"Η συνάντηση Πούτιν-Τραμπ στην Αλάσκα δεν είναι για την Ουκρανία, είναι για… την Αλάσκα!" - γράφει η Γιάννα Μυράτ

 

Η είδηση διαβάζεται σαν κείμενο, αλλά κυρίως στα κενά ανάμεσα στις γραμμές, για όσους έχουν γνώση του θέματος, και είναι λίγοι, αλλά λιγότεροι έως ανύπαρκτοι είναι αυτοί που θα μιλήσουν ανοικτά.

1. Η ιστορική συνάντηση των δυο Προέδρων θα λάβει χώρα μετά από χρόνια στην Αλάσκα κατόπιν επιλογής του Τραμπ.
2. Το Κρεμλίνο επιβεβαίωσε τη σύνοδο κορυφής των δυο προέδρων που θα διεξαχθεί την Παρασκευή 15η Αυγούστου στην Αλάσκα, χαρακτηρίζοντας την επιλογή «αρκετά λογική».
3. Επιλέγηκε η συνάντησή τους να γίνει στον μακρινό βορρά της αμερικανικής ηπείρου, «κοντά στη Ρωσία». Ακούγεται σαν ανέκδοτο αν σκεφτεί κανείς πόσο μακριά είναι η Αλάσκα τόσο από την Ουάσιγκτον, όσο και από τη Μόσχα: περίπου 6,000 χιλιόμετρα μέχρι την πρωτεύουσα της Αλάσκας από την πρώτη και 7,000 χιλιόμετρα από την δεύτερη. «Πολύ κοντά»…
4. Οι δύο πρόεδροι θα συζητήσουν για τα εδάφη που θα παραχωρηθούν στη Ρωσία ή στην Ουκρανία.
5. Η Αλάσκα επιλέγηκε «λογικά» επειδή πρόκειται για έδαφος που η ρωσική αυτοκρατορία είχε πουλήσει στην Αμερική το 1867.
6. «Η επιλογή της Αλάσκας ως τόπου συνάντησης είναι απροσδόκητη, αλλά γεμάτη συμβολισμό – για να μιλήσουμε για προβλήματα προς τη δυτική κατεύθυνση, η Ρωσία στρέφεται προς την ανατολή και το μέλλον των δυτικών ρωσικών εδαφών θα συζητηθεί σε πρώην ρωσικό έδαφος. Αλλά ο Τραμπ και ο Πούτιν δεν θα μιλήσουν μόνο για τη Μικρορωσία – η Αλάσκα είναι μεγαλύτερη από την Ουκρανία. Από κάθε άποψη», αναφέρει το RIA Novosti.

Κι εδώ φτάνουμε στο «δια ταύτα» και στην είδηση ανάμεσα στις γραμμές και τη σημασία της.

