοντρά ψέμματα, αλλά θα δήτε πώς πιάνεται από τη μύτη το έξυπνο πουλί!

Ας τα δούμε.

(1) «Ο Μονρώ άρχισε να βρίσκει όσα βρήκε κάπου το 1958.»

Λάθος! Άρχισε κάπου το 1956, καί ίσως καί πιό νωρίς. Οι δέ ηχητικές συχνότητες του εγκεφάλου άρχισαν να μελετώνται από προπολεμικά, κάπου το 1924! Ο Μονρώ ήδη τις είχε υπ’ όψη του.

(2) «Τη δεκαετία του 1970 άρχισαν να ενδιαφέρονται γιά τις έρευνες του Μονρώ οι ΕΔ καί οι ‘υπερεσίες’. «

Ναί, έ; Τόσο αργά, έ; Μή σου πω ότι τον βάλανε αυτές να ψάξει, γιά να μή φανούν αυτές! Καί μή σου πω ποιοί χρηματοδοτούν τις πρωτοποριακές έρευνες κάθε φορά!!!

Εν πάσει περιπτώσει, αν πράγματι η «επίσημη» παρουσία τους στο ινστιτούτο άρχισε να λαμβάνει χώραν μετά το 1978, αυτό σημαίνει ότι περίμεναν πρώτα να φτάσουν οι έρευνες σε παγιωμένα συμπεράσματα. Όχι, βέβαια, πως δεν είχαν επαφή στο μεταξύ!

. . . . . . . . . . .

Καί το τρίτο ψέμμα είναι τόσο, μα τόσο χοντρό, που με πιάσανε τα γέλια!

Ίσως ο τυπάς να νόμιζε ότι κανείς δεν θα πάρει χαμπάρι τη χοντράδα· αλλά του δίνω καί μιά πιθανότητα είτε να μην ήξερε ο ίδιος (καί να μην το έψαξε), είτε να μην καταλάβαινε τί έγραψε.

Λοιπόν…

(3) «Ο Μονρώ ανακάλυψε…»

Άμ, δέ, λεβέντη μου! Ο Μονρώ δεν ανακάλυψε τίποτε απολύτως! Οι πληροφορίες αυτές του δοθήκαν έτοιμες!!! (Πιθανολογώ από -ένα ακόμη τσουρνεμένο- αρχαίο χειρόγραφο δικό μας, αν καί παίζει καί οραματισμός, τύπου Θεοσοφίας· ή επαφή με οντότητες, κτλ.)

Γιατί το λέω αυτό;

Διότι, τόσο οι πληροφορίες περί των ήχων που «ανακάλυψε» ο λεγάμενος, όσο καί το κείμενο του (θρυλικού, πλέον) «Θαυματουργού ψιθύρου του Ερμή» τονίζουν πως οι ήχοι πρέπει ν’ ακούγονται με τη σωστή σειρά! Αλλοιώς, προξενούν βλάβη – τρέλλα, ή καί θάνατο.

Τώρα… πές πως πάει στην ευχή, καί τους απαραίτητους ήχους (να σου ανυψωθεί η συνείδηση, κτλ) κάπως τους ξέρεις. Αλλά, πώς θ’ ανακαλύψεις τη σωστή σειρά ακροάσεων; Με δοκιμές;

Ναί, οκ… Αλλά, μήπως ξέρετε πόσοι συνδυασμοί σειράς υπάρχουν… να το κάνουμε πρακτικά… στους 12 ήχους του «ψιθύρου του Ερμή»; 1*2*3*4*5*6*7*8*9*10*11*12. Αυτό ονομάζεται «δώδεκα παραγοντικό», καί συντόμως γράφεται ως: 12! (Το θαυμαστικό μπαίνει ως ένδειξη του πόσο μεγάλες αριθμητικές τιμές βγάζουν τα παραγοντικά.)

Θέλετε, τώρα, να δήτε ποιός αριθμός συνδυασμών προκύπτει; Αυτός εδώ: 479,001,600 .

Καί πάει στην ευχή, πες ότι οι εγκεφαλικές βλάβες από λάθος σειρά ακρόασης ήταν παραμύθι, πως ο τύπος δεν έπαθε τίποτε, καί κάποια στιγμή βρήκε τη σωστή σειρά. Μήπως θέλετε να μάθουμε πόσο χρόνο του πήρε, αν γιά κάθε δοκιμή χρειαζόταν ένα δευτερόλεπτο; 5544 συνεχή 24ωρα, δηλαδή λίγο πάνω από 15 συνεχή χρόνια. (Κατά τα οποία δεν θα έτρωγε, δεν θα κοιμόταν, δεν θα σταματούσε να κάνει δοκιμές, δεν θα κουραζόταν, καί ούτε κάν θα πήγαινε στην τουαλέττα.)

Μήπως θέλετε να κάνουμε τους ίδιους υπολογισμούς καί γιά τους 30 ήχους που «ανακάλυψε» ο Μονρώ;

‘Ντάξ’, δεν χαλάω χατήρια!… 🙂

Το 30! βγάζει λίγο λιγώτερο από 8μιση οκτάκις εκατομμύρια χρόνια.

Κι ακόμη… βάλε, τώρα, με το νού σου πόσος επί πλέον χρόνος χρειάζεται, αν δεν ξέρεις τους ήχους καί ψάχνεις στα τυφλά!…

Λοιπόν; Επιμένετε ακόμη πως «ανακάλυψε» το ο,τιδήποτε ο ερίφης;

Εγώ, όχι.

. . . . . . . . . . .

δ. Άρα;

Εφ’ όσον αποδείξαμε πως πρακτικώς είναι αδύνατον να έγιναν τόσες δοκιμές, άρα δεν ανακαλύφθηκε τίποτε, άρα οι απαραίτητες πληροφορίες προέρχονται από (ακόμη άγνωστη σ’ εμάς) πηγή, τότε ας προσπαθήσουμε ν’ ανασυνθέσουμε αυτή την πηγή. Γιά την ακρίβεια, το τί (είναι πιθανόν να) γράφει, αν πρόκειται γιά κείμενο.

Το μόνο που μπορεί ν’ αναφέρεται, είναι περιγραφή μαθηματικού τύπου. Δηλαδή οι ήχοι αυτοί βρίσκονται σε συνάρτηση ο ένας με τον άλλον, ως «παιδιά» του ίδιου μαθηματικού τύπου. Δηλαδή, ο καθένας παράγεται είτε με ανεξάρτητο υπολογισμό (όντως, υπάρχουν μαθηματικές εξισώσεις, που βγάζουν πολλά αποτελέσματα· οι δέ ακολουθίες / σειρές / συναρτήσεις βγάζουν εξ ορισμού άπειρα), είτε με υπολογισμό με βάση τον προηγούμενό του, ή τους προηγούμενους.

Αυτό το δεύτερο «είτε», σας θυμίζει την ακολουθία Φιμπονάτσι; ναί, στην ίδια συλλογιστική της αναδρομικότητας πρέπει να στηρίζονται – αν ισχύει αυτό.

. . . . . . . . . . .

Τώρα, βέβαια, επιβάλλεται να προσθέσουμε καί τα εξής: ακόμη κι αν σας δώσουν ένα τέτοιο χειρόγραφο, ακόμη κι αν καταλάβετε πως πρόκειται γιά Ελληνικά, κι αρχίσετε να το διαβάζετε, μην περιμένετε ότι θα το καταλάβετε! Γιατί; διότι πρώτον, το βιβλιογραφικό στύλ των χειρογράφων των αρχαίων ημών δεν μοιάζει με τα σημερινά βιβλία, καί θα σας βγούν τα μάτια απ’ την προσπάθεια ανάγνωσης. Καί δεύτερον, ούτε τα Μαθηματικά των αρχαίων ημών μοιάζουν με τα σημερινά!

Δοκιμάστε, ας πούμε, να διαβάσετε τον «Θεαίτητο» του Πλάτωνα, όπου ο φιλόσοφος κλείνει το ματάκι στον φιλαράκο του, τον μαθηματικό Θεαίτητο, κι αρχίζει να μιλάει γιά «ημιόλιους λόγους» καί τα ρέστα! (Μπόνους -δώρο, παναπεί- δυσκολίας: τώι καιρώι εκείνωι, οι αριθμοί είχαν καί μιά ιερή σημασία. Δεν τους ανέφεραν έτσι, κουτουρού.) Θα σας φύγει το τσερβέλο, καί δεν θα χρειαστούν κάν οι ήχοι του Μονρώ, γιά να δήτε τον Δία καί την Ήρα μπροστά σας να παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια! 🙂

Τί σημαίνουν τα παραπάνω, καί γιατί μπήκα στον κόπο να τ’ αναφέρω;

Απλούστατα, διότι συμπεραίνουμε πως χρειάστηκε οπωσδήποτε καί η συνδρομή των «υπερεσιώνε», γιά να φτάσουν οι πληροφορίες αυτές «μασημένες» στα χέρια ενός κατσαβιδά, που από ελληνικό πολιτισμό δεν ήξερε ούτε κατά πού πέφτει η χώρα μας στον χάρτη. Άρα, ήταν μπλεγμένες απ’ την αρχή.

. . . . . . . . . . .

Αντί επιλόγου

«- Καί πού το βρήκαν το χειρόγραφο;»

Τί να σου πω, αναγνώστη μου! Οι ληστείες του γραπτού πνευματικού πλούτου του έθνους μας, αμέτρητες. Από τη Ρωμαϊκή κατάκτηση ακόμη – κι άσε την Αλεξάνδρεια καί την Πόλη… αλλά κι αργότερα, μέχρι τις μέρες μας. (Πόσα χειρόγραφα έχουν τσουρνέψει οι πονηροί από μοναστήρια; )

«- Καί γιατί δεν τα σκάλισαν αυτά τα θέματα ακόμη παλιότερα;»

Πρώτον, δεν γνωρίζουμε πότε βρήκαν (παρατημένο σε κάποιο ράφι) το χειρόγραφο καί το διάβασαν. Μετά, έπρεπε να καταναλώσουν κάποιο χρονικό διάστημα, γιά να καταλάβουν τί λέει. Καί, τέλος, σκέψου ότι η ηλεκτρονική τεχνολογία (ειδικά στα ηχητικά) είναι υπόθεση του 20ου αιώνα, όχι προγενέστερη.

«- Καί τί τα θέλουν αυτά;»

Μόνον ως όπλο. Γιά να μπορούν να έχουν πλεονέκτημα στις ψυχικές ικανότητες. Τίποτε άλλο. (Ποιά «ανύψωση της συνείδησης» καί σαχλαμάρες;!)

«- Πέτυχαν τον σκοπό τους;»

Μάλλον όχι, διότι αλλοιώς θα μας είχε πάρει καί θα μας είχε σηκώσει όλους.

«- Καί είναι αυτή η μοναδική παραπληροφόρηση σε συνομωσιολογικά θέματα, με σκοπό ν’ αποκρύψουν πληροφορίες;»

Όχι… Σας έχω ξαναπεί, ότι υπάρχουν αληθοφανείς μέν συνομωσιολογικές αφηγήσεις που «κυκλοφορούν» στην πιάτσα, αλλά με (μοναδικό) σκοπό να στρέψουν το ενδιαφέρον των ερευνητών σε άλλη κατεύθυνση, μακριά από τις πραγματικά «καυτές» πληροφορίες. (Μαντέψτε καί την προέλευσή τους, αυτών των αφηγήσεων!) Γιά παράδειγμα, ακόμη καί μέσα στο ίδιο το σημερινό θέμα μας, ισχυρίζονται ότι ο Μονρώ έβλεπε ως «όντότητες» κάτι δρακοειδή όντα με φολίδες.

«- Ισχύει;»

Μπορεί καί ναί, μπορεί καί όχι. Εμένα, πάντως, τα υποτιθέμενα φολιδωτά όντα μου φέρνουν στο μυαλό τους Φοίνικες, που λέγανε ότι πέρα από τις Στήλες του Ηρακλέους υπάρχουν τέρατα.

«- Καί… τί μαθηματικός τύπος μπορεί να είναι αυτός;»

Δεν τον γνωρίζω· αλλά, καί να τον βρω κάποτε, σιγά μη τον πω δημοσίως!

 

 ergdhmerg.wordpress.com

 

 

 Σχολιασμοί Κώστα-Ταύρου:

 

- Μεγάλη τύχη και εξαιρετικό δώρο στη ζωή μου θεωρώ ότι είναι, που κοντά στο 2012 ανακάλυψα την ιστοσελίδα του ΕργΔημΕργ, και μετά το 2015 τον γνώρισα κι από κοντά. Όπως, αν είχα καταφέρει να συναντήσω και να αγκαλιάσω (κι όχι μόνο να δω δυο υπέροχες συναυλίες του) τον πιο αγαπημένο μου μουσικό τον Miles Davis, έτσι και η πρώτη συνάντηση με τον ΕργΔημΕργ, μού έφερε ανάμικτα συναισθήματα: Ρίγος συγκίνησης, ευτυχία και μεγάλη τιμή, που επιτέλους γνώρισα από κοντά τον νούμερο ένα στην Ελλάδα Συνωμοσιολόγο-Καθηγητή-Επιστήμονα. Η επαφή αυτή εξελίχθηκε σε μεγάλη φιλία και στην συνέχεια επιβεβαιώθηκε και ότι δεν ήταν τυχαία.

- Το θέμα του παρόντος άρθρου του ΕργΔημΕργ, είναι τεράστιο! Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το άρθρο.. είναι απλώς μια σύντομη αναφορά σε ένα πολύχρονο σκέλος των προσωπικών του ερευνών· μια γενναιόδωρη εισαγωγή για εμάς στο ΘΕΜΑ της ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ ΤΩΝ ΗΧΩΝ, που κρατάει κι αυτό κάποιες χιλιάδες χρόνια, και πριν την σύγχρονη εποχή (από Γκουρτζίεφ, που είχε γράψει και εξαιρετική μουσική, μέχρι αυτή τη στιγμή).. ιστορικά του ψήγματα συναντιούνται σε μυθολογίες αρχαίων πολιτισμών (βλέπε Ινδίες, Ορφισμό, Σειρήνες του Οδυσσέα κ.ά.), στα Βιβλικά χρόνια και στον Μεσαίωνα. Όλα αυτά είναι πολύ παλιά λοιπόν, γι αυτό κι ο ΕργΔημΕργ αναφέρεται σε "αρχαία χειρόγραφα".

- Το θέμα των "ηχητικών-μουσικών ναρκωτικών" κάπου από το 2002 και μετά, είναι μια περίεργη περίπτωση που πολύ αργότερα έμαθα πως κάηκαν κυριολεκτικά κάποιοι εγκέφαλοι ανθρώπων. Κατέβασα τότε δυο τέτοια αρχεία, αλλά άκουσα μόνο λίγα δευτερόλεπτα και μετά σταμάτησα και τα διέγραψα. Συγκεκριμένα, δεν άκουγα τίποτα! Γι αυτό και το αίσθημα αυτοσυντήρησης με προειδοποίησε ότι στην σιωπή αυτή μπορεί να κρύβονταν υπόηχοι πολύ επικίνδυνοι.

- Ο ΕργΔημΕργ αναφέρεται σε ηχεία αναλογικού ήχου, με επίπεδες παλλόμενες πλάκες, που "τα συνολάκια αυτά" (στερεοφωνικά συστήματα για το σπίτι) κοστίζουν μια περιουσία. Όντως, το 1995 ήρθα σε επαφή με τέτοια ηχητικά συστήματα, συγκεκριμένα της σουηδικής B&O (Bang & Olufsen). Κάτω από 4.000 ευρώ δεν βρίσκεις ηχεία B&O, και ολόκληρο ηχοσύστημα ξεκινάει από 15.000 ευρώ. Το πολύ ευχάριστο στην ακρόαση, είναι ότι δεν έχεις την αίσθηση από πού πηγάζει ο ήχος· η μουσική υπάρχει παντού μέσα στο δωμάτιο.

- Στο άρθρο γίνεται αναφορά στην μουσική ambient. Όπως θα δείτε και στην Βικιπαίδεια, από τους συνθέτες που προώθησαν την ambient μουσική ήταν ο Άγγλος συνθέτης Brian Eno, του οποίου έχω όλη του την δισκογραφία. Έγραψε μεγάλη σειρά τέτοιων άλμπουμ από την δεκαετία του '70 κι όλας, και σχεδόν συνεχίζει μέχρι σήμερα. Eκτός από τα άμπιεντ άλμπουμ, έγραψε απίσης ποπ, ροκ, ελεκτρόνικ κ.ά., αφού προέρχεται κι αυτός από την θαυμαστή παρέα των Roxy Music, και ήταν και επιστήθιος φίλος του David Bowie. Aλλά το άλμπουμ που μού είχε κάνει πολλή εντύπωση.. ήταν το Neroli (1993). Σχεδιασμένο ως ένα ενιαίο κομμάτι, το άλμπουμ αυτό περιέχει μεμονωμένες νότες που αντηχούν σε ένα φαινομενικά τυχαίο αλλά αρμονικό μοτίβο που μεταβάλλεται αθόρυβα για σχεδόν μια ώρα. Το ακουστικό αποτέλεσμα είναι σαν να έχεις και σαν να μην έχεις μουσική στο χώρο. Το άλμπουμ αυτό πρωτοπαίχτηκε σε θερμοκοιτίδες με νεογέννητα βρέφη σε ορισμένες μαιευτικές κλινικές για να δημιουργήσει μια αίσθηση ηρεμίας. Eίχα παλιά κάνει αντίγραφα του άλμπουμ και τα δώρισα σε τρεις διαφορετικούς οδοντιάτρους μου, για να βάζουν να παίζουν την ώρα της δουλειάς. Μού είπαν πως το ηρεμιστικό αποτέλεσμα ήταν πρωτοφανές, και για τους ίδιους και για τους ασθενείς. Μπορείτε να ακούσετε το Neroli όλο εδώ.

Διόδοτος