Οι ακτίνες του Ήλιου ζήλεψαν την λάμψη σου
στο στίβο του μεσημεριού
Οι ποιητές πνίγηκαν από τις λέξεις
που έφερες μαζί σου -επίθετα που περιέγραφαν
την τελειότητά σου..
Πώς λοιπόν εγώ να μην σε προστατέψω
με πατρική αδεξιότητα
όταν φοβάμαι μην κάποιο χέρι του μίσους
θελήσει να βλάψει την αίγλη σου..
όταν φοβάμαι μην γίνει κάτι
και στερηθεί το Σύμπαν την παρουσία σου..
όταν φοβάμαι μην η γνώση σου
για την ομορφιά σου
αρχίσει να πετάει ένα ένα τα κομμάτια της
σε πεινασμένα χέρια ανάξιων εραστών..
Πώς να μην προστατέψω το άστρο
που αιφνιδιάζει τις νύχτες μου
κάνοντάς τες σημαντικές στο χρόνο,
κάνοντάς τες Ιστορία στην απαθή μου μνήμη..
Όταν ο Δημιουργός αποφάσισε να σε στερηθεί
για χάρη μου..
πώς να μην προστατεύω το δώρο του..
Κ-Τ
ΈΡΩΤΑ ΜΟΥ ΑΓΙΑΤΡΕΥΤΕ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΛΗΜΈΡΑ ΜΑΣ ΑΝ ΚΑΙ ΜΕΣΗΜΈΡΙ
Όλο αυτός μάς κυβερνά... 😀
ΔιαγραφήΑναντίρρητα η ελπίδα στο μακρύ της ταξίδι μέσα στην απελπισία, φαντασιακή, λυτρωτική και (ως εκ τούτου) ιδανική
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://youtu.be/xaeQewlgoGE?list=RDxaeQewlgoGE&t=36
Βάρδα μόνο εάν πραγματωθεί, νά' σαι τυχερός και να μην ''στραβώσει'' – Αναστάσιμο φως στο βάθος του τούνελ πού' μελλε να αποδειχθεί φως του τραίνου που πέρασε από πάνω σου και σ' άφησε χαλκομανία στις ράγες...
Ν.Β.