1. Η Αρκτική αυτή τη στιγμή φιλοξενεί περίπου το 33% του παγκόσμιου ορυκτού πλούτου, από τον οποίο ελάχιστος μέχρι τώρα έχει αντληθεί. Φανταστείτε ότι η ανθρωπότητα όλες αυτές τις δεκαετίες καίει ορυκτά από τα 2/3 του ντεπόζιτου του πλανήτη κι ακόμα δεν έχουν τελειώσει, ενώ το 1/3 παραμένει ακόμα άθικτο.
2. Η Αρκτική είναι η περιοχή γύρω από τον Βόρειο Πόλο, και περιλαμβάνει βόρεια τμήματα των ΗΠΑ (την Αλάσκα που του πούλησε ο Τσάρος για ένα κομμάτι ψωμί), του Καναδά, της Ρωσίας, της Νορβηγίας, της Σουηδίας, της Φινλανδίας, της Ισλανδίας, της Γροιλανδίας (που -ουπς- θέλει να «αγοράσει» ο Τραμπ), το αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ, καθώς και όλο τον θαλάσσιο χώρο τον λεγόμενο Αρκτικό Ωκεανό. Εκεί που… λόγω «κλιματικής αλλαγής» τώρα λιώνουν οι πάγοι και οι θαλάσσιες διαδρομές γίνονται ευκολότερα, γρηγορότερα, οικονομικότερα.
3. «Το Μεγάλο Παιγνίδι στην Αρκτική: Γιατί η περιοχή είναι το επόμενο σημείο ανάφλεξης μεταξύ υπερδυνάμεων» ήταν ο τίτλος άρθρου που δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβρη του 2024 στο ρωσικό RT, με ανάλυση του εν αποστρατεία Στρατάρχη Αεροπόρου Anil Chopra, πιλότου μαχητικών αεροσκαφών της Ινδίας και πρώην Γεν. Διευθυντή του Κέντρου Μελετών Αεροπορικής Ενέργειας στο Νέο Δελχί. Συγκεκριμένα αναφέρει: «Σε αντίθεση με την Ανταρκτική, η οποία διέπεται από μια συνθήκη του 1959 που επιτρέπει μόνο ειρηνικές δραστηριότητες, δεν υπάρχει ανάλογη συνθήκη για την Αρκτική. Το Αρκτικό Συμβούλιο, το οποίο ιδρύθηκε το 1996, αντιμετωπίζει ζητήματα που σχετίζονται με τα αρκτικά έθνη, που περιλαμβάνουν τις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Δανία, την Ισλανδία, τη Νορβηγία, τη Σουηδία, τη Φινλανδία και τη Ρωσία. Οι χώρες παρατηρητές πρέπει να αναγνωρίσουν την κυριαρχία και τη δικαιοδοσία των αρκτικών κρατών, ενώ αναγνωρίζουν το εκτεταμένο νομικό πλαίσιο που διέπει τον Αρκτικό Ωκεανό. Τον Μάιο του 2013, η Ινδία έγινε η 11η χώρα που απέκτησε καθεστώς μόνιμου παρατηρητή στο Αρκτικό Συμβούλιο» […] «Η Κίνα, η οποία θεωρεί τον εαυτό της «Κράτος της Αρκτικής», επιδιώκει να είναι ενδιαφερόμενη στην Αρκτική. Τον Ιανουάριο του 2018, η Κίνα κυκλοφόρησε το επίσημο έγγραφο της Αρκτικής Πολιτικής, υπογραμμίζοντας τα ενδιαφέροντά της για τους πόρους της Αρκτικής και την ανάγκη ανάπτυξης υποδομών για ερευνητικούς, στρατιωτικούς και άλλους σκοπούς» […] «Ο βόρειος στόλος της Ρωσίας είναι στρατηγικά τοποθετημένος σε όλη την Αρκτική και κατέχει κυρίαρχη θέση στην περιοχή. Οι ΗΠΑ έγιναν αρκτικό κράτος μετά την αγορά της Αλάσκας από τη Ρωσία για 7,2 εκατομμύρια δολάρια το 1867. Ο Καναδάς και τα κράτη της Βόρειας Ευρώπης έχουν σημαντικά μερίδια στις υποθέσεις της Αρκτικής, ωθώντας τις ΗΠΑ να εμβαθύνουν τις συμμαχίες τους με αυτές τις χώρες». […] Η Κίνα βλέπει την Αρκτική ως ζωτικής σημασίας πηγή ενέργειας και ορυκτών, ενώ η Ινδία ελπίζει σε μια συλλογική περιφερειακή προσέγγιση και όχι σε σύγκρουση. Ωστόσο, ο εντεινόμενος παγκόσμιος ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας εκδηλώνει ήδη σημαντικές συνέπειες […] Ενώ οι ΗΠΑ κατέχουν τον τίτλο της παγκόσμιας υπερδύναμης, η Ρωσία έχει αναδειχθεί ως η εξέχουσα δύναμη στην Αρκτική. Με ισχυρούς δεσμούς με τη Ρωσία και πρόσφατη παραγγελία για τέσσερα παγοθραυστικά, η Ινδία βρίσκεται σε καλή θέση για να διαδραματίσει σχετικό ρόλο στις υποθέσεις της Αρκτικής. Η Ινδία πρέπει να παραμείνει ενεργά δεσμευμένη και να εξασφαλίσει τη θέση της στην Αρκτική, καθώς τα συμφέροντά της εκτείνονται πολύ πέρα ​​από την απλή παρατήρηση» […] Η ανάπτυξη της Βόρειας Θαλάσσιας Διαδρομής (NSR) παραμένει βασικός στόχος, με τη Ρωσία να επιβεβαιώνει τη δέσμευσή της στο διεθνές δίκαιο στην Αρκτική. Η έννοια ενισχύει την εξουσία της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) να διέπει τις διακρατικές σχέσεις στον Αρκτικό Ωκεανό και εκφράζει το άνοιγμα της Ρωσίας σε “αμοιβαία επωφελή συνεργασία με μη αρκτικά κράτη που ακολουθούν εποικοδομητική πολιτική έναντι της Ρωσίας”. Η Νέα Αρκτική Πολιτική της Ρωσίας 2035, που υπογράφηκε το 2020, επιβεβαιώνει ρητά την κυριαρχία και την εδαφική της ακεραιότητα επί της NSR, προς μεγάλη απογοήτευση των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες υποστηρίζουν ότι η NSR θα παραμείνει διεθνής πλωτή οδός υπό ευρύτερες Επιχειρήσεις Ελευθερίας Πλοήγησης (FONOPs)».

Όμως δεν τέλειωσαν ακόμα τα κομμάτια του παζλ που βρίσκονται ανάμεσα στις γραμμές. Θα σας πάω πίσω στο 1889, όταν ο Ιούλιος Βερν έγραψε ένα βιβλίο που, παρότι ήταν η συνέχεια των “Από τη Γη στη Σελήνη” και “Γύρω από τη Σελήνη”, παρέμεινε άσημο και στα πάνω ράφια. Στα ελληνικά μεταφράστηκε από τον Νίκο Καζαντζάκη (εκδόσεις “ΑΣΤΗΡ”) και ο πρόλογος είναι του γνωστού δημοσιογράφου και στιχουργού, Πωλ Μενεστρέλ.

Το βιβλίο του Βερν που στα ελληνικά έχει τίτλο «Άνω Κάτω», ξεκινά με το ιστορικό γεγονός της πώλησης μέρους του Βόρειου Πόλου σε μια αμερικάνικη εταιρεία φάντασμα που ιδρύθηκε σε χρόνο ντετέ (Εκμεταλλευτική Εταιρεία του Β. Πόλου), για να εκπροσωπήσει τις ΗΠΑ και να λάβει μέρος στο πλειστηριασμό. Αφού εκφράζει την απορία ποιοι τρελοί θέλουν να αγοράσουν αυτή την άγονη παγωμένη γη και το ενδιαφέρον των βόριων χωρών, στη συνέχεια αναφέρεται στον πλούτο που κρύβεται κάτω από τους πάγους, κι εύχεται ο μυθιστοριογράφος “επιστημονικής φαντασίας” (όλων των βιβλίων που έγιναν πραγματικότητα) να βρεθούν οι κατάλληλοι μηχανικοί να λιώσουν τους πάγους. Και λέει ότι πολλοί πιστεύουν ότι αυτό είναι εφικτό, και όλο το στόρι εξελίσσεται στις προσπάθειες της ομάδας της Μπάλτιμορ να το καταφέρουν:

 Όρος, μάλιστα της Διακήρυξης είναι ότι αν μεταβληθεί το κλίμα, δεν θα υπάρξουν απαιτήσεις από τρίτους.

Και το κλίμα μεταβάλλεται, και οι παγκόσμιοι περιβαλλοντικοί ακτιβιστές (που δεν οδηγούνται από κάποια συμφέροντα) καταγγέλλουν μυστικά προγράμματα Γεωμηχανικής όχι για την αντιμετώπιση της “κλιματικής αλλαγής”, αλλά για την πρόκληση της. Κι ας σημειώσουμε εδώ ότι ο Ιούλιος Βερν ήταν λάτρης του Νίκολα Τέσλα, και ο Τέσλα με τη σειρά του, θαυμαστής του Βερν.

Το κερασάκι στην τούρτα του βιβλίου του Βερν βάζει ο πρόλογος του Μενεστρέλ ο οποίος χαρακτηρίζει το μυθιστόρημα ως το “πιο σοφό” και “επίκαιρο” (1975) σε μια περίοδο που υπήρχε κρίση καυσίμων.

 

 

Τούτων όλων λεχθέντων, βάλτε τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους, ή ενώστε τις τελίτσες για να δείτε την εικόνα: Η συνάντηση Πούτιν-Τραμπ μοιάζει ότι είναι για την Ουκρανία (μόνο), αλλά στην πραγματικότητα είναι για την ίδια την Αλάσκα, την Αρκτική και τον Βόρειο Πόλο, εκεί που το 1/3 του ορυκτού πλούτου της Γης περιμένει ποιος θα το πρωτοπάρει!

 

zougla.gr 

 

diodotos-k-t.blogspot.